Study Clubbing

Met het stereotype gekletter van een metalen kluisje raakte het deurtje zijn lijst voor Kallista met een zucht haar hangslotje terug in plaats hing en aan de knop draaide. School had haar fantastisch leuk geleken: wat gezellig praten met studenten, lessen bijwonen en tussendoor wat in de kantine zitten. Dit was natuurlijk voor ze ook effectief gestart was, ze was namelijk in haar bedenking vergeten meenemen dat niet alle inwoners van het Zwitserse stadje even happig waren op de aanwezigheid van een grote groep mutanten. De jonge brunette was dus één van de eerste geweest om zich door de gangen van de school te begeven en niet alle medestudenten waren daar even gelukkig mee. Het gefluister noch het ontwijkende gedrag van sommige van haar klasgenoten was haar ontgaan. Er waren gelukkig wel enkelingen die haar aanspraken en waar ze korte gesprekken mee kon voeren of naast kon zitten tijdens de lessen. Het was ideaal geweest om gewoon Vic met haar mee te sleuren maar die bevond zich punt één in een totaal ander gebouw en punt twee steeds met zijn neus in zijn boeken. Dus aangezien Victor geen optie was, had ze besloten al haar hoop te plaatsen bij die enkele mensen die wel vriendelijk waren, dit in de hoop dat zij de rest van de klas zouden aanzetten tot meer interactie.

De kantine was een pak rustiger dan ’s ochtends vroeg of tijdens de middag en zonder enige moeite vond Kalli een plaatsje waar ze even aan haar projecten kon werken. Haar blik gleed kort over de pastelgekleurde agenda voor ze hem opensloeg, op zoek naar de papers en verslagen die diezelfde week ingediend moesten worden. Enkele van hen waren reeds doorstreept en lagen afgewerkt in haar kluisje maar één van hen had nog een weg te gaan voor de finale versie afgedrukt kon worden. Met een zucht plukte ze het bundeltje papieren uit haar rugzak, ’Hamlet and Horatio’ had ze het genoemd, bij te kort aan beter. In grote lijnen was het zo goed als af maar er was zeker nog wat verfijning nodig. Misschien zou ze in de allerlaatste fase eens aan Levi vragen om het na te lezen, Native speaker zijnde kon hij er misschien nog wat domme fouten uithalen. Naast dat bundeltje papieren lagen ook nog enkele cursussen, haar laptop en een handboek voor haar uit. Met een fijne glimlach stak ze het bundeltje weg onder enkele notities die nog samengevat moesten worden voor ze een rechthoekige stift bovenhaalde om belangrijke punten te markeren in het handboek.

De emotie kwam tegen haar mutatie gebotst voor het geluid haar gehoor raakte. Opgewekt maar met enkele kleinere emoties eronder verscholen stelde Kalli vast voor ze zich met een brede glimlach omdraaide als reactie op haar naam. De klanken waren wat anders en vervormd maar het meisje was duidelijk niet Grieks van origine dus ze kon het haar niet kwalijk nemen. ”Hey,” zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze kon wel niet meteen op de jonge dame haar naam komen, of toch niet op haar volledige aangezien klasgenoten haar meestal aansproken als Sal. Om fouten te voorkomen liet ze een naam maar gewoon achterwege. De rode lippenstift die het meisje droeg was in hard contrast met haar donkere haar maar het stond haar en het droeg bij aan haar natuurlijke look. De vraag die langs de rode lippen gesteld werd, maakte meteen duidelijk welke emoties ze gevoeld had, Sal had duidelijk nog een veel langere weg te gaan dan Kallista zelf met de Engelse paper die een dag later ingeleverd moest worden. ”Hmmm…” begon ze terwijl ze haar tas op haar schoot nam. ”Ik denk dat ik wel nog ergens een samenvatting ofzo heb zitten,” zei ze terwijl ze met haar handen zocht tussen de stamel losse papieren in haar rugzak. Naast een samenvatting van het boek had ze ook nog een studie, historische opzoekingen, analyses en zo veel meer maar ze had ook geen zin om haar uren werk zo maar weg te geven. Aan de andere kant besefte ze goed genoeg dat ze wel een bondgenoot kon gebruiken in de klasgroep, ze richtte haar blik terug omhoog. “Wat heb je precies nodig? Is er iets dat je niet snapt?” gaf ze de keuze aan de jonge dame voor haar. Een van de plastic stoelen duwde ze wat verder weg van de grote ronde tafel, “Zet je gerust even neer, dit kan even duren,” meldde ze vervolgens in een verontschuldigende toon. Het was niet dat Kallista een warboel was, ze was zelfs zeer ordelijk. Gewoon niet wanneer er zo veel tegelijkertijd moest gebeuren en zo veel vakken op één dag samenvielen.

