The Art of Letting Go (+ Charlie)

Vrolijk schoten haar wenkbrauwen eventjes op en neer toen hij vertelde dat hij jaloers was. Amber geloofde het niet eens voor een seconde, maar dat maakte helemaal niets uit. Ze vond het best grappig dat hij het gewoon toegaf, of dat hij het nou meende of niet. “Ik denk dat ik hem maar eens ga opzoeken, ooit. Of hij komt eerst naar mij. We zien wel.” Amber draaide haar hoofd even naar hem en liet haar ogen over hem heen glijden. Uuuuuuuuuuuhm. What the fuck did he just say? Nogmaals ging haar wenkbrauw omhoog, deze keer van verbazing. “Oké, niet om rude te doen en onze hernieuwde harmonie te vernietigen, maar waarom zou je dat doen?” Amber staarde even naar haar nagels. Ergens voelde ze zich er best wel ongemakkelijk bij als die twee gingen praten. Amber wist niet precies wat er tussen Max en haar was, en ze wist ook niet hoe Charlie en zij op dit moment lagen, maar het zou best wel…apart zijn als hij zou vertellen dat hij haar had gekust.

Wat overigens nog awkwarder zou zijn, als Charlie zou vertellen over haar kleine foutje die ze had gemaakt in zijn kamer, zou dat nog erger zijn. Nooit was het de bedoeling geweest om hem een kus te geven, maar dat kwam gewoon omdat ze dacht dat hij Gabriel was #smoesjes #neegrapje. Daar was Amber overigens niet van op de hoogte, al kreeg ze wel steeds meer terug van die avond. Amber keek hem even van opzij aan. Ze moest maar gauw een nieuw onderwerp aansnijden om hem te laten vergeten over Max. Al was de kans groot dat ze elkaar wel eens tegen zouden komen, aangezien dit eiland misschien wel groot was, maar niet groot genoeg om iedereen te kunnen ontlopen. Kijk naar Amber, zij kon ook haar haters niet ontwijken.

“Dus, Charlie, was die stem die ik hoorde in het bos toen ook een van jouw stemmen?” vroeg ze daarom gemaakt nieuwsgierig “Ik bedoel, nu ik die link leg met die opdrachtgevers in jouw hoofd klinkt het allemaal een stuk logischer.” Amber knikte even bevestigend. “En ik dacht dat mijn leven fucked up was, ik heb tenminste nog de keuze om de dingen te doen die ik doe. Maar jij….jij moet.” Amber schudde even haar hoofd. Het was best wel oneerlijk. Een bezorgde blik verscheen even in haar ogen, maar richtte haar ogen weer op de grond. “Hebben die opdrachtgevers wel het beste met je voor? Ik bedoel, als ze je zo erg staffen om dit alles…misschien moet ik eens eventjes via je oor met ze gaan praten, dan houden ze hun mond wel.” Een grijns verscheen op haar gezicht. HA! Wie luisterde er nou niet naar Amber Brown?

Omfg. Waarom was Charlie in vredesnaam geïnteresseerd in Max? Niet dat ze Max meteen voor zichzelf wilde claimen, want het stond hem vrij om te doen en te laten wat hij wilde, maar Amber was gewoon bang dat er twee dingen heel erg in elkaar om gingen lopen. “Hij is gewoon een normale jongen uit Dubai en hij heeft ook een mutatie net als wij, het is allemaal hartstikke gezellig, niets raar aan, gewoon normaal. Zoals jij en ik.” Slecht voorbeeld, want Charlie en zij waren natuurlijk niet echt normaal. Los van het feit dat ze killer mutaties hadden, waren ze qua sociale ontwikkeling ook niet echt normaal. God, God, God, kon ze Max nou maar eventjes uit het hoofd zetten van Charlie, dan zou hij het misschien wel vergeten. Want Amber had natuurlijk wel door dat Max een mutatie had die niet echt alledaags was en Charlie natuurlijk ook wel en dat dit best wel eens zou kunnen botsen. Help me nooooow.

