Where can I go? |&Gahiji

Ze had het beeldje weer terug aangenomen en bekeek het zelf ook nog even. Het was nog duidelijk niet af maar het had al wel duidelijk iets van de Basilisk, daarbij was het ook nog wel echt in de Viking stijl van hout uitsnij werken. Al zou hij ze misschien niet herkend hebben van die stijl, Vikingen - of dan toch haar groep - waren niet in Egypte geweest en zeker niet in die tijd, toen waren ze er nog niet eens. Valkyrie was namelijk wel geboren in de begintijd van het Vikingtijdperk en hij was toch wel een behoorlijk stuk ouder dan haar nog. ‘Nooit mijn sterkste kant geweest,’ Liet hij weten waarop ze even zachtjes knikte. Nu was het zelf ook niet haar beste kant geweest maar ze kon het wel, ze kon heel aardig zijn als ze toch om je mocht geven. Het was alleen nooit genoeg geweest en ze was uiteindelijk toch nog alles verloren. ”Alleen bij de mensen die dichterbij stonden..” Gaf ze zelf ook toe.

Valkyrie wist ook al wel dat het niet alleen bij zijn handen en gezicht gebleven zou zijn, ze had haar mutatie ingezet op zijn huid en met haar controle kon het dan ook makkelijk onder zijn kleding komen. Hij zou dus meer blaren hebben dan hij nu misschien zou kunnen zien, en de beste manier om daarmee om te gaan was door ze eerst weer flink te laten afkoelen. Het zou daarom ook slimmer zijn als hij de hulp gewoon aan zou nemen voordat ze onder zijn kleding ook nog open zouden schuren, ze konden dan zelfs wel heel geïrriteerd kunnen raken en gaan etteren als het een beetje ontstoken zou raken.
Hij schudde even zuchtend zijn hoofd wanneer ze voor de laatste keer probeerde hem over te halen. ‘Vooruit dan,’ Zei hij met tegenzin waarop ze toch een klein beetje haar mondhoek optrok en knikte. Niet dat ze hem meteen heel erg graag wilde helpen, maar dat was wel het minste wat ze kon doen na wat zij hem had aangedaan met de blaren. ‘Na u,’ Sprak hij beleefd nadat hij met een hand naar het huisje had gewezen. Ze knikte nog weer even en begon richting het huisje te lopen dat voor haar hier gebouwd was. Het was wel te zien dat het er nog niet zo heel lang had gestaan vanwege het hout dat nog heel nieuw was en alles, en erg groot was het ook niet. Niet iets wat echt als woning bedoeld was, meer een slaapplaats voor haar die ze nu tijdelijk mocht gebruiken omdat ze binnen niet kon slapen. Binnen stond ook niet heel veel, alleen de dingen die ze nodig had. Het was voor het grootste gedeelte wel allemaal van hout wat het wel een knusse uitstraling gaf, net zoals de oude dekens die ze had gevonden en warmer waren dan gewone dekens die ze allemaal hadden. Valkyrie had duidelijk haar best gedaan om het zichzelf wat comfortabeler te maken met dingen die niet al te nieuw waren waardoor het allemaal nog een oude primitieve indruk zou geven.
De bak met water stond naast haar bed en ze pakte deze op om mee te nemen. Ze zette het neer op een stoel die naast de houten tafel stond en draaide zich vervolgens weer om zodat ze nog wat katoenen doeken kon pakken. Het was namelijk het best als hij die gewoon nat zou maken en een tijdje erop zou laten liggen. Ze legde de doeken neer op de tafel en doopte er eentje in het water om deze helemaal nat te maken en vervolgens een keer omgevouwen aan hem te geven. ”Hier,” Zei ze zachtjes terwijl ze het aanreikte. Zelf zou ze het ook over zijn blaren heen kunnen plakken maar waarschijnlijk zou hij dat wel zelf willen doen, en eigenlijk had ze dat zelf ook liever. ”Deze voorzichtig over de blaren leggen,” Legde ze even uit.

