[AC]A little trouble never hurt nobody (&Lauren

Het grijnsje op Lau’s gezicht was best wel onheilspellend te noemen. Maar hij sloeg er geen acht naar. Zodra hij de cape had afgedaan en bij haar had omgedaan werd hij de temperatuur al snel gewaar en voor een moment gingen zijn haartjes rechtop staan. Om dat te verbergen en om op haar vraag te antwoorde spande hij even kort zijn spieren op waarna hij speels met zijn wenkbrauwen wiebelde.  ‘Ik straal genoeg hitte uit hoor.’  Maakte hij het vervolgens af waarna hij zijn handen toch in zijn broekzakken stopte. Lachend schudde hij zijn hoofd. ‘Hm, dan heb je toch wel een bewijs nodig van de superhelden raad hoor.’ Sprak hij bedenkelijk. ‘Na joh, tuurlijk ben je een superheld, dat was je al toen je me vertelde dat je graag een dikke kont wilde.’ Aight, het was cool dat hij haar had ontmoet. Lauren was echt wel de tweede persoon hier die hij ook echt kende. I mean, Diana was puur toeval geweest dat hij toen ook in het bos was geweest en hij daar voor verpleger had gespeeld. Misschien moest hij ook maar eens op zoek gaan naar vrienden die jongens waren, want als hij met alleen maar meisjes om ging. Wel ja, dat schepte best wel een verkeerd beeld.

Lachend wuifde de jongen weg wat ze net had gezegd. ‘Ik kom van zeer gerespecteerde huizen dametje. Wacht maar.’ Knipoogde hij mysterieus. Gerespecteerde huizen, yeah right. Natuurlijk waren zijn beide ouders gerespecteerde mutanten, maar voor zover hij wist waren de enige mensen die daarvan op de hoogte waren hier Jean en Jamie. En meer moest dat momenteel niet gaan worden. Anders werd hij toch maar weer bekeken als zoon van, en daar had hij geen zin in. Het idee van de kelder klonk steeds aanlokkelijker. Merendeels omdat hij er echt van zou genieten om haar de stuipen op het lijf te jagen. Plus, hij wilde die vermoedelijke verzameling alcohol wel eens bekijken. Wie weet zat er nog wel iets lekker tussen, en dat zou hij dan natuurlijk met veel plezier delen met het meisje.

Vanuit het niks zat ze plots op zijn rug. Meteen legde hij zijn handen zo dat hij haar kon ondersteunen. ‘We better do. I want a crown on your head.’ Kort fronste hij toen ze haar handen op zijn borst legde. Profiteur! Maar de plotse warmte deed hem stiekem best wel goed. Al zou hij dat natuurlijk niet gaan toegeven om wat hij zo net had gezegd. Zodra Caleb aanstalte maakte om te vertrekken verscheen er plots een koppeltje. Hij besloot maar dat hij het praten aan Lauren ging overlaten. Hij zag er echt het nut niet van in om met hun te gaan praten. Nou ja, moest ze nu niet op zijn rug hebben gezeten was het een ander verhaal. Olivia en Dante hm? Nog net kon hij zichzelf behouden om niet in de lach te schieten met de vraag die ze vervolgens stelde. De twee andere konden er blijkbaar niet mee lachen. Hoezo saai? Kort rolde hij met zijn ogen toen ze uiteindelijk weg liepen van hun. ‘Voor mij ben jij toch de rechtmatige queen hoor.’ Over dat ze te veel awesomeness niet accepteerden gaf hij haar volledig gelijk. Hoe konden ze hun ander niet hebben gekroond? Tenzij het doorgestoken kaart zou zijn, maar dat zou iets wat hij morgen wel ging uit zoeken. Tijd om naar de kelder te gaan!

