hope is stronger
than fear

Het werd eens tijd dat ze haar nieuwe woonplaats ging verkennen. Inmiddels was ze, samen met alle andere gevluchte mutanten, hier nu al een tijd. Maar, ze kon nog niet zeggen dat ze alles al hier had gezien. Haar vaste plaats was namelijk de stad, maar daarbuiten? Daar lag nog een hele wereld voor haar te bekennen. En daar was ze eigenlijk ook wel voor in, het kwam er alleen nooit van.

Vandaar dat ze vandaag dan ook echt die knoop doorhakte, en besloot om eens verder te gaan kijken dan haar neus lang was, op zoek naar meer mooie plaatsen in Sundberg. Uit haar kast pakte ze gemakkelijke, lage, zwarte Vans. Daarop droeg ze een blauwe spijkerbroek, met daarop een simpel shirt. Niet dat iemand die zou gaan zien, als het goed was. Ze had immers een jas aan, en met dit weer was ze toch echt niet meteen van plan om die jas uit te gaan doen. Veel te koud.

Enthousiast als ze was vertrok ze dan ook van haar kamer, op weg naar dingen die in Sundberg te vinden waren buiten de stad. In haar hoofd had ze dan natuurlijk wel dat ze als eerst naar de stad moest gaan, om vanaf daar haar verdere route te bepalen.

De neiging was er echt bij haar om even naar boven te gaan, vanuit vogelvlucht te kijken waar veel volk was en het leuk leek, en om daar vervolgens heen te gaan. Dat was toch veel gemakkelijker? Maar niet wenselijk, en dat wist ze ook wel. Ondanks dat de mensen hier toch gastvrij waren zou het enigszins raar zijn, wanneer zij ineens in de lucht zou vliegen. Dat ging namelijk toch nog een stapje verder, nietwaar?

Eenmaal voordat ze in de stad zou belanden, kwam ze een wegwijsbord tegen. Dat was nog eens verrekt handig! Helemaal in deze situatie.
Haar lichte ogen scanden de bordjes, zagen erop allerlei dingen staan, maar een van die plaatsen viel haar op; het treinstation. Natuurlijk wist ze wel wat het was, ze leefde ook niet onder haar steen? Maar het wekte gelijk haar gedachte op waar je allemaal vanuit Sundberg terecht kon komen. Tegenwoordig was dat ook gemakkelijk via een app te bepalen, maar ze kon er toch gewoon even heen gaan? Zoveel moeite was het niet, ze wilde nieuwe plaatsen ontdekken én liet ze nou net de persoon zijn die eigenlijk nooit moe werd. Hoe kon het ook anders overigens, maar dat terzijde.

Lang duurde het niet, of ze was er aangekomen. Ergens wel logisch, want een treinstation was natuurlijk altijd zo dicht mogelijk bij de echte stad, zodat het vanuit het station niet ver was om naar de stad te gaan. Anders zou het ook gek zijn, maar uitzonderingen waar natuurlijk altijd daar gelaten.
De elektronische borden gaven aan welk spoor naar welke bestemming ging. Daarbij hing er in het midden ook nog een informatiebord voor alle bestemmingen. En het viel haar op, dat daar echt super veel verschillende steden in stonden? Of in ieder geval dorpen die in de buurt lagen, maar ook dorpen die wel verder weg lagen, voor zover ze dat nu al wist. Zelfs een vliegveld? Well, ze had alles verwacht, behalve dat Sundberg ook echt een stad was waarvan je naar de meest verschillende plekken ooit kon, en die ook nog eens nuttig waren ook.

In haar ooghoek zag ze in een winkel een rij staan, waardoor haar ogen daarheen gingen. Een kleine, knusse koffiebar. Hey, dat was wel een idee om zo even wat te gaan halen? Ja, dat ging ze doen –

Wat voelde ze nu weer? Snel draaide ze om, en op de grond lag er voor haar een kiezeltje lag. Het ding was niet erg groot, maar als ze niet zogenaamd van ‘staal’ was geweest, had ze het ding waarschijnlijk wel wat harder aan voelen komen. Het was namelijk nou ook niet dat het ding voor haar voeten lag, dus het had als het goed was wel een vaart gehad. Ach, kon gebeuren.

Nadat ze zich weer had omgedraaid duurde het even, maar ze hoorde een stem naast haar. Aan haar gericht? Haar blauwe ogen keken naar degene waarvan het stemgeluid kwam, en een jongedame verscheen dus op haar netvlies. Ze sprak Duits tegen haar, maar helaas was ze daar nog niet echt de beste in. Tuurlijk wist Norah wel dat ze haar Duits wat moest trainen en daar goed in moest worden, maar het was niet erg gemakkelijk of wat dan ook. En gezien de gastvrijheid van de mensen hier, plus het feit dat bijna iedereen tegenwoordig wel Engels sprak..? Ze hoopte dus altijd maar op het beste.

Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat. Het was duidelijk dat zij dus degene was die de kiezel op haar had geworpen, maar dat dat niet de bedoeling was geweest. Ach, kon gebeuren. Gelukkig dat ze er ook nog eens goed tegen kon, al was het een kogel geweest, dan had het nog geen verschil gemaakt; alles zou dan toch op haar afketsen.
Doordat ze ook merkte dat degene voor haar ook vrijwel geen Duits sprak, nam ze maar aan dat ze dus ook alleen Engels sprak? Of wat dan ook. Maar waarschijnlijk was Duits dus ook niet haar moedertaal. ”Eh, Englisch?” Ook zij was niet goed in Duits, en dat was altijd te merken ook. Maar goed, ze had nu ook voorgesteld om Engels te praten, als dat voor de ander ook beter uit zou komen. Ze zou in ieder geval haar verhaal doen, en anders dan zou ze het wel horen, toch? ”Het geeft niks hoor.” Sprak ze de ander met een glimlach toe, die de ander hopelijk het gevoel zou geven dat het ook daadwerkelijk vergeven was. ”Je had het anders kunnen treffen, maar gelukkig heb je in dat opzicht op de juiste gemikt.” Natuurlijk zou de ander niet weten wat ze bedoelde, maar goed. Dat zou ze misschien nog wel te weten komen. ”Gelukkig is ehm, dingen tegenhouden namelijk wél mijn sterkte?” Ja, goed zo Norah. De beste uitleg die haar immuniteit voor vrijwel alles wat haar huid raakte, ooit. Maar niet heus.

