The Art of Letting Go (+ Charlie)

Amber was terug. En hoe. Die ochtend was ze enorm uitgevallen tegen de zuster. Ze hadden haar krukken afgepakt en nu een belachelijke rolstoel voor haar neergezet. Niet omdat het beter was voor haar genezingsproces, maar omdat ze haar niet vertrouwden met krukken. En het was niet eens in haar opgekomen om iemand pijn te doen met die krukken. Amber was razend geweest, maar haar zuster had haar toch weer iets van vrolijkheid in haar leven gegeven. Doordat ze nu niet hoefde te lopen, kon ze haar hoge hakken weer aantrekken. En ze had haar favoriete gehaald: zwarte, hoge hakken met op de neus drie studs. Ze zaten heerlijk en gaven precies aan waarom ze zo van mode hield: ze waren flawless. “MIJN KINDEREN!” had ze gegild en had haar armen wijd open gegooid. Ze had haar schoenen geknuffeld en ze meteen aangedaan. En o God, wat was dit fijn. Ze kon niet eens normaal op sneakers lopen, omdat ze hoge hakken gewend was. En met haar hakken, hoefde Amber alleen nog maar haar make-up te fixen. Als de laatste blauwe plekken weg waren, dan kon ze aan dat proces gaan beginnen. Fuck yeah.

En nu lag Amber in haar bed, diep onder de dekens en stonden haar hakken braaf aan de zijkant van haar bed. Ze was zojuist wakker geworden van een heerlijk middagdutje. Dat was wel een voordeel aan hier liggen, ze kon slapen waar en wanneer ze maar wilde. Daarom was ze ook helemaal niet meer moe tegenwoordig. In haar hand had ze haar Blackberry en was vrolijk aan het tikken met Sierra. Het meisje was een aantal keer langsgeweest, en in het begin was ze best boos geweest op Amber. Dat begreep ze best, Amber had zichzelf ook de eerste dagen gehaat, maar na haar gesprek met Max en Maurim voelde ze zich veel beter. Ze voelde zich meer als…zichzelf. Amber was niet eens meer bang voor wat de mensen over haar zouden zeggen, het maakte geen verschil meer. Iedereen zou altijd over je praten, of je nou goede of slechte dingen deed, ze vonden altijd wel een manier om je belachelijk te maken. En nadat ze even met Maurim had opgetrokken, leek het haar beter om geen fuck meer te geven.

Amber pakte haar spiegel en bekeek zichzelf erin. De blauwe plekken waren bijna weg en ze was eigenlijk niet eens zo heel erg lelijk zonder make-up. Ze had geen puistjes, geen rare vlekjes in haar gezicht, of een rare afwijking. Maar ze zou nooit stoppen met het dragen van make-up hoor. En opeens schrok Amber zich rot. Een gezicht verscheen opeens in haar spiegel. Het gezicht was van haar zuster. Gosh, ging deze vrouw haar ooit nog eens een keertje met rust laten? Haar wenkbrauw trok ze sarcastisch omhoog. “And you’re in my mirror…because?” De vrouw slikte, Amber wist dat ze een lastige patiënt was, maar ja. Als Britney Spears behandeld kon worden in een kliniek, kon zij dat ook. “Amber, het is bezoekersuur…” “Ja…dus? Laat ze gewoon binnen zoals je altijd doet? Ik geloof dat je dit zo’n driehonderd keer voor negen keer zoveel andere mensen doet.” “Ja maar het is een jongen en…” “Je kent Max toch? Christ.” Met een zucht verliet de zuster haar kamer.

Hoofdschuddend legde Amber haar spiegel op haar nachtkastje, en terwijl ze omgedraaid zat, hoorde ze voetstappen in haar kamer. “Hay Max, heb je een fles Jack meegenomen? Fuck deze regels hoor…” Met een stralende glimlach draaide ze zich om, maar keek niet in de ogen van Max. Het was Charlie. De glimlach veranderde en haar wenkbrauwen fronsten zich verbaasd. Oké, na de danger room had ze minder haat voor hem, maar ze had nog steeds niet verwacht hem hier tegen te komen. “Hey…Charlie?” begon ze toen en haar glimlach kwam terug “Oké, ik ga niet ontkennen dat ik verbaasd ben om je te zien, want dat had ik echt niet verwacht.” Ze staarde hem even aan. De blik in zijn ogen was….anders. Heel anders dan normaal gesproken, alleen ze kon niet echt plaatsen wat het was. “….” Amber kwam iets overeind. Nogmaals fronste ze haar wenkbrauwen. “Gaat het wel?” vroeg Amber toen, zich afvragend waarom hij hier was en wat er in godsnaam aan de hand was.

