exploding body or thoughts

Allen had zichzelf weer eens in de problemen gebracht. Oeps. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om die luchthoorn keihard af te laten gaan terwijl de bibliothecaresse een grote stapel boeken aan het wegzetten was. Ze was dan wel niet omgedonderd, maar wel tegen hem uitgevallen. Allen vond het maar stom, er hingen alleen briefjes dat je fluisterend moest praten, nergens stond iets over een verbod op luide eh 'muziekinstrumenten'. De felheid waarmee hij de discussie had gevoerd maakte nou niet precies dat de docenten geneigd waren hem er makkelijk van af te laten komen. Of lag dat aan het feit dat hij midden in het gesprek zijn punt had gedemonstreerd door een kleine hoorn uit zijn zak te toveren en te toeteren. De kick van de boze, verontwaardigde gezichten, het was gewoon te mooi. Hij was en bleef een plaaggeest.

Maar hij had zijn straf schoorvoetend geaccepteerd toen bleek dat er geen saaie nablijfuren of velletjes met strafregels aan te pas zouden komen. Nu was het alternatief nog steeds vervelend, maar hij hoefde tenminste niet stil te zitten of zijn pen leeg te schrijven. Nee, Allen mocht een emmer en een zwabber ophalen, dweilen tot hij groen zag en de gang schoon was. Wat een ontzettend opvoedings-verantwoorde straf, dacht hij geamuseerd. Ze waren vast trots op hun idee, hier zou hij van leren zich te gedragen, terwijl hij een nuttige bijdrage bracht aan het onderhoud van de school. Tja, dat was mooi in theorie, maar echt een ramp in de praktijk. Allen goot veel te veel schoonmaakmiddel in zijn emmertje, waardoor hij vervolgens een zeepsop laag had met een klein beetje water. Die trok hij door de gang, tot naar waar hij dacht dat hij zijn moest. De trainingsruimtes, hij had van de conciërge een specifiek nummer mee gekregen, maar die was hij al lang per ongeluk expres vergeten. Deze zou vast goed genoeg zijn.

Allen was nieuw, Allen was een beetje dom en heel erg onoplettend. Daardoor keek hij niet op of om toen hij langs het rode lichtje liep om de deur te openen. Dat de ruimte zodra hij de deur sloot wegknipperde en een bos liet zien was voor hem dan ook een grote verrassing. Even was hij volkomen gedesoriënteerd. ''Huh?'' klonk het heel zachtjes onder zijn adem, verwonderd als een kind. Dit waren dus de simulaties waarover ze het hadden... Zouden die automatisch opstarten zodra je binnen wandelde? Dat was wel een gek mechanisme. Maar hij wist niet genoeg om het tegen te spreken. Hij besloot de simulatie verder in te lopen, op zoek naar een uitknop of iets dergelijks.

Het bos waar hij door liep was levensecht, maar veel tijd kreeg hij niet om daarvan te genieten. Want de reusachtige monsterhond die op hem af sprong was eveneens hartstikke echt. Allen's hand klemde zich verkrampt om de zwabberstok heen, zijn andere hand strekte zich naar voren in een zielige poging de impact te verminderen, maar hij had niet de snelheid om meer te reageren. Goddank had dat beest dat wel, want in plaats van klauwen en tanden voelde hij een warme huid tegen de zijne toen hij tegen de grond werd gegooid. Met zijn groene ogen ver open gesperd keek hij haar aan alsof hij water zag branden. Shapeshifter. Ze was een shapeshifter. Een shapeshifter die hem bijna vermorzeld had in haar monsterklauwen en hem nu toesnauwde. Hij was gek? ''Ik dacht eerder dat dat mijn tekst was,'' mompelde de jongen stomverbaasd. Hij was zo erg geschrokken dat zelfs zijn normale grappende toon maar halfslachtig was. Toch herstelde hij zich gauw genoeg om te beseffen dat zijn vrije hand suggestief op haar onderrug rustte. De jongen bewoog echter niet, omdat dat alleen maar aandacht zou trekken naar wat nu misschien nog onopvallend was voor haar. ''Ik waardeer het enorm dat je me niet aan je klauwen hebt geregen trouwens, dus ik klaag zeker niet, maar kun je misschien van me af gaan?'' Bij dat laatste kwamen de pretlichtjes in zijn ogen weer een beetje terug, hij begon langzaam de lol van de situatie in te zien. In een nepbos met een shapeshifter. Hij was benieuwd wat voor type dit meisje was, van wie hij pas enkele seconden gezien had. Zou ze het erg vinden zo bovenop een wildvreemde te vallen? Hij was er wel aan gewend dat meisjes voor hem vielen in zijn dromen, maar nooit zo snel. De jongen keek een beetje rond in het bos. ''Is dit nou allemaal nep?'' Nieuwsgierig zocht hij haar vreemdkleurige ogen, op zoek naar een antwoord. Allen hield niet van lessen of leren, maar als hij zelf vragen kon stellen wilde hij best veel weten.