Met de nodige aansturingen van Lauren stonden ze uiteindelijk voor een deur. Caleb liet haar van zijn rug afglijden en kruiste zijn armen even over elkaar. Nu ze binnen waren, had hij haar warmte niet meer nodig. Al had hij haar natuurlijk gewoon het liefst nog op zijn rug gehouden, maar met iemand op je rug een trap of zo afgaan leek hem niet het meest handige. ‘So, ben je al bang?’ Klonk het terwijl hij de deur zonder enige moeite open trok. Vreemd, als er een gehele voorraad aan wijn of wist hij veel wat lag, zou je toch denken dat de deur op zijn minst op slot zat? Niet dus. ‘Je kunt nog terug hoor.’ Klonk het al lachend. Voor hem was een trap zichtbaar die verdween in de complete duisternis van de kelder. Een angstaanjagend aanzicht voor vele, maar hij had zo veel tijd in de kelders op Xavier’s school doorgebracht dat dit maar heel gewoontjes was.

Zijn mondhoek trok omhoog toen het meisje vertelde dat ze ook een koning nodig had. ‘Your wish is my command mylady.’ Klonk het al lachend. Off course, zolang hun avond bleef duren zou hij zich volledig focussen op haar. Ze moest hem natuurlijk geen bevelen gaan geven want dat ging hij niet doen. Maar wat hij eigenlijk bedoelde was dat zolang de avond verder ging hij er in ieder geval voor ging zorgen dat zij op haar gemak was, en tot nu slaagde hij daar perfect in. Stiekem zag hij hun daar al staan met een kroontje op hun kop. Caleb zou natuurlijk de beste king worden die de school ooit had gekend, maar hij zou gaan verbleken naast Lauren dat was gewoon een feit. Maar aight, nu gingen ze naar de kelder eens kijken wat ze daar konden uitsteken en zo.

Kort schudde hij zijn hoofd. Jackass hm? ‘Kijk maar uit dat je niet gaat gillen. Want ik kan wel wat erger uit de hoek komen dan een kontvergroting.’ Klonk het uitdagend terwijl hij even de duisternis in keek die zich voor hen had uitgespreid. Ergens was hij best wel eens benieuwd naar die voorraad. Logan, zijn pa, had hem vroeger wel eens verteld dat Jean graag een glaasje dronk. Die man had hem genoeg verteld over haar, volgens hem had zijn pa nog altijd een gigantische crush op de roodharige vrouw maar was het iets wat nooit zou kunnen zijn of zo. Niet dat het hem gelijk veel kon schelen. Door het feit dat er geen vrouwelijk persoon was geweest wanneer hij opgroeide was hij heel dik met zijn vader. ‘Oh, daar ben je dan wel bang voor? Wat denk je dat ze gaan doen misschien als ze ons betrappen?’ Grijnsde hij breed naar het meisje.

Uiteindelijk was het Lauren die de eerste stap zetten en van de trap afdaalde. Caleb volgde gelijk. Nu kon hij zijn lichtvoetigheid wel gebruiken! Het was een hele opgave om de houten trap af te komen zonder enige vorm van geluid te maken. Maar hij flikte het hem toch. Wanneer de deur met een knal toevloog wierp hij even kort een blik op de plek waar ze juist vandaan waren gekomen. Omringd door het donker zag hij Lauren niet meteen staan, al werd haar locatie prijs gegeven zodra ze haar mond opende. ‘Een lichtknop in een oude stoffige kelder? Zoek maar, die ga je toch niet vinden lijkt me.’ Geen idee hoe oud de kelder was, en tegenwoordig had iedereen toch een of andere mobiel waar een flashlight op stond. Of misschien kwamen de mensen hier wel naar beneden met fakkels en zouden ze zo meteen een of andere killersekte ontdekken?

Zo goed als hij kon inschatten waar ze stond stak hij nu zijn hand uit naar haar en nam haar hand vast. Gelukkig was het van de eerste keer raak en had hij haar nergens betast of zo. ‘Laten we maar verder gaan.’ Glimlachte hij zachtjes waarna hij haar gewoon voorzichtig mee trok en met zijn voet de grond aftasten waar ze aan het lopen waren, zodat hij al tenminste niet op zijn bek zou gaan of zo. ‘Toevallig geen mobiel bij?’

