When you're forced to eat shit, it's best not to nibble. [Dante]

Afwezig liet Dominic de bijna goudkleurige drank in zijn glas ronddraaien. Het biertje was voor de helft op en de vloeistof kolkte nog even rond voor het weer licht deinend tot rust kwam.
De donkerharige jongeman leunde met zijn ellebogen op het blad van de kleine tafel waar hij aan was gaan zitten. Zijn jas hing over de rugleuning van de stoel en zijn telefoon lag onaangeroerd naast hem op tafel, naast een bakje met frituursnacks waar hij uiteindelijk maar een paar van op had gegeten.
Zijn haar zat warrig en hij had lichte wallen onder zijn donkere ogen.
Hij zou het nooit erkennen, maar de waarheid was dat het overleven van een daadwerkelijk bombardement en het getransporteerd worden naar een volslagen onbekend land hadden er ingehakt.
Nog steeds had hij er moeite mee de hele situatie een plek te geven, met als gevolg dat hij zijn uiterste best deed zichzelf voor te houden dat hij nergens last van had.
En dat was een van de redenen dat hij hier zat. Hij mocht dan alleen zitten, hij had behoefte aan alleen al de reurigheid die een bar met zich mee bracht. Het was een goede plek om zijn gedachten te verzetten, want hoe minder hij zichzelf toestond na te denken over de gang van zaken, hoe beter het ging met hem.
Naast de stemmen van de andere gasten werd de bar ook gevuld door een beetje muziek. Zacht genoeg om niet te storen, maar hard genoeg om hiaten binnen de gesprekken om hem heen op te vullen.
De deur ging open en er kwam een bekend gezicht binnen. Niet iemand waar hij veel contact mee had toen Genosha nog bestond - dat waren er sowieso niet zo heel erg veel - , maar hier in de vreemde, zo merkte Dominic, keek je toch anders aan tegen de weinige mensen je nog enigszins kende.
En dus knikte hij even en stak hij een hand op naar de ander.

De bekende was zijn kant op gekomen liet zich op een van de andere stoelen zakken. Dominic's brein had een momentje nodig, maar hij had het idee dat hij inmiddels wel weer een beetje een idee had wie dit was, al was de naam hem ontschoten.
"Hey," groette hij terug.
”Wil je d’r nog zo een?”
Er verscheen even een grijns op Dominic's gezicht en hij knikte. Dat aanbod sloeg hij niet af.
"Omdat je zo aandringt."
Hij pakte zijn telefoon op van de tafel en liet hem in zijn zak glijden om zich ervan te verzekeren dat het ding hem niet kon afleiden. Hij mocht dan niet zo sociaal zijn, hij was ook geen barbaar en hij ergerde zich er zelf in ieder geval buitengewoon aan wanneer iemand op een schermpje bleef kijken als hij tegen diegene praatte.
Even liet hij zijn blik door de bar gaan. Er zaten veelal mensen van ongeveer hun leeftijd, al leken sommigen hem wat aan de jonge kant om hier te zijn. De sfeer was ontspannen en opgewekt, met als gevolg dat Dominic zelf ook relaxed was en een beetje onderuitgezakt in zijn stoel zat.
Aan de bar zaten een paar meiden die om de zoveel tijd uitbarsten in een lachen dat zelfs Dominic wel een klein beetje aanstekelijk vond.
"Wat was jouw naam trouwens ook alweer?" vroeg hij de jongen vervolgens. Was dat mysterie namelijk meteen even opgehelderd. Sommige mensen vonden het genant een vage bekende naar diens naam te moeten vragen. Dominic zag het nut er niet van het niet te doen en ongemakkelijk iemand's naam te vermijden.

Ah, Dante, ja die naam kwam hem wel bekend voor. Hij wist niet zoveel van hem, maar hij was geen volslagen onbekende en dat was nu al genoeg.
“Dominic,” stelde hij zichzelf vervolgens voor. Er bestond een redelijke kans dat als de jongen al van hem had gehoord dat niet in positieve zin was, maar daar kon Dominic mee leven. Vergeleken met de dingen die sommige anderen hadden uitgevreten waren Dominic’s momenten van gewelddadige woede eigenlijk zo opzienbarend nog niet.
Hij pakte zijn nieuwe drankje en nam er een slok van terwijl de ander vroeg of het settelen hier een beetje wilde lukken. Hij haalde lichtjes zijn schouders op.

