Onderwerp: Your body is a weapon. zo nov 05, 2017 9:04 pm
Vanessa Biehl
Vanessa had iedereen zien toekomen. Een heuse verhuis. Allemaal verschillende mensen, groot en klein, mannelijk en vrouwelijk, gewond of niet gewond. Ze had nog niemand van de nieuwe mensen ontmoet, toch wist ze dat het rustige dorpje nooit meer hetzelfde zou zijn. Op de een of andere manier voelde ze zich betrokken met de nieuwelingen, echter kon ze haar vinger er nog niet opleggen waardoor het kwam. Met haar vinger trommelde ze op de keukentafel terwijl ze haar lippen tuitte. Nadenkend wat ze zou doen. Het was een kalme herfstdag. Het dikke wolkendek had plaats gemaakt voor de stralende zon. Echter was een valstrik. Haar metaalkleurige ogen keken bedenkelijk naar buiten. Ze kon niet ontkennen dat het er buiten lekker warm uitzag, maar ze wist wel beter. Ondanks dat ze zich nog binnen bevond voelde ze de ijzige herfstlucht over haar huid glijden. Bij deze gedachte schoot er een koude rilling over haar ruggengraat.
In een vlot tempo bewoog ze zich richting de kleerkast. Daaruit haalde ze een lange nauwsluitende joggingbroek, een sporttopje en een sweater. Dit alles trok ze vluchtig in een ging voor de spiegel. Daar bekeek ze zichzelf eens, draaide een rondje om ook de achterkant eens te bekijken. Met een glimlach wandelde ze richting de deur naar buiten. Onderweg naar de deur graaide ze haar smarthphone en hoofdtelefoon mee. Met een stevige pas vond ze haar weg richting de loopbaan. Ze liep liever in het bos ofzo, maar vandaag koos ze om eens enkele toertjes op de baan te lopen. Ondanks dat joggen niet haar favoriete bezigheid was, moest ze wel haar atletisch lichaam onderhouden. Bij de piste aangekomen gooide ze haar haren naar voren en bond ze samen in een hoge paardenstaart. Stap per stap versnelde ze haar tempo tot ze in een vlotte jog over de piste draafde.
Stil neuriede ze mee met de muziek die uit haar hoofdtelefoon kwam. Of en toe tussen het joggen gooide ze er een danspasje tussen. Plotseling stopte ze wanneer ze een persoon zag. Ze dacht namelijk dat ze helemaal alleen was op de looppiste en de omgeving daarrond. ”Wow!” riep ze uit. ”Ik schrok me een ongeluk.” Ze haalde eens diep adem en schudde haar hoofd voor ze langzaam op de persoon afwandelde en haar hoofd lichtjes schudde. Normaal was ze niet zo jumpy, maar met alle veranderingen was ze op een zeker manier op haar hoede. Niet dat ze zich onveilig voelde, maar ze nam liever het zekere voor het onzekere.
Onderwerp: Re: Your body is a weapon. di nov 07, 2017 12:13 am
Het kwam eigenlijk zelden voor dat Dominic ging hardlopen. Als hij al sportte ging hij voor wielrennen en als dat geen optie was ging hij de bossen in. Maar een fiets had hij niet en de bossen kende hij niet en omdat hij er niets voor voelde te verdwalen in de bergen maakte hij voor een keer een uitzondering. Hij moest zich toch ergens op afreageren. Aanvankelijk had hij een redelijk warm jack aan gehad, maar deze had hij later om zijn middel geknoopt en nu jogde hij in een donkergrijze, baggy joggingbroek en een zwart t-shirt, eveneens wat aan de wijde kant. Zweetdruppeltjes liepen uit zijn haar en langs zijn gezicht en hoewel hij er aanvankelijk geen zin in had gehad, genoot hij er nu eigenlijk van om het uiterste uit zichzelf te halen. Hij was al een tijdje bezig en zijn wangen hadden een gezonde rode kleur, zijn shirt kleefde aan zijn rug en zijn borstkas en zijn longen leken in brand te staan, maar op een goede manier. Het voelde als doorzetten en het doorbrak de sleur van het wennen aan de stad en het regelen van alles wat hij hier nodig had.
Het meisje was hem duidelijk eerder opgevallen dan andersom; vanaf dat ze was aangekomen had ze een eindje voor hem gelopen en toen ze hem opmerkte leek ze zich dood te schrikken. Een beetje verwonderd door de situatie stopte ook Dominic. Hij wist niet zo goed wat hij ermee aan moest. “Sorry,” bromde hij, meer uit automatisme - want dat was toch wat je deed als je iemand liet schrikken - dan omdat het hem echt speet; hij had niet echt iets gedaan om haar te laten schrikken, immers. “Was niet de bedoeling." Het waren dit soort momenten dat hij zich bewust was van het feit dat hij de mannelijke variant had van wat men een ‘resting bitch face’ noemde; een buitengewoon ontoegankelijke uitstraling. Hij kon in zijn baggy joggingbroek en zwarte shirt moeilijk een groter contrast met haar vormen; strakke broek, hoge paardenstaart en duidelijk betere hardloopschoenen dan de afgetrapte gympen die hij van onder zijn bed had gevist.
