Where can I go? |&Gahiji

Het was nog erg vroeg in de morgen, de zon kwam zo’n beetje net op en gaf alweer wat meer kleur aan de wereld. Deze was nu nog het felst aangezien de zon erg laag was, iets wat Valkyrie kon zien uit het raampje van het houten huisje. Het kleine houten huisje die Clyde voor haar had gebouwd omdat ze niet binnen kon slapen in haar eigen kamer omdat ze dan helemaal gek zou worden. Alsof ze dat nu niet werd en het nu wel goed met haar zou gaan. Ze hadden allebei ook wel geweten dat het geen vaste oplossing mocht zijn, ze kon zichzelf tenslotte niet blijven afzonderen. Het was nu alleen maar zodat ze niet in de koud buiten hoefde te slapen omdat ze nog steeds niet binnen durfde te slapen, tenminste niet in dat enorme gebouw.

Ze was opgestaan en stond eventjes gewoon naar buiten te staren. Het uitzicht op de zee was prachtig en het was een van de weinige dingen die haar nog aan thuis deed denken, of toch soort van. Natuurlijk waren er wel grote verschillen tussen hier en Denemarken. Toch, kon ze zichzelf er wel redelijk in vinden, zeker omdat ze in Skagen niet het uitzicht had gehad vanaf een Fjord, maar ook vanaf een strand. Na eventjes pakte ze een deken, een stuk hout en een mes. Iets van wat afleiding voor alles wat door haar gedachten glipte waarvoor de eenzaamheid dat weer zeker geen goed idee was. Ze moest snel weer naar binnen, dat wist ze ook. Maar ze mocht niet weer alleen op een kamer want dan zou het alsnog geen zin hebben, dan kon ze beter wel in het houten huisje blijven slapen.

Met een deken over haar schouders heen geslagen liep ze naar buiten, waar het zelfs al net iets warmer was dan verwacht. Zoveel wind stond er niet en de zon die nu al iets verder omhoog was geschoven scheen nog best warm in vergelijking tot een paar weken geleden. Toch ging er nog wel een huivering door haar heen wanneer ze het zand op kwam gelopen. Oké, misschien was het toch nog best wel een beetje koud, maar dat kwam ook deels door wat ze aan had en daarom ook het dekentje. Ze liet zich zakken in het iets wat klamme zand in de kleermakers zit en keek uit over de zee. Kort knipperde ze even en zuchtte ze waarbij ze haar aandacht vervolgens op het stukje hout richtte. Probeerde voor even alle gedachten te verjagen net zoals de eenzaamheid en zichzelf te richten op het mesje en het stuk hout. Het was het enige dat ze kon bedenken om te doen als ze zich verveelde en het was vroeger ook altijd iets geweest waarin ze rust had kunnen vinden. Maar toch, het betekende vaak wel iets wanneer ze eraan begon. Vaak voelde ze zich dan toch niet zo heel lekker omdat het altijd was om haar aandacht ergens anders leggen. Zachtjes gleed ze telkens met het mes langs het hout, begon ze er figuurtjes in te maken en stukjes uit de halen waarbij ze misschien onbewust een Basilisk begon te maken..

/Gahiji

Veel herinneringen zaten verbonden aan het maken van kleine houten snijwerken, hoewel ze soms ook wel helemaal niet klein waren geweest. Haar schilden hadden ook vol gezeten met kleine tekeningetjes die erin gesneden waren met een mesje. Ze maakte sieraden ermee en ook andere dingen die ze met haar kleren kon dragen. Het was nu alleen allemaal weg en er was niets van over gebleven. Helemaal niets, op een klein houten hangertje na die nog steeds om haar nek hing van de laatste keer dat ze in het watermonster veranderde voordat ze vast kwam te zitten. Een hangertje die gemaakt was door haar zoon en ze in al die tijd nooit af had gedaan en daarom ook behoorlijk versleten was.

Waarom ze nu alleen een Basilisk maakte? Misschien omdat ze het beeld nog altijd scherp in haar hoofd had zitten of omdat ze er nog steeds aan dacht? Waarschijnlijk allebei. Het zou namelijk een leugen zijn als ze zou zeggen dat ze het allang vergeten was en er niet meer aan dacht, want het ging nog steeds wel vaak door haar hoofd. Maar dan vooral omdat ze zelf vond dat ze nogal stom had gedaan.
Daarom maakte ze een Basilisk. Misschien kon ze het aan Lawrence geven om het toch soort van goed te maken. Als dit nog niet zo mocht zijn. Want om eerlijk te zijn kon ze wel iets van vrienden gebruiken en ze kende zichzelf. Ze was nu eenmaal niet heel makkelijk met vrienden maken.