Toen de dame dichterbij kwam voelde Allen hoe bloed zich verplaatste naar zijn wangen en andere lichaamsdelen. Haar hete adem was een interessante gewaarwording, niet precies wat hij had verwacht enkele seconden na een bijna-dood aanvaring met een creepy-ass hellehond. Wat was het toch met meisjes... Als je een move maakte schrok je ze af, maar als je ze dichterbij wilde hoefde je soms alleen maar te vragen of ze wat afstand wilden nemen. Omgekeerde psychologie, of iets met magneten, die elkaar juist afstootten als je dichterbij kwam en aantrokken van verder weg, zoiets. Natuurkunde was niet zijn sterkste vak.

Ondanks het feit dat hij er zo luchtig over deed voelde Allen zijn hart in zijn keel kloppen. Wow, dit was nog eens een eerste indruk die ze maakte. Haar zou hij niet graag kwaad maken. Dit zou een mooi moment zijn voor een wijze les over hoe hij beter op moest letten op zijn omgeving, zeker toen het meisje hem dreigend toe sprak. Maar Allen leerde niet zo graag, hij nam liever elke situatie zoals die kwam. En als je voorzichtig was kreeg je nooit nieuwe ervaringen, dan bleef je steken in het oude, het saaie, hetzelfde liedje. Haar nogal grafische omschrijving van zijn noodlottige einde als zij hem aangevallen had.. Het klonk onprettig. Maar het was niet gebeurd. Dus kon hij het van een afstandje aanschouwen en de gruwelen reduceren tot iets uit een horrorfilm. ''Dat zou wel een snellere dood zijn, minder pijnlijk..'' mijmerde hij. ''Maar ik zal eraan denken, de volgende keer dat ik je als een ultieme schoonmaak-ninja besluip, nogmaals sorry.'' Deze plechtige belofte klonk zo plagerig als het maar kon, terwijl hij zachtjes met zijn zwabber draaide. Kleine druppeltjes water schoten alle kanten op.

Zijn nieuwsgierige vraag leverde hem een ongelovige blik op. Gelukkig was Allen te zelfverzekerd om sorry te zeggen voor zijn onwetendheid, voor alles was een eerste keer. Haar chagrijnige antwoord gaf voor hem wel aan dat hij haar misschien een beetje moest opwarmen met wat vrolijkheid voordat ze hem zou vergeven. Dat was geen enkel probleem, Allen zat propvol energie en had niets beters doen dan bij haar rondhangen tot ze hem een oprechte glimlach schonk. Missie van de dag!

