Let's have another toast to the girl almighty

Langzaam opende Lorise haar ogen open, ze knipperde even en toen ze de ruimte in keek schrok ze even. Maar heel even, het was dat 'waar ben ik?!' gedachte. Ze zat in een soort ziekenhuis bed met een ziekenhuis nachtjapon ding aan. De eerste  vraag die in haar op kwam was, wat was er gebeurd? Lorise snapte er niks van. Ze kon de herinnering van wat er gebeurd was niet terug halen. Misschien kon iemand het haar vertellen? "Hallo?" zei Lorise hardop. Meteen kwam er een verpleegster binnenlopen. "Ah, Lorise meisje hoe voel je je?"vroeg de jonge verpleegster en kwam bij haar bed staan. "Uhm..ik voel me prima. Ik heb alleen wat hoofdpijn. Wat is er met me gebeurd?" vroeg ze onzeker.Ze bleef vrij rustig voor iemand die geen enkel idee had wat ze deed in de ziekenboeg. Was ze van de trap gevallen ofzo? Ze wist het echt niet. "Lydia, een meisje hier op school. Ze kan bloed sturen en jij was haar slachtoffer deze keer." vertelde de verpleegster. Een korte flashback kwam op in haar hoofd, iets met sneeuw. Dus een meisje genaamd Lydia kan haar aangevallen, waarom? Lorise deed nooit opzettelijk gemeen tegen iemand. "Waarom herrinner ik me niks?" vroeg ze nieuwsgierig en keek de verpleegster ernstig aan, ze had toch geen geheugenschade opgelopen. Ze probeerde zich snel dingen te herinneren. Oke, haar ouders kwamen in haar op, gelukkig. Owh ze wist ook nog wat ze gister had gegeten. Oke, toch geen grote geheugenschade. Kon Lydia gedachtes wissen ofzo, zou kunnen toch? "Ze heeft je een hersenschudding gegeven, maak je maar geen zorgen. Je weet het wel weer in een paar dagen." zei de verpleegster. Ze zei dat ze zich dus geen zorgen hoefde te maken maar toch keek ze verschrikt op. Waarom zou iemand dat doen? Dan zat er toch een steekje los? Het zou toch belachelijk zijn als die een of ander Lydia geen therapie zou krijgen. Lorise liet haar hoofd leunen op het kussen en keek een beetje leegjes voor zich uit. "Nu moet je vooral rusten, heb je zin in wat fruit?". vroeg de verpleegster terwijl ze weg liep. Lorise knikte en de verpleegster verdween. Lekker fruit, daar was ze best aan toe. Het duurde niet lang tot de verpleegster weer binnen kwam en haar een kommetje met fruit en een vorkje. Ze ging ook meteen weer weg. Lekker dan, dan zat ze hier nu lekker in haar eentje met vage flashbacks en een kommetje fruit. En hoofdpijn. Het fruit was lekker, er zat mango tussen en aardbeien, eigenlijk vond ze alles wel lekker. Maar wat het nog beter zou maken.. slagroom.

&whatever wie

Daar zat ze dan alleen, dat bakje fruit op te eten. Nog steeds probeerde ze na te denken over wat er was gebeurd, maar het lukte gewoon niet om het terug te halen. Het enige wat ze in een flashback zag was sneeuw, meer niet. Het was zo onduidelijk. Het maakte haar op één of andere manier ook niet uit. Ze zou waarschijnlijk beter gehumeurd zijn als niet wist wat er was gebeurd dan wel. Terwijl ze zat te eten luisterde ze naar geluiden die van de gang kwamen. Ze hoorde iemand aan komen lopen en hoopte dat dat de verpleegster was met slagroom. Omdat dat lekker was met de fruit in haar kommetje.

