Het was gezellig in hun nieuwe huisje, dat zeker. Maar op een gegeven moment had je ook wel weer genoeg van Netflixen en chocomel-met-shotjes drinken. Dan zat je te lang te zitten, waren de kussens van de bank helemaal gevormd naar je kont. Nu Allen na zijn omzwervingen op een houten bankje in het park terecht was gekomen miste zijn billen de zachte bank wel eventjes. Dat was vooral te wijten aan het feit dat de jongen op een niet-traditionele manier zat, om het maar even mysterieus te beschrijven. Heel spannend was het niet, zijn bips rustte op de bovenkant van de leuning, zijn schoenen op de planken die eigenlijk het zitvlak zouden moeten vormen. Rebels. Zijn capuchon over zijn rossige haren getrokken. Gangster-rebel.

Al even rebels was het lege bierflesje wat naast zijn voeten op het bankje stond. Tja, je moest toch iets om boodschappen doen een beetje interessant te maken. Twee overvolle plastic tassen stonden dan ook in elkaar gezakt op het bankje. Geen ijsjes gekocht, dus haast om terug naar huis te gaan had hij niet. Buitenlucht was goed voor je, dus daarom bleef hij nog even zitten. De herfst was in volle gang en Allen had papiersnippers bij de vallende bladeren gevoegd toen hij het etiket van zijn flesje had los gepeld en versnipperd. Dat werkte altijd gek therapeutisch, dingen scheuren. Nu elk stukje papier echter van het groene glas verdwenen was voelde hij zijn vingers kriebelen om nog iets te doen. En in zijn jaszak brandde het zakmesje wat hij voor zichzelf gekocht had – Een echt Zwitsers prachtding! Allen haalde het zakmesje tevoorschijn en begon ermee te klooien. Het ene leidde tot het ander, zoals dat wel vaker ging met deze roodharige impulsieveling.. en algauw deed hij een poging om met het lemmet een grote A in het gelakte hout te krassen.

[Eerste post voor Sepp c:]

Allen zat lekker in z'n eigen wereldje, als een klein kind zo blij met zijn nieuwe speeltje. Zo veel gereedschappen in één apparaat, schroevendraaier, schaartje, vijl, mes. Zelfs een tandenstoker voor als je decadent gegeten had en stukjes vlees weg moest halen. Hij was de koning te rijk en kon zich gewoon niet inhouden. Dus zat hij ontzettend illegaal in het gelakte hout van het bankje te krassen. What could possibly go wrong? Het mesje was heerlijk scherp en algauw werd het blanke hout zichtbaar onder de donkere lak, met kaarsrechte lijnen begon hij een A te vormen. Tja, origineel was hij niet, t was of zijn naam of een stijlvolle piemel. En dat tweede was aardig lastig uit de losse pols met een mesje te doen, vermoedde Allen, met zijn artistieke vaardigheden. Maar algauw kreeg onze hangjongere anex artiest publiek.

Hij stopte meteen met zijn bezigheden, bevroren.  "Uhhhhhhhhhhhhhhhhhhh," klonk het sprakeloos. De praatjesmaker stond even met z'n mond vol tanden. Hij liet traag zijn hand zakken. Klapte het mesje zo subtiel mogelijk dicht. "Ik..." Ohshit. Dit was het moment van de waarheid - of liever gezegd, van de keuze: Ging hij liegen, een lulverhaal aanhangen of eerlijk toegeven waar hij mee bezig was. Allen rekte nog een beetje tijd door zijn capuchon af te doen en zichzelf van de rand van het bankje naar het normale zitvlak te laten zakken. ''Geloof dat dat vandalisme heet," meldde hij droogjes, dat waren de feiten. Oeps, dat was wel een beetje té eerlijk misschien. Allen schrok er zelf van. Stomme flapuit. "Maar het was niet de bedoeling, meneer,'' legde de sufkop dan levendig uit alsof dat iets beter maakte. Misschien dat het gemeneer nog iets voor hem zou doen.

Ho boy. Dat was een politieagent. T was maar goed dat hij niet meer in Amerikaanse wateren was, anders was er nu waarschijnlijk met wapen gezwaaid. Nu was er nog een mogelijkheid dat hij er met een waarschuwing van af zou komen - pleaseplease, hij had geen centjes over voor een boete. Hij was aan het sparen voor een nieuwe laptop! Dus moest hij maar hopen dat hij op zijn groenblauwe ogen en rossige haren geloofd zou worden dat hij echt geen kwaad in de zin had gehad. Helaas maakte de politieman hem ietwat zenuwachtig waardoor hij nog dommer deed dan normaal. Het wegstoppen van het mesje was nog wel slim, maar daarna ging het allemaal downhill.

