When your legs don't work like they used to before // OPEN

De regen raakte de tegels in een dreunend ritme, elke individuele druppel sloeg in met een kracht die al het water rondom deed opspatten in een cirkelvormig patroon terwijl er een scherp geluid veroorzaakt werd door het contact met de grond. Dat was het effect van één enkele druppel maar vele samen zorgden voor een geluid dat bijna oorverdovend was in vergelijking met de stilte die tussen hen in hing. Ze had haar blik naar de andere kant gericht terwijl ze op haar onderlip beet alsof haar leven ervan af hing, ze weigerde te huilen maar het brandende gevoel achter haar oogleden werd scherper en scherper met elke ademhaling. Met haar ogen gesloten luisterde ze naar het ritmische geluid dat veroorzaakt werd door de regen maar ook door de ademhaling van de jongen achter haar. Zijn emoties beukten tegen de hare, beide leken zich niet begrepen te voelen en haar mutatie ving vleugjes van verwarring op al begon ze stilaan te twijfelen of haar mutatie niet haar eigen emoties aan het analyseren was.

Haar ogen gleden terug open en samen met enkele druppels opspattend water raakte ook een traan de tegels aan haar voeten. Hoe klein ze zich voelde in die precieze moment viel moeilijk te beschrijven maar daar stond ze te huilen omdat een wildvreemde haar hulp niet wou accepteren. Haar jas viel niet meer te redden dus die gebruikte ze tijdelijk en zo subtiel mogelijk om het storende vocht van haar wangen te wrijven voor ze hem over haar arm plaatste. Woorden klonken en ze draaide zich om – glimlach opnieuw in plaats al was ze zeker dat stralend niet meer van toepassing was, met een open en warme blik al was ze bang voor de scherpe woorden die zouden volgen. Hij kon zijn zin echter niet vervolgen wanneer zijn gezicht helemaal vertrok door iets waar zijn vanuit ging pijn te zijn. Haar hand schoot vooruit maar net zo snel trok ze het terug, ze wou helpen maar ze wist niet meteen hoe aangezien woorden van hem afsprongen als water van een gloeiendhete plaat.

Daar stond ze dan, te kijken naar iemand die meer dan enkel een domme schaafwonde opgelopen had, naar iemand die er niet vanaf was gekomen met enkele metalen vijzen in zijn been, zoekend naar iets om te doen of te zeggen maar niet weten wat ze kon doen. Alsof God haar alle middelen had gegeven – een emotionele mutatie, een vriendelijke stem, een goed hart, maar haar de moed had ontnomen om ze ook werkelijk te gebruiken. Pijn rolde van hem af en ondanks dat haar mutatie niet in staat was het op te vangen daar het geen mutatie was, was het maar al te duidelijk dat de jongen niet meer wist waar te kruipen. Zijn blik werd opgericht vanuit zijn ineengekrompen positie maar Kalli had in die moment niets meer te bieden dan een bescheiden – bijna miserabele, glimlach. Ze voelde zich slechter dan ze in de afgelopen jaren gevoeld had en begon zich stilaan af te vragen waar haar tweede persoonlijkheid was, nu ze zich zo verschrikkelijk voelde maar aan de andere kant wou ze nog steeds proberen de brunet voor haar te helpen op eender welke manier hij het haar toeliet.

Hoe zeer zijn doorbloede ogen haar ook gepijnigd hadden, niets had haar voorbereid op de klanken die zouden komen. De woorden voelden aan alsof ze recht door haar heen sneden, bijna tot op haar beenderen, tot in het binnenste van haar ziel. Traag, voorzichtig alsof ze bang was hem weg te jagen met elke brute beweging die ze zou uitvoeren wandelde ze naar hem toe om voor hem door haar knieën te zakken en neer te hurken. Haar keel, zowel windpijp als slokdarm, leek dichtgeknepen en woorden wouden zich niet vormen in haar mond dus knikte ze enkel met een instemmend geluid. Als zijn pijn wegnemen hem beter zou doen voelen, zou ze dat doen. Het feit dat hij het haar gevraagd had betekende dat hij ervoor open stond dus kon ze het enkel maar proberen. Waar Kallista het type was om zeer bescheiden te zijn – zeken in tegenstelling met Pyra, gleden haar handen nu zonder enige warme of rode kleur op haar wangen, rond zijn hals terwijl ze haar duim en wijsvinger tegen zijn wangen hield. Ze sloot haar ogen om zich beter te kunnen concentreren en al snel voelde ze warmte van haar handen in zijn huid vloeien en een stekende pijn door haar aderen vloeien.

