She leaves a little sparkle wherever she goes / Closed

Ze keek hem geamuseerd aan wanneer hij begon te knikken alsof ze hem zojuist gevraagd had of hij één of ander speelgoedje wou. Op zijn kort verhaal reageerde ze met de correcte hoeveelheid shock door haar hand op haar hart te plaatsen en hem geschrokken aan te kijken, “Goed dan maar dat je altijd zo braaf bent geweest,” zei ze met een glimlach. Ergens twijfelde ze dat Vics ouders ook werkelijk zware straffen uitgedeeld hadden tijdens zijn jeugd. Hij leek haar iemand die zeer zorgeloos en vrolijk opgegroeid was met de perfecte hoeveelheid grenzen. En mensen die zo’n zoon konden opvoeden, konden geen slechte personen zijn, of zo dacht Kallista er toch over. Al kon het uiterlijk natuurlijk ten alle tijden een ander verhaal vertellen dan het innerlijk van een persoon, al leek dat haar wat vergezocht. Zijzelf was opgevoed in een zeer streng gezin vol Christelijke waarden en normen die er met harde hand en stem in gedrild werden. Ze heeft echter nooit overdreven strengen of pijnlijke straffen moeten ondergaan, of toch niet voor zo ver ze zich kon herinneren.

Zijn grijns werd beantwoord met één van haarzelf terwijl de laatste rode kleur eindelijk uit haar wangen weg trok voor ze hem bedankte met een knikje. Het was fantastisch hoe de jongen perfect wist wat te doen of te zeggen op eender welke moment dat ze samen doorbrachten. En ze werd het ook nooit beu om met hem een hele dag door te brengen moest het nodig zijn, noch vond ze het storend om met hem door al de kleine winkeltjes in het winkelcentrum te wandelen en samen domme en onnozele dingen te doen. Kalli kon gewoon zichzelf zijn bij hem en ze hoopte dat hij ook wist dat Vic zichzelf kon zijn bij haar. Al leek dat wel duidelijk dat hij wat was, bedacht ze zich terwijl ze de jongen kort volgde terwijl hij de maffiahoed terug ging wegleggen. Ze was blij dat de jongen iets had om zich in vast te bijten, iets dat hij wilde doen met zijn leven, zelfs na alles dat gebeurd was. ”Dat betekend dat, wanneer jij tot heel laat ’s avonds in de bib zit ik jou warme chocomelk kom brengen en als het echt koud is zelfs een dekentje,” zei ze met een aangename glimlach op haar gezicht. Ze had door dat hij het vroeg om te lachen maar ze wou echt duidelijk maken dat ze het meende. De kans dat ze iets zou snappen van alle medische termen en hem dus effectief zou kunnen helpen was uiterst klein aangezien haar ambitie noch haar passie in die richting lag. Dat betekende echter niet dat ze niet ging proberen om hem te helpen tijdens zijn studie om deze wat makkelijker te maken.

Door haar tranen heen zag ze zijn gekwetste blik die kort over zijn gelaat gleed en het deed haar bijna nog meer huilen dan ze op die moment al aan het doen was. Zelfs met haar tranen kwetste ze hem nog meer. Haar hart deed pijn en die pijn leek te verspreiden over haar hele lichaam maar wanneer hij zijn grip op haar hand versterkte voelde ze de pijn lichtjes wegebben. Zijn stem gleed over haar hoofd en ze schudde kort haar hoofd. Het was helemaal haar bedoeling niet geweest om hem in een moeilijk parket te plaatsen. Ze wist ook niet van waar de tranen maar bleven komen ondanks het feit dat ze de zoutige vloeistof maar van haar wangen bleef vegen. Haar ogen waren gefocust op die van hem en ze merkte op dat hij even moest slikken al kon ze niet meteen plaatsen waarom terwijl ze hem probeerde uit te leggen dat ze hem wel degelijk dankbaar was voor ze haar hand wegtrok. Hij leek verward en enkel dat deed Kalli al terug een beetje glimlachen, hij leek zo bezorgd en verward, het was verschrikkelijk aandoenlijk vond ze. Haar armen gleden rond zijn lichaam en om de een of de andere reden voelde het zo vertrouwd, zo normaal wanneer hij haar knuffel beantwoord door haar dichter tegen zich aan te trekken. In de ene hand had ze het houden kistje maar in de andere hielde ze een handvol van zijn bovenkleding vast, als een lifeline die ze op die moment nodig had om boven water te blijven, om niet opnieuw te beginnen huilen. Zijn emoties maakte haar duidelijk dat hij het nog steeds niet helemaal eens was met haar woorden maar hij uitte die onenigheid niet wat haar tegen hem aan deed glimlachen. De woorden die zijn mond verlieten deden haar dan weer kort grinniken, “Deal, een levenslange voorziening van warme chocomelk,” zei ze voor ze knikte ”Geen tranen meer,” mompelde ze zacht terug.

Voor even leek niets meer van belang, gewoon zij twee. Voor Kallista leek de hele winkel inclusief de enkele klanten die aanwezig waren binnen de vrij kleine ruimte, voor even verdwenen. Het duurde slechts enkele tellen maar het leek veel langer voor ze zijn kledij losliet en haar blik terug naar boven richtte. Ze nam een beetje afstand en veegde de laatste hoeveelheid vocht van haar wangen voor ze met een domme glimlach over de licht vochtige plek op zijn kledij wreef, “Sorry,” zei ze op een verontschuldigende voor ze het houten kistje voor zich uit stak, “Wel beloven dat je hem gebruikt hoor als je hem meeneemt,” zei ze met een brede glimlach. Haar wangen gloeide, niet enkel door de tranen die er over gegleden waren maar ook doordat het hele geburen op die moment tot haar door begon te dringen en er twee oudere dames in diezelfde gang hevig tegen elkaar stonde te fluisteren.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

‘Dat kunnen alleen meneer en mevrouw Valdés vertellen.’ Sprak hij met een grimas tot achter zijn oren. Goed, hij was over het algemeen wel braaf maar hij was echt niet zo puur hoor. Kleine Victor had destijds wel enkele zaken uitgestoken, waardoor hij of dagen niet meer in het ziekenhuis of niet meer in de dierenartsenpraktijk mocht komen. Nog steeds de meest gemene straf die hij ooit had moeten ondergaan hoor. Zijn ouders namen hem gewoon de tijd om te leren voor zijn toekomst af. Dat was gewoon het toppunt van gemeen zijn vond hij. Maar goed, heel veel dagen had hij uiteindelijk ook niet gemist hoor maar details. Kallista had een cruciale fout gemaakt, het zo maar aanbieden om er tijdens zijn studeren te zijn. Dat waren heel veel warme choco’s die hij van haar ging krijgen hoor, en ook wel genieten van haar gezelschap want dat was uiteraard het belangrijkste voor hem. Zolang het meisje hem maar niet ging afleiden want dan ging hij huilen de volgende dag op school. ‘Zelfs een dekentje? Ben ik echt niet toevallig in de hemel beland of zo?’ Victor liet zijn mond even open vallen. Echt, die warme choco ging er al over maar ook nog eens een dekentje erbij? Zijn leven was echt veel te goed hoor. Stiekem kon hij het zich al helemaal voorstellen als hij in de bib zat dat zij gewoon vrolijk kwam binnen wandelen, de geur van warme chocolademelk met zich mee dragend. ‘Je maakt toch echt geen grapje hea? Want dat zou gemeen zijn.’ Sprak hij met een pruillipje. Nee, natuurlijk niet. Het meisje kennende meende ze het met haar hele hart. Kalli was gewoon het soort meisje waarvan je zeker mocht zijn dat ze je niet om de tuin aan het leiden was en dat vond hij nu net zo geweldig aan haar, en nog vele andere dingen maar dan kon hij eindeloos doorgaan.

