Kallista had die middag meteen nadat het bericht binnengekomen was dat ze ingedeeld was, haar spullen bij elkaar genomen en was naar het bureau gegaan. Daar werd haar meegedeeld dat ze ingedeeld was samen met Levi, alweer. En ergens wist ze dat Pyra hiervoor iets tussen zat maar ze besloot het knagende gevoel te negeren. De volgende naam die door de secretaresse werd opgenoemd verraste haar echter nog meer: Victor Valdés. Ze had geen idee hoe of waarom de indeling zo verlopen was, misschien was het een straf van God? Ze had helemaal zin om haar geheim zo maar vrij te geven aan iemand met wie ze effectief een vriendschap opgebouwd had. Aan iemand die niet van haar wegtrok vanwege haar tweede persoonlijkheid ook al was het omdat hij helemaal niet op de hoogte was van haar. Ze had besloten om zo vroeg mogelijk naar daar te gaan in de hoop haar kamer reeds te kunnen inpalmen en eventueel al haar materiaal al op z’n plaats te leggen voor de avond begon. Het was een zeer nare ontdekking geweest wanneer Kallista ontdekte dat Pyra sinds de verhuis naar Sundberg elke avond besloot dat het haar beurt was om de leiding te hebben. Soms was het vroeg, andere keren was het laat maar telkens werd ze wakker in andere kleren en andere schoenen dan die die ze normaal zou dragen. Ze was naar het huis gewandeld, in de hoop haar gedachten te ordenen maar ze wist dat er geen weg terug was van de kamerindeling al hoopte ze wel dat er later in het jaar misschien nog toevoegingen zouden gebeuren. Ze had besloten de middelste kamer te nemen, gewoon ook omdat deze de grootste ramen had en dus het meeste lichtinval had. Na enige tijd opruimen en inrichten was ze tevreden met het resultaat en besloot ze wat te rusten in haar nieuwe eigen bed, blij eindelijk van het veldbedje verlost te zijn.

Water gleed door de lange bruine haren en over de koude huid die er onder aanwezig was. De warme stralen water leken te condenseren door haar kille lichaamstemperatuur en aanslag te veroorzaken tegen de glazen behuizing van de douche. Eindelijk was ze in staat om zich terug te douchen in een cabine die gemaakt was voor een persoon in plaats van een dwerg, dacht ze terwijl ze de doucheknop omsloeg en het water afsneed. De deuren van de behuizing gingen open en de stoom ontsnapte de kleine cabine in de richting van de grote open ruimte. Ze wreef de aanslag van de spiegel een grijnsde eens kort naar haar spiegelbeeld terwijl ze haar gezicht van alle kanten bekeek. Ze moest toegeven dat ze er goed uitzag vandaag al wist ze wel dat dat elke dag een feit was. Een korte, strakke zwarte rok werd vergezeld met een bijpassend topje dat amper de naam waardig was vanwege hoe diep het uitgesneden was en haar haar werd kort geborsteld en gedroogd voor ze simpele make-up opdeed. Simpel voor haar was misschien iets meer dan wat een ander simpel zou heten maar ze was ni eenmaal iets meer op aandacht gericht dan die anderen. Ze stak haar voeten in een vloeiende beweging in stiletto’s die haar instant vijftien centimeter deden groeien voor ze de gang boven inwandelde. Onderaan de trap in de richting van de woonkamer ving ze twee stemmen op waarvan één klonk als muziek in haar oren. De hele verhuis en de hele situatie hadden voor een onveilig gevoel gezorgd bij Kallista en het had de deur wagenwijd opengelaten voor haar om een vaste stek in te nemen ’s avonds. Met een speelse grijns wandelde ze elegant de trap af. Ze kon de indeling en aankleding van het huis wel appreciëren, niets te speciaal, niets te opvallen en helemaal niets te extra. Een huis perfect voor zatte en nuchtere mensen mee naar binnen te slepen zonder dat ze de dag nadien enig idee hebben welk huis het precies was in de lange rij van dezelfde huizen.

