When your legs don't work like they used to before // OPEN

Administratief werk op papierwerk op documenten dat was alles dat Kallista zag wanneer ze zaken in verband met school in orde moest maken. Ze had geen idee gehad dat er zo’n hele papierwinkel vast had gezeten aan het opnieuw opstarten van naar school gaan maar ze had er zich doorgeworsteld en elke documentje had ze ingevuld met een glimlach op haar gezicht. Vandaag was eindelijk de dag geweest dat ze volledig in orde was, want vandaag had ze eindelijk een extra locker – één die ze kon gebruiken voor de overmaat aan boeken en schriften die haar bureau thuis overwoekerden in op te bergen, toegewezen gekregen. Dat was het allerlaatste dat nog goedgekeurd moest worden voor haar schoolleven echt opnieuw kon opstarten. Een zucht verliet haar vrolijk gezicht, opnieuw dacht ze een beetje bitter alsof ze nog geen dikke maand op school door de lessen aan het worstelen was. De examens stonden zelfs al voor de deur, maar noch dat noch de duistere wolken die over haar hoofd hingen konden haar humeur verpesten terwijl ze van de school naar het dorpscentrum wandelde.

Tegen de tijd dat ze het centrum bereken had begonnen er dikke druppels uit de lucht te vallen en snel trok ze de belachelijk grote kap van haar jas over haar hoofd terwijl ze haar pas iets meer snelheid bijzette. Ze was geen fan van natte weer maar ze haatte het ook niet, het droeg bij, bij het dagelijkse leven en gaf leven aan de planten en dieren rondom maar aan de andere kant kon het iemand volledig doorweekt achterlaten en dat op zich was genoeg om een koude rilling over haar ruggengraat te doen lopen. Haar sneakers piepten schel telkens haar zool schoof langs de gladde grijze stenen van de stoep in haar snelle tred. De kap bedekte het grootste deel van haar zicht waardoor ze niet in staat was om mensen te spotten voor hun voeten voor haar verschenen. Zigzaggend werkte ze zich een weg door de mensenmassa in het vrij drukke centrum waar iedereen op zoek was naar een droog plekje.

Een rustigere straat verwelkomde haar, niemand stormde langs haar heen en zij moest een heel pak minder schijnbewegingen maken om mensen te vermijden. Haar oren vingen enkele woorden op maar de gefrustreerde ondertoon ontging haar volledig als gevolg van de regen, pas wanneer een doosje met een zachte tik de grond raakte en pillen over het voetpad verspreid werden richtte ze haar blik op. De jongen leek verschrikkelijk kwaad en gefrustreerd en zijn emotioneel aura knalden tegen haar mutatie met een kracht die ze niet had geanticipeerd. Woede, pijn, angst maar bovenal teleurstelling was te voelen en ze moest zichzelf tegenhouden om het andere aspect van haar mutatie niet in te schakelen en zijn pijn te verzachten. Nog voor enig geluid haar mond – al kon ze niet meteen op de gepaste woorden komen, kon verlaten vloog een eenzame kruk door de lucht en raakte die met een luide knal de stenen terwijl en hele resem vloekwoorden het hulpmiddel achtervolgde. Zonder er verder over na te denken plukte ze de kruk van de grond, maar de pillen liet ze voor wat ze waren, die vielen niet meer te redden in deze natte omstandigheden.

