Shit Happens | & Christian

Huiverend, nog van de schrik, stond ze met haar telefoon in haar handen. Ze stond diep weggedoken in de weinige kleding die ze droeg naast het bushaltebordje. Links en rechts was niets te zien dan stenen en bomen. Haar zicht op het berichtje dat ze probeerde te typen werd vertroebeld door tranen die in haar ogen prikten. Ze haatte dat ze huilde. Ze was niet eens verdrietig. Ze was gewoon boos. Boos, behoorlijk geschrokken, maar vooral boos. Hoe durfden ze? Waar haalden ze het gore lef vandaan om haar van letterlijk alles wat ze op dat moment op zich had gedragen te beroven? Zenuwachtig schoof haar hand door haar haren, vervolgens in haar zak om voor de zoveelste keer te controleren of er écht niet nog een munt in zat, of een gemist briefje geld. Het grootste gemis was de tas waar het spul in had gezeten. Ze had het huis verlaten met een aardig zware tas met een breed scala aan drugs als inhoud op haar rug. En nu kón ze niet thuis komen omdat haar zogenaamde potentiele klanten er vandoor waren gegaan met de gehele tas, het geld dat ze ervoor betaald zouden hebben én haar geld.

“Zojuist overvallen, alles kwijt. Ook mijn geld. Autosleutels liggen op de keukentafel kan je me plz komen helpen ik ben je eeuwig eeuwig dankbaar,” tikte ze, waarna ze op verzenden drukte om het berichtje in haar gesprek met Christian te zien verschijnen. Verwoed had ze staan bedenken wie ze in deze situatie kon betrekken. Eigenlijk was er niemand in deze hele wereld die ze om hulp wilde vragen, maar ze moest wel. Haar hand veegde snel langs haar wang om een vallende traan te onderscheppen. “Neem een baseballbat mee ofzo, iets,” stuurde ze erachteraan.

Het gebeuren klonk nu allemaal nog niet zo heftig. Natuurlijk, het was kut dat ze haar zonder ook maar iets hadden achtergelaten, maar ze was er in ieder geval heelhuids vanaf gekomen, toch? Wel, ja, ze had niets gebroken, kon nog lopen en zien en typen en ze hadden haar niet knock-out hoeven slaan, maar ze hadden toch niet verwacht dat Sareth haar spullen zomaar zou afgeven? Nee, ze had echt wel tegengewerkt. In de eerste plaats had ze gedacht dat het een grapje was. Ze had, werkelijkwaar, gelachen om de kerels. Maar toen ze haar waar had laten zien en er een wapen tevoorschijn kwam, begon de ernst van de situatie haar te dagen. Gezien ze ook hier nog niet volledig over de dam was geweest, had ze nog een ferme stomp tegen haar jukbeender gekregen die inmiddels dik werd en blauw en groen begon te kleuren. Voordat ze goed en wel door had gehad wat er gebeurde, reden zij al met piepende banden weg om haar bij een verlaten bushalte achter te laten, halverwege de bergen, zonder geld óf drugs en met een brandende wang.

De bus zou niet komen. Zij hadden met haar willen afspreken, hier, en Sareth had niet de moeite genomen om te checken waar de desbetreffende halte die genoemd werd zich daadwerkelijk bevond. Had ze geweten dat dit een van de meest verlaten plekken was waar ze ooit was geweest, dan had ze nooit ingestemd om op deze locatie af te spreken. Ze had alles zo geregeld dat ze hierna de laatste bus terug kon pakken, maar tot overmaat van ramp was deze laatste bus niet komen opdagen. Hier was ze achter gekomen na veertig minuten op de bus te hebben gewacht – want in een gat als dit, reed de bus natuurlijk maar éénmaal per uur. Momenteel was ze dan ook niet op de bus aan het wachten; de bushalte was gewoon een voor de hand liggende plek om te wachten tot iemand haar uit deze situatie kwam redden.
 

Het duurde zo lang. Waarom was ze dan ook zo dom geweest om helemaal hiernaartoe te komen, zo ver buiten de stad? Christian was onderweg, ze had hem haar locatie gestuurd en het enige wat ze nu nog kon doen was wachten. Sareth haatte wachten. Ze haatte niks doen. Nuchter, in ieder geval. Gewoonlijk zou ze nu naar iets verdovends grijpen. Op zijn minst een jointje, ééntje maar. Maar neen, haar belagers hadden zelfs haar privéstash meegenomen in die kutbak van ze. Gefrustreerd trapte ze tegen de paal van het verkeersbord waar ze inmiddels naast zat. Ze brieste hard uit en pakte haar telefoon voor de zoveelste keer op om te kijken hoe laat het was. Ze had in de hele tijd dat ze er zat nog geen enkele auto voorbij zien komen en ze werd langzaam gek. Daarnaast had ze haar laatste sigaret een half uur geleden opgerookt, en haar handen trilden. Als hij nu niet kwam…

In de verte hoorde ze een motor. Ze stond niet op, maar richtte alleen haar hoofd op om te kijken of het echt haar lift was, of dat ze gewoon heftig teleurgesteld zou worden. Misschien kwamen haar overvallers wel terug om haar lege rugzak af te geven. Zou zomaar kunnen. Mensen zijn zo kut.