Zachtjes streelde hij met zijn duim over haar hand, een kleine beweging waar hij zo veel gevoel uit kon halen. Iets wat haar hopelijk hielp om te stoppen met huilen, maar het leek alleen nog maar erger te worden. Echt, de kleine emotie mannetjes in zijn hoofd waren helemaal gek aan het worden niet meer normaal. Victor werd gewaar dat zijn hartslag ook wat meer de hoogte in was gegaan puur door alles wat er nu door hem heen ging en door haar zo te zien. Wanneer ze haar hand had weg getrokken uit de zijne voelde het alsof er een hele hoop weg viel in zijn binnenste. Iets wat hem tot in zijn diepste kern verwarde. Maar zijn verwardheid leek haar weer te doen lachen. Soms waren meisjes zo gek. Maar de knuffel was het verlossende moment, Victor’s tranen waren gedroogd en die van haar duidelijk ook. Iets waardoor hij zich meteen beter voelde als hij eerlijk moest zijn. De jongen had zijn ene hand op haar rug gelegd terwijl zijn andere op haar achterhoofd rustte, en zo bleef het duo voor enkele seconden staan. Een moment dat hij enkel kon beschrijven met het woord hemels. Een moment dat voor zijn part de rest van de dag mocht duren, niet dat zijn been dat zou aan kunnen maar daar beet hij dan wel even door als het moest. Meer had hij echt niet nodig om de dag door te komen, hoe idioot het misschien ook mocht klinken. Zachtjes tekende de jongen kringetjes op haar rug, iets wat haar hopelijk nog meer tot rust bracht. ‘Nou, jij krijgt ook wel hoor dat beloof ik je.’ Sprak hij weer met die typische vrolijke toon in zijn stem. Kort knikte hij op haar woorden, dat stond vast. Voor vandaag zouden er geen tranen meer vloeien, toch niet zolang ze bij elkaar waren. Al wist hij even goed dat beide van hun niet verder zouden gaan huilen later.

Uiteindelijk keek Victor eventjes rond van in de positie waar ze nu stonden, de mensen in het winkeltje sloegen er geen acht of. Gaven hen net dat beetje privacy, al kon hij zweren dat de verkoopster net toch een nieuwsgierige blik hun kant op wierp maar hij kon ook fout zitten natuurlijk. Het was pas door dat het meisje haar grip op hem aan het verzwakken was dat hij weer echt uit het moment kwam. Eventjes moest hij lachen toen ze zich excuseerde voor de natte plek op zijn trui. ‘Nou, dat kan ik je wel vergeven als…’ Zijn zin werd afgebroken toen het meisje het houten kistje naar hem uitstak. Als een waar klein kind dat snoepjes kreeg of zo nam hij het kistje aan. Met een glinstering in zijn ogen plaatste hij zijn hand op zijn hart. ‘Ik zweer dat ik mijn eerste patiënt met deze stethoscoop zal onderzoeken!’ Glimlachte hij breed. Voor even wiebelde hij heen en weer op het plekje waar hij stond, starend naar zijn voeten. ‘Wat ik dus aan het zeggen was, ik vergeef het je enkel als je mij de eer wilt doen door iets met me te gaan eten.’ Fluisterde hij al even stil als de 2 oude oma’tjes wat verder in de gang. Hoopvol keek hij recht in haar ogen, wachtende op een antwoord. Door al dat wandelen had de jongen best wel honger gekregen, en niet zo’n klein beetje ook als hij eerlijk moest toegeven.

Ze trok haar wenkbrauw speels op naar Victor wanneer hij zei dat ze daarvoor bij zijn ouders moest informeren. ”Misschien moet ik hen eens contacteren, het blijft mij namelijk een mysterie dat ze er niet in geslaagd zijn om jou koffie te leren drinken,” zei ze hem met een glimlach. Stiekem was ze wel nieuwsgierig naar de ouders van Victor, stiekem was ze altijd nieuwsgierig naar ouders die nog samen waren. Waarschijnlijk was dit omdat haar ouders op zo’n lelijke manier uit elkaar gegaan waren en zij de gevolgen had gedragen al kon haar nieuwsgierigheid ook gewoon komen van het feit dat ze een hopeloze romanticus was en hield van het idee dat een huwelijk voor eeuwig was. Daarnaast moesten Vics ouders volgens haar een zeer aangenaam en uniek duo zijn aangezien hun zoon op zichzelf al zo speciaal was. Kallista vond het ook fantastisch dat Victor oprecht gefascineerd was door een beroep en werkelijk alles op alles zou zetten om dat zijn beroep te maken. “Ik maak nooit grapjes over chocolademelk en nog veel minder over dekentjes.” beantwoordde ze hem geschokt. Ze zou zoiets nooit zeggen als ze het niet ging doen, ze haatte het wanneer mensen hun beloftes braken. Wat ervoor zorgde dat Kallista er bijna haar levenswerk van maakte om dat nooit te doen. “Als dat iets is dat je helpt met studeren zorg ik ervoor dat het er is.” verduidelijkte ze zichzelf. Ze meende het wanneer ze zei dat ze hem ging helpen met studeren, haar intellect lag misschien niet zo hoog maar ze kon hem wel omringen met dingen die zouden helpen.

Zelfs wanneer Vic het zelf zo moeilijk leek te hebben deed hij er alles aan om haar gerust te stellen. Zijn duim wreef zacht over haar hand en ondanks het feit dat het zo’n kleine beweging was voelde ze duidelijk wat hij bedoelde en ze was het eindeloos dankbaar voor het feit dat hij er alles aan deed om haar pijn te verzachten. Het was een zeldzame kwaliteit om eerst aan iemand te denken voor men aan zichzelf dacht en dat was waarvoor ze zo dankbaar was terwijl ze met haar wang tegen Vic gedrukt stond. Zijn hand rustte op haar hoofd en voor even was ze perfect content daar in dat moment terwijl hij zacht over haar rug wreef, duidelijk nog steeds met zijn gedachten gericht op haar kalmeren. En voor ze het goed en wel wist bevond haar kenmerkende glimlach zich weer op zijn plaats. Ze knikte uitbundig wanneer hij zei dat zij ook nog wel wat chocomelk zou krijgen, haar wang wreef een beetje ongemakkelijk tegen zijn kledij maar ze wou nog niet meteen loslaten, ze was gelukkig hoe ze daar waren. Haar hart voelde blijkbaar al een hele tijd zwaar, beladen met de tranen die ze nu vrijgelaten had zonder dat het de bedoeling geweest was. Maar nu de laatste tranen aan het drogen waren op haar wangen voelde ze zich een pak luchter, niet enkel doordat de pijn en het verdriet en de schuld haar lichaam hadden verlaten maar ook simpelweg doordat Victor zonder enige vraag of tegengas voor haar had klaargestaan en haar vastgehouden had op het moment dat ze het, het meeste had nodig gehad. Dat was dan ook de reden waarom ze na haar verontschuldiging een dankbare glimlach zijn richting uitstuurde voor ze het doosje zijn richting uitstak. Ze had hem onderbroken zonder erbij na te denken en voelde zich schuldig maar wanneer hij het doosje aannam als het eerste cadeautje van onder de kerstboom kon ze niet anders dan glimlachen. ”Anders zou het weinig nut hebben dat je hem meeneemt natuurlijk,” zei ze voor ze zijn blik volgde. Hij leek wat ongemakkelijk te staan daar en zijn stem raakte amper aan haar oren, als ze enkele decimeters verder gestaan had, had ze de klanken nooit opgevangen. Zijn blik werd terug op haar gericht en de blauwe kijkers deden haar kort slikken en voor even dacht ze dat haar hart uit haar borstkast ging springen. Zijn blik leek recht door haar te gaan en het duurde enkele honderdste van een seconde voor ze zichzelf weer helemaal herpakt had en hem een brede glimlach toewierp. “Ik weet niet of het een eer is maar tuurlijk wil met jou gaan eten,” zei ze voor ze zich omdraaide en in de richting van de kassa wandelde terwijl ze vriendelijk knikte naar de twee oudere dames. Ze hield rekening met het feit dat Vic misschien niet even goed kon volgen dus paste ze haar tempo aan. Aan de kassa wachtte ze geduldig tot Victor betaald had voor ze naar buiten wandelde.