Ze had echt nooit gedacht dat ze het zo erg zou missen, of dat ze wereld zo veranderd kon zijn in de tijd dan ze weg was geweest. De 500 jaar die ze onder op de oceaan had doorgebracht met enkel een zwakke hartklopping omdat ze niet dood kon gaan. Hoe vaak had ze wel niet gewenst dat het op zou houden, dat haar hart gewoon uiteindelijk wel zou stoppen en dat het gedaan was met de marteling die ze zichzelf aandeed. Haar gedachten ging namelijk nog wel door en was helemaal gek van zichzelf geworden. Nog steeds dacht ze soms dat het beter was geweest als ze nooit levend uit de kooi was gekomen, dan zou het nu niet zo zwaar zijn om in deze gehele nieuwe wereld te leven, want opgeven wat geen optie voor haar. ‘Ik had nooit gedacht dat ik het had moeten missen,’ Zei hij waarop ze hem weer even instemmend aankeek en haar hoofd schudde. ”Nee, ik ook niet. Ik dacht dat het altijd zo zou blijven” Gaf ze ook zuchtend toe.

Hij vernauwde zijn ogen wanneer ze was begonnen over de piramides, was het er duidelijk niet mee eens dat haar mensen zouden geprobeerd hebben er in te breken. Schatten te stelen die waren achtergelaten. ‘Alles wat in de piramides ligt, in de tombes hebben ze nodig om in het hiernamaals te kunnen leven. Alles wat ze meekrijgen hebben ze nodig om verder te kunnen genieten, maar als je het verwijderd hebben ze hier niks aan. Steel je het zijn ze het kwijt,’ Zei hij waarop ze even een wenkbrauw optrok. Hoewel ze het toch we erg interessant vond dat ze gelijke gedachtes hadden over spullen meenemen naar het hiernamaals, want ook Vikingen hadden dat geloofd. Zij stierven vaak vechtend tijdens oorlogen en mochten dan pas Valhalla betreden als ze die dood hadden, of op een andere manier heel moedig waren gestorven. Ze kregen dan hun wapens mee in hun graf en andere dingen waarvan ze die misschien nodig zouden hebben of die ze gewoon mee wilde nemen. Al was dit meestal geen goud omdat ze dit nalieten aan hun familie, en anders zoude ze misschien wel bestempeld worden als arrogant en egoïstisch, plus er was dan een groter kans dat een ander Viking het misschien op zou willen graven. ”Maar zijn ze dan niet heel egoïstisch als ze zoveel goud mee zouden nemen? Vikingen namen altijd alleen dingen mee die ze echt nodig waren.. De doden hebben geen goud nodig.” Zei ze vanuit hoe haar gedachten daarover dan gingen.

‘Ja, dat soort mensen,’ Bevestigde hij met een knik, al liet ze zichzelf er niet door beledigen. Ze was tenslotte nog steeds trots op waar ze vandaan kwam. Vond tenslotte ook dat ze er het recht op hadden, al vonden Vikingen dat over het algemeen snel bij dat soort schatten en ook Valkyrie had wel een liefde voor goud. Dat van haar was alleen al lang weg, waarschijnlijk met haar schip gezonken naar de bodem van de zee, als dat niet ook al gevonden was. ”En wat waren jullie dan voor mensen? Want nu ben ik wel nieuwsgierig.” Liet ze weten met een nieuwsgierig glimlachje.

