And this is the red, orange, yellow flicker beat sparking up my heart [&Maurim]

Met een enorm chagrijnige kop keek Grace naar het tv'tje die bij haar op de kamer stond, die had de verpleegster snel gepakt omdat ze al merkte dat Grace het leuk vond om haar te pesten met vliegen en muggen uit verveling. Niet dat er veel op de tv te beleven was, sowieso boeide haar 'pratende mensen' niet. Ze keek eventjes kort opzij met haar blauwe ogen en hoorde dat ze verpleegster weer terug was en achter haar bureau was gaan zitten. Haar kamer was niet ver weg van het kamertje waar de verpleegster in zat en dus kon ze dat gewoon makkelijk horen. Zachtjes kwam er weer een grijnsje op haar gezicht en kroop ze wat verder onder de dekens, iets dat haar eventjes pijn deed. Ze had haar ribben gebroken en haar rug was ernstig beschadigd geraakt, gelukkig net niet zo ernstig dat ze verlamd zou raken dus daar mocht ze al blij mee zijn. Daarbij had ze nog wat inwendige bloedingen waaraan ze geopereerd moest worden. Al met al, een hele hoop dus. Dat meisje met de rode haren ging zeker weten nog een payback krijgen van haar, al zou het haar dood worden. Zij ging hiervoor boeten. 'Haar' spin kwam nu over de leuning van het bed heen gelopen en kroop naar beneden naar Grace's schouder waarnaar ze haar shirt binnen kroop, daar was het veilig en warm voor haar. Het was wel een aanzicht dat waarschijnlijk iedereen zou verafschuwen maar Grace was haar angst voor de diertjes echt volledig kwijt geraakt en ze liet ze alles doen. Als ze het koud hadden stelde Grace zich meteen vrijwillig als een soort kachel, en ja, het kwam dus best wel vaak voor dat ze gewoon een hoop beestjes onder haar shirt had zitten.
Hard sloeg ineens de deur van haar kamer open en meteen kwam de verpleegster geïrriteerd binnengelopen. Grace keek haar zo onschuldig mogelijk aan terwijl ze heel snel naar de tv toe stampte, alsof ze niet had gedaan, maar niet heus. Eerst dacht Grace dat ze de tv weg zou halen en dat vond Grace ook eigenlijk helemaal niet erg, ze irriteerde zich dood aan de saaie stemmen van die mensen. Maar nee, de vrouw deed er een cd in en zette een film op? Oh ja, dat ging helpen, dus echt niet. "Hier! Ben je nu tevreden?" Vroeg de vrouw boos aan Grace wanneer er ineens een documentaire verscheen op het beeldscherm over vogelspinnen. Ze trok even geamuseerd haar wenkbrauw op en keek de vrouw daarnaar weer aan met een grijnsje. "Ja, dank je wel, eindelijk snap je me." Zei Grace nu met een zucht waarnaar ze haar ogen weer op de tv richtte. Stukke beter dan die stomme mensen met hun nutteloze discussies. De verpleegster verliet al snel weer de kamer en Grace keek haar nog even met een grijns na, zich afvragen was ze zou doen als de documentaire afgelopen was. Al snel begon ze ook gewoon de documentaire te kijken...

(&Maurim)

Grace moest zeggen dat ze het echt wel eens was met dit idee van verpleegster om haar bezig te houden, echt slim van haar om een dvd op te zetten met documentaire over vogelspinnen, daar had Grace tenminste was aan. Vond ze veel interessanter dan twee mensen die een discussie aan het voeren waren want ja, Grace haar afkeur voor mensen ging gewoon diep. Ze genoot er totaal niet van om naar ze te kijken en was gewoon weg liever omringd door spinnen. De spin die onder haar shirt was gekropen was daar gaan liggen en viel nu langzaam in slaap terwijl Grace haar aandacht richtte op de vogelspinnen. Echt leerzaam was het niet sinds ze eigenlijk alles al wist over de diertjes maar het bleef voor haar leuk om te zien. Grace was namelijk soort van verliefd op de grote harige spinnen, het waren vrijwel de mooiste diertjes op de hele aarde in haar ogen. Het waren echt zulke prachtdieren en Grace smolt al bijna bij deze documentaire om de diertjes, ze miste ze ook erg. In Australië had je heel veel vogelspinnen, echt van die hele grote en ook veel gevaarlijke, hier had je die niet. Wanneer ze een kleine zachte klik hoorde keek ze niet meteen op en bleef ze nog even gehypnotiseerd naar het scherm kijken. Dat was waarschijnlijk toch nog de verpleegster, in haar ooghoeken zag ze namelijk niemand aan de binnenkant van de deur. Het was pas wanneer een spin in het hoekje van de kamer haar duidelijk maakte dat er iets was dat Grace besloot om te kijken. Zodra ze de vos zag schoot ze eventjes overeind waarnaar ze meteen haar gezicht lichtjes vertrok van de pijn in haar borst. Er zat een dik pak verband om haar bovenlichaam gebonden en ze mocht het eigenlijk niet zo veel bewegen, want dat was niet goed. Ze kon er alleen ook niet zo veel aan doen, wat was dan een logischer reactie geweest als er ineens een vos in je kamer stond, of ziekenhuiskamer, ook goed. "Woow what the fuck!" Zei ze eventjes luid op terwijl ze zichzelf weer zachtjes neerlegde. Ze wist niet of ze nu voor de verpleegster moest roepen, of het wel een echte vos was want het kon ook een mutant zijn ofzo. Zaten er vossen op het eiland? Ze dacht van niet maar misschien wel? Was dit gewoon een echte vos. "Ohh even serieus, ben jij een mutant of een echte wilde vos?" Vroeg ze nu waarnaar ze eigenlijk pas besefte hoe dom dit zou klinken als het een echte vos was, dat zou wel een beetje falend zijn. Ach ja, ze praatte ook tegen spinnen dus veel maakte het niet uit, en het boeide haar ten slotte ook niet wat mensen over haar dachten, dat ze haar gek zouden vinden. Plus, er was niemand anders in deze kamer dan zij en de vos..