Ze had het echt helemaal niet door dat iemand van achter het huisje naar haar toe aan het lopen was. Daarvoor was ze te druk bezig met het uitsnijden van stukjes hout, aangezien dat nog niet zo makkelijk ging als je zou denken. Het zachte getik tegen het hout kon ze ook niet horen omdat ze zich voordat focuste op de zee en de golven. Plus, je zou gek worden als je op elk geluidje ging letten want er zaten ook genoeg dieren. Ze hoorde het uiteindelijk wel van de voetstappen in het zand, maar dat was ook niet zo moeilijk om te horen. Hierdoor stopte ze wel even met wat ze aan het doen was om te luisteren tot ze alleen niets meer hoorde. ‘En dat is,-’ Hoorde ze een mannelijke stem zeggen waardoor ze meteen omhoog schoot en zichzelf omdraaide. Ze stond verdedigend met haar mesje, al had ze zelf gelukkig snel door dat het niet nodig was. ”Het is een uh.” Begon ze en keek vervolgens kort naar het houten snijwerkje. Ze wilde namelijk niet het woord Basilisk zeggen, dat was te specifiek en misschien te makkelijk te achterhalen. Niemand hoefde ook maar iets over haar te weten wat ze niet hoefde te weten. ”Slang.” Zei ze daarom snel en keek hem weer aan. Het mesje liet ze weer zakken en ze ging weer iets rechter staan. ”Je liet me schrikken.” Zei ze even als een soort van verontschuldiging voor haar heftige reactie. Valkyrie schrok alleen de laatste tijd veel.

Het feit dat ze zo snel schrok was ook een kleine hint dat ze zichzelf nog steeds niet comfortabel voelde in dit ‘tijdperk’ en dat ze daarbij ook nog het liefst iets van een mes bij had voor verdediging. Ze wist er nog steeds niet helemaal mee om te gaan, alle vreemde nieuwe dingen. Meteen zag ze ook de afkeuring in zijn blik na haar actie, waardoor ze zichzelf weer even probeerde te herpakken en het mes te laten zakken. Het zou misschien ook angstig overkomen en dat wilde ze ook niet uitstralen, ondanks dat het misschien diep van binnen wel eens het geval kon zijn. Ze wilde het alleen zelf ook niet toegeven.

Het echt juiste antwoord had ze niet meteen gegeven, hoewel het er niet ver naast zat aangezien het wel een slang was. Hij hoefde tenslotte ook de details niet te weten, dat waren zijn zaken helemaal niet. Mocht al blij zijn dat Valkyrie hem zelfs al een antwoord gaf en niet de hele vraag hing omzeilen, of hem gewoon helemaal zou negeren. ‘Een Basilik dus,’ Zei hij waarbij de uitspraak alleen niet helemaal geweldig was? Zo sprak Lawrence het namelijk niet uit en ze ging er toch maar vanuit dat hij het goed zou aanspreken, aangezien hij eentje was. ”Basilisk ja..” Verbeterde ze hem even zachtjes, met een klein beetje tegenzin. Toch vroeg ze zich wel even af waarom hij dat wist waardoor ze hem alsnog even fronsend aankeek. ”Hoe wist je dat?” Vroeg ze even wat wantrouwend, want oké het was toch wel een beetje vaag geweest of iets. Aangezien hij het ook niet uitsprak zoals ze het had gehoord.
Ze deed even een stapje terug en keek hem nog steeds wantrouwend aan wanneer hij zijn hand naar haar uitstak. Wist namelijk niet meteen wat hij wilde en ergens vond ze hem wel een beetje vreemd. Zijn ogen vond ze daarbij ook nog een beetje vreemd en alles bij elkaar zorgde ervoor dat liever een stapje weg deed. ‘Laat zien,’ Commandeerde hij waarop ze hem even fronsend aankeek. Ging hij haar nu serieus commanderen? Wist hij wel wie hij voor zich had? Ze keek hem even hard aan, niet van plan om het aan hem te geven. ”Als je het misschien zou vragen.” Zei ze even met een waarschuwende blik om vervolgens weer even te kijken naar het houten werkje in haar hand en terug naar hem.