Being happy...
Never goes out of style.

Het was een heuse opluchting voor de jonge dame, eindelijk eens iemand die zonder enige verplichting of aanzet tegen haar sprak. Het was misschien niet het meest nobele onderwerp aangezien de roodgelipte dame wel degelijk om notities kwam vragen omdat ze zelf nog aan haar paper moest beginnen. De onderliggende paniek was zeer klein maar aanwezig in het over het algemeen positieve scala van emoties en dit verraadde meer dan men zou verwachten. Ondanks de onderliggende motivatie was Kalli oprecht gelukkig met de aanwezigheid van Sal al leek die laatste niet helemaal op de hoogte van wie ze was, wat op zijn beurt ook weer een opluchting was. Kallista was een ramp in het herkennen van accenten maar als er iets was waar ze niet naast kon was het toch wel het feit dat de jonge dame duidelijk Frans was. Haar tongval had Kalli niet meteen kunnen thuisbrengen maar het bedankwoordje was wereldwijd bekend tot zover ze wist. ”Geen probleem hoor,” beantwoordde ze de bedanking terwijl ze even ongemakkelijk in haar nek wreef. Ze kon zweren dat ze al haar samenvattingen ergens had zitten maar kon ze niet thuisbrengen op die precieze moment. Het was weer typisch iets voor haar om net op zo’n moment haar notities niet in een hip en een knip te vinden.

Haar mutaties had het nadeel dat ze zeven op zeven, vierentwintig op vierentwintig actief was. Zo voelde ze verschillende kleine emoties van de jonge dame voor haar afkomen, eerst jaloezie maar voor ze kon opkijken veranderde dat in nieuwsgierigheid. Interesse en nieuwsgierigheid leek te groeien met elke seconde die voorbij tikte terwijl Kalli tussen haar papieren zocht naar de correcte samenvattingen. Ze richtte haar blik opnieuw op de brunette en die leek op te schrikken uit een diepe gedachte voor ze kort nadacht. Akte drie… akte drie… bedacht ze zich terwijl ze verder zocht. Ze bood Sal een plaatsje aan de tafel aan met een warme glimlach voor ze opnieuw haar tas in dook. Met haar neus in haar rugzak moest ze denken aan een opmerking over hoe bodemloos haar tassen steeds waren en dit was de eerste keer dat ze hem gelijk moest geven. Een notitieblok verscheen op tafel en terwijl Sal zich helemaal klaar maakte bleef Kalli maar zoeken tot de eergenoemde er een opmerking over gaf, ”Elk jaar denk ik beter voorbereid te zijn, tot die laatste weken voor kerst er weer zijn,” gaf ze een beetje twijfelachtig maar met een glimlach toe. Het was waar, ze dacht klaar te zijn met alles maar dan komen de professoren aanzetten met de meest zware en toch nutteloze taken die maar bestaan. Hamlet, dat hebben ze allemaal al duizenden keren gelezen en nog vaker hebben ze er een paper over geschreven maar toch was de prins van Denemarken weer een hot topic dit jaar. Met te denken aan de andere projecten keek ze op van haar duistere tas en richtte haar blik op één van de stapels op tafel. Een rode map stak een beetje uit tussen de papieren en met een klein snokte kwam het van tussen de andere documenten. ’HAMLET’ stond te lezen in grote sierlijke letters, ”Hier was je,” lachte Kalli schaapachtig naar de map voor ze hem opensloeg.

