Finding Nemo, fresh water edition.

Het was lekker frisjes buiten, de winter hing in de lucht. Het nulpunt was nog niet bereikt, maar Allen had er goede hoop in dat het nog een keertje zou gaan vriezen. Misschien zou er zelfs wel sneeuw vallen, een witte kerst zou echt te gek zijn. Dan zou de sfeer in dit kleine stadje helemaal top zijn, dat wist Allen nu al zeker. Nu al waren er in de tuinen van bewoners gezellige lampjes te zien, die ’s avonds de sterrenhemel deden verbleken in hun pracht en praal. Allen had nieuwe handschoenen, heerlijk zacht vanbinnen, die hij ditmaal niet van plan was kwijt te raken. Het was gewoon iets met die dingen en uit je zakken vallen – alsof ze jaloers waren zodra je handen even zonder de verwarmende omhulsels konden. Even vroeg Allen zich af of de handschoenen een complot voerden samen met alle verdwenen sokken.. Het zou hem eerlijk gezegd niets verbazen.

Allen liep door het park heen, op z’n gemakje. Hij had absoluut geen haast, thuis wachtte enkel de keuze tussen Netflix of eh chillen op andere manieren. En bedenken welke onzin antwoorden hij op z’n huiswerk vragen zou invullen, zodat hij kon claimen dat hij het gewoon niet snapte, maar echt écht een poging had gedaan. Allen wandelde langs het kleine meertje en probeerde ondertussen in te schatten of dat groot genoeg zou zijn om op te schaatsen. Hij zou vast indruk kunnen maken met zijn geweldige atletische skills, als hij Wren ervan kon overtuigen om dit jaar niet krijsend aan zijn arm te hangen. Op de een of andere manier leek dat altijd meiden af te schrikken. Aan de rand van het water zat een jonge vrouw gehurkt, het zag er middelmatig interessant uit. Hmm, zou hij...? Toen ze uit het niets uitlegde waarom ze hier zat te spetteren met koud vies water werd het pas echt interessant. Kort lachte Allen, terwijl er meteen honderden reacties door zijn hoofd schoten. “Een wandelende vis? Dat klinkt als de Jesus van Atlantis,” maakte hij zijn eerste opmerking. Beetje vergezocht, maar nog altijd beter dan opperen dat je misschien per ongeluk iemand neer zou steken. Nu maar hopen dat dat niet te ingewikkeld was. .Soms was simpel beter. “Heb je al geprobeerd hem te roepen?” adviseerde hij haar dan met een wijs knikje. “Of is Blubs niet goed genoeg afgericht?” Tja.. Allen hield van dit soort rare situaties, hij leefde er van op. De gigantische grijns op zijn sproetenkop gaf die levensvreugde al gelijk weer.

Het meisje vond de humor in zijn woorden en liet een verfrissende lach horen. Heerlijk. Hij hield er altijd van om mensen aan het lachen te maken, dat verwarmde zijn hart en gaf hem stiekem ook de flinke ego boost die hij zo graag wilde hebben. Je zou bijna kunnen zeggen dat hij eraan verslaafd was, tja.. Hij ging mooi niet naar een afkick kliniek hoor! Laughter was the best medicine en Allen hield niet van ziekte en ander onheil.

Ze wilde hem opeten?! Nou, een goudvis scharminkel zou waarschijnlijk al verbranden als je het lijkje op de grill legde, laat staan dat er dan nog iets smakelijks over bleef. “Ik denk dat die graatjes niet echt gaatjes vullen,” reageerde hij vliegensvlug op haar. Bijna poëtisch dansden zijn woordenkeuze over zijn lippen, als Allen niet zo snel verveeld was zou hij vast een boek met interessant klinkende uitspraken samen kunnen stellen. Niet dat er altijd veel inhoud achter zat, maarja, rookworst zonder r is ook worst.. Dat liet je toch even nadenken, nietwaar? Even stil staan bij de haast van alledag, jada jada, hij was een diepe denker, als het hem misschien meisjes op kon leveren.  

Eerlijk was eerlijk, voor een mooie meid zoals dit deed Allen altijd wel een beetje meer zijn best. Zette z’n beste beentje voor. Deed zijn rossige haar nog eens goed door er subtiel met zijn hand door heen te gaan. “Allen,” antwoordde hij, haar hand schuddend. Zodra ze een film referentie noemde begonnen de radartjes in zijn hoofd te draaien. Een beetje roestig, maar uiteindelijk kwam hij er wel op, associaties volgen. Hij knipte in zijn vingers, zoekend naar de juiste naam. “Eh, close.. papa-nemo- Ah, Marlin!” Score. Blijf casual, het was geen grote achievement. “Anders kunnen we altijd nog een schepnetje zoeken om Ruin te vangen,” ging hij nog verder in op haar gekke verhaal. Al begon het voor hem steeds onduidelijker te worden of ze nou echt op zoek was naar een weggelopen vis, of dat ze gewoon een keischerpe fantasie had. Either way, hij wilde zien hoe dit uitspeelde. “Waarom had je hem niet aan de lijn?” vroeg hij dan op een plagerige toon.

Humor was voor Allen te vergelijken met een dans. Je moest lichtvoetig zijn. Snel wendbaar. Van A naar B naar Z springen, connecties leggen en ze dan gevat samenvatten. Je publiek aanvoelen, inspelen op alles wat er gebeurde. De juiste intonatie, een sprankelende blik in je ogen. Dat alles voor een lach, een betere beloning dan welk applaus dan ook. Al helemaal als de lach op het gezicht van zo’n beeldschone dame prijkte. Het klonk als veel te veel moeite, maar gelukkig hoefde hij er helemaal niet bewust over na te denken. Als dat het geval was geweest was Allen waarschijnlijk een stuk saaier geweest.

Riley bewees dat ze animatiefilms kende, een duidelijk pluspunt in Allen’s boek. Wie zei dat zulke getekende films enkel voor kinderen waren had duidelijk geen smaak! Allen probeerde nog wat wijs advies te geven, maar ze hadden hier te maken met een weggelopen geniale goudvis, die zich niet zomaar liet roepen of pakken. T zal toch ook niet een keer een makkelijk op te lossen probleem zijn. Maar Allen hield wel van een uitdaging, op ieder vlak. Riley zei dat Ruin het niet zo op riemen had, dat begreep hij op zich wel. Zelf zou hij ook niet graag vastgeketend worden. Dat zou hem alleen maar aanmoedigen om weg te lopen eigenlijk. “Wel zo diervriendelijk dan,” gaf Allen toe. “Wil je anders- Wacht volgens mij zag ik hem!” In zijn ooghoek had hij een bronzige schim langs zien flitsen, of was dat zijn verbeelding? Allen sprong richting het randje van de vijver en tuurde geconcentreerd het modderige water in.