hope is stronger
than fear

Het was dat het koud was, maar anders had ze eerlijk gezegd het steentje waarschijnlijk niet eens gevoeld. Dus hey, wie het ook had gegooid, zo erg was het niet. Maar ze was nu in ieder geval wel wijzer over welke steden ervan uit hier te bereiken waren. Je wist maar nooit, mocht ze het dus een keer nodig hebben, dan wist ze dus dat er een grote kans was dat het te bereiken was vanaf het station van Sundberg.

In haar hoofd leek het een tijd te duren, maar in werkelijkheid was het hooguit een of twee minuten geweest, voordat er iemand naast haar kwam staan. De zwartharige dame bleek dus degene te zijn die het steentje had gegooid. Het leek haar sterk dat het op haar gericht was; ze kende diegene niet. Nu ze zo eens nadacht… Eigenlijk kende ze niemand. Dus zo moeilijk was dat niet.

Gelukkig werd het gesprek, na haar aandringen, ook maar vervolgd in het Engels. Duits was nog steeds een echte no-go voor haar. Desondanks had ze al echt een goed aantal pogingen gedaan, maar die waren steeds tevergeefs. Hoe lastig was het wel niet om een nieuwe taal te leren als je geen kind meer was? Echt niet normaal. En het was nou ook nooit zo geweest dat ze meerdere talen nodig had gehad; in haar woonplaats niet, op Genosha niet. Hier echter wel. Maar, ze was allang blij dat er op deze wereld nog überhaupt mensen waren die – en vooral in deze tijd – blij waren om mutanten om zich heen te hebben. Vandaar dat ze zich ook wel verplicht voelde om zichzelf aan te passen, maar dat zou echt nog wel komen. Zo gemakkelijk was dat namelijk echt niet. Voor haar dan.

Inmiddels was het al duidelijk dat de jongedame naast haar het niet bedoeld had om haar te raken, en vandaar dat Norah haar dus ook kenbaar maakte dat ze het echt niet erg vond. Helemaal niet zelfs, want het was niet zo dat zij ergens – en dus al helemaal niet van een steentje – een blauwe plek zou krijgen. Dat legde ze dan ook zo subtiel mogelijk aan de ander uit, zodat het voor de ander misschien wel, of juist helemaal niet op zou vallen. Dit kon namelijk echt op twee manieren bekeken worden. Waarschijnlijk als iemand het op zou vatten dat ze een mutant zou zijn, zou diegene daar meer kennis van hebben? Of nog beter; er zelf ook één zijn. Want, ze nam aan dat een normale inwoner van Sundberg het misschien in zijn of haar achterhoofd had, maar daar niet gelijk alle bellen bij zouden rinkelen? Ha. Doordacht.

Een meisje van staal.. Hoe.. wist ze dat..? Stond er toevallig op haar hoofd: ik ben van staal? Of was zij ook een mutant en zat ze gewoon haar gedachten te lezen, of nog erger, kreeg ze van ieder persoon door wie en wat diegene was en wist ze dus alles allang. Echter lachte ze er wel kort om, want ze had gewoonweg gelijk. Ze wist nou namelijk niet of het aan haar lag dat de steen een vaart had gehad, of dat zij hem gewoon superhard had afgevuurd.

Een drankje? Kort trok ze haar wenkbrauwen op terwijl er een glimlach rondom haar lippen verscheen. Ze wilde er wel geen nee tegen zeggen, maar was dat niet te veel van de ander gevraagd? Het was immers maar een steentje die haar geen schade had aangericht... ”Weet je het zeker? Niet dat het als een verplichting voor je voelt, of zo.” Stop it, Norah. Zo krijg je inderdaad nooit vrienden. Ja het was ook niet dat ze niet wilde, of dat de ander haar geen leuk gezelschap leek, maar toch..

Maar voordat die woorden waarschijnlijk bij de ander door waren gekomen, was zij al richting de koffiebar op het station gelopen. Norah keek eens snel om zich heen, haalde toen haar schouders maar op en nam een aantal snellere stappen om het meisje weer bij te houden en dus op gelijke hoogte met haar te lopen. Lang duurde het niet voordat ze binnen waren in de knusse, maar drukke koffiebar. Haar ogen scanden gelijk de borden waarop stond wat er zoal te krijgen was in de bar. Was zij de enige die kiezen altijd zó lastig vond? Ze was echt zo’n persoon die altijd alles op het menu wilde proberen. Het was namelijk niet zo dat ze te dik van iets zou worden, gezien haar lichaam veel meer calorieën nodig had per dag dan een normaal mens. In dat opzicht was het echt wel weer fijn, ze kon eten wat ze wilde zonder dat dat consequenties meebracht.

Norah haar blauwe kijkers keken weer naar de zwartharige dame naast haar toen ze sprak. Wat ze wilde... Pfoe. Het was echt lastig. ”Ik ga denk ik voor de..” Haar ogen gleden weer naar het bord en scanden nog eens razendsnel alle drankjes. ”Frappuccino.” Vastberaden knikte ze, en keek weer terug naar degene naast haar. Het viel haar op dat ze haar portemonnee had gepakt, waardoor ze schudde en met haar hand haar hand iets naar beneden duwde. ”Je hoeft niet te betalen joh! Ik betaal wel.” Waarop ook zij dus haar portemonnee pakte. “Maar wat wil je dan?” Vroeg ze met een brede glimlach. Dat was namelijk wel belangrijk, dat ze wist wat ze wilde, als zij wilde gaan bestellen.