Eigenlijk had Valkyrie niet zo graag dat andere mensen ook in het huisje zouden komen, niet omdat het zo nodig van haar was maar voor nu was het wel haar plekje, en het zag er daarbij heel primitief uit. Alsof ze de Vikingtijd mee had genomen. Iets wat niet iedereen hoefde te zien. Maar goed, ze had hem daarnet behoorlijk verbrand met haar mutatie en die blaren zouden er niet beter op worden als ze niet gekoeld zouden worden. Dus daarom was ze wel zo vriendelijk om hem toch binnen te laten, om hem toch te willen helpen voor zover ze dat zou kunnen.
Ze had alles gepakt wat hij nodig had om de blaren toch een beetje beter te maken, niet dat ze meteen weg zouden gaan en hij zou er zeker nog wel aan aantal dagen last van kunnen hebben maar het zou toch een beetje helpen. Hij had inmiddels ook al zijn jas uitgetrokken en bekeek zijn blaren even waarna hij haar behoorlijk beschuldigend aankeek. Valkyrie nam even diep adem, probeerde niet te reageren op de blik die hij haar gaf, ondanks dat ze wel wilde en dat ze iets van lichte woede voelde oplaaien. Puur omdat ze hem nu hielp maar hij het niet echt leek te accepteren, in plaats daarvan bleef hij haar de schuld geven. En omdat haar hulp weer eens niet geaccepteerd werd.. Ze blies haar adem weer uit en keek weer weg, probeerde nu niet in haar emoties te gaan zitten.
Hij voelde ook even aan zijn borst en buik waardoor Valkyrie eventjes schuldig haar ogen neersloeg, omdat ze zelf ook al wel kon raden dat ze daar ook zouden zitten. Ze ging dan ook maar snel verder met waar ze mee bezig was maar wanneer ze hem een doek wilde geven werd deze al snel uit haar handen gegrist. Haar handen liet ze stil hangen op de plek waar hij het uit haar handen had gegrist en met grote ogen keek ze hem aan, duidelijk niet helemaal blij met zijn snelle reactie om het uit haar handen te trekken. Ze wilde even een reactie geven maar bleef zwijgen, zag namelijk dat het meer iets wanhopigs was dan echt uit woede. ‘Doe je dit altijd wanneer iemand iets doet dat je niet aanstaat,’ Vroeg hij waarop ze weer even diep zuchtte en haar frustratie even weg liet glijden. ”Nee, maar jij nam controle over mijn lichaam. Als er iets is wat ik niet zal accepteren is het dat wel.” Legde ze rustig uit terwijl ze nog een doek natmaakte en deze aan hem wilde geven, maar deze keer hield ze het even steviger vast, voor mocht hij het weer uit haar handen willen grissen.

Hoe het zo was gekomen wist ze niet maar ineens was het gesprek gegaan naar vroeger aangezien hij ook bleek een wat oudere ‘mutant’ te zijn, zelfs nog ouder dan haar. Ze voelde zich daardoor ook even wat kleiner maar ze probeerde het niet te veel te laten blijken. ‘Of dat het niet zo drastisch zou veranderen,’ Reageerde hij nog terug wanneer ze met hem instemde, iets waarop ze weer even begrijpend knikte. Het was eerlijk gezegd precies hoe ze zich voelde in deze wereld nu. Ze zat er ook nog duidelijk mee in de knoop, alleen dat wilde ze niet bekennen. Daarom keek ze alleen even zuchtend weg.