Haar herinneringen werden doorzocht op zoek naar een naam maar ze kon er geen bij zijn gezicht plaatsen dus ze was zeker dat ze hem nog niet ontmoet had. Zijn frustratie samen met zijn verwonding waren echter bijna typerend te noemen voor een ex-Genosha student en ze leek zich ook zijn gezicht vaag te herkennen, misschien was ze hem eens in de gang gepasseerd. Een houding aannemen die toepasselijk was in deze omstandigheden was zeer moeilijk en ze wist niet of ze in die moment eigenlijk wel iets moest zeggen, ze wist enkel dat medelijden nooit een goede straat was om te bewandelen wanneer de andere persoon in zo’n mindset was. Nog steeds met de kruk in haar hand wandelde ze naar de jongen toe, de regen nu helemaal vergeten terwijl dikke druppels tegen haar capuchon aan kletterden. Het metalen en plastic hulpmiddel plaatste ze naast hem op de grond voor ze opnieuw recht ging staan en haar handen in een nogal ongemakkelijke houding boven zijn hoofd hield in een poging de regen tegen te houden van hem nog meer te doorweken. Op die moment wou ze even dat ze haar tas meegebracht had naar school zodat ze de regen beter voor hem kon stoppen. ”Enkele huizen verder is een afdakje,” meldde ze voorzichtig, ze kende de jongen niet en wist nog vele minder wat hem over de rand zou duwen en ze wou liefst niet aangevallen worden met het toestel dat ze zonet naast hem geplaatst had. Kallista wou niet opdringerig overkomen daar ze volledig begreep dat mensen soms door hun eigen problemen moesten werken zonder inmenging van anderen maar ze wou ook niet dat de arme knul een longontsteking opliep. ”Mijn naam is Kallista trouwens,” meldde ze vervolgens in een vriendelijke toon in de hoop hem uit zijn huidige emoties te plukken met smalltalk.

There is sunshine,
in my soul today.

Het eerste dat haar te binnen schoot wanneer ze daar in de gietende regen iemand die ze van haar noch pluimen kende, stond te beschermen van de dikke druppels was dat zij zich al bij al nog gelukkig mocht prijzen. Mopperen en klagen over haar tweede persoonlijkheid was iets dat ze met regelmaat opnam maar uiteindelijk was het diezelfde kille persoonlijkheid die haar te allen tijde beschermde van negatieve momenten, ervaringen en van slechte herinneringen. Het was verschrikkelijk oppervlakkig van haar om er zelden tot nooit bij stil te staan dat zij het eigenlijk best goed had op dat vlak. Daarnaast mocht ze zich ook gelukkig prijzen dat ze slechts enkele schaafwonden had opgelopen tijdens het bombardement. Er waren mensen die er veel slechter van af waren gekomen en dat was iets dat haar in de vorm van survivors guilt soms een bepaalde pijn bezorgde die ze nooit verwelkomde. Misschien was het datzelfde schuldgevoel dat ervoor gezorgd had dat ze op die moment iemand stond te beschermen – niet zo goed als ze zou willen, van een regenbui die niet van plan leek te stoppen.

Een verbitterde lach bereikte haar oren maar ze besloot het te negeren aangezien ze vrij zeker was dat het norse geluid niets te maken had met haar maar eerder met de gedachten die door zijn hoofd gingen. Haar woorden leken hem weg te trekken uit zijn diepe gedachten maar ze kreeg geen reactie, niet dat ze die eigenlijk verwacht had. Zijn emoties hingen rond hem als een orkaan die net de grond niet raakte en dus niet echt zichtbaar was maar zo ook voldoende schade kon aanrichten. De woede maar ook de onzekerheid zwierven rond haar rond maar ze wist dat als ze sterk genoeg in haar eigen aura stond, de duistere gevoelens haar weinig tot niets konden doen behalve een uiterst kleine hoofdpijn veroorzaken. Die hoofdpijn leek het haar waard om iemand die op die moment verschrikkelijk kwetsbaar was van de kille kou te beschermen die op hen neerviel.

Met een gezichtsuitdrukking die meer vertelde dan haar mutatie ooit kon sloeg hij zijn armen over zijn knieën en kort gingen haar wenkbrauwen de hoogte in. Haar naam kreeg net als haar vorige woorden eerst geen gehoor en zijn emoties leken evenmin te kalmeren binnen in hun zeer geagiteerde staat. Wanneer zijn woorden toch door de druppels haar oren bereken waren ze perfect te omschrijven als leeg, als eenzaam. De grimas op zijn gezicht weerspiegelde niets van de gelukkige emoties die men verwachtte bij een glimlach maar enkel verslagenheid, bitterheid en pijn. ”Goed, ik sta hier ook prima,” meldde ze met een warme glimlach die duidelijk te horen was in haar stem. Het was een leugen, ze had het koud en de nattigheid van de regendruppels druppelde van de rand van haar kap op haar neus om vervolgens via haar kin en hals in haar kledij te lopen maar ze was vastberaden.