Lorise keek naar hoe ze het fruit op haar vorkje prikte maar schrok van een hard geluid. Ze keek meteen op en zag dat het geluid, het hoofd van een jongen tegen de deurpost. Ze moest haar lach even inhouden want het zag er best grappig uit. Maar dat lukte wel. ”Auw” zei hij en wreef over zijn hoofd. Lorise wierp een blik op de jongen van top tot teen. Leuk, echt leuk. Tuurlijk dat had zij weer, kom je een leuke jongen tegen als je er zelf niet uit ziet. In een ziekenhuisjapon in bed was niet bepaald charmant ofzo. Ze glimlachte lief naar de jongen, dat ging eigenlijk automatisch want hij was wel een lekkerding. Lorise was niet iemand die haar intresses verbergde. Nee, als dat met Charlie niet was gebeurd dan was deze dude het geweest die slachoffer werd van haar eyecatch. Maar dat ging niet gebeuren, dat brak harten. Nee ook geen lovingtouch. Eens zien of ze het gewoon een keer zelf zou kunnen. "Gaat het?" vroeg ze met een lachje maar toch zorgzaam. Lorise stootte haar hoofd ook wel eens, en dat was eigenlijk de eerste gedachte van een reden dat ze hier zat. Gewoon omdat ze haar hoofd zou hebben gestoten. Maar oke, terug naar haar uidaging voor haarzelf. best wel een grote uitdaging. Ze moest nu puur haar leuke persoonlijkheid laten zien. haar haar zat warrig, en in een ziekenhuis ding had ze ook ineens geen borsten meer ofzo. Dus een lieve glimlach en leuk doen. "Kusje erop?" vroeg Lorise en lachte eventjes maar ze was toch serieus. Kom maar, Lorise geeft wel een kusje waar het pijn doet. dan is alles weer goed. Het werkte wel als kind, als mams een kusje op haar knie gaf dan kon ze weer alles aan. Lorise was oom wel iemand die dan op de grond viel, weer op staat en verder loopt. Maar als iemand dan vroeg of het ging, dat ze dan begon te huilen, echt raar.

Ze was wakker geworden in de ziekenboeg maar ze was niet boos ofzo, en ze voelde zich niet ziek. Alleen lichte hoofdpijn. Ze was niet slecht gehumeurd voor iemand die wakker was geworden en niet wist wat er was gebeurd. Ze wist alleen dat één of andere Lydia haar blijkbaar had gemarteld. Maarja, er was nu een leuke jongen die zijn hoofd had gestoten. Dus, denken aan wat er was gebeurd stond niet op één nu. "Zeker. Al had iemand me mogen waarschuwen voor agressieve deuren" grapte de jongen. Lorise grinnikte even. "Sorry" zei en met een grijnsje, ja eigenlijk vond ze het niet erg dat hij zijn hoofd had gestoten aan haar deur, anders was hij gewoon langs gelopen. Humor, leuk leuk. Ze hoorde ook een accent, frans was het eerste wat haar te binnen schoot. Oke, hij had zijn hoofd gestoten dus vroeg Lorise of hij er een kusje op wou. Want hey, ze wou hem echt wel een kusje op zijn hoofd geven hoor. En lorise kusjes zijn het beste medicijn voor alles dus waarom niet.

Lorise maakte al een dansje in haar hoofd toen de jongen haar kant op kwam lopen. Hij boog voorover en Lorise ging wat overeind zitten. Ze zette het bakje met fruit even weg. Ze grinnikte even en gaf hem toen een zacht kusje op zijn voorhoofd. Daarna keek hij haar met een speelse blik aan, iets dat Lorise automatisch ook deed. Ze keek hem in zijn ogen en ze moest zichzelf inhouden om niet gewoon haar eyecatch te gebruiken. Maar ze had de uitdaging aan zichzelf aangenomen dus dat mocht niet. Het ging toch aardig goed dus waarom opgeven. "Dus, waar moet ik je een kusje geven?" vroeg hij. Haar hart maakte toch even een sprongetje, yess. Nu kreeg Lorise ook een kusje. Maar ze dacht toch even na, want om nou te zeggen dat het haar hoofd was zou een beetje onorgineel zijn. Maar wat anders? "Mij is verteld dat ik een hersenschudding heb, ik kan me niks herrineren." zei ze en haalde haar schouders op. "Ik heb niet ergens last van maar ik wil wel een kusje" zei ze eerlijk met een grijnsje. Ze zat overeind en deed haar benen onder de dekens in kleermakerzit. Ze keek lief naar de jongen. Als ze zichzelf een plekje in zijn hart kon geven zonder mutaties te gebruiken dan was ze echt trots, en gelukkig.

Ze mocht wel vaker in hier liggen. Geluk bleek wel haar kant op te komen. Fruit, en deze onbekende jongen die ze een meteen een kusje op zijn voorhoofd mocht geven. Dat was toch even leuk. Maar leuker was dat hij vroeg waar hij haar een kusje moest geven. Ze had wel hoofdpijn, maar ze zei gewoon van niet. Anders zou het een kusje op haar voorhoofd zijn, en ze had liever een kusje op haar lippen. Ze vertelde over de hersenschudding en over haar intresse naar een kusje. Wat best raar was, ze kende hem niet eens. Maar goed hij was knap en het was misschien een leuke start. Nu wist hij wel dat ze open stond voor kusjes. ”Die deuren hier zijn echt wel gevaarlijk dus” grapte hij. Lorise grinnikte, was het maar gewoon een deur geweest dan had ze niet meteen een hersenschudding. Maar anders had ze hier niet gezeten en dan had ze geen exuus gehad voor een kusje. Want die kreeg, ze. De jongen gaf een kort kusje.

