I'm too numb to feel right now

Amber staarde naar buiten. Een paar uur geleden was ze wakker geworden. Sinds dat ze wakker was geworden, had ze niet meer gepraat. Ze was verslagen, voor het eerst in heel haar leven. De lichamelijke pijn kon ze nog wel handelen, al deed alles pijn. De emotionele pijn, daar had ze meer mee te doen. Ze had altijd gedacht dat ze iedereen aankon. Dat ze nooit een verlies zou hebben. Dat iedereen haar gedrag zou pikken en dat het nooit een keertje fout zou gaan. Amber had gedacht dat ze kon leven zoals ze in Londen deed. Maar dat kon niet en dat deed zo verschrikkelijk veel pijn. En het was beter om niets meer te voelen, maar ze kon het niet. Op dit moment realiseerde ze zich dat ze pas negentien was, ze was nog helemaal niet zo volwassen als ze zelf had gedacht. Deze vertoning…wat stelde het voor? Ze was pas negentien. Als haar moeder nu hier was geweest, had ze zich huilend in haar armen geworpen.

Maar in plaats daarvan lag ze in een bed. Was er iemand bij haar geweest? Amber had het niet geweten. Ze had het niet aan de zuster gevraagd, simpelweg omdat ze bang was voor diegene haar reactie. Amber was namelijk bang dat helemaal niemand bij haar aan het bed had gezeten, haar hand had vastgehouden, had gehoopt dat ze wakker zou worden. Dan was het beter als ze gewoon naar beneden was gezakt. Maar Max had haar in leven kunnen houden. Aan de ene kant was het beter voor haar als ze nu beneden had gezeten, aan de andere kant…hij had wel haar leven gered. En dan de jongen…inmiddels was haar duidelijk gemaakt dat de jongen Adrien heette. Die naam moest ze onthouden, want ze ging hem terugpakken. Ze moest hem terugpakken. Ze zou hem terugpakken op een moment dat iedereen dit vergeten was. Op het moment dat Olivia weer normaal was en dat iedereen weer gewoon door zou gaan met zijn leven. En dan zou zij toeslaan en haar wraak zou mier-en mierzoet zijn. Die gedachte vrolijkte Amber wat op, maar er was nog steeds geen enkele toon van emotie op haar gezicht te zien.

Helaas zou iedereen snel genoeg de emotie op haar gezicht kunnen zien. Amber draaide haar hoofd wat opzij en staarde in de spiegel. Met een ruk kwam ze overeind. Was zij dat? Angstig keek ze in de spiegel. Haar vinger gleed over haar gezicht en ze dook in elkaar. De pijn was ondraaglijk. Op haar gezicht zaten enorme blauwe plekken: op haar wang, onder haar oog. Verder zaten er schaafwonden op haar gezicht. En dan nog haar haren…het was duidelijk te zien waar Adrian haar haren eruit had getrokken. Eventjes sloeg ze haar hand voor haar mond en sloot haar ogen. De laatste dagen was ze emotioneler, maar nooit was er meer dan één traan uit haar ogen gekomen. Maar nu…het leek wel alsof ze niet op kon houden met huilen. Ze begon steeds harder te huilen en keek toen nog een keer in de spiegel.

Haar uiterlijk was een heel belangrijk deel voor haar. Voor haar part had Adrian haar helemaal uit elkaar getrokken, als hij haar gezicht maar heel had gelaten. En vooral haar haren. Maar dat was niet zo. Ze veegde haar tranen weg en dat deed pijn. Het zout van de tranen kwam in de schaafwonden terecht, dus dat brandde. Amber keek de kamer rond en ontdekte op haar nachtkastje een potje met pillen. Ze reikte er naar, en ondanks de pijn in haar ribben, sloot ze het potje in haar hand. Ze las het opdruk: “Amber Brown: ontstekingsremmende, homeopatische pijnstillers. Let op! Bij overdosis: geen gevoel, trillen.” Dat leek Amber wel wat, want ze wilde helemaal niets meer voelen. Geen pijn, geen emotionele pijn, ze wilde rust. Ze opende het potje en rolde er een paar pillen uit, een stuk of tien. Dat zouden ze vast wel als overdosis rekenen. En op het moment dat ze de pillen in wilde nemen, ging de deur openen. Amber keek naar de persoon die in de deuropening stond. Ze wilde uit het bed stappen, hem omhelzen, maar het lukte niet. De pijn in haar benen was ondraaglijk. “Kom hier, alsjeblieft” zei ze geëmotioneerd.