Ze kende haar weg niet in het gigantisch grote gebouw en wou Victor ook niet verliezen dus besloot ze zo dicht mogelijk aan zijn zijde te blijven. “Ik vermoed dat we de mensenmassa moeten volgen om voedsel te vinden,” zei ze opgewekt terwijl ze in de richting van een centraal punt met zeer veel mensen wees en Vic opgewekt aankeek. Eenmaal op het centrale plein aangekomen richtte ze haar blik in het rond, “Zo veel keuze,” mompelde ze stil terwijl ze het grote plein met verschillende standjes, restaurantjes en karretjes rondkeek. Haar hand nam dat van Victor vast en ging voor hem staan terwijl ze hem vragen aankeek, “Wat wil jij eten? Want ik kan niet kiezen,” vroeg ze hem. Het was pas later dat ze de huid van haar palm voelde gloeien maar dat was ook de moment dat ze besefte dat ze niet haar hand niet kon noch wou terugtrekken.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

‘Een mysterie dat alleen maar groter gaat worden, want zelf drinken ze het ook niet.’ Wellicht een van de zaken die het meeste de ogen lieten open gaan, want met de uren van zijn ouders zou het niet meer dan normaal zijn dat die twee leefden op koffie. Maar noch zijn vader, noch zijn moeder hadden het bruine goedje afgezworen omdat het in hun ogen de gezondheid alleen maar schade aanbracht. ‘Ze vinden het gewoon niet gezond, Mens sana in corpore sano, zeggen ze dan altijd.’ Sprak hij al lachend, terug denkend aan het feit hoe vaak zijn ouders andere mensen terecht wijzen met slechts die woorden. Niet dat het veel uitmaakte of wat dan ook, maar uiteraard snapte en volgde hij hun denkwijze volledig. Zijn ouders waren natuurlijk wel geen hippies of zo, maar ze wilden gewoon zo gezond mogelijk zijn. Victor zijn mondhoeken trokken vrolijk omhoog toen het meisje meedeelde dat ze daar nooit grapjes over maakte. Yaaas, hij had echt veel geluk vandaag hoor! ‘Maar je moet me wel beloven, dat je zelf op tijd naar huis gaat hoor, als ik een nachtje door moet doen wil ik niet dat jij je slaap daarvoor op geeft.’ Voor een kort moment keek hij haar recht in de ogen aan. Ergens wilde hij wel dat ze bleef hoor moest dat ooit gebeuren, maar ze moest haar nachtrust echt niet opgeven voor hem. Eigenlijk had hij het echt wel getroffen met haar hoor, iemand anders zou het niet doen zelf al zou hij er om vragen en zij bood het gewoon aan? Besefte ze eigenlijk wel hoe geweldig ze was?

Er waren meerdere dingen waar Vic niet tegen kon, eigenlijk wel een groot aantal maar die hadden meestal te maken met het feit dat mensen elkaar pijn deden op eender welke manier, maar waar hij nog niet tegen kon was dat hij degene was die mensen liet huilen met zijn acties. Het liefst van al ging hij nu gewoon met haar rennen naar de dichtstbijzijnde ijskraam en ging hij haar trakteren op ijsjes, want wat was er werkelijk beter dan dat? Maar blijkbaar slaagde hij toch in zijn op zet, door het herhalen van de duimactie van eerder en het zachte gestreel op haar rug voelde hij haast hoe ze in zijn armen weer gewoon tot rust leek te komen. Vooral aan haar ademhaling die minder gejaagd werd. Kallista gaf die bevestiging dan ook nog eens door uitbundig te beginnen knikken, en bij het zien van die stralende warme glimlach op haar gezicht wist hij dat alles weer goed was in dat moment. Het meisje overhandigde hem de stethoscoop uiteindelijk, zijn zin half onderbrekend maar dat maakte niet uit. Vreemd genoeg voelde het aannemen van het kistje aan als een nieuw begin. Een nieuw begin hier in Sundberg. Hij, zij, alle andere studenten van het eiland hadden meer dan genoeg leed gezien sommige wat meer dan andere. Maar met deze actie van haar, kon Victor wel zeggen dat het life changing was. Niet alleen omdat ze hier nieuw in dit dorpje waren, maar vooral omdat hij zijn pad eindelijk kon inslaan. ‘Ik bedoelde meer, dat ik hiermee mijn eerste patiënt zou onderzoeken als ik later in het ziekenhuis werk of zo.’ Sprak hij met een grimas tot achter zijn oren. De woorden over het eten rolden er vrij zachtjes uit, maar hij wist wel dat ze het zou kunnen opvangen. In eerste instantie zou Vic veel te verlegen zijn om het te vragen, omdat het misschien toch overkwam alsof hij haar kinda op een soort date mee vroeg eventho het dat eigenlijk niet helemaal was. Of nou ja, misschien ook wel? Wist hij veel. Het belangrijkste was natuurlijk dat ze ja zei, iets wat dan ook na enkele seconden gebeurde waarop hij even on the inside een vreugdedansje deed. Het duo wandelde in de richting van de kassa, en hij rekende zelf de stethoscoop af waarna ze uiteindelijk ook samen de winkel verlieten.

Bijna met hun armen tegen elkaar wandelde de 2 in de richting van het centrale plein van het winkelcentrum. De geuren vulde zijn neus al, en echt hij moest moeite doen om niet te watertanden hoor jeetje. ‘Ik volg mijn neus wel.’ Sprak hij al lachend terwijl hij rustig verder met haar wandelde zijn blik gericht op toch een aantal zaakjes waar ze iets konden gaan eten. Voor hij het goed en wel door had, had ze zijn hand vast genomen en bijna instant voelde de jongen hoe zijn wangen rood kleurde. Wat dwaas staarde hij haar aan voor hij weer op zijn positieve kwam en zijn vingers met de hare liet verwikkelen. ‘Hmm, ik heb denk ik wel zin in Italiaans? En misschien een plekje waar we kunnen zitten, als dat oké is voor jou?’ Besloot hij voor te stellen, een goeie pasta zou er zeker wel in gaan dat stond vast! Zoekend speurde hij de kleine etablissementen af , op zoek naar iets wat er uit zou steken. En ja hoor, een typisch restaurantje was wat verder te zien. De voorkant van het restaurantje had de typische rode kleuren, terwijl hij overal ook foto’s van het mediterrane gebied zag hangen. ‘Daar lijkt me perfect!’ Sprak hij op een enthousiaste toon.

Ongeloof stond over haar gehele gezicht te lezen, niet gespeeld maar echt ongeloof. Het was voor Kallista onbegrijpelijk dat er mensen op de wereld waren die niet deden aan koffiedrinken. Een stille ongelovige ”Wat?” gleed over haar lippen nog voor Victor zijn uitleg verder kon zetten. ”Owh, die oudjes van jou gaan mij echt niet leuk vinden hoor. Ik ben gewoon een slechte invloed,” zei ze hem terwijl ze hem aankeek met een speelse glimlach. ”Al die koffie,… en al die chocomelk. Straks maak ik nog een verslaafde van je,” ging ze verder, vanaf chocomelk sprak ze in een fluisterende stem alsof ze hem één of ander groot geheim aan het vertellen was. De brunette dacht even na over het uitspraak van de oudjes Valdés… ze hadden namelijk een sterk punt met hun latijns spreukje. ”Oké, ik moet toegeven… Je ouders hebben een punt maar voor mij is het duidelijk te laat. Ik zal proberen de volgende generatie beter op te voeden,” zei ze met een glimlach nadat ze een korte tijd nagedacht had. Kalli had ook nagedacht over het hele medestudent wezen en ze meende alles wat ze zei en Victors gezicht leek te gloeien van geluk voor hij haar zei dat ze geen slaap mocht opgeven. Zijn blik greep zich vast in die van haar en ze besefte dat hij zich misschien niet bewust was van het feit dat zijn bezorgdheid en bijhorende tweestrijd duidelijk zichbaar was in zijn blauwe ogen. “Dan zit er maar één ding op denk ik… Twee dekentjes meebrengen.” zei ze met een knipoog, “Er zijn namelijk heel mooie bankjes met kussentjes in de bib, dan hoef ik slaap te missen maar steun ik jou toch” verduidelijkte ze haar uitspraak met een zachte grijns. Het was niet dat ze dat zomaar voor iedereen zou doen maar ze stond volledig achter Vics passie en ze wou hem helpen om zijn dromen te bereiken ook al klonk dat zeer kinderachtig.