‘Dat was duidelijk,’ Zei hij nadat ze nog besloot zichzelf te verantwoorden voor haar actie, niet dat ze het erg graag wilde en dat was ook wel te zien. Maar ze deed haar best om wat aardiger te zijn, soms. Ze wilde alleen geen sorry zeggen of wat dan ook, dus hier moest hij het mee doen. ‘In een andere tijd was je net een hand verloren,’ Liet hij weten en zei het ook alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Iets waardoor ze toch eventjes een wenkbrauw optrok, ondanks dat ze daardoor ook wel stiekem een beetje nieuwsgierig was geworden. Een andere tijd? Wat bedoelde hij daar precies mee? ”In een andere tijd zou je niet zomaar ineens achter mij durven staan.” Zei ze op dezelfde manier terug, meende het ook. Maar dat had hij dan ook echt beter nu kunnen doen. Ze had op zoveel verschillende manieren kunnen reageren en allemaal niet echt fijn voor hem.

Ze was wel even verbaast over het feit dat hij wist dat het een Basilisk was, ondanks dat hij het niet helemaal goed uitsprak, tenminste niet zoals Valkyrie het in haar hoofd had zitten. Nu was het zo dat zij erg veel wist van deze taal en daarmee ook alle woorden maar ze vertrouwde er wel op dat Lawrence het goed zou hebben gehad. Daarom verbeterde ze hem eventjes. Niet bedoeld om hem dwars te zitten, meer om het hem even te laten weten hoe het juist uitgesproken werd. Hoewel ze het zelf ook liever niet toegaf maar oké, het was een Basilisk. Ze deed tenslotte een beetje haar best om ‘sociaal’ te doen want ze had hem ook even goed kunnen negeren. Dan was ze nu al terug gelopen naar het huisje en dat ze de deur achter zich dichtgetrokken, was ze er ook meteen vanaf.
‘Dat,’ Zei hij ook even tegen zijn zin waarop ze even zuchtte, dit gesprek begon al goed. Ze vroeg zich alleen nog wel even af waarom hij dat wist. Het was ook nog helemaal niet echt af, hoewel ze wel al ver was gekomen. De kop was al redelijk goed uitgesneden. ‘Je gedachten,’ Antwoordde hij op haar vraag waardoor ze hem even fronsend aankeek. Stiekem schrok ze ook een beetje maar dat liet ze deze keer niet merken, niet een klein beetje. Ze moest dus maar een beetje gaan oppassen met wat ze dacht waarschijnlijk. ”Je kan mijn gedachten horen?” Vroeg ze nog even na voor de zekerheid.

Natuurlijk zou ze het niet gewoon aan hem geven omdat hij dat commandeerde, zo werkte dat bij haar niet. Het zou misschien bij iemand anders wel werken maar Valkyrie was niet gewend om gecommandeerd te worden. Ze was tenslotte een leider geweest van haar volk in de Viking tijd, een Earl en een shieldmaiden. Zij hoefde voor niemand te buigen en ze was nog steeds niet van plan om dat te doen. ‘Wat is het met jullie mensen en vragen stellen,’ Vroeg hij hoofdschuddend waarop ze even haar schouders optrok. ”Jullie mensen? Ik weet niet wat je daarmee wil zeggen maar ik neem in ieder geval geen bevelen aan.” Zei ze standvastig, niet van plan om in te geven. Daarvoor had hij nu de verkeerde voor zich staan. Hij probeerde het nog voor elkaar te krijgen door zijn hand uitgestoken te houden en haar doordringend aan te kijken, maar ze was niet bang voor hem dus waarom zou ze het dan zo makkelijk opgeven. Het zou zwak lijken. Ze bleef hem even strak aankijken zonder ook maar van plan te zijn om het te geven. ”Ik ga het zo niet geven, dan zul je het toch zelf moeten zien te pakken.’ Zei ze waarbij haar blik al genoeg zei over dat het niet gemakkelijk zou zijn. Valkyrie mocht dan wel 500 jaar lang in een kooi hebben gezeten, ze zou het nog altijd verdedigen zoals ze anders zou doen en ze was zeker niet bang om daarbij harde stoten uit te delen.

