Rules are not made to be broken, but lessons are made to be learned [o p e n]

Vrijdagmiddag, vijf voor vijf. Het was bijna zo ver. Norman wreef in zijn handen en wierp een blik op de nu nog lege tafeltjes die zich aan zijn voeten bevonden. Doordat hij zijn bureau en bord op een kleine verhoging had staan kon hij makkelijk over iedereen heen kijken. Heerlijk, het podium dat hij tijdens het lesgeven zo gracieus gebruikte om zijn kennis over te dragen op de snotneuzen van de volgende generatie. Maar straks hoefde hij geen les te geven, alleen maar orde te houden. Iets waar Norman aardig goed in was. Het was stiekem één van zijn favoriete uurtjes - het was misschien niet helemaal gepast om er zo over te denken, maar daar trok Norman zich niets van aan. Nablijvers hadden een harde hand nodig, om te zorgen dat ze hopelijk hun lesje leerden. En tegelijkertijd kon je met wat geluk ook nog een goed boek lezen terwijl de jongeren hun huiswerk maakten of strafregels schreven. Want oh wee je gebeente als je het waagde iets anders in zijn lokaal te doen.

Vaak gaf Norman de voorkeur aan een ietwat onconventionele strafmethode, hij liet herrieschoppers graag zijn motor poetsen tot ze glansde als nieuw. Vaak reed hij dan 's ochtends expres extra hard door wat modderige plassen, er moest wel wat te doen zijn natuurlijk. Maar het was vandaag stormachtig weer, zo erg dat zelfs Norman zijn leren jack bedekt had met een regenjas. En Brenda thuis had gelaten. Dat was maar goed ook, want op de binnenplaats van de school had hij dikke afgebroken takken zien liggen. Stel je toch eens voor dat ze daardoor geraakt was.. De krassen! Vandaag zou dus een iets saaiere, traditionele straf worden, eentje van verveling, langer op school moeten blijven.

Norman hoorde de bellen rinkelen en schoof zijn stoel iets achteruit. Vijf minuten voor voor de raddraaiers om binnen te komen, hun tijd ging nu in. Het zou vast druk zijn op de gangen, gevuld met leerlingen die dolgraag naar huis wilden voor het nóg slechter weer was. Maar ze zorgden maar dat ze op tijd waren. Norman had geen voorliefde voor slappe excuusjes of slappelingen in het algemeen. Toen de deur opende keek hij met een frons op. Wie was de vroegste nakomer? ''Je kunt daar gaan zitten," gaf hij aan, met een handgebaar naar het tafeltje vooraan langs de muur. Nee, hij gunde ze het raam niet. "Naam?" Norman wierp een blik op het raam wat hij op een kiertje had geopend, tegen de geur van kinderzweet. Zou het te koud worden zo?

OOC: Een open nablijfuurtje, wees welkom~

Nog een vrijdagavond die school haar ontnam. Vorige week was het het paper over Hamlet geweest, waar ze -dank alle goden- hulp van Kallista voor had weten te ontfutselen. Hier zou ze echter niet onderuit kunnen komen. Nablijven. Iedereen die Salomée langer dan vijf minuten kende, wist dat ze niet langer dan zes minuten stil kon zitten. En wat moest er nu gebeuren bij een nablijfuur... juist. Je moest je mond houden en vooral op je plek blijven zitten, en liever je ogen ook niet van je werk afhalen. Dat was al helemaal onmogelijk. Oké, ze had het er zelf naar gemaakt. Ieder uur dat je miste, moest je nu eenmaal dubbel inhalen. Ze had alleen niet verwacht dat de school erachter zou komen dat ze regelmatig de vijfde periode op donderdag skipte, -scheikunde, kom op, dat ze daar niet naartoe wilde kon niemand haar kwalijk nemen- in ieder geval niet sinds ze de lichtelijk op leeftijd gebrachte vrouw van de administratie net iets te lang had aangekeken en ze vormbaar werd als was in Sals handen. Waarschijnlijk was er een nieuwe docent die de administratie op zich had genomen. Niet bepaald handig. Hoe dan ook, misschien moest ze er wat positiever instaan. Misschien had ze zelfs het geluk getroffen dat meneer Schwartzkopf het uur zou begeleiden. Dan zou ze gegarandeerd, in plaats van regels overpennen, zijn motor mogen boenen, wat al stukken aantrekkelijker klonk.