Was het niet een fantastisch gegeven dat kleine acties als een zachte beweging over haar rug of hand van de juiste persoon Kallista helemaal tot rust konden brengen. Ze voelde haar hartslag en ademhaling terug kalmeren voor ze heftig knikte als antwoord op zijn vraag. In die moment beloofde ze niet enkel aan hem maar ook aan zichzelf dat ze niet meer zou huilen. Samen, hij, zij en alle anderen zouden ze opnieuw beginnen hier in Sundberg, het verleden zouden ze achter hen laten en ze zouden enkel nog naar de toekomst kijken. De brunette luisterde aandachtig naar de woorden die volgde op die van haar, “Owh, nu ja dat moet je dan wel echt beloven hoor,” zei ze hem met een glimlach voor ze haar hand uitstak met enkel de pink omhoog. Een kinderlijke manier van beloven maar iets waar Kalli mateloos veel voldoening uit haalde, simpelweg omdat het zo simpel is met zo veel betekenis. Wanneer hij vroeg om te gaan eten kon ze hem wel om de hals vliegen ook al was het slechts stil uitgesproken, ze had namelijk meer honger dan ze zich had gerealiseerd maar de manier waarop hij het haar gevraagd had maakte haar intens gelukkig.

Het was druk in het winkelcentrum en ze was oprecht bang van haar bondgenoot kwijt te spelen in een gebouw waar gerust honderden huizen in paste. Het stelde haar echter gerust dat hun armen elkaar soms kort raakte op die manier was ze zeker dat hij nog naast haar wandelde zonder dat ze continu opzij moest kijken. Haar opmerking werd beantwoord met een lachende vermelding dat hij zijn neus wel zou volgen en haar lach rolde als reactie kort voor hen uit terwijl ze samen door de mensenmassa heen wandelde. Haar hand leek te gloeien voor haar maar Vic leek er niets van te merken aangezien hij niet meteen wegtrok al kleurden zijn wangen wel een rodere kleur. De jongen keek even dwars door haar heen en ze trok kort beide wenkbrauwen op in een vragende blik voor zijn vingers door die van haar gleden en een brede glimlach leek haar gezicht bijna meteen over te nemen. Toen was het aan haar om een rode kleur te ontwikkelen op haar wangen. Die leken net zo hard te gloeien als haar handpalm. Ah, zitten, dat ze daar nog niet aan gedacht had. Hij moest waarschijnlijk regelmatig rusten met zijn been ook, hoe kon ze dat vergeten zijn. Knikkend beantwoorde ze zijn vraag, ”Italiaans klinkt perfect,” zei ze, het laatste woord in twee stukjes kappend om het wat kracht bij te zetten. Ze had namelijk een voorliefde voor pasta en stiekem ook voor pizza. Ze volgde zijn blik terwijl hij op zoek ging naar een restaurantje.

Enthousiast besloot hij dat één van de kleine gezellige etablissementjes perfect leek. De typerende voorzijde van een Italiaans restaurant was prominent aanwezig merkte ze op wanneer ze dichter naar de ingang wandelde. Binnen hingen vele foto’s op van het Mediterrane gebied en enkele van een gezin, vermoedelijk was het restaurant dus een familiaal zaakje en die sfeer was duidelijk te merken eenmaal ze binnenwandelden. Kort keek ze rond op zoek naar plaatsje voor een iets struisere heer hen tegemoetkwam op een zeer familiale manier. ”Welkom, welkom, hier heeft u een plaatsje” zei hij in gebroken Engels terwijl hij hen naar een tafeltje begeleide. De donker houten tafeltjes waren bekleed met rood-wit geruite tafelkleedjes met heerlijk stereotype decoratie. De gezette man verliet hen om, om kaarten te gaan en Kalli liet, een beetje met tegenzin, haar zachte grip op Vics hand verzwakken tot ze losliet en hem glimlachend aankeek, ”Het is hier zo gezellig,” zei ze terwijl ze haar blik nogmaals over het interieur liet glijden.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

De blik op het meisje haar gezicht was goud waard, goud? Zeg maar eerder diamant. Nog nooit in zijn leven had hij ooit iemand gezien die hem zo ongelovig aan keek. Gelukkig voor zijn gehoor pikte hij in zijn geratel een stille, nog steeds ongelovige wat op en serieus hij kwam echt niet meer bij of zo. Natuurlijk was hij er van op de hoogte dat het in deze maatschappij als vreemd werd beschouwd als je geen koffie dronk, maar daar gaf hij weinig tot niets om. Kort haalde hij zijn schouders op. ‘Gelukkig zijn het niet mijn ouders die je leuk moeten vinden.’ Knipoogde hij speels. Great, Victor stop it now please. Zo meteen kreeg ze nog echt door dat hij hier aan het swoonen was diep van binnen. ‘Daar was ik al verslaafd aan hoor, trust me. De liters chocomelk die je in ons huis in Spanje vind, veel te veel.’ Sprak hij al lachend. Al van kleins af aan dronk Victor liever chocomelk dan wat dan ook, de warme chocomelk was pas wat later begonnen maar nog steeds, verslaafd was hij al lang! Bedenkelijk keek hij haar even aan, waarop hij toch eventjes kort zijn blauwe kijkers over het meisje liet gaan. ‘Misschien moet ik je toch maar eens onderzoeken.’ Hoe onschuldig Victor het ook bedoelde, zo fout kwam het over. Echt, hij kon zich voor zijn hoofd slaan al zou hij dan nog meer voor paal staan als het ware. Natuurlijk meende hij het dat ze haar slaap niet moest opgeven. Haar reactie daarop deed hem eventjes kort fronsen. ‘Hopelijk zijn alle dekentjes dan niet uitverkocht, anders moeten we er nog eentje gaan delen.’ Grijnsde hij lomp. ‘Nee hoor, dan mag jij het dekentje helemaal voor jezelf hebben.’ Zo’n gentlemen was hij nog wel. Als ze dat werkelijk ging doen, dan won ze de award voor beste friendo ever hoor. Die award bevatte natuurlijk een chocolade beker, want tja what else?

Een klein gegrinnik kon de jongen niet onderdrukken wanneer het meisje haar pink uitstak naar hem. Dit bracht hem echt meteen terug naar de kleuterklas hoor, wanneer je iets moest beloven aan je vriendjes of vriendinnetjes. Ja man, mooie tijden. Al kon de tijd die hij nu met het meisje doorbracht daar echt nog wel tegen op boksen hoor! Natuurlijk beantwoorde hij haar pinky meteen waarop de glimlach op zijn gezicht alleen maar breder werd. Echt, gelukkig dat het niet kon dat je gezicht open spleet van te veel lachen hoor, anders had hij al lang geen gezicht meer. Zou echt geen mooi zicht zijn eigenlijk. On the lookout for food verliet het duo de winkel, they had one mission! Dat ze zijn hand had vast gegrepen kwam voor hem super onverwachts, er zou vast wel een logische verklaring voor zijn, zoals hem niet kwijtraken of zo maar dat drong bij Victor momenteel echt niet door. Nee, hij werd er haast verlegen door hoe idioot het ook mocht zijn. Echt het was ook meteen alsof iemand de verwarming in het winkelcentrum nog meteen enkele graden hoger had gezegd want hij voelde zich letterlijk warm worden van binnen. Het was dat hij wist hoe zijn eigen lichaam in elkaar stak, dat dit niet bepaald een normale reactie is tenzij er onderliggende emoties waren niet dat dit een toegeving daartoe was maar hé. Verschillende geurtjes van eten vulden zijn neusgaten, en echt hij zou haast spontaan beginnen kwijlen. Moest hij in een of andere kattenvorm zijn was dat nog toegelaten, maar om als een volwassen man nu te gaan lopen kwijlen in een winkelcentrum kwam nogal fout over. Dat ze zijn idee geweldig vond, deed hem al helemaal grijnzen. Diep ademde hij in, om toch te zorgen dat een die rode kleur wat weg trok en twee dat zijn lichaam ook weer een normale temperatuur ging aan nemen.