Grace snapte niet helemaal waarom er nu ineens een vos op haar ziekenhuis kamer zat, wat deed die hier? Ze was zo enorm geschrokken van het diertje, maar wie verwachtte dan ook dat er een vos ineens in je kamer zou zitten, niemand waarschijnlijk. Al snel wist ze wel te bedenken dat het een mutant moest zijn, elke andere wilde vos zou niet zo rustig daar hebben gestaan en waarom zou een vos ook naar de ziekenzaal komen? Deze dingen leken haar gewoon niet logisch dus ging ze er maar gewoon meteen vanuit dat het een mutant was, dat kon namelijk op een school voor mutanten. Het zou wel een beetje raar klinken mocht hij wel een echte vos zijn maar ze gokte er gewoon op dat niet het geval was. De vos maakte een soort raar grinnikend geluid waarnaar hij wat sluw richting haar bed toe liep. Ze bedoelde maar, ze wist niet veel van vossen maar ze dacht niet dat ze zo fearless zouden zijn om een mens zo te benaderen. En ja hoor, ze had gelijk gezien de vos al snel in een jongen veranderde die nu zijn handen in zijn trui deed. Grace keek hem gewoon droog aan waarnaar haar ogen kort weer even naar de tv gleden. Geweldig, was er net iets interessants op tv kreeg ze gezelschap, hij koos wel het juiste moment uit. "Dat had je echt wel snel door. Je hebt geen idee hoeveel mutanten denken dat ik een echte vos ben. Of een hond of whatever voor vorm ik ook aan neem op dat moment" Zei grappend met een brede grijns op zijn gezicht. Hij leunde tegen het voeteneinde van haar bed waardoor Grace de tv niet zo goed meer kon zien en ze keek hem weer wat emotieloos aan. "De meeste mutanten zijn dom." Zei ze nu wat koud en op een geïrriteerde toon. Wanneer hij eventjes zijn ogen op de tv richtte deed Grace dit ook al zat hij nog steeds een beetje in de weg. "Je bent het eerste meisje dat ik ooit heb gezien die daar niet bang voor is" Zei hij nu waarbij hij eventjes richting de vogelspinnen knikte. "Ik bedoel maar, jongens zijn altijd zo stoer om ze te vangen en buiten te zetten, maar als ze in de buurt van een meisje komen, ho maar. Dan gaan ze gillen en springen ze op de tafels of op een stoel. Of ze rennen weg, zo echt met hun handen voor hun mond en weet ik veel wat ze nog allemaal doen" Ging hij al snel verder en Grace trok haar wenkbrauwen even op. Goh, die kon wel praten zeg. Dit leek hij zelf nu ook door te hebben want al snel leek hij een beetje te schrikken en sloeg hij zijn ogen neer. "Sorry euhm.. Dat ik je stoor" Zei hij nu waarnaar Grace eventjes zuchtte. Ja oke, hij stoorde wel een beetje, maar hij had geluk dat Grace nu niet zo erg in de mood was om te gaan dwarsliggen. "Ik ben niet echt zoals de meeste meisjes, de meeste meisjes zijn trouwens ook dom.." Zei ze nu wat koel terwijl ze de spin onder haar shirt wakker maakte om dat even te bewijzen. De dikke zwarte spin klom onder haar shirt vandaan en ging ergens op haar sleutelbeen zitten. Kort keek Grace even kalm naar de spin waarnaar ze terug keek naar de jongen. De spin mocht ook meteen weer van haar terug kruipen onder haar shirt waar het lekker warm was en dit deed ze dan ook meteen. "Zie je, niet zoals die stomme gillende keukenmeiden." Zei ze vervolgens tegen de jongen met een klein grijnsje. "En nou, als je voor de tv weg zou willen gaan? Deze documentaire boeit me eigenlijk best wel.." Zei ze nu wat droog. Ze had het ook als een bevel kunnen zeggen maar dat liet ze nu maar gewoon eventjes weg, hij waarschijnlijk wel luisteren..