Ze was zijn richting uitgewandeld omdat het haar hart pijn deed dat er mensen zo veel pijn leden en alleen waren. Het was iets dat ze wou veranderen en al kon ze maar één iemand helpen, ze zou er alles aan doen om het ten minste te proberen. Juist omdat ze dat wou verwezenlijken bleef ze koppig staan, even koppig als hij bleef zitten. Terwijl ze haar vocabulaire doorzocht op zoek naar iets dat ze kon zeggen om hem zich beter te doen voelen. Ze herplaatste haar handen om kramp in haar onderarmen te voorkomen en net iets meer beschutting te bieden, ”Je zegt maar wanneer je klaar bent om verder te gaan,” zei ze stil. Het was geen verplichting maar eerder een optie die ze hem bood, al wou hij hier nog een heel uur zitten, zij zou blijven waar ze was maar moest hij besluiten om zich te verplaatsen naar het afdakje stond ze daar ook voor open. Ze bedoelde ook niet persé lichamelijk verder gaan, ook als hij wou praten zou ze er staan. Voorzichtig rekte ze haar mutatie uit om een beter beeld te krijgen van onderliggende emoties maar ze besloot voorzichtig te treden uit onzekerheid over zijn mutatie, men wist namelijk nooit wie welke krachten had.

Haar blik gleed over de pillen die verspreid lagen over het voetpad, enkele waren reeds aan het oplossen in het regenwater en anderen lagen wonderbaarlijk op drogere plekjes. De blauwe ogen werden terug op de jonge gericht die ze beschutting aan het bieden was, hij leek verloren. Ze ging door haar knieën terwijl ze haar gezicht naar zijn zij richtte en haar handen boven hem hield. ”Ik heb de hele dag als je dat nodig hebt,” zei ze vervolgens voor ze haar hoofd tegen de stenen van de muur naast haar liet leunen en luisterde naar het gepitterpatter van de regen tegen de grijze stenen.

There is sunshine,
in my soul today.

Bedenkelijk richtte de brunette haar blik op de jongen die voor de tweede keer op zeer korte tijd een bijna neerbuigend geluid maakte. Was ze zo fout in denken dat de wereld kon veranderen, met één persoon tegelijkertijd. Elk beetje dat ze kon bijdragen wou ze doen maar naar aanleiding van zijn houding en de onverschillige geluiden die zijn mond verlieten was het duidelijk af te leiden dat de brunet onder haar handpalmen het niet eens met haar instelling. Het leven verliep in rare kronkels en het kon mensen in de meest unieke manieren beïnvloeden en vormen, Kalli ging er dan ook van uit dat de bombardementen of misschien iets anders de jonge man zo verbitterd hadden achtergelaten. Dat was waarom ze niet verder inging op de negatieve geluiden noch zijn emotieloze stem.

Het was haar niet ontgaan dat de jongen enige kennis had van zijn eigen aura, hij had het verschrikkelijk klein gemaakt wanneer ze eerst in zijn buurt was gekomen maar zijn emoties waren desondanks nog steeds overduidelijk geweest voor haar. Toen ze haar mutatie uitgerekt had om zijn emoties meer te kunnen analyseren – een slechte gewoonte die ze ontwikkeld had, had zijn aura een lichte fluctuatie vertoont die haar bijna volledig ontgaan was, alsof het door had dat er iets groters, iets overheersend aanwezig was. Het was iets dat ze redelijk snel geleerd had eenmaal ze het nut van haar mutatie ontdekt had, meeste mensen hadden 0,00% controle over hun eigen emotioneel aura. Mensen die wel enig idee hadden van hoe het in elkaar zat waren degene die ook snel doorhadden dat Kallista het hare overheersend kon zijn – niet dat dat haar bedoeling was, het was gewoonweg een bijwerking van haar mutatie en iets dat zijzelf niet kon beïnvloeden.

