Drugs may ruin families but so does Monopoly and that’s still legal. (&Sareth)

Hoewel het hard winter aan het worden was, was het een mooie dag. De zon scheen volop en hoewel het buiten toch redelijk koud was, had iedereen besloten vandaag de deur uit te gaan en te doen alsof het weer hartje zomer was. Logischerwijs had Sareth er dus voor gekozen vandaag binnen te blijven. Ze was de enige in huis geweest die dit had besloten – al haar huisgenoten waren momenteel buitenshuis. Of wel, dat vermoedde ze in ieder geval, sinds ze nog niemand had gezien. Nu lag het niet geheel aan de afwezigheid van haar huisgenoten dat ze vandaag nog geen levende ziel had gezien; ook was het momenteel al tegen de avond aan en had ze bijna de hele dag geslapen, sinds ze pas rond tien uur ’s ochtends in bed lag. Voor ze in slaap was gevallen, had ze nog net een wekker weten te zetten die haar op tijd kon wekken voor de afspraak die ze later op die dag had geregeld.
 
En dit was waarom ze nu net een uur wakker was. Ze was uit bed gekropen, had een joint gerookt en had vervolgens had ze iets aangetrokken wat zij bestempelde als ‘comfortabel,’ ‘casual wear,’maar wat voor een buitenstaander volledig in haar straatje thuishoorde: een extreem oversized houthakkersblouse die ze veel te laag én scheef had dichtgeknoopt, waardoor haar bh grotendeels zichtbaar was en het ding meer een erg korte jurk werd. Ze droeg haar jarretelles nog van toen ze in slaap was gevallen en had naast het bijwerken van haar make-up niets verder aan haar uiterlijk gedaan. Ze had op de bank plaatsgenomen en inmiddels zat ze van een tweede joint te genieten, haar voeten voor zich op tafel, terwijl ze een domme serie op tv keek en wachtte tot de bel zou gaan.
 
De jongen die zou komen had ze nog nooit eerder gezien, maar toch had ze het oké gevonden dat hij langs haar huis zou komen. Hij kende Anthony namelijk, en Anthony was al sinds ze hier was begonnen met dealen één van haar vaste klanten geweest. De meeste vaste klanten zochten haar altijd op voor recreatief gebruik, maar Tony zocht haar altijd op – period. Ze was zich er meer dan bewust van dat ze zijn verslaving – veel anders kon het niet zijn – stimuleerde door hem altijd braaf te leveren waar hij om vroeg, maar goed, dat was niet haar probleem, toch? Hij was in ieder geval altijd gezellig en aangezien hij haar hulp zo vaak nodig had, voelde het af en toe meer alsof ze een vriend ging zien dan een klant. Het voelde nooit als een straf; laten we het daar op houden.
 
Gezien Tony altijd welkom was bij haar thuis en hij haar ervan had verzekerd dat de jongen, Ben, te vertrouwen was, was ook zijn vriend bij haar thuis welkom. En nu ze ongepland indrukwekkend weinig slaap had gehad, kwam het haar prima uit dat ze vandaag niet gedwongen naar buiten hoefde. Ze zat net slap te grinniken om een domme scéne op tv, toen de bel ging.
 
Hoewel ze op het geluid had zitten wachten, schrok ze er toch van, waardoor de smeulende joint tussen haar vingers vandaan glipte en terecht kwam op de lelijke, niet bijzonder comfortabele bank die in ieder huis stond dat voor de vluchtelingen van Genosha uit de grond was gestampt. “Kut! Kut kut kut,” mompelde Sareth terwijl ze overeind schoot en het ding van de bank plukte, waar hij al een mooi rond gat had gebrand. “Kuuuuuuut.” Ze veegde de as van de bank op de grond, keek wat verwilderd rond op zoek naar iets waar ze haar hand aan kon afvegen en haalde, toen ze niets kon vinden, haar hand maar langs de stof van haar houthakkersblouse. Ze wierp de half opgebrande boosdoener van alle ellende in de asbak en haalde een hand door haar warrige haren. Dit laatste had natuurlijk geen enkel effect, maar het was voor het idee. Daarnaast maakte het ook niets uit: ze ging er niet van uit dat iemand verwachtte dat de dealer eruit zou zien alsof ze haar leven volledig op orde had. Dit was in ieder geval niet hoe ze momenteel in het leven stond – en daar moest men maar mee leven.
 