Het begraven van kostbare schatten, dat deden Vikingen ook wel eens alleen waren daar gedachten over wel eens veranderd. Mede omdat Valkyrie had gezegd dat het egoïstisch zou zijn om al je goud mee te nemen in plaats van het aan je erfgenamen te geven, maar natuurlijk leidde zij ook een lang leven dus ze hoefde nooit echt zorgen te maken over haar doodgaan. ‘Wat zou een Farao in een ander leven moeten zonder zijn rijkdommen? De normale bevolking had uiteraard geen goudstukken en andere waardevolle voorwerpen, die kregen simpele graven zonder schilderingen en schatten. Ze kregen misschien een werktuig mee of een pot om mee te bakken,’ Legde hij uit waarop ze hem even bedenkelijk aankeek waarna ze nog steeds nadenkend wegkeek. Het was iets wat hem onderscheidde van de normale mensen, daarom? Het klonk ergens best logisch. Ze had zelf ook altijd veel meer goud en schatten gehad dan het normale volk, maar ze deelde ook veel, deels ook gewoon omdat ze met haar Vikingengroep vaak veel konden stelen. ”Konden ze dat dan niet aan hun nakomelingen geven? Ik neem aan dat die er veel meer aan zouden hebben dan hun.” Vroeg ze nog terug.
‘Maar wees blij dat je ze niet gevonden hebt, anders zat je nu misschien vast in een piramide omdat je opgesloten werd in een gang en die langzaam begon vol te lopen met zand,’ Zei hij schouderophalend waarop ze hem ineens weer even snel aankeek. Ze knipperde even een paar keer en haalde diep adem, om de vervelende gedachtes weer weg te drukken. Haar ogen gleden weer weg, naar haar handen die ze op haar schoot had gelegd. ”Well.. Het zou waarschijnlijk toch niet zoveel hebben uitgemaakt..” Zei ze zachtjes. Of ze nu vast zou hebben gezeten in een piramide of een onderwater kooi. Geen van beide was fijn maar het had ook niet zo mogen zijn..
Wanneer hij weer zuchtte richtte ze haar blauwe ogen weer op hem. 'Maar als je ooit wilt zien wat er in die piramides lag, ik heb wel wat in mijn kamer liggen,' Zei hij vervolgens waarop ze hem even verward aankeek, meer omdat ze het niet had verwacht dat hij dat zou zeggen. Zwijgend bleef ze hem even aankijken om toch zachtjes te knikken. ”Ja hoor, dat zou ik wel eens willen zien. En je hoeft trouwens niet bang te zijn dat ik het zou stelen.. Mijn positie waarin ik stond bestaat nu niet meer dus ik ben eigenlijk niemand meer, heb trouwens ook niets meer..” Liet ze weten. Waarom wist ze niet en ze had ergens ook wel een beetje moeite met wat ze zei. Ze wilde het namelijk liever niet geloven, dat ze werkelijk niemand meer was voor de wereld. Maar het was wel zo, ze was niemand, niet meer belangrijk en het zou allemaal niet veel uitmaken of ze hier nu wel of niet zou zijn.

Ze stelde hem uiteindelijk ook nog een vraag over zijn mensen. ‘Hangt er vanaf tot welke klasse je behoorde,’ Zei hij en haalde zijn schouders op. ‘Je had slaven en die moesten luisteren en hadden niet veel te zeggen, de gewone bevolking die zorgde voor eten en werkten en dan de rijkere klasse met bovenaan de Farao. Mensen die gerespecteerd werden en vooral heel trots waren,’ Legde hij uit waarop ze goed luisterde, want heel verschillend waren ze misschien niet. Ze waren ook niet hetzelfde en er waren toch zeker verschillen. Ze knikte eventjes. ”Wij hadden ook slaven, de gewone bevolking, de boeren en de echte Vikingen die vechten en plunderen. Ieder gebied had ook een familie die boven de rest stond en het recht had op het meeste goud, ik was ook een Earl en regeerde over mijn eigen stuk land.” Legde ze uit terwijl ze een beetje voor zich uit aan het staren was, om hem uiteindelijk wel weer aan te kijken.