Grace wist eigenlijk niet waarom ze niet al lang tegen de jongen had lopen schreeuwen dat hij moest oprotten, gezien ze normaal in de situatie waarin ze nu zat - in een ziekenhuis bed met gebroken ribben - het haar niet echt kon schelen of het nu een slimme zet zou zijn of niet. Ze hield er namelijk totaal niet van om in een kwetsbare positie te zitten en dan ging ze niet lopen gokken met haar leven maar gewoon laten zien dat ze gevaarlijk was en hield ze gewoon iedereen het liefst een beetje buiten bereik. Niets geen uitdagingen of grenzen opzoeken, gewoon meteen duidelijk haar punt maken. Toch had ze nu niet echt de neiging om zichzelf zo dringend te beschermen door meteen boos te gaan lopen schreeuwen naar mensen en ze zo te verjagen ofzo. De jongen praatte wel een beetje veel, zo veel zelfs dat Grace niet eens echt de moeite wilde doen om erna te luisteren, ze luisterde dan ook niet echt heel erg meer naar wat hij allemaal zei, dat hij het had over hoe de meeste meisjes zich gedroegen wanneer ze een spin zagen had ze al lang wel door. En natuurlijk wist Grace ook wel hoe andere meisjes reageerde wanneer ze een spin zagen, daar had Lorise ook nog wel een mooi voorbeeld aan gegeven, die was zelfs heel erg extreem als het ging om spinnen. Dus nee, de jongen hoefde haar niet te vertellen hoe normale meisjes reageerde op dit soort dingen, dat had ze al vaak genoeg meegemaakt, sinds ze ook altijd bezig was met de diertjes. Ze zei dan ook alleen maar koeltjes dat ze niet zoals de meeste meisjes was, iets wat eigenlijk wel een beetje zacht uitgedrukt was, maar goed. Grace was namelijk niets zoals anders meisjes, ze zag zichzelf ook eigenlijk liever als een geheel ander ras. Het ‘Grace’ ras ofzo? Al was ze dan wel de enige van haar eigen soort want ze geloofde niet dat er nog veel meer insect geobsedeerde mensen waren, die serieus liever om gingen met insecten en niet hadden met het gehele mensenras.
De jongen leek wel even te schrikken wanneer de zwarte spin onder haar shirt vandaan kwam en eventjes kort in haar hals kwam zitten, gewoon om zichzelf even te laten zien omdat Grace hierom vroeg. Om de jongen even duidelijk te maken dat ze het ook wel echt meende wat ze zei, om hem duidelijk te maken dat ze iemand was die zeker wel van insecten hield. Ze merkte nog even met een grijnsje op dat ze dus echt niet zoals die gillende keukenwijfen was, dat spinnen haar geen angst aanjoegen. Dat ze zelfs zodanig met de diertjes bevriend was dat dit mogelijk was, dat de spin gewoon over haar heen kroop zonder dat ze er beiden erg in hadden. Dit verraadde waarschijnlijk haar mutatie al wel deels maar dat maakte voor nu even niet zoveel uit. Hij glimlachte even waardoor Grace eigenlijk ook al snel haar droge blik terug nam. Ja hallo, dat was nu even niet de bedoeling. Grace was nog altijd niet het persoon waarmee je gezellig vrienden ging maken, no way dat dat ooit ging gebeuren.
Ze vroeg hem wat droog of hij misschien voor de tv weg wilde gaan en hij deed dan ook braaf een stap opzij, beter. Nu kon ze de tv weer zien en de prachtige dieren die erop te zien waren, daar werd ze dus wel blij van. "Waar gaat het eigenlijk over? Ik bedoel, valt er zoveel te vertellen over spinnen dat ze er een hele documentaire van kunnen maken?" Vroeg hij nu ineens aan haar en kort trok ze haar wenkbrauw op, toch wel wat verbaast dat hij haar dat vroeg. Zag hij niet dat Grace een beetje een creep was waarmee je toch liever niet wilde praten? Blijkbaar niet gezien hij haar nu een vraag stelde over iets dat haar boeide, het enige wat haar boeide. ”Genoeg, het zijn namelijk best interessante dieren als je er goed naar kijkt, en lang niet zo eng als de meeste mensen denken..” Zei ze nu toch al iets vriendelijker en enthousiaster dan haar gewoonlijke manier van praten, nog steeds niet helemaal maar het was een begin. Geen idee waarom, misschien omdat ze toch stiekem wel naar iemand zocht die haar hierin zou kunnen begrijpen? Die toch een beetje een beter beeld kon hebben over de dieren waar Grace zoveel van hield en ze niet als ongedierte zou aanzien. Zocht ze misschien toch onbewust wel naar een soort van vriendschap, iets waarvan ze eigenlijk heilig van overtuigd was dat het onmogelijk was voor haar om te hebben gezien ze al heel haar leven werd veroordeeld door iedereen als een creep. Ze ging er dan ook niet al te veel van verwachten. Hoe ze hem nu moest uitleggen waarom het zulke geweldige dieren waren wist ze niet, dan kon hij misschien gewoon net zo goed meekijken met de documentaire. ”Ze hebben misschien een nogal afschrikkend uiterlijk maar het zijn helemaal geen gemene dieren, ze hebben geen kwaad in zich zitten, zeker niet naar mensen. Meer mensen zouden ze moeten respecteren..” Zei ze nu met een zuchtjes terwijl ze haar ogen kort op de jongen richtte. Grace zag zichzelf heel erg in de dieren, de manier waarop ze altijd maar het ‘ongedierte’ stempel op hun voorhoofd drukt werden terwijl ze eigenlijk helemaal geen kwaad in zich hadden. Ze werden niet gerespecteerd en gewoon platgestampt als je ze tegen kwam.