Allen was eerst gewoon rechtop gaan zitten, nog steeds vrij ontspannen. Een bos, wat was daar nou eng aan? Toch leek het meisje de situatie vrij serieus te nemen, dus besloot ook hij op te staan. Hij hield wel wat afstand, vooral omdat ze ietwat ranzige slierten uit het niets had getoverd en hij liever niet uit wilde vinden hoe die aanvoelden. ''Maar als dit een simulatie is.. Waar maken we ons dan druk om?'' Wat kon er gebeuren, de pixels zouden hen kietelen? Maar toen een grauwgekleed duo opeens een stuk dichterbij was dan hij had verwacht (wtf, hoe?) en dat maakte alles wel een flink stuk echter. Zeker toen hij de glinsterende wapens zag, die op hen gericht waren. Allen richtte zijn handpalmen op hen en zonder nog verder na te denken schoot hij een felle lazerstraal van ongeveer tien centimeter doorsnede op hen af, die hij heen en weer liet gaan door zijn handen te draaien. Iets waarbij hij slim genoeg zijn ogen had gesloten tot hij na enkele seconden de lazer weer liet verdwijnen. Zijn groene ogen zochten de vijanden, maar zagen niets. Ze waren weg. Poof? Ongelovig keek hij het meisje naast hem aan. Had hij het zojuist gedaan? ''Dat was... Epic! Zou ze een beetje onder de indruk zijn van zijn staaltje handwerk? Enthousiasme glinsterde in zijn ogen, tot hij geritsel hoorde. ''Wacht, hoe veel van die gasten zijn er..'' Alsjeblieft, zeg geen oneindig. Of 100.

Het bos was zo mooi, zo levendig. Niet donker of grimmig. En ook het meisje zag er best relaxed uit, hoewel ze ook een ruig randje of kantje leek te hebben. Tenminste, daar hintte die tattoos voor Allen wel naar. Zelf had hij nooit de behoefte gevoeld iets op zijn huid te printen, voor altijd. Hij was niet zo erg van de kunst en symboliek, misschien lag het daar aan. Maar hij hield er wel van, het had wat spannends. Tenminste, als de tattoos van smaak getuigden. Gelukkig had het meisje niet de typische trutten-tattoos, op haar armen waren geen dolfijntjes, zwaluwen of zogenaamd diepe quotes - inclusief verkeerd gespelde woorden - te bekennen. Of ze boven haar bips een vlindertje verstopt had moest hij nog uitzoeken, dat kon hij helaas niet telepathisch door haar shirt heen lezen met zijn vingers. Misschien zou hij later nog wel een kans krijgen, dat zou hij alleen maar mooi vinden hehehe. Haar sarcasme en haar losse houding waren zeker pluspunten voor haar.

Maar nu had hij wat anders om zich op te focussen, namelijk de aanvallers. Het was even moeilijk om zichzelf over te halen te vuren. Niet omdat hij bang was, psh, kom nou. Ook niet omdat hij een faalhaas was met zijn mutatie, nee, lazers waren awesome. Het was omdat de aanvallers er zo menselijk uit zagen en ookal waren ze nep, dat was toch een brug voor Allen. Maar geen onoverkomelijke, zoals ontzettend duidelijk werd toen hij een lazerstraal door hun borstkassen schoot. Dat voelde verrassend goed, zodra hij het zag als wat het was: Een simulatie, een spelletje, een training zelfs. Wat zouden de docenten trots zijn, dat hij zomaar aan het trainen was, in plaats van eh tja, zijn straf uit te voeren of niets te doen?

Het meisje naast hem gaf hem in ieder geval de approval die hij zo zocht in het leven, dus kon hij nog wel even door. '"Er niet aan gaan klinkt goed,'' knikte hij. Aandachtig keek hij hoe zij haar mutatie gebruikte om er een bloederige boel van te maken. Juck. Gelukkig was dit een simulatie en zouden de ranzige ingewanden ook weer verdwijnen - toch? Hij had weinig zin om dit soort menselijke resten op te soppen. Het meisje vroeg hem iets en het klonk bijna als een uitdaging. Alsof ze dacht dat hij niet goed genoeg was. Never! ''Dat ligt eraan,'' peinsde hij. ''Hoe goed kan je tegen je verlies?'' Hij besloot gelijk zijn woorden kracht bij te zetten toen hij een flinterdunne straal recht door de hersenpan van een vijand te schieten, op een redelijke afstand. Hij lachte erbij alsof het niets was, hoewel het hem wel wat concentratie koste om de straal zo dun en toch sterk te houden. ''Tien punten voor stijl?'' stelde hij dan plagerig voor.