De aanwezigheid van Max maakte haar blij. Hij gaf duidelijk genoeg om haar om te kijken of het goed met haar ging. “I saved you once, I can do it again” was zijn antwoord op haar pillenactie en Amber schudde haar hoofd. Ze slikte en keek toe hoe hij de pillen uit haar handen haalde. “Je bent toch wel sterker dan dit mag ik hopen.” Ze knikte en legde de laatste pil ook maar weg. De lichamelijke pijn kon haar niets schelen, maar het andere letsel. “Ik zou willen dat ik op dit moment sterk was.” Ze keek van hem weg, haar ogen waren rood, het was duidelijk te zien dat ze gehuild had. Ergens was er schaamte, maar aan de andere kant…ze verwachtte niet dat hij haar zou uitlachen. Als hij dat wel zou doen, waarom zou hij haar dan gered hebben? Dus bang dat hij haar zou uitlachen was ze niet. Ze moest haar stomme trots inslikken.

Ze gooide hem het doosje met pillen toe. “Als je er teveel neemt, voel je niets meer. En dat is wat ik wil. Geen gedachten, geen emoties, geen gevoelens, alleen dit lege omhulsel en voor de rest gewoon weg zijn.” Amber liet zichzelf achter in haar kussens vallen en kreunde zachtjes. Haar ribben. Ze sloot haar ogen, ze wilde huilen, maar iets hield haar teen. “Ik ben verslagen” constateerde ze en opende haar ogen “Ik dacht dat ik dit hele eiland aan zou kunnen, maar ik heb de mutanten overschat. In Engeland was het makkelijk, want daar wist niemand wat we konden en als ze het wisten, gingen ze dood. Maar hier….” Ze schudde haar hoofd en staarde weer voor zich uit. En nu? Nu zag ze er uit als een zombie. Als iemand die net was opgegraven en op was gestaan uit de dood. Was het maar zo’n feest.

“En wie ben ik dan? Als Amber Brown verslagen is, wie ben ik dan?”, maar ze was al bekend met het antwoord. “Een zielig hoopje mens dat alles is geworden waar ze al die jaren tegen heeft gestreden.” Amber voelde haar ogen weer branden en boende razend de tranen die in haar ogen opwelden weg.

“Dus daarvoor heb ik je gered? Om een leeg omhulsel als vriend te hebben?” Amber draaide haar hoofd weer naar hem toe. Ze slikte en een moeizaam glimlachje vormde zich rond haar lippen. “Ik ben blij dat je me als een van je vrienden beschouwd. Maar was ik ooit meer dan een leeg omhulsel? Al die woede die ik in me had, nog steeds heb, al de vijanden die ik maak, alle mensen die ik uitscheld. Het is bizar, want ik weet dat het beter zou zijn als ik nu niets zou doen, maar in mijn hoofd ben ik al bezig hoe ik die jongen ga terugpakken.” Amber schudde haar hoofd, moeizaam, want haar hoofd deed ook zeer. “Hij was inderdaad geen normale mutant nee…wat ik in hem zag, heb ik nog nooit gezien.” Ze keek Max weer aan en fronste haar wenkbrauwen. “Het was best wel…bizar. Ik was razend om wat hij mij had aangedaan, maar hij scheen nog bozer te zijn. Ik heb nog nooit in mijn hele leven zoiets gezien.”