Als een ware heer liet hij Kallista voorgaan in het restaurantje. Zo kon hij nog een beetje de sfeer op snuiven van het plekje. Het was een klein, maar warm restaurant en dan had hij het niet over de temperatuur. Nee, de zaak had een warme uitstraling niet alleen door de vele foto’s van Italië maar ook door de enkele familie foto’s die er tussen hingen. Tegelijk verwarmde het zijn hart, maar bracht het ook een gemis en zelfs enige vorm van boosheid met zich mee. Die laatste enkel gekeerd tegen zijn vader natuurlijk. Helemaal opgaande in het verhaal van de foto’s had hij niet eens door dat misschien wel de pater familias op hun was afgekomen en hen in de richting van een plekje wees. Voor een kort moment merkte hij de tegenstrijdigheid op bij Kalli toen ze zijn hand moest loslaten, en om eerlijk te zijn voelde hij zich net hetzelfde. Een kleine zucht gleed over zijn lippen, waarna hij toch nog haar stoel een beetje naar achteren trok zodat ze kon gaan zitten om de stoel dan weer wat dichter te schuiven. Met een klein plofje liet hij zich vallen in de stoel waarop hij een warme glimlach op zijn gezicht tevoorschijn toverde. ‘Het doet me ergens denken aan thuis.’ Sprak de jongen terwijl hij kort door zijn haren ging in de hoop het een beetje in model terug te krijgen. Wellicht verloren moeite want soms kon zijn haar echt zo’n pluisbol zijn. De man keerde na enkele minuten terug en legde de kaarten voor hun neus. ’Willen jullie al iets drinken?’ In a way, had de jongen zin om even full out te gaan met wijn en alles bij, maar dat was toch nog net een stapje te ver dus bestelde hij maar gewoon een colaatje voor hem waarop hij in afwachting naar het meisje keek. Zijn keuze voor eten was toch al gemaakt, een goeie pasta diabloque zou er nu echt wel in gaan!

Haar wangen kleurde licht rood terwijl ze hem een brede glimlach toe wierp, ”Oef, ik dacht even dat je mama mij ging buitenwerken. Dan moest ik verhuizen naar Afrika ofzo,” zei ze met een lach op haar gezicht. Hij had zonet gezegd dat hij haar leuk vond, misschien niet op die letterlijke manier maar ze kon stiekem wel springen van geluk op die moment. Het was altijd leuk als gevoelens hetzelfde waren. Ze verplichte zichzelf even om enkele stappen terug te doen, maar eigenlijk kon het haar weinig schelen hoe leuk hij haar vond, zolang hij haar maar kon verdragen en ze bij hem in de buurt kon zijn. Dat hij al lang verslaafd was aan chocomelk had ze kunnen voorspellen aan de manier waarop de jongen het zoete goedje achteroversloeg alsof het water was. De brunette lachte kort als reactie op de liters chocomelk voor ze hem plechtig beloofde dat ze de volgende generaties beter zou opvoeden. ”Daar is het allemaal al veel te laat voor, mijn koffieverslaving is veel te ver gezet,” grijnsde ze naar hem terwijl ze probeerde om het warme gevoel van haar wangen te negeren. Het was ook zo dat ze betwijfelde dat ze ooit zou stoppen met het drinken van koffie, in haar ogen was er namelijk niets beter dan een hete kop koffie op een koude wintermorgen. Ze keek hem grijnzend aan wanneer hij begon over de dekentjes, ”Ik vind het niet erg om er eentje te delen maar ik leef op hoop dat ze niet uitverkocht zijn,” zei ze met een schaapachtige glimlach.

Niets was zo klassiek en simpel als een Pinky Promise en met een grinnik en een glimlach werd haar pink vastgenomen door die van hem om zo hun belofte officieel te maken. Het deed haar denken aan de tijden in de lagere school toen alles nog zo simpel was en het grootste probleem de groentjes op haar bord waren ’s avonds. Het waren simpele en gelukkige tijden maar als er één iemand was die haar leven op die moment, in de shoppingcenter, bijna perfect maakte was de goedlachse jongen die voor haar stond met een glimlach die zijn gezicht bijna in twee deed splijten. Het was de manier waarop de dag op rolletjes leek te gaan wanneer hij aan haar zijde stond en ondanks dat er misschien wel tranen gevallen waren werden ze op de perfecte manier opgevangen door de jongen met een zorgzame geruststelling. Het was de manier waarop hij haar door en door leek te kennen zonder dat ze elkaar ook al echt lang kende en hij leek altijd te weten wat te doen om haar gerust te stellen, om haar te doen lachen en om haar te doen kalmeren.

Het was een raar gevoel dat haar lichaam leek over te nemen, het voelde warm maar daarom niet onaangenaam in tegenstelling tot het gevoel dat een serieuze koorts met zich meebracht. Het was voor haar allemaal vreemd en het was moeilijk om zichzelf een houding te geven maar toch was ze gelukkig met de manier waarop haar hand in dat van hem leek te passen alsof het daar eigenlijk altijd al gehoord had. Aan de andere kant voelde ze zich net een kleuter die niet zeker was of ze iets deed dat wel of niet toegelaten was maar niet wou stoppen omdat het simpelweg te leuk was om te doen wat ze deed. Zelfs in het restaurantje hield ze vast aan zijn hand ondanks het feit dat ze een klein beetje voor hem liep, haar wangen gloeide nog maar ze deed haar uiterste best om het te negeren. Wanneer hun handen elkaar loslieten eenmaal de man hen naar hun tafeltje begeleid had viel het haar op dat Victor evenmin had zitten wachten op dat moment als haar en ze wierp hem een korte maar zeer warme glimlach toe. De brunette liet zich zakken in de stoel die hij voor haar uithield als een echte gentleman, ze had het echt getroffen met deze jongen en ze had geen idee waaraan ze hem verdiend had. Er hing een gezellige sfeer in het restaurantje, de mensen die gezeten waren zaten gezellig te praten over van alles en nog wat en de mensen die er werkten leken hun werk met alle plezier uit te voeren. Er hing die typische familiale sfeer die je vooral tegenkwam in landen zoals Italië. Ze werd uit haar gedachten opgeschrikt wanneer hij iets zei en ze richtte haar blik op het gezicht dat nu op zijn beurt een warme glimlach droeg, ”Ik was net hetzelfde aan het denken, het heeft zo wat diezelfde vibe” beantwoordde ze hem terwijl ze zijn glimlach weerspiegelde op haar gezicht. Zijn handen gleden door zijn haren maar het had amper effect op de weerbarstige bruine strengen en ze moest kort grinniken voor ze een naar voor gevallen pluk terug op zijn plaats legde door haar hand over het tafeltje uit te strekken. Het was echter wel waar dat het Italiaanse restaurantje een familiariteit droeg die herkenbaar was voor haar en blijkbaar ook voor Victor, een familiariteit die kenmerkend was voor families, restaurants en andere zaken in landen rond de Mediterraanse zee.

De vriendelijke mens keerde terug naar hun tafel met de kaarten en vroeg hen of ze iets te drinken wouden, ze wachtte geduldig tot Vic zijn bestelling doorgaf en vervolgde dan dat ze graag een bruiswater had met een vriendelijke glimlach. De kaart liet ze stil voor haar liggen aangezien ze perfect wist wat ze wou, een heerlijke pasta carbonara. ”Dus we moeten nog om jouw schoolboeken, want die stethoscoop alleen gaat jou niet door school heen sleuren, en dan zit de shoppingtrip er op,” zei ze met een vriendelijke glimlach op haar gezicht voor de persoon van het restaurant terug kwam met hun drinken en om hun bestelling op te nemen. Eenmaal die persoon terug weg was richtte ze haar blik terug op Vic, “Alles ok?” vroeg ze hem, een bezorgde ondertoon in haar stem. Ze wist wel dat hij liever had dat ze zich geen zorgen maakte over zijn been maar ze wou wel weten of hij niet te veel pijn had aangezien zij degene was die hem daarnet van winkel naar winkel gezeuld had. Dat was ook de reden waarom ze niet te veel winkels meer ging bezoeken die dag, er zouden nog dagen genoeg komen eenmaal Victor genezen was.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

‘Hoezo zelfs naar Afrika?’ Sprak hij lachend. Van al de plekken die ze kon kiezen, koos ze Afrika uit terwijl er zo veel betere plekjes waren. ‘Is wel ver hoor, als ik je elke keer moet komen bezoeken daar.’ Sprak hij bedenkelijk. Al zag hij het stiekem nog wel voor zich hoe hij dood leuk op een vliegtuig of boot zou stappen om enkel haar te zien, dan nog eens fijn rond tjolend als een leeuw of een luipaard naast haar. Yeah, dat zou echt een zicht zijn. Maar zijn moeder zou dat nooit doen hoor, zijn vader ook niet al wou die hem waarschijnlijk gewoon niet eens zien. Konden ze samen in Afrika gaan wonen. Dat hij haar basically zo net had verteld dat hij haar echt leuk vond ontging hem totaal, niet dat het niet zo was maar you know dat was inmiddels ook wel duidelijk. Kort trok hij een pruillip. ‘Nou nou, zo meteen ga je nog dood aan die verslaving. Wellicht word het de verslaving van deze eeuw.’ Dat zou gewoon een feit worden hoor, eentje waarvan hij de neven effecten zou mogen opzoeken als hij nog langer met Kallista zou optrekken, iets wat zeker zou gebeuren want tja. Natuurlijk moest hij de dekentjes wel opbrengen, dit was cruciale informatie hoor. ‘Nou, dan zullen we maar moeten hopen dat de handel in dekentjes hier niet zo booming is.’ Sprak hij al lachend. Victor zou zeker geen nee zeggen tegen een dekentje sharen met haar tho.