Urgh, waar was ze mee bezig eigenlijk? Dacht ze nu echt dat na al die jaren het misschien toch mogelijk was voor haar om vrienden te hebben? Niemand kon toch ooit haar manier van leven respecteren, de manier waarop Grace haar liefde gaf aan alle creepy insecten werd op de een of andere manier nooit getolereerd. Het was namelijk niet normaal voor iemand om meer te geven om insecten dan om haar medemens, het was gek, gestoord. Het kon niet en het paste niet in de manier waarop mensen hoorden te leven. Daarom dus dat Grace al een hele lange tijd geleden had besloten om het maar gewoon om te geven en haar leven compleet geïsoleerd van de mensheid te leven. Nou ja, natuurlijk niet compleet geïsoleerd, in ieder geval het gedeelte van vriendschappen, daar deed ze gewoon niet meer aan. Er bestond daarnaast nog wel tijd om mensen gewoon het leven zuur te maken door ze dwars te gaan lopen zitten met geniale opmerkingen over hun gedrag, al zei ze het zelf.

Toch deed Grace nu niet de moeite om de jongen dwars te gaan zitten op alles wat hij zei of misschien wat verassingen op hem af te vuren waardoor hij haar al helemaal niet meer zou begrijpen. Nee, in plaats daarvan probeerde ze hem ervan te overtuigen dat vogelspinnen geen enge dieren waren. Waarom? Ze had geen idee, misschien had die Lydia persoon een verkeerde rib gebroken waardoor Grace ineens iets voelde in haar hart voor haar oh zo vriendelijke medemens, urh ja nee dat ging niet gebeuren. Dit mocht dan wel gewoon een uitzondering zijn, ofzo, omdat ze er nu niets voor voelde om stom te gaan lopen doen. Hij ging nu zitten en begon ook naar de documentaire te kijken over de vogelspinnen. Gewoonlijk had Grace hem echt al op een een of andere manier weg proberen te krijgen maar ze hield zich nu stil. Op het tv scherm was nu te zien hoe een vogelspin joeg op de wat grotere insecten waarnaar ze ook begonnen te vertellen hoe er ook vogelspinnen bij zaten die op kleine knaagdieren joegen. Daarbij lieten ze ook nog beelden zien van hoe die vogelspin een vogel ving. Grace zat hier vol bewondering naar de kijken, hoewel ze dit al zo enorm vaak had gezien bleef het toch iets wat ze graag zag. Dat kwam dan ook puur doordat ze de spinnen goed kende, ze kende ze persoonlijk.