Irritatie verscheen al snel binnen zijn emotioneel spectrum wanneer ze verder sprak en ze keek hem kort vragend aan, op zoek naar een aanduiding dat het niet haar spreken was dat hem stoorde. Helaas werden de gezochte tekenen niet gevonden terwijl ze haar capuchon, met één hand, herplaatste op haar hoofd, in de hoop de afdrup iets meer weg te richten van haar gezicht. Regen liep tegen dan reeds van de bakstenen muur naar de grond en langs haar handen in de mouwen van haar knusse winterjas. Die was niet langer knus en warm maar eerder klammig en kil – waarvan het laatste woord ook toepassing had op de vibe die de jongen naast haar van zich af gaf.

Kort twijfelde ze of ze misschien toch net iets te veel zijn persoonlijke ruimte binnen was gedrongen maar in die korte momenten waarin de pillen voor haar voeten gerold waren en de kruk door de lucht gevlogen had, had ze zijn emoties aangevoeld als een vraag – weliswaar luid, groot en scherp, om hulp en ze was zelfs in die huidige moment niet zeker dat ze dat niet geweest waren. Het leek alsof hij haar simpelweg met zijn koude woorden van haar stuk wou brengen maar dat was helemaal niet zo makkelijk als de brunet op de grond leek te denken en ze was nu eenmaal niet af te schrikken door een beetje kilte, misschien was dat het gevolg van een ijsblok als tweede persoonlijkheid te hebben.

Zijn blik vertrok in een uitdrukking die schreeuwde dat hij pijn had en ze wou hem bijna onmiddellijk van de grond sleuren en helpen maar ze wist dat, dat een beslissing was die hij zelf zou moeten nemen dus besloot ze na haar mededeling over hoeveel tijd ze had gewoon af te wachten. Het was onmogelijk dat iemand – hoe koppig die persoon ook mocht zijn, het langer dan enkele minuten zou uithouden. Terwijl die minuten voorbij tikten en haar haar elke seconde meer en meer tegen haar wangen begon te plakken, net als haar kledij leek de jongen opnieuw te verdwijnen in zijn denkwereld. Haar glimlach – warm en open, was nog niet van haar gezicht verdwenen wanneer hij zijn blik op haar richtte en ze keek he benieuwd aan wanneer de woorden zijn mond verlieten. Als reactie op de klanken verbrede haar glimlach een beetje – het idee van droogte warmde haar meer op dan ze ooit zou toegeven, ”Enkele huizen verder in die richting,” meldde ze voor ze in de richting van een stenen balkon wees met onder de stenen overhanging een droge plaats.

Ze stelde zich recht een stak haar hand naar hem uit om hem recht te helpen, iets dat natuurlijk voortvloeide uit haar vriendelijkheid. ”Goed als ik mee ga schuilen voor deze stormvloed?” vroeg ze hem terwijl ze neerkeek op hem en wachtte tot hij zich net als haar zou rechtten. ”Trouwens, ik denk dat ik jouw naam niet opgevangen heb daarnet,” vermeldde ze stil met toonvast, ze gaf het niet graag toe maar het was iets waar ze zich toch wel enigszins aan ergerde, het niet kennen van iemands naam.

There is sunshine,
in my soul today.

Twijfel gleed over zijn gezicht terwijl Kallista geduldig bleef wachten of hij haar aanbod zou aannemen. Zijn woorden klonken door de lucht en haar gezicht reageerde door haar glimlach te verbreden. Het was oprecht een opluchting dat hij haar niet gewoon wandelen stuurde, iets waar ze stiekem wel bang voor geweest was. Ze had een hekel, soms zelfs neigend naar angst, aan de nattigheid die in de tussentijd al elk stukje huid had bedekt. Regen was charmant maar niet wanneer het uit de hemel gegutst kwam alsof de sluizen helemaal geopend waren. Ze wist natuurlijk niet of ze totaal het verkeerde bericht stuurde op deze manier, misschien zou hij het wel verkeerd opnemen als belediging naar zijn been. Het was typisch iets voor haar om daar niet eerder aan te denken maar juist wanneer ze haar hand wou terugtrekken en zich brabbelend wou beginnen verontschuldigen greep hij haar hand vast. Verrast keek ze hem aan – eigenlijk had ze al lang opgegeven op het idee dat hij haar hulp ook echt zou aannemen.