Ze bladerde kort door de verschillende mapjes voor ze er enkele uithaalde, “Akte drie, akte vier en een finale samenvatting van alles,” verduidelijkte ze terwijl ze de papieren overhandigde. Met een verontschuldigende blik veegde ze wat van haar notities opzij om zo Sal wat meer plaats te geven. ”Als je nog iets nodig hebt, hier ligt de map,” zei ze met een glimlach, ”En je mag me ook steeds dingen vragen,” vervolgde ze. Nu ze eindelijk gekalmeerd was en alles weer op een rijtje had bekeek ze de jonge dame nog eens goed. Sal was geen luidruchtig type en ze viel ook niet zo zeer op in de klas noch trok ze veel op met haar klasgenoten. Desondanks leek de brunette niet het asociale type, ze was zonder enige problemen op haar afgestapt en had haar aangesproken. Het was echter ook niet zo dat de jonge dame leek geshunned te worden door haar klas en het verwarde Kallista mateloos dat het vriendelijke meisje niet anders in de klas lag. Al besefte Kalli dat Sal haar redenen er wel voor zou hebben en dat niet iedereen zoals haar een verschrikkelijk grote mensenvriend kon zijn.

Being happy...
Never goes out of style.

Kallista was altijd al een behulpzaam persoon geweest. Als kind had ze een domme botsing met een ander kind meer ingezeten over de schaafwonde op zijn knie dan de diepe snee in haar been. Misschien was ze te goed voor deze wereld, dat was wat haar vroeger wel eens gezegd werd maar het maakte haar gelukkig om te weten dat ze mensen in nood kon helpen. Maar het was niet zo dat ze er een gewoonte van zou gaan maken om anderen te gaan helpen met hun schoolwerk, zo naïef was de brunette ook niet. Maar ze begreep echt wel dat men soms voor een voldongen feit kwam te staan in die laatste weken van het semester wanneer de meest nutteloze taken op hen afgevuurd werden samen met het voorbereiden van examens. En ze voelde aan Sals emoties dat het niet puur was om te profiteren van haar maar dat er echt enige noodzaak was, de paper omvatte dan ook vijfentwintig procent van hun totaalscore. Moest Kallista echt eerlijk zijn vond ze de hele paper eigenlijk een belachelijke vorm van tijdverdrijf, het was niet alsof er geen interessantere schrijvers waren dan Shakespeare? Aan Sals emotioneel scala was duidelijk te merken dat ze er hetzelfde over dacht als Kallista. De brunette deed dan ook openlijk haar beklag over het feit dat ze maar niet voorbereid leek te raken op die slopende weken die er nog zaten aan te komen. De andere brunette aan de tafel liet kort haar hoofd in haar handpalmen zakken terwijl Kallista eindelijk haar map van de paper terugvond. Met een opgewekte glimlach overhandigde ze de papieren voor ze haar melde dat ze ten alle tijden vragen mocht stellen. Haar bril werd zacht omhooggeschoven over haar neus voor ze Kallista zonder boe of bah een eretitel aanwees. Kalli lachte op haar beurt eens kort voor ze haar lange haren samennam in een paardenstaart die ze slordig vastbond met een haarrekker. Zelf wou ze eigenlijk best wel wat korter haar, maar ze wist met zekerheid dat ze de volgende dag zou wakker worden met extensions moest ze het zich riskeren om haar lange lokken kort te wieken. Pyralis had namelijk een zeer strak en onbuigbaar idee van schoonheid en kort haar hoorde daar nu eenmaal niet bij.

Haar vingers gleden kort over haar toetsenbord om het toestel uit slaapstand te halen. Aangezien de andere persoon aan de tafel aan haar paper zou werken was het de ideale moment om hetzelfde te doen. De laptop maakte kort het geluid van een opstijgende helicopter, het werd tijd voor een nieuwe maar haar bankrekening was het daar niet mee eens. Het blauwe programma startte op en de titel van haar paper verscheen op het scherm, ’Hamlet and Horatio, friendship and adoration – a paper by Kallista Dore Firos’. De brunette had al lang geen idee meer waarom ze dit onderwerp gekozen had maar ze wist wel nog dat er een heleboel research was over dat specifieke onderdeel van het toneelstuk. De jonge dame naast haar schreef haar titel neer en Kalli knikte eens goedkeurend, ”Goed onderwerp,” meldde ze kort voor ze zich verder focuste op haar eigen woorden. Kalli overliep kort alle alinea’s verduidelijkte waar nodig en negeerde waar er nood was aan inkorting, ze moest namelijk wel aan haar aantal woorden komen. Haar lip rolde tussen haar lippen, het was een tique nerveux die ze enkel toepaste wanneer ze erg aandachtig was of zenuwachtig werd over iets. Ze werd opgeschrikt van haar laptop en richtte haar blik op haar studiepartner toen die een vraag stelde en ze moest zelf even goed nadenken voor ze haar vraag kon beantwoorde. Het viel haar op dat Sal inderdaad geen bril nodig had, ze vond het al zo vreemd dat het haar, als een zeer observant persoon, nog nooit opgevallen was dat de jonge dame een bril droeg. ”Reynaldo is de dienaar van Polonius. Hij wordt naar Parijs gestuurd om Laertes te controleren met een belachelijke gedetailleerde instructielijst,” verduidelijkte ze het personage terwijl ze besloot geen opmerking te maken over de bril, sommigen vonden een bril namelijk stijlvol. Zelf was ze naar het einde van haar paper gescrollt om haar slot nog eens door te lezen wanneer haar wenkbrauw vragend de hoogte in ging. ”Heb jij enig idee of het besluit en/of het slot enige kenmerkende inhoud moet hebben? Want mijn slot lijkt verdacht veel op een samenvatting van mijn paper,” vroeg ze met een nonchalante handbeweging.