“Ben ik niet diegene die dat aan jou hoort te vragen?” Amber haalde haar schouders op en staarde even nadenkend voor zich uit. “Ze hebben er meer voor nodig dan een paar domme roddels, een jongen die mij slaat en een gehavend gezicht om mij klein te krijgen.” Dat ze een paar dagen in een depressie had gezeten vertelde ze er maar niet bij. Als hij in haar ogen keek, zou hij het toch wel zien en het apart nog eens vermelden leek haar niet echt een geweldige voortzetting van de conversatie, aangezien ze er een hekel aan begon te krijgen hoe zwak ze was geweest en hoe zwak het weer zou overkomen als ze nu nog eens lekker zou gaan zitten toegeven hoe depressief ze zich erover had gevoeld. Haar hand gleed even over een blauwe plek op haar gezicht. “En hij zal spijt krijgen dat hij het gedaan heeft, laten we het daar op houden.” Ze knikte en keek hem toen weer aan.

Amber begreep het niet. Hij zag er zo anders uit als normaal. Moe, verward. Normaal gesproken zou ze iemand keihard uitlachen. Maar…hij stond hier met een reden en normaal gesproken zag hij er beter uit, dus Amber ging er maar van uit dat er echt iets aan de hand was met Charlie. Ze begreep alleen nog steeds niet waarom hij dan naar haar was gekomen. Als hij iemands advies niet op moest volgen, was het haar advies wel. Amber maakte zelf ook alles kapot waar ze van hield en dat was een feit. “Die Max waar je het over had, komt die nog met een fles Jack of wat?” Amber maakte een raar gebaar, iets wat tussen haar schouders ophalen en haar hoofd schudden zat. “Uhm, hij is niet iemand die zich laat commanderen, denk ik…zelfs niet door mij.” Maar misschien als ze het heel lief vroeg?

Haar wenkbrauwen schoten omhoog en ze verliet haar warme kussen door iets omhoog te komen. God, hij zorgde er maar voor dat dit het waard was. “Maar ik geloof niet dat de reden dat je hier bent is om met mij een borrel te drinken, want we weten allebei hoe dat de vorige keer afliep…” Amber staarde hem even aan. “Dus vertel, waarom ben je hier?”

Eigenlijk had Amber verwacht dat het Max was die aan haar bed zou staan. Dan kon ze met hem praten over wat er gebeurd was. Want hij had een kus op haar voorhoofd gedrukt? Amber was daar echt verward over, ze wist niet hoe ze zich erover moest voelen. Aan de ene kant vond ze het wel lief, maar aan de andere kant was het zo niet hem. Zou hij hier niet nog meer problemen mee krijgen? Amber moest hem er maar snel op aanspreken, want wat had het precies te betekenen? Maar nu was Charlie hier. En ook Charlie scheen zichzelf niet te zijn. Was het gevaarlijke trio van Genosha Island dan van ‘icecold bitches’ naar ‘emotionele dropstaven’ gegaan? God, nu ze er zo over nadacht waren ze allemaal best wel zielig bij elkaar. Ze zouden een boekenclubje moesten oprichten waar ze allemaal hun emoties en gevoelens de vrije loop konden laten gaan. Al zou Amber waarschijnlijk diegene die het eerst huilde slaan, ook al was zij het.

“Ik vroeg me gewoon iets af…” Amber keek hem weer aan en een nieuwsgierig gevoel werkte in haar lichaam. Godsamme man, zeg het nou gewoon! Ze zag hoe hij op zijn lip beet en zijn handen in elkaar vouwde. Uuuuh, ging hij haar ten huwelijk vragen ofzo? “Ik wou weten waar jij je lijm hebt gekocht.” Sarcastisch schoot haar wenkbrauw omhoog. Oké, what the hell? Was hij helemaal naar haar kamer gekomen om haar dat te vragen? Had hij dat niet kunnen sms’en ofzo? Oké Amber, gewoon rustig blijven ademhalen, dan kwam het allemaal helemaal goed. “I don’t know Charlie, het is een tijd geleden dat ik lijm gekocht heb” Welk spelletje was hij aan het spelen? Als het “Laten we Amber pakken nu ze nog in bed ligt” was, moest ze hem teleurstellen. In een paar seconden zou ze naast haar bed staan, gebroken ribben of niet.