Pinky promise bracht hem echt weer terug naar zijn jeugd, naar de gezellige avonden met zijn ouders buiten op hun terras, de uitjes naar het park met zijn vrienden en nog veel meer. Allemaal zaken die verbleekten eigenlijk wanneer hij tijd spendeerde met het meisje waar hij nu mee op trok. Vreemd ook weer wat voor een effect ze zo op hem kon hebben, iets wat al was geweest van in het begin als hij eerlijk moest zijn.

Victor genoot echt van het samenzijn met het meisje, maar zijn honger had langzamerhand de boven hand toch gekregen jammer genoeg. Nou ja, jammer was ook weer een groot woord. Het was niet dat hij afscheid moest nemen van haar om te gaan eten dankzij het feit dat er hier over wel leuke plekjes waren om te gaan eten. Gelukkig had ze ook zijn mening gedeeld in wat ze zouden gaan eten. De warme glimlach die hij toegeworpen kreeg tijdens het wandelen naar hun tafeltje deed hem eventjes fronsen, hij had toch niets gedaan? Haar warme hand liet de zijne uiteindelijk los wanneer ze plaats moesten nemen aan het tafeltje, maar niet voor Victor nog een gesture kon doen van de ultieme gentlemen zijn. Bijna voelde Victor zich thuis in het restaurantje. Gewoon de warmte die de mensen die hier werkte uitstraalde, het vrolijke gepraat van iedereen wat hij normaal irritant zou hebben gevonden als hij op een andere plek was geweest, het was hier zo bruisend van leven dat hij zich hier echt gewoon goed voelde. Iets waarbij zijn partner aan de tafel natuurlijk ook voor het een en ander tussen zat, maar goed. Victor had nog eens eventjes de moeite genomen om zijn haren wat deftig te leggen, iets wat natuurlijk grandioos faalde. Maar Kallista leek ook nog eens een poging te wagen wat er voor zorgde dat hij haar voor enkele luttele seconden met grote ogen aan keek. Die zag hij niet aankomen. ‘Mis je het soms niet? Gewoon de warmte van de mensen rondom je, die openheid?’ Een vraag die langs de ene kant volledig uit het niets kwam, maar anderzijds ook niet nu hij het hier weer voor zich had.

Blijkbaar leek het meisje met het donkere haar ook al te weten wat ze wilde drinken, wat hem kort deed lachen. Ook weer zo heel typisch van de 2 kneusjes om dan niet meteen te bestellen wat ze wilden. ‘Zeker en vast, al wil ik eigenlijk nog helemaal niet weg. Maar ik moet jammer genoeg ook meteen al beginnen met studeren zodra ik die boeken heb, anders word de prof boos.’ Sprak hij met een scheve grijns. Jup, vanavond zou het een blok avondje worden. Als hij dat al klaar gespeeld kreeg in de gymzaal maar desnoods trok hij zichzelf wel terug naar de bibliotheek of wat dan ook. Snel genoeg kwam de man weer terug en plaatste de 2 glazen flesjes ls eerste op tafel, gevolgd door een glas en hij schonk het als het ware ook nog eens uit. Met een vriendelijk knikje bedankte hij de man, voor Kallista zijn aandacht weer trok. Kort fronste hij. ‘Natuurlijk, waarom zou het niet goed zijn?’ Vroeg hij een tikje verward eventjes vergetend dat de vraag waarschijnlijk duidde op zijn been. Iets wat uiteindelijk dan ook in zijn gedachten schoot. ‘Oh, euh je bedoelt iets anders...’ Sprak hij wat meer verlegen voor hij begon met prullen aan de achterkant van het bestek. ‘Het gaat best hoor. Zo nu en dan gewoon eens heel even een pijnscheut die door me heen trekt, maar niets ernstigs.’ Probeerde hij haar gerust te stellen met een eerlijk antwoord.

Hun gesprek was nog eventjes verder gegaan tot de sympathieke man met twee stomende borden af kwam. Bij het zien aankomen van de man krulde zijn mondhoeken omhoog. Hij plaatste de twee borden voor hun neus en wenste hij smakelijk eten. ‘Aanvallen dan maar?’ Sprak hij met een vrolijke grijns op zijn gezicht, waarna hij de vork in zijn handen nam en de eerste hap op at. De saus was pikant, dat kon hij niet ontkennen, maar hij vond het zeker wel een aangename manier van pikant. Niet zo overwelmend en breath taking waarvoor hij blij was.

Haar lach klonk aangenaam en opgewekt, ”Ja naar Afrika, dat is ver genoeg, ik weet niet hoe angstaanjagend je ouders zijn…” meldde ze voor ze iets later nog luider lachte omdat hij klaagde over de afstand tussen waar hij was en waar Afrika gelegen was op de map. Stiekem wou ze misschien wel dat hij met haar meeging naar Afrika, zouden zijn ouders het haar kwalijk nemen moest ze hem gewoon kidnappen? Het hele gesprek had haar emoties in een knoop en ze was stiekem blij dat ze op iets luchtigers - tot zo ver koffie luchtig was, gekomen waren. ”Onkruid vergaat niet hoor, zo snel verlaat ik je niet,” reageerde ze op zijn opmerking. Ze was namelijk niet van plan om te sterven aan een overdosis cafeïne, of toch nog niet tot zo ver ze gepland had – en dat was een eindje, dat kon ze je wel zeggen. Het feit dat Victor het belangrijk vond om na te gaan of ze het wel meende over de dekentjes was verschrikkelijk aandoenlijk en het was een teken van kwaliteit die ze fantastisch vond. Opnieuw moest ze lachen, deze keer wanneer hij een opmerking maakte over de dekentjes-industrie in Zwitserland en Kallista moest hem gelijk geven. Ze wouden inderdaad niet dat die business zou boomen, dan kon ze gezellige avondjes alleen met een film en popcorn onder een dekentje wel vergeten.

Emoties, het was iets dat tot Kallis mutatie behoorde maar ze begreep die van haarzelf voor geen centimeter op die moment. Ze wist absoluut niet wat ze denken van de knoop die zich in haar maag bevond, nog minder wist ze wat te doen met die continue warme gloed die rond haar leek te hangen. Het was verwarrend en ze wist niet wat voor een conclusie ze moest trekken van al die rare symptomen al kon dit ook te wijten zijn aan het feit dat Victor de eerste persoon was waar ze zich zo mee amuseerde. Het was een dom teken van affectie en het gebeurde zonder dat ze er ook maar een fractie van een seconde over nagedacht had. Het was pas wanneer haar vingers door zijn de bruine tressen gleden en hij haar aankeek met ogen die leken op die van een hert die keek naar de koplampen van een auto dat ze besefte dat dit misschien te persoonlijk was. Haar hand trok ze snel terug naar toe voor ze hem een schaapachtige glimlach toewierp. Ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. Welke normale persoon deed dat nu, zonder nadenken nog wel. Dankbaar was een licht understatement wanneer hij haar een vraag stelde, ”Ik mis de familiale sfeer die overal hing, de gezelligheid, het gevoel van overal en altijd welkom te zijn,”. Welkom zijn was iets dat ze gemist had de laatste jaren in Griekenland, zeker wanneer het op haar moeder aankwam. Maar er waren buren genoeg die haar, als ze zichzelf was in huis verwelkomden voor een tasje thee of koffie of voor een potje heerlijke Griekse yoghurt. ”Jij?” vroeg ze hem met een warme glimlach.

