High Highs to Low Lows

Met een brede glimlach op zijn gezicht was de man bezig een hele show op te voeren, natuurlijk met het maken van drankjes cause what else? Tobias liet de flessen door de lucht vliegen en wist ze op exact de juiste momenten uit de lucht te pikken om vervolgens een beetje in een mix beker te gieten. Niet dat er al klanten waren om het drankje aan te geven, buiten enkele jongeren die net van school kwamen that is. Maar die waren naar zijn mening nog een tikje te jong voor het sterkere spul. Voor wie hij het dan wel aan het maken was? Wel, voor Rhys die net aan zijn shift begon. Natuurlijk was er die hele toestand van niet drinken achter de bar, maar om die regel te omzeilen zat zijn maatje nog aan de andere kant van de bar met argus ogen toe te kijken hoe het allemaal zo vlot leek te gaan bij hem. Of hij aan het wachten was tot hij iets zou laten vallen wist hij niet, niet dat dat zou gebeuren toch niet als iemand hem stoorde. Uiteindelijk zette hij de perfect gemaakte cocktail voor de neus van de jongen. ‘Laat het smaken.’ Knipoogde hij speels, waarna hij verder ging met het afsluiten van zijn shift. Vandaag had hij een vrije avond, beetje zelf voor gezorgd maar dat mocht ook al eens right? Al was de kans werkelijk klein dat hij de bar ook zou verlaten tho, misschien kwam hij later nog wel terug gewoon op de boel af te sluiten natuurlijk. Dat was een beetje zijn traditie geworden, zelf de boel afsluiten.

Tobias had zich even achteraan afgezonderd wanneer Rhys de boel had overgenomen. Merendeels om van shirt te veranderen that is, want ondanks dat het een vrij rustige middag was geweest waren er toch enkele mensen geweest die al mooi in de wind waren. Iets wat resulteerde tot een oudere man die een volledig glas bier had leeg gesmeten over de bar, iets wat natuurlijk grotendeels ook op zijn shirt terecht was gekomen. Maar goed, Tobias was een voorbereid man en had altijd wel twee shirts bij als hij moest werken zo ook vandaag. Hij had zijn zwarte geruild voor een witte met een zakje op zijn borst, zijn outfit om de avond tegemoet te gaan. Met zijn handen in zijn broekzakken was hij uiteindelijk weer de bar in gewandeld. Haast meteen spotte zijn ogen een wel heel bekend gezicht, waardoor zijn humeur ook meteen weer wat beter werd. Met een brede grijns nam hij plaats naast haar. ‘Ik hoop dat deze plek niet bezet is?’ Knipoogde hij speels. Salomée was het meisje dat boven de bar woonde, ze had er destijds interesse voor gehad en aangezien hij toch een huurder aan het zoeken was op dat moment kwam het perfect uit. ‘Weer afgezakt naar het land van de levenden.’ Klonk het al plagend. Nee, met het meisje had hij zeker geen last. Gelukkig maar, het feit dat ze op de drukste momenten niet thuis meestal zelf in de bar of ergens anders was te vinden was ook een mooi pluspunt. ‘Wat kan ik je aanbieden?’

Tobias wist maar goed genoeg dat zijn trucjes niet werkte op Sal, maar dat weerhield hem er niet van om er grapjes mee te maken. Natuurlijk bedoelde hij er niets mee, maar hij hield wel van de band die hij met het meisje had. Een die positief was, gelukkig maar. Want hij wist niet wat hij moest doen als Sal elke avond de politie moest bellen wegens geluidsoverlast of wat dan ook, het merendeel van die tijd was ze gelukkig zelf hier ook aanwezig en een deel van het probleem. Maar nee, serieus daar had hij echt wel geluk mee gehad toen het meisje op hem was afgestapt met de vraag of ze boven de bar mocht hokken.