“Maar voor dat ik je vraag kan beantwoorden” ging ze verder en staarde hem recht in zijn ogen aan “zal ik moeten weten wat voor lijm je nodig hebt. Wat gaan we maken? Hebben we houtlijm nodig, textiellijm, één seconde lijm? Zeg het maar…”

Oké, het ging echt niet goed met deze jongen. Amber fronste haar wenkbrauwen toen hij zijn ogen sloot en er een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht verscheen. Ze keek toe hoe hij zijn ogen opende en de magische woorden zei: “Ik heb echt geen idee, Amber.. Met welke lijm fix je een gebroken hart?” Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond en ze staarde hem even aan. Oké, er waren zoveel dingen die ze nu kon doen. Ze kon hem uitlachen, zoals hij bij haar had gedaan. Ze kon hem helemaal gaan vernederen, zeggen dat het zijn eigen fucking schuld was en dat het super dom van hem was. Dat zou Amber Brown doen. Maar het betekende ook wel iets voor haar dat hij hier was gekomen. Het leek Charlie echt veel te doen en dan kon het niet zomaar iemand geweest zijn. En daarom wist Amber wat ze moest doen. “Er is een speciale lijm voor dat, en het is gemaakt door Amber Brown Companies…” Ze sloeg haar dekbed weg en liet zichzelf uit haar bed zakken. Lopen deed al minder pijn. Voorzichtig hinkte ze naar hem toe en drukte hem in de stoel die bij het bed stond.

Met een pijnlijk gezicht hurkte ze bij hem neer en keek hem aan. “Luister goed naar me, want ik ga het niet nog een keer herhalen, aangezien ik nu een uitzondering voor je maak, want ik help geen mensen.” Ze keek hem even streng aan. “De rest van de dag mag je van mij alles doen wat je wilt. Huilen, niet eten, niet slapen, fuck alles. Maar morgen pak je jezelf bij elkaar. Het gaat zeker nog wel wat pijn doen, maar doorgaan is het beste wat je kan doen.” Ze dacht aan zichzelf, hoe ze kei- en keihard had gehuild. Ze had heel haar kamer overhoop gehaald, een borstel in de spiegel gegooid, waar nu een barst in zat. Huilend had ze op de grond gezeten, net zolang tot haar hart het had opgegeven met voelen. Amber schudde haar hoofd. “Denk aan wat je tegen mij zei. Wij hebben niemand nodig, wij moeten geen mensen toelaten, wij zijn er om onze plicht te vervullen. Zie dit niet als een fout, wees niet te hard voor jezelf, zie dit als een wijze les.” Amber had namelijk geen idee dat de Engelen hem straften hiervoor, want ze wist niet eens van hun bestaan, WANT DAT HAD HIJ HAAR NIET VERTELD.

Amber keek Charlie aan. “Ze moet heel erg speciaal zijn om jou hart gewonnen te hebben, dat weet ik zeker. Maar stel dat je nog een keer een les wilt leren over hoe de liefde gaat, denk er dan aan dat je geen hand vol meisjes hebt, maar een eiland vol meisjes, en over een paar jaar een wereld vol meisjes. En als je geen les meer wilt leren, wees dan blij. Je hebt niemand nodig, want als iedereen je laat vallen, heb je altijd jezelf nog.” Voorzichtig pakte ze de rand van haar bed weer vast en trok zichzelf met een pijnlijke kreun omhoog. Holy dickholes. Ze keek op hem neer. Het was best wel erg om hem zo te zien, zeker toen ze de vreugde in zijn gezicht had gezien in de danger room. Charlie…oh Charlie. Ze schudde haar hoofd. Zou ze…? Of…? Maar dat zou hij vast niet…? Nee…

Haar woorden schenen niet te helpen. Dat vond Amber niet leuk, want nu deed ze eens haar best om iemand te helpen . “Ik ben zeker dat iedereen zich geholpen zou voelen bij die woorden, maar er zijn dingen die je nog niet weet.” Verbaasd fronste Amber haar wenkbrauwen. Ging Charlie het haar vertellen, of zou hij haar weer maar voor de helft inlichten over dingen? Dan zou het meteen de eerste en laatste keer geweest zijn dat Amber hem geholpen. Maar voordat ze iets kon zeggen, keek Charlie naar de grond. Ging hij het echt zeggen? Hij vertelde dat het over een meisje ging dat haar mutatie op hem had gebruikt. Voor een paar uur lang was hij smoorverliefd op haar geweest. Dat gedeelte kon Amber nog volgen, omdat ze het zelf ook begreep. Het maakte niet uit hoe lang je iemand kende, als je smoorverliefd was op diegene, dan kon diegene je hart helen en breken. Maar wat hij haar nu ging vertellen, was shit waar zelfs Amber goed over moest nadenken.