Terwijl ze beide op hun drankjes aan het wachten waren, richtte ze haar aandacht, en dus ook haar ogen, weer op haar. ”Hoe heet je eigenlijk?” Eerlijk gezegd besefte ze zich dat echt pas net. Wat lullig, want ze hadden al bijna immers hun bestelling en al. Ach, beter laat dan nooit dan maar?

Ondertussen zette ze alvast de bril, die eigenlijk toch overbodig was, af. Dit in verband met de dranken die straks gegeven gingen worden, die zo heet waren dat er stoom vanaf zou komen. Dit zou dan weer zorgen voor het beslaan van de glazen, en gezien de bril toch eigenlijk geen meerwaarde had… Het gaf haar echter wel een heel ander gezicht. Eigenlijk was het beter dat ze nooit meer de bril op zou doen, maar automatisme?

hope is stronger
than fear

Eenmaal binnen kwamen haar de verrukkelijkste geuren tegemoet, maar bovenal kwam er een warme gloed op haar af. Hier binnen was het echt wel beter dan buiten, alleen al dat het hier een stuk warmer was scheelde een hoop. Plus daarbij rook je geuren van taart, thee, en dat soort dingen. De sterke geur van koffie – die hier natuurlijk ook niet kon ontbreken omdat het oorspronkelijk een koffiebar was – was voor haar echter niet zo aangenaam. Veel te sterk, maar dat was dan uiteindelijk ook wel aan de kwaliteit van de koffie te merken, waarschijnlijk. Echter, dat was niets voor haar. Wanneer ze dan al koffie dronk, dan was het al met een flinke teug melk erin. Nee, een zwarte koffie was zeker niet haar favoriete drank. Verre van zelfs.

Uiteindelijk was haar keuze gevallen op een Frappuccino, en dat deelde ze dan ook met haar gezelschap mee. Nadat ze haar portemonnee naar beneden had geduwd, wilde ze zo snel mogelijk de hare pakkend. Come on, ze ging toch niet van iemand verlangen dat diegene haar koffie ging betalen? Al zeker niet voor het gooien van een steentje. Want in feite had ze dat haast niet eens gevoeld? Blijkbaar was degene naast haar niet van haar stuk te krijgen, en stond ze er nog steeds op om haar dus te trakteren. Een kleine grijns verscheen rondom haar lippen, vlak voordat haar woorden volgden. ”Nou vooruit. Maar volgende keer is voor mij, want anders gooi ik een steentje tegen jou aan.” De grijns veranderde in kort gegrinnik. Als er natuurlijk dan een volgende keer zou komen. Nou ja, je wist maar nooit. Maar het was ook maar voor het idee.

Hmm een groene thee. Norah knikte met een kleine glimlach rondom haar lippen, terwijl er een ‘mm’ geluid uit haar keelgat volgde, maar wel met haar mond gesloten waardoor het geluid erg gedempt werd.

Norah moest zachtjes lachen om haar volgende woorden. ”Je weet wel hoe je dingen voor elkaar moet krijgen, of niet soms?” Vroeg ze, terwijl ze nog zachtjes aan het nalachen was, aan haar. Door haar eerdere uitspraak, dat het volgende rondje of de volgende keer of iets voor haar was, liet ze het toe dat de portemonnee ook daadwerkelijk vanuit haar handen naar beneden werd geduwd. In feite kon ze zo hard terugduwen dat de ander waarschijnlijk door de hele zaak zou vliegen, maar waar zou dat goed voor zijn? Het zwartharige meisje probeerde alleen maar aardig te doen. En het lag ook echt niet in Norah’s aard om zoiets te flikken. Ondanks dat het in feite zou kunnen. Van mutaties moest geen misbruikt gemaakt worden. Door haar niet, door niemand niet. Helaas waren er anderen die dat wel deden.. Maar gelukkig hoorde ze niet bij dat lijstje, en zou ze daar ook nooit bij gaan horen.

Tijdens het wachten waren ze beide maar aan een tafel gaan staan. Nou, hoe zou het wel niet zijn als ze vandaag niet alleen maar een nieuwe plaats had leren kennen, maar ook nog eens een nieuwe vriend zou maken? Tot nu toe liep alles vrijwel vlekkeloos? Houden zo.
Vandaar dat ze maar een begin had gemaakt, door het vragen naar haar naam. Riley. Well, dat was wel een toffe naam? Ergens vond ze ook, ondanks dat ze het meisje haast niet eens kende, het wel een passende naam. Het klonk stoer, en zo te zien was ze dat ook wel? Of ze moest echt slechte mensenkennis hebben. Ze stak haar hand uit, waarop zij als reactie ook haar hand uitstak. ”Norah Ayres.” Sprak ze, terwijl ze elkaars handen schudde.

Vervolgens had ze haar bril afgezet, nog voordat ze de drankjes zouden krijgen. Dit voor het geval dat de glazen toch zouden beslaan, en het ding vrijwel geen functie meer had. Nou ja, tegenwoordig dan. Bij haar vraag keek ze op. ”Nee, nee.” Al glimlachend schudde ze haar hoofd. ”Ik ben hier nog niet echt lang, dus wilde even kijken waar je allemaal heen kon vanuit dit station.” Verklaarde ze haar kijken naar de borden die buiten op het station hingen.
Uit automatisme volgde ze haar voorbeeld en deed ze dus ook haar jas uit. Deze hing ze op aan een andere stoel van de tafel. Fijn, dan hadden ze ook meteen even een plaats om rustig te gaan zitten. ”Een Frappuccino en een groene thee?!” Werd er door de zaak geroepen. Dit was het moment dat Norah vrijwel direct op de bar af liep, om de bestelling aan te pakken en mee te nemen. Eenmaal aan de tafel die de twee hadden bezet, zette ze de twee drankjes weg. Zo.

Eigenlijk had ze ergens wel spijt dat ze geen warm drankje had genomen, maar een Frappuccino was tot nu toe altijd een van haar favoriete dranken geweest? Vandaar dat ze er nu ook geen nee tegen kon zeggen; ze moest immers weten of de Frappuccino hier goed was, en of ze het dus vaker hier kon gaan bestellen.