‘Soms heb ik ook mijn slaap nodig hoor.’ Sprak hij al lachend. ‘Nope, ik moet even wat kindertjes gaan entertainen en dat kan ik niet doen hier. Zou een beetje onverantwoord zijn niet?’ Dat zouden de ouders van die kinderen niet bepaald leuk vinden, al kon hij ze even goed ook allemaal laten genieten van een stomende kop warme chocolademelk of zo. Maar toch liever niet, zijn klanten zouden het idee ook niet meteen op prijs stellen. Natuurlijk moest hij haar wel wat aanbieden om te drinken, zo was hij nu eenmaal. Haar keuze in drankje deed hem kort grinniken tho. ‘Een sublieme keuze, al had ik wat sterkers van je verwacht.’ Grijnsde hij speels waarna hij teken deed naar de jongen achter de bar, als teken dat hij daarvoor niets moest aan rekenen. ‘Geen werk vandaag?’ Vroeg hij oprecht geïnteresseerd. Tobias wist dat ze werkte in de koffie bar in het dorp. Hij zou haar zelfs zo een baan hebben aangeboden als ze erom gevraagd had, maar dat was dan misschien voor haar persoonlijk weer net te dicht bij huis. Rhys kwam aan met een stomende kop en plaatste die voor het meisje haar neus, naast de kom stond natuurlijk het bijbehorende glazen potje gevuld met slagroom.

In het begin was Tobias nogal vrij sceptisch geweest over mensen boven de bar laten te wonen. Het was natuurlijk niet zo dat haar deel van het gebouw gelinkt was aan de bar, maar evengoed het had hem toen niet zo aangesproken dat er iemand boven zijn pareltje woonde. Maar uiteraard al die tijd later bleek het toch een goede keuze te zijn geweest. Merendeels ook omdat Sal betrouwbaar was, en niet zoals vele andere van haar leeftijd enkel en alleen maar geïnteresseerd was in feesten en dat alles. Al ging hij niet zeggen dat hij het meisje nooit in de bar zag, nee ze was een van hun vaste klanten om het zo te noemen. Maar zij kende gelukkig wel haar grenzen.

Een simpel knikje, meer was er niet nodig van reactie op haar vraag. Het was niet alledaags wat hij deed, maar hij haalde er voldoening uit om die kindjes te zien lachen bij de verhaaltjes die hij vertelde. Het maakte hem blij, dus waarom zou hij ermee stoppen? Iedereen zijn bezigheid right? ‘Jep, en je bent nog steeds uitgenodigd om er eens bij te komen zitten hoor.’ Knipoogde hij speels, goed genoeg wetende dat het meisje toch niet op dat aanbod in ging gaan. Iets wat hij haar zeker en vast niet kwalijk nam. Een warme chocomelk was niet meteen het drankje dat hij haar zou toeschrijven, dat typeerde het meisje naast hem niet zo. Iets waar hij dan ook natuurlijk een kleine opmerking over moest maken, want tja wie zou hij zijn als hij dat niet deed? Gelukkig kon het meisje wel lachen met zijn domme opmerking over haar drink gedrag, iets wat hij haar ook niet kwalijk kon nemen want ze was letterlijk een deel van zijn inkomsten. Iets wat een beetje vreemd overkwam als je het zo ging bekijken maar details. ‘Wel, het is vast ergens vijf uur right?’ Een welbekende uitspraak in zijn wereldje, en eentje die hij zo nu en dan ook wel eens toepaste.

Kort nadat hij de vraag had gesteld aan haar hoorde hij de deur openzwaaien, van over zijn schouder wierp hij een blik op drie mensen die de ruimte binnen kwamen en plaats namen aan een tafeltje ergens tegen de muur. Mensen die hij nog niet had gezien, maar aan de manier van doen van hun kon hij wel opmerken dat het enkele vluchtelingen waren die waren binnen gewandeld. Duidelijk te zien aan de zoekende blik die ze alle drie door de bar hadden laten schieten, kort wierp hij het groepje een glimlach toe voor hij zich weer richtte tot Sal die antwoordde op zijn vraag. Begrijpend knikte hij op haar woorden, ja als de uren botste dan was het inderdaad niet zo handig maar ze speelde het zo te horen wel klaar. Al had hij een licht vermoeden dat er nog meer hoorde in wat ze net zei, maar natuurlijk werd ze onderbroken door het drankje dat geserveerd werd. Zijn mondhoeken krulde omhoog bij de woorden van het meisje. ‘Een deeltje ervan.’ Knipoogde hij vrolijk. Tijd voor haar om eventjes te genieten van de hemel hoor.