Het zou nog een lange avond worden en eigenlijk wou Kallista gewoon thuis onder een dekentje kruipen en een film kijken met een goede warme kop koffie of chocolademelk. Gewoon gezellig in de warmte maar in plaats daarvan zat ze op een harde plastic stoel met in een kille grote ruimte een paper te schrijven over een onderwerp dat haar minimaal interesseerde. Het enige dat ze wel kon bereiken was warme drinken en dat was precies wat ze te pakken zou krijgen. Ze schoof haar stoel achteruit en draaide haar blik naar de andere brunette, “Wil jij een koffie? Of misschien liever thee of warme chocomelk? Of gewoon iets fris?” vroeg ze aangenaam terwijl ze zich recht stelde om zich naar de balie te begeven.

Being happy...
Never goes out of style.

De lettertjes van haar paper begonnen stilaan te zweven voor haar ogen wanneer ze haar blik terug richtte op het scherm voor haar. Het lettertype was afzichtelijk lelijk en Kallista vond geen enkel excuus goed genoeg om als school nog Times New Roman te gebruiken als standaard font. Maar deze kleinschalige school in Sundberg vond dat lettertype namelijk een must voor elke taak en elk project dat ze moesten inleveren en bij elk papier dat ze afprintte leek Kallistas hart een beetje te huilen. Voor sommige Engelse zinnen kon ze zich wel voor het hoofd slaan omdat het overduidelijk was dat ze haar moedertaal simpelweg woord voor woord vertaald had voor ze het in het Engels en in barslechte grammatica op papier had gezet. Een automatische ”Geen dank, daarvoor ben ik hier,” glipte van tussen haar lippen wanneer ze het bedankje opving van de andere kant van de tafel. Haar ogen gleden verveeld over de zinnen die simpelweg een nieuwe gerecycleerde versie van haar volledige paper waren voor ze lichtelijk bezorgd vroeg aan haar studiegenoot of dat wel het nut was van een slot. Ze richtte een vriendelijke maar licht verwarde blik op de jonge dame naast haar terwijl die er kort over leek na te denken. Haar antwoord kwam en Kallista knikte kort met een warme glimlach, het klonk logisch en als iets dat ze waarschijnlijk altijd al gedaan had op haar vorige scholen maar waar ze nu verschrikkelijk onzeker over was binnen de nieuwe schoolomgeving. Het was namelijk een hele aanpassing van het afgezonderde Genosha waar lessen plaatsvonden in dezelfde lokalen, omringd door dezelfde personen die allemaal hetzelfde waren als zijzelf, mutanten naar het drukkere Genosha waar lessen soms in vier totaal verschillende gebouwen doorgingen met telkens een totaal nieuwe groep mensen met een totaal andere mentaliteit. Het was uitputtend, om het zacht uit te drukken maar stilaan raakte ze gewend aan hoe alles eraan toe ging in en rondom de school. ”Ah, dank je…” begon ze, ”Dan dank ik wel dat ik juist zit,” vervolgde ze nadat ze haar blik nog eens over het slot had laten glijden.