Natuurlijk gingen ze hun niet van school sturen. I mean, dat was compleet belachelijk. ‘Voor jou is er ergens anders nog een school.’ Sprak hij terwijl hij even kort zijn schouders op haalde. Of hij ooit nog terug mocht gaan naar het andere eiland was nog maar de vraag. Maar kijk, dat was weer iets waar hij zich op deze avond totaal geen zorgen over wilde maken. ‘Misschien sluiten ze ons hier wel voor eeuwig op?’ Sprak hij lachend. Stel je voor, mochten ze alleen nog uit de kelder om naar de lessen te gaan. Dat zou wel serieus f*cked up zijn, zo’n hele tijd in de donkere zitten was al helemaal niets voor hem. Caleb had dagelijks wel zijn portie buitenlucht nodig.

Kort haalde hij zijn schouders op. Hoe moest hij dat nu weten? Theoriën had hij genoeg in zijn hoofd hoor. Die stiekeme sekte die mensen vermoorden als ze hun kelder betraden, of Jean en Jamie die hier altijd stiekem zaten te drinken en niet wilde gevonden worden door leerlingen. Keuze genoeg leek het hem zo. ‘Misschien is dat juist wat ze je willen laten geloven.’ Klonk het op een mysterieus toontje. Ergens kon hij het zich wel al helemaal voorstellen hoe ze straks plots een hoop legen flessen wijn gingen vinden in een of andere kamer in de gang. Yeah, dat zou nog eens grappig zijn. Een kleine tik verraadde dat Lauren ergens tegen had gestoten. Zijn mondhoeken trokken naar omhoog maar hij waagde het even niet te lachen. Zo heel soms was het best wel handig om een goed gehoor te hebben. Zeker omdat hij Lauren nu heel stiekem kon uitlachen. Stiekem dan, anders ging ze hem nog vermoorden of iets. ‘I’ve got my moments.’ Sprak hij al lachend. Toen ze echter zijn hand los liet leek ze helemaal op geslokt te worden door de duisternis. Caleb vond het maar niets om eerlijk te zijn.

Uit het niets kwam het al te bekende geluidje van een overleden mobiel. Oh shit. Nou, dat was wel een tegenvaller. ‘Nou, dan sterven we hier beide een hopelijk prettige dood die vervuld is van heel veel wijn.’ De manier waarop dat er uit kwam was werkelijk zo droog, dat het ergens best nog wel grappig was ook al was dat niet helemaal zijn bedoeling geweest. Haar theorie was eigenlijk nog best wel goed bedacht. Maar hij had geen idee of er hier ergens witte wijn lag. Caleb ging er gewoon van uit dat ze alleen maar rode wijn dronk, je weet wel met dat rode haar en zo. Het leek hem eigenlijk meer passend dan witte wijn. Bedenkelijk staarde hij de duisternis in, in de geheel tegengestelde richting als waar Lauren hoorde te staan. Snel genoeg voelde hij iemand tegen zich aan knallen en schoot hij in de lach. Voor een kort moment sloeg hij zijn arm om haar heen. ‘Wel, een koelkast vinden hier? Is als een naald in een hooiberg vinden. Maar aight, let’s try.’ Sprak hij met een grijnsje. Het was een onbegonnen zaak om het echt te vinden, maar ze konden hier moeilijk als twee debielen blijven staan. Wellicht knappe debielen, maar dat maakte het nog steeds niet oke of zo.

Waarom rekening houden met het licht? Caleb vond dit helemaal top, en het had wel iets spannends. Stiekem voelde hij zich nu werkelijk een soort van Bonnie en Clyde, alleen was hun buit voor de avond geen geld maar wijn. Kort viel zijn mond open. ‘En het is niet bij je opgekomen om me dat even eerder te melden?’ Klonk het met enige bezorgdheid in zijn stem. ‘We maken een deal oké, als het te moeilijk voor je wordt om te bewegen of zo dan draag ik je wel of zo moesten we nog geen koelkast hebben gevonden.’ Snel genoeg taste hij nog even in zijn zak en viste daar zijn mobiel uit. Gelukkig voor hen was de batterij nog voor de helft vol, hopelijk was dat genoeg tijd om een sterkere lichtbron te vinden. Caleb overhandigde het apparaat aan Lauren. Geen idee waarom, maar het stelde hem meer gerust dat zij hem vast had als ze dan toch licht nodig had. ‘Off we go!’ Klonk het geamusseerd terwijl hij haar voorzichtig met zich mee trok.