Lorise voelde zich u wel erg gelukkig want ze had niks gebruikt op hem, helemaal niks. En ze zag er niet op haar best uit ofzo. Lorise glimlachte tevreden. Yay kusjes. Het was ook nog wel bijzonder want sommige jongens waren terug houdend, denken dat ze te snel gaan. Deze jongen leek er geen twijfels aan te hebben, dat was een opluchting. Het was best een fout die jongens wel eens maakten, terughoudend zijn. serieus, als een meisje vraagt om een kusje dan geef je haar een kusje. Waarschijnlijk zou hij er gewoon ervaring in hebben. Hij zag er goed uit dus ze nam aan dat hij wel wist hoe meisjes in elkaar zaten. Ohja, andere meisjes dat was best een probleem. Lorise zou waarschijnlijk niet de enige zijn die ogen op hem had. ”Dus, is dat iets Amerikaans, jongens kussen waar je niet eens de naam van kent?” vroeg hij. Uhmm ja hij had gelijk, ze wist niet zijn naam. Maar ze wist niet of het iets Amerikiaans was want meestal stelde ze zichzelf gewoon voor. Lorise lachte even. "Ik denk niet dat het Amerikaans is, ik denk dat ik gewoon ongeduldig ben" zei ze eerlijk. Ohja voorstellen dat was wel handig want hij wist haar naam ook niet. "Ik heet Lorise" zei ze met een glimlach. Ja ze was wel zelfverzekerd en spontaan als het ging om met jongens praten. Hij was Frans dat hoorde ze ook wel, leuk accent. "Is het iets Frans dat jongens niet terughoudend zijn met kusjes?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze keek even naar zijn hand waar verband om zat. was dat waarom hij hier rond liep? "Wat is er gebeurd" vroeg ze en wees naar zijn hand. Nieuwsgierigheid, daar moest ze echt een keer aan werken, ze vroeg meestal gewoon wat in haar op kwam. Sommige mensen vonden het irritant maar sommigen vonden het leuk als ze interesse toonde. Ze zeiden dat het leuk was dat ze interesse toonde omdat juist anderen heel graag over zichzelf praten. Nee Lorise niet, al helemaal hier vond ze het leuk om verhalen van anderen te horen. Over waar ze vandaan kwamen en dat soort dingen. Hij had een frans accent dus ze nam aan dat hij daar vandaan kwam. Mooi, Frankrijk betekende Parijs en dat betekende liefde right?

Wakker worden in een conforable bed, fruit, een kusje van een random jongen, beter kon niet. Ze had maar een beetje hoofdpijn, en om na te denken over wat er was gebeurd was geen tijd. Al haar aandacht ging nu naar deze jongen. Lorise stelde zichzelf voor waardoor ze nu ook zijn naam wist. Roméo, Roméo. Mooie naam, het klonk zo romantisch. "Aangenaam kennis te maken" zei ze een lachje. Ja wow, wat een ontmoeting. En dat zonder mutatie. Roméo vroeg haar of het amerikaans was dat meisjes jongens kussen zonder er de naam van te weten. Lorise gaf eerlijk toe dat ze gewoon ongedulig was en ze vroeg hem of het frans was dat jongens nite terughoudend waren naar kusjes. Want dat beviel Lorise wel. ”Nope. Dat ligt denk ik aan mij”, zei hij en ze grinnkite even. ”Of misschien ook wel een beetje aan Frankrijk. Het land van de liefde, dat weet je waarschijnlijk wel” legde hij uit. Ja dat wist ze, ze dacht er zelfs nog over na. Ze knikte overtuigend. "Jaa ik weet het, ik wil er heel graag een keer heen" zei ze enthousiast. Ze meende het wel, want echt een echte Cupid in een land van liefde. Een betere combinatie bestond niet. Hij liep weg en ze was meteen al opgelucht dat hij weer ging zitten op een stoel. Maar hij mocht ook best op het bed blijven zitten. Lorise haar armen werden een beetje koud en ze kroop weer wat onder de dekens en leunde op het kussen achter haar hoofd. Ze wist niet wat het was maar ze kreeg het heel koud. Ze wreef met haar handen over haar armen maar die waren ook best koud. Ze begreep het niet echt. Ze kreeg het niet snel koud, en ze was echt geen koukleun.