Het was helemaal niet alleen haar schuld geweest dat hij onder de blaren zat nu, in haar ogen dan. Gezien hij haar toch wel een geldige reden had gegeven om dat te doen door de controle te nemen over haar lichaam. Dat gaf hem namelijk behoorlijk veel macht over haar en haar lichaam, iets wat ze zeker niet wilde hebben. Ze wilde graag de macht over haar eigen lichaam behouden en daarom had ze zichzelf verdedigd door zijn huid te verbranden. ‘Jij vertelde mij dat ik het zelf moest zien te pakken krijgen, dat was precies wat ik deed,’ Zei hij waarna hij het doek uit haar handen griste. Ze bleef hem eventjes kalm aankijken maar het was ook wel te zien dat ze niet blij was met de manier waarop hij het uit haar handen haalde. ”Omdat dat het enige was wat je eraan zou kunnen doen, ik heb niet gezegd dat je het ook werkelijk moest doen of dat je erin zou slagen.” Legde ze uit waarna ze verder wat doeken nat maakte voor hem, hoewel hij ze ook wel wist te verleggen. Ze maakte er daarom nog maar eentje bij en die twee kon hij dat telkens wel weer opnieuw onderdompelen. ‘Maar je mag blij zijn dat ik mijn eigen woede gelukkige wél onder controle heb,’ Zei hij vervolgens waardoor ze even omhoog keek van wat ze aan het doen was om hem een tikje schuin aan te kijken. ”Ik heb mijn woede wel onder controle.” Zei ze zachtjes en kalm terug, al kon je zien dat ze loog aan het knipperen van haar ogen en het weg kijken naar haar handen voordat ze de volgende doek aan hem gaf. Het was alleen niet zo dat ze expres tegen hem loog, ze loog namelijk ook tegen zichzelf.
Hij verlegde nu het doek naar zijn nek waar ook blaren zaten, want die zaten wel zo’n beetje overal over zijn bovenlichaam heen. Ze had misschien wel iets minder kunnen doen, bijvoorbeeld alleen zijn armen, want ze kon tenslotte zelf beslissen heel precies waar ze hem zou verbranden. Was alleen bang geweest dat het niet genoeg zou zijn om hem te stoppen en ja ze was een beetje boos en wanhopig geworden. ‘Want weet dit, ik kan al deze letsels doen verdwijnen, allemaal ten koste van jou,’ Zei hij en hield een hand in de lucht met een blauwe gloed, waardoor ze automatisch wat naar achteren bewoog. Keek hem wat wantrouwend aan en waarschuwend, mocht hij was proberen. ‘Ik wil enkel niet weten wat er gebeurd als ik levens afneem van iemand met het eeuwige leven,’ Vervolgde hij met een niet echt gemeende glimlach. Het veranderde alleen nog niets aan de blik die ze hem gaf en ze bleef even staan waar ze stond, iets verder bij hem vandaan dat eerst. ”Wat gebeurt er dan bij een normaal iemand?” Vroeg ze even, om precies te snappen waarmee hij haar aan het bedreigen was.
Het feit dat hij zich omdraaide om zijn hemd omhoog te trekken en het doek daar neer te leggen begon ook lichtjes vragen op te leveren, niet hele belangrijke maar toch. Meestal deden mensen dat om dingen te verbergen waar ze zich misschien voor schaamde, of uit verlegenheid maar daar gokte ze bij hem niet op omdat hij zelfs ouder was dan haar. Nu was het ook wel niet zo dat Valkyrie zich zomaar uit zou kleden in het bijzijn van anderen, zeker niet zonder een echt goede geldige reden. Ze had haar waardigheid en niet iedereen hoefde te weten hoe haar lichaam eruit zag onder haar kleding, dat was echt alleen voor degene die ze hiervoor speciaal genoeg vond en het was zelfs al een hele opgave om voor haar zo speciaal gevonden te worden. Ze vroeg het zich daarom alleen wel af maar ze ging geen vragen stellen. Bleef gewoon zwijgen.