Ze was haar hand kwijt geraakt in een andere tijd, iets wat haar toch stiekem nieuwsgierig maakte naar over welke tijd hij sprak. Eigenlijk had ze geen idee of zulk soort straffen nu ook nog uitgevoerd werden maar ze werden zeker in haar tijd wel gedaan. Mensen konden daar van alles kwijt raken als ze iets deden wat niet mocht. Vikings waren daar ook net zo wreed in geweest, ondanks dat Valkyrie altijd wel van mening dat ze het ook verdiende gezien ze wisten welke straffen erop stonden en het toch deden. Ze had zelf deze straffen dan ook vaak genoeg gegeven. ‘En in welke tijd mag dat dan zijn?’ Vroeg hij waarop ze hem nog even kort zwijgend aan bleef kijken. Wilde de informatie niet te snel weggeven, of eigenlijk misschien zelfs helemaal niet. Maar goed, als ze het niet zou zeggen zou hij het waarschijnlijk uit haar hoofd halen en dat wilde ze liever voorkomen. ”Behoorlijk wat eeuwen terug in het Vikingtijdperk.” Zei ze terwijl ze hem aan bleef kijken om zijn reactie te zien. ”Begon ergens rond 800, zelfs nog net iets eerder.” Ging ze verder..

Het had allemaal tijd nodig voor haar om te wennen aan een compleet nieuwe wereld, en Valkyrie paste zich niet helemaal gemakkelijk aan. Dat was ook wel heel erg moeilijk als je zoveel als 500 jaar gemist had en er zoveel veranderd was waarbij je nu eigenlijk je complete levensstijl moest veranderen. Iets wat niet makkelijk kon zijn voor geen enkele Viking niet, aangezien zij zo anders leefden dan dit. Eventjes had gedacht dat ze het misschien zou kunnen, maar hier zat ze dan, of had ze dan gezeten.
De jongen liet wel erg makkelijk weten hoe hij aan de informatie was gekomen, en het was misschien ook meteen te reden waarop hij het niet helemaal juist uitgesproken had. Hoewel ze het wel even moest navragen, dat wist ze tenminste zeker dat haar gedachten niet veilig zouden zijn. ‘Dat is inderdaad iets dat ik kan,’ Liet hij weten waarop ze even kort zuchtte, want het idee dat hij in haar gedachten kon kijken vond ze zeker geen geruststelling. Ze keek even snel weg naar de rotsen en probeerde niet aan dingen te denken die hij niet hoefde te weten. ‘Ik weet nu ook dat je gaat oppassen met wat je denkt, maar weet dat het heel moeilijk is je eigen gedachten onder controle te houden,’ Liet hij weten waarop ze hem eventjes lichtjes geïrriteerd aankeek, duidelijk niet heel blij met dat hij in haar hoofd rond kon snuffelen. ”Ik kan het altijd proberen.” Zei ze zachtjes terug, hoewel ze zelf ook wel wist dat het niet echt makkelijk kon zijn.

Bevelen volgen, dat ging bij haar niet zo gemakkelijk. Zij was vroeger zelf degene geweest die bevelen gaf en zelf geen bevelen van anderen hoefde aan te nemen. Je moest het eens proberen toen de tijd. Vikingen waren dan nog best aardig wanneer ze alleen een hand of welk ander lichaamsdeel zouden nemen, want meestal was de dood toch wel het gevolg en zeker bij dingen zoals bevelen geven. Nu was dat bij hun op zich nog niet zo erg, want de doden gingen tenslotte naar Valhalla en daar wilde iedereen wel heen. Maar dan moest je wel een dappere dood sterven want anders mocht je Valhalla niet in. Schreeuwen of huilen was dus niet toegestaan, iets wat nogal moeilijk was als je de manieren zag waarop Vikingen dit langzaam en pijnlijk deden. ‘Dat heb ik ook al door,’ Zei hij koeltjes waarop ze ook even haar kin een beetje optrok, nog altijd standvastig en niet van plan het te geven.
Als hij het echt wilde moest hij het dan maar zien te pakken, niet dat het hem zou lukken want Valkyrie was nog altijd niet van plan om hem te laten winnen. De enige manier zou uiteindelijk zijn dat hij het toch zou moeten vragen. ‘Oké,’ Zei hij waarop Valkyrie hem al scherp in de gaten hield, ze had haar achterste hak de grond in gedrukt en zakte lichtjes door haar knieën heen om sterker te staan. Hij deed alleen niets en de eerste reactie die ze begon te merken was bij haarzelf. Ze deed moeizaam door haar eigen verzet een paar stappen in zijn richting, merkte dat hij haar in haar eigen hoofd dwong de stappen te zetten en het te geven. Iets wat bij haar een hoop frustratie begon te creëren en ze wilde het ook nog steeds niet geven dus ze begon met haar haar macht ertegen te vechten. Het lukte alleen niet meteen waardoor ze nog een paar stapjes dichter naar hem toe zette tot ze erg dichtbij stond. Haar ogen bleven hem indringend aankijken terwijl ze vocht tegen wat hij met haar lichaam wilde doen. Langzaam bracht ze haar hand omhoog en bleef ze hem met opgeheven kin aankijken. Tot ze het bijna aan hem zou geven zette ze zelf ook haar mutatie in om terug te vechten. Als hij het namelijk zo wilde spelen kon zij dat ook. Zachtjes begon zijn huid steeds warmer te worden en zou ze de temperatuur steeds hoger laten gaan tot hij ook zijn grip op haar los zou laten. Om hem nog wat meer motivatie te geven liet ze ook schrokken door hem heen gaan. ”Ik zou daarmee stoppen als ik jou was.” Gromde ze zachtjes om het tot hem door te laten dringen terwijl de blaren op zijn huid steeds groter moesten worden.