Het duurde even voor ze de indruk kreeg voldoende verlichting te bieden voor zijn pijn en tegen dan brandde elke ader in haar lichaam met de pijn van Garrett en voelde haar hoofd aan alsof er permanent op getimmerd werd. Nog enkele seconden liet ze passeren terwijl ze haar mutatie zijn werk liet doen voor ze haar ogen opende en een traan haar linkeroog verliet als gevolg van de sensatie de ze al zo lang niet meer gevoeld had. ”Beter?” vroeg ze zacht, deze keer niet om hem niet te doen verschieten maar eerder om te proberen het bonzende gevoel in haar hoofd te verminderen. Een warme glimlach sierde haar gezicht, gelukkig te kunnen helpen waar mogelijk en hopend op een positief antwoord van zijn kant.

There is sunshine,
in my soul today.

Het was jaren geleden dat ze deze kant van haar mutatie gebruikt had en ze was in die moment werkelijk blij dat ze nog perfect wist hoe ze het onder controle moest houden. Zijn pijn leek te branden in haar aderen en tegen de tijd dat ze haar ogen opende gierde adrenaline vergezeld door een zeer scherpe sensatie door elk klein haarvat in haar lichaam. Haar hoofd sloeg open en toe en ze vroeg zich even af of er een aambeeld op beland was in de tijd dat ze zijn pijn had proberen afnemen maar ze wist heus wel dat het haar mutaties manier was om haar te laten weten dat ze haar boekje te buiten gegaan was. In tegenstelling tot de vele tranen die ze wou uitwerpen voor de pijn die ze voelde hield ze de natte druppels allemaal achter slot en grendel deze keer want ze wist dat zijn pijn nog zo vele keren erger geweest moest zijn. Haar eerste vraag was naar hem gericht een met een bijna tevreden zucht beaamde hij haar vraag wat haar een glimlach deed werpen in zijn richting.

Onder normale omstandigheden zou een gevoel van geluk elke cel van haar lichaam overvloed hebben bij het idee dat ze iemand oprecht geholpen had maar in die moment werd die warmte volledig overstemd door de pijnlijke sensaties die alle warmte uit haar lichaam leken te verdrijven. Zijn stem, voor de eerste keer zonder pijn, voor de eerste keer zonder woede zonder verslagenheid klonk in haar oren en haar blik werd op zijn ogen gericht terwijl ze haar handen eindelijk van zijn gezicht haalde. Haastig haalde ze haar palmen over haar wangen, niet meteen oproepend waar ze enkele seconden eerder de traan had voelen rollen. Het was haar eigen keuze geweest om hem te helpen en de gevolgen zou ze dragen. Ze zou ze zelfs dragen met een zekere trots aangezien ze de bruinharige jongen geholpen had. De pijn was niet iets waar ze hem mee lastig wou vallen zeker niet nadat ze het juist van hem had afgenomen. Dat was wat er haar toe dreef om hem met een opgewekte glimlach aan te kijken, ”Ja hoor prima,” vertelde ze hem opgewekt ook al hield ze de hoeveelheid decibels zo laag mogelijk.