Haar oogleden voelde ze zwaar en ze had wel nog wat werk te verzetten, niet enkel voor Engels maar ook voor enkele andere vakken en de nood voor koffie was hoog. Eerlijk had Kallista helemaal geen zin in het goedje dat ze koffie noemden in de kantine bedacht ze zich terwijl de jonge brunette voor haar kort leek na te denken voor ze een beetje geld uit haar portemonnee viste. Al was Kallista waarschijnlijk wel een beetje verwend wanneer het op koffie aankwam, of ze bracht mee van thuis of ze was op tijd thuis om geen van school te moeten drinken en wanneer de nood aan de bittere vloeistof te hoog werd had ze nog steeds een noodlijn die ze kon inschakelen. Maar die noodlijn zat momenteel zelf in de les dus dat werd geschrapt. Met een simpele handbeweging plukte ze de Franken van het tafeltje en wandelde ze naar de balie waar een norse oudere dame haar aankeek, ”Een warme chocomelk en een koffie alstublieft,” vroeg ze beleeft terwijl ze ook haar eigen centen uit haar broekzak wist te wringen. De kartonnen bekertjes werden met een plof op de balie geplaatst en Kalli overhandigde het geld aan de nog steeds niet vrolijke dame. Ze analyseerde de bekers op weg naar de tafel waar Sal ondertussen rechtstond, waarschijnlijk had ze net als Kallista de nood gevoeld om haar benen te strekken. Gelukkig waren de containers voldoende groot om meer dan vijf slokken te bieden van het bestelde drankje en met een glimlach overhandigde ze hetgeen dat chocomelk bevatte aan het meisje voor haar. Zelf plaatste ze zich terug op haar stoel voor ze een zakje suiker toevoegde aan de drek die in haar bekertje aanwezig was voor ze enkele koekjes, die ze mee gegrist had van de toonbank, uit haar zak en plaatste die op tafel, ”Koffie en koekjes, even geen schoolwerk zodat we daarna verder kunnen,” deelde ze glimlachend mee terwijl ze enkele van de zoetigheden over de tafel heen in Sal haar richting schoof.

Kallista dacht even na over wat ze allemaal wist over de jonge dame aan dezelfde tafel terwijl ze met het witte plastic stokje door haar koffie roerde. Ze kwam echter al snel tot het besluit dat dat maar bitter weinig was. Dit was misschien zelfs de ideale gelegenheid om haar iets beter te leren kennen, “Ga je al lang naar deze school? Of ben je net als mij vrij nieuw in Sundberg?” vroeg ze terwijl ze de brunette vriendelijk aankeek. Ze hoopte echt wel dat ze niet teveel haar neus in ander mans zaken stak aangezien dat helemaal niet haar bedoeling was, Kalli was gewoon een nieuwsgierig persoon en wou graag meer weten over de jonge dame van, wat zij dacht, Franse afkomst.

Being happy...
Never goes out of style.

Terwijl Kallista stond te wachten op hun warme drankjes gleden haar gedachten kort terug naar de jonge dame die aan haar tafel gezeten was. Ze was zeker dat ze haar nog nooit was tegengekomen op Genosha, dus de kans was erg klein dat ze van daar afkomstig was. Maar de jonge brunette leek ook niet angstig te zijn omdat Kalli iemand nieuws was, terwijl er een heleboel van de inwoners toch een beetje schuchter waren wanneer het aankwam op nieuwelingen. Ze voelde hoe Sals concentratie op haar rug gefocust was maar ze besloot dat gegeven te negeren, het feit dat er duidelijke nieuwsgierigheid aanwezig was besloot ze even goed even aan de zijlijn achter te laten. Als de brunette iets wou weten zou ze het wel vragen – of dat was toch waar Kallista van uit ging aangezien ze zelf, in the name of curiosity zelden een vraag voor zichzelf hield. De warme drankjes en bijhorende versnaperingen werden over de tafel verspreid voor ze met een brede glimlach mededeelde dat ze even een pauze zouden houden voor ze hun drukke bezigheden zouden verderzetten. Één van de koekjes verdween zeer snel in de richting van haar studiegenoot voor Kallista er ook eentje tussen haar vingers nam en het eerst eens goed bekeek voor ze er een stukje van beet. Een bijna onverstaanbaar soepje van klanken verliet Sals mond en Kalli grinnikte kort voor ze haar met een glimlach aankeek, ”Geitenwollensokken held weliswaar maar voor warme chocomelk en koekjes ben ik altijd te vinden,” beantwoorde ze met een brede grijns. De dame rechtover haar leek een strijd aan te gaan met de hoeveelheid stoom die van haar bekertje opsteeg en Kalli voelde een beetje jaloezie opstijgen wanneer ze besefte dat haar koffie maar een lauwwarm papje was.