Haar gelach maakte bekend waar ze was. En vreemd genoeg had hij gewoon de drang om zijn armen om haar heen te leggen en hier gewoon zo met haar te blijven staan. Natuurlijk gingen ze dat niet doen, want ja met haar mutatie en alles was dat gewoon niet aan raden. Als het er op neer kwam dat ze echt te weinig licht kreeg, dit klonk echt alsof ze een plantje was, zou hij zijn beste superhelden trucjes wel boven gaan halen om haar veilig en wel boven te krijgen. ‘Oh, well ik kom at least in gezelschap van een mooie dame om het leven dan.’ Sprak hij welgemeend. Moest ze zijn gezicht kunnen zien, zou ze het waarschijnlijk nog wel geloven ook. En ja, hij meende het echt wel. Lauren was zeker niet lelijk, dus de eer zou hem volledig toekomen moest er iets gebeuren. Niet dat hij dat zo maar ging laten gebeuren, maar bij wijze van spreken natuurlijk.

Toen hij haar uiteindelijk had gevonden haalde hij even opgelucht adem. Zo, dat was in ieder geval al veel beter hoor. Stel je voor dat Lauren was gepakt door de evil shadows die haar van hem weg wilden halen? Oooh, wat was fantasie toch iets mooi! ‘Ik zie je echt al helemaal los gaan op je kamer hoor.’ De gedachte alleen liet hem zachtjes grinniken. Een iets jongere Lauren die zich helemaal gaf op een van de grotere hits van die tijd. Jup, dat beeld was best wel prettig om in zijn gedachten te hebben. Maar voor haar zou een koelkast inderdaad wel beter zijn in plaats van een discobal. Dus ze konden maar beter meteen gaan zoeken als ze er ook een wilde vinden. Van uit het niets kwam er een of ander excuus, al kwam het er echter uit als een stottering. Lauren die stotterde was wellicht het meest schattige wat hij ooit zou horen, dat stond gewoon vast. Zo’n killer queen die stotterde wanneer ze sorry zei was gewoon goud waard. Maar wait, ze stotterde? Misschien dacht ze nu wel niet dat hij boos was op haar of iets.. Kort beet hij op zijn onderlip, iets wat ze dus niet zou zijn door het duister. ‘Charmant is het misschien niet, maar een heads up was misschien wel beter geweest. Maar het is niet erg you silly. Zolang ik bij je ben laat ik je niet flauwvallen.’ Hoe hij dat ging doen wist hij nog niet. Al kwam het antwoord al heel snel, vanuit zijn broekzak toverde hij zijn mobiel tevoorschijn en handigde die meteen over aan Lauren.