Zonder enige aandacht te schenken aan haar omgeving drukte ze haar lippen tegen Levis wang, “Wie we hier hebben,” zei ze speels terwijl ze haar nagel over zijn rug liet glijden voor ze haar blik richtte op de andere jongen in de ruimte. Haar hoofd kantelde naar een kant voor ze op hem af stapte en hem eens goed van kop tot teen bekeek. Hij was knap, in alle vormen van het woord maar niet op dezelfde manier als Levi. Het had iets onschuldigs, liefs en ongedwongen, een beetje zoals Kallista en dit zorgde er meteen voor dat ze niets liever wou dat die onschuldige blik van zijn gezicht vegen. Ze liep eens kort rond hem en ging achter hem ging staan voor ze over zijn schouder Levi vragend aankeek, “En wie is dit? Hij ziet er wel heel schattig en onschuldig uit, is het een cadeautje? Jij alleen was heus wel genoeg geweest hoor,” deelde ze Levi mee met een grijns en een knipoog. Ze herinnerde ze zich niet dat ze naast Levi nog een naam op het papiertje geschreven had, noch had ze iets opgevangen de afgelopen dagen. Niet dat ze het niet apprecieerde, ze was zelfs zeer tevreden met het feit dat ze nu samenwoonde met twee mannen, al leek de nieuwe toevoeging iets minder happig om mee te spelen met haar spelletjes dan Levi was.

There ain't no rest for the wicked,
untill we close our eyes for good.

Levi was hetzelfde als anders. Statig en meteen in staat om mee te spelen in eender wat ze zijn richting uitgooide. Zijn hoofd kantelde in haar richting en ze kon niet anders dan zijn grijns weerspiegelen met één van haarzelf terwijl zijn warme hand zijn plek vond op haar onderrug voor hij een kus op haar wang plaatste. Zijn warme lippen voelden ondertussen al vertrouwd tegen haar kille huid en een halve glimlach vond zijn plaats op haar lippen. ”Je lijkt bijna verrast,” zei ze hem stil voor ze zijn arm verliet om in de richting van de andere persoon te wandelden. De zwartharige jongen leek verwacht te hebben dat Kallista hem kwam begroetten, tot zo ver die Levi oprecht zou begroeten. Het kwam ook zelden voor dat ze reeds in de vroege vooravond haar hoofd op stak. Kallista moest zeer moe geweest zijn om haar verdediging zo te laten zakken. De brunet voor haar zag eruit alsof zij zojuist een hele emmer ijsblokjes over hem gegooid had en ze was meteen lichtjes verveeld. Ze was nu eenmaal gewoon om een geheel andere reactie op te roepen bij jongens, zeker bij degene die er zo onschuldig en braaf uitzagen als het exemplaar voor haar. Ze trok haar wenkbrauw vragend op naar hem maar schonk verder geen aandacht aan zijn verraste uitdrukking.