Maar Max scheen geïrriteerd te raken. Verbaasd fronste ze haar wenkbrauwen en keek hem aan. “Wat ben ik dan? Ik heb voor jou alles overboord gegooid om God weet welke reden.” Heel even kwam ze wat naar voren en sloeg haar arm even om hem heen. Het was voor haar heel wat, want Amber was niet de persoon die graag emoties, of lichamelijk contact die niet seksueel was, liet zien. “En daar ben ik je, ondanks dat ik me meer dood dan levend voel, heel erg dankbaar voor. Niet iedereen zou zoiets doen, zeker niet voor mij.” Ze liet hem weer los, genoeg lichamelijk contact. Amber liet zich weer in de kussens zakken en luisterde naar zijn woorden. Hij had gelijk, natuurlijk had hij gelijk.

Ze knikte en kneep eventjes zachtjes in zijn hand. “Dat is misschien het beste wat ik kan doen…” fluisterde Amber “Ik voel me alleen gewoon zo leeg. Alles wat ik ben is in één klap weggevaagd en dit ook. Ik walg van mezelf dat ik zo zwak overkom, en ook al is het alleen voor vanavond, het doet me wel pijn. En daarom wilde ik die rotdingen innemen, zodat ik dat niet zou voelen. Maar morgen mag ik van de zuster een uurtje de zaal uit, dus dan zal mijn lot wel bezegeld worden en moet ik de school onderkomen.” Bij het idee alleen al werd Amber kotsmisselijk.

Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. Amber wist niet of hij op de hoogte van haar daden was, maar ze besloot het nog om maar even niet te vertellen. Nu Max haar vertelde dat de woede die de jongen in zich had gevoeld was om iets dat hem heel erg veel pijn had gedaan, had Amber het wel begrepen. Zij had de personen van wie hij hield iets aangedaan. En nu begreep Amber het. Want zij zou hetzelfde gedaan hebben, waarschijnlijk. Ze hield zich oppervlakkig, doordat het leek dat ze alleen gaf om hoe haar haren zaten, maar ze zou doodgaan als iemand aan de personen zat van wie zij hield. En op dat moment walgde Amber nog meer van zichzelf. God, wat had ze trek in een sigaret. Het was vervelend dat je op een ziekenzaal niet mocht roken. Misschien moest ze gewoon de rotsmoes gebruiken dat tabak in sommige landen heilig was verklaard en had als een soort medicijn werd gebruikt en zij afkomstig was uit zo’n land? Dat zouden de zusters vast en zeker meteen geloven.

“Ik ben niet iedereen. Dat schijnen mensen wel eens te vergeten.” Oei, shade. Amber haalde voorzichtig haar schouders op en staarde voor zich uit. “I know, ik wilde je gewoon bedanken op een manier die wel netjes was. Een handdruk leek me zo afstandelijk.” Misschien was dat in het vervolg wel beter, om gewoon een handdruk te geven. Een simpel bedankje en een handdruk en daarmee was de kop eraf. Maar iemand die haar leven had gered kon ze toch niet met een simpel handdrukje weg laten komen? Amber voelde een raar gevoel in haar maag opkomen, waarom lag ze aan al deze fucking dingen te piekeren? In haar leven had ze zich nooit druk gemaakt over de manier waarop mensen over haar dachten, hoe ze iemand fucking moest bedanken of hoe ze mensen moest afslachten. De behoefte aan een sigaret en een glas alcohol van elk vrijwillig promille werd steeds en steeds maar groter.

Amber luisterde naar zijn advies en sloeg zijn ogen neer. “Je advies is tegenstrijdig” constateerde ze “Ik moet blijven liggen, maar ook mijn gezicht laten zien? Wie gaat er geloven dat ik sterk ben, helemaal niemand toch? Ik ben van een aantal meter naar beneden gegooid, ik was op een randje na dood en mijn hoofd ziet eruit alsof er bulldozer over heen is geweest. Ik moet waarschijnlijk op fucking krukken lopen, omdat als ik nog een mijn arm beweeg, mijn hele ribbenkast in honderdduizend stukjes valt en that big motherfuckers knows wat er nog allemaal mis is met mijn lichaam.” Zonder dat ze het merkte was de hatelijke blik die standaard in haar ogen teruggekomen en ze had haar stem per ongeluk verhefd. Een vrouw keek om het gordijn. “Sorry” gromde Amber geïrriteerd en rolde met haar ogen.