‘Hmhm,’ Zei hij even, niet echt onder de indruk, nadat ze hem toch vertelde welke tijd ze bedoelde. De Vikingtijd. Een tijd die ze eigenlijk veel te erg miste, puur omdat ze zich in deze wereld niet kon vinden en ergens was ze bang dat ze hier nooit haar weg in zou kunnen vinden. Soms dacht ze wel eens dat het misschien beter zou zijn geweest als ze helemaal niet weer boven water was gekomen, maar dit mocht ze niet denken. Ze was een overlever en ze zou sterk blijven, niemand zou haar klein krijgen. ”En over welke tijd sprak jij dan?” Vroeg ze dan, om ook even te weten hoe oud hij was en in welke tijd hij had geleefd.
‘En waarom zou ik in je Viking tijd je niet van achteren hebben benaderd?’ Vroeg hij waarop ze hem nog altijd serieus aankeek. Toch trok ze uiteindelijk heel zachtjes een mondhoekje op. ”Het zou eraan liggen of ik goed gehumeurd was of niet, anders was je waarschijnlijk dood geweest.” Liet ze weten. Het was waar, als toen iemand haar even op het verkeerde moment liet schrikken had je waarschijnlijk iets naar je borstkas geworpen. Was ze in een goed humeur kon je er misschien met een schrammetje afkomen..

Als hij dacht dat haar hiermee zover zou krijgen had hij het mis, ze ging niet zo makkelijk opgeven. Dat zou ze nooit doen. Hij mocht haar dan wel vooruit krijgen maar hij zou het houten snijwerkje van de Basilisk niet te pakken krijgen, daar zou ze zelf wel voor zorgen. Iets wat ze dan ook meteen begon te doen. Ze had het al bijna gegeven voordat ze haar mutatie inzette en zichzelf nu nog harder begon te verzetten tegen wat hij wilde in haar hoofd. Geleidelijk aan begon de hitte steeds erger te worden, blaren te creëren op zijn huid. Het moest behoorlijk veel zeer doen, voelen alsof zijn huid in de brand stond en steeds verder aan het koken was. Maar omdat ze hem nu niet meteen helemaal wilde verbranden gaf ze hem gewoon steeds meer motivatie om te stoppen door het met de seconde heftiger te laten worden, zo kon hij kiezen. Of hij zou het heel erg laten worden waardoor Valkyrie langzaam zijn vlees zou laten weg smelten of hij ging nu stoppen.
Maar er was blijkbaar nog een derde optie, terugvechten. Ze kon in ieder geval wel weer bewegen maar de hoofdpijn die ineens meteen kwam opzetten was veel erger, heel veel erger. Hierdoor kromp ze even zachtjes met haar buik en zette ze haar hand meteen tegen haar hoofd aan, drukte stevig tegen haar voorhoofd. Klemde meteen haar kaken stevig op elkaar en liet kort een kreun horen van de pijn die ze voelde in haar hoofd die in een keer heel heftig was komen opzetten. Ze kon zelfs al voelen hoe tranen gevormd werden in haar ogen. Maar ze mocht nog niet opgeven, was dat ook nog niet van plan. Valkyrie had tenslotte al zoveel pijn gekend in haar leven, ze moest het nu gewoon even verbijten en dat zou ze wel oké zijn, of in ieder geval in een paar dagen als hij besloot echt schade toe te brengen. Heel even liet hij het gelukkig wel terug zakken. ‘Als je wilt eindigen, denkend dat je vleugels als oren hebt moet je vooral zo doorgaan,’ Waarschuwde hij maar ze luisterde weer niet, zou het nog niet opgeven, dat kon niet. Gek was ze waarschijnlijk toch al en er was niet heel veel schade meer die hij nog kon aanrichten, de kooi had alles al gedaan. Ze was al gebroken. Haar kaken hield ze stevig op elkaar geklemd terwijl ze hem opnieuw weer aankeek. Tranen stonden in haar ogen van de heftige pijn en haar ademhaling ging bijna dubbel zo snel maar ze gaf niet op. ”Je kan alles doen maar je kan me niet breken.” Gromde ze met moeite terwijl ze probeerde haar rug te rechten, maar ze stond te trillen als een rietje door het gevecht tegen de hoofdpijn. Haar mutatie op hem was al afgenomen zodat hij was begonnen met het geven van die hoofdpijn, ze kon er namelijk niet meer op focussen.