Nadat ze haar eerste slok had genomen, die eigenlijk best snel volgde op het moment dat ze plaats hadden genomen aan de hoge tafel, richtte ze haar blauwe ogen weer op Riley.

”En wat deed jij dan hier?” Vragend trok ze haar wenkbrauwen ietswat op. ”Ik neem aan dat je niet de hele tijd op het perron stond, om alleen maar steentjes naar mensen te gooien?” Een flauwe grijns verscheen op haar gelaat. Ja, nu was ze ook best wel benieuwd naar dát verhaal? Of had het geen reden dat ze zomaar een steentje op het perron had afgevuurd. Je wist het maar nooit.

hope is stronger
than fear

Zo; eindelijk zat ze weer eens na een tijd lang staan en lopen. Haar handen vormden zich om het grote glas waarin de Frappuccino zat. Helaas was het drankje niet gloeiendheet, dat was iets wat ze eigenlijk echt wel had gewild. Vandaar dat ze ergens ook wel spijt had, maar hey, als dit straks verrukkelijk zou zijn dan zou ze niet meer mopperen.

Ergens was ze benieuwd geweest wat de zwartharige dame hier dan bracht. Dit eigenlijk ook wel naar aanleiding van de vraag aan haar. Aandachtig luisterde ze dan ook naar haar uitleg. Oh, dus zij was hier juist niet een keer degene die nog van vrijwel niets wist in Sundberg? Beter. Normaal gesproken voelde ze zich echt of ze aan het achterlopen was, zeker in vergelijking met de andere mutanten die samen met haar vanuit Genosha hier beland waren. Dat lag waarschijnlijk ook wel aan haar karakter, en dat ze gewoon even haar eigen draai moest vinden binnen dit nieuwe alles.
Een glimlach verscheen rondom haar lippen, toen ze te weten kwam dat het steentje was bedoeld voor iemand die haar bijna omver had gelopen. Komisch, dat was het zeker. En misschien was het nog wel komischer dat het steentje zijn weg had kwijtgeraakt. Of juist niet, want anders hadden de twee hier nu niet samen gezeten, en waren ze nog alleen geweest. ”Nou, welkom in Sundberg, in ieder geval.” Sprak ze met een glimlach uit. Niet dat dit haar stad was, of wat dan ook, maar ze moest toch ergens kunnen tippen aan de gastvrijheid van de mensen hier?

Velen die vluchtten van oorlog, die hier heen kwamen? Naast de gevallen vanuit Genosha, had ze daar nog niet echt weet van gehad. Mutanten die hier al waren kende ze dan ook nog niet. Maar het zal dan wel, als dat voor iemand die niet van Genosha kwam ook al bekend was.. Dan moest dat vast een reden hebben. Moest ze nu echter van die vraag concluderen dat zij ook een mutant was, die ook weg was gevlucht voor de oorlog? In haar hoofd ging een vragenvuur af.
Ja. Waarschijnlijk moest ze dat wel. Maar was het niet raar om daar een directe vraag over te stellen?

Norah nam maar aan dat het meisje tegenover haar er geen taboe van maakte, van het gehele mutant gebeuren. Vandaar dat ze gewoon open kaart ging spelen. Als ze het namelijk nog niet door had gehad, dan had ze zo’n vraag toch niet gesteld? ”Een behoorlijk aantal wel ja, waaronder ik.” Even richtte ze haar blik terug op het glas dat onder haar stond, waarvan ze een korte slok nam. ”Maar van welk gebied kom jij dan, waardoor je moest vluchten voor oorlog?” Ze wierp de ander een ietwat scherpere blik toe, puur omdat ze nieuwsgierig was naar het antwoord op deze vraag.

Voor zover zij wist was het proces toch versoepeld voor de mensen die vanuit een oorlog kwamen? Of had dat echt snel in haar ogen geleken? Ze wist het niet. Vooral omdat het ook een van de eerste dingen waren die iedereen moest regelen bij aankomst. Met haar hoofd had ze er toen nog echt niet bijgezeten, en was ze nog steeds onder de indruk geweest van de oorlog die gaande was. De andere leerlingen die het leven hadden gelaten, in de strijd van het gevecht.. Het was verschrikkelijk geweest. Maar desondanks vond ze het erg dapper van degene die er nu niet meer waren, en dat verdiende ook wel credit.

”Vanuit mijn ogen leek dat achteraf best wel mee te vallen. Maar ik weet niet of voor iedereen dezelfde procedure geldt, maar ik neem aan van wel.” Probeerde ze haar vervolgens gerust te stellen. Nee, dat was wel een van de minste dingen waar ze zich waarschijnlijk zorgen over hoefde te maken of wat dan ook. Dat kwam allemaal echt wel goed.

Ondertussen had Norah weer een slok genomen van het koude drankje. Hmm, deze was toch wel lekker. Maar thuis lukte het haar nooit om dit te maken? Hóe dan.. Ze kon in feite een geheel vliegtuig alleen optillen, maar een Frappuccino maken, nee, dat ging toch echt te ver.

Ja, hoe was het eigenlijk voor de rest.. ”Eigenlijk heb ik nog lang niet alles van deze stad gezien, om eerlijk te zijn. Ik ben wel vaak te vinden in de binnenstad, dat wel.. Het is gewoon allemaal zó anders dan dat ik in heel mijn leven gewend ben geweest.” Even dacht de blondine na. ”Maar buiten de gebieden om zijn de mensen hier wel vriendelijk, maar ook echt oprecht. Het weer is alleen iets anders dan dat ik altijd gewend ben geweest, maar liever dit dan een oorlogsgebied waar niets meer van over is.” Zo. Dat was toch wel een hele mond vol geweest. Nee, ze was allang blij dat ze hier onderdak had gevonden, het eiland was immers toch onbewoonbaar geweest na de inval. En daarbij, hier was alles zo knus. Het waren eigenlijk echt twee totaal verschillende werelden die eigenlijk niet te vergelijken waren. Alles had zo zijn goede kanten. ”Maar ik kan je wel verzekeren dat de mensen die ik tot nu toe tegen ben gekomen, je niet zomaar omver zouden lopen.” De mensen die zij tegen was gekomen waren allemaal zo behulpzaam geweest. En ook totaal niet het type om iemand omver te lopen. Vervolgens doorlopen daarna al helemaal niet.