Maar nee, het geluid klonk vertrouwd. Alsof de wagen bijna uit elkaar ging vallen, maar toch met het trotse, diepe geluid dat onthulde hoe mooi en goed de auto ooit was geweest. Toen de auto voor de bushalte stopte, kwam ze langzaam overeind. Ze klopte het stof van haar billen en stapte op de auto af en bleef stilstaan bij het raam van de bestuurdersstoel. “Godzijdank,” bracht ze uit. “Het duurde zo lang, ik was bang dat je er met mijn auto vandoor zou zijn en niet meer zou komen.” Ze lachte, maar de lach klonk wat nerveus. “Nee, maar echt, dankjewel. Als ik het ooit goed kan maken, you name it. Echt, alles.” Bij dit laatste glimlachte ze en keek ze hem recht aan. Zelfs op zúlke momenten kon ze het niet laten om op zijn minst een beetje te flirten. Foei.

Ze kwam al snel weer tot zake: “Heb je sigaretten bij je? Of beter, heb je iets anders van me bij je?” 

“Het duurde zo lang?” bromde Christian. “Je hebt geluk dat ik hier ben, en niet meteen achter de twee idioten ben aangegaan die je dit hebben geflikt. Trouwens, hoe dom ben je?” Met het eerste had hij hoe dan ook gelijk. Ze had geluk dat hij hier was – en ze was blij dat ze hem had gecontact en niet iemand anders. Hoewel ze hem niet extréém goed kende en hij, wat ze van hem wist, niet helemaal koosjer was, leek hij haar wel degelijk te ‘vertrouwen.’ Hij leek haar op een bepaalde manier loyaal en daarnaast leek hij de laatste tijd redelijk betrokken te zijn bij haar zaakjes. Dat hij te vertrouwen was, bleek weer nu hij dat hele stuk had gereden om haar op te komen halen in plaats van haar de nacht tot de eerste bus in de bergen te laten doorbrengen.

Op het tweede hield ze haar hand op, als een ‘ik wil het niet horen.’ Ze bedankte hem toepasselijk, op de enige manier waarop men dit van Sareth kon verwachten, en in reactie gleed zijn mondhoek iets omhoog. “Denk maar niet dat ik dat vergeet,” sprak hij, waarop ook haar mondhoeken omhoog gleden. Hij leunde iets naar achter in zijn stoel en keek haar recht aan – een blik die Sareth smiechterig beantwoordde. Vervolgens gebood hij haar in te stappen en zij grijnsde bij het zelfvertrouwen waarin hij haar instrueerde de bijrijdersstoel te nemen in haar auto. Maar ze deed wat hij zei en bewoog zich naar de andere kant van de auto. Het zou waarschijnlijk ook absoluut geen goed idee voor haar zijn om nu te rijden. Hij wist waar ze heen waren, en zij moest – hoewel ze al een behoorlijke tijd had gehad om te bekomen – even haar rust pakken en even kalmeren.

Ze had hem gevraagd om peuken, of iets in die richting, en als antwoord hierop had hij zijn hoofd geschud, maar vervolgens haalde hij toch een pakje sigaretten én een drietal joints tevoorschijn. “Oh, God, yes,” verzuchtte ze, terwijl ze instapte. Ze pakte alles dankbaar – wellicht gretig – uit zijn handen en stak nog voor ze haar gordel om had gedaan een sigaret tussen haar lippen.

“De baseball bat vind je achterin,” had Christian met een knipoog gezegd en alsof ze zichzelf hier even van moest verzekeren, draaide ze zichzelf om in haar stoel om dit te checken. Het zien van de knuppel stelde haar gerust en met een zucht draaide ze zich weer om en liet ze zichzelf wegzakken in de stoel.

“Let’s go, dan,” sprak ze, haar blik duister, gericht op de richting waarin de knullen waren vertrokken – alsof ze hen daar al zou kunnen zien.

Ze friemelde nog een sigaret uit haar pakje en stak ook deze tussen haar lippen. Beide sigaretten stak ze tegelijkertijd aan en vervolgens nam ze er één tussen haar vingers en bracht deze naar Christian zijn mond zodat hij hier een trek van kon nemen of de sigaret over kon nemen. Een kleine glimlach sierde haar lippen. Terwijl ze eveneens een trek van haar eigen peuk nam, draaide ze het raam aan haar kant open. Uit het raam liet ze haar geïnhaleerde rook ontsnappen.


“Ik kan niet wachten om ze weer te zien,” mompelde ze, terwijl ze uit het raam staarde naar de bomen die voorbij raasden. Nogmaals inhaleerde ze de rook diep. Hard beet ze op haar onderlip, een frons duidelijk zichtbaar terwijl ze nadacht over wat er zou gebeuren als ze haar spul en het geld niet zouden kunnen terugkrijgen. Ze dacht aan haar vader, die woedend op haar zou worden zoals hij dat bij elk van zijn werknemers zou worden. Aan hoe het bij haar waarschijnlijk nog erger was, want ze was zijn dochter en ze had hem teleurgesteld. Gespannen liet ze haar adem ontsnappen. Nog een trek van haar peuk. Er zat niets anders op dan de buit terugkrijgen en de daders zodanig de stuipen op het lijf jagen dat ze nooit meer een dergelijke actie zouden uithalen. Elke andere uitkomst zou ze niet aankunnen – de denderende woede van haar vader zou ze niet aankunnen.