Ze schudde haar hoofd. “Als zij mij nog een keer commandeert, help me dan alsjeblieft overeind zodat ik heel die kruk in haar achterste kan proppen.” Haar armen sloeg ze over elkaar. “Maar goed…waar hadden we het ook al weer over…?” O ja, ze moest depressief zijn. Toch was het wel even lekker om haar oude zelf even terug te vinden. Maar Amber had geen recht om die persoon nu te zijn. Ze had zichzelf teleurgesteld, dus ze zou haar eigen respect weer moeten terugverdienen. Amber slikte en staarde weer voor zich uit. “Is er nog iets bijzonders gebeurd, by the way? Er zijn genoeg fuckers op dit eiland die heus wel een relletje hebben geschopt in die paar dagen van mijn afwezigheid.”

Bij het woordje ‘queen’ lichtte haar ogen op. Ze keek Max aan. Haar ogen versmalden zich eventjes. “You’re hell right. You’re motherfucking right. Het is dat ze geen kroontjes hebben in de kleur ‘slay’ want anders zou ik nog een kroontje dragen ook.” Amber glimlachte om haar eigen grap en grabbelde in het sigarettenpakje wat hij net op het bed had gelegd. Ze haalde er een sigaret uit en stak hem in haar mond. O. My. Fucking. Queen. Ze voelde de smaak van tabak al een beetje in haar mond. “Heb je een vuurtje? Aangezien ik m’n longen zo helemaal klein moeten zuigen ook maar een beetje nicotine binnen te krijgen.” Een grijns op haar gezicht, ze zag het voor zich. Zachtjes liet ze zich in haar kussens vallen. Ze staarde voor zich uit en glimlachte. “What the hell was I thinking? I mean, ik voel me nog steeds shit, maar….wat als ik die shit in shade verander en het dan gebruik?” Amber was nog niet helemaal terug, maar ze zou terugkomen. Het had tijd nodig.

Nogmaals kwam het vrouwtje. “Uhm, je mag hier niet roken…” Amber glimlachte liefjes en liet de sigaret uit haar mond zakken. Het vrouwtje verdween weer achter het gordijn en Amber stak de sigaret weer in haar mond. Gelukkig was The Reaper het er mee eens dat ze die kruk in haar reet zou stoppen als ze nog één keer zou commanderen. “Het is dat ik met die dingen moet lopen maar anders….” Amber zuchtte zachtjes en keek toen Max aan. Ging hij haar iets vertellen wat geheim was? “Geen idee, ik had iets anders om me bezig te houden…” Voorzichtig schoof Amber wat naar hem toe en haar wenkbrauwen fronsten zich. Oké, wat kon dat zijn? Was het iets goeds, of was het iets slechts?

Amber slikte. “Of je hebt een vriendinnetje” zei ze met een grijns, maar haar gezicht veranderde weer naar serieus “Of er iets gebeurd….what happened?” Haar blik ging naar zijn borst. Zat daar wat? Had hij nog een tattoo laten zetten en had hij er spijt van? Nee, Max kennende was het iets wat echt wel belangrijk was.

Amber grijnsde naar hem. Ook hij had gemerkt dat er een verandering in haar gedrag was geweest. Zijn woorden hadden haar weer beetje opgelapt, haar dichter naar zichzelf gebracht. Amber moest doorgaan met wat ze op deze school had opgebouwd, de reputatie die ze had moest ze vergroten. En natuurlijk, iedereen maakte wel eens fouten. Het was nooit haar bedoeling geweest om Olivia aan te vallen, maar het was gebeurd, right? En ze had geen idee hoe zij er mee omging, maar Amber zou niet bij de pakken neer gaan zitten. Als ze Olivia tegen zou komen, dan zou ze haar excuses maken. Ze zou gewoon simpel ‘sorry’ zeggen en dan zou ze het daarbij laten. En Amber zou het voor de rest vergeten, als een vlieg die ze dood had geslagen op de muur. En Adrian…zijn lot was bezegeld en nu was het alleen nog maar een kwestie van tijd voor ze toe zou kunnen slaan.

