A good night for a walk [Tobias]

Tobias was bezig met het poetsen van glazen terwijl hij zijn nieuwe barman in spe goed in de gaten hield terwijl die bezig was met drankjes maken. Het was niet gemakkelijk om de juiste mensen mee te vinden om mee samen te werken, al was hij niet moeilijk tho. Maar het moest uiteindelijk gewoon klikken tussen hem en de mensen waarmee hij samenwerkte, meer vroeg hij niet. Kort greep hij een handdoek om zijn handen mee te drogen wanneer hij merkte dat de knul bijna de mist in ging door een van de duurdere flessen alcohol in de lucht te werpen. Heel makkelijk kon Tobias hem opvangen waarop hij de knul waarschuwend aan keek. ‘Dat is voor als je wat gevorderd bent, elke gebroken fles gaat anders van je loon af hoor.’ Knipoogde hij speels naar de kerel terwijl hij hem de fles terug gaf en hij zich terug naar de glazen bewoog. Het was een aardig drukke avond, met andere woorden hij zou hier nog wel enkele uren blijven mainly omdat hij degene was die alles moest afsluiten. Klein tikje van hem dat hij in wezen eigenlijk niemand echt vertrouwde met zijn eigen zaak.

Een bekende stem trok uiteindelijk zijn aandacht wanneer hij net het tiende glas door de spoelbak haalde. Daar was hij dan, good old joe. Zijn mondhoeken trokken vrolijk omhoog, daarmee een perfecte glimlach tonend. Enthousiast sprong hij van het verstopte verhoogje af waardoor hij weer op het zichtbare deel van de bar terecht kwam. Met een simpele knik naar de ander maakte hij duidelijk dat hij dit wel deed. ‘On the house mate.’ Grijnsde hij terwijl hij een perfecte op zijn Engelse pint voor de neus van de ander zette. ‘Ik mag hopen dat ze er goed in gaan.’ Relaxt leunde hij op de bar vlak voor zijn huisgenoot. ‘Waar brengt de nacht jou nog naar toe? Of kom je de plaatselijke zelfstandige gewoon wat steunen?’

Vele blubjes
Meer blubjes.

Tobias vond het altijd leuk als er mensen in de bar kwamen die hij ook werkelijk van buiten af kende. Door zijn werk hier kende hij de meeste klanten wel, maar het bleef natuurlijk nog altijd anders als er werkelijk iemand kwam waarmee je samen woonde uiteindelijk. Voor hij de pint voor Joseph zijn neus had gezet had hij eerst nog kort aan het glas gevoeld of dat wel op de juiste temperatuur was. Bier drinken uit een warm glas was een echte no go, en hij moest natuurlijk wel voor zijn klanten zorgen right. Anders kwamen ze niet terug, en dan zou hij sad worden. ‘Ik doe het om mijn brood mee te verdienen, dus maar best dat ik zo’n zaken weet niet?’ Sprak hij al lachend terwijl hij zijn blik even kort naar de andere man achter de bar liet gaan die bezig was met andere bestelling en er geen boeltje van maakte zoals hij ergens wel had verwacht. De knul was nieuw in het vak, had nog veel te leren maar Tobias had er wel een goed gevoel bij. Zijn donkere ogen gleden weer in de richting uit van de man die voor hem zat. Joseph was een waar mysterie voor hem dat stak hij niet onder stoelen of banken, maar hij kon goed met hem overweg. Misschien kwam dat deels door het feit dat ze bijna van dezelfde contreien kwamen, misschien was het ook wel iets helemaal anders. Maar hij genoot van zijn gezelschap dat stond vast.

Dat Joseph er het type voor was om ’s avonds nog de deur uit te gaan voor een nachtelijke wandeling was niet iets wat hij in de man had gezien. ‘Dan hoop ik voor je dat het plan was om die wandeling te maken in de stad, en dat je niet naar de bergen trok of zo.’ Grijnsde hij kort. In het donker naar either de bergen of het woud gaan was vragen om problemen. Niet dat hij er niet in vertrouwde dat de andere niet voor zichzelf kon zorgen, maar goed. ‘Altijd fijn om je hier te hebben, of je het nu zelf gepland had of niet.’ Kort wreef Tobias door zijn haren die zoals altijd in de perfecte warrige coupe waren gebracht deze ochtend, en met een wel hele stevige wax in model waren gebleven.