Tobias kon het alleen maar voorstellen right? Natuurlijk was hij er goed genoeg van op de hoogte dat Sal waarschijnlijk nee zou zeggen, iets wat hem ook helemaal niet uit maakte. Je was nu eenmaal voor zo’n zaken of niet. Gelukkig had ze wel door dat hij maar een grapje maakte, al bleef hij erbij als ze eens een keertje mee wilde moest ze het maar gewoon zeggen. De dodelijke blik die hij toegeworpen kreeg deed hem even lachen. ‘De kindjes eten je niet op hoor.’ Sprak hij met een grimas tot achter zijn oren. Arme Sal, dat ze hem weer moest treffen terwijl hij juist zo in zijn nopjes was. Werkte alleen maar slecht in op andere mensen, mainly omdat zijn grapjes gewoon zo dom waren. Maar details, ze was hem inmiddels toch al gewend dus.

Ze bestelde een warme chocomelk, een keuze die hij niet meteen aan haar zou toeschrijven. Maar hij kon ook niet zeggen waarom ze het niet zou doen, want hun warme chocomelk was toch wel een van de beste hoor. Mainly door de kleine dingen die ze er aan toevoegde, al was dat bij iedereen die hier werkte dan ook weer anders. Tobias supporte de vrijheid onder zijn werknemers, als je dat niet bezat dan was de kans al heel klein dat je ten eerste werd aangenomen of dat je het gewoon lang volhield met hem. maar hij had het getroffen met iedereen, gelukkig maar. Problemen waren er tot nu toe nog niet geweest al wist hij goed genoeg dat die misschien nog wel konden komen. En dan bedoelde hij niet dat er een glas of een fles of zo sneuvelde, maar iets van een ergere omvang of zo. ‘Wel, je bent nu eenmaal aan het praten met een rot in het vak.’ Tobias wist van zichzelf dat hij er ook wel eens in kon overdrijven, zowel in zijn barmanpraat als in het werken in de bar gewoon. ‘Maar je kan niet ontkennen dat ik geen gelijk heb.’

Salomée was een van de personen in Sundberg die hij in het hokje interessant had geplaatst, al vanaf het eerste moment dat hij haar tegen het lijf was gelopen. Je kon alles zeggen over tieners, maar het feit dat zij zich net had losgerukt van alles om haar heen en boven zijn bar was komen wonen vond hij bewonderenswaardig. Al waren er nog genoeg zaken die hij verder over haar bewonderde, maar afgezien van de mutanten die nu in het dorpje woonde was het bij de jongeren hier meer iets van dat ze zolang mogelijk thuis bleven wonen en ergens wel bleven reken op hun ouders. Tobias ontsnapte uit zijn gedachten toen de geur van het stomende drankje zijn neus bereikte. Bijna kreeg hij er zelf zin in. Haar opmerking deed hem even grinniken. Ze was bijlange na niet de enigste die zo reageerde op dit bruine goud. Bedenkelijk keek hij het meisje aan. Zo maar om recepten vragen. ‘Er hangen voorwaarden vast aan het recept ja.’ Klonk het op een mysterieuze toon.

Voor even richtte hij zijn blik op Rhys die bezig was met de tapinstallatie. Een knul die zeker zijn werk goed deed, nooit klaagde maar vooral ook iemand waarmee hij zelf graag achter de toog stond. Het was haar vraag die hem weer deed opkijken. Haar gezicht was inmiddels versomberd wat er voor zorgde dat er een bezorgde frons ontstond op zijn voorhoofd. ‘Toestemming heb je zeker. Maar anders kijk ik er straks wel even naar, als het dan iets erger is dan bel ik wel een loodgieter die het komt fiksen. Ik ben blij dat je het komt zeggen.’ De laatste dagen had hij gemerkt dat er aan beneden in de toiletten ook wat mankementjes waren maar dat waren vooral wat bouten geweest die los waren gekomen, zaken die al opgelost waren. Maar dat het ook tot boven was doorgetrokken bezorgde hem wel enige bezorgdheid. ‘Misschien laat ik een van de dagen wel even een routine controle doen, dan moet je maar doorgeven wanneer je niet thuis bent.’ Besloot hij het onderwerp mee af te sluiten. ‘Daar moet je Rhys voor bedanken.’ Grijnde hij breed.