”Voor je het weet is het rustiger op school en kunnen we nog eens terug komen, voor de andere duizenden winkeltjes die we nu gemist hebben,” grinnikte ze vrolijk, ”Maar studeren gaat natuurlijk voor,” vervolgde ze met een warme glimlach. Een glimlach die voornamelijk voortkwam uit bewondering voor hoeveel passie de jongen had voor wat hij zou gaan studeren. Ze bedankte de man voor het brengen van het drinken met een stille ”Bedankt, voor ze haar aandacht opnieuw op haar gesprekspartner vestigde. Een bedenkelijke blik werd op hem gericht wanneer hij vroeg waarom het niet goed zou gaan, ze had hem wel degelijk zien manken in het begin van hun trip en daarna had ze haar tempo aangepast dus ze was wel zeker dat het niet optimaal was. Hij leek haar verkeerd begrepen te hebben en ze glimlachte begripvol naar hem en het was ene geruststelling dat ze niet de enige was die soms het punt van de vraag niet doorhad. ”Goed dat het niets ernstig is maar als ik moet vertragen, gewoon zeggen, oké? vroeg ze hem vriendelijk, ”Ik loop soms nogal hard van stapel zonder rekening te houden met anderen,” verduidelijkte ze zichzelf met een warme glimlach.

De geur van pasta bereikte haar neusgaten wanneer de borden op tafel verschenen en ze knikte beleefd naar de ober voor ze met een belachelijk brede glimlach haar bestek in haar handen nam. ”Ja, graag,” beantwoorde ze hem met een grijns voor ze de eerste hap in haar mond stak om ineens te beseffen dat ze veel meer honger had dan ze had willen toegeven. Daarbovenop was het eten verschrikkelijk goed, iets wat haar hart meer verwarmde dan haar maag. Hun aangenaam gesprek ging verder over het eten, simpele gespreksonderwerpen waarover een gesprek mooi bleef doorgaan, gesprekjes over koetjes en kalfjes. Eenmaal hun borden leeg waren kwam de heer terug om te vragen of het had gesmaakt, ”Ah, het was heerlijk, bedankt,” meldde ze met een glimlach. Iets later verdween de man met de lege borden en Kalli keek Victor opgewekt aan, ”Dus, zoetekauw gaan we ook nog voor een dessert? Of was die chocomelk al dat je aankon van suiker vandaag?” vroeg ze hem met een glimlach die stiekem verraadde dat ze eigenlijk wel zin had in een echte tiramisu. Want, voor mensen die niet op de hoogte waren, tiramisu bevat koffie...

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

‘Mijn moeder is een ware engel hoor. Mijn vader daar aan tegen.’ Oké, misschien lichtjes overdreven over vader Valdés, maar die man lach hem niet meer sinds hij bijna letterlijk aan de deur was gezet puur en alleen omdat hij een mutant was. Alsof hij daar uiteindelijk zo veel aan had kunnen doen? Maar dat was een heel ander verhaal waar hij niet verder over wilde nadenken om heel eerlijk te zijn. Haar woorden deden hem kort lachen. ‘Wel, het is je geraden hoor. Maar moest je beginnen aftakelen dan moet ik je wel op een detox kuur zetten, voor je eigen goed. Plus, ik wil nog heel lang niet van je af hoor.’ Sprak hij met een flauwe grijns op zijn lippen. Dat zou hem toch nooit van zijn leven lukken, maar goed. Misschien moest hij dan wel gewoon op haar gaan zitten zodat ze niet meer weg kon, eventjes shiften naar een leeuw of zo en zijn achterste op haar parkeren, ja zo kon haar detox kuur wel beginnen hoor. ‘Misschien moet ik gewoon nu al alle dekentjes van Zwitserland gaan kopen, dan heb ik de monopolie op die handel. Jup, sounds good to me, ga ik nog rijk van worden.’ Sprak hij al lachend. Een handeltje waarbij hij alleen dekentjes verdeelde, beste idee ever. Zakenman in wording was hij hoor. Maar niet heus, misschien moest hij wel gewoon zelf dekentjes gaan breien of zo. Niet dat dat in zijn skillset zat, maar daar kon hij vast wel iets aan doen right?

De simpele aanraking van haar vingers die een van zijn wilde lokken terug op zijn plaats streek zorgde er voor dat Victor het ergens wel een beetje benauwd kreeg; benauwd op een goeie manier dan we al kwam hij pas tot dat in zicht nadat hij nogal angstig naar het meisje had gekeken. Nog iets wat helemaal niet zijn bedoeling was, net zoals veel zaken die hij vandaag al had gedaan. Alsof ze haar hand had gebrand legde het meisje haar hand terug op de tafel, en voor een kort moment kon hij het niet van zich afschudden dat hij haar al dan niet had gekwetst? Voorzichtig legde hij zijn hand op de hare en schonk haar een kleine glimlach. Haar actie had hem gewoon een beetje verrast, dus op deze manier excuseerde de jongen zich bij haar in de hoop dat hij haar zo gerust kon stellen. Haar woorden deden hem begrijpend knikte. Hij kon zich perfect vinden in haar woorden, hoewel hij zo nu en dan de nodige fall outs had met zijn vader over zaken waar hij niet aan kon doen, was het toch altijd fijn thuis komen geweest. Niet alleen bij zijn familie thuis, maar ook bij zijn vrienden en zelfs bij mensen die hij niet kende. Het was gewoon eigen aan de Spanjaarden en alle mensen in die streken dat ze warm van hart waren. ‘Ben ik volledig met je eens. Gewoon het idee dat elke deur voor je open staat bij wijze van spreken, dat iedereen begaan is met elkaar en voor elkaar uitkijkt. Zaken die hier jammer genoeg niet zo zijn, al kan ik goed aan nemen dat onze komst hier ook bij vele niet in goede aarde is gevallen en dat de huidige inwoners hun weg nog een beetje moeten zoeken met ons.’ Victor haalde zijn schouders op, trok zachtjes zijn hand uiteindelijk terug en keek haar met een warme glimlach aan.

‘Ik kan haast niet wachten.’ Sprak hij enthousiast. Victor ging niet zeggen dat hij hier super veel had van genoten, maar het was voor he al genoeg om haar te zien genieten van alle kleine winkeltjes die deze plek te bieden had. Dat ze toch eventjes niet moest denken aan de zaken die op het eiland gebeurd waren. Vandaag draaide voor hem meer om haar, dan om zijn boeken halen uiteindelijk. Studeren ging inderdaad voor op de rest, al zou hij zijn sociale leven er ook niet onder laten leiden hoor. Vlak nadat de man hun drinken was komen brengen had hij een klein beetje van de ice tea gedronken, puur om gewoon eventjes iets van vloeistof binnen te krijgen want zijn keel was aardig droog geworden. Haar vraag drong niet helemaal door, of nouja hij begreep ze gewoon niet goed. Want voor zover hij wist was alles oké? Tot hij dan wat beter ging nadenken en doorhad dat ze het duidde op zijn been. Victor haalde zijn schouders even op. ‘Je houdt echt wel genoeg rekening met me hoor. Echt waar.’ Sprak hij met een klein knikje om zijn woorden extra kracht bij te zetten. Nee, het meisje nam echt wel in acht dat hij gewond was iets wat voor hem niet hoefde maar wat hij wel op prijs stelde uiteindelijk.