Aangezien ze al had verteld uit welke tijd zij was gekomen wilde ze dan ook weten uit welke tijd hij kwam, gezien ze beide uit een andere tijd leken te komen. ‘Ze noemen het nu blijkbaar het oude Egypte, maar het zou al heel lang geleden zijn,’ Zei hij waarop ze even knikte, maar eigenlijk had ze geen idee wat het oude Egypte zou zijn. Vikingen gingen niet zover. Ze had enkel verhalen gehoord over het land met de piramides die reizigers haar toen vertelde. Om eerlijk te zijn was ze zelfs van plan geweest het land ooit op te zoeken omdat in de piramides schatten verborgen zouden liggen, en dat klonk toen heel verleidelijk. Ze had het alleen nooit gevonden. Misschien dat het toen ook wel het oude Egypte was geweest maar Valkyrie wist daar eigenlijk niets over, dus het kon nog altijd rond elke tijd zijn. ‘Geen idee hoe lang geleden, ik zou over de vijfduizend jaar oud zijn,’ Zei hij waarop ze even een wenkbrauw optrok. ”Dat is nogal oud.” Zei ze even zacht. Hoewel ze het ergens wel fijn vond dat ze niet de enige oude immortal was, was ze eigenlijk niet zo heel blij met het feit dat hij oude was. Het zat haar misschien toch ergens dwars.
‘En had iedereen dat?’ Vroeg hij waarop ze hem even vragend aankeek, zijn vraag niet helemaal snappend. ”Ja, dat heeft volgens mij iedereen wel eens?” Vroeg ze terug. Het was overigens niet geweest dat Valkyrie iedereen gewoon maar vermoorde of verwondde wanneer ze zin had, ze was wel de leider geweest van haar volk en moest verantwoordelijk zijn. Hoewel er ook wel tijden waren geweest waarom ze emotioneel wat sneller geraakt was, en ja dan kon ze wel eens per ongeluk iemand pijn doen. Daarbij moest je haar gewoon niet laten schrikken.