”Hoe ben je eigenlijk te weten gekomen over dit alles hier?” Deze vraag was ineens in haar opgekomen, en ze was echt benieuwd van welke bron ze de informatie die ze eerder had gegeven, had gekregen. Nieuwsgierig keek ze de zwartharige tegenover haar aan, gretig wachtend op een antwoord.

hope is stronger
than fear

Eigenlijk kwam ze er tijdens dit gesprek alweer achter hoe behoorlijk slecht ze was in het verbergen van bepaalde onderwerpen. Zo had zij ook echt wel door dat Riley nu dus heus wel wist van haar mutant-zijn. Of het erg was? Waarschijnlijk niet. Of beter gezegd; hopelijk niet. Als ze het namelijk toch al wist en ze had het erg gevonden, dan had ze hier heus niet meer gezeten. Vandaar dat ze op haar vraag dan ook maar gewoon toegaf dat zij ook bij één van de vluchtelingen van een oorlog hoorde. Het was nu eenmaal de waarheid, en ze kon er nu dan nog maar moeilijk omheen draaien. Liegen kon ze overigens ook echt totaal niet, maar wie zei dat ze dan ook moest gaan liegen in het vervolg? Misschien was een andere waarheid spreken wel een beter plan. Maar ach, dat zag Norah de volgende keer dan maar weer.

Of ze haar voor het blok had gezet? Nou ja, min of meer ergens wel. Maar de waarheid kwam anders toch wel naar boven, want zoals eerder ook al was gezegd; Norah kon nu eenmaal niet liegen. Ergens een slechte eigenschap, maar het betekende wel dat ze vrijwel altijd eerlijk was, en dat was weer juist een goede eigenschap. ”Oh, nee hoor. Je mag alles vragen.” Lachte ze haar verontschuldiging weg. Ze was nu eenmaal open, en daarbij hoorde dus ook dat Riley van alles aan haar mocht vragen. Een grens werd niet snel bereikt, maar als dat zou gebeuren, dan zou wie dan ook wel te weten komen door haar.
Norah had de vraag teruggevuurd op haar. Haar antwoord stond haar wel degelijk aan. Reizen. Het was iets dat ze altijd al had willen doen. De hele wereld leek haar zo prachtig.. Bij foto’s alleen al droomde ze weg. ”Waar dan zoal?” Vroeg ze, met oprechte interesse. Ze was benieuwd waar ze zoal was geweest, en hoe ze dat uiteindelijk had gevonden.

Ondertussen had ze even met haar lepel door haar drankje geroerd, waardoor de koffie zich steeds meer mengde met de overige ingrediënten van de drank. Als gevolg daarvan nam ze nog een slok. Ja, deze was echt wel voor herhaling vatbaar. Ondanks dat het totaal niet goedkoop was.
Toen haar zwartharige gezelschap tegen haar praatte keek de blondine weer op. ”Ik weet niet of je er ooit wel eens van gehoord hebt, maar ik ben dus opgegroeid in National City, in Amerika dus. Het echte stadsleven dus; grote wolkenkrabbers, en tienduizenden mensen. En nog eens goed weer, vergeleken met dit.” Haar ogen dwarrelden af naar buiten, waar het ondertussen miezerde. Helaas was zij dus altijd zon gewend. Niet alleen was ze het gewend, maar de zon gaf haar lichaam ook echte voordelen. Zonlicht sloeg zich als reserves op, zorgde voor kracht, en was dus de enige bron waaruit zij dus haar kracht kon halen. Hier zouden haar reserves dus langzaamaan opraken, maar goed, met de zonuren die hier gemaakt werden verloor ze haar krachten toch niet. Dat was het belangrijkste. In tegenstelling tot veel mutanten, was haar mutatie niet echt een vloek voor haar. Het gaf haar juist meer kracht, meer mogelijkheden tijdens de uitvoering van haar leven. Ergens was ze er dus wel dankbaar voor.

Om haar opeenvolgende opmerking moest Norah kort lachen. Nee, dat zou wat zijn? Ze zag het al voor zich.. Nee, gelukkig was het echte leven anders.

Anderen zoals ons.. Wel, de dame voor haar wist wel hoe ze een partij geheimzinnig kon doen, of niet soms? Des te meer wilde Norah dus dingen uit haar proberen te krijgen. Niet direct, maar via een omweggetje. Natuurlijk moest het niet gaan opvallen. Ze wilde haar ook niet voor het blok zetten; als ze iets wilde vertellen, dan was het prima, en zo niet, dan ook niet.
”Ik heb wel gehoord dat hier al velen zaten, nog voordat de lading met vluchtelingen kwam. Maar of het waar is, mag God weten.” Tot op de dag van vandaag was ze nog steeds geen mutant tegengekomen die hier al was voordat zij, en met haar nog vele anderen, was aangekomen. Vandaar dat ze die stelling niet kon bevestigen, maar ook zeker niet kon ontkennen.

Als reactie op haar vraag keken haar blauwe ogen even kort naar beneden, naar haar drankje. ”Ken je het niet?” Vroeg ze, waarna ze haar ogen weer op haar richtte. Nee, zo te zien meende ze het. Ach dat snapte ze ergens wel, het was een vrijwel nieuwe formule en als je er niet van had gehoord, dan zou je het ook niet weten ook. ”Het is eigenlijk een cappuccino, maar dan in ijsvorm. En slagroom.” Legde ze haar vervolgens uit. ”Dus nee, het is ook de bedoeling dat het koud is.” Norah wierp haar een vriendelijke glimlach toe. ”Je zou het ook eens moeten proberen! Maar dat is misschien beter iets voor in de zomer.” Voor haar maakte het niet echt uit. Haar lichaam was ieder moment van de dag overuren aan het draaien qua verbranding, waardoor zij zich nooit echt heel koud voelde. Vandaar dat zelfs nu een koud drankje er wel in kon.

