Numb / Closed

Wanneer haar telefoon langere tijd stil bleef en niemand haar probeerde te bereiken met de vraag ‘wat heb je?’ – kortom, wanneer er geen inkomsten waren, - slenterde Sareth vaak door de stad en spendeerde ze haar tijd op plekken waar ze veel potentiele klanten verwachtte. De omgeving van het treinstation was een voor de hand liggende plek. Sinds ze de hele dag nog geen bericht had ontvangen, had ze dus maar haar spullen gepakt en was ze erop uit gegaan. Nu zat ze, met haar kont op de motorkap van haar tweedehands, zwarte, bijna uit elkaar vallende mustang, een peuk te roken. Het leek wel alsof ze tegenwoordig niet veel anders meer deed dan dat: met haar auto chillen en roken. Haar dagen waren bijzonder doelloos geworden – of dit waren ze eigenlijk altijd al geweest, maar hier was ze zich nu pas bewust van. Ze had een trek van haar sigaret genomen en liet de geïnhaleerde rook ontsnappen in een lange, diepe zucht. Alles was zo saai. Ook bij het treinstation had ze weinig succes gehad. Iedereen leek op slag braaf te zijn geworden, of was door haar in de afgelopen dagen al voorzien. Nu zou je zeggen: wat is het probleem? een dag vrij, tijd voor jezelf! – maar Sareth dacht hier anders over. Vroeger was ze het hier roerend mee eens geweest, maar tegenwoordig wist ze simpelweg niet meer wat ze met tijd voor zichzelf moest doen.

Dus toen de deuren naar het treinstation openrolden en er een enigszins verwilderd meisje naar buiten kwam lopen, kwam Sareth langzaam overeind. Uit het gedrag van het meisje, de doelloosheid waarmee ze bewoog, kon Sareth genoeg aflezen: het leek erop dat ze in ieder geval voor nu geen plannen had, en dat betekende dat Sareth haar misschien van dienst kon zijn. Er was niets wat niets doen zo leuk kon maken als een beetje recreatief drugsgebruik. En in ieder geval zou ze kunnen helpen Sareth haar dag wat minder saai te maken.

Sareth zette zich af tegen haar auto, nam een laatste trek van haar sigaret en gooide het ding op de grond waarna ze op het meisje af slenterde. Haar handen had ze uit automatisme terug geschoven in de zakken van haar leren jasje en haar vingers sloten rond de kleine zakjes die ze hierin bewaarde. Eenmaal aangekomen bij het meisje zocht ze oogcontact. Naast haar kwam ze tot stilstand, en pas toen ze naast haar stond, kijkend naar waar het meisje naar keek, sprak ze: “Wil je iets kopen?” De hand die het dichtst bij het meisje was, gleed een klein stukje omhoog uit haar jaszak en ze toonde de verschillende zakjes die ze had, vooraleer ze haar hand weer terugschoof. 

De houding van het meisje was vanaf begins af aan lichtelijk vijandig. Dit deerde Sareth weinig en het was om die reden dat ze bij het vernauwen van de ogen en de duidelijk aangespannen spieren niet omdraaide, maar gewoon naast haar ging staan. Ze had, zo vond Sareth, meer dan genoeg mensenkennis en veel hulp van haar mutatie om – wanneer ze hier haar best voor deed – een mens zo min mogelijk op de kast te jagen. Het mocht dan niet altijd even dúidelijk naar buiten komen, maar Sareth had er al sinds haar jeugd een handje in om mensen te bespelen, aan te voelen, te manipuleren en te beheersen. Nu was ze dit allerminst van plan – ze had enkel iets nodig om haar dag leuker te maken, ze had geen enkele behoefte om zichzelf in die zin uit te putten – maar ze hoopte dat het haar in ieder geval hielp om het meisje enigszins gerust te stellen. Want dit laatste was duidelijk wat ze nodig had.
 
Haar blik stond wantrouwend en Sareth was niet zo arrogant te denken dat ze dit niet ook daadwerkelijk was. In ieder geval had ze hier ieder recht toe. Het zou ronduit roekeloos zijn om ieder persoon die op de parkeerplaats van het station op je af kwam – zeker ieder persoon die zich presenteerde zoals Sareth dat deed – met open armen te begroeten. Ze was zich er meer dan bewust van dat ze shady overkwam, maar dit maakte haar niet uit. Hoe kon ze ook anders? Ze was nou eenmaal shady bezig. Dat ontkennen was tijdverspilling.
 
De kleine opkrulling in de mondhoeken ontging haar niet. Sareth zag het meisje dan alleen vanuit haar ooghoeken, maar ze zou allang failliet zijn als ze niet ook daadwerkelijk goed oplette. Het was haar dan ook niet ontgaan dat het meisje haar nog geen seconde uit het oog had gelaten, en al haar bewegingen strak in de gaten hield. De glimlach die het meisje had gemaakt was moeilijk een glimlach te noemen. In combinatie met de bijna waanzinnige blik in haar ogen, was het moeilijk om de glimlach bemoedigend te zien.
 
“Het sterkste wat je hebt, maakt niet uit wat het is,” sprak ze met een hese, zwakke stem. Sareth haar eerste reactie was een klein, lachje en een goedkeurend tuiten van haar lippen. Vervolgens draaide ze haar blik weg van de parkeerplaats en keek het meisje voor de eerste keer recht aan. Ze had bijna de neiging om te vragen of het goed met haar ging, maar ze bedacht zich hoe verschrikkelijk ze die vraag zelf vond, hoe graag ze deze vraag zelf ontweek. En daarnaast bedacht ze zich dat het simpelweg not done was om op een dergelijke voet te beginnen met je klanten. Dus ademde ze diep in.
 
“Ik heb iets meer nodig dan dat, lovey,” begon ze, een klein glimlachje rond haar lippen. “Uppers, downers – of psychedelica?” En toen het meisje hier niet direct antwoord op leek te weten: “Al lijkt het me dat je niet per se op de… juiste plek bent voor die laatste. Dus: actief, druk, opgefokt, hard gaan – “ Hier twinkelden haar ogen – als moeder mocht ze geen favorieten hebben, maar stiekem had ze dit wel “ – of downers: lekker rustig, kalmeren, content zijn, comfortabel zijn.” Zelf vermoedde ze dat dit laatste waarschijnlijk de betere keuze was in dit geval, maar wie was zij om het meisje iets op te dringen? Daarnaast, ze kon beter de keuze buiten zichzelf leggen. Als er dan iets mis ging, lag de verantwoordelijkheid in ieder geval niet (volledig) op haar schouders.