Toch wist hij dat het niet voldoende ging zijn, dus vertrok hij meteen terwijl hij haar natuurlijk met zich meetrok. Het leek hem gewoon way better dat hij zijn arm veilig om haar heen hield, dan zou hij sneller door hebben wanneer het echt niet goed ging met haar. Eigenlijk was het gewoon een smoes hoor, hij wilde haar gewoon dicht bij. Zijn donkere ogen gleden over de zwak verlichte gang, en ook hij zag de rat. Lekker dan. Caleb hoopte maar dat hij niet gebeten zou worden of wat dan ook want die dingen bevatte van die gore ziektes die hij liever uit de weg ging, ook al healde hij nog zo snel. ‘Dat die koelkast maar snel komt, wie weer wat voor virusdragers hier nog meer zitten.’ Klonk het kort terwijl hij zijn greep om haar iets versterkte. Geen idee why, maar het voelde gewoon beter. Van uit het niks klonk er plots het geluid van een belletje wat natuurlijk zijn hoofd meteen naar de bron van het geluid liet schieten. Lauren had een of ander iets aangeraakt waardoor er iets in gang was gezet. Wat verbaasd volgde hij het belletje met zijn ogen toen het in beweging schoot en zich elke keer verdubbelde. ‘Wel dat hebben we ook weer meegemaakt.’ Klonk het lichtjes verbaasd. Toen hij echter zag naar wat ze hadden geleid trokken zijn mondhoeken meteen omhoog tot een brede grimas. ‘Wel ja, tenzij ik begin te hallucineren.’ Grijnsde hij vervolgens waarna hij samen met haar naar de voorraad toe liep. ‘Well, tenzij ze hier ergens een mini frigo hebben verstopt zijn we nog steeds niet veel verder gekomen. Maar aye, we hebben wijn das al iets.’ Wat twijfelend staarde hij naar een van de kratten. Waarom ook niet right? Het was sterker dan hem zelf, maar al snel genoeg had hij een van de flessen in zijn handen en keek Lauren even aan. ‘What ya think?’

Caleb begon langzaam maar zeker toch genoeg te krijgen van al dat donker hoor. Nou ja, stiekem wilde hij Lauren gewoon zien maar dat waren van die kleine details die hij niet luidop ging zeggen hoor. Nu moest zijn fantasie maar even bepalen wat voor hoofd ze trok of zo. Toen ze bleef zwijgen trok hij even een wenkbrauw op. Als hij haar hand niet op zijn arm voelde was hij er bijna van overtuigd dat ze echt was flauwgevallen of zo. Natuurlijk heel pro zonder geluid te maken, en zonder zich pijn te doen en zo. Uiteindelijk kwam er toch een antwoord uit de duisternis, veel langer had het toch niet moeten duren hoor want dan was hij wel echt bezorgd geworden. Een brede grijns kwam tevoorschijn op zijn gezicht. Dat was dus echt wel een uitnodiging hoor. Op het volgende wat ze zei dacht hij natuurlijk verder na dan waarschijnlijk de bedoeling was, die gedachte stopte hij dan ook wel meteen door even te lachen om haar opmerking. ‘Wel, dan zal ik binnenkort maar eens langskomen. Misschien breng ik wel een fles mee als we die bloody voorraad eindelijk vinden.’ Nou, als hij dat kon doen zonder gepakt te worden toch. Maar daar maakte hij zich uiteraard niet al te veel zorgen om. Hij was superhero Caleb, kon iedereen aan ook een boze Jean en Jamie als ze eenmaal door hadden dat er aan hun wijn was gezeten. Niet dat ze hem zouden verdenken hoor, nee daarvoor was hij veel te braaf. Kuch kuch..

Een aangenaam gevoel gleed door hem heen toen ook Lauren hem wat steviger vast pakte. Veel zocht hij er niet achter, buiten dat ze misschien plotseling weer een rat had gezien of iets in die aard. Of misschien begon ze toch te leiden door het licht dat hier niet aanwezig was? Het was dat die stomme bel plots ging dat hij er niet achter kon vragen. Maar ze waren gestuit op hun einddoel. De wijn! Lauren had net hetzelfde idee als hem en had ook een fles beetgepakt. ‘Oh well, zolang ik jou niet vergeten ben is alles in orde.’ Lachtte hij vrolijk waarbij hij ook aan het papiertje dat de kurk verstopte begon te frullen. Snel genoeg had hij het hele ding losgekregen en hoorde hij ook haar fles al open gaan. Met een kleine tik tegen zijn fles was alles beklonken. ‘Why waste it right?’ Sprak hij op een kalme toon. Zodra hij zijn eerste slok binnen had, horde hij een hevig gekuch van de richting komen waar Lauren komen. Iemand kon niet zo goed tegen de drank blijkbaar. Niet dat hij zijn pro was, en de wijn was ook wel vrij sterk en alles maar hij was het al gewend om iets van wijn binnen te kappen. Them good old days.