Zijn tweede hand omsloot haar pols en alles werd zwart voor haar ogen en ijsblauwe in plaats van diepblauwe richtte zich op de jongen voor haar, ze kantelde haar hoofd lichtjes maar zei niets terwijl ze de persoon voor haar inspecteerde. Hij was stil en leek zijn tijd te nemen voor hij zich optrok aan het hand, dat duidelijk vrijwillig vrijgegeven was. Zijn huid begon warmen aan te voelen naargelang haar huid afkoelde. Een grinnik verliet haar mond, zij had het gevoeld en zij was erop afgekomen en nu had ze hem door. Het ijzige blauw van haar irissen warmde opnieuw op en Kallista kon opnieuw voor zich uitkijken. Een bekende koude liep door haar lichaam maar ondanks de aanwijzingen in de richting van Pyra waren er amper enkele seconden gepasseerd en leek er niets groots gebeurd te zijn. Wel was het stilaan duidelijk dat de brunet zijn mutatie tot hetzelfde als haar betrekking had en ze vond het maar niets dat haar eigen mutatie, of was het eerder haar eigen emotioneel spectrum, er ongemakkelijk bij leek.

Eenmaal hij opnieuw rechtstond leek hij te mijmeren over haar laatste woorden en het duurde slechts enkele tellen voor hij zichzelf voorstelde met zijn voornaam. Het was echter niet dat dat haar verraste maar de bedanking die eraan voorafging en ze wist niet goed hoe ze er op moest reageren, ”Graag gedaan?” zei ze eerder met een vragende ondertoon waarna ze zich herpakte en opnieuw een glimlach op haar verscheen, “Aangenaam Garrett,” zei ze vriendelijk. De jongen leek echter meer open dan enkele minuten eerder en ze was niet zeker wat het verschil in zijn gedrag veroorzaakt had maar ze was niet van plan het af te ketsen daar ze deze Garrett net iets aangenamer vond dan die van eerder.

Zijn blik leek haar te analyseren voor hij zich terug stabiliseerde met de hulp van zijn – ondertussen volledig doorweekte kruk. ”Ja” zei ze opgewekt dankzij het vooruitzicht aan een mogelijke droge plek. Haar pas droeg net als haar stem en haar gezichtsuitdrukkingen een positieve vibe terwijl ze op weg waren naar de betonnen overhanging. ”Zwitserland is zo koud en nu blijkbaar ook nog nat,” mopperde ze terwijl ze haar passen aanpaste aan het tempo waarin hij zijn stappen zette. Het was niet echt naar hem gericht noch was het niet naar hem gericht maar het gaf een eventuele mogelijkheid moest hij het willen.

Eenmaal in onder het balkon zette ze de kap af en nam ze haar haar samen in een hoge paardenstaart die ze uiteindelijk verwerkte tot een eerder slordig uitziend dotje voor ze er een rekker rond bond. ”Zo dat is een heel pak beter,” zei ze, opluchting duidelijk te horen in haar stem terwijl ze hem vrolijk aankeek.

There is sunshine,
in my soul today.

Het afdakje bood net voldoende oppervlakte om hen te beschermen tegen de regen maar de kille wind blies nog steeds langs hun lichamen heen en haar koude kledij voelde nog kouder dan toen de druppels haar raakte. Op de moment dat ze eindelijk haar haar omhooggestoken had voelde ze letterlijk kleine riviertjes regenwater langs haar ruggengraat kabbelen en er was geen woord passend genoeg voor hoe vervelend ze dat precies vond. Garrett leek vermoeid te zijn na de korte afstand waar Kalli alle begrip voor had aangezien zijn conditie waarschijnlijk getest werd in zijn huidige toestand – was toestand wel het correcte woord, of was dat te beledigend. ”Je kan je altijd neerzetten als dat makkelijker is, de regen is duidelijk nog niet van plan op te houden,” zei ze hem terwijl ze wees naar een drempeltje dat zich nog in het droge gedeelte bevond. Opnieuw twijfelde ze of ze niet te direct was in haar gekozen woorden maar aan de andere kant was ze gewoon wie ze was en niemand ging haar veranderen.

