Study Clubbing

Haar geruststelling leek te werken en Sal leek enigszins te kalmeren maar enige bezorgdheid bleef aan het oppervlak van haar emotioneel scala drijven. Voor zekerheid schonk Kalli haar nog eens een warme glimlach en een simpele knik. Ze vond het niet erg om over haar mutatie of het ’mutant zijn’ te spreken, zolang mensen het niet super negatief gingen bekijken. Ergens voelde het zelfs als een opluchting om zich niet heel de tijd druk te hoeven maken of ze al dan niet aan het onderwerp mocht raken want ze wist dat sommige mensen toch wel tegen de aanwezigheid van mutanten waren. Toch moest ze even nadenken over hoe ze alles ging verwoorden al was haar eigen mutatie uitleggen zeer vanzelfsprekend, haar alias vrijgeven ging telkens gepaard met een zeer zure smaak in haar mond die ze vervolgens probeerde weg te spoelen met een grote slok lauwwarme koffie. Al smaakte dat normaal goddelijke drankje een pak minder hemels wanneer het uit de binnenwerken van de schoolcafetaria kwam.

De brunette rechtover haar leek oprecht geïnteresseerd in wat Kallista haar te melden had, dit ondanks het feit dat Kalli zonder twijfel één van de minst boeiende mutaties ooit gehoord had toegewezen gekregen. Dit betekende echter niet dat ze haar eigen mutatie niet fantastisch vond, het zorgde ervoor dat ze anderen kon helpen en kon oppikken hoe ze zich voelden om er zo het gesprek naartoe te buigen. Al probeerde ze ten alle tijde wel om haar mutatie te beperken en niet zomaar iedereens aura te lezen omdat ze dat misschien zelfs ronduit onbeleefd zou vinden, bij haar huisgenoten probeerde ze zelfs gewoon weg te blijven uit hun emotioneel scala. Maar over hat algemeen pikte ze bovenliggende emoties automatisch op. Dat was precies wat haar opviel wanneer ze klaar was met vertellen over haar mutatie, haar gesprekspartner voelde zich niet meer op haar gemak en schoof enkele keren over en weer over haar stoel, ”Ik probeer wel zo veel mogelijk uit andere mensen hun aura uit te blijven, vooral omdat ik vind dat ik daar niet altijd zaken mee heb,” zei ze om zichzelf een beetje te verduidelijk met een zachte glimlach.

Pyralis’ mutatie was een heel ander verhaal, ze was er verschrikkelijk onzeker over en wist niet precies wat het allemaal kon en hoe het allemaal werkte. Haar eigen verwarring leek te weerspiegelen op de jonge dame rechtover haar maar die deelde haar met een lachje mee dat ze het indrukwekkend vond. Moest Kalli beide mutaties volledig beheersen zou ze dat ook verschrikkelijk indrukwekkend vinden – ondanks het feit dat ze heus wel wist dat ze met draken op Genosha gezeten had leek het haar al sterk om beide onder de knie te hebben. ”Dankje, maar ik ben er zeker van dat er een heleboel meer indrukwekkende mutaties zijn,” zei ze met een bescheiden glimlach. Gewoon al enkele verhalen die ze gehoord had, hadden haar angst – of eerder fascinatie, ingeboezemd over sommige andere mutanten waarmee ze op school gezeten had. Verdere vragen over haar tweede mutatie bleven natuurlijk en ervaring met Victor had haar geleerd dat Pyralis achterhouden een verschrikkelijk slecht idee was om vriendschappen op te bouwen te richtte ze een open blik op de dame voor haar. ”Ik weet al…” de woorden bleven even hangen tussen hen beide in terwijl ze op haar vingers telde, ”zes of zeven jaar dat ik een tweede mutatie heb maar technisch gezien is het niet die van mij,” begon ze aan haaer uitleg. Een slokje van haar koffie later, terwijl ze de woorden liet doordingen, vervolgde ze haar verhaal, ”Ik lijd aan DIS of Dissociatieve Identiteit Stoornis en Pyralis, mijn tweede persoonlijkheid, is in staat moleculen te manipuleren.” Het voelde ongemakkelijk om met iemand anders dan Levi openlijk over haar passagier te praten maar ze had besloten door te bijten, als ze mensen wou leren kennen moesten die er op voorbereid zijn dat ze haar evenbeeld wel eens zouden kunnen tegen het lijf lopen. ”Dat is waarom ik geen idee heb hoe het precies in zijn werk gaat, al dat ik kan doen in de beker naar rechts verplaatsen,” zei ze – onbewust waarschijnlijk om de aandacht van Pyra weg te trekken, terwijl ze de beker zonder aanraken enkele centimeters verschoof om haar punt te maken.

Ondanks het feit dat Kalli er geen enkel probleem van gemaakt had leek Sal al snel opnieuw ongemakkelijk te worden en deze keer was het voor Kallista gissen waarom precies. Zelf wou ze niet te nieuwsgierig zijn maar ze wou aan de andere kant misschien wel polsen wat de brunette haar verhaal was. Net als Kalli leek ze de neiging te hebben om zich voor te bereiden op woorden door een slokje van haar drinken te nemen dus wanneer ze het bekertje naar haar lippen verplaatste, besloot Kallista geduldig te wachten tot ze het haar zelf zou mededelen. Kalli kan alles oppikken maar wat ze niet kan afleiden uit ene emotioneel scala is of een persoon al dan niet een mutant was. Ze was namelijk zeker geweest dat Sal geen mutant was al kwam dat misschien eerder door het feit dat ze niet van Genosha afkomstig is. Een klein glimlachje later richtte de jonge dame haar blik naar beneden en Kalli wierp haar een warme glimlach, ”Het is niet om onzeker over te zijn hoor en als je er niet over wilt praten, praten we er niet over,” zei Kalli, oppikkend dat ze zich niet volledig kalm voelde.