De koffie deed echter wel zijn werk en gaf haar opnieuw het gevoel dat ze leefde en niet gewoon een lappenpop was die zonder enige aanwezigheid wat zat te tokkelen op een draagbare PC. Haar studiepartner was fervent bezig met het drogen van haar aangedampte brilglazen en Kalli hield het hele proces nauwgezet in de gaten voor ze het laatste stukje van haar koekje in haar mond propte. Eenmaal ze het heerlijke stukje zoetigheid binnen geslikt had richtte ze haar blik op de brunette en stelde ze een vraag die toch al enige tijd op het puntje van haar tong gelegen had. Sal reageerde door haar aan te kijken van achter een muurtje van stoom – afkomstig van het kartonnen omhulsel waar ze in aan het blazen was. Haar antwoord was vrij simpel en aangenaam om te horen in deze tijden van oorlog en miserie. Kallista haalde opgelucht adem, ze ha de brunette niet geaffronteerd met haar vraag noch was ze op haar tenen gaan staan. Het was ook een serieuze opluchting dat niet elke persoon moest vluchten van de oorlog die continu woedde – al dan niet op de voorgrond in bepaalde landen. Het subtiele gebruik van ’jullie’ ontging haar echter niet, Kalli was observant op die manier. Ze glimlachte aanmoedigend wanneer ze kort leek stil te vallen, Kallista was niet bang voor vooroordelen, wel voor de gevolgen die ze met zich mee konden dragen. Maar Sal leek haar niet iemand die een ander persoon zou veroordelen enkel en alleen omdat hij of zij anders is.

Ze lachte kort wanneer haar studiegenoot vaststelde dat Kallista het wel al gemerkt zou hebben dat ze van Frankrijk was. ”Ik had het reeds opgevangen, ja. Maar zekerheid is altijd leuker,” beantwoordde ze vriendelijk met een glimlach. ”Frankrijk heb ik nog niet gezien,” mijmerde ze, eerder tegen zichzelf dan tegen haar gesprekspartner, ”Het lijkt me zo een mooi land,’ vervolgde ze, dit wel gericht op de andere persoon. Nog enkele slokken van de bittere vloeistof gleden door haar hals wanneer ze het kopje tegen haar lippen plaatste en ze glimlachte naar Sal wanneer ze haar nieuwsgierigheid terug op Kalli richtte. ”Origineel ben ik afkomstig van Lipsi, een zeer klein eilandje dat bij Griekenland hoort,” vertelde ze met een warme glimlach op haar gezicht, herinneringen gleden door haar hoofd, enkel en alleen goede. Al was dat niet enkel doordat ze enkel goede had van het eiland maar eerder doordat alle slechte herinneringen huishielden in het hoofd van haar tweede persoonlijkheid. Die had ze meegenomen samen met alle slechte karaktertrekken voor ze er enkele voor zichzelf aanmaakte. ”Maar zoals je waarschijnlijk wel gegokt heb, behoor ik toe tot de groep studenten – of beter gezegd vluchtelingen, van het eiland Genosha,” vervolgde ze. Ze was niet beschaamd omdat ze tot ’tot de grote groep mutanten’ behoorde, de grootste hoeveelheid schaamte die ze voelde rond het eiland was de ’survivorsguilt’ maar ze was vastberaden om opnieuw te starten in Zwitserland. Ze nam even de tijd om de brunette haar woorden te laten verwerken. ”Net als jou is dit dus mijn eerste jaar op deze chaotische school,” vermelde ze er nog even bij, dit vooral om te laten merken dat deze school verschrikkelijk druk kon zijn, ”Wat studeer je nog naast Engels?” vroeg ze, nieuwsgierigheid weer in de bovenhand. Ze kon zich namelijk niet herinneren dat ze de jonge dame in andere colleges gezien had die ze volgde.

Being happy...
Never goes out of style.

