Water leave through the valleys you wore down &Hati

Hati was weer gaan jagen. De duinen en stranden waren tot nu toe de enige gebieden die hij echt kende en durfde te gebruiken als jachtgebied. De rest van het eiland had hij nog lang niet onderzocht. Misschien werd het daar wel tijd voor. Maar dat zag hij nog wel later. Het was vroeg geweest toen hij was vertrokken, omdat de jongen toch alle lessen miste had hij geen grote tijdsdruk, maar hij vond de ochtend en avond een van de betere tijden voor wolfzaken. Na een lopend ontbijt te hebben gepakt en te hebben gegeten was hij weer terug veranderd. Echt de tijd genomen om van het strand te genieten was nog niet gebeurd. Eenmaal weer als mens had hij zichzelf even uitgebreid uitgerekt en zijn zwarte haren wat naar achteren geveegd. Goed, wat kon je allemaal doen op een strand? Het was te koud om te gaan zwemmen, dat was zeker. Om dit tegen te werken liep de jongen wel in een shirtje met korte mauwen rond, maar met iets veel dikkers als dat kon je hem toch nooit vinden. Dus als het niet zwemmen werd, werd het maar wandelen en wat uitwaaien. Met rustige passen begon hij te lopen over het strand en verzonk wat in gedachte. Hij moest nog veel regelen, al stelde hij tot nu toe alles uit. Het liefste zou hij gewoon van het eiland afgaan, maar hier zou hij vast niet de kans voor krijgen. Dat terwijl hij vrij veilig bleek te zijn. In ieder geval had zijn mutatie weinig te maken met zijn eigen onaangename persoonlijkheid. Een keer in de maand in een kelder doorbrengen zou hij best aan kunnen. Plots werd hij uit gedachten gehaald door een stem, maar hij kreeg het voor elkaar vrij rustig op te kijken naar de ander. Zijn amberen blik gleed even over de ander heen, waarna hij haar kant op liep. “Góðan daginn” Reageerde hij in zijn eigen taal, waarna hij op een verassend acceptabele afstand stil bleef staan. Hmm, hij voelde weinig interessants als in reacties. Dus moest hij maar afwachten om het te gaan pijlen.

De zwartharige jongen was met een natuurlijke nieuwgierigheid naar de ander toegelopen. Hij was immers niet gewend dat hij zo weinig van iemand af kon lezen. Natuurlijk waren er altijd wel mensen die hun emoties beter voor zichzelf hielden, maar hij was nu eenmaal iemand die graag grenzen opzocht en dingen als een uitdaging zag. Vrijwel meteen had hij dus besloten dat hij pas weg ging als hij iets van een indruk had achtergelaten. Maar dit bleek echter makkelijker te zijn dan gedacht. Bij de begroeting fronste de ander, en in eerste instantie dacht hij dat het kwam omdat hij in een vreemde taal sprak. Hij sprak immers graag Ijslands voor de kleinere dingen, het bleef zijn eerste taal. De laatste tijd, sinds hij meer met zijn mutatie omging merkte hij dat hij ook zijn andere taal beter begon te spreken. Het Noordse, waar hij eerst maar enkele woordjes van kon. Het leek erop dat hij zijn naam en alias meer eer aan begon te doen dan verwacht. Toen de ander eenmaal herpakt was en in zijn eigen taal terug begon te praten klaarde zijn blik oprecht op. Hati was niet makkelijk oprecht tevreden te krijgen, maar met alles wat zijn werk en afkomst betrof raakte je het goede punt. “Ég gerði það ekki heldur” Sprak hij terug, met een soepelheid in zijn woorden die je alleen kon hebben met je thuistaal. “Ég heiti Hati Hróðvitnisson, Gaman að kynnast þér” Ondertussen had hij zichzelf weer zo hervat dat hij weer de normale Hati was, wat niet perse beter was voor de situatie. Vandaar dat hij ook een buiginkje maakte na zijn woorden. Met een schuin grijnsje keek hij nu weer naar de meid. “En thu?” Het voelde gewoon goed om terug te kunnen praten in iets wat hij begreep. Dit kwam minder vaak voor dan gewild.

Translate:
Ég gerði það ekki heldur – Ik had het ook niet verwacht
Ég heiti Hati Hróðvitnisson, Gaman að kynnast þér – Mijn naam is Hati Hróðvitnisson, aangenaam.
En thu? – En jij?