Charlie had dus stemmen in haar hoofd, opdrachtgevers die hem zeiden wat hij moest doen en wat hij moest voelen. Nou ja, wat hij niet moest voelen natuurlijk. Zijn opdrachtgevers zagen dit dus als een soort ongehoorzaamheid, waardoor ze hem niet meer gingen helpen en hij gewoon zijn gebroken hart voelde. Oké, Amber dacht dat haar leven fucked up was op het moment toen Grace werd geboren, maar als Charlie al zijn hele leven met deze stemmen in zijn hoofd leefde was zijn leven ook best wel fucked up geweest. Zij had bewust de keuze gemaakt om mensen uit haar leven te schrappen, mensen niet toe te laten en gewoon de persoon te zijn die ze was. Charlie had die keuze nooit gehad, volgens Amber moest hij zijn wie die stemmen wilde dat hij was. En dat was helemaal vervelend, om niet te kunnen zijn hoe je was. Amber schudde haar hoofd.

“Okay….ik had nooit verwacht dat dit was wat je me kwam vertellen. It sounds all super fucked up…” Amber stond op en liep weer terug naar haar bed. Ze ging op haar bed zitten en liet de informatie die hij haar zojuist had verteld even rustig verwerken. Oké, wat moest ze met al deze informatie? Hoe kon ze hem nou in vredesnaam helpen? “Luister, ik ben geen psycholoog, dus het is allemaal erg verwarrend” vertelde ze hem “Ik bedoel, hoe werkt dat dan met je stemmen in je hoofd? Kan je met ze praten zoals wij nu praten, of reageren ze helemaal niet? Horen ze nu wat ik zeg to be honest?” Eigenlijk wilde ze tegen die stemmen gillen dat ze hem met rust moesten laten. Amber kon zich prima voorstellen hoe het moest zijn om de hele tijd stemmen te horen.

Amber stond weer op en legde haar hand eventjes op zijn onderarm. Ze klopte hem eventjes bemoedigend toe. “Dit soort pijn is de ergste pijn die er is. Als wij elkaar slaan, zoals we altijd doen, drinken we een whisky of doen we er een pleister op, en dan is het over. Dit soort pijn moet helen en het beste is om proberen door te gaan, ook al houden die motherfuckers je boven bezig. En je hebt natuurlijk de rebound.” Een klein grijnsje stond op haar gezicht. Niet dat ze zich aanbood als rebound chick. O nee, absoluut niet hoor. Amber zou nooit de rebounder zijn, nooit de sidechick, maar altijd the main chick. Hell to the fucking yeah.

Ze wist hoe hij zich voelde. Ze had zich precies hetzelfde gevoeld als met Gabriel. Voor mensen die hun emoties niet veel lieten zien, was het gewoon verschrikkelijk als ze opeens hun emoties moesten laten zien. “Ik weet hoe je je voelt, Charlie” fluisterde ze zachtjes en een kleine glimlach stond op haar gezicht “Ik zie dat het pijn doet en het valt me nog mee hoe je reageert. Ik heb mijn hele kamer afgebroken voor Gabriel, ik heb me op verschillende mensen afgereageerd vanwege hem. Ik weet niet hoe zij is, maar misschien is zij er nog voor jou…dat je nog met haar kan praten. Want niets doet meer pijn dan ook niets meer van diegene horen.”

Amber vond dat ze deze situatie redelijk goed behandeld had. Hoe moest zij in godsnaam iemand helpen met een gebroken hart, terwijl ze zelf ook net achter een gebroken hart was? Maar ze moest zeggen dat ze het goed afgehandeld had. Amber was geen enkele keer haar agressie verloren, wat natuurlijk ook al vrij nieuw was, en ze had Charlie zijn verhaal laten doen. Charlie mocht wel trots op haar zijn, jeez. “Ja, ze horen je. Meer nog, ze zijn niet zo blij dat ik het over hen heb nu. Dat bedoelde ik dus die ene keer dat ik zei dat ik het niet mocht vertellen.. Maar nu heb ik niets te verliezen, ze kunnen me niet nog erger straffen dan dit.” Amber keek hem eventjes aan en schudde haar hoofd. Oké, ze had dus een fout gemaakt om hem zo te behandelen op de dag dat ze samen in zijn kamer hadden gechilld. Damnit. Amber was dan wel niet zo begaan met Charlie, aan vooroordelen had ze een hekel en nu had ze het zelf ook gedaan.

