Het was haar meest favoriete plaats, de plaats waar ze zich ondanks alles beschermt en veilig voelde. In het hoekje van haar kamer op het bed. Het was een plekje die ze vanaf het eerste moment had ingenomen, waar ze haar tekeningen maakte en naar Eros keek … niet dat hij het altijd merkte. Ondanks dat hij haar veilige plek was geworden had deze hoek in de kamer ook iets rustgevend, alsof ze niet om de vijf tellen over haar schouder hoefde te kijken naar iets dat haar kon bedreigen. In deze hoek vond haar potlood automatisch zijn weg over het papier, kon ze zonder problemen haar gedachten laten los gaan. Rosalie merkte hoe zeer haar tekeningen veranderde. Sinds de ontvoering van die studenten hadden haar gedachten enkel maar beschermende dingen op papier gezet, dingen die haar konden helpen, dieren, mythische wezens, gruwelijke dingen die haar konden beschermen van gevaar. Het gebruikelijke mooie als jurken en elfjes vervaagde onder de donkere lijnen van het wezen dat ze nu had getekend. Ze keek naar de schets, de tekening die ze onbewust op papier had gezet voor ze snel haar schetsboek toe sloeg, een beetje gechoqueerd door wat ze zelf in gedachten had opgehaald. Misschien zou ze minder films moeten kijken.
Ze schoof haar schetsboek in haar draagtas en trok haar schoenen aan alvorens ze naar buiten wandelden. De school was anders, ondanks dat Rosalie de draad wilde oppikken van voorheen, het was niet gemakkelijk als ze zo gevoelig werd van de spanning om haar heen. Ze kwam niet meer zoveel buiten, maar na haar schets van eerder had ze gewoon nood aan de frisse lucht. Ze probeerde de studenten een beetje te ontwijken, wandelde richting de tuinen waar de bloemen niet onder invloed waren van de stress en spanning die de school droeg en geurden, bloeiden. Een kleine glimlach gleed op haar lippen, een vinger strijkend over één van de bladeren ervan. Plaatsen als deze brachten haar tot rusten, momenten als deze gaven haar opnieuw wat visie.
Rosalie wandelde naar één van de bankjes, ze dropte haar tas ernaast en ging zitten. Ze strengelde haar vingers door haar rode haren en staarde voor zich uit, geen geluiden met uitzondering van de dieren, geen mensen. Ze draaide zich, ging languit op haar rug liggen en sloot haar ogen met een kleine glimlach. Hoeveel keer ze dat had gedaan toen ze klein was, hoeveel keer ze naar de wolken had gekeken of gewoon met gesloten ogen naar haar eigen wereldje ontsnapte. Niets of niemand die daar iets kon aan veranderen want die wereld was de hare en hoe graag ze daarin voorgoed wilde verdwijnen. Maar ze was hier, onder al die studenten, wachtend … alsof elk moment iets de spanning zou doorbreken. Rosalie was niet klaar voor dat iets … dat zou ze nooit zijn.
Onderwerp: Re: When the thoughts get axcious. [Eros] ma jul 17, 2017 8:24 pm
Nee, Eros kende niemand van de personen die waren ontvoerd. Maar dat betekende niet dat de jonge man er helemaal niets om leek te geven. In wezen wist hij goed genoeg dat hij niet te pas zou komen als het zou aankomen op het verdedigen van de school. Wat wel het geval was, was er dat hij met zijn brute kracht toch een persoon zou kunnen beschermen. Die persoon was Rose, natuurlijk was het Rose. Natuurlijk zou het ook zijn nichtje kunnen zijn, maar voor Rose zou hij zijn leven willen geven. Iets wat natuurlijk heel idioot klonk als je het even bekeek, maar het was zo. De verbintenis die hij met het meisje had, was er een zoals hij nog nooit had ervaren, zoals hij nooit nog zou ervaren als hij haar kwijt zou raken. Nee, Eros zou er alles aan doen om haar veilig te houden van wat er komen zou. Want hoewel de mensen op school niets zeker wisten, was er iets op til dat kon niemand ontkennen. Waarom anders zouden een aantal sterke mutanten zo maar zonder reden verdwijnen? Ze zouden gebruikt worden, de vraag was alleen waar en waarom. .