Ze had hem even gevraagt wat er met zijn hand was gebeurd. ”Ik sneed me per ongeluk hier aan” zei hij en liet een stukje metaal in de lucht. Huh, waarom had hij het meegenomen. Het zag er sterp uit. "Auw" zei ze een beetje droogjes toen ze naar het stukje keek. Heyy, het randje bewoog. Al snel had ze door dat het zijn mutatie was en ze keek nieuwsgierig op. Dat was wel cool. Ja als hij zou vragen om haar mutatie zou het niet uitmaken. Dan kon ze gewoon vertellen wat ze kon en zeggen dat ze niks had gebruikt. ”Ik wou er iets mee maken, maar hmm.. Ik denk dat ik gewoon ongeduldig was” zei Roméo met een grijnsje. Lorise grinnikte. Zelf was ze ook ongeduldig. Maar dat had ze al toegeven. Lorise kroop wat meer onder de dekens want ze kreeg wat koude rillingen. Ze probeerde het maar wat negeren maar ze had een vermoeden dat het te maken had met wat er was gebeurd want dit had ze anders niet. Lorise keek Roméo nog aan met een glimlachje. "Kan je iets met metaal?" vroeg ze en bedoelde daarmee zijn mutatie. Ze wilde niet dat ie weg ging, ze moest er niet aan denken om alleen te liggen.

Het was kouder geworden en ze wist niet waardoor. Ze probeerde haar aandacht daarom meer te richten op Roméo uit het land van de liefde. Zelf wou ze er echt graag een keer heen. "Dan moet je sowieso de Côte d'Azur bezoeken. De zomers zijn er altijd lekker warm en het is gewoon de beste plek ter wereld om te zijn, geloof me" vertelde hij. Bewonderd luisterde naar wat hij zei. Nu had ze wel heel erg zin om daar heen te gaan. "Het klinkt prachtig" zei ze met een glimlach. Vooral de warmte klonk fijn. Ze had het koud op het moment. Het viel wel op maar ze wilde niet veel aandacht trekken. Ze vroeg wat er met zijn hand was gebeurd aangezien die in het verband zat. Hij liet zien waar hij zich aan had gesneden en hij deed iets met het stukje metaal waardoor ze kon raden dat hij iets met metaal kon. "Jazeker", hij stond op en liep naar het bed toe. Lorise keek nieuwsgierig naar wat Roméo ging doen. Hij trok zijn trui uit en sloeg die om haar schouders, wat lief. Ze glimlachte lief want ze kon het niet weigeren. "Dankje" zei ze. Nu ze de trui om haar heen had kon ze wel weer wat meer overeind zitten. "Niet bevriezen hoor, ik wil je iets tonen" zij lach was aanstekelijk en Lorise keek hem nieuwsgierig aan. Aandachtig keek ze toe hoe hij het stukje metaal in haar hand legde. Hij hield zijn hand er voor en ze kon niet zien wat hij deed. Dus keek ze naar hem, want dat was leuk.

Ze wist niet wat hij aan het doen was dus ze wist niet wat ze kon verwachten. Lorise was zeer tevreden met Roméo hier, hij zag er leuk uit, knap en hij was gezellig. Elk meisje vond het gezeldschap van een leuke jongen wel aangenaam maar Lorise, met haar liefdes obsessie, vond het toch geweldig. Roméo uit het land van romantiek, beter kon niet. "Klaar?" vroeg hij en vol bewondering keek ze naar zijn creatie toen hij zijn hand weg trok. het was een hele mooie glimmende roos. "Wauw" zei ze onder de indruk en bekeek het goed van dichtbij. "Het is prachtig" zei ze en keek hem lief aan. Ze wist niet of het als geschenk was aangeboden. Ze had het al iets warmer maar ze vond het nog steeds raar dat ze het gewoon koud had gekregen. Lorise schoof wat op zodat er plek was voor hem om naast haar te zetten. Ze klopte even uitnodigend op het plekje naast haar. Als hij naast haar zou komen zitten zou het zeker nog warmer zijn. "Voor het geval je nog gaat vragen wat ik kan doen, ik heb niks op je gebruikt." zei ze alvast voor de zekerheid. Want ze had echt niks gedaan en ze wou wel dat hij dat wist. Stel dat het hem werd verteld wat ze kon en hij zou denken dat ze iets had gedaan kwa mutatie. Er waren mensen die wisten ervan, en nadelig dus ze wou gewoon niet als slecht gezien worden, of als een heartbreaker. Dat vooral niet, het waren helemaal niet haar bedoelingen, het enige wat ze wou was lief doen en als aardig gezien worden. maar haters waren er altijd wel en daar kon niemand aan ontkomen. Je kon niet met iedereen bevriend zijn. Dit was net als elke school met roddels maar dan een tikkeltje erger want iedereen heeft mutaties. Ze had nog geen mutatie gezien die geen kwaad kon, elke had wel een nadelige kant. Ook die van haarzelf. Ze wou wel zeker weten dat ze goed zat met Roméo want ze deed zo haar best.