”Maar, even terugkomend op net.” Begon ze, waarna ze een klein tikkeltje dichterbij kwam. Niet iedereen hoefde het te horen, laat staan weten. ”Je zei net anderen zoals ons. Wat.. Is er bij jou aan de hand? Of beter; waar ben je toe in staat?” Riley zou heus wel weten waarop ze doelde. Dat was waarschijnlijk wel meer dan duidelijk. Norah was ook echt nieuwsgierig, het kwam niet iedere dag voor dat je een gelijke tegenkwam. Maar waar zij toe in staat was, dat kon ze niet ruiken. Helaas.

hope is stronger
than fear

Buiten was er zojuist een flinke regenbui voorbijgevlogen, maar het weer had nu weer zijn rust gevonden. Soms verlangde ze echt wel terug naar de zon.. Ondanks dat de kou haar vrij weinig deed of kon doen. Ze had het meest een haat aan regen, wanneer alles helemaal aan haar lijf zou plakken. Dat was gewoonweg ook echt vies. Maar er was geen weg meer terug, dus ook zij moest rekening gaan houden met het weer hier. Niets aan te doen.

Haar ogen gleden van het raam terug naar het donkerkleurige meisje die voor haar neus zat. Ze was fijn gezelschap, vond ze tot nu toe dan tenminste. Norah kreeg namelijk echt het idee dat vrijwel geen een vraag te gek was, en dat er geen must was om een vraag te beantwoorden. Dat zorgde wel voor een veilig gevoel, op de een of andere manier.

Overigens was het niet dat ze nu meteen jaloezie voelde, maar het feit dat degene voor haar wel veel had gereisd, vond ze interessant. Vandaar dat ze luisterde naar welke landen, of beter gezegd continenten, ze allemaal was geweest. Het was echt veel.. Niet normaal. ”Je kunt dus eigenlijk beter zeggen waar je niet bent geweest?” Lachte Norah. Het was niet gemeen bedoeld, nee totaal niet. Meer dat ze eigenlijk overal was geweest, op een enkeling na. Nee, ze keek er echt wel tegen op hoor. Zelf had ze dat ook wel gewild. ”En als je dan één land zou moeten kiezen om voor altijd te blijven, welke zou dat dan zijn?” Diepe vraag, maar ze was oprecht benieuwd naar wat het antwoord zou kunnen zijn. Of dat ze geen antwoord wist te geven natuurlijk, omdat de meeste landen en/of continenten zo totaal verschilden van elkaar, dat je gewoon geen keuze kon maken. Dat lag ook ergens wel voor de hand.

Riley had een punt. Haar geboorteplaats, en tevens ook de plaats waarin ze was opgegroeid, was echt in de verre verte niet te vergelijken met Sundberg hier in Switzerland. Vandaar dat ze als reactie daarop ook instemmend knikte, want ze had zeer zeker gelijk. ”Al is het wel fijner dat het hier minder druk is. Maar iedere stad heeft zo zijn eigen voor- en nadelen.” Deelde ze nog mee, waarna ze nog een kleine slok nam van haar drankje. Ze moest zeer zeker niet te snel gaan drinken, daar was deze drank niet voor gemaakt. Gewoon kleine, bescheiden slokken van tijd tot tijd. Dat was veel beter. Uiteindelijk was het voordeel daaraan ook nog eens dat ze veel langer met haar drinken zou kunnen doen.

Ja, ze moest ook niet verlangen dat ze het antwoord op die vraag bij Riley zou gaan vinden. Zij was er immers nog korter dan dat zij er zelf was. Het enige waar ze dus nu wijzer van werd, was dat zij nu dus niet de enige was die had gehoord over de mutanten die hier al waren voordat de mutanten vanuit Genosha hier arriveerden. Maar, dat kon ze pas met zekerheid zeggen als ze een eerdere mutant tegen zou komen. Die zou het verhaal vast wel kunnen bevestigen of ontkennen.

Norah had haar uitgelegd wat het drankje was. Nu zou ze haar vast heel raar vinden? Als ze dat nog niet vond dan. Nou vast niet, anders was ze allang gillend weggelopen.
Als reactie op haar woorden haalde ze haar schouders even luchtig op. Dan niet, ze moest het zelf weten! Norah was zich namelijk ook echt wel bewust van het feit dat niet iedereen hetzelfde lekker vond, dus als zij inderdaad een theeliefhebber was dan begreep ze dat volledig. ”Het is ook meer dat ik eigenlijk altijd wel warm ben, dus dat met dit weer er ook wel een koud drankje erin kan.” Glimlachte ze haar toe. Ze zou vast niet snappen waarom, maar de link leggen met dat ze een mutant was, lukte haar vast en zeker wel. ”Maar thee is ook altijd goed. Verse muntthee vind ik echt het beste ooit.” Och, als ze er alleen al aan dacht. Gewoon warm water, met verse muntbladeren erin. Beter kon niet. De geur alleen al was verrukkelijk.

Eigenlijk had de blondine een zekere geheimzinnigheid bij haar gezelschap ontdekt. Op haar vragen werd soms namelijk nogal vaag gereageerd, en dus was ze erg benieuwd geworden waarmee de puntjes in haar antwoorden opgevuld konden worden. Tuurlijk, ze hoefde echt niet alles te vertellen als ze dat niet wilde, alleen dat moest ze dan wel even mededelen. Helaas zat telepathie namelijk niet in haar vakkenpakket. Nou ja, deels. Maar dat was over haar eigen immuniteit ervoor. Haar interesse naar waartoe ze in staat was aangewakkerd, en wilde ze dus het liefst daar wel een antwoord op krijgen. Als het echt te gevoelig was snapte ze dat echter ook.