De jongen leek grondig verveeld met de hele situatie, al was Kallista er niet zeker van of het was dat hij verveeld was met het weer, zijn conditie, nog iets totaal anders of – en dit was de meest negatieve optie in haar ogen, zijzelf. Hij had naar haar gezicht gekeken en ondanks dat haar typerende glimlach nog steeds op zijn plaats zat en niemand normaal nee kon blijven zeggen tegen haar vrolijke uitdrukking slaagde hij er perfect in om in plaats van mee te glijden op haar vrolijke golf, er verveeld en geërgerd uit te zien. Ondanks het feit dat ze geen fan was van het hele vochtige gedoe dat gaande was in die moment besloot ze haar jas kort uit te doen, hoofdzakelijk om zo het uiteinde van haar onderliggende kledij een beetje uit te wringen. De jas zelf was waterdicht maar wanneer het water binnenkwam langs de openingen van de jas was er geen redden meer aan en dat was precies wat de verschrikkelijke waterval die buiten plaatsvond veroorzaakt had.

De moment dat ze een mouw aan het uitwringen was richtte ze haar blik op de andere persoon, die net als haar kledij aan het uitwringen was maar in tegenstelling tot haar aan zijn broekpijp aan het prutsen was. Zijn frustratie leek echter verschrikkelijk te groeien en even dacht ze dat die ene emoties haar volledig aura zou verorberen maar ze stond sterk in haar spectrum zelfs wanneer een vloekwoord van tussen zijn lippen glipte. Het was duidelijk dat zijn frustratie op die moment veroorzaakt werd door het geamputeerde been en ze wou oprecht meeer hulp aanbieden maar ze wist dat het niets zou uithalen om hem te confronteren met iets dat hij enkel zou aanzien als hulpeloosheid. ”Zou het niet beter zijn om de knoop even te lossen en de broekspijp wat op te rollen?” vroeg ze uiterst voorzichtig, zichzelf toch niet kunnen tegenhouden van hulp te bieden. De woorden hadden stil haar mond verlaten en zelfs een glimlach was bijna afwezig doordat ze vrij zeker dat ze grenzen aan het overschrijden was.

In één van haar binnenzakken begon ze te zoeken naar iets waarvan ze zeker was dat ze het had alleen wist ze de locatie niet precies. Ze had staan denken aan manieren om te helpen en dit was werkelijk het enige dat ze verder nog kon bieden – afgaande op het pillendoosje dat ze tegen de grond had zien gaan. Enkele rekeningetjes en lege plus volle snoeppapiertjes werden eruit gevist en vervolgens in haar broekzak gemoffeld en het was dan dat ze het typerende geluid van zeer dun metaal oppikte. Het was een zeer lichte pijnstiller die ze bij zich droeg voor hoofdpijnen – veroorzaakt door haar mutatie te onderdrukken en ze was er zeker van dat het nada, noppes, niks zou uithalen voor hem maar toch stak ze het uit naar hem. ”Dit is wel alles dat ik bij heb,” mompelde ze stil op een verontschuldigende manier alsof het normaal zou zijn voor haar om een arsenaal aan pijnstillers bij zich te dragen in plaats van enkel het zonder voorschrift te verkrijgen prullendingetje dat ze aanbood.

There is sunshine,
in my soul today.

Kallista was de meest vrolijke, behulpzame of simpelweg positieve persoonlijkheid van de twee maar het bracht ook zeker gevolgen met zich mee. Zo was het voor haar onmogelijk om te weten wanneer haar hulp niet gewenst was of wanneer ze volledig aan het overdrijven was in haar behulpzaamheid en ondanks het feit dat zij het niet wou zien wist haar omgeving goed genoeg dat het haar eens zuur zou gaan opbreken. Daarnaast was het voor haar heel moeilijk om te herkennen wanneer een zekere emotie zijn grens bereken had en het misschien het moment was om een beetje meer afstand te nemen. Het waren precies die twee dingen die ervoor gezorgd hadden dat ze Garrett zo op zijn zenuwen gewerkt had dat hij zonder boe of bah haar neus er had afgebeten – gelukkig enkel in de figuratieve zin, en ze deinde er letterlijk van terug. Ze verloor haar evenwicht door de kracht van zowel zijn emoties als zijn woorden maar met één enkele stap achteruit stond ze weer stabiel.