Er was een groot verschil voor de jongen als hij gewoon zijn eigen taal kon praten. Vaak zorgde dit er onbewust ook voor dat hij wat netter werd. Al bleef hij nog altijd zichzelf en maakte zijn naam nog waar, maar hij was in ieder geval in het begin minder zichzelf. Hij merkte ook dat de ander ervaring had in de taal spreken, maar dat het niet geheel haar thuistaal moest zijn zoals bij hem. Dit maakte hem nieuwsgierig naar waar ze wel vandaan kwam. Echter had hij eerst andere dingen om mee bezig te zijn. Zo leek de ander er niet helemaal mee eens te zijn dat hij boog, wat bevestigd werd door haar woorden. Onverstoorbaar als Hati was grijnsde hij hierdoor breed. “Ég þarf ekki að” Begon de zwartharige simpel, de nadruk leggend op het moeten. “En ég mun samt” Er was weinig aan te doen als hij eenmaal met zulke dingen bezig was. Je kon het dus ook niet winnen in welk argument dan ook, als hij zou willen buigen deed hij dat. De ander stelde zich voor met een naam die de bekende regeling had. Maar ook het voorstuk wekte zijn interesse. Het was een krachtige naam, en hij vroeg zich af wat de dame gedaan moest hebben die te krijgen. “Valkyrie eins og í Valkyrja?” Vroeg de jongen dus ook na, in de hoop meer informatie eruit te krijgen. De ander zat nu even aan hem vast, kreeg je ervan als je ineens interessant bleek te zijn. Bij de vraag knikte hij even “Einmitt. Hvaðan kemur þú?” Het was wel een heel braaf gesprekje hoor, was hij niet van zichzelf gewend. Echter kon hij pas iets uitlokken nadat hij wist wat hij wou weten, anders werd het achteraf eruit krijgen nog een probleem.

Ég þarf ekki að – Ik hoef niet te bukken
En ég mun samt – Maar ik doe het alsnog
Valkyrie eins og í Valkyrja? – Valkyrie als in Valkyrja?
Einmitt. Hvaðan kemur þú? – Inderdaad. Waar kom jij vandaan?

Bij de reactie op zijn woorden was het voor Hati meteen duidelijk hoe hij de ander voortaan zou noemen. Hij was vrij simpel aangelegd en dit had een leuk zicht gegeven. Hij werkte nogal in het idee dat goed gedrag beloond werd. Als er iets gebeurde en hij kreeg de juiste reactie, deed hij het vaker. Wat was het toch makkelijk. Hij had de trots in haar stem gehoord, wat te begrijpen was met een naam zoals die. Een naam stond voor het karakter van degene. Wat hem een goede inschatting zou geven van de ander. Toen de ander het nog verklaarde knik hij begrijpend. Hij kende ze, eigenlijk was hij vrij ouderwets opgevoed. Maar hij wist ook niet precies wat hij allemaal was. Vandaar dat hij een open gebaar maakte met zijn armen en terug reageerde “Það hentar þér” Het was waar ook, ze zag eruit als iemand die zichzelf wel kon redden. Of in ieder geval niet bij de emotionele huppeltrutjes hoorde die hij hier ook al had gezien. “Ég Hati eins og í son Fenrir og Mánagarmr” Als in de verrader en vijand van de goden, degene die de maan verslond tijdens Ragnarök. Ja, zijn naam was dus minder eervol als die van ander. Maar hij was in ieder geval sterk, en wat naar genoeg paste deze ook goed bij de jongen. Hierna kwam hij erachter dat de ander uit Denemarken kwam, waardoor hij even bedachtzaam knikte. Hij was er nog nooit geweest, maar het kon verklaren waarom ze zijn taal sprak, het lag allemaal redelijk in de buurt. Zijn blik gleed naar het gebouw wat achter de Valkyrja stond. “Býrðu hér?” Sprak hij vragend. Hij was er nog maar net en als de ander hier woonde zou hij graag willen weten hoe ze dat voor elkaar had gekregen. Als een privévertrek met stranduitzicht ook een optie was. Tjah, waarom dan een kamertje delen met een wildvreemde?

Það hentar þér – It suits you
Ég Hati eins og í son Fenrir og Mánagarmr – Ik ben Hati als in zoon van Fenrir en maanjager.
Býrðu hér – Woon je hier