Onderwerp: Re: Your body is a weapon. di nov 07, 2017 3:44 pm
Vanessa Biehl
Beleefd verontschuldigde de jongen, of nou ja, misschien was man al meer gepast, zich met een simpele ‘sorry’. Zelf wist ze niet waarom hij zich zou moeten verontschuldigen. Vanessa verschoot van alles zonder dat er echt een reden voor was en dit was net zo’n situatie. De jonge man jogde gewoon achter haar, ze keek om en vergoot zichzelf een ongelukkig. Ze had zichzelf wel tegen haar hoofd kunnen slagen. Was het voor haar nu zo moeilijk om mensen op een normale en simpele manier te ontmoeten. Een roze blos kleurde haar wangen omdat ze in haar hoofd het hele gebeuren te hard aan het analyseren was. Zijn T-shirt kleefde rond zijn lichaam, wat de vraag deed opwekken hoe lang dit mannelijk persoon al achter haar liep. ”Ooh nee nee, je moet geen sorry zeggen hoor.” Sprak ze haastig, zo snel dat het bijna niet te verstaan was. ”Het was jou fout niet hoor.” Ze gooide er gauw nog een extreme glimlach achter en bleef hem vervolgens een beetje ongemakkelijk aanstaren.
Een deel van haar lange paardenstaart was in haar hals blijven kleven van het zweet. Lekker elegant zoals altijd natuurlijk. Wanneer Vanessa andere meisjes ontmoette zag ze er altijd schitterend uit, maar natuurlijk wanneer ze iemand van het mannelijk geslacht ontmoette, al dan niet knap, zette ze zichzelf op een of andere manier wel voor schut. Zij noemde het altijd haar vloek. Zo had ze ooit eens een superknappe kerel door zijn enkel geschoten omdat hij haar langs achter benaderde om haar nummer te vragen. Nou, ze moest haar nummer al niet meer geven. Je kon het zien als werk besparen. ”Ook aan het genieten van de frisse herfstlucht.” Vroeg ze opgewekt. Met beide handen trek ze aan het begin van de kap van de sweater, in de hoop om de koude lucht buiten te houden. Ze sprak zichzelf dan wel tegen, toch probeerde ze dat niet te laten zien in haar gezicht. ”Tof weer om te joggen, toch?” Was de volgende vraag die ze eruit gooide. Ondanks betwijfelde ze dat je jongen vaak ging joggen wanneer ze haar ogen naar zijn versleten sneakers liet glijden. Ze liet haar tenen onder het dunne stofje van haar Nike loopschoenen eens wiebelen. De ongemakkelijke woordenwaterval was helaas begonnen. Het schaamrood kwam als maar meer naar boven, toch was ze niet in staat zichzelf tegen te houden om verdere stommiteiten te begaan.
Onderwerp: Re: Your body is a weapon. do nov 30, 2017 12:59 pm
Het meisje leek nogal onder de indruk door zijn werktuiglijke verontschuldiging en terwijl ze ratelde gingen Dominic’s wenkbrauwen in verwarring omhoog. Ze leek zowaar nog rood te worden ook. Het resultaat van de interactie was een beetje een ongemakkelijke sfeer waar hij op dat moment zo snel geen snedige opmerking voor had. Daarna, echter, vroeg ze of hij ook genoot van de herfstlucht en hij haalde zijn schouders op. Eigenlijk niet echt. “Als ik eerlijk ben vind ik het teringweer, maar nog meer shit regelen voor m’n verblijf hier en ik had de hand aan mezelf geslagen,” bekende hij dan ook droog en hij grijnsde even. Ondertussen waren er nog wat mensen op het terrein verschenen, allemaal beter op de sport gekleed dan Dominic, die zich voornam hierna in ieder geval fatsoenlijke allround sportschoenen aan te schaffen, om er minder bij te lopen als een fucking zwerver. Nog even en men gooide kleingeld naar hem. Maar zo vlak na een verhuizing had je nou eenmaal nog niet alles op orde. Dominic’s aandacht ging weer van de nieuwkomers naar de vrouw voor hem en hij was nieuwsgierig of ze ook een mutant was - hij herkende haar niet, maar dat zei uiteraard niets - of niet. Andere mensen hadden wellicht tactvollere manieren om hierachter te komen. “Woonde jij hier trouwens al of ben je ook recent aan komen lopen?"
Onderwerp: Re: Your body is a weapon. ma dec 04, 2017 9:05 pm
Vanessa Biehl
Tegen dat ze goed en wel door had dat ze aan het ratelen was had de man voor haar zijn wenkbrauwen al de hoogte in getrokken. Bij haar vraag gingen zijn schouder simpelweg de lucht in, maar dit communicatieve beweging werd al gauw versterk door enkele woorden die alles wat verduidelijkte voor Vanessa. De woorden die zijn stem vormde zorgde echter voor een nogal gechoqueerde blik in haar ogen. Niet dat wat hij had gezegd haar ondankbaar was, maar ze had zo’n zin niet bepaald verwacht van iemand die ze voor de eerste keer zag en dat na zo’n korte tijd. Wat zij tegen hem had gezegd was ook niet volledig de waarheid. ”Ik heb toch ook liever de lente,” vertelde ze hem wanneer de grijns na een korte tijd van zijn gezicht was verdwenen
Op dat moment wist ze niet goed wat ze van de man moest denken, maar ze besloot om hem gewoon even vriendelijk aan te kijken. Toch had hij zijn blik van haar weggedraaid tegen dan. Ze had geleerd dat men mensen niet op hun uiterlijk mocht beoordelen. Zo kwamen de meest chique zakenmannen om de sterkste drugs vragen bij de maffia, iets wat zij ook nooit bij een man in maatpak zou plakken.
Door de plotse vraag van de man trok ze een wenkbrauw omhoog en dacht kort na wat ze precies moest antwoorden. ”Ik woonde hier vlak voor alle mutanten aankwamen,” sprak ze luchtig. Waarschijnlijk had ze weer had mond voorbij gesproken, maar wie kon dat wat schelen. ”En jij?” een vraag die je stelde mocht altijd terug verwachten.
