[Closed] A generation unafraid

Heel erg veel kon hij zich niet meer herinneren van die dag, maar dat was dan ook gekomen omdat hij het er niet echt goed vanaf had gebracht. Tijdens het bombardement was het er hevig aan toe gegaan, iets wat hij hoopte nooit meer mee te maken. Het vertrouwde eiland was veranderd in een oorlogsgebied, en nu alle studenten er weg waren was het niets meer dan een platgebrande ruïne in zee. Een plaats waar velen jarenlange herinneringen hadden liggen, maar alles leek in één klap weggevaagd te zijn. Joshua had meerdere brandwonden over zijn rug en armen, dat was gekomen omdat hij een bepaald iemand had afgeschermd tijdens het hele gebeuren. Er was maar één iemand waarvoor hij zijn leven zou geven, en dat was in zekere zin ook bijna gebeurd. Net op tijd waren ze weggehaald door de Europese troepen, die hem direct hadden behandeld. Er zat een aardig verband om zijn middenrif heen gewikkeld, en hij bleef dan ook liever even rustig in het ziekenhuisbed liggen totdat de pijnstillers hun werk weer zouden doen. Verschillende dingen waren tijdens het afgaan van de bom in zijn lichaam gevlogen, van glasscherven tot andere resten van het wapen. Ze hadden gewoon op de verkeerde plaats gestaan, op het verkeerde moment. Het had hem aardig wat gekost, maar wie weet hoe het anders afgelopen was. Nee, hij had er niet aan moeten denken dat het andersom was geweest. Hij had veel liever dat hij kermend op de grond lag, met zijn hoofd in haar armen, dan dat zij de helse pijn had moeten verdragen.

Veel van Sundberg had hij nog niet gezien, enkel vanuit het raam van de kamer waar ze hem in hadden gelegd. Er waren mutanten die er erger aan toe waren, dus klagen zou hij zeker niet. Daarbij zou het niet lang meer duren voordat ze hem zouden ontslaan, en dan kon hij eindelijk het huis bekijken waar Eden het al de hele tijd over had wanneer ze hem bezocht. Voetstappen die nog aan het begin van de gang waren – lang leven zijn goede gehoor – zorgde ervoor dat hij zijn slaperige hoofd kantelde, om te zien hoe er een bekend iemand zijn kamer binnen kwam. “Hey..” mompelde hij nog wat slaperig, met een grijnsje rond zijn lippen. Haar voetstappen zou hij altijd uit honderden kunnen herkennen. Ergens vond hij het rottig dat ze hem zo moest zien, maar vandaag zou hij haar weer eens wat goed nieuws kunnen brengen.