Negatieve gevoelens.. Well, negativiteit had ze toch niet echt aan zien komen. Maar wat voor werking het had wist de blondine dan verder ook niet, dus daar mocht ze geen oordeel over geven. Welk ding? Schoot er nog door haar gedachten heen, maar al gauw werd die vraag beantwoord. In eerste instantie had ze namelijk niet gezien dat Riley een vlinder op haar vinger had genomen, die vervolgens dus wegvloog waardoor het voor Norah duidelijk werd wat het was. Al snel verdween het in een kleine, rode rookwolk.
Kort grinnikte de blondine toen ze vertelde dat ze hem had gekwetst. Daarna volgde echter een best wel gaaf gedeelte; het was dus een shapeshifter. Norah vond het altijd zo indrukwekkend hoe iemand in meerdere dingen kon veranderen, of überhaupt al in één ding. ”Indrukwekkend.” Bracht ze ten eerste uit, waarna ze haar blauwe ogen weer op haar ogen richtte. ”Echt al vanaf je geboorte dus, of pas vanaf later?” Wist zij veel dat ze tegenover een onsterfelijke zat, en dat dat dus al meer dan eeuwen geleden was.

En toen kwam de vraag wat zij dan wel niet had. ”Pfoe, heb je even?” Bracht ze lachend uit. Het was echt behoorlijk veel, terwijl het gewoon meer als een compleet pakketje gezien kon worden. Straks zou ze nog iets vergeten als ze het allemaal op zou moeten noemen. Nou ja, niks aan te doen. Daar ging ze dan. ”Ik heb dus echt een aantal dingen die extreem ver ontwikkeld zijn. Zo kan ik bijvoorbeeld hoog springen, ver horen, ben ik erg snel en extreem sterk. En het klinkt misschien raar, maar ik kan dus ook via mijn mond een hele wind blazen. Daarmee kan ik dan ook weer dingen laten bevriezen, bijvoorbeeld.” Even dacht ze na om het nog voor te gaan doen, maar hier zou dat nogal raar zijn.
Waarschijnlijk dacht Riley nu dat ze klaar was, maar dat was ze – helaas – nog steeds niet. ”En dan kan ik dus ook nog vliegen, mede door die extreme snelheden die ik kan halen. En.. Ook nog dat mijn lichaam snel heelt, maar dat is echt gelimiteerd tot alleen mijn eigen lichaam. Daarnaast kan ik nog door voorwerpen heen kijken, vandaar de bril die ik eerder vandaag op had. Plus een soort van laserstralen die uit mijn ogen kunnen komen.” Want ondanks dat de bril niet meer nodig was, nam het ding wel wat moeite voor haar weg. ”En als laatste, zoals je vandaag misschien wel merkte, kan je wel stellen dat ik van ‘staal’ gemaakt ben. Vandaar dat dat steentje van daarnet dus zo ver terugkaatste. Zelfs een kogel houdt mijn lichaam namelijk tegen.” Nog even dacht ze na of ze echt niets vergeten was, maar kwam toen tot de conclusie dat dat inderdaad alles was geweest.
”Sorry voor het lange verhaal, maar dat was het dus.” Norah moest even kort lachen. Het was beter als alles gewoon één benaming zou hebben, maar helaas had het dat niet. Het duurde dan wel even, maar dan had je ook wel alles helemaal gehad. Het sprak namelijk allemaal, een voor een, wel voor zich, nam ze aan.

hope is stronger
than fear

Antarctica, for real? Norah kon niets anders doen, dan daarom lachen. Het bleek dus voor haar inderdaad simpeler om te vertellen waar ze niet was geweest, dan waar ze dus wel was geweest. ”Tsja, wat zou je daar ook moeten doen? Behalve dan naar pinguïns kijken.” Norah grinnikte nog kort, maar stopte na een tijdje. Alhoewel de natuur op Antarctica waarschijnlijk wel mooi was, maar zoveel delen waren er al vergaan, moest ze het nieuws tegenwoordig geloven. Opwarming van de aarde, wat zonde. Al die egoïstische mensen die geleefd hadden voordat zij op de aardbol kwam, en maar bleven uitstoten. Terwijl ze wisten dat dit probleem er over tientallen jaren zou komen. Zij hoefde er niet in en mee te leven, maar zij wel.

Norah knikte op haar advies, maar keek daarna naar haar ijskoffie en liet een zucht tussen haar lippen doorglijden. ”Makkelijker gezegd dan gedaan, zoveel tijd heb ik niet.” Eigenlijk vond ze het niet erg, want haar leven was nu ook wel.. leuk. Voor zover dat kon. ”Maar dat neemt niet weg dat ik het geweldig vind dat je het allemaal hebt gedaan.” Haar blauwe ogen keken weer op en keken in de ogen van Riley, terwijl ze haar een glimlach toewierp. Natuurlijk had ze wel tijd om één reis te maken, maar meerdere? Hoe zou ze dan bijvoorbeeld aan geld komen om alles te kunnen betalen, en dat soort dingen? Dat was gewoonweg niet haalbaar.

Haar laatste vraag over het onderwerp was welk land ze als haar favoriet zou bestempelen. Norah werd al helemaal nieuwsgierig toen ze zei dat het een goede vraag was, wat dus betekende dat ze een goede keuze in haar hoofd aan het afwegen was. Het antwoord dat ze haar uiteindelijk gaf was weldegelijk goed bedacht, dat was er zeker uit te halen. ”Dat geloof ik inderdaad best.” Zoals je van de afbeeldingen en omschrijvingen altijd moest halen dan. De cultuur leek haar alleen al een speciaal iets, om gewoon mee te maken. Misschien moest ze tóch maar eens een reis gaan maken, maar daarvoor moest ze wel een goede route uitstippelen. Zodra ze die niet kon maken, zou het voor haar ook niet doorgaan.