Eros was in het bos beland, niet zonder reden. Nee, de jongen was zichzelf aan het trainen op wist hij veel wat. Hij had een eigen parcour uitgestippeld in het bos, eentje met zoveel mogelijk obstakels waar hij over moest klimmen of door moest springen, al was het zeker ook een geval van gewoon zijn uithoudingsvermogen verbeteren. Daar bleef het niet bij, met een van de docenten was hij ook naar de trainingsruimtes gegaan enkele dagen terug om zijn vechtkunsten te verbeteren. Mainly werd hij gewoon in elkaar gemept door de docent zelf, maar het was een leerschool. Eentje die hij ijverig trachtte te voltooien omdat hij een doel had. In een vlotte beweging sprong de jongen als een ware hordeloper over een van de gevallen boomstammen. De knal waarmee hij terecht kwam op de bosgrond zorgde ervoor dat zijn voet heel even onder hem weg gleed, maar koppig ging hij verder.
Pas een uur later was hij terug gekeerd naar de kamer, om die leeg aan te treffen. Meteen dook hij de badkamer in en stapte hij onder de douche, tijd om al die vuiligheid weg te spoelen. Ook werd het duidelijk dat onder het vuil enkele schaafwonden zaten van takken die tegen zijn armen aan waren geslagen. Niets echt om zich zorgen over te maken. Wanneer hij klaar was met douchen trok Eros een zwart shirt aan en een simpele donkere jogging, om daarna weer naar buiten te gaan. Heel vaak zat hij tegenwoordig niet meer binnen, puur omdat hij zichzelf wilde bezighouden. Natuurlijk was dat ten koste van zijn tijd met Rose, al zag de jongen haar nog meer dan genoeg wanneer hij ’s avonds in de kamer kwam en zij bezig was met tekenen of iets anders schoof hij vaak genoeg naast haar op het bed en konden ze uren lang praten over zaken tot een van hun uiteindelijk in slaap sukkelde. Om zijn rust te vinden was Eros afgezakt naar de tuinen, een plek waar hij meestal wel kwam als hij zich over een of ander boek boog of gewoon om te genieten van de stilte. In een oogopslag spotte hij het meisje waar hij ’s nachts meestal van droomde al gaf hij dat natuurlijk niet toe. Zachtjes sloop hij naar haar toe haar benaderend langs achter, probeerde zo geruisloos mogelijk te werk gaan en slaagde daar voor het eerst ook eens in. Voorzichtig legde hij zijn handen voor haar ogen. ’Fijn om jou hier te treffen.’ Fluisterde hij speels in haar oor.
Terwijl ze daar met haar ogen gesloten lag probeerde ze te bedenken hoe thuis zou zijn, of wat ze zou doen als ze thuis zou zijn. In een manier wilde ze Griffin wel tevoorschijn halen maar met het aantal studenten en de recente gebeurtenissen wist ze niet in hoever ze haar fantasie kon vrijlaten. Dus ze hield het maar binnen de vier muurtjes van haar hoofd, weg drijvend tussen de verschillende dingen. Maar net als bij iedereen hield de ontvoering ook Rosalie bezig. Ze dacht aan de studenten, wie ze amper kende. Waar zouden ze zijn? Wat zou er met hen gebeuren, of gebeurd zijn? Rosalie opende haar ogen, een lichte frons in haar voorhoofd omdat zelf haar fantasie een donker randje begon te krijgen. Ze hief haar hand op, streek haar halsketting, denkend aan thuis opnieuw. Misschien was ze nooit mogen weg gaan, misschien zou ze dit aanbod nooit mogen aannemen hebben. Maar dan zou ze nog steeds vast zitten, terwijl ze nu vrij was. En die vrijheid had ze helemaal te danken aan Eros. Haar mondhoek kroop omhoog bij de gedachten, haar ogen sloten weer zachtjes en ze dacht verder, aan hem, aan de rooskleurige dingen, de witte stapelwolken, de zachte zon over haar huid.