“Ja, dat was een van hen. Ze waren trouwens ook behoorlijk pissed toen je ineens in mijn kamer was nadat je die waarschuwing had gekregen.” Amber kon het niet helpen, maar een lach, een gemeende lach, ontsnapte uit haar mond. “Sorry” zei Amber grinnikend “Maar dat vind ik echt geweldig. Zoals ik al zie, niemand zegt Amber Brown wat ze moet doen. Nu hoop ik alleen niet dat ze ook uit je hoofd kunnen komen, want in deze staat ben ik niet paraat om ze aan te kunnen.” Ugh. Waarom zei ze dat nou weer? Charlie zag waarschijnlijk zelf ook wel dat ze niet in staat was om ook maar een teen te kunnen bewegen zonder de uiterste pijnen van de hel te moeten doorstaan. Amber had pijn, en pijn was in dit geval niet zo fijn. Fucking Adrian Harper, ik krijg jou nog wel.

Amber staarde hem eventjes aan toen hij was begonnen over waarom ze wel goed voor hem waren. Ze fronste haar wenkbrauwen. Charlie was nu heel erg open tegen haar. Amber knikte ze begreep het. “Maar…liever het werktuig van hun dan van je vader?” zei ze toen zachtjes, terwijl ze haar rolstoel wat rechter zette, zodat ze hem aan kon kijken. “Wat heeft je vader hier mee te maken?” God, Amber, wordt nou niet te nieuwsgierig. Ze schudde haar hoofd. “Dat is misschien te privé. Maar als je het kwijt wil, je kan het me vertellen. Ik geloof dat ik nu wel een beetje over het stadium heen ben waarin ik alles aan iedereen ga vertellen over hoe jouw leven in elkaar zit.” Amber nam een laatste trekje van haar sigaret en schoot hem weg. Gimme more, gimme more. Wie weet wanneer ze weer een sigaret kon roken?

Een hele normale jongen inderdaad, dat was wat Max was. Misschien wilden die stemmen in zijn hoofd wel graag met Max afspreken? Maar waarom? Hij had hen toch helemaal niets aangedaan? Het enige wat hij deed was af en toe een klusje voor the devil en dat was alles. Maar toch scheen Charlie geïnteresseerd in hem. Dat begreep Amber niet. Maar goed, het maakte niet uit, ze hadden het al over iets anders. Charlie vertelde haar dat de stemmen alleen zijn lichaam overnamen omdat zij hem bedreigde. Amber haalde haar schouders op. “Ik geloof niet dat ik in de positie verkeer om je nu te bedreigen, aangezien het ergste wat ik kan doen is over je tenen rijden.” Amber grinnikte en schudde haar hoofd, terwijl ze wat haren uit haar gezicht sloeg. Amber nam dankbaar nog een sigaret aan en stak hem op, maar ondertussen bleef ze Charlie geïnteresseerd aankijken.

“Ik heb je over hem verteld, je bent zeker wel slim genoeg om te weten wat ik bedoel. Voor hem was ik iets dat hij kon trainen, niet een zoon waar hij om moest geven” vertelde Charlie en richtte zijn blik op de grond. De ademhaling van Amber werd wat heftiger, omdat ze zag dat het hem pijn deed, ook al zou hij dat nooit toegeven. Instinctief schoot haar hand naar zijn pols. Niet gemeen, niet dwingend, niet om hem pijn te doen, maar om te laten weten dat ze er was. “En dat is hoe jij zo fucked up bent gekomen” concludeerde Amber en zuchtte zachtjes. Een combinatie van die stemmen en van zijn vader natuurlijk. Amber begreep het heel goed.

Ze slikte. Nu moest ze natuurlijk iets zeggen. Maar daar was Amber niet zo goed in. Ze loste liever dingen op met haar vuisten, maar de vader van Charlie liet zich heus niet zomaar in elkaar slaan. “Wat jouw vader tegen jou heeft gedaan, verdient niemand. Jij niet, ik niet, niemand. En dat het er voor heeft gezorgd dat het is hoe je nu bent, siert je ergens. Maar…” Amber schudde haar hoofd “…ik weet dat het je niets kan schelen, maar ik vind het echt heel erg voor je. Ook al haatte ik je voor ons avontuurtje in de danger room, niemand verdient wat jou vader heeft gedaan. Een vader hoort een voorbeeld voor je te vormen, maar…” Nogmaals schudde ze afkeurend haar hoofd.