‘Dus dan moesten ze in hun volgende leven arm zijn? Dat lijkt mij niet logisch, daarbij hadden de nakomelingen meer dan genoeg rijkdommen die ze op hun beurt ook meenamen naar hun graf,’ Zei hij waarop ze even kort nadenkend humde, het op zich wel begrijpend. Natuurlijk wist ze niets over de wereld waar hun doden heen gingen, dus daar kon ze ook niets over zeggen. Hoewel ze het idee nog altijd egoïstisch vond van vroeger, iets wat waarschijnlijk niet ging veranderen. ”Vind je het dan niet een beetje egoïstisch voor een dode om zoveel goud te hebben? Ik snap het wel maar bij ons heb je het niet echt nodig in het hiernamaals, niet om het daar goed te hebben in ieder geval.” Legde ze uit al was dit misschien niet echt een goed iets om over te discussiëren. Beiden hadden ze andere gedachten hierover van vroeger en die zouden niet gaan veranderen, dus het was nutteloos om elkaar over te halen.
Vast zitten en geen kant op kunnen, het was iets waar ze jammer genoeg al genoeg ervaring mee had gehad aangezien ze al iets van vijfhonderd jaar vast had gezeten. Het was een gevoelig onderwerp om over te praten dus ze kon het wel waarderen dat hij er niet verder over begon door te vragen. Hij had enkel een wenkbrauw opgetrokken en Valkyrie had haar lippen stevig op elkaar gehouden, wilde er duidelijk ook verder niets over zeggen. ‘In ieder geval had mijn tombe blijkbaar al het mogelijke dat ze toen konden bedenken. Vaak was er één van in een graftombe, maar bij mij wilde ze blijkbaar zeker zijn dat ik niet naar buiten zou geraken,’ Vertelde hij waarop haar blik toch even verzachtte, iets wat ze zelf eigenlijk niet echt doorhad. Maar als ze het dus goed begreep had hij ook vastgezeten, in zijn eigen graftombe. Ze nam even diep adem en probeerde hierbij opnieuw niet terug aan zichzelf te denken en aan de kooi waarin zij had vastgezeten. ”Waarom wilde ze niet dat je naar buiten zou raken?” Vroeg ze even, deels nieuwsgierig maar ook om haar eigen gedachten af te leiden.


‘Het is te hopen dat je niets steelt,’ Zei hij nadat hij had voorgesteld dat ze wel eens wat van zijn rijkdommen mocht zien omdat hij ze nog had. ‘Je bent misschien onsterfelijk, maar ik kan je leven nog steeds verschrikkelijk maken,’ Waarschuwde hij waardoor ze weer even fronste, puur omdat ze er niet van hield wanneer mensen haar soort van bedreigden, en ze zag dit als een soort bedreiging. Een onnodige bedreigen, want ze was echt niet van plan iets te stelen, wist niet eens wat ze er nu nog mee zou moeten aangezien ze toch alles al kwijt was. Toch besloot ze het even te laten gaan en er niet boos op te gaan reageren, ze had die energie tenslotte nu even niet meer en was eigenlijk ook heel moe”Ik weet niet of dat nog wel mogelijk is.” Zei ze zachtjes, misschien meer tegen zichzelf, terug over dat hij haar leven verschrikkelijk zou laten maken.
‘Maar je hebt echt niets meer?’ Vroeg hij nog waarop ze even haar hoofd schudde. Ze liet zelf ook zijn bedreiging even weg, probeerde zich er ook geen zorgen over te maken zeker ook omdat ze niet van plan was iets te stelen. 'Zo zie je maar, ze hebben mijn rijkdommen en voorwerpen bij mij in de tombe gelegd en nu heb ik ze nog steeds. En dat terwijl ik eigenlijk een nieuw leven ben begonnen,' Zei hij nog waarop ze hem even aankeek en ook zachtjes haar schouders ophaalde. Het mocht voor hem dan misschien wel handig zijn uitgekomen maar Valkyrie had ook niet echt een keuze gehad. Ze had tenslotte niet gelegen op een plek die voor haar bedoeld was om te rusten, maar om haar gehele leven in vast te blijven zitten en dood te gaan, al was dat laatste nooit gebeurd. ”Dan heb je geluk gehad.” Zei ze waarna ze even bedenkelijk in het rond keek door haar kamer heen. ”De reden waarom ik niets meer heb is omdat ik in de val gelokt was.” Legde ze uit waarna ze even weer met haar ogen naar haar handen gleed die op haar schoot lagen. ”Geen goud, niets, alleen vijfhonderd jaar alleen tussen metalen stalen onder water.” Legde ze uit met een zuchtje.
Het was inderdaad wel vreemd om erover na te denken. Hun tijden hadden allebei toch soort van wel op elkaar geleken, er waren in ieder geval genoeg vergelijkenissen. Sommige verschillen in gedachtegang maar ze waren ook niet enorm groot. ‘Zoveel gelijkenissen en toch lijkt deze tijd volledig anders te zijn,’ Zei hij nog waarop ze ook weer zachtjes knikte. Hoe was het eigenlijk mogelijk dat de wereld zo enorm had kunnen veranderen? Dat er zoveel verschil zat in de wereld van toen en van nu. Het maakte Valkyrie nu bijna onmogelijk om zichzelf echt goed en makkelijk aan te passen in deze volledig onherkenbare wereld. ”Waar is het mis gegaan?” Vroeg ze even..