Voor hoelang ze daar lag met haar ogen gesloten wist ze niet, ze was ook niet in slaap gevallen toen twee handen voor haar ogen gleden. Haar eerste reactie was altijd een paniekreactie. Ze greep naar zijn vingers maar van zodra ze zijn stem herkende ontspande ze. Een brede glimlach gleed over haar lippen alvorens ze zijn handen weg trok en naar hem opkeek. ‘Is er een plaats waar je niet komt en ik eens vijf minuten rust kan hebben?’ Vroeg ze plagend terug. Hij was haar rust voor een heel erg groot deel. De bekende geur van zijn doucheshampoo en dergelijk kwam haar tegemoet terwijl ze recht ging zitten op de bank. Ze sloeg haar hand op de plaats naast zich. ‘Was je op zoek naar mij of naar de rust,’ vroeg ze met een half afgemaakte zin. Wanneer hij ging zitten liet ze haar lichaam terug zakken, met haar hoofd op zijn schoot. Als er iets was dat ze bijna even graag deed dan in dat hoekje op haar kamer zitten dan was het wel bij hem zijn. ‘Hoe was het lopen?’ Vroeg ze nieuwsgierig, wetend dat hij de laatste tijd heel wat deed om fitter te zijn, alsof hij zichzelf klaar stoomde voor een strijd … een strijd die ze niet wilde dat hij zou gaan voeren.
Onderwerp: Re: When the thoughts get axcious. [Eros] di jul 18, 2017 10:02 pm
De paniek was voelbaar toen ze zijn handen omklemde met de hare. Bijna voelde Eros zich schuldig over hoer hij haar had benaderd, maar hij merkte dat ze al heel snel weer gewoon kalmeerde. De glimlach die er op haar gezicht vormde, zorgde er automatisch op dat er een soort schittering verscheen in zijn donkere ogen. Haar opmerking deed hem even lachen. Yeah sure, ze was echt liever alleen de rust hier aan het opzoeken en dat vond ze beter dan hij die haar een beetje kwam plagen. Tuurlijk niet, hij kende haar nu toch al wel goed genoeg om te weten dat het niet zo was. Rose genoot net zoveel van zijn aandacht als hij van de hare, dat was iets wat het duo gewoon zo leuk maakte. Niet dat dat voor hun persoonlijk zichtbaar was, maar voor andere wel. ‘Ik kom overal waar jij komt, dat weet je toch. Ik heb je ’s nachts stiekem gechipt zodat ik altijd weet waar je bent, zodat ik je kan komen pesten.’ Klonk het al lachend. Zo gek was hij nog net niet hoor. Van zodra ze recht op ging zitten nam hij plaats naar haar, niet eens meer beschaamd van dat hoe dicht hij momenteel naast haar zat. Het was zijn arm die tegen de hare streelde dat het duidelijk maakte dat hij misschien net iets te dicht zat, maar Eros verplaatste zich niet meer als er zoiets voorviel. Nee, voor zover hij dacht waren ze die stage toch al voorbij, waren ze al veel dichter naar elkaar toe gegroeid.
‘Misschien was ik wel op zoek naar beide, wie weet wilde ik mezelf gewoon gerust stellen dat je in orde was.’ Sprak hij waarheidsgetrouw. Sinds de verdwijning van de andere studenten was hij er meer op gebrand om te weten dat zij veilig was. Iets wat best irritant was, maar zolang zij veilig was, was zijn wereld veilig. Zachtjes streelde hij door haar haren wanneer ze haar hoofd op zijn schoot had gelegd. Na haar vraag bleef hij een tijdlang voor zich uit staren, zoekend naar woorden. Eros zou een antwoord kunnen geven op de vraag, maar ergens wist hij wel wat ze wilde zeggen. ‘Ik doe het alleen om jou veilig te houden. Ik zou het niet kunnen verdragen dat er iets met je zou gebeuren als er hier ooit iets uitbreekt. Als ze jou raken, dan raken ze mij.’ Prevelde hij zachtjes waarna hij zijn donkere ogen weer op haar perfecte gezicht richtte. ‘Denk je dat die verdwenen mutanten nog leven?’ Het was een vraag als een ander. Er over praten was iets wat hij persoonlijk niet vaak deed, maar hij wilde haar standpunt kennen, wilde weten wat zij geloofde wat er mogelijk gebeurd kon zijn.