Van alle domme opties koos hij de domste en bevestigde de naam van zijn criminele bezigheden. Dat heet vandalisme. Ja. Goed geanalyseerd. Waarom kon hij deze quiz vraag wel goed beantwoorden maar blunderde hij op toetsen altijd zo? Dit was gewoon toegeven van je fout en vragen om een straf. Argh, dan was wegrennen misschien nog beter geweest. Al zag de agent er best wel topfit uit. En zijn boodschappen kon hij toch ook niet zomaar achter laten, daar moesten ze nog van eten!!  Hoe zou hij hier nog onderuit komen? Door te zeggen dat het niet expres was gebeurd natuurlijk! Fouten maken was immers ontzettend menselijk.

Ja het was niet het meest logische verhaal, maar het was een excuus en een uitweg. Of toch niet.. De blonde vent kwam dichterbij en Allen schoof zijn rug dichter tegen de rand van het bankje aan, maar vanaf daar kon hij niet verder terug deinzen zonder op te staan. Eerst nam hij de rant van de agent nog heel serieus, iets wat hij ook door liet schemeren in zijn gezichtsuitdrukking. Dit zou vast zorgen dat de situatie gesust werd, als hij braaf meedeed en zijn hoofd in schaamte boog. Maar toen er een extreme situatie geschetst werd verloor Allen zijn focus. "Whahaha, wat?" Allen kon zijn gelach niet inhouden bij het beeld dat de woorden opriep. Een man die per ongeluk iemand neerstak, wat dacht je ervan als de ander hop, meermaals je mes in liep? Per ongeluk! "Beeetje vergezocht~" Hij kwam weer een beetje bij van het lachen en probeerde weer serieus te kijken. Als hij iemand neer zou steken zou dat helemaal expres zijn,  bedacht hij zich dan. Iets wat hem terug deed denken aan de manier waarop hij Lydia zonder enige twijfel had aangevallen. Dat was dan wel geen mes, maar zijn intentie was hetzelfde geweest, om haar neer te steken. Allen schudde die gedachten van zich af, zowel letterlijk als figuurlijk, door zijn schouders lichtjes te bewegen. "Nee, meneer agent, en ik zal ook niet per ongeluk een bank beroven, beloofd." Pinky promise?

Allen kon het nauwelijks geloven, was dit dan toch zijn pech dag? Nadat hij met korting een flinke doos gebak had kunnen scoren in de bakkerij van de supermarkt was hij van het tegenovergestelde overtuigd geweest, maar dat woog niet echt op tegen een vent in uniform die je betrapte tijdens een suffe vandalistische actie. Zo onéérlijk ook, Wren stal de hele boel bij elkaar en die werd nooit gepakt. Alleen omdat ze klein was keken mensen over haar heen, pff. Allen vroeg zich even af of hij de agent af zou kunnen leiden met een aanwijzing naar de nieuwe winkeldief – geheel hypothetisch natuurlijk, hij zou Wren oprecht nooit verraden. Daarom was die interessante gedachte ook algauw verworpen.

Allen kon het niet laten, hij moest gewoon lachen. En juist als je zoiets probeerde tegen te houden werd het geproest nog erger. Dus vocht Allen er niet tegen, hij liet het gelach gewoon door het park schallen. Weer een dag goed geleefd, zeggen we dan maar. En hij had ook weer een spannend avontuur om te vertellen. Misschien dat Wren dan de volgende keer wel mee wilde met boodschappen doen, als ze zag hoe spannend zijn leven zonder haar was. Genoeg gelachen – nee toch niet. Zo ver gezocht was het. Al leek de politie meneer het daar niet mee eens te zijn. Even keek hij de blonde agent ongelovig aan – en zeker ook geïntrigeerd. Gekke verhalen, dat klonk echt om van te smullen. “Echt?” Ergens vermoedde Allen dat dit niet het juiste moment was om om coole anekdotes te vragen.. Dus hield hij maar gauw op over de vreemde situaties. Maar nam zich wel voor dat hij deze sappige verhalen ooit moest achterhalen.