Hij vond haar reactie duidelijk overdreven maar zij was er nog altijd van overtuigd dat ze het toch goed had gedaan. Ze wilde namelijk niet dat hij haar gedwongen het houtsnijwerkje zou afnemen. Als hij er nou om had gevraagd was het iets heel anders geweest, maar dat had hij niet gedaan. Daarbij had ze het als enige optie die hij had gegeven, ze wilde niet echt dat hij het ging proberen maar dat deed hij wel, zelfs op een manier die ze niet echt kon waarderen. Misschien had ze zichzelf wel niet zo heel goed onder controle, maar als ze het kleine beetje dat ze wel had verloor dan zou dat nu eenmaal een reactie uitlokken. Ze zou het alleen niet toegeven dat haar controle nu iets minder was, maar hij leek het toch door te hebben. Toch zou ze het daarom niet laten vallen, ook deels omdat ze zelf nog wilde geloven dat ze het wel had. De glimlach van Gahiji zei genoeg en hij keek haar zelfs met wat medelijden aan voordat hij zijn hoofd even schudde. Valkyrie keek hem nog even fronsend aan. ‘Maar natuurlijk heb je dat,’ Zei hij en het sarcasme was er duidelijk in te horen. Licht kwaad keek ze hem aan en kon je zien dat ze ineens haar kaken strak op elkaar klemde, om zo ook even te slikken en weg te kijken. Ze wilde nu graag uitvallen, dat was ook te zien aan alles in haar houding, maar ze wilde hem nu niet nog meer gelijk bewijzen. Daarom zuchtte ze uiteindelijk, liet het met moeite gaan.

Ze had hem wat waarschuwend aangekeken toen hij ineens iets deed waarvan zij niets snapte, en daarom vertrouwde ze het ook helemaal niet, zeker met zijn woorden niet. Al maakte het voor haar eigenlijk nog vrij weinig uit om te ‘leven’ want ze was ergens nog steeds een beetje bang voor deze wereld en al helemaal omdat ze er helemaal alleen in stond. Je kon dus wel redelijk zeggen dat ze op het randje lag van opgeven, maar het enige wat ze niet wilde was zó ten onder gaan. Omdat ze een Viking was kon ze alleen rust vinden wanneer ze vechtend tot het einde dood zou gaan, en dat was nog iets wat ze goed in haar gedachten had. Ondanks dat ze eigenlijk geen motivatie meer voor had moest ze van zichzelf overleven.
Zijn hand liet hij weer zakken maar hij keek haar nog steeds aan met die vreemde gele ogen. ‘Die sterft,’ Liet hij weten, waardoor het wantrouwen in hem steeds groter werd voor haar. Ze bleef hem dan ook heel nauwkeurig in de gaten houden met ogen die wel lieten zien dat hem helemaal niet vertrouwde. ‘Blijft over als een uitgedroogd lichaam,’ Ging hij verder. Ze kneep even zachtjes haar ogen samen. ”Nee dankje.” Zei ze met een zuchtje, en nog steeds een wantrouwende blik.