Ze voelde een rilling door zijn ruggengraat gaan en keek bijna verrast voor ze Levi aankeek. Haar koele blik bleef op de blauwe ogen voor haar gericht terwijl ze luisterde naar wat hij te zeggen had. Zijn lach deed haar opnieuw een wenkbrauw optrekken voor er een grijns over haar gezicht gleed. ”Owh, dus ze hebben toch nog iemand bij ons gestampt. Iemand gaat daar oprecht blij om zijn,” zei ze, gevolgd door een kille grinnik. ”Je zorgt ten allen tijde voor een leuke afwisseling en vermaakt, dat weet je inderdaad” vertelde ze Levi met een knipoog voor de bruinharig jongen zijn mond open trok. Ze verplaatste zich een beetje terwijl hij aan het spreken was zodat ze zijn gezicht beter kon zien. Haar koude lach vulde al snel de woonkamer en ze keek hem bijna teleurgesteld aan, had zij weer voor dat zo iemand in haar huis terecht kwam. Pyra vergat even rekening te houden met het feit dat Kallista de hoofd persoonlijkheid was en dat het dus technisch gezien diens huis was. ”Oh Levi kijk, is hij niet schattig.” begon ze terwijl ze de raven aankeek en naar de andere jongen wees. Ze moest zichzelf zelfs tegenhouden om niet in zijn wang te nijpen. ”Hij denkt dat ik haar ben,” zei ze vervolgens op een spottende toon terwijl ze Levi aankeek. ”Lieverd, je zit er zo hard naast, al kan ik je niet zeggen of ze tegen de deur gelopen heeft en/of een hersenschudding heeft,” zei ze wanneer ze zich terug richtte naar de persoon naast haar. Een koele hand werd uitgestoken naar de jonge man, “Aangenaam, Pyralis of zeg maar Pyra. Zolang het maar niet Kalli of Kallista is,” stelde ze zichzelf voor. Ze had een hekel aan mensen die hen niet uit elkaar konden houden en het veroorzaakte een zure smaak in haar mond die ze liever niet had. Daarna vervolgde ze met, “Ik ben Kallistas tweede persoonlijkheid, en degene die al het plezier heeft,” terwijl ze een knipoog gooide naar Levi. ”Die jongen kan je wel zeggen hoe het is om samen te leven met ons beide,” legde ze verder uit terwijl ze naar Levi wees gevolg voor een ijzige lach. Ze vond dit bijna te grappig om verder te gaan. Het was al enige tijd geleden dat ze zo gelachen had om een situatie.

Pyralis realiseerde zich ineens dat de arme ziel helemaal niet op de hoogte was van de situatie en dus helemaal uit de lucht gevallen kwam maar medelijden stond niet in haar groene boekje. Dat gegeven zorgde ervoor dat ze hem vragen aankeek en ineens vroeg ze zich af hoe goed de jongen haar wederhelft kende. “Ken jij hem?” vroeg Pyra eerst aan Levi voor ze zich terug op de andere persoon richtte, ”Van waar ken jij Kallista?” vroeg ze vervolgens. De naam van de andere persoonlijkheid werd bijna uitgespuwd als een goor smakend productje maar ze was en bleef de beschermende persoonlijkheid en dat  beschermend kantje was misschien wel ergens nieuwsgierig naar hoe hij haar kende, “Het is maar dat ik weet hoe zeer ik haar kan raken met jou,” vervolgde ze daarna giftig met een grijns die haar gezicht bijna in twee spleet voor ze haar hand op zijn schouder plaatste.

There ain't no rest for the wicked,
untill we close our eyes for good.

Het was normaal in haar ogen dat Levi verward was. Meestal had zij enkel de mach wanneer de zon al lang verdwenen was achter de horizon en de temperatuur enkele graden daalde. Toepasselijk met haar karakter. Ze trok kort haar wenkbrauwen op naar Levi, ”Misschien wou ik ook eens genieten van de zonsondergang,” zei ze hem, spot overduidelijk aanwezig in haar stem. Ze had minimale interesse in zonsondergang of enig andere dagdagelijkse activiteit, enkel wat er ’s avonds in het stadje gebeurde boeide haar. ”Hebben wij twee zelfs één kamer nodig?” beantwoorde ze hem speels voor ze haar aandacht richtte op de andere persoon.

Het was nog maar enkele keren gebeurt. Mensen die hen beide als individuele personen leerde kennen en het kon één van beide richtingen uitgaan. De meest voorkomende was verassend degene die Levi genomen had, eerst haar ontmoeten om dan enige tijd later oog in oog te staan met een Troetelbeertjes versie van haar. Dit verliep meestal vrij kalm aangezien Kalli meestal de onschuldige route koos en deed alsof ze geen idee had wie Pyra was of ronduit loog en zei dat ze tweelingzussen waren. Sommige mensen liepen hier met open ogen in ondanks dat Kallista een afschuwelijke leugenaar was en anderen zoals wraakzuchtige vriendinnetjes, verloren gelopen pleziertjes en Levi, geloofden het niet en kregen na wat vragen uiteindelijk wel de waarheid wanneer ze het juist aanpakte. Wat momenteel gebeurde was nog maar zeer zelden gebeurd en het was ook de reden waarom Kalli een zeer beperkt aantal vrienden heeft wanneer iemand met zo’n karakter eigenlijk zou moeten verdrinken in vriendschap. Ze zag hoe Levi met enig begrip de brunet aankeek, waarschijnlijk omdat hij ook verward was de eerste keer dat hij Kallista ontmoette nadat hij haar ontmoet had. De radartjes in de jonge man zijn hoofd leken te draaien aan een tempo die Pyralis onmogelijk kon begrijpen terwijl ze de puzzelstukjes bijna letterlijk is elkaar zag vallen maar toch leek de bevestiging hem te raken als een baksteen in de maag.