Het idee van warme zomers maakte haar jammergenoeg niet warmer. In Denver waren wel warme zomers maar ook wel strenge winters. Het nadeel was dat winters altijd langer leken te zijn en zomer vloog zo voorbij. Maarja dan was het ook gewoon leuker, de winter was wel mooi maar ook wat somber. Veel zeggen dat het juist leu is om binnen te blijven en te knuffelen. Nou als ze on kiezen tussen met warm weer in een rosentuin of als er sneeuw ligt binnen knuffelen dan ging ze toch echt voor buiten in de natuur. Frisse lucht en een blauwe lucht, vitamine D van de zon die mensen vrolijker maakt. Ja, zomer was echt wel beter. En de lente, als het warmer werd en jongens en meisjes elkaar opzoeken. Je zag wel hetzelfde gedrag dat dieren doen bij mensen. Jongens sloven zich uit voor de meisjes en meisjes giegelen en tonen intresse. Lorise vond dat wel mooi om te zien. Alles wat met liefde te maken had was mooi om te zien, behalve als het om een gebroken hart ging. Daar had ze zelf ook kennis mee gemaakt en dat was best wel triest geweest.

Roméo had iets gemaakt van het metaal waaraan hij zich had sneden. Een roos, Lorise vond het prachtig maar ze wist niet of het als geschenk was bedoeld. “Je mag hem best houden hoor, ik kan er zoveel maken tot al het metaal op dit eiland op is” zei Roméo. Ze glimlachte breed en legde de roos op het nachtkastje. "Awh dankje" zei ze dankbaar. Een metalen roos, ze vond het wel iets moois hebben. De schoonheid van de bloem en het sterke metaal maakte het een mooie combinatie. Iets waar je een mooi gedicht over kon schrijven. Lorise nodigde hem uit om naast haar te komen zitten. Want ze had het nog wel koud en dat was wel lekker knus. “Nog steeds koud?” vroeg hij. Zijn arm ging om haar heen en Lorise grinnikte. Ze keek Roméo met een grijnsje aan. "Ja" zei ze kort, wel eerlijk. Ze had het nog steeds koud maar tuurlijk was dat niet de enige reden dat ze hem naast haar wou. Ze had liefde in haar lichaam die ze maar al te graag uitte. Hah, dat was toch wel even mooi gelukt. Ze lag hier toch even knus tegen Roméo aan zonder muatie's te gebruiken. Het gaf haar zeker een zelfvertrouwen boost. Voor het geval dat hij erachter ging komen wat haar mutatie kon doen, moest ze toch even zeggen dat ze niks had gebruikt op hem. “Zijn er mutanten die dat wel doen dan? Zomaar hun mutatie op anderen gebruiken?”. vroeg hij verbaasd, hij leek best geschokt te zijn bij de gedachte dat mensen dat deden. Het was ook heel erg, en daar was het weer, schuldgevoel. Zelf had ze het ook gedaan bij Charlie. Ze daht er liever niet over na maar ze voelde zich toch weer even slecht. Ze zou ja kunnen zeggen en zichzelf als voorbeeld gebruiken..Maar dat on ze niet, het ging nu zo goed. Ze wou dat echt niet vertellen, later misschien. Lorise knikte. "Ja, het is de reden dat ik hier zit, I guess" zei ze een beetje vaagjes want ze herrinerde niks, maar de verpleegster had verteld dat ze was aangevallen dus het was waar toch? ze gebruikte Lydia als voorbeeld maar in haar hoofd zat ze met zichzelf, iets wat haar wel droevig maakte. Maar dat liet ze niet zien, het was zo gezellig nu en dat wou ze niet verpesten. “Maar oké, wat kun jij dan?” vroeg hij. Oke ze kon gewoon vertellen wat ze kon want ze had al verteld dat ze niks had gedaan. Lorise glimlachte. "Ik kan twee mensen verliefd op elkaar laten worden, vandaar de bijnaam Cupid" vertelde ze met een lach. Ja dat vond ze haar leukste mutatie. "En.. ik kan mensen verliefd laten worden op mij, of me aardig laten vinden" vervolgde ze. Hij hoefde zich nu in ieder geval geen zorgen te maken. maar als hij zich zorgen zou maken.. dat zou leuk zijn. Dan zou hij denken dat hij onder haar invloed verliefd is en dan is het gewoon echt. Lorise smolt van die gedachte maar dat nam ze niet aan.