Ze zaten wel duidelijk kleine verschillen in de manier van denken over het meegeven van spullen in het graf. Valkyrie noemde het egoïstisch en hij vond juist dat het nodig was voor de doden om een goed leven te hebben in het hiernamaals. Alsof ze goud en rijkdommen daarvoor nodig hadden. Maar nu waren Vikingen ook heel erg gericht op het vechten, ze waren namelijk een krachtig volk. Sterk en slim met hun tactieken om te plunderen. Ze werden daarom gevreesd en toen de tijd was dat precies geweest wat ze wilde, samen met het goud natuurlijk. Bij hun kregen ze daarom hun wapens mee en mocht er ook een drinkbeker meegenomen worden. Omdat ze het in Valhalla toch al goed genoeg zouden hebben, daar mochten ze namelijk voor eeuwig verder feesten in de grote hallen van de goden aan wie ze eer hadden gedaan. ‘Laten we het erop houden dan de doden bij ons liever wel iets meekrijgen wanneer de dood gaan,’ Zei hij waarop ze even knikte, hoefde er ook geen antwoord meer op te geven. Het lag bij haar gewoon een tikje anders.
Vervolgens kwam dan ook haar vraag waarom ze er bij hem voor gezorgd hadden dat hij er niet uit kon komen, want daar zou dan wel een reden voor zijn geweest. ‘Nooit meer de kans gehad dat te vragen,’ Begon hij. ‘Maar de Farao toen vond me vast een gevaar en moest me gewoon niet,’ Ging hij verder waardoor ze even fronste, al was het nu meer omdat ze eigenlijk wel nieuwsgierig was. Hij had namelijk ook een behoorlijk lange tijd vastgezeten in iets, en de reden daar was ze benieuwd naar. ”Waarom niet? Waarom vonden ze je een gevaar?” Vroeg ze hem terwijl ze haar elleboog even op de tafel zette en hem aandachtig luisterend aankeek.

‘Geloof me, het is mogelijk,’ Zei hij maar ze haalde even enkel haar schouders op. Ze wist niet of het mogelijk was. Wist niet of het mogelijk was om haar leven nog veel verschrikkelijker te maken dan het al was, tenminste hij zou dat niet kunnen doen. Valkyrie wist hoe ze haar hart moest beschermen, ondanks dat er toch laatst wel iemand in geslaagd was om haar hier toch pijn te doen. Haar ruzie met Lawrence had toch even gestoken, en dat voelde niet fijn. Maar dat was omdat ze hem misschien wel net iets te dichtbij had laten komen en doordat ze zelf ook een fout maakte door met haar iets te harde Vikingwijze probeerde te helpen, wat het dus eigenlijk alleen maar erger maakte. Toch hoefde Gahiji niet te weten dat ze ook zwakke plekken had. ”Ik zou het niet weten” Zei ze daarom wat hard terug, eventjes ook helemaal vergeten dat hij eigenlijk gewoon haar gedachten kon lezen en het dus misschien al kon weten.
‘En dat is…...lang?’ Vroeg hij waarop ze hem weer even licht fronsend aankeek. ”Het is niet dat ik in een lange slaap gevallen ben, ik was altijd tot een zekere hoogte wakker met mijn gedachten ondanks dat ik nergens heen kon.” Liet ze weten, en ja dan voelde vijfhonderd jaar heel erg lang. ”Waardoor je ook ineens helemaal niets meer kan doen om de mensen van wie je houdt te beschermen.” Ging ze verder aangezien dat in het begin nog het moeilijkst was. Het was namelijk tijdens een gevecht geweest bij de kust van Frankrijk, ze wilden daar een stad aanvallen maar ze stuurden ook zelf schepen op hun af. Valkyrie was van boord gesprongen om zo beter te kunnen helpen met hun verovering. Tot iemand haar afleidde onder water en haar de val in wist te lokken. Ze had geen idee wat er met haar Vikingen die nog aan het vechten waren gebeurde, geen idee.