"Ik snap het wel, maar.. Ik heb zoveel vragen" Zei de jongen nu nadenkend terwijl hij zijn ogen op het scherm gericht hield. Grace knikte eventjes waarbij ze haar onderlip even optrok en well fuck, hadden ze haar lip piercing er nu gewoon uitgehaald? Ohhh, ze kreeg die zusters nog wel, hoe dan ook zou ze hem terug krijgen en als ze dat niet kreeg dan zorgde ze er wel voor. "Waarom vertellen ze niet over interessante dingen? Zoals hoe oud een spin kan worden. Of welke kleur ze het liefste zien. Of zijn spinnen kleurenblind? Dat zijn leuke dingen om te weten, ik weet al hoe een spin jaagt" Vervolgde de jongen waardoor Grace al snel haar gezicht weer een beetje normaal trok en hem weer aankeek, hoewel hij nog steeds naar het scherm keek. Hmmm.. Oke, een beetje vreemde vragen maar Grace kon ze wel waarderen eigenlijk, want hij leek hier toch wel in geïnteresseerd te zijn, dat bleek wel wanneer hij nieuwsgierig zijn hoofd haar kant op draaide. "Kun je het jouw spin vragen?" Vroeg hij nu waarbij Grace een gedeeltelijk lief glimlachje liet zien en haar ogen naar de spin liet gaan die al weer naar boven kroop. Weer ging hij op haar sleutelbeen zitten en keek hij Grace aan. De jongen zou er wel niets van merken maar Grace was duidelijk met de spin aan het communiceren hierover. "Het ligt er een beetje aan over welke spin je het hebt want ze zijn allemaal heen erg verschillend, en het ligt ook aan het geslacht, meestal worden vrouwtjes ouder dan mannetjes." Zei ze nu met een grijnsje. Niet gemeen bedoeld maar in de spinnen wereld waren het echt wel de vrouwtjes die de grootste macht hadden en de mannetjes dus totaal niet. Alleen al als je keek naar de zwarte weduwe, die at haar mannetjes gewoon op nadat die haar had bevrucht. "Kruisspinnen worden vaak niet ouder dan een jaar maar wolfspinnen kunnen wel 2 tot 3 jaar worden, en vogelspinnen kunnen zelf 10 tot 15 jaar worden." Vervolgde ze om het onderwerp leeftijd zo af te ronden. Oke, ogen, zicht, dat moest ze wel even aan haar vriendin hier vragen. Die eigenlijk meteen enthousiast werd omdat ze gewoon heel goed kon zien, net zoals mensen, ook in kleur. Ze behoorde namelijk tot de wolfspinnen en die zagen toch wel heel goed, daarom ook dat ze geen web nodig hadden. Grace werd gelijk helemaal vrolijk van de spin die bijna stond te springen van geluk dat die vraag gesteld werd, ze was helemaal trots gewoon. Zachtjes lachte ze dan ook eventjes waarnaar ze kort haar hoofd schudde. "En ja, ze zien in kleur, deze in ieder geval wel en ze houd van de kleur roze." Zei Grace nu waarnaar de spin even wat beschaamd wegkroop achter haar nek over haar favoriete kleur. Grace keek het diertje even onbegrijpelijk aan, waarom roze? Serieus? "Niet alle spinnen kunnen zo goed zijn, kruisspinnen hebben bijvoorbeeld niet zulke goede ogen en er zijn ook spinnen die helemaal niets zien." Zei ze vervolgens waarbij ze haar schouders kort ophaalde..

Grace moest echt uitkijken dat ze niet door zou blijven praten over de diertjes want zij kon hier zo gemakkelijk een uur over door praten, dat was geen probleem voor het meisje. Alles was een tijdsverdoening behalve dit, dit was gewoon iets waar Grace zich helemaal in vond. Alles wat te maken had met haar insecten wereld was goed naar haar mening en ze vond het stiekem ook heerlijk om er gewoon over te praten met iemand die wel leek nieuwsgierig te zien naar dit soort informatie. Haar goede vriendin die op haar schouder zat was ook meteen wakker geworden bij dit gesprek, puur omdat ze het stiekem ook heel leuk vond dat de jongen geïnteresseerd bleek te zijn in deze kleine feitjes over haar diersoort. Ze gaf dan ook maar al te graag antwoord op de vragen die de jongen had gesteld, ook al wist Grace het antwoord op de meeste zelf ook al wel, toch wilde de spin dat het antwoord van haar kwam want dan had ze iets om trots op te kunnen zijn. Nu gunde Grace het diertje ook al het geluk van de wereld dus zonder meteen antwoord op hem te geven had ze het ook eerst even aan haar spin gevraagd.

"Wow, dan zijn sommige spinnen gewoon bijna even oud als mij? Dat is zo cool" Zei hij enthousiast over de leeftijd van sommige vogelspinnen. Het was bijna moeilijk te geloven maar er waren zelfs spinnen op de wereld die deze leeftijd zelfs al voorbij waren gegaan richting de 20, een hele grote prestatie voor de spinnen. Jammer genoeg was het alleen zo dat haar spin het moest doen met 2 tot 3 jaar leven en dan waarschijnlijk het lootje moest leggen. Iets dat Grace eigenlijk best wel zonde vond, zo maakte ze echt te veel dood mee onder haar goed bevriende spinnen en het wende nog steeds niet. Het bleef elke keer weer een beetje moeilijk voor haar om ze los te laten maar ze deed het toch wel elke keer weer. "Tja, het is bijna moeilijk te geloven maar ze kunnen echt best lang leven, alleen wel jammer dat deze hier die leeftijden niet zal halen." Zei Grace vervolgens een heel klein beetje sip waarbij ze de zwarte spin op haar schouder even aankeek. De spin werd hier blijkbaar ook best wel emotioneel van, ze wilde het liefst zo veel mogelijk tijd door brengen met haar grote godin, langer dan de tijd die haar gegeven zou worden. Dit was ook echt iets wat Grace zo enorm mooi vond aan de dieren, het ging hun nog niet eens om het einde van hun eigen levens maar meer om het einde aan hun vriendschap met haar, Grace, het meisje die enorm veel om de diertjes gaf en ze zou beschermen no matter what..