Met zijn donkere ogen staarde hij naar de plek waar Lauren hoorde te staan en luisterde geboeid naar wat ze zei. ‘Wel dan kan je van mij nog veel leren.’ Sprak hij luchtig, als een echte dronkaard. ‘Nee, ik ben het gewend om dit soort wijnen te drinken. Op mijn andere school raiden we vaak de wijnvoorraad van de leerkrachten. Niet dat mijn vader daar zo blij mee was, maar die kneep soms wel eens een oogje toe.’ Gelukkig wist Storm er niets van, die zou hem heel de kelder door laten bliksemen of zo als ze hem ooit betrapte. Maar het was meestal altijd zijn vader, of Scott of soms een of andere vervangleerkracht, maar veel trok hij zich niet aan van die laatste. Gauw genoeg krulde zijn arm om haar middel terwijl hij nog een teug wijn naar binnen kapte. Caleb hoorde haar nog net wat zeggen en voelde haar hele lichaamswarmte plots verdwijnen. Paniekerig keek hij rond, misschien was zo door de combo van wijn en amper licht tegen de vlakte gegaan of zo. De paniek verdween zo snel als hij gekomen was toen hij haar vingers met de zijne voelde verstrengelen. Zo goed als hij kon begon hij haar te volgen in het duister, al had hij nu toch al een iets beter beeld op de hele ruimte door het zwakke licht dat van onder een deur kwam. Wait, een deur, dat betekende ook een weg naar buiten zonder terug te moeten naar de trap right? Wanneer ze tot stilstand kwamen bleef hij dicht bij haar in de buurt. ‘Natuurlijk maakt dat uit. Ik laat onze date heus niet zo dom eindigen. Listen up, als je echt moeite hebt dan gaan we nu terug naar buiten of zo. I mean, das veel beter voor je en we hebben uiteindelijk waarvoor we kwamen.’ Sprak hij op een bezorgde toon. Zachtjes streek hij even langs haar wang en glimlachte. ‘Alles voor mijn damsel in distress.’

Caleb maakte zich om eerlijk te zijn echt wel zorgen hoor. Wat moest hij doen als ze werkelijk tegen de vlakte ging? Dan kon hij al meteen gaan uitleggen aan Jean en zo waarom ze hier waren. Super hoor, maar daar ging het hem niet om. Hij wilde echt wel dat ze zich goed voelde. Lauren was best wel een geweldig persoontje en het zou echt wel totaal fout zijn als ze na hun geweldige avontuur zo uit elkaar zouden gaan. De plotse poke in zijn borst deed hem even lachen. Alright, er zat weer een beetje leven in haar. ‘Nou, bedankt voor het compliment. Het was wel pretty amazing hea?’ Tegelijkertijd met haar nam hij nog een slok van zijn eigen fles die al aardig was gezakt viel hem op. Iets wat hij heel stiekem toch al begon te voelen hoor. ‘Ooooh, dus mylady heeft een boek? Dat heb je me niet vertelt hoor.’ Sprak hij geschokt iets wat duidelijk geacteerd was. Caleb legde zijn beide armen om haar heen en legde zijn hoofd kort tegen het hare aan. ‘Dus, heeft ons mastermind nog geweldige ideeën voor de verdere avond, of moet ik zo meteen vaarwel zeggen?’ Prevelde hij zachtjes.

Het pruillipje dat ze trok liet hem even lachen. ‘Hea hea, eten voor het leven. Dus je wilt een Nicki kont? Jouw batman moet wel zijn abs nog behouden hoor.’ Sprak hij met een ;o-hoofd. ‘Nee, ik kom graag langs. Plus dan wordt iedereen gelijk jaloers omdat iik al je geweldige moves heb gezien!’ Glimlachte hij vervolgens waarna hij even door zijn haar streek. Uiteindelijk lette hij nooit op zijn eten hoor, als hij al eens bij kwam, iets wat amper gebeurde, dan ging hij gewoon een dagje extra rennen of oefeningen doen of zo. Caleb was wel een ijdeltuit, maar hij was nog niet zo overdreven dat hij alleen maar leefde van gezonde dingen. Hell no, hij kon echt wel genieten van eten. Trust me, de hoeveelheid die hij elke dag naar binnen speelde was gewoon zo groot dat mensen zich afvroegen waar hij het allemaal stak.