“Ik ben Charlie Garroway…ik kan de hele wereld hebben” Amber grinnikte om zijn woorden en beantwoordde zijn dankbare glimlach. “Exactly! Waarom blijven hangen bij één persoon, als dat je twee keer met je wimpers wappert en er een horde dametjes aan je voeten hangt.” Amber haalde haar schouders op, hij deed maar. Daar had zij natuurlijk vrij weinig over te zeggen. Ze staarde hem nog even aan. “Oké, ik weet dat ik me daarom wel stom heb gedragen tegenover je, want ik wist niet dat je het niet mocht zeggen…ik voelde me eigenlijk nogal dom, omdat ik je mijn halve verleden vertelt had en jij, voor mijn gevoel, maar een half antwoord gaf…” Ze haalde haar schouders op. Als ze weer zouden zijn zoals ze waren, dan zou het hem niet zoveel uitmaken. Sterker nog, ze zag hem er voor aan nu gewoon weg te lopen. Maar dan had Amber dit in ieder geval aan hem duidelijk gemaakt. In de Danger room had ze hem al willen vertellen waarom ze eigenlijk zo’n hekel aan hem had.

Amber slikte even. “Dus….daarom ga ik je nu iets zeggen en luister heel, heel, heel, HEEL erg goed, want dit zul je niet vaak horen uit mijn mond…” God, ze ging doen waar ze het meeste hekel aan had. Beter hoorde hij het meteen, anders zou ze gewoon ‘fuck you’ zeggen. Amber haalde diep adem. “Charlie Garroway, I…” Kom op, Amber, nog twee woordjes, je kan het gurl “am….” Dit woordje was het moeilijkst, maar ze was er bijna, kom op! “…sorry.”

Amber had haar excuses aangeboden en dat was iets waar ze misschien later spijt van ging krijgen, maar voor nu was het iets waarbij ze zich goed voelde. Anders dan Charlie en Max had zij geen stemmen in haar hoofd die haar vertelden wat ze moest doen. Bovendien zou Amber daar niet eens naar luisteren. Zij was Amber Brown en niemand, en ik herhaal, niemand kon haar vertellen wat ze moest doen. Natuurlij konden ze haar advies geven, maar waarschijnlijk zou ze toch haar eigen plan trekken. Amber werd gek van de mensen die haar dachten te kunnen vertellen wat ze moest doen. En als zij stemmen zou hebben in haar hoofd, zou ze gewoon vertellen dat als ze een meisje wilden vertellen wat ze moest doen, ze naar een bordeel moesten gaan. Als dat maar eventjes duidelijk was.

Charlie vond dat ze haar excuses niet had hoeven maken, maar ze haalde haar schouders op. “Ik had het al in de danger room willen zeggen to be honest”bekende ze “Maar ik vond het moment niet echt, aangezien we allebei best wel druk waren.” Een grijns stond op haar gezicht. Vrienden of niet, ze hadden Damian wel eens laten zien wat er gebeurde als je Charlie en Amber in een ruimte zette tegenover een groep moordlustige drugdealers. Het was geen partij geweest voor hen, al waren ze er allebei op het einde toch niet zo makkelijk vanaf gekomen, aangezien ze wel gewond waren geraakt. Maar goed, Amber en Charlie hadden het allebei overleefd. Al waren ze toch weer opnieuw gewond geraakt….zij was zo wat uit elkaar gevallen en hij had een gebroken hart. Mmm, dan hadden ze elkaar beter kunnen afmaken in de danger room. Nee hoor, just kidding, obvi.