“Op zich wel,” zei hij luchtig. Hij gebaarde met het glas naar de rest van de ruimte. “Uitgaan, geen huiswerk meer en Scandinavische vrouwen, dikke bofkonten die we zijn.” Dat hij geen lessen meer had vond hij oprecht niet zo’n ramp, maar desondanks lag er wel degelijk een bitter sarcasme in zijn stem. Maar het was makkelijker om cynische grappen over de situatie te maken dan eraan te denken dat het eiland nooit meer zijn thuis zou zijn.
“Tel je zegeningen en zo."
Na nog een slok bier te hebben genomen zette hij het glas weer op de tafel waarna zijn donkere ogen het gelaat van Dante kort opnamen.
“Jij dan?” vroeg hij toen. Het was de eerste keer dat hij met iemand sprak over hoe het nu verder moest en hoewel de ander niet de illusie moest hebben dat Dominic zich ook maar een moment kwetsbaar op zou stellen, vond deze het ergens wel prettig om, in ieder geval oppervlakkig, over de situatie te praten.

Dominic haalde zijn schouders op.
“Denk ’t niet,” zei hij, al zag hij zichzelf niet echt als de aangewezen persoon om te beoordelen hoe je nou goed meedraaide in de maatschappij. Hij was meer een voorbeeld van hoe het niet moest. Hoe het helemaal niet moest.
“Dikke kans dat we daar meer zaten om zo lang mogelijk buiten de maatschappij gehouden te worden,” bromde hij. Of hij dat echt geloofde wist hij niet eens. Misschien. Misschien was het wel de bedoeling zo lang mogelijk het moment uit te stellen waarop iemand niet meer onder toezicht stond. Maar misschien was het ook gewoon de minst destructieve oplossing om hen dingen te leren ver weg van het vaste land.
Uiteindelijk voelde Dominic zich niet geroepen daar nog veel verder over na te denken.
“Maar goed, ’t is nu toch met de grond gelijk gemaakt,” voegde hij eraan toe.
Hij dronk langzaam nog wat van zijn biertje.
“Ben vooral benieuwd hoe ’t nu verder gaat."
Zijn toon was nog steeds die van iemand die eigenlijk helemaal niet zo ontzettend benieuwd was hoe het verder zou gaan, maar dat was schijn. Dat was de houding van iemand die het allemaal een beetje eng vond om eerlijk toe te geven dat de onzekerheid hem dwars zat en zich kwetsbaar op te stellen.
Een paar tafels verderop lachte een meisje hartelijk om iets wat iemand tegen haar zei en heel even was Dominic afgeleid. Hij realiseerde zich dat het lang geleden was dat hij zo spontaan gelachen had en nam zich voor in ieder geval te proberen zich hier toe te staan een klein beetje meer te leven.
Een klein beetje, het moest natuurlijk niet al te gek worden.

”Voor mijn part mag het eventjes rustig blijven though. Het laatste waar ik nu zin in heb, is naar school gaan”
Dominic grijnsde en knikte instemmend.
“Hier nog een,” beaamde hij. Genosha had wel een bepaalde regelmaat geboden, en die had hij ergens wel fijn gevonden, maar hij zag niet in hoe hij niet in staat zou zijn die hier niet opnieuw op te bouwen. Er was ongetwijfeld wel ergens werk waar kennis van de Duitse taal - goed, Zwitsers Duits, maar voor Dom klonk het allemaal hetzelfde en vermoedelijk reageerden ze hier toch niet veel beter op Tweede Wereldoorlog grappen - niet zo’n must was.
Daar kwam bij dat het nog altijd wel een beetje acclimatiseren was hier.
Hij rekte zich kort uit en keek verrast naar Dante toen deze informeerde of Dominic behoefte had aan een wingman. Het duurde even voor het landde, maar toen realiseerde hij zich dat de jongen hem wellicht had zien kijken in de richting van het meisje dat ze vrolijk gelachen had eerder en dit interpreteerde als meer dan het was.
Hij aarzelde even en wierp nog een korte blik op het meisje. Ze was nu in een quasi dramatische anecdote verwikkeld, zo leek het, en plaatste haar hand op de arm van een vriendin, vermoedelijk om haar woorden kracht bij te zetten.
Ze was leuk, daar zat het hem niet in, maar - ook al was dat misschien zijn pessimistische zelf - hij verwachtte niet echt dat zij en hij op dezelfde golflengte zaten. Haar zorgeloze manier van doen impliceerde eerder het tegenovergestelde.
Dat, en ze was met vrienden.
En dus haalde hij zijn schouders op.
“Die ziet me aankomen, man. En ik spreek geen woord Duits,” merkte hij op, zijn toon een klein beetje ontwijkend. Hij kon moeiteloos vlijmscherp en bijtend zijn als het hem niet interesseerde wat iemand van hem vond; het zou niet de eerste keer zijn als hij iemand in tranen kreeg, maar als hij iemand wel enigszins zag zitten werd het toch een beetje een ander verhaal. Vrouwen deden dat soms met je.