De brunette stuurde kracht naar haar benen maar die leken maar niet te willen gehoorzamen en met een laatste poging tot rechtstaan leek alle kracht pardoes te verdwijnen en belandde ze met haar achterste op de natte grond. Elegantie: tien op tien, niet dat ze anders al zo fantastisch elegant was maar nu kon ze zich al niet meer rechtten op platte schoenen. Haar eerste reactie was geweest om meteen recht te springen maar elke spiervezel in haar benen had geprotesteerd als gevolg van de pijnlijke sensatie die zich daar leek te concentreren. ”Ik ben nu toch al nat, kan ik beter blijven zitten,” grinnikte ze zijn richting uit met toegeknepen ogen in een grijns, terwijl het eigenlijk was om haar netvlies te beschermen van haar natuurlijke licht. Ze voelde de pijn zich verspreiden over haar hele lichaam en een minimale hoeveelheid kalmeren terwijl de adrenaline besloot te verdwijnen. Haar oogleden opende opnieuw en ze richtte een oprecht bezorgde blik op de jongen, opmetend of hij al dan niet echt verlost was van zijn pijn.

There is sunshine,
in my soul today.

Hij antwoordde niet en ze was immens dankbaar dat hij zijn woorden en gedachten voor de eerste keer voor zichzelf gehouden had want eender welk woord had hoogst waarschijnlijk alle hekken van de dam geblazen. Als ze eerlijk was zat ze niet meteen te wachten op de kans om haar hart uit te huilen bij iemand die ze amper kende, dan verkoos ze liever haar eigen bed of één van haar huisgenoten als het dan echt moest. Voor even richtte ze een dankbare blik op hem voor ze begon met een poging tot op staan. Het had haar concentratie weggehaald van haar tranen en dat leek enigszins te werken. Dit gold echter slechts tot haar benen besloten dat opstaan niet voor meteen was en haar als een lappenpop op de koude natte grond achterlieten. Haar benen leken te tintelen – het soort diepgaande pinprikjes dat men voelt nadat een voet of ander lichaamsdeel voor zeer lang geslapen heeft, maar het was de brandende pijn geconcentreerd in haar onderbenen dat het onmogelijk maakte voor haar om op die moment één van beide ledematen te bewegen. De verdere pijn verspreid over haar gehele lichaam verbleekte immens naast de hete snijdende pijn die haar benen leek te verlammen.

Ze richtte haar blauwe kijker op de jongen en meldde hem dat ze maar kon blijven zitten want dat ze toch al nat was. Het was de jammere waarheid dat zelfs de volledige ruimte onder het balkon eerder leek op een zwembad dan een droge schuilplek en nu ze er recht ingevallen was, waren haar broekspijpen tot over de helft helemaal doorweekt met het koude regenwater. Haar handen gleden over haar onderbenen in de hoop dat het zou helpen moest ze de aderen onder haar huid wat stimuleren. Zijn stem galmde tegen de betonnen muren en even wou Kallista vragen of ze met hem mocht meerijden maar ze besloot simpelweg een affirmatief geluid te maken voor ze opnieuw haar focus richtte op haar kuitspieren. Enkele druppels raakten haar handen en opnieuw werd haar blik omhooggetrokken. Die elektronica van tegenwoordig redde het zelfs niet tegen een winterse regenbui want wanneer de brunet hopeloos op de activatieknop duwde weigerde het machinetje enige reactie te leveren.

”Toch bedankt voor het aanbod,” lachte ze aangenaam nu ze eindelijk wat gewoon was geworden aan de pijn die duidelijk niet van plan was om te wijken. Koude drong door tot op haar beenderen en de pijn daarbij deed haar bijna klappertanden maar met convectie beet ze haar tanden neer op elkaar, weigerend nog meer zwakte te laten doorschemeren aan de vreemde. ”Nu we hier toch ’met elkaar opgescheept’ zitten,” begon ze voorzichtig terwijl ze haar dode smartphone uit haar jaszak viste – al was deze dood door te kort aan batterijleven sinds enkele uren eerder, ”Wil je praten of liever gewoon zwijgen en luisteren naar de druppels die vallen?” vervolgde ze nog steeds even voorzichtig en stil om haar hoofdpijn zo weinig mogelijk te agiteren. ”Uiteindelijk zal het hondenweer wel stoppen en dan kunnen we op zoek naar een telefoon om mee te bellen voor een taxi,” meldde ze uiteindelijk meer in hoop dan in voorspelling.

There is sunshine,
in my soul today.