De blauwe kijkers van de jongen gleden van haar hand naar Levi en ze kon een grinnik niet onderdrukken. Zij en Kallista waren misschien verschillend op zo veel verschillende vlakken maar hun smaak viel netjes in dezelfde rij. Haar poging tot ’beleefdheid’ werd genegeerd en zuchtte kort voor ze haar hand liet zakken zijn retorische vraag spottend besloot te beantwoorden “Een ander soort plezier dan met de blokken spelen lieverd wiens naam ik nog steeds niet opgevangen heb,”. Ze volgde de vragende blik richting Levi die op zijn beurt antwoord gaf dat het wel wende. Ingewikkeld, zo een mooi woord om haar en Kallista te omschrijven, zo een mooi woord in het algemeen bedacht ze zich terwijl ze Levis handen op heupen verwelkomde door haar handen op die van hem te plaatsen. ”Hij lijkt mij toch wel slim genoeg om zijn mooie hoofdje rond dit hele gedoe te wikkelen, niet?” vroeg ze Levi terwijl ze de zwartharige zijdelings aankeek. ”Of ben is dat knappe kopje van jou helemaal leeg daarbinnen?” vroeg ze vervolgens voor ze grijnsde in verband met Levis tweede opmerking. De brunet gaf inderdaad een volledig andere vibe af dan mannen zoals Levi en ze wist maar al te goed dat die bravere, onschuldige en lievere jongens nu eenmaal liever een goedlachse prinses hadden dan iemand zoals zijzelf.

Levi ontkende dat hij de andere jongen kende en een duidelijk antwoord werd niet gegeven door die tweede voor ze vervolgde met haar volgende zin en haar hand op de brunet zijn schouder plaatste. Die leek dat echter niet zo zeer de appreciëren en al snel viel haar hand terug naar haar zijde. Ze begon zich stilaan toch te ergeren aan de jonge man en moest zichzelf tegenhouden om haar scherpe tong niet nogmaals tegen hem te keren. Ze richtte een scherpe blik op de jongen die achter haar stond, hij had gedurfd haar terecht te wijzen op haar gedrag en dit met een grijns die zich al snel rond zijn mond vormde. ”Sinds wanneer ben jij onder de indruk dat ik een vriendelijke kant heb?” vroeg ze hem in een scherpe toon. Enkel mannen die enig nut hadden voor Pyra konden aanzien worden als ‘noodzakelijk’ en misnamen haar verleidingstechnieken soms als vriendelijk maar ze wist heus wel dat Levi beter wist dan dat. Een grijns vormde zich echter wanneer de zwartharige knul voor haar kwam staan en haar uitlegde dat ze de brunet genoeg konden raken, ze keek hem kort in zijn ogen aan zonder enige emotie op haar gezicht voor hij terug achter haar ging staan. Ze wist heus wel dat ze de jongen kon kwetsen moest ze echt willen maar dat was al bij al niet haar doel. Ondanks het feit dat ze de beschermende persoonlijkheid was, was het enkel haar taak Kallista te beschermen tegen dreigementen van buitenaf, zijn deze emotioneel of fysiek. In enkele passen bevond ze zich terug voor de jongen, ”Waarom zou je er niet aan wennen? We zijn nu eenmaal een duopack, als je de prinses wilt krijg je mij erbij. Gratis en voor niets,” vertelde ze hem met een grijns. ”Al moet ik op deze moment wel toegeven dat ze zeer goede smaak heeft,” vervolgde ze bedenkelijk nadat ze de brunet nog eens goed bekeken had.