Zodra de bel dus ging, was haar sombere grimas veranderd in een lichte grijns. Met zelfverzekerde passen baande ze zich een weg het lokaal uit, de hectische gang in. Jezus, op vrijdagmiddagen had de school soms meer weg van een oorlogsgebied. Gelukkig had haar afgelopen college biologie haast tegenover het nablijflokaal plaatsgevonden, dus zwaaide ze haar tas over haar schouders en had zich binnen enkele minuten naar de overkant gewurmd. Net voor de deur opende. Met een denkbeeldig schouderklopje, omdat ze nu zo'n modelstudente geworden was, hield ze nieuwsgierig haar hoofd schuin, benieuwd naar wiens gezicht ze aan de andere kant van de deur zou treffen. De kansen waren in haar voordeel. Een triomfantelijke, roodgestifte grijns begroette het ietwat bollige hoofd van dokter Schwartzkopf. De meningen over zijn persoonlijkheid waren verdeeld, maar Sal mocht hem ergens wel. Misschien was het een soort vreemde weerspiegeling van een versie van zichzelf, al was het mannelijk, vele jaren ouder en vele kilo's zwaarder. Zijn volgende woorden veegden Salomées hele vrolijke uitdrukking echter van haar gezicht. 'Je kunt daar gaan zitten.' Zitten? Dit was niet de afspraak; waar was Brenda? Met een schuin oog keek ze hem aan om te pijlen of hij serieus was of niet. Ze slaakte een melodramatische zucht en volgde zijn aanwijzing op. Het meest geïsoleerde tafeltje van misschien wel het hele lokaal. Ze zou dus niet eens uit het raam kunnen kijken om de tijd wat sneller te doen wegtikken. 'Naam?' De brunette had haar tas op het tafeltje gegooid om zich haar etui toe te eigenen, maar keek nu op van haar werkzaamheden. 'Adkins, Salomée,' sprak ze, een tikkeltje verveeld. Ze zou er op toezien dat hij haar naam aftekende ook, dat was immers de hele reden dat ze hier nu was. Ze trok haar shirt wat naar beneden om haar handen erin te verbergen. 'Putain,' murmelde ze zachtjes door haar opeen geklemde kaken naar de stroom van tocht die tegen haar op botste. Sal was immers een Française van de zuidelijkste plank, de herfststorm die buiten aan de gang was niet te vergeten. 'Meneer mag dit raam dicht?' sprak ze direct haar gedachten uit. Ze vond het eigenlijk nog netjes van zichzelf dat ze het eerst vroeg, in plaats van haar impulsen achterna te gaan en het raam eigenhandig te sluiten. Even wierp ze een blik op de klok, iets wat ze niet had moeten doen. Daarmee verloor ze direct alle vertrouwen. God, dit ging lang duren.

Met een geïrriteerde ”Merde” wierp Julie haar blonde lokken terug over haar schouder. Haar tas trok zwaar aan haar linkerarm terwijl ze zich hopeloos door de horde leerlingen probeerde te duwen. Ze volgde slechts enkele lessen in de gebouwen van de school waaronder Engels, Literature en Frans. Elk van hen onder het mom van een algemeen vak op te nemen terwijl elk van hen puur gebruikt werd om haar simpele vaardigheden zoals lezen, Lit en schrijven, Frans aangezien ze dat al vloeiend verstond, bij te brengen. Daarnaast moest ze enkele keren per week bij een studiebegeleider om te kijken hoe ze vorderde in haar studies wat haar eigenlijk nutteloos leek aangezien ze heus niet van plan was om verder te studeren eenmaal ze de basisvaardigheden onder de knie had. Na haar derde gemiste afspraak bij de iets oudere dame kreeg ze een mededeling op haar bank gegooid die haar meldde dat ze verwacht werd tijdens het nablijven die vrijdagavond. Gezellig was dat, zeker niet dat ze werkte op vrijdagavond, laat staan dat ze een leven had buiten school. Ze had het papiertje die dag gewoon weggeduwd maar had het die vrijdag middag teruggevonden en had besloten het tegen beter weten in toch maar te doen.

Ze had opgevangen dat de kans er in zat dat ze enkel en alleen een motor moesten kuisen, iets dat met meer dan één enkel individu toch op een kwartiertje gedaan zou moeten zijn? Niet? De blondine haar adem kwam in een zachte zucht uit haar mond wanneer de drukte een klein beetje wegebde wanneer ze de laatste gang in kwam gevochten. Een jonger persoon liep met zijn hoofd tegen haar aan en met een diepe zucht duwde ze hem aan de kant. Het was al erg genoeg dat ze enkel en alleen voor dit nablijf uurtje naar school moest komen maar dat de Zwitserse jongeren niet uitkeken waar ze liepen ging haar net dat kleine beetje te ver. Ze ademde nog eens diep in en uit om het feit dat ze buiten adem te verbergen voor ze met een stille ”Alors,…” het lokaal binnen wandelde, ze had zelfs nog enkele minuten op overschot dus ze zou niet nogmaals onder haar voeten krijgen van één of ander verwelkt persoon. Toch verraste het haar dat ze aan haar zijde reeds een jonge dame hoorde vragen om het raam te sluiten terwijl ze het lokaal binnenwandelde. ”Euhm…” kondigde ze haar aanwezigheid aan, ”Moet ik hier zijn voor het nablijven?” vroeg ze vervolgens voor ze verward rondkeek. Er was helemaal geen sprake van een motor, laat staan een emmer met water noch zeep. Dit kon enkel betekenen dat het schrijven zou worden, iets