Op de financiële vraag kantelde Allen zijn hoofd een tikje schuin en keek mee naar zijn kunstwerkje. Zo nodig was het toch niet om dat te fixen? Waarom kon zijn houtsnijwerkje niet gewoon blijven staan? Kunst was een kwestie van smaak hé. “De gemeente?” opperde Allen hoopvol. Daarvoor betaalden mensen belasting toch. “En zó ernstig is t toch niet? Een likje verf en t is goed als nieuw,” sprak hij dan optimistisch. Goeie tip, toch? Gratis en voor niets, zo kon de gemeente het makkelijk oplossen. Zijn vingers gleden schattend over de krassen, om te bevestigen dat het mes zo diep nog niet had gesneden. Opgelost. No stress, no problems.

Zodra Allen de hond zag naderen werden zijn ogen wat groter. Doggo! Maar hij weerstond de verleiding om de pup eens lekker achter de oren te kroelen toen hij herkende dat de hond niet zomaar een rond dwalende viervoeter was. Vlug trok Allen zijn hand terug, gelukkig voor hij vingers verloor of zich nog meer onvrede van meneer agent op de hals haalde. Toch hield Allen nauwlettend in de gaten dat zijn boodschapjes niet gestolen werden – dat zou nog eens wat zijn! Zouden ze een politiehond arresteren als er een lekker malse steak ontvreemd werd? Of zou de eigenaar in de problemen komen.. Allen wenste dat hij wat lekkere worst in zijn tas had zitten, maar helaas waren zijn aankopen voornamelijk zoetigheden en voorverpakte snacks.  

Wat er na zijn opmerking kwam had hij kunnen voorzien – als hij van nature niet zo kortzichtig was aangelegd. Nadenken voor hij sprak zou Allen al een hele hoop problemen schelen. Tja. Misschien was dat een wijsheid die met de jaren kwam, voor deze roodharige. Het voorstel was volkomen redelijk, maar tóch had hij de neiging om te klagen. Gewoon omdat het niet zijn ding was met gezagshebbers in te stemmen. Tot er zich een klein ideetje ontspruitte in zijn hoofd. “Vooruit dan maar,” antwoordde hij, alsof hij de agent een enorme gunst verleende. “Terug naar de supermarkt dus?” Dat was de enige winkel die hij hier echt kende, dus of er ook een bouwmarkt in de buurt zat zou hij werkelijk niet weten. “De A is van Allen trouwens,” gaf hij dan aan met een handbeweging naar zijn kraswerk. Nu hij niet in de diepe problemen zat kon hij de agent ook wel zijn naam zeggen, toch?

Allen stond op, klaar om op pad te gaan. Het voelde bijna als een gezellig tripje. Alleen was het moeilijk het uniform te negeren. Hij wilde al koers zetten voor de supermarkt, maar er was een betere optie. "Oh, ok!" antwoordde hij monter. Tegen minder ver lopen had hij zeker geen bezwaar. En daar hadden ze vast ook meer kleuren verf, het was perfect. "Weer wat geleerd vandaag~" zei-zong Allen opgewekt, met een hogere toon voor de vandaag. Hij bedoelde het niet ironisch, dacht er nauwelijks over na. Dit was gewoon een van de catchphrases die hij vaak gebruikte, omdat ze grappig klonken. Het jammere was enkel dat Allen geen moreel lesje had geleerd over andermans eigendom, enkel de locatie van de doe-t-zelf zaak als handig weetje. Voor wanneer er iets in huis stuk ging door hun stommiteiten - of wanneer ze gereedschap nodig hadden voor wat ongein. Allen wilde al gaan lopen - zonder dat hij de weg naar de zaak wist, maar waarom zou je daar bij stil staan als je ook al lopend kon ontdekken waar je heen moest - maar moest zichzelf toch weer stoppen. "Spullen!" mompelde hij. Woepsie. Bijna alle boodschapjes vergeten. Dat zou Wren hem nooit vergeven, of Charlie.. Stelletje veelvraten. Zelf kreeg hij al een beetje lekkere trek, vanavond pizza.

De agent stelde zich voor, met iets waarvan Allen vermoedde dat het een achternaam was. Zeker wist hij het niet, maar hij vond de blonde man wel het type op alles lekker formeel te houden. Saaie Kovic. Gelukkig was Mr. Misschief er nu om wat vreugde in zijn leven te brengen. "Aangenaam.'' Soortvan dan, Allen had ook zonder het gedoe kunnen leven, maar nu ze dan toch in deze situatie zaten maakte hij er maar het beste van. "En zijn naam?'' vroeg hij dan nieuwsgierig met een liefhebbende blik op de brave pupper, die netjes naast Kovic mee liep.