Ze had gelijk, maar waren de voor- en nadelen hier überhaupt wel in balans? In haar hoofd was ze al een gehele afweging aan het maken, tot op het moment daar Riley daar al mee kwam. Een voor- en een nadeel. ”Please Riley, dat is toch juist niet in balans?!” Op het begin keek ze haar aan met een half opgetrokken wenkbrauw, maar al snel brak er een glimlach door. ”Niet dat die kou mij interesseert, maar die regen.. Als er één ding is waar ik een hekel aan heb, dan is het toch wel vastgeplakte kleding.” En dat kwam alleen maar door de regen. Maar was dit niet echt een feit van algemene bekendheid? Ze kende nou namelijk niet echt iemand die hield van het moment dat zijn of haar kleding aan zijn lichaam zou vastplakken na een heftige regenbui. Ach, overal waren er wel mensen die gek genoeg voor iets waren, dus waren er ook vast wel mensen die daarop kickten. Ondanks dat ze het zich niet voor kon stellen, en er een smerig gevoel op haar afkroop alleen al bij de gedachte eraan.

Langzaamaan werd steeds meer en meer duidelijk dat de twee meer vergelijkenissen hadden dan dat Norah in het begin ooit had kunnen bedenken. Het maakte niet uit dat het maar om kleine feiten ging, maar het was er wel degelijk. Als reactie knikte de blondine, waarna ze nog een slok nam van haar koude drankje. Precies zoals ze het zei, warme dranken waren wel echt beter. Desondanks was ze vandaag dan toch eerst voor een koud drankje gegaan, maar dat kon ook weleens tussendoor. Ze had het toch warm, en niet koud zoals waarschijnlijk het merendeel van de mensen die in de zaak aanwezig had, wel had.
Vervolgens bleek dat ze ook samen de voorkeur deelden voor een verse thee. Verse thee was zoveel beter dan de thee die uit zakjes kwam. Sommigen deelden die mening niet, en zouden er zogenaamd geen verschil in proeven. Nou, Norah had haast alles wat maar kon in een extreme uitvoering ervan. Haar smaak dan misschien niet, maar zij proefde het verschil overduidelijk. Dus het verschil moest daar zijn. ”Sowieso.. Zouden ze het hier schenken?” Norah knikte even naar de bar. Anders zou ze het hier weleens gaan proberen, en zien of het smaakte. Als het vers was, dan stond deze bar sowieso al met 1-0 voor.

Na de uitleg van haar krachten moest ze toegeven dat er eigenlijk alleen nog maar grotere vraagtekens achter haar kwamen te staan dan voorheen. Ze had namelijk een shapeshifter om haar heen, en verder kon ze negativiteit beïnvloeden. Als dit een puzzel was die ze moest oplossen, dan zou ze dus na een paar stukjes al de weg kwijt zijn geraakt en door de bomen het bos niet zien. Een puzzel dus die volgens haar op meerdere manieren opgelost kon worden. Een lastige kwestie dus.
Het verhaal over haar shapeshifter was gewoonweg lachwekkend, en zorgde er dus ook voor dat er echt gelach uit haar keelgat kwam. In dit kon ze de humor echt wel waarderen. ”Het klinkt zó geweldig, totdat je degene bent die dus in het water moet gaan springen.” Nee, dat was wat minder. Gelukkig had zij dat probleem niet, al zou ze wel willen weten hoe het nou eigenlijk zou zijn zonder een mutatie, of een dag met een mutatie van een ander. Niet wenselijk voor de buitenwereld, ze zag al helemaal voor zich hoe alles een grote puinhoop zou worden.

Norah kon het zeker waarderen dat ze, voordat ze haar uitleg had gegeven over waar zij toe in staat was, had gemeld dat ze tijd genoeg had. Ze leek haar immers ook niet de persoon dat haar zou afkappen omdat het of te saai werd, of ze gewoon niet geïnteresseerd meer was.
Ondanks dat ze haar nog vrijwel niet kende, vond ze het al een typische opmerking van haar. Een lach was dan ook niet te onderdrukken. ”In feite wel, maar je kan me beter een bericht sturen. Dan weet je zeker dat ik eraan kom om even voor jouw ijsklontjes te zorgen.” Nee, ze snapte hetgeen dat ze zei wel hoor. En waarschijnlijk zou het, als de afstand tussen hen tenminste te overbruggen was, nog eens mogelijk zijn ook. Maar gosh, ze moest er niet aan denken iedereen de gehele dag af te luisteren. Dat zou ook te veel energie kosten, die in het natte weer hier al zo kostbaar was. ”Dat denk ik ook over dat van jou. Ik kom dan wel van een mutanteneiland, maar de combinatie die ik bij jou zie, heb ik nog niet eerder gezien.” Voordat ze dat had gezegd had ze kort nagedacht of ze het wel of niet had gezien, maar nee. Dat had ze niet. Maar sowieso, haar dingen waren ook speciaal, for real.

Nou, daar was dus nog een overeenkomst tussen hen beiden! Wie had dat ooit gedacht. Zij in ieder geval niet. Norah haar mondhoeken krulden omhoog. ”Het is echt zoveel beter. Ik moet er echt niet aan denken om ergens voor naar het ziekenhuis te moeten.” Bah, nee. En zou ze daar belanden door wat dan ook, dan zou er toch geen naald door haar huid kunnen. Surprise.

”Ja, lekker! Nu is het mijn beurt, dus mag jij zeggen wat je wilt.” Afwachtend keek ze haar aan. Ze had het net immers beloofd, en als ze dat niet had gedaan, dan had ze alsnog getrakteerd. Dat was wel het minste wat ze terug kon doen.
Eigenlijk best wel gek hoe een dag kon lopen. Dat ze hier nu zat met iemand die voorheen een steentje op haar had gegooid. Niet zozeer op haar, maar toch. Dat ze daar dan uiteindelijk zo’n gesprek mee had, waarin ze zich nog geen seconde had verveeld, dat was al helemaal iets. Maar je zou haar niet horen klagen. Ze was wel tevreden zoals het was; ze had haar dag niet anders in willen delen zoals het nu liep.