There ain't no rest for the wicked,
untill we close our eyes for good.

Haar lach, kil en koud op haar gekende manier klok kort door de nog ongeklede woonkamer. Romantisch was nu echt een adjectief dat ze niet bij zichzelf zou plaatsen, toen niet, daarvoor niet, nooit niet. Ze begreep ook helemaal niet waarom mensen zoveel nood hadden aan emoties die werden opgemaakt door een mengeling van moleculen in onze hersenen in de hoop van ze te door voortplanten. Daar kon Pyra op oefenen zonder dat ze nood had aan de bijhorende vlinders, of dat was toch hoe ze dacht dat mensen het omschreven. In tegenstelling tot de emotie met de spreekwoordelijke vlinders was de emotie die door Pyra begon te denderen als een sneltrein net iets minder rooskleurig. Een ader in haar voorhoofd begon geërgerd te kloppen en voor even dacht ze zelfs dat haar wenkbrauw een ergerlijke tik vertoonde. De brunet was zonder enige moeite op alle knopjes aan het drukken, en niet op degene die Levi telkens zo netjes wist te bespelen. Het feit dat de laatstgenoemde als een juffrouw in de kleuterklas sterren leek uit te delen voor elke woordengroep of handeling die de jongere jongen gebruikte om haar te ergeren vond ze dan weer amusant op zijn eigen manier. De manier waarop hij lieverd uitsprak deed haar zo hard grijnzen dat haar gezicht bijna in twee, the boy got spunk. ”Oh,…” uitte ze met een geamuseerde blik naar de brunet. De klank liet ze was in de lucht zweven, ze had namelijk niet veel meer te melden aangezien ze vrij duidelijk was geweest in wat ze bedoelde. Het feit ze hem bijna letterlijk zichzelf zag terechtwijzen deed haar nogmaals grinniken. De jongen, Victor blijkbaar, was duidelijk een brave en welgemanierde jongen en dit was precies waarom ze hier zo veel plezier uit haalde. ”Aangenaam Victor,” accepteerde ze zijn voorstelling met een venijnige glimlach op haar gezicht, samen met Levis handen op haar heupen.

Er hing een spanning in de lucht die Pyra niet meer gevoeld had sinds ze voor de eerste keer opgeroepen was door Kallista. Het was bijna te snijden en vorige keer had ze simpelweg twee meisjes en één of andere snotneus een bloedneus gemept voor ze was gaan drinken met een zak ijs op haar knokels. Maar zelfs voor haar leek dat wat kort door de bocht in de situatie voor handen. En het was dan dat de perfecte situatie zich voordeed. Ze negeerde Levis opmerking omdat het haar eigenlijk maar weinig interesseerde dat de jongens zich moesten aanpassen. Als het aan haar lag kwam Kallista simpelweg nooit meer boven, maar dat was nu eenmaal makkelijker gezegd dan gedaan. “Misschien moet Kallista iets anders rond dat al dan niet lege knappe hoofd van je wikkelen?” begon ze met een speling op haar originele uitspraak tegen Levi. Dubbele betekenis sijpelde door haar kille woorden net als haar mondhoeken die traag omhoog krulde.

Levi nam afstand en het was de eerste keer dat ze zich oprecht beter voelde nu de warme huid verder van haar koelte verwijderd was. ”Er zijn andere dingen waar jij meer van onder de indruk bent natuurlijk, vriendelijkheid heb ik voor die dingen gelukkig niet nodig,” melde ze met een halve grijns voor ze naar de brunet luisterde en zijn richting uit wandelde. Levis stem gleed over haar, zacht als satijn. Ze wist goed genoeg, net als de donkerharige jongen, dat Kallista morgenvroeg niet zou weten wat eerst te zeggen terwijl tranen van haar wangen rolde wat een oprecht warme glimlach over haar gezicht deed glijden. Pyralis was er om Kalli te beschermen tegen krachten van buitenaf niet tegen krachten van binnenuit. Helaas hield iets binnenin haar tegen om de brunet rechtover haar volledig met de grond gelijk te maken. Er waren natuurlijk nog andere wapens in haar arsenaal maar ze besloot die nog even achter slot en grendel te houden. Victor leek namelijk al genoeg aangedaan van het hele gebeuren. Desondanks leek hij trots wanneer hij haar en Levi antwoordde, ”Tuurlijk heb je die keuze, en ik wens je verschrikkelijk veel succes,” beantwoordde ze hem met een speelse grijns. Oh lieve, onschuldige Victor wist niet waar hij aan begonnen was en ze hoopte voor hem dat hij ’s nachts ook ergens anders terecht kon. Pyra kon zonder enig probleem zijn leven tot een hel maken zonder ook maar één woord te uiten tegen de brunet.