Wanneer de vraag over de kleuren aan de beurt kwam om beantwoord te worden werd gelukkig de spin alweer een heel stuk vrolijker want zij, die behoorde tot de wolfspinnen, kon een heel stuk beter zien dan andere spinnen van haar grootte, de vogelspin dus niet meegerekend. Hier was ze erg trots op al werd die trots wel een beetje overtroffen door een lichte schaamte omdat ze de kleur roze mooi vond. De spin was echt een beetje een 'meisje meisje' in de spinnen wereld, iets wat Grace eigenlijk best schattig vond. Gek, gezien ze 'meisje meisjes' in de mensenwereld maar helemaal niets vond en dan ook echt niet kon waarderen maar bij spinnen lag dit blijkbaar wel een beetje anders. Zachtjes was de spin ook uit schaamte weg gekropen achter Grace haar nek en keek nog maar met drie ogen ofzo mee met wat er gebeurde. ”Het is niet erg dat je van roze houd hoor" Zei de jongen nu ineens tegen de spin en boem, Grace voelde de blijheid van de spin ineens helemaal omhoog schieten. Als het diertje kon springen en juichen van blijheid zou die dat nu doen maar het was een spin dus dat kon ze niet. Ze kroop wel langzaam weer van achter haar nek vandaan, een gevoel wat de meeste mensen de kriebels zou geven maar het deed Grace al lang niets meer, ze was het al zo gewend dat spinnen over haar lichaam heen kropen. Met een brede glimlach keek Grace naar de spin die echt helemaal blij was omdat de jongen gewoon wat tegen haar had gezegd. Ze kroop nu ook vanaf haar schouder over haar arm heen naar haar hand en liet Grace weten dat ze de jongen een knuffel wilde geven omdat ze hem lief vond. Grace begon zachtjes te lachen waarbij er ook een lichte rode kleur kwam op haar wangen net zoals die te zien was bij de jongen. Ze hield haar hand een beetje omhoog en ging er zachtjes mee richting de jongen, ze wilde hem namelijk niet laten schrikken door plotseling een spin in zijn richting te drukken. "Nou, gefeliciteerd, je bent erin geslaagd haar zo blij te maken dat ze je een knuffel wil geven." Zei Grace nu zachtjes lachend terwijl ze knikte naar de spin. Waarschijnlijk zou hij de blijheid wel niet kunnen zien omdat het een beetje moeilijk was voor een spin om emoties uit te drukken, maar ze was toch zeker heel erg blij. Ze was trouwens niet de enige, het feit dat hij de moeite had genomen om wat tegen de spin te zeggen vond Grace zelf ook wel iets heel aardigs, iets wat ze nog geen enkel ander mens had zien proberen te doen. Nee, duhhu, want het was creepy om tegen spinnen te praten en nu konden mensen ook niet met spinnen praten, dat kon alleen Grace. De glimlach die op haar gezicht stond was dan ook zeer zeldzaam, niet iets wat ze snel zag bij het blonde meisje wanneer ze in het bijzijn was van mensen..

Grace kon het nog steeds moeilijk geloven hoe blij h de diertjes soms konden worden van dit soort acties, alleen al een mens die moeite deed om contact met ze te leggen maar haar gewoon zo blij dat ze wel in het rond wilde springen. Zelf kon ze ook niet helemaal ontkennen dat ze er ook wel vrolijk van werd en het was dan ook een beetje moeilijk om voor de jongen verborgen te houden. Urgh, oke en daar ging de koude en gemene menshatende Grace, die vloog even volledig de deur uit leek het wel. Ze deed ook niet echt de moeite om droge opmerkingen te bedenken als reactie op wat de jongen nog verder mocht gaan zeggen, deels ook omdat ze de vrolijke vibe van de spin niet wilde verpesten en ja misschien ook wel omdat ze de jongen enigszins aardig begon te vinden? Wow, voor de verandering haatte ze eens een keer iemand niet, kwam ook niet vaak voor. Like, eigenlijk nooit.

De spin wilde graag ze jongen een knuffel geven liet ze Grace weten en klom al richting haar hand. Oke dan, als ze dat wilde ging Grace haar niet tegenhouden, dat deed ze eigenlijk nooit. Soms he, hadden ze nog best wel een grote macht over Grace gezien ze echt alles deed voor de beestjes. Net zoals deze spin hier die haar al een doen durven of de waarheid opdracht had laten doen, iets wat Grace eigenlijk nooit zou doen. Het was wel erg schattig hoe de spin hem een knuffel wilde geven, zeker door het feit dat spinnen geen knuffels konden geven en ze dus eigenlijk bedoelde gewoon op zijn schouder te zitten ofzo. "Echt? Dat is zo lief van je" Zei hij tegen de spin nadat hij haar even heel erg vrolijk aan had gekeken. Hij stak zijn hand nu uit om de spin van haar over te nemen en voorzichtigjes hield Grace haar hand tegen die van hem aan om het haar een beetje makkelijk te maken. "Heeft ze ook een naam of doen spinnen daar niet aan mee?" Vroeg hij nieuwsgierig terwijl de spin omhoog kroop langs zijn arm naar zijn schouder. Grace volgde de spin haar bewegingen tot ze op zijn schouder zat en zag dat hij heel even rilde. Ach ja, als je ook voor het eerst een spin over je armen heen liet gaan dan was dat ook altijd wel een beetje een vreemd gevoel gezien het erg kriebelde, die kleine pootjes. Grace was er al aan gewend maar ook zij voelde toch elke keer nog dat rare gekriebel. "Nee, je doen niet aan namen." Zei Grace rustig terug terwijl ze toe keek hoe hij het diertje zachtjes en voorzichtig een aai gaf. Weer voelde ze aan hoe blij de spin hiervan werd, die aandacht was echt te veel gevraagd voor een spin en ze was enorm blij ermee. Ze voelde ze zich helemaal trots. "Maar ze zegt dat als je dat graag wilt je haar wel een naam mag geven." Zei Grace nu met een lieve glimlach terug waarbij ze de jongen weer aankeek. "Ze vind je ook erg aardig." Zei ze er nog achteraan omdat dit moest van de spin, die wilde dat Grace dat nog even liet weten.