Het was de allereerste keer dat iemand tegen haar uitgevallen was of toch de eerste keer dat ze zich kon herinneren – wat zo goed als hetzelfde betekende. Haar wangen brandde van schaamte, had ze hem gekwetst met haar domme opmerking of was ze simpelweg te ver gegaan in haar behulpzaam willen zijn? Haar ogen brandden met tranen die ze weigerden te laten vloeien, het was helemaal zo erg toch niet? Hij was gefrustreerd en zij ging over de grens en daarmee had hij zo gereageerd, ze haatte zichzelf voor de overdreven reactie die ze op die moment vertoonde maar daarbovenop vond ze dat hij het wel op een totaal andere manier had kunnen duidelijk maken dat ze te ver ging. Ze wou hem enkel en alleen helpen en hij behandelde haar op die manier, ergens diep vanbinnen voelde ze zich zelfs een beetje misdaan in dat moment. Haar stem klonk bibberig wanneer ze een stille ”Sorry” uitte maar ze hield haar blik gericht op haar handen terwijl haar vingers speelde met de rand van haar mouw.

Frustratie waaide ondertussen tussen hen in als een zware zomerstorm en de recent ontstane frustratie van Kalli – die gericht was op zichzelf meer dan op hem, kletterde tegen de gigantische hoeveelheid die Garrett uitte. Zijn stem klonk hard, zelfs tegenover het harde getik van de dikke druppels tegen de grond en ze richtte haar blik kort op van de binnenzak van haar jas om vervolgens weer weg te kijken. Kallista had voldoende kennis van mensen en hun gedragingen en/of problemen om te weten dat dat niet de moment was om naar hem te staren en ze wou hem zo veel privacy geven als mogelijk was in die moment. Om dat te bekomen draaide ze haar rug naar hem terwijl ze hopeloos bleef zoeken naar de kleine prul in haar binnenzak, mompelend tegen zichzelf over het feit dat het er heus wel inzat ergens. Ze wist zelfs niet waarom ze iemand zo ondankbaar nog wou helpen maar ze had ondertussen haar frustraties weer opgeruimd en die had plaatsgemaakt voor optimisme, wie weet zou hij haar later nog dankbaar zijn. Al twijfelde ze aan die denk weg, meer dan ze ooit zou willen toegeven.

Hoopvol dat hij misschien iets of wat vriendelijker zou zijn de tweede keer probeerde ze hem nogmaals te helpen, naïef kind dat ze was. Maar zijn verbaasde blik veranderde al snel naar iets kwaads en donkers en zijn woorden deden haar geschrokken opkijken, ”Wat… ho…” zo kon ze wel nog even stotterend doorgaan maar haar geduld – dat extreem groot was, was stillaan op aan het geraken en voor ze het wist keek ze hem recht aan, ”Ten eerste, de andere persoon moet ervoor open staan en kost het verschrikkelijk veel moeite om fysieke pijn van iemand af te nemen met een psychologische mutatie,” zei ze hem, haar stem luider en minder zacht dan ze hem in enige tijd gehoord had. Ze had geen idee hoe hij erachter gekomen was dat ze dat specifieke aspect onder de knie had want het was iets dat ze nog nooit aan iemand verteld had en ze voelde zich bijna naakt nu dat 'geheim' van haar afgenomen was. ”Daarnaast, wie ben jij – die mij ondertussen al twee keer afgesnauwd heeft, om mij te zeggen wat ik moet doen?” haar stem werd luider tot ze bijna aan het roepen was van frustratie – die in volle kracht terug keerde, en het brandende gevoel kwam terug naar haar ogen maar ze negeerde het. Het was de eerste keer in jaren dat ze zich echt kwaad voelde maar ze was eerder verdrietig dat iemand die zij zo graag wou helpen elke vorm van hulp van hem afduwde. Het deed bijna fysiek pijn om te weten dat iemand dacht dat ze expres iemand niet hielp, het had niets te maken met niet willen. Tranen werden amper tegengehouden terwijl ze hem aankeek. Het had te maken met het feit dat zij niet wist of hij hulp wou want zelfs al bezorgde het haar een week lang migraine, moest ze weten dat het een verschil zou maken zou ze het doen. Haar trots stond op die moment net een beetje teveel in de weg om dat toe te geven en met een koppige blik ging ze terug naar het uitwringen van haar kledij.