Ze wilde hier zeker niet opgeven of iets van zwakte laten zien, dus ze had even hard haar mutatie op hem gebruikt, gaf hem alleen wel een kans om nu zelf te besluiten om op te houden als hij dat wilde. Iets wat blijkbaar toch niet zoals gewenst ging. Valkyrie kreeg ook van hem weer een nieuwe aanval alleen deze keer doormiddel van een intense hoofdpijn die gewoon moeilijk was om niet te merken, of om niet op te reageren. Ze deed wel haar best om zichzelf zo groot mogelijk te houden, zodat hij alsnog kon zien dat ze niet makkelijk te overhalen was. Het meisje zou blijven staan en het zou niet uitmaken wat hij deed. Veel schade kon hij al niet meer bij haar aanrichten dus ze liet hem. Zij wilde alleen haar punt duidelijk maken en dat zou ze ook doen, ze zou niet ingeven.
Haar mutatie had ze alleen ook niet lang meer staande kunnen houden door de pijn in haar hoofd, ze kon zich er niet meer op focussen, maar niet dat het erg was. Hij hield ook op. Opgelucht begon ze haar adem weer een beetje in orde te brengen en keek ze hem nog wel altijd giftig aan. Ze zag dat hij zijn ringen af moest doen omdat deze gloeiend heet waren geworden, iets wat ze wel snapte. De blaren die ze hem had gegeven waren duidelijk te zien op zijn huid, iets waar ze nu even geen spijt van kon hebben. ‘Iedereen heeft een breekpunt,’ Zei hij wijselijk nadat hij een wenkbrauw had opgetrokken. Ze wist dat hij gelijk had, iedereen had deze, maar wat als je dit punt al voorbij was gegaan een lange tijd geleden? Valkyrie wreef kort met haar kaken over elkaar heen om daarbij ook even nadenkend weg te kijken, maar er uiteindelijk niet meer op te reageren. ‘Dus daag me niet uit,’ Zei hij nog waarna hij zijn aandacht weer liet gaan naar de brandwonden. Ze zou nog steeds niet reageren maar ze gaf nu toch wel het stukje hout aan hem, uit eigen wil en nu niet omdat hij haar dwong. ”Dat is wat je wilde toch?” Zei ze nog wel met een wat botte stem. ”Als je het nou gewoon had gevraagd had je die blaren ook niet gehad, dus dat is dan je eigen schuld.” Legde ze daarbij ook nog even uit. ”Binnen staat een bak met water als je het willen afkoelen.” Zei ze vervolgens ook nog om toch een klein beetje behulpzaam te zijn en knikte richting haar houten huisje. Zelf ging ze het alleen niet halen, dat mocht hij maar doen.

Hij was echt zeer oud, ouder dan haar zelfs. Iets wat haar ergens wel dwars zat maar aan de andere kant was het misschien fijn om te weten dat ze niet als enige had moeten dealen met alle veranderingen. Want die waren nog het moeilijkst van allemaal, zeker als je zo’n beetje alles had moeten missen en niet de kans had gehad om mee te groeien. ‘Redelijk,’ Zei hij terug wanneer ze een opmerking maakte dat over hij dat behoorlijk oud was. Ze knikte even en keek vervolgens kort naar de grond. ”Dat moest al een lang leven geweest zijn.” Zei ze even, al klonk het niet echt blij. Valkyrie was nu niet echt blij meer met haar lange leven, misschien dat het ooit nog wel zou komen maar nu in ieder geval niet.
‘Moest een...leuke tijd zijn geweest?’ Zei hij wat vragend waarop ze even zuchtend haar schouders ophaalde. ”Soms wel, soms niet.. Toch zou ik er alles voor geven om terug te gaan.” Liet ze weten. ‘Ik zal het wel bij piramides en Farao’s houden,’ Zei hij uiteindelijk waarop ze even nieuwsgierig haar hoofd een tikje scheef hield. ”Piramides? Daar heb ik wel eens over gehoord, er zouden schatten in liggen, toch? Dat is tenminste het enige wat ik eraan onthouden heb. We hebben ze geprobeerd te vinden maar dat was voordat..” Begon ze maar ze stopte uiteindelijk ook. ”Laat maar, we hebben ze nooit bereikt.” Zei ze tenslotte droog om niet over de kooi te hoeven beginnen..