Pff, Allen kon niet zeggen dat hij de regeltjes-politie op Genosha gemist had. Daar was vandalisme zó veel makkelijker geweest, dat de lol van willekeurige snorretjes op posters tekenen er bijna van af was. Al wist Allen zeker dat hij over een paar weken wel weer klaar was om zijn artistieke vaardigheden op te halen met een markeerstift. Het grappige was dat het deze keer eigenlijk grotendeels per ongeluk gegaan was. Natuurlijk wist de jongen dondersgoed dat het verkeerd was om je houtsnij kunsten op een openbaar bankje uit te proberen. Bewust dan. Maar zijn gedachten waren even afgedwaald naar dingen.. waar hij liever niet aan dacht, even had hij zijn normale luchtige gedachten losgelaten en had hij echt nagedacht.. En toen was dit gebeurd. Nou, zo zag je maar weer dat diep nadenken bracht je ook nergens - behalve misschien in de bak, als agent Kovic een slechtere dag had gehad. Gelukkig had hij een beschermend engeltje op zijn schouder en was zijn persoonlijke duiveltje gewoon zijn bestie Wren.

De pupper was een prachtig beest, Allen zou hem graag een flinke kroelbeurt geven. Maar Rover was een politiehond, dus straks rook hij nog een miniscuul spoortje van wiet en dan kreeg hij daar weer gezeik mee, dus lieten ze dat maar even achterwege. Rover keek hem met een opgewekte blik en licht hangende hijg tong aan. Liev. De hond leek het gesprek nog te volgen ook. Zou dat de speciale politie training zijn, die honden mensentalen leerde? Hoe dan ook, Rover was de grootste held van Sundbergs blauw, als je het hem vroeg. ''Same,'' reageerde Allen, voordat hij goed na had gedacht. ''Dat ik hem mag - niet dat ik vandalisme niet snap,'' legde hij dan ook vliegensvlug uit, voordat ze het hele riedeltje van sorry-zeggen weer af moesten gaan.

Bij de winkel stonden de reclames voor speciale boren en windblazers groot op de ramen geplakt, maar zij kwamen natuurlijk enkel voor verf. Allen knikte, al wist hij niet zo goed waarom. Om aan te geven dat hij braaf mee zou werken? Who knows. ''Ben zo terug,'' gaf hij aan, om zich dan te bedenken. De boodschappentas was aardig gevuld, dus die zette hij tegen de lantaarnpaal aan met een vragende blik aan de agent. ''Zorg jij dat er niets gestolen wordt?'' vroeg hij met lichte spot in zijn stem, alvorens naar binnen te gaan. In de winkel liep hij zo ongeveer tegen een medewerker aan, wat handig was, want zo kon hij meteen vragen waar de goedkoopste verf stond. De vrouw hielp hem ontzettend vriendelijk op weg, en vertelde hem zelfs over de acties die ze momenteel hadden lopen. Tweede voor de halve prijs?! Daar kon hij geen nee tegen zeggen natuurlijk, zowel de koopjesjager in hem als de grappenmaker die altijd wel een pot verf kon gebruiken. Allen begon met een pot gebroken wit, saai ja, maar wel de kleur van de bankjes. En hij moest toch onder toeziend oog van Rover en co de verf aan gaan brengen straks, vermoedelijk. Voor de tweede pot was de keuze ruimer, en daarmee ook lastiger. Felroze of magenta? Twee kleuren met belangrijke verschillen, en hij moest alles goed afwegen. Magenta dan maar, omdat het een leukere kleur naam had. Magic magenta, toepasselijk. Uiteindelijk maakte hij zijn keuze en liep alweer vrolijk naar de kassa, dat was lekker snel gegaan. Zo nog eventjes verven en dan was hij er weer van af. De twee blikken verf werden in een stevige plastic zak gedaan, met het bonnetje er netjes naast, en hij kon op weg. De deuren van de winkel schoven open en met lichtelijk triomfantelijke stappen kwam Allen tevoorschijn. ''Tadah!'' riep hij de agent toe terwijl hij zijn armen - en daarmee de tas - optilde. Gaan met die banaan.