Hij keek haar vervolgens wat verlegen aan en slikte ook eventjes voordat hij haar een vraag ging stellen. "En ben ik er ook in geslaagd jou blij genoeg te maken zodat ik jou een knuffel mag geven?" Vroeg hij aan haar en Grace keek hem lichtjes verrast aan door die vraag. Haar een knuffel geven? Huh, oke, hoorde ze dat goed? Het moest echt niet gekker worden, wie wilde haar nu een knuffel geven? De spinnenfreak. Wauw, dit was even heel moeilijk gezien deze vraag haar nu ook ineens heel plotseling een soort van verlegen maakte? What de fuck was dit? Sinds vond Grace een mens aardig, en sinds wanneer waren er mensen die aardig deden tegen haar spinnen? Verwarrend hoor. Ze haalde zachtjes eventjes haar schouders op waarbij ze hem een tikje onzeker aankeek. "Uhm, ja ik denk het wel?" Zei ze nu wat zachtjes totaal verbaast over wat ze nu net eigenlijk zei. Ohja, en dan ging ze hem nu ook nog eens toelaten om haar een knuffel te geven? "Maar zet haar wel eerst neer en weet alsjeblieft een beetje voorzichtig.. Gebroken ribben weetje." Zei ze er nu met een kalme stem achteraan..

Vol bewondering keek Grace naar de jongen die nu een spin op zijn schouder had, haar spin, al was de spin natuurlijk niet echt van haar vond Grace toch altijd dat het haar spinnen waren. Haar spinnen, haar motten, haar kevers, haar vliegen, haar muggen, haar kakkerlakken, haar bloedzuigers, met andere woorden dus haar volk. Allemaal vielen ze onder haar betovering en hielden ze stuk voor stuk heel veel van hun koningin, hun godin. Zodra ze in Grace haar beurt waren draaide hun hele wereld alleen nog maar om haar en deden ze ook maar alles om hun godin blij te maken en te voorzien van de dingen die ze nodig had. Niet dat Grace veel nodig had en veel vroeg van haar vrienden, ze vroeg hun er alleen voor haar te zijn als ze zich eenzaam voelde, en eerlijk gezegd was het ook een zwaar eenzaam leven dat Grace leidde, wat haar overigens niet veel kon schelen gezien ze de mensheid toch haatte. Dit haalde natuurlijk niet weg dat ze graag zou willen dat mensen zich anders zouden gedragen, alleen deze hoop had ze opgeven, tot vandaag dan misschien.

"Dit is de vreemdste dag ooit, maar zeker ook wel de allerleukste. Echt hoor" Zei de jongen met een grijnsje die zij ook beantwoorde met een grijnsje. Wow, dat deed haar wel heel goed, het feit dat hij het ook nog echt leuk vond dat hij soort van een knuffel kreeg van een spin enzo. Grace keek eventjes kort naar haar eigen handen die op de dekens lagen en probeerde zichzelf te verzetten tegen de lichte kleur op haar wangen. Dat zou wel een beetje heel stom lijken namelijk, Grace met blosjes op haar wangen. Ze kon het zichzelf niet eens voorstellen gewoon. "Euhm.. Wat dacht je van Esfir?" Vroeg hij vervolgens aan de spin maar ook aan haar en Grace legde haar aandacht op de spin. Die was al blij geweest met een hele slechte naam gokte Grace maar dat was niet het geval, dit was ook nog echt een hele mooie naam. Apart, maar daar hield Grace van, normaal was ook zo saai, niet? Grace knikte met een glimlach op haar gezicht terwijl ze de jongen weer aankeek. "Het is een Russische naam en het heeft iets te maken met de sterren.. Zo mooi als een ster, vrij vertaald" Legde hij met een glimlachje uit en hierbij trok Grace haar mondhoeken nog iets verder op waarbij ze ook weer voor kort de spin aankeek. Oh echt, Grace ging straks nog dood van de grote blijheid die de spin nu voelde en heel duidelijk te voelen was. Ze vond het echt zo ongelofelijk lief dat hij haar die naam gaf met die betekenis, zo mooi als een ster, het kon bijna niet beter voor de spin. De spin kroop een beetje in elkaar en drukte zichzelf iets meer tegen de jongen aan, als een soort zwakke poging tot toch iets wat meer op een knuffel zou lijken en even moest Grace zachtjes lachen om haar actie. "Ze vind het een prachtige naam en ze wil je heel graag bedanken voor het geven van die mooie naam, ze is er erg blij mee." Zei Grace nu waarbij zelfs haar ogen een heel klein beetje wazig werden, god damn.