Op één of andere manier leken ze elkaar altijd weer terug te vinden, gewild of ongewild. Rosalie had zowat zijn routine in haar hoofd ingeprent, wist ze waar Eros was en wat hij vaak deed. Het was niet omdat ze het echt wilde weten, het was meer zodat ze hem kon vinden als het nodig was. Griffin had er een hekel aan, al haar summons, dat ze zo teruggetrokken was in haar mutatie, dat ze haar summons niet de kans gaf om vaker rond te bewegen. Eros wist van haar mutaties, van het slechtere deel, het gif, tot het betere, haar summons. Waar ze vroeger vrijuit de hele tuin had om tien summons op de roepen deed ze het hier amper. Het ergste … ze had Griffin nog niet eens verteld over de ontvoering. Die gedachten maakte haar een beetje twijfelachtig waardoor ze zich meer naar Eros toe trok, hem beschouwde als haar veilige thuishaven.
Bij zijn woorden over de chip keek ze hem beledigd aan. ‘Je zou niet durven.’ Reageerde ze meteen, haar ogen lichtjes samen geknepen alvorens ze glimlachte. Het idee aan Eros met een app op zijn telefoon om te weten waar ze was … als google maps met een routebeschrijving en een pijltje met haar foto. Het idee deed haar zachtjes grinniken alvorens ze op zijn schoot neerzakte, naar de blauwe hemel en stapelwolken staarde en naar zijn donkere ogen. Waar ze helemaal in het begin ongemakkelijk was in dezelfde ruimte met hem en nu geen moeite meer vond om van hem weg te wijken. Hoe dichter ze was hoe liever ze het had, zeker met de recente gebeurtenissen. De weinige vrienden die ze had en die naar hem keken vroegen waarom er niet meer was en het enige dat Rosalie kon bedenken was hoe het zou zijn. Haar ogen gleden kort naar Eros alvorens ze terug naar de stapelwolken keek.
Bij zijn woorden keek ze terug op naar hem. ‘Ik ben in orde.’ Zei ze zachtjes. ‘Altijd, ik ben nooit echt helemaal alleen.’ Stelde ze hem gerust met een kleine glimlach, denkend aan Griffin. Maar ze apprecieerde het, ze was blij dat hij ergens bezorgd was. Veel kwam Rosalie niet meer buiten, niet dat het veel uitmaakte … de ontvoerde studenten waren ook niet buiten als ze werden ontvoerd. Ze sloot haar ogen toen hij zijn vingers door haar haren streek. Toen hij verder ging, met de bezorgdheid diepgeworteld, opende ze terug haar open. ‘Ik heb Griffin, ik heb genoeg.’ Ze draaide haar hoofd kort richting haar tas met haar schetsboek om er zeker van te zijn dat het er nog was. ‘Ik zie er misschien een beetje breekbaar uit maar mijn summons zijn gemaakt om me te verdedigen, ze zijn gemaakt om me te beschermen. Als iets komt, je bent de eerste naar wie ik op zoek ga maar in die tijd, vertrouw mijn mutaties.’ Zei ze zachtjes. Ze wilde hem niet geruststellen, misschien zei ze het om zichzelf gerust te stellen. ‘Denk aan jezelf ook Eros.’ Prevelde ze. Bij zijn vraag haalde ze zachtjes haar schouders op. ‘Ik hoop het, ik hoop dat ze oke zijn, dat ze niet lijden. Maar het is een leugen, right? Ze kunnen niet oke zijn, ze kunnen niet lijden.’ Ze zuchtte en zocht terug zijn blik. ‘Wat doen we? Stel dat de vijand hier komt?’ Vroeg ze hem voorzichtig, twijfelend zelf. Wat moesten ze doen, Rosalie had een vluchtinstinct, Eros had al genoeg laten merken dat hij bereid was te vechten voor haar. ‘Vluchten? Vechten? Verstoppen?’ Ze schudde haar hoofd, sloot terug haar ogen onder zijn geruststellende vingers. Ze was er niet klaar voor, ze kon hem niet verliezen. Misschien moest ze hem wel chippen, zodat ze hem kon volgen eens ze elkaar verloren. Worst case senario.