Nou dat was al heel wat zeg, kusjes, een roos en nu gewoon elkker knus tegen hem aan zitten. Allemaal toch best romantisch he? Lekker Lorise, goed bezig. Ze vond het heel wat zonder haar mutatie. Maargoed toen het ging over mutaties op anderen begruiken werd confronteerde haar toch met haar fout. Ze had zelf ook zonder pardon haar eyecatch op Charlie gebruikt, maar daar voelde ze zich erg schuldig over. Nog steeds wel, ze had hem echt wel pijn gedaan. Ze had er wel van geleerd en ze zou het dus niet weer doen. Misschien als het een dude was die gemeen deed en anderen pijn bezorgde, die mochten wel zien wat liefde betekende. Maar als ze die fout ging vertellen zou dat de sfeer verpesten. Dus over naar Lydia, het meisje waardoor ze hier zat. Lorise begreep er nog steeds niks van, en Roméo leek het ook niet te begrijpen.  "Dat is best wel ziek.. Waarom zou iemand het nu leuk vinden om iemand anders het ziekenhuis in te werken?” vroeh hij. Ze haalde kort haar schouders op. "Ik heb geen idee, de verpleegster zei dat ze al meerdere slachtoffers had gemarteld" zei ze en fronste even. Ze wist ook niet waarom iemand dat zou doen. Sowiso zat er bij haar een steekje los, dat was wel duidelijk. Ze kon het moeilijk zelf hebben uitgelokt, dat deed ze gewoon niet. Nawh, echt hinderlijk dat niks herinneren. Ze had een hersenschudding, misschien was het Lydia's bedoeling geweest dat ze zich niks meer zou herinneren? Lorise wou er niet over na denken en wou weer over iets leuks praten. Ze had het toch echt liever over iets leukers dan gestoorde mutaten.

Dat lukte wel want ze mocht nu haar mutatie vertellen. Cupid vond ze echt leuk, ze vermaakte zich zo met mensen koppelen. Dat deed ze niet tegen hun wil in. Ze had het proberen te gebruiken als bedreiging om iemand weg te krijgen, Grace. Dat spinnenmens weigerde om weg te gaan met haar vriendjes. Lorise was wezen dreigen met dat ze haar zou koppelen, ze had het misschien nog gedaan als het iemand anders was geweest dan Charlie. dat meisje mocht wel eens liefde voelen maar niet van Charlie, dat verdiende Grace niet. Maarja aan haar denken wou ze ook niet. Terug naar Roméo waaraan ze haar andere mutatie vertelde, al was het niet heel anders. het had allemaal met lieve gevoelens te maken. Roméo leek niet te schrikken ofzo, hij keek haar geamuseerd aan. "Het is niet nodig dat je die op mij gebruikt tho. Ik vind je al aardig" zei hij met een glimlachje. Lorise wist niet waarom maar het klonk best lief. Ze kreeg een beetje blosjes, maar een beetje. "Ah, Gelukkig" zei ze opgelucht en lachte even. Ze keek Roméo aan die haar mysterieus aan keek.  "Mijn bijnaam is Maestro.. Wil je weten waarom?" vroeg hij. Lorise knikte meteen. "Jaa" zei ze nieuwsgierig naar wat hij ging vertellen. Meastro, dus het iets met muziek te maken? Als dat zo was dan zou dat wel heel chill zijn. Iedereen houd van muziek, smaken verschillen maar ze kon niet geloven dat iemand een hekel kon hebben aan muziek. Dansen was dan nog het leukst, ballet of gewoon los gaan in een club, het maakte niks uit. Ze moest toch even lachen om zijn wenkbrauwwiebel het zag er echt grappig uit. Tja hij was er best goed in, haar aan het lachen maken. Beter, waant dan wist ze in ieder geval waar ze heen moest als ze zich minder voelde. Of gewoon als ze lol wou hebben.