‘Hoe meer zielen hoe meer vreugde, al zeg ik het zelf.’ Het was zeker een goeie nacht dat ontkende hij niet. Liever zo, dan een hele avond in een lege bar te zitten hoor. Niet dat dat hem al veel was overkomen, buiten in het aller begin maar dat kon hij perfect begrijpen.  ‘Dus mijn waarde vriend, heb je nog iets nieuws te melden?’ Sprak hij op een luchtige toon, terwijl hij voor zichzelf een flesje cola opentrok. Een van zijn belangrijkste regels, nooit alcoholische drankjes wanneer je aan het werk. Dan gebeurde er alleen maar rare zaken.

Vele blubjes
Meer blubjes.

Bedenkelijk keek hij Joseph even aan. Hij kon het zich al perfect voorstellen eigenlijk. Hem in de bergen. Met een wandelstokje allicht omdat hij blijkbaar toch een bejaarde was. ‘Zou je niet zeggen hoor, moet je wat aan doen.’ Sprak hij lachend. Tobias zijn conditie zelf was uitmuntend, al had hij niet echt een keuze. Hij moest nu eenmaal in vorm zijn, werkende in een zaak als deze vergde uiteindelijk wel veel van je lichaam. ‘Misschien moet ik je toch eens mee nemen als ik ga trainen, of je hier een paar nachten laten mee draaien je conditie is zo weer op peil.’ Grapte hij vrolijk verder. Stiekem zou hij de kerel nog echt wel kunnen gebruiken hoor. I mean, hij zou hier echt wel een zieke aanwinst zijn. Kort viel zijn oog op de pint van de man. ‘Als je nog wat moet hebben zeg het maar, maar ik draag je niet naar huis.’ Al wist hij wel goed genoeg dat de andere het nooit zo ver zou laten komen, en dat hij hem eigenlijk nog wel naar huis ging helpen als het nodig was. Zo had hij al vaak genoeg een verloren ziel die teveel op had geprobeerd thuis af te zetten. Hij was gewoon zo lief.


Even haalde hij kort zijn telefoon boven om kort een blik op het scherm te werpen, waarbij zijn mondhoeken ook eventjes kort omhoog trokken. ‘Daar heb je gelijk in.’ Inderdaad om letterlijk een hele trein mutanten hier af te zetten was het hier te rustig. ‘Maar die rust gaat niet al te lang meer duren volgens mij.’ Sprak hij op een iets wat bedeesde toon. Natuurlijk hoopte hij van niet, want problemen in het dorp betekende even goed dat die problemen de mensen zouden volgen tot hier binnen. Iets wat hij liever buiten hield, mainly omdat hij vooral niet wilde dat er in zijn bar gevochten zou worden. Stel je maar eens voor de schade? Nee man, echt no go.


‘Ik hoor wel meerdere wilde verhalen op een dag. Maar that’s part of the job, half de psycholoog uithangen zonder er extra voor betaald te worden.’ Sprak hij al lachend. Het was wel een feit, hij hoorde alles. Maar het was zijn taak om de meeste verhalen voor zichzelf te houden, al kon hij er best wel eentje delen met de man voor hem. ‘Sinds de vluchtelingen zijn aangekomen, zijn er meer drugs in de omloop. Dus het is wel safe om te zeggen dat daar problemen van gaan komen dus kijk maar uit.’

Vele blubjes
Meer blubjes.

Dat het niet verassend was, was een feit. Maar hij vond het jammer. Oké, hij gebruikte zo nu en dan ook eens verdovende middelen, vroeger meer dan nu, maar evengoed vond hij het jammer dat dit alles moest terecht komen in hun stand. Al was hij er niet tegen, de mutanten dan en zo, gewoon het feit dat ze het leken mee te brengen. Instemmend knikte hij op de woorden van zijn vriend. ‘Zeker niet, maar ik ben er zeker niet blij om met wat voor problemen het allemaal met zich mee neemt.’ Daarmee meer opgaand in het feit dat hij dat gedoe niet ging toe laten in zijn bar. Dit was een plek puur gefocust voor drank alleen, al de rest hoefde hij hier echt niet te hebben. Iets waarop hij in de toekomst misschien ook wel meer op moest letten. ‘Het is allemaal de manier waarop het word verwerkt waar het om draait. Natuurlijk hebben ze nood aan iets om alles te vergeten, maar evengoed hoeven ze ook niet het crimineel gedrag in de stad aansporen, maar goed.’ Tobias had niet heel veel recht van spreken, hij had geluk met het feit dat ij terecht was gekomen. Want hij had zich net zo gedragen als hun toen zijn wereld bij hem vandaan werd gerukt.