Amber nam een flinke hijs van haar sigaret en staarde naar iets in de verte, wat haar ogen volden. Ze liet Charlies pols los, genoeg lichamelijk contact voor vandaag. “We lijken veel op elkaar” gromde ze “Mijn vader…” Amber rolde met haar ogen. “Mijn vader is de grootste mislukking van deze aarde. Hij is verslaafd aan amfetamine en praatte alleen met mij als ik drank of drugs bij had. Anders was ik niet interessant. Mijn moeder komt uit Puerto Rico en is geen haar beter. Ze is een aan heroïne en alcohol verslaafde hoer. En niet eens als scheldwoord, maar het is echt zo…” Amber keek naar haar nagels, die zonder manicure niet van haar leken. Ze waren niet lelijk, alleen misten ze nepnagels. Ugh, misschien kon ze de zuster overhalen iets te laten doen er aan? “En hoewel ik steeds meer op hen begin te lijken, hoop ik dat ik ze nooit meer hoef te zien. Zowel hun niet, als Grace niet, als Gabriel niet.” Amber roggelde en spuugde op de grond bij het zeggen van hun naam. Agressief liet ze zich weer in haar rolstoel zakken en kreunde pijnlijk toen haar rug de rand raakte. Shit, stomme gebroken ribben.

Dat Charlie zich rot voelde over hoe zijn vader hem had behandeld, begreep Amber heel goed. Natuurlijk was het nooit leuk als je zo behandeld werd, maar als je zo behandeld werd door je vader, die toch een voorbeeldrol moest vervullen en van je moest houden, was het dubbel zo erg. Wat had Amber gedaan als haar vader zo had gedaan? Nu had ze sowieso teruggeslagen. Maar vroeger…? Voor dat ze zo agressief werd? Dan had zij zich misschien wel laten slaan. Maar hoe ze nu was, dat kwam niet zomaar ergens vandaan. Dit had altijd al diep binnen van haar gezeten. En ze was trots dat het er nu uit was. Want als het er nooit was uitgekomen, wie was Amber Brown dan? “Ik snap niet hoe jij ooit helemaal zelfstandig door die situatie bent gekomen” zei Charlie en Amber schrok op uit haar gedachten “Ik kreeg daar nog hulp bij. Jammer genoeg gewoon omdat ze me nodig hadden en niet omdat ik het verdiende. Want misschien verdiende ik het helemaal niet.” Amber schudde haar hoofd.

“Als jij het niet verdiende, had je hier nu niet gestaan. Hulp wordt alleen geboden aan hen die het nodig hebben, aan hen die het verdienen. Het is niet erg om af en toe hulp te krijgen, ook al voelt het beter om dingen zelf op te lossen. Soms heb je hulp nodig, in een situatie waarin je het meest nodig hebt.” Ze keek hem even van opzij aan, doelend op de situatie die zich in de danger room had afgespeeld. “Ik had geen hulp, nee. Zelfs Gabriel wist niet wat er bij mij thuis gebeurde. Maar hoe ik het zelfstandig redde…alcohol, drugs, mannen, mannen vermoorden en vervolgens het geld dat ik er voor kreeg sparen of uitgeven aan kleding, dat soort dingen. Zonder die uitlaatkleppen had ik het niet gered, simpel weg omdat ik het ook niet zonder hulp kon. Misschien had ik geen persoonlijke hulp, maar wel materiële hulp…nou ja.”

Ze keek Charlie vanaf op zij aan, draaide toen haar hele hoofd naar hem en luisterde naar zijn verhaal. Ze knikte. “Nee, ik begrijp je. Ik begrijp het heel goed. En geloof het of niet, maar ik heb respect voor je dat je het niet hebt opgegeven. Dat klinkt als de Charlie die ik persoonlijk ontmoet heb.” Een glimlach gleed over haar gezicht en ze ging weer goed in haar stoel zitten. Ze sloeg haar lange benen over elkaar. “Ik snap alleen niet dat je nooit de behoefte had om hem…terug te pakken. Als mijn vader mij ooit had aangeraakt, maakt niet uit op wat voor manier, dan had ik zijn hele kop verbouwd. Maar omdat hij mij nooit sloeg, mij nooit vastpakte of iets, vond ik nooit een reden om het te doen.” Amber haalde haar schouders op. Zo ziek was ze nou ook weer niet, dat ze mensen zomaar in het wilde weg begon af te maken. Daar had ze een hekel aan, sterker nog, daar had ze nog een hele tijd tegen gestreden.

