and give me back the courage
Met haar hand op de deurklink nam Madeline een diepe ademteug. Ze wilde eigenlijk allesbehalve naar buiten gaan en de rust van haar kamer verlaten, maar ze moest toch eten hebben, en ze had het middageten al overgeslagen. Als ze nu niet iets te eten ging halen, zou ze vannacht honger hebben, en dan kon ze moeilijk nog even de keuken in lopen. Ze moest wel, nu, de keuken ging dicht om half acht en het was inmiddels al tien over zeven. Misschien zou het wel minder druk zijn om deze tijd. De meeste mensen aten vrij vroeg, zodat ze de avond voor zichzelf hadden, maar Madeline wist dat er nog genoeg mensen aan hun avondeten zouden zitten of gewoon wat zouden zitten praten. Ze rilde al bij de gedachte aan de cacofonie van melodieën die haar tegemoet zou komen.
Wederom diep ademhalend schudde Madeline haar schouders los alvorens ze dan toch de deur opende en de gang opstapte. Vrijwel onmiddellijk veranderde de muziek in haar hoofd. Eerst was de melodie vrij rustig geweest, een zacht pianospel haast, maar nu ze in de gang stond, nam het aantal melodieën aanzienlijk toe. Van de kamer tegenover haar kreeg ze een luide, dissonante staccato door; de kamer daarnaast was consonant, rustiger, serener. Het contrast tussen de twee begonnen al voor een stevige druk achter haar ogen te zorgen. Snel baande ze haar weg uit de gang naar een rustiger stukje van de school. Dit mocht dan wel een omweg zijn, maar zo pikte ze wel het minste geluid op. De enige muziek die ze nu hoorde kwam van haar omgeving en van haar eigen gevoel, wat gehoor gaf aan een zachte, maar up-tempo melodie.
Hoe dichter ze bij de kantine kwam, hoe meer deze muziek vervaagde en overstemd werd door een mix aan melodieën die Madeline niet meer van elkaar kon onderscheiden. Ze concentreerde zich zo hard mogelijk op het openduwen van de deuren, het pakken van een dienblad en bord, probeerde de sterke melodie van de kantinejuffrouw te negeren terwijl ze haar zei wat ze wilde eten, en later die van de cassière. Uiteraard zocht ze zich een tafel uit die het verst bij de rest van de andere studenten verwijderd was, al hielp het niet veel; het zorgde ervoor dat ze haar eten naar binnen kon werken, maar deed haar direct daarna ook opstaan en haar dienblad en bord met een hardere klap op de band neerzetten dan noodzakelijk. De deuren konden haar niet snel genoeg opengaan.
Eenmaal terug in de hal, met de tientallen melodieën nog in haar achterhoofd, aarzelde ze. Normaal gesproken zou ze terug naar haar kamer gaan, gaan zitten met een boek, maar de gedachte aan enig soort muziek van iemand anders deed een rilling over haar rug lopen—Saoirse’s melodie was niet storend, zelfs vrij rustig en prettig, maar momenteel wilde ze zoveel mogelijk stilte. Ze wist ook wel dat volledige stilte onmogelijk was, maar zolang ze maar zo min mogelijk muziek had, zou ze kunnen bijtrekken. Vandaar dat ze, in plaats van naar de trap, richting de voordeuren liep. De koude wind kwam als een verademing op haar gezicht en in haar hoofd, hoge tonen na het diepe gebrom van de kantine, en ze slaakte een opgeluchte zucht. Hier buiten waren er geen melodieën van andere mensen, alleen van haarzelf en van het verlaten schoolplein. Haar eigen melodie begon inmiddels langzaam rustiger te worden in plaats van paniekerig; toch was er nog steeds dat ritme dat wat sneller was dan normaal. Haast als vanzelf begon ze te lopen, met haar handen voor haar buik gekruist, richting het bos.
Daar aangekomen ging ze tegen een vrij dikke boom aanzitten en sloot haar ogen. Haast als vanzelf begon ze woorden te mompelen, die voor ieder ander niet te begrijpen. Zelf had ze maar half in de gaten wat ze aan het mompelen was; pas toen ze keek en de schim van een jong konijn voor haar voeten zag huppen, realiseerde ze zich dat ze in haar eigen taal gemompeld had om het dier vorm te geven. Ze liet een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen en stak een hand naar het konijn uit, het zacht op zijn hoofd tikkend. Het geluid van een tak die knapte onder een schoen deed haar omkijken; het konijn verdween in het niets. In haar hoofd speelde een melodie die ze inmiddels al bijna uit haar hoofd kende, en ze schrok dan ook niet op van de plotselinge aanwezigheid. Ze ging enkel rechtop staan zodat Saoirse haar zou kunnen zien.
“Hey,” zei ze zoals gebruikelijk op zachte toon, een klein glimlachje hoorbaar in haar stem.