There is sunshine,
in my soul today.

Even leek ze spijt op te pikken tussen zijn emoties door maar haar eigen emoties waren zo een soep dat ze niet meteen kon plaatsen of het haar emoties waren of die van hem dus besloot ze er niet op in te pikken en daarnaast was ze nog net iets te kwaad – al was koppig een betere term in die context. Het was eerder twijfel dat zich stilaan door haar emoties begon te verwezen, was ze wel echt zo vriendelijk en behulpzaam als ze zelf dacht. Wie weet was ze gewoon een betweterige bemoeial die niemand graag rond zich wou hebben, wie weet waren Garretts woorden volledig terecht geweest en moest ze haar haar mond eens leren houden. Maar dat veranderde natuurlijk niets aan het feit dat de jongen naast roepen tegen haar ook schaamteloos zijn mutatie gebruikt had – of daar ging ze ondertussen toch van uit, om haar mutatie te achterhalen en ze voelde zich volledig naakt nu ze geen enkel geheim meer had. Wist hij van Pyra? Wist hij van haar verleden? Wist hij van de dingen die zelfs zij zich niet meer kon herinneren?

Alle vragen die in haar hoofd ronddraaide waren eerder een afleidingsmanoeuvre om zo niet te moeten toegeven aan hoe gekwetst ze was door de woorden die hij uitgespuwd had. Op die manier probeerde ze enigszins haar kenmerkende vrolijkheid terug te halen maar daar leek ze niet echt in te slagen want voor ze het wist had frustratie en verdriet de bovenhand genomen en woorden haar mond uitgeduwd die ze misschien beter ook voor zichzelf gehouden. Haar eerste woorden leken niets uit te maken maar als reactie op de tweede zin opende hij zijn mond en ze keek geschrokken op van haar mouw wanneer zijn lach tegen de betonnen overhang galmde.

Tot zo ver de minimale aanwezigheid van twijfel en haar emotioneel scala begon meer en meer te lijken op een lettertjessoep van honderdduizenden verschillende onderliggende emoties in plaats van een duidelijk stemming. Ondanks alle verschillende en onduidelijke emoties zoals verwarring, twijfel, verdriet en kwaadheid was haar stem opnieuw gekalmeerd en liet ze de frustraties niet meer doorklinken in het geluid dat haar stembanden produceerden. Ze deed nog steeds haar uiterste best om de zoutige vloeistof achter slot en grendel te houden maar het werd moeilijker en moeilijker nu ze zich echt onbegrepen voelde door de jongen die op het opstapje zat.

Misschien was zij wel degelijk degene die gemengde signalen aan het sturen was, misschien leek het wel degelijk alsof ze hem afwees wanneer hij haar bijna letterlijk gevraagd had om haar hulp. ”Welke boodschap? Ik heb werkelijk geen idee waar je het over hebt?” zei ze, stem duidelijk en aangenaam zonder de voorgaande aanwezigheid van frustratie en verdriet al waren die emoties diep vanbinnen aan haar hart aan het vreten. Ze begreep niet wat hij bedoelde, bedoelde hij dat ze hem niet wou helpen? Want niets was namelijk minder waar. Het liefst van al wou ze zijn pijn wegnemen, liefst van al wou ze alle pijn van iedereen wegnemen maar dat was niet iets dat zo makkelijk was als heet mutatie het misschien had doen lijken voor Garrett.

There is sunshine,
in my soul today.