Ze had het best naar haar zin met het andere meisje. Sal was nu eenmaal een vriendelijk, vlot en open meisje en Kallista hield van de manier waarop ze heel simpel met elkaar konden communiceren. Het was aangenaam maar aan de andere kant was ze nog steeds onzeker over haar plaats binnen de klasgroep en zelfs binnen de school. Ja ze was een studente zoals alle anderen maar hoe zagen de anderen haar, als een buitenstaander of eerder als iemand die ongewenst binnengedrongen was of kon het hen eigenlijk allemaal maar weinig schelen. Kallista was altijd al zeer onder de indruk geweest van wat anderen van haar dachten, ze had zelfs de neiging om zich soms – binnen de grenzen van het mogelijke, te schikken naar hoe anderen wouden dat ze zich gedroeg. Tijdens hun aangename samen zitten, studeren en aansluiten gesprekje met koffie en warme chocomelk waren enkele dingen wel duidelijk geworden. Sal was nieuwsgierig, zo nieuwsgierig dat ze leek op te schrikken wanneer Kalli eerst kwam aanzetten met de vragen waardoor Kallista op haar beurt bijna moest lachen door haar reactie. Daarnaast viel het haar op dat er eigenlijk geen woorden nodig waren om te communiceren met de Franstalige dame voor haar, ze leek reeds veel af te leiden van gezichtsuitdrukkingen en handelingen, bijna even veel als Kalli kon afleiden aan de hand van haar mutatie.

Kallista had opgemerkt dat de brunette aan haar tafel had geduid in de richting van de mutanten maar ze had besloten dat even aan haar zijde te leggen tot het ter sprake zou komen en afgaande op de andere brunettes nieuwsgierigheid wist ze dat die kans snel genoeg zou komen. Maar eerst kwamen andere dingen aan bod zoals waar Sal vandaan kwam en waar zij vandaan kwam, ”Griekenland is echt een aanrader, en dat zeg ik niet enkel omdat ik er geboren ben. Het eten en de vriendelijkheid is echt super,” meldde ze met een brede glimlach eenmaal de brunette haar mededeelde dat ze sowieso van plan was Kallistas geboorteland te bezoeken. Wanneer Kallista echter vermeldde dat ze net als het merendeel van de vluchtelingen afkomstig was van Genosha leek het aura van de kalme brunette een zekere nervositeit op te nemen die Kallista niet verwacht had. Het leek wel alsof Sal nog nooit een andere mutant was tegengekomen en ergens vond Kalli dat nu niet zo verrassend daar ze zelf pas nieuwe mutanten leerde kennen wanneer ze op Genosha aangekomen was maar aan de andere kant leken mutanten zich over te bevinden dus leek het haar ook weer vreemd dat ze er misschien nooit één was tegengekomen. De brunette leek zelfs zo gestrest te worden dat Kallista zich echt zorgen begon te maken in de vrouw rechtover haar maar al snel kwamen de woorden uit haar mond wat op zijn beurt weer een hele hoop onzekerheid haar aura in joeg.

Kallista wist niet goed hoe te reageren op de worden die de brunettes mond verlaten hadden, ze wist dat ze niet negatief waren bedoeld aangezien haar aura geen enkele negatieve ondertoon met zich meedroeg – momentele stress en onrust niet meegerekend. Wat ze wel wist was dat Sal zelf haar eigen woorden verschrikkelijk slecht had opgepakt en Kallista wist niet hoe ze de jonge dame gerust moest stellen in die moment dus knikte ze kort met een warme glimlach – alweer, voor ze verder ging met haar resem aan vragen. School was een verschrikkelijk saai onderwerp maar op die moment kon Kalli niet anders dan terugkeren naar iets waar beiden vrij relaxed in leken qua onderwerp. Haar uitleg over haar studierichting werd afgesloten met een vraag die ze duidelijk van zichzelf weer te scherp vond aangezien ze bijna meteen haar neus verborg in het kartonnen bekertje dat ze met haar handen omsloot. ”Psychologie heb ik ook nog lang overwogen. Maar net als jou wist ik niet of ik het wel mijn hele leven wou doen.” beantwoordde ze bedenkelijk, ”Ik heb uiteindelijk gekozen voor een vrij standaardpakket met enkele vakken van leerkracht erbij. Dat is iets dat ik me wel zie doen voor de rest van mijn jaren, met kinderen werken,” vervolgde ze daarna met een brede glimlach. Het was iets dat ze altijd al graag gedaan had, dit omdat leerkrachten een zeer grote inpakt konden maken op het leven van hun studenten, en liefst een positieve inpakt.