Onderwerp: Re: When the thoughts get axcious. [Eros] di jul 25, 2017 8:57 pm
‘Je weet dat ik gek genoeg ben om het werkelijk te doen. Zeker in de tijden waarin we nu leven. Dan ga ik van low key stalker ineens naar de grootste ever.’ Sprak hij met een schaapachtige grijns op zijn gezicht. Daar moest ze hem niet mee gaan uit testen. Zo maar zeggen dat hij zaken niet durfde, nee nee dat werkte averechts bij Eros. De vraag was alleen hoe hij aan een chip zou komen hier. Maar als hij echt ging zoeken dan zou dat hem ook nog wel lukken hoor. Ergens zou hij nog wel zo gek zijn, niet om haar te stalken. Maar om haar veilig te houden. Al zou hij het uiteindelijk toch nooit doen, want oké hij was misschien slightly obsessed met haar maar nog net niet in de mate van het onmogelijke. Als er een ding was wat hij nooit wilde was dat het meisje gek werd van zijn gedrag, dus nee haar chippen was een no go zone hoor. ‘Maar geen stress, voor nu doe ik het nog niet.’ Klonk het op een vrolijke toon waarop de jongen met haar haren begon te spelen. Iets wat kalmerend op hem werkte. Iets wat hij zeker nodig had soms als hij weer eens te hard van stapel liep, op eender welke manier. Spelen met haar rode haren bracht een rust met zich mee, al kon hij niet juist zeggen of het nu werkelijk door haar haren kwam of gewoon puur door het meisje zelf. Eros ging er maar van uit dat het ene wel met het andere te maken had. ‘Als er een ding was in de wereld wat je zou willen, wat zou het dan zijn?’ Klonk het op een dromerige toon, zijn donkere ogen waren op de lichte hemel gericht terwijl de woorden er zo maar uit rolden.
Zwijgzaam knikte Eros. Het klopte, zij was nooit echt alleen. Haar summons waren altijd bij haar, zouden haar ook altijd kunnen beschermen als het nodig was. Iets waar hij blij om was, maar het was niet genoeg voor hem. Het stelde hem net niet genoeg gerust om zich er comfortabel bij te voelen. Tot op de dag van vandaag had hij haar summons nog nooit gezien, al had ze al genoeg verteld over de wezens. Maar even goed bleef het voor hem ergens toch nog vreemd. ‘Ooit ga ik toch eens kennis met ze moeten maken denk ik. Zo dat ik tenminste weet hoe goed ze je kunnen beschermen.’ Mompelde hij zacht. Erg vond hij het niet dat hij ze nog niet had ontmoet, maar nieuwsgierig was hij zeker. Of het moeilijk was om volledig op haar mutaties te vertrouwen, zeker en vast. Wie weet wat er uiteindelijk op hen zou gaan afkomen later? Volledig vertrouwen op haar summons gaf hem niet de zekerheid die hij wenste dat hij had. ‘Het idee alleen al dat je pijn hebt en ik er niet ben, daar kan ik niet mee leven. Zowel fysiek als mentaal, ik kan er niet tegen. Het gevoel dat ik dan op dat moment heb is gewoon zo beklemmend, het zorgt ervoor dat ik niet meer functioneer. Wat misschien wel slecht is, omdat ik dan zelf ook niet meer in staat ben om jou te beschermen.’ Mompelde hij zachtjes. Wanneer ze zei dat hij ook aan zichzelf moest denken haalde hij zijn schouders op. ‘Een harde opgave als jij het enige bent wat er in mijn hoofd zit.’ Zuchtte hij. Het was zo, Rosa zat dag in dag uit de gehele tijd in zijn gedachten. Mensen zouden hem gek verklaren als ze wisten wat er aan de gang was met hem. Lorise had al vaak genoeg tegen hem gezegd dat hij er iets aan moest doen, maar hij wist niet hoe. Voor deze ene keer wist de jonge Valentine niet hoe hij moest handelen.
Eros donkere ogen gingen weer naar het gezicht van het meisje. Op haar woorden knikte hij kort. ‘Wat er ook gebeurd met hun nu, iets goed is het niet daar ben ik zeker van.’ In wezen kende hij niemand van hen, maar hij kon het zich niet voorstellen dat het bijvoorbeeld Lorise of Rose zou zijn die er zat. Wat er met hun gebeurde, maar evengoed de pijn van het niet weten zou gewoon ondragelijk zijn. Iets wat zeker en vast nu ook het geval was bij alle personen die wel iemand kenden die was verdwenen. Kort wreef Eros door zijn ogen. Bij haar volgende vraag was het antwoord duidelijk genoeg. Voor hem toch. ‘Je gaat mijn antwoord niet leuk vinden Rose.’