Maar op het moment dat Amber een sigaret wilde pakken, had Max gezegd dat hij andere dingen aan zijn hoofd had gehad. “Het is niets, ik was gewoon moe en heb bijna heel de dag geslapen.” Amber haar ogen versmalden zich. Waarom verkocht hij haar bullshit? “Wel, misschien is het beter voor mij om te gaan dan. Volgens mij staat die ene meid al weer klaar om je gezelschap te houden of zo.” Afkeurend schudde Amber haar hoofd. “Nee, blijf, vertel gewo….”, maar ze brak zichzelf af. Was dit niet hetzelfde geweest als Charlie? Charlie had haar een halve waarheid verkocht, terwijl zij hem ALLES verteld had. Alles wat haar kon pijn doen. Nu had ze hier gezeten, helemaal kapot en vernederd. Ze had haar hart uitgestort bij Max. En nu loog hij simpelweg tegen haar, dat kon ze voelen. Amber wist het wanneer iemand tegen haar loog, want iedereen loog tegen haar. De mannen die tegen haar hadden gezegd dat ze de enige voor hen was, de meiden die zeiden dat haar haren zo geweldig zat en dat ze echt naar hun feestje moest komen. Op school dan tenminste, voor de rest ging Amber niet met meisjes om. Behalve met Sierra.

En dat was nou juist de persoon die hetzelfde deed als haar. Amber vertrouwde haar, had haar in haar hart gesloten en ze had wel een beetje het gevoel dat het wederzijds was. Haar blik werd weer ijskoud, zoals hij was geweest voor al deze emotionele shit was gebeurd. Met een ruk pakte ze de sigaret en gooide hem op de grond en gooide de aansteker op de grond. “Yeah, you should leave. Succes met je zaken, ik zie je wel weer. And thanks for not trusting me." Amber staarde emotieloos voor zich uit en sloeg haar armen over elkaar, kinderachtig maar boeiend.

Waarom ging hij niet weg? Amber voelde zich in de maling genomen. Max pakte haar hand stevig beet en eigenlijk wilde ze zich meteen lostrekken. Amber draaide haar hoofd richting hem en zag dat hij haar aankeek. “Dan moet je me echt vertellen waarom ik alles heb geriskeerd voor jou?” Amber haalde diep adem, om hem de wind van voren te geven, maar hij legde haar weer tot stilte. “Ik heb geslapen. Echt.” Eventjes keek ze hem aan, maar hij verklaarde een hoop door de rest te vertellen. Amber staarde hem eventjes aan toen hij vertelde over wat er was gebeurd. Max keek naar hun handen en Amber ook, maar ze trok hem nog steeds niet terug. Ze wilde hem een beetje steun geven, ook al was ze benieuwd wat dat voor hem betekende.

“Sorry…” fluisterde ze toen zachtjes. Haar excuses aanbieden was niet iets wat ze graag deed. “Dat wist ik niet, ook al had ik dat kunnen weten.” Ze schudde haar hoofd en sloeg haar ogen neer. “Ik had het kunnen weten dat hij je hiermee niet ongestraft mee weg kon laten komen. Ik bedoel, als iemand daar beneden thuishoort ben ik het wel en ik denk dat hij blij zou zijn als ik er zat….” Een grijns verscheen rond haar lippen “…maar ik ben er nu niet.” Amber haalde haar schouders op. “Ik ga je niet irriteren met allemaal vragen voor wat hij heeft gedaan, maar…I don’t know, ik kan me er wel een voorstelling bij maken. Als het iets is wat bij die anderen gebeurden zoals je me vroeger vertelde, dan is het wel heftig.” Amber wilde hem nog een keer eventjes omhelzen, maar het had net voor hun allebei heel erg awkward gevoeld. In haar hoofd had ze geteld hoeveel seconden netjes was, en ze wilde hem niet nog meer problemen bezorgen dan dat hij op het moment al had.