Being happy...
Never goes out of style.

Haar gesprekspartner zag er verschrikkelijk ongemakkelijk eenmaal ze de informatie over Kallistas mutatie verwerkt had. Alsof ze ervanuit ging dat Kallista nu zomaar zou gaan neuzen in alles dat ze dacht en voelde. Het was iets dat ze zou kunnen maar nooit zou doen omdat ze het zelf al niet leuk vond als mensen haar vroegen naar dingen waar ze niet op wou antwoorden, laat staan moesten ze haar emoties continu monitoren. Ze deed haar uiterste best om niet dieper in te gaan op mensen hun emoties – iets wat een bepaalde hoeveelheid energie vergde, maar haar mutaties ving ten alle tijden een algemene emotie op die ze niet kon onderdrukken. Dat laatst was een detail dat ze er voor de zekerheid van tussen liet wanneer ze de brunette geruststelde, iets wat zijn doelwit niet miste aangezien ze aanzienlijk leek te kalmeren al bleef onrust alom aanwezig in haar houding en emotioneel aura. Kallista had haar misschien wat overvallen met haar mutatie maar aan de andere kant was er geen manier om haar mutatie uit te leggen zonder de indruk te geven dat ze zomaar hun privacy kon schenden. De warme glimlach leef kalm op zijn plaats liggen terwijl ze de jonge dame mededeelde dat er een heleboel meer spectaculaire mutaties waren en zelfs wanneer ze verder vroeg naar haar tweede mutatie.

Het was toen dat de onzekerheid begon door te breken, een beetje onzeker wiebelde ze op de harde cafetariastoel maar ze zette door en biechtte eerlijk op dat haar brein een tweede Kallista met andere naam, ander karakter en ander verleden verzonnen had om haar te laten vluchten van dingen die ze zich niet meer kon of wou herinneren. Kortstondig was het haar volledig ontglipt dat Sal graag psychologe wou worden en was dus niet volledig voorbereid op de interesse die haar gezicht leek te doen oplichten. Haar woorden gleden op een zachte lach tussen hen in een Kallista glimlachte zachtjes – het even aan de kant houdend, voor ze haar mededeelde dat zij eigenlijk amper iets kon doen. De brunette haar reactie bleef echter niet uit en met een wel zeer enthousiaste grijns en een holy shit werd er opnieuw naar haar opgekeken. ”Je bent zeker niet de enige daarin en ik zou je uitnodigen voor een tasje thee maar Pyralis heeft het niet zo op mensen,” kort keek ze bedenkelijk, ”Ze heeft het niet zo op vrouwen,” opnieuw keek ze bedenkelijk. Geschiedenis had haar geleerd dat zelfs dat niet uitmaakte, ”Pyralis heeft gewoon minimale interesse in gesprekjes maar als je je psychologische kant eens wilt bovenhalen hou ik je zeker niet tegen,” glimlachte ze vriendelijk. Sal was de zoveelste psycholoog – to be maar dat even terzijde, of psychiater die haar interessant vond maar meer dan de helft haakte af na enige tijd omdat het weinig tot geen verschil maakte. De overige enkeling hingen of aan Pyralis haar lippen – letterlijk of figuurlijk, of wouden simpelweg geld blijven innen. Ze wist echter niet hoe haar klasgenoot ooit in contact zou komen met haar kille versie maar moest het gebeuren was die er alleszins op voorbereid.

Kalli had begripvol willen zijn en Sal willen steunen, als ze er niet over wou praten ging niemand haar verplichten, zeker de brunette niet. Maar haar geruststelling leek eerder het tegenovergestelde effect te hebben op het meisje aan de andere kant van de tafel. Ze schraapte haar keel en deelde haar mee dat het aanvoelde als een geheim. Het voelde aan alsof ze nog niet klaar was dus wachtte Kallista geduldig tot ze zich herplaatst had op de plastic stoel en verder ging met een vraag – of twee. Ze nam nog een slokje – jammer genoeg het laatste, van de lauwe tot koude koffie en glimlachte eens bedenkelijk, ”Ik herinner me dat ik me er heel ongemakkelijk bij voelde, het vertellen, het mededelen en soms voelde ik me echt de vreemde eend in de bijt op zo’n klein eilandje waar iedereen alles en iedereen kent. Niemand was ’speciaal’ - als je weet wat ik bedoel, en ik had niet enkel een tweede persoonlijkheid maar ook nog eens een mutatie die ik probeerde onder controle te krijgen,” deelde ze eerlijk mee. Ze herinnerde ze zich dat haar zenuwachtigheid de eerste keren mensen had doe kokhalzen van zenuwen die niet eens die van hen waren, iets waar ze zich verschrikkelijk schuldig over gevoeld had. Aan de andere kant was de last voor haar een pak minder groot geweest daar Pyra met alle plezier liep te pronken met het feit dat ze bladeren – en bloempotten, kon doen rondvliegen. ”Pas op Genosha leerde ik dat het iets was waar openlijk over kon gepraat worden, zeker met lotsgenoten. Mijn huisgenoten of toch zeker één van beide, zijn er zeer open over zelfs. Dus als je wilt ben ik altijd bereid om naar je te luisteren,” vervolgde ze met een aansporende glimlach. Ze wist zelf hoe belastend het kon zijn om geheimen te houden en ze wou het meisje gerust bijstaan om die drempel te overwinnen.

Being happy...
Never goes out of style.