Het was terwijl ze Sal haar emoties nogmaals onder de loep nam dat het haar te binnen schoot dat het misschien de ideale moment was om de nieuwsgierige jonge dame haar stress wat weg te nemen. ”Als je met vragen zit mag je ze stellen hoor,” zei de blauwogige brunette tegen de dame rechtover haar terwijl ze nog een koekje van de tafel nam. Het was een subtiele manier van duidelijk maken dat ze open stond voor de vragen die overduidelijk ronddreven in het hoofd van de andere brunette. Dit ook in de hoop dat het haar gesprekspartner wat zou kalmeren daar diens emoties all over the place waren op die specifieke moment. Ze nam kalm nog een slokje van haar koffie voor ze het tweede koekje in haar mond propte – op een niet al te elegante manier.

Being happy...
Never goes out of style.

Zelf had ze het best gezellig maar de emoties van de jonge dame rechtover haar gaven haar het idee dat dat voor de andere partij een ander verhaal was. Kallista liet haar blik naar het kartonnen bekertje in de handen van Sal gaan en zag hoe ze het zo hard vast had gegrepen dat het leek alsof het haar zou redden van gedoemde ondergang. Terwijl Kallista op zoek ging naar oplossingen voor de tegensprekende emoties die rondom de andere brunette woelde praten ze gezellig verder over hun studierichting wat voor Kallista minstens even interessant was als alle andere gespreksonderwerpen. De kans zat erin dat mensen over iets oninteressants als toiletpapier konden beginnen en dat Kalli nog geboeid zou zijn door het gehele verhaal. Haar gesprekspartner daarentegen leek vast te zitten in een vicieuze cirkel van twijfel, angst en enthousiasme en haar antwoord was – in tegenstelling tot eerdere reacties, zeer plat en kort wat Kallista nogmaals deed opkijken. Haar blik rustte op het meisje dat ondertussen duidelijk weer vertrokken was op een reis door haar eigen gedachtenland, wat Kallista – bijna automatisch, deed voorstellen dat de andere vragen mocht stellen als ze dit wou.

Haar emoties kruisten even met twijfel voor opluchting haar volledige scala vulde samen met nieuwsgierigheid. Een opgeluchte zucht zweefde tussen hen beide en Sal lachte kort wat Kallista op haar beurt deed lachen als was het eerder stil en ook een opluchting omdat ze emoties niet verkeerd gelezen had. De brunette leek alles goed te overwegen voor de vragen uit haar mond rolden als knikkers van een helling en begon vervolgens aan haar bekertje te pulken terwijl ze zich verontschuldigde, ”Kan geen kwaad, als ik niet wou antwoorden had ik het niet voorgesteld,” zei ze met een warme glimlach voor ze begon na te denken over wat ze zou zeggen. Ze kon gerust zo open zijn om alles te willen vertellen maar alles lag niet zo makkelijk in Kallis geval met Pyra bijgerekend. ”Mijn alias is Téras,” beantwoorde ze de laatste vraag met een vriendelijke glimlach maar de betekenis deed een rilling over haar ruggengraat ”Maar die gebruik ik eigenlijk niet of toch zeer zelden,” vervolgde ze daarna op een zachte toon. Ze herinnerde zich instanties waar Pyralis hun alias hilarisch gevonden had. Simpelweg omdat het – in tegenstelling tot meeste andere mutanten, niet te maken had met noch haar noch Pyras mutatie. Het had meer te maken met wat haar eigen moeder van haar dacht, of dat was toch wat haar tweede persoonlijkheid haar verteld – beschreven, had aangezien ze er zelf geen herinneringen van had. ”Ik ben in staat emoties aan te voelen en te manipuleren,” vertelde ze vriendelijk, weglatend dat ze in staat was pijn te verlichten omdat ze dat simpelweg niet wou vertellen, aan niemand. Natuurlijk was het niet het einde van haar mutatie en ze keek even twijfelachtig naar haar handen voor ze haar blik opnieuw oprichtte, ”En ik denk dat ik dingen kan verplaatsen en herschikken en op doen lossen van op moleculair niveau…” ze liet de laatste woorden wat in de lucht zweven, ”...zoiets in die aard,” vervolgde ze terwijl zij nu aan de rand van het bekertje trok. Ze had absoluut geen idee of ze Pyras mutatie ook maar een beetje correct uitgelegd had maar aangezien ze het zelf ni kon gebruiken was het moeilijk om het te beschrijven.

Being happy...
Never goes out of style.