“I could really use a goddamn cigarette right now” “Well, give me a break” gooide Amber er hysterisch achteraan en rolde met haar ogen “Ik heb hier een keer een sigaret gerookt…de volgende dag kwam ze boos de kamer binnen dat het hier naar sigaretten rook.” Een grijns stond op haar gezicht. “Nee, ze was niet zo blij. Mja, care.” “Ga je mee naar buiten of houden ze je hier vast?” Haar wenkbrauwen schoten omhoog. Haar vasthouden? HA! Mochten ze willen. “Ik ben Amber Brown, honey, niemand houdt mij langer dan ik wil vast.” Een grijns stond op haar gezicht, terwijl ze zich uit het ziekenhuisbed liet glijden. Eerst was het tijd om zichzelf een beetje om te kleden. Onder haar prachtige ziekenhuiskleding had ze eigenlijk alleen haar string en een bh aan. De blauwe plekken, de schaafwonden, de beurse plekken op haar lichaam zouden zichtbaar zijn. Maar als Charlie daar te awkward van zou worden, keek hij maar mooi de andere kant op. Amber kende geen schaamte. Daarom lag haar lange cape van het ziekenhuis al gauw op de grond en keek ze naar de kleding die daar voor haar klaar lag. Het was nog steeds niet haar gebruikelijke kleding, dus voelde ze zich er nog steeds niet thuis in. Maar ach, boeiend.

Eenmaal klaar stond ze in een leren broek, een t-shirtje en haar gebruikelijke bontachtige jas in de kamer. Ze liet zichzelf voorzichtig in de rolstoel zitten en deed als finishing touch haar hoge hakken aan. Terwijl ze een elastiekje van haar nachtkastje pakte, keek ze hem met een grijns aan. Amber was dan wel gewond, maar nog steeds gestoord. “En nu krijg jij, Charlie Garroway, de eer om mij naar buiten te rijden, op dit onwerkelijk prachtige ding van ziekenvervoer….” zei ze met een grijns, terwijl ze haar haren in een rommelige paardenstaart bond. Nou ja….onwerkelijk prachtig, als je er een stootje tegen zou geven zou hij waarschijnlijk van ellende uit elkaar vallen. “Ik ben weg!” schreeuwde Amber. Haar stem was echter zo luid dat een van de zusters het wel zou horen.

Gelukkig stemde Charlie er mee in om haar naar buiten te rijden. Dat vond ze stiekem wel nice, omdat ze vond dat hij niet het type was die dat zou doen. Maar stiekem was ze hem nu wel dankbaar dat ze niet alleen naar buiten hoefde. De roddels waren nog steeds de wereld niet uit en Amber had veel gehoord, onder andere van Sierra. Toen ze de deur uitliepen, zuchtte ze zachtjes. Gelukkig was het niet heel erg druk op de weg naar buiten toe, maar zag ze toch een paar mensen die haar aankeken. Toen hun ogen elkaar kruisten, was dat voor Amber een rotmoment. Hoe het ene meisje snel tegen het andere meisje ging fluisteren. Het liefste wilde ze hun twee koppen tegen elkaar knallen, maar dat kon niet. Te lang lopen op haar hoge hakken, waar ze Antonio een kopje kleiner mee had gemaakt, zou pijn doen aan haar ribben, die nog steeds erg blauw waren.

Buiten was het gelukkig nog rustiger en dat was voor Amber prettig, want ze haatte het dat ze nu niets terug kon doen. Natuurlijk kon het wel, maar als ze iemand als Aly tegenkwam die gewoon terugsloeg, dan was ze echt wel de lul. Dankbaar nam ze de sigaret aan die Charlie haar voorhield en wachtte even tot hij hem had aangestoken. Ze nam een snelle trek van de sigaret en sloot even genietend haar ogen. Het was niet haar eigen merk, maar dat maakte niet uit. Elke vorm van nicotine was op dit moment goed. Dankbaar keek ze hem even aan, hij zou het wel begrepen. Ze had hem zojuist beloofd dat ze dat soort uitspraken niet meer ging doen. Verontschuldigingen, bedankjes, Amber begon er niet meer aan.

“Dus je hebt een nieuw vriendje gemaakt?” Geamuseerd trok Amber haar wenkbrauwen omhoog en keek hem even aan. “Nou ja, we hebben elkaar ontmoet in de poppenhoek en het klikte meteen.” Haar spottende lach rolde even uit haar mond en vrolijk nam ze nog een trek van de sigaret. “Letterlijk hoor, ik ken hem nog van de tijd uit Londen. Hij komt uit Dubai en ik ken hem van een uitwisselingsprogramma. Hij is best wel nice hoor, ik denk dat jij hem ook wel mag. Al haat hij elke vorm van leven….wat ons alle drie weer verbind.” Amber knikte wijs en een grijnsje verscheen op haar gezicht. “Hoezo, ben je jaloers?” Ze gaf hem een knipoog en nam nog een trek van haar sigaret.