Gehaast, gezien haar gekloot met de gevallen joint en de bank redelijk wat tijd had gekost, bewoog ze zichzelf naar de voordeur om deze open te trekken en een uiterst aandoenlijk ogende jongen aan te treffen. Blond haar, blauwe ogen, hoge jukbeenderen, een interessant gezichtje – zacht, maar met iets hards. Ze kende hem niet, maar ze begreep dat het moeilijk was om hem niet te vertrouwen. Hij had iets onschuldigs over zich hangen, als een puppy die zich wel degelijk misdraagt maar die je het keer op keer vergeeft omdat hij zo schattig is. Ze hoopte maar dat Anthony niet alleen was gevallen voor zijn uiterlijk, maar dat hij hem ook daadwerkelijk genoeg kende om te zeggen dat hij betrouwbaar was.
 
Dit alles schoot door haar hoofd terwijl haar mondhoeken licht geamuseerd omhoog gleden en ze, “Benjamin?” zei. Ze deed de deur verder open en stapte opzij, om hem er langs te laten. “Kom binnen.” Vervolgens ging ze hem voor naar de woonkamer, waar de joint nog in de asbak lag de smeulen en waar het domme tekenprogramma nog aan stond. “Wil je wat drinken?” vroeg ze, gezien ze toch niets anders te doen had vandaag dan binnen zitten en het geen kwaad kon om wat gastvrijheid te tonen naar je klanten. 

“Dus jij bent Crackspider?” had hij haar gevraagd toen ze hem langs had gelaten. Ze had met een brede grijns op haar gezicht geknikt, en vervolgens gevraagd of hij wat te drinken wilde. Wachtend op haar antwoord stond ze stil bij de keukentafel en keek ze toe hoe de jongen de ruimte in zich op nam. Uiteindelijk besloot hij dat hij wel een biertje wilde. Dit maakte Sareth erg blij, gezien ze zoals al eerder gezegd geen plannen had voor de dag maar alleen zitten – wat ze tegenwoordig verbazend vaak deed voor haar doen – was ook weer zoiets. De jongen had later op de avond vast plannen voor de drugs die hij momenteel kwam ophalen, maar dat hoefde niet te betekenen dat hij de tijd tussen zijn plannen en dit niet leuk kon spenderen.
 
Ze verdween naar de keuken en trok hier twee flesjes bier uit de koelkast. Terwijl ze weer terug liep met de flesjes in haar handen, vroeg de jongen haar of ze hier alleen woonde. “Oh nee,” antwoordde ze lacherig, terwijl ze terug in de bank plofte. Ze maakte beide flesjes open met de aansteker die naast de asbak had gelegen. “Was het leven maar zo’n feest.”
 
Eén van de flesjes overhandigde ze aan Benjamin. “Ik denk niet dat ik ooit in staat zou zijn om in mijn eentje zo’n troep te maken,” begon ze, waarna ze een slok nam van haar eigen biertje. Met de afstandsbediening die op de tafel lag, drukte ze het volume van de tv wat lager. “Ik woon met drie anderen – iedereen van Genosha moet met minstens één iemand samen wonen. Wij hadden allemaal geen voorkeur dus nu zitten we samen.” Ze gebaarde met het flesje in haar hand de kamer rond. “Duidelijk waren er voor een reden geen mensen die met ons samen wilden wonen.”
 
Ze lachte, deels om wat ze had gezegd en de waarheid die hierin schuil ging – oprecht, iedere bewoner van haar huis was iemand die voor de gemiddelde medemens waarschijnlijk een verschrikkelijke huisgenoot zou zijn en juist omdat ze allemaal zo waren, werkte het zo goed – maar ook en vooral om hoe aandoenlijk de jongen eruit zag te midden van alle chaos. Alsof dit totaal niet zijn plek was maar hij het helemaal prima vond en best kon aanpassen als mensen dat van hem vroegen. Ze pakte de joint weer op uit de asbak, nam een hijs en bood hem vervolgens aan aan de jongen.
 
“Dus,” begon ze, nog een slok nemend van haar biertje, “hoeveel wilde je ook alweer? Tien, niet?” Ze vroeg zich af wat voor een wilde plannen hij had als hij zoveel nodig had. Het kon bijna niet anders dan dat hem een zeer prettige avond te wachten stond.