Ze waren allebei gestopt met het gebruiken van hun mutaties, iets wat misschien maar beter was aangezien ze elkaar duidelijk schade konden aanbrengen. Niet dat Valkyrie nu iets van zichtbare of schade was aangedaan, ondanks dat ze zich nu toch wel een beetje duizelig voelde, maar niet zo erg dat ze niet meer zou kunnen blijven staan. Hij was er nu dan ook wel wat slechter aan toe met zijn blaren, iets wat ook nog wel zeer zou blijven doen sowieso de komende uren nog. In ieder geval had hij uiteindelijk wel gekregen wat hij wilde want Valkyrie gaf hem het beeldje, wat ook wel kon aangezien hij niet meer aan dwong. ‘Geloof het of niet, vroeger deed men gewoon wat ik zei zonder dat ik het steeds moest vragen,’ Zei hij nadat hij het beeldje even tegen de zon had gehouden en het nu in zijn hand liet draaien. Ze knikte even en keek naar het beeldje die met zijn vingers liet draaien. ”Ja, ik hoefde vroeger eigenlijk ook nooit te vragen, maar soms is het wel aardig om te doen.” Zei ze zachtjes, want ja zij had toch wel dingen gevraagd soms maar dan ook wel alleen aan de mensen om wie ze gaf. Het zou niet goed zijn als ze hun ook had rond lopen commanderen.
‘Niet nodig,’ Had hij gezegd wanneer ze had verteld dat binnen in het huisje een emmer met water stond, dat zou misschien wel fijn zijn voor zijn hand, om het even af te koelen. Ze verwachtte namelijk dat het nog wel flink aan het branden was. Maar hij sloeg het af, iets wat op zich niet erg was maar ze vond het meestal toch ook niet leuk wanneer mensen haar pogingen om te helpen afsloegen, omdat ze soms toch echt wel de moeite deed om behulpzaam te zijn om iets minder dat ‘monster’ te zijn die ze eigenlijk helemaal niet wilde zijn. ”Het zou beter zijn, anders word het allemaal maar erger.” Zei ze nog, als laatste poging.

‘Als ik geweten had dat ik hier zou eindigen, had ik niet zo’n lang leven gehad willen hebben,’ Zei hij, iets waar eigenlijk in mee kon stemmen, daarom knikte ze ook even. Ze had het eerder nooit erg gevonden, wel had ze het er soms moeilijk mee gehad omdat ze mensen had verloren die haar dierbaar waren geweest maar ze was daarna ook harder geworden. Het was daarbij ook nog eens zo dat Valkyrie door haar volk werd gezien als een soort half god (waarbij ze er zelfs van overtuigd waren dat ze een dochter van Thor was) en een ‘Valkyrie’ als in de mythische onsterfelijke engelen waarna ze ook vernoemd was. ”Ik ook niet..” Zuchtte ze nog even instemmend.
‘Inderdaad,’ Zei hij nog wanneer ze ook vertelde dat ze het liefste terug wilde gaan, iets waar ze dan ook echt bijna alles voor over zou hebben, om alleen al een klein tijdje weer terug te mogen naar vroeger. ”Had nooit gedacht dat ik het zoveel zou missen.” Zei ze nog zachtjes terug waarna ze even realiseerde dat dit gesprek zojuist een vreemde wending had genomen. Waarom zei ze dit eigenlijk tegen hem? Misschien wel alleen omdat hij het zou kunnen begrijpen..

Hij keek haar wel een beetje afkeurend aan wanneer ze vertelde dat ze vroeger op zoek waren geweest naar de piramides, met de nadruk op de schatten die erin verborgen zouden liggen. ‘Maar goed dat je ze niet gevonden hebt, het is niet goed een tombe te verstoren,’ Zei hij waarop ze even fronste. Hoewel het eigenlijk nog niet eens zo vreemd was, aangezien Vikingen eenzelfde soort gedachten hadden over het hiernamaals. Ze begaafden spullen met zich mee om deze mee te nemen, maar ze had niet verwacht dat hun dat ook deden. Of dat piramides überhaupt graftombes waren. Het enige waar ze zich over verbaasde was het feit dat het slecht zou zijn om het te verstoren. ”Waarom? Dood is dood, toch? Ze hadden ze toch niet meer kunnen beschermen dus waarom zou je het niet pakken?” Zei ze even met een fronsje, eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hun theorieën waren daarover
‘Ze waren niet voor niets beveiligd met alle mogelijke vallen, alles om mensen als jullie buiten te houden,’ Zei hij uiteindelijk waardoor ze het al meer begreep. Om er dus voor te zorgen dan andere mensen niet bij hun schatten zouden komen hadden ze vallen gemaakt, best slim eigenlijk. Het was duidelijk te zien dat Valkyrie diep aan het nadenken was over dit alles en dat het haar stiekem wel boeide. ”Mensen als ons? Je bedoeld pagans en plunderaars?” Vroeg ze, al zag ze het helemaal niet als een belediging, ze was er zelfs trots op. Was nog altijd trots om een Viking te zijn. Al was het jammer genoeg geen ‘ons’ meer, het was alleen nog maar haar, en haar zusje maar daar lag ze niet echt mee. ”Zijn piramides echt zo groot als ze zeiden?” Vroeg ze uiteindelijk..