Amber pakte een van de sigaretten en graaide naar de aansteker. Ze had haar verslaving tot het uiterste getest, maar ze kon het nu echt niet meer langer volhouden. Ze inhaleerde en stak de sigaret aan. Opgelucht ademde ze de root uit en pakte een glas water van het nachtkastje. Amber sloeg de sigaret af tegen het glaasje water. Aan de andere kant van het gordijn hoorde ze de deur dichtgaan, de zuster was vertrokken. “I don’t play by anyone’s rules…” fluisterde ze toen zachtjes en grijnsde naar hem. Ze gaf hem de andere sigaret en stak de aansteker uitnodigend omhoog, zodat ze het voor hem kon aansteken. Haar vingers gleden erover heen, zodat er een vlammetje ontstond. Gefascineerd keek ze er naar. God, had ze nu maar een vuurmutatie, vuur was zoveel gaver.

Hij bleef er redelijk luchtig onder, maar als het echt zo ernstig was als dat Amber dacht, nam ze het hem niet kwalijk dat hij er niet zo open over was. Amber kneep zachtjes even in zijn hand en rookte van haar sigaret. Ze liet de as in het glas water vallen. De nicotine die door haar lichaam stroomde voelde goed, het was de eerste shot die ze in een paar dagen had gehad. De zuster die haar verzorgde wilde haar van het roken afhelpen, maar dat ging never nooit lukken. Amber maakte zelf de dienst uit, zeker over haar eigen lichaam. Niemand had daar wat over te zeggen, alleen zij. En daarom zou ze gewoon doorgaan met roken, gewoon doorgaan met drinken en doorgaan met alles gebruiken wat ze maar wilde. Alles behalve de pillen die ze hier in de ziekenzaal had gekregen, want dat was een belofte die ze aan Max had gedaan.

Max kwam naast haar zitten, op een deel van het matras. Voorzichtig schoof Amber wat opzij. Dat deed ze heel erg voorzichtig, zodat ze haar ribben geen pijn zou doen. Ze zette het bekertje tussen hen in, zodat hij het ook zou kunnen gebruiken. God zou weten hoe lang ze hier nog zou liggen, dus als het bed in de fik zou vliegen, zou niet echt heel erg handig zijn. Het zou wel grappig zijn tho, maar het was misschien een plannetje voor wat later. “Ga je me eigenlijk nog vertellen wat je hebt gedaan dat die gast zo liet flippen? Of moet ik er naar raden?” Amber grijnsde en schudde haar hoofd. “Nooit dat je dat gaat raden, maat, I did fuck it up.”

Amber dacht even na. Gewoon bij het begin beginnen. “Eerst ontmoette ik zijn vriendin, een bitch die dacht mij in de weg te staan. Ik geef toe, ik ben begonnen met vechten, maar het meisje haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik heb haar op haar knieën gewerkt en toen gaf ze aan dat ze wilde stoppen.” Een gemene grijns verscheen rond haar mond. “Zwak, that’s how I call it. Nou ja, toen heb ik haar gespaard.” Amber vertelde er maar even niet bij dat het tijd was geweest voor haar manicure, want dat leek haar gewoon niet relevant. Eigenlijk was het omdat ze geen behoefte had aan zijn oordeel. “En toen ben ik dronken geworden met de vriendin van zijn broer en…ik heb haar gezoend en probeerde meer. En dat was stom, ik weet het, want ze wilde het niet. En als ik niet zoveel had gedronken had ik het ook nooit gedaan. Maar dat kind….gosh, ze deed zo haar best om er bij te horen en ze was zo irritant op een gegeven moment. Maar goed, gebeurd is gebeurd.”

Ze drukte haar sigaret uit in het glaasje en ademde de laatste lading rook uit. Ze zuchtte en keek naar buiten. “Bespaar me je oordeel, ik weet dat het niet zo slim was.” Haar hoofd draaide zich razendsnel om en keek hem aan. “Maar…ik zou Amber Brown niet zijn als ik hem dit gewoon toeliet, right?”