Hij was inderdaad gek genoeg. Maar ze wist ook dat Eros haar respecteerde en geen dingen zou doen die haar zouden kwetsen. Niet dat het haar zou kwetsen, ze zou zichzelf gewoon nooit meer volledig vertrouwen als ze wist dat hij alles volgde wat ze deed. Het zou voelen alsof er iemand over haar schouder mee keek, alsof ze werd gevolgd. ‘Low key stalker.’ Herhaalde ze zachtjes, opkijkend naar hem. Hij leefde met haar op de kamer, veel stalken hoefde hij niet te doen als hij iedere nacht in de buurt was. Ze humde toen hij zei dat hij het nog niet zou doen. ‘Ik loop niet ver weg.’ Beloofde ze bijna plechtig. Wat de waarheid was, Rosalie had met niemand anders een betere band dan met Eros. Het was stil, hij speelde met haar haren terwijl hij naar de hemel keek terwijl ze zelf haar ogen sloot en van het gevoel genoeg. Ze zou bijna in slaap vallen maar zijn vraag forceerde haar ogen weer open. ‘Dat is een moeilijk vraag voor iemand die nooit veel heeft gehad.’ Antwoordde ze hem zachtjes. Ze keek naar de hemel en haalde haar schouders op. ‘Vrijheid? Kunnen gaan waar ik wil, dingen zie die ik wil.’ Ze keek terug naar hem. Rosalie had altijd opgesloten gezeten, thuis en hier in en zekere zin ook. Meer dan anders wilde ze de wereld zien, vrij zijn. ‘Jij?’ Vroeg ze nieuwsgierig.
Toen het onderwerp afweek naar haar summons en ze hem ermee geruststelde bracht hij het aan dat hij ze wel graag eens zou willen ontmoeten. Rosalie kneep haar ogen lichtjes samen voor ze haar hand uitstrekte naast zich. ‘Ik kan je Griffin voorstellen, de vraag is of je wilt dat hij onze rustige vrede verstoord.’ Zei ze zachtjes. Het was alsof er gouden vlokjes uit haar hand sprongen, licht reflexeerde deeltjes die bleven sluimeren op haar hand. Ze keek afwachtend naar Eros alvorens ze haar hand sloot en het verdween. Ze kon hem oproepen, als hij het wilde, zo gemakkelijk ging het. Onderhands vertrouwde ze hem al genoeg. Toen hij verder ging drukte Rosalie zich op van zijn schoot en ging recht zitten. Ze draaide zich om naar hem en vouwde haar armen om haar ene opgetrokken knie. ‘Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen.’ Gaf ze eerlijk toe. Ze haalde haar vingers door haar haren en liet haar kin op haar knie rusten. ‘Je bent de eerste die ik zoek als er iets gebeurd, dat beloof ik je.’ Prevelde ze. Ze legde haar hand kort op zijn borst, volgde het gebaar met haar ogen voor ze hem weer aan keek. Ze streek haar vingers over zijn borstkast alvorens ze haar hand terug trok en opzij naar de planten keek. Was dit vriendschap? Of meer?
Ze dacht terug aan de mutanten, luisterde naar wat Eros haar zei en knikte enkel zachtjes. Nee, ze zouden het niet gemakkelijk hebben. Ze waren hier niet ontvoerd om naar een luxe oord te brengen. Toen ze vroeg wat ze zouden doen en hij zei dat ze het antwoord niet leuk zou vinden flitsten haar ogen meteen terug. ‘Wat?’ Vroeg ze meteen voorzichtig. Waarom voelde dit als het laatste gesprek? Waarom was het als afscheid. ‘Eros,’ begon ze zachtjes. ‘wat doen we als ze komen?’ Herhaalde ze haar vraag. Ze wilde een antwoord, liever nu dan later …
Dreaming is nature greatest gift
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: When the thoughts get axcious. [Eros]