Het was vast wel normaal dat hij bezorgd was om haar, right? En anders stak hij het wel op de wijn of something. Het punt was dus dat hij het helemaal niet erg vond om naar buiten te gaan, plus het feit dat ze deze deur hadden gevonden was ook al helemaal top want hij had niet bepaald zin om terug die trap op te klimmen. ‘Dan was je nu vast Ben& Jerry aan het eten of zo.’ Grijnsde hij breed. Dat haar nummer opeens was verschenen in zijn mobiel had hij extreem raar gevonden, maar hij zou de tijd echt wel niet willen terug draaien. Caleb kon echt bijna niet meer op van het lachen. Dus ze hield een boek bij? Waarom verraste hem dat niet? Uiteindelijk lieten haar woorden hem toch wel even stil vallen. Dat was eigenlijk best wel aardig? I mean, natuurlijk was hij geweldig en alles. Maar het feit dat ze hem ook echt mocht vond hij echt wel lief van haar. ‘Dat zie ik dan als een groot compliment. Maar no stress, je bent zelf ook pretty amazing hoor.’ Glimlachte hij uiteindelijk. Dat was dan weer zijn manier van zeggen dat het wederzijds was. Natuurlijk, hoe kon hij iemand als haar nu niet aardig vinden? Hij zou op zijn hoofd moeten zijn gevallen om dat niet in te zien hoor!  

De knuffel was niet echt gepland, maar het vulde dit moment perfect aan. Ze deed ook niet afstandig dus hij wist dat het wel goed zat. Misschien had hij maar niet moeten vragen of hij zo meteen moest gaan, want de frons die verscheen tussen haar wenkbrauwen deed hem kort op zijn lip bijten. Zo’n hoofd mocht ze echt niet meer trekken, het was way to cute. Al was dat niet het gene wat hem eigenlijk echt pakte, ze leek echt niet te willen dat hij vertrok. Zelf wilde hij dat natuurlijk ook niet, maar hij was niet zo’n opdringerig type dus als ze genoeg had van hem moest ze het echt wel zeggen hoor. Zachtjes knikte hij, natuurlijk kwamen ze hier nog terug. Dat stond gewoon vast! Zijn mondhoeken krulde zachtjes omhoog terwijl hij eventjes langs haar wang streek. Een maar al te bekende drang om gewoon een klein kusje op haar lippen te drukken ontstond, Caleb wist niet of hij het nu moest toe laten of niet. Maar uiteindelijk weerhield hij zichzelf er van, niet omdat hij bang was voor haar reactie of iets. Gewoon, hij wist niet waar hij stond bij haar en verder was het gewoon zo dat hij dit soort dingen niet deed toch niet al zo snel. ‘Zolang jij niet wilt dat ik vertrek, blijf ik gewoon lekker bij je hoor.’ Glimlachte hij toen ze was uitgepraat.

Dit keer verscheen er een frons op zijn gezicht. Wat ging ze nu doen? Caleb besloot maar gewoon af te wachten. Stel je voor hij handelde verkeerd en dat was helemaal haar bedoeling niet geweest. Zachtjes voelde hij uiteindelijk haar armen om zijn nek en knuffelde het meisje hem. Een warm gevoel ging door hem heen, maar om een vreemde reden kreeg hij tegelijk ook kippevel. Zelf legde hij zijn handen op haar onderrug en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Nu voel ik me al helemaal vereerd hoor. Maar misschien wordt het nu wel tijd voor jou om naar boven te gaan?’ Caleb wilde absoluut niet dat ze plots flauwviel of wat dan ook. Dus voor hem was het maar al te logisch dat hij dit voorstelde. Toch weigerde hij om haar los te laten.