Paniek schoot kort over de jongen zijn gezicht wanneer Levi de kamer verliet en zelfs Pyras blik gleed naar de opening waardoor hij vertrokken was tot zijn vraag door de ruimte weergalmde en zijn vragende blik op hen gericht werd. ”What he’s having” grijnsde ze naar de zwartharige jongen met een knikje naar Victor. Dit voor ze in zijn richting wandelde. ”Zeker dat je hem niet kent?” vroeg ze wanneer ze langs hem heen de keuken inwandelde. Er was iets aan de brunet dat haar continu deed twijfelen aan haar eigen oordeel. Een zucht verliet haar mond wanneer ze niet meteen sterkedrank vond in de kastjes maar wel enkele glazen. ”Ik ga er echter van uit dat jij iets in die tas van jou hebt steken. Één grote of vele kleintjes, whatever,” zei ze in de richting van Levi voor ze de glazen op de tafel neerplaatste. ”Dus pretty boy,…” begon ze terwijl ze haar blik terug op Victor plaatste, ja die naam zou blijven plakken, ”First base, second base of all the way,” vervolgde ze met een grijns terwijl ze plaatsnam op de rand van diezelfde tafel. De enige reden waarom Pyralis zichzelf niet zo ver kon krijgen om de brunet te vernietigen moest een emotionele connectie zijn met Kallista wat haar mateloos interesseerde en ergerde. Helemaal aangezien Kallista normaal vermeed om enige soort vriendschap, laat staan meer, aan te gaan.

There ain't no rest for the wicked,
untill we close our eyes for good.

Één van haar mondhoeken trok zich omhoog als reactie op zijn opmerking. Hij leek perfect door te hebben dat Pyralis zich begon te ergeren aan zijn gedragingen en woorden maar ondanks dat alles besloot hij er nog een schepje bovenop te doen. ”Troost je, ik verkies ook andere activiteiten dan dit,” vermelde ze, bijna met een giftige ondertoon. Sociaal zijn was gewoon niet haar sterkste kant, ja ze was goed met woorden en ja ze kon mannen – met blijkbaar één storende uitzondering, zonder veel moeite om haar vingers winden, maar echt sociaal contact en een gesprek over koetjes en kalfjes? Neen, dat was niet voor de ranke brunette weggelegd. Ze haalde er echter wel een mooie hoeveelheid plezier uit om de schattige brunet te choqueren, hij deed zijn uiterste best om het helemaal te verbergen en moest haar mutatie niet elke kleine verandering in die ene emotie opvangen had ze voor even geloofd dat ze het volledig bij het verkeerde eind gehad, had als het op Victor aankwam. Zijn woorden kwamen scherp uit zijn mond maar niets kon de grijns die aan het verschijnen was op haar gezicht nog van zijn pad afhouden. Ze trok kort haar wenkbrauw op naar hem zonder verder te reageren op zijn woorden, ze wist genoeg en stiekem wou ze dat hij wist, dat zij het wist.

