Het was pas toen Joseph dezelfde zin ongeveer vijf keer had gelezen zonder hem te snappen dat hij zich er echt bewust van werd dat het hoog tijd werd voor een pauze. Zijn brein was er voor nu eventjes klaar mee.
En dus klapte hij even zijn laptop dicht en stond hij op van zijn bureau, een klein tweedehandsje dat behoorlijk vol stond. Joseph was nog steeds niet echt in staat een woonruimte als permanent te ervaren met als gevolg dat alles in deze kamer goedkoop, minimaal en/of makkelijk te verhuizen was. Zijn bed was een matras op pallets (stijlvol wit geverfd, dat wel, en met een marineblauw dekbed, hij was geen barbaar), bijvoorbeeld, en zijn kledingkast strak en eenvoudig. Op de een of andere manier werkte het. Doordat alles strak, sober en in vergelijkbare tinten was viel het maar deels op dat Joseph zijn kamer zo in had gericht dat hij ieder moment zonder al te veel verlies kon vertrekken.
Misschien was Sundberg permanent. Hij rekende er niet op.
Hij slenterde de kamer uit en besloot wat te eten. Iets van fruit, of zo. Als het goed was had hij ergens nog wat druiven in de koelkast.
Het bleek dat hij niet de enige was met dat idee; de zoon van zijn huisgenoot sloot net de deur van de koelkast weer dicht toen Joseph binnenkwam. Kirby was natuurlijk evengoed een huisgenoot, maar met iemand samen leven die zoveel jonger was toch anders dan de interactie die hij met diens vader had. Echter, Joseph liet dat niet echt merken. Hij had de indruk dat de jongen niet buitengewoon blij was met de situatie en legde er zelf daarom niet teveel nadruk op.
“Hey, Kirby,” groette hij. Hij kwam ernaast staan en opende de koeling weer, om tussen de producten te zoeken tot hij het plastic doosje had gevonden met een stukje tape met in balpen "Joseph ; )" erop bij wijze van label op de deksel, en de tros blauwe druiven erin, die hij pakte en op het aanrecht zette. Hij trok er een klein trosje vanaf en keek om.
“Wil je ook?” vroeg hij, terwijl hij het trosje even onder de kraan afspoelde. Joseph maakte zich eigenlijk niet zo’n zorgen om dingen als pesticiden, maar toch was het gewoonte om fruit even schoon te maken. Je at druiven immers met schil en al en had geen idee waar ze geweest waren.