"En jij? Heb jij wel een naam of doe je daar ook niet aan mee?" Vroeg hij nu met een glimlachje waarbij hij haar ook een tikje plagend aankeek. Grace wist gelukkig snel dat wazige weer uit haar ogen te krijgen, kwam ook puur door de spin haar blijheid hoor die ze zo kon voelen. Grace zou zelf niet zo makkelijk te raken zijn, right? Of misschien toch wel? Ah, ze wist het niet. "Ja, ik denk dat alle mensen aan namen doen.. Mijn naam is Grace." Zei ze nu met een zuchtje, alsof ze er niet erg trots op was om een mens te zijn. Maar ze liet al snel wel weer een lief glimlachje zien. Haar naam paste dus totaal niet bij haar, het betekende namelijk twee dingen; sierlijkheid en genade. Twee dingen die Grace niet echt bezat. "Ik ben Maurim" Stelde hij zichzelf voor en Grace besloot die naam maar goed te onthouden. Gezien hij misschien wel de enige hier tegen was gekomen die ze wel mocht en nu maakte Grace al moeilijk vrienden, meestal gewoon geen maar wie wist kon daar wel wat verandering in gebracht worden.

Wanneer hij vroeg of hij haar een knuffel mocht geven omdat het hem misschien ook gelukt was haar blij te maken moest ze even twijfelen. Grace was niet echt het knuffelgevende type, ze hield er niet van maar dat kwam misschien ook doordat ze in haar kindertijd te weinig knuffels had gekregen, om eerlijk te zijn zelf helemaal geen knuffels. Ten tweede, het was een lief gebaar en daar deed ze ook niet aan. Ze haatte mensen dus waarom zou ze hun knuffelen? Daar zat geen logica in. Toch besloot ze nu hem soort van toch maar toestemming te geven haar een knuffel te geven? Omdat ze hem eigenlijk best wel mocht? Oh waauw en daar ging ze dan, daar gaf ze hem nog een klein beetje onzeker toch die toestemming. Hij knikte opgewekt en stond al meteen op om naast de zijkant van haar bed te zitten. Hij zette zoals ze dat vroeg de spin voorzichtigjes neer op het nachtkastje die naast haar bed stond en gehoorzaam liep de spin van zijn arm af. "Tuurlijk ben ik voorzichtig. Het is niet de eerste keer dat ik een knuffel geef aan iemand met gebroken ribben" Zei hij nu met een grijnsje en even kort trok Grace haar wenkbrauw op. Hij knuffelde vaker mensen met gebroken ribben? "Okey?" Zei ze nu een beetje verward maar besloot er maar geen verdere aandacht aan te geven. Hij was vast geen creep ofzo, en ook al zou dat wel zo zijn, Grace was zelf ook een creep dus wat maakte het uit? Dan waren ze gewoon twee creeps die elkaar een knuffel gaven in een ziekenzaal, best wel creepy. Hij ging naast haar op het ziekenhuis bed zitten maar bleef met zijn benen over de rand en leek erop te wachten tot zij wat overeind kwam om hem een knuffel te geven. "Neem je tijd, ik wacht tot jij er klaar voor bent" Zei hij vervolgens rustig met een vriendelijke blik in zijn ogen waardoor Grace niets anders kon dan glimlachen. Super lang had ze er ook niet voor nodig, ze wachtte enkel een paar seconden terwijl ze hem gewoon aan bleef kijken voordat ze zichzelf overeind zette. Ze hield haar hand bij haar ribben om het gewoon een beetje te ondersteunen, niet dat het was zou helpen, dat leek alleen maar zo. Wanneer het haar gelukt was om overeind te komen sloeg ze zachtjes en een klein beetje twijfelachtig haar armen om de jongen heen. Ze legde heel voorzichtigjes haar wang op zijn schouder neer en eventjes liet ze gewoon alles varen in haar hoofd. Ze zuchtte zachtjes een klein beetje opgelucht, omdat het ergens wel goed voelde om eens een keer een knuffel te krijgen. Zeker voor het meisje die dit niet gewend was, die het alleen maar gewend was om uitgemaakt te worden voor een creep, een creep die de aanwezigheid van spinnen en insecten liever had dan mensen om haar heen. Dat rare meisje op school die in haar eentje in de zandbak speelde met zandkevers, zandspinnen en kakkerlakken...