Haar blik werd naar Levi getrokken wanneer zijn blik op haar rustte en zijn woorden bereken haar oren. Elke letter van het laatste woord werd duidelijk uitgesproken ze trok speels haar wenkbrauw op naar hem. Interesse was iets waar ze zeker genoegen mee nam, interesse was iets waar ze op gedijde, iets waar ze voor leefde. ”Meer heb ik niet nodig, toch?” vroeg ze hem retorisch. Het feit dat Victor ging proberen haar te negeren was een fabeltje dat niet zou gebeuren, het was namelijk uiterst moeilijk om hen beide te onderscheiden zonder het grote verschil in kledij en haardracht. Wanneer hij haar bijna bedankte voor haar bijna vriendelijkheid wierp ze hem een grijns toe terwijl ze opmerkte hoe zeer hij er uitzag als een dier dat ze in een hoekje gedreven hadden. Voor even flitste zijn blik naar het raam en ze vroeg zich af of hij het op een lopen ging zetten maar hij leek zijn gedachten gezet te hebben op binnenblijven.

Met haar lange benen en een elegante tred wandelde ze de keuken binnen en Levis antwoord bleef niet uit. Zijn blik leek door haar door te kijken en ze haalde kort haar wenkbrauw op, niet dat ze hem niet geloofde maar ergens was ze nog steeds geïrriteerd door de manier waarop hij Victor had lijken te belonen zoals een kersverse eigenaar zijn puppy beloonde. Zijn blik ging naar het eiland en woorden volgden mee, ”Niets speciaals, het stoort me enkel dat ik hem niet kan thuisbrengen ondanks dat hij betekenis lijkt te hebben,” vertelde ze hem eerlijk terwijl ze de glaasjes uit de kast plukte. Met zekerheid wist ze dat de connectie niet van haar kant kwam, dit omdat zij nu eenmaal niet zo ineen zat dus moest het wel van Kallista komen. ”Tuurlijk, ik zal dan ook eens een probleem van jou oplossen als het nodig is,” beantwoordde ze op een even speelse toon met een grijns op haar gezicht terwijl ze hem in de richting van de leefruimte zag bewegen. Die grijns werd enkel breder wanneer ze hem zag terugkomen met een fles rum, ”Zie je wel dat je voorbereid was,” zei ze met een klein knikje naar de fles.

Pas daarna richtte ze haar blik terug op de stille jonge terwijl ze met een eenvoudige beweging plaatsnam op de tafel en het glas tussen haar vingers nam. Ze merkte hoe de zwartharige jongen op de barkruk naast haar plaatsnam en het waren Levis fluisterende woorden die haar eerst bereken. Ze richtte een grijns op hem terwijl ze haar wenkbrauwen kort optrok op een manier die verraadde dat ze wist dat ook hij nieuwsgierig was. ”Nieuwsgierigheid zit in mijn karakter lieverd, dat is aan beide kanten blijven plakken,” vertelde ze terwijl haar hand op zijn schouder plaatste. Beide richtte ze hun blik op de jongen die recht tegenover hen plaats genomen had, zij met een grijns die verklapte dat nieuwsgierigheid haar neuronen oplichtten. De hoeveelheid amusement die Levi uitstraalde vertelde haar dat hij de gevormde combinatie even interessant vond als zij. Zijn antwoord deed haar bedenkelijk kijken voor ze grinnikte, ”Ga je ons proberen wijsmaken dat jullie gewoon vrienden zijn?” begon ze vragend, ”Ik en Levi zijn vrienden… dat houdt ons ook niet tegen, of wel?” vervolgde ze terwijl ze de laatste vraag op de zwartharige jongen naast haar richtte terwijl ze haar hand over zijn schouder en bovenarm liet glijden voor ze hem terugtrok. De brandende vloeistof die zich in haar glas bevond gleed door haar hals en liet een brandend, tintelend gevoel achter voor ze het glas terug zacht op de tafel plaatste. In gedachten verzonken liet ze haar blik over de twee mannen glijden, ze had in een huis vol vrouwen terecht kunnen komen, dat zou veel erger geweest zijn. Ondanks dat de brunet duidelijk niet zo happig was op haar, wist ze goed genoeg dat da andere mannelijke persoon in de ruimte een hele boel blijer was met haar aanwezigheid, ondanks haar systematische afwezigheid.

There ain't no rest for the wicked,
untill we close our eyes for good.