“Je hoeft mijn volgende vraag niet te beantwoorden…” begon Amber “…maar ik begrijp iets niet. En het is niet dat ik het niet waardeer, of me niet gevleid voel, maar waarom kwam je naar mij? Ik heb je leven voor de danger room zo zuur mogelijk voor mij doen geprobeerd te maken. Dat lijkt me niet echt een goede eigenschap…”

Amber begreep wat Charlie bedoelde, al leek het haar zo moeilijk. Het was voor haar niet moeilijk om voor te stellen dat die stemmen heus wel iets zouden doen als hij niet gehoorzaamde. “Toch vind ik het knap…” fluisterde Amber “Gewoon, wat hij je heeft laten doormaken. Ik snap dat je de stemmen in je hoofd moet gehoorzamen, maar toch…” Ze schudde haar hoofd en liet haar hoofd vervolgens op haar hand rusten, door haar elleboog op de rand van haar rolstoel te laten leunen. Amber staarde voor zich uit, realiseerde zich heel goed hoe Charlie zich moest voelen. Maar…Amber kon het zich ook aan de andere kant weer niet voorstellen. Er was nooit iemand in haar leven geweest die verteld had wat ze had moeten doen. Of die persoon deed dat wel, maar dan luisterde ze niet. Haar ouders hadden zich nooit met haar opvoeding bemoeit, dus dat er iemand klaar voor haar stond was Amber sowieso niet gewend. Al haar problemen had ze altijd in haar eentje opgelost en op een of andere manier kunnen laten verdwijnen.

Charlie verbrak haar uit haar gedachten. “Ik weet het niet..misschien…Misschien omdat je de enige op dit hele fucking eiland bent die het dichst in de buurt komt van iemand die ik misschien een beetje kan vertrouwen?” Vertrouwen. Dat woord betekende verschrikkelijk veel. Amber had het nooit in iemand gehad, behalve in Max dan, maar dat was ook weer een ander verhaal. Als Charlie haar een beetje vertrouwde, kon ze hem ook een beetje vertrouwen? “Bedankt dat je me een beetje vertrouwd” fluisterde Amber en keek weer in de verte. Het leek alsof haar blik niet meer op aarde was. God, wat had ze trek gekregen in een borrel. “Je hebt wel de juiste persoon gekozen om te vertrouwen” mompelde Amber sarcastisch.

Ze woelde wat door haar haren en staarde weer emotieloos voor zich uit. “Ik walg van mezelf” gromde Amber geïrriteerd en wreef langs haar oog. Dat kwam door de wind uiteraard. “Some random dude tried to kill me and I can’t even blame him, al krijgt hij daar natuurlijk nog wel eventjes iets te horen, sinds ik hier nog steeds zit. Maar als ik de keuze had gehad, was ik hier fucking weggegaan.” En toen had ze gewoon de behoefte om het hem te vertellen. Als hij haar dit belangrijke stuk van zijn leven toevertrouwde, moest zij dat ook maar doen. “Ik word gestoord op dit eiland. Het voelt alsof ik opgesloten zit in een kooitje en niet weg kan vliegen. Ik snap dat het beter is dat ik op dit eiland zit, maar fucking hell…ik word zo gestoord en ik voel zoveel woede in mezelf, dat ik het daarom op de mensen hier afreageer. Dit had allemaal niet gebeurd als ik gewoon mijn woede ergens kwijt kon.” Geïrriteerd spuugde Amber op de grond en veegde nog een keer langs haar oog. Ze wilde haar zwaktes niet laten zien. Bovendien werd de pijn in haar lichaam ook nog eens erger. “Het liefst wil ik gewoon nu opstaan, de zee in zwemmen en gewoon weggaan, God weet waar heen. Maar dat eerste gedeelte gaat alvast niet.”