Zelf zou hij hier en daar ook proberen om een handje toe te steken waar het nodig was, als hij de nieuwe mutanten kon helpen met hier hun weg te vinden dan deed hij dat graag. ‘Anders zou je hier toch enkel maar zijn om die kruk te verwarmen.’ Sprak de man al lachend voor hij een nieuw glas tapte voor de kerel. Terwijl hij het bier in het glas liet lopen staarde hij bedenkelijk voor zich uit. Tobias moest veiligheidsmaatregelen gaan treffen voor zijn zaak. Iets wat hij eigenlijk al langer moest doen, al was hij er even goed van overtuigd dat hij een groot deel van de onrustzoekers wel kon buitenwerken met zijn eigen mutatie maar hij moest maar eens de verkeerde persoon tegen komen. Voor nu wilde hij nog niet in Saint Lucas belanden. Nog half in gedachten zette hij de pint voor Joseph neer, waarna hij zijn blik weer op de man richtte. ‘Waar ben je over aan het denken man? Ik hoor je hoofd nog net niet kraken.’ Sprak hij al lachend. Enkele mensen wandelden de bar binnen en zochten een tafeltje, met een simpel knikje begroette hij hen. Geen bekende, dus als hij het goed had waren dit of toeristen of de mensen van het eiland.

Vele blubjes
Meer blubjes.

Tobias had zijn mening gedeeld met Joe, puur omdat die er naar had gevraagd. Verder droeg hij de mutanten geen kwaad hart toe of wat dan ook. Uiteindelijk kwamen ze vanuit een benarde situatie en was het aan hem om ze hier zo welkom mogelijk te laten voelen, want dat was iets wat ze misschien nog wel het meeste nodig hadden. Een plek waar ze zich welkom konden voelen, en waar ze vooral veilig waren. Een plek die Sundberg kon zijn, zolang er maar geen al te gekke zaken gebeurden natuurlijk. Al was het even goed de taak van de inwoners van het dorp om zich zo goed mogelijk open te stellen naar de nieuwkomers, dat zou er al voor zorgen dat er minder strubbelingen waren op dat vlak.

Tobias zou zichzelf niet zijn als hij zijn maatje niet nog een drankje zou aanbieden, uiteindelijk bleven ze nog altijd in een bar en tja, dat was nu eenmaal wat je op een plek als deze deed. Snel genoeg deelde Joe mee dat hij aan het nadenken was over van alles, maar daar bleef het dan ook bij de man breidde niet verder uit en dat was genoeg voor Tobias om te weten dat hij ook niet moest door vragen. Als Joe het werkelijk wilde delen met hem zou hij het ooit nog wel eens opbrengen. Rustig begon hij weer met het drogen van de glazen die hij juist uit de gootsteen had gehaald.

Op de vraag van de andere knikte hij even. ‘Zeker wel.’ Klonk het luchtig waarbij hij zijn blik weer op de man richtte. ‘Twee gaan er hier beginnen met werken, eentje vast en de ander studeert nog hier. Van de korte ontmoeting en het gewissel van berichten heb ik wel een goed gevoel over ze. Misschien ben ik te goed gelovig, maar ik denk dat die twee hier wel mooi gaan bij passen. Voor de rest heb ik er al wel enkele gespot in de bar maar voorlopig heeft nog niemand een praatje met me gemaakt. Waarschijnlijk moeten ze nog wennen.’ Grijnsde hij kort. Ja, de twee die hij al zeker had aangenomen zouden een mooie vaste waarden worden voor O’Shae’s daar was hij meer dan zeker van. ‘Jij dan?’

Vele blubjes
Meer blubjes.