Victor viel aan, alsof hij in weken geen eten meer had gehad. Iets wat niet zo was, maar het feit dat het zo lekker was hielp zeker bij hem. Het was toch al weer een tijdje geleden dat hij zo’n lekkere pasta had gegeten, maar ze hadden immers op een eiland gezeten dus dat was best wel logisch uiteindelijk. Tussen het eten door ging hun gesprek over van alles en nog wat, duidelijk dat het duo nood had aan voedsel maar het toch niet kon laten om met elkaar verder te blijven praten over wat dan ook. Super lang duurde het niet voor zijn bord leeg was, en zij was ook al snel genoeg klaar met eten wat hem even deed lachen. ‘Volgens mij zagen we er echt uitgehongerd uit?’ Sprak hij al lachend waarop hij de man ook vriendelijk bedankte wanneer hij de borden terug mee nam. Victor zijn glimlach werd alleen maar breder toen het meisje begon over desserts. Kort deed hij teken naar de man die inmiddels al weer in het restaurant rond liep. ‘Twee maal de tiramisu alsjeblieft.’ Vroeg hij beleefd waarna hij een kleine knipoog schonk aan Kallista. ‘Koffie eten in plaats van drinken is een uitzondering op de strikte Valdés regel.’ Superlang duurde het niet voor ook het dessert hun voorgeschoteld werd. Met volle verwachting keek hij Kallista aan, zij kreeg alle eer voor de eerste hap hoor!

Kallista vond het zo aandoenlijk wanneer Victor sprak over zijn moeder, de liefde in zijn stem leek te overstromen. Hij moest die vrouw op handen dragen, dat kon niet anders en ergens wou ze dat ze met evenveel liefde over haar moeder kon praten. Ondanks het feit dat ze enkel goede herinneringen had aan de zwartharige vrouw kon ze het niet opbrengen om liefdevol over haar te spreken en het was iets dat haar mateloos dwarszat maar besloot haar eigen problemen aan de kant te leggen toen ze de ondertoon in zijn stem hoorde. Ze wou doorvragen maar zijn gezichtsuitdrukking en de ondertoon van zijn emoties verklapte duidelijk dat hij het er liever niet over had en dat wou ze respecteren dus ze gooide hem een oprechte warme glimlach. Een glimlach die terugkwam maar vrolijker en groter wanneer hij zei dat hij lang nog niet van haar af wou, ”Goed, want ik ben lang nog niet van plan om jou alleen te laten,” zei ze met een grijns. Haar vingertoppen gleden op enkele artikelen terwijl ze hem hoorde vertellen over hoe hij een monopolie wou over de dekentjes handel in Zwitserland en een lach was onmogelijk te onderdrukken, ”Prachtig idee,” meldde ze tussen ademhalingen door terwijl haar buik stilaan pijn begon te doen van al het lachen. Het was fantastisch hoe hij serieus leek te zijn maar de lichtjes in zijn ogen verklapten gewoon dat hij in alles humor zag en het was iets dat Kallista fantastisch vond aan de brunet.

Haar hand had ze snel teruggetrokken wanneer ze zijn geschrokken blik had gezien, ze had te snel gehandeld en zonder nadenken en ze keek kort weg terwijl haar vingers speelden met het dunne tafelkleed dat het houten tafeltje bedekte. Zijn warmte over haar hand deed haar terug opkijken en de glimlach gericht op haar deed haar instant beseffen dat hij het niet zo bedoeld had als zij het had opgenomen. Om duidelijk te maken dat ze hem begreep glimlachte ze kort terug voor ze begonnen over het gevoel van thuiskomen dat ze blijkbaar beide gekregen hadden van het kleine familiale restaurantje. ”Ik ben zeker dat ze ons beter zullen begrijpen over time” zei ze geruststellend terwijl ze met een warme blik eerst zijn hand kort volgde voor ze haar blik met bijpassende glimlach opnieuw op hem richtte. Ze was zeker dat de inwoners van het koele Sundberg zouden opwarmen eenmaal ze doorhadden dat niet elke mutant was als degene die ze dagelijks in het nieuws zagen verschijnen.

Kallista wist heus wel dat hij niet zo enthousiast was over winkelen als hij liet doorschemeren en ergens dacht ze dat hij het misschien wel deed omdat zij er gelukkig van werd maar waarschijnlijk lag het gewoon aan het feit dat ze elkaar aan het lachen brachten dat hij het niet zo erg vond. Al wist ze dat hun uitjes zouden verminderen eenmaal school in volle gang ging zijn aangezien hij een studie gekozen had die een pak zwaarder lag dan die van haar – die ze nog steeds niet echt gekozen had. Een brede glimlach verspreidde zich over haar gezicht wanneer hij zij dat ze genoeg rekening hield met hem en ze voelde zich in die moment echt perfect gelukkig, zij deed haar best voor hem en hij merkte het op zonder er overdreven op in te gaan. Opnieuw zo een klein kenmerk dat ze onwaarschijnlijk apprecieerde in de jongen, hoe oprecht hij was in elk woord en in elke handeling.

Kallista was oprecht blij dat het eten eindelijk voor haar neus stond en het bleek ook echt dat ze meer honger had dan ze voordien had willen toegeven. De snelheid waarmee ze het voedsel opat was dan ook net iets hoger dan normaal maar het was nog niet zo dat ze het leek te inhaleren. Victor leek echter ook zeer hongerig en zijn opmerking deed haar warm lachen terwijl ze knikte, ”Geen twijfel mogelijk,” mompelde ze tussen het lachen door. Zijn glimlach verklapte dat hij even enthousiast was als zij over desserts. En voor ze het goed en wel wist werden twee porties tiramisu besteld, je zou bijna denken dat hij gedachten kon lezen, al was haar bijna-verslaving aan het bittere goedje geen geheim natuurlijk. ”Goed dat ik dat weet,” zei ze met een glimlach en voor er echt een nieuw gesprek opgestart was stond het dessert al voor haar neus. Met ogen die schreeuwden van verwachting keek hij haar aan en ze glimlachte kort voor ze het lepeltje in de zachte mousse duwde. Heerlijk, dat was het ideale woord om het zoete – maar niet te zoete, dessertje te omschrijven, en ze was zeker dat er enkele klanken haar verraden hadden maar dat kon ze zich niet aantrekken want de kok had dat compliment wel echt verdiend.

Het dessertje werd tussen woorden en interessante gespreksonderwerpen door verorberd en niet lang daarna stonden ze buiten het restaurantje en gingen ze op weg naar de boekhandel waar ze om Vics boeken moesten. Initieel had ze haar hand weggehouden van het zijne maar zonder verder na te denken had ze na enkele passen haar hand zo subtiel mogelijk terug in het zijne geschoven. De gloed die automatisch verspreidde over haar handpalm en haar wangen negeerde ze. Zelfs wanneer ze van de boekhandel naar de uitgang wandelde – beladen met zakken vol boeken vol medische termen die ze nooit zou begrijpen en meer wogen dan een gemiddeld kind van tien jaar oud, wandelde ze zo dicht mogelijk bij Vic. Toch zo dicht als de zakken vol boeken hen wouden toelaten.

Eenmaal buiten werd een taxi geroepen – hoofdzakelijk omdat Kallista nooit zou toelaten dat hij op zijn been wandelde tot de sporthal met al die zware zakken. Met een zachte ”Ik ga wandelen want ik moet nog langs school,” deelde ze hem mee dat ze apart naar de slaapzalen zou wandelen. Al was dit eerder om de storende warmte van haar wangen te vermijden dan omdat ze nog langs school moest om een simpele schrift. De koffer – nu volgeladen met de plastic zakken vol bijbels werd toegeslagen. Ze richtte haar blauwe kijken op de jongen en glimlachte breed ”Het was echt leuk,” zei ze warm, ”We moeten sowieso snel nog eens iets samendoen,” vervolgde ze voor ze haar armen kort om zijn middel sloot. Met een even brede glimlach als voorheen trok ze zich terug voor ze met een koppige blik nogmaal probeerde om dat ene weerbarstige plukje op zijn hoofd in de plooi te doen vallen. Ze knikte nog eens kort met een warme glimlach en stapte een kort eindje weg met een korte zwaai, opnieuw in een poging haar rode wangen te verbergen, een hopeloze poging om de normale kleur terug te krijgen. Wanneer ze de deur van de taxi hoorde toeslaan draaide ze zich nog snel eens om, om te zwaaien voor ze haar pad vervolgde naar het schoolgebouw. Ze had een fantastische dag gehad en de glimlach die haar gezicht sierde die dag kon niemand nog veranderen.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

» And like a ghost in the silence I disappear ..vs.Open
» I don't sweat, I sparkle {{Kitty}}
» If we can sparkle, maybe he'll land tonight |&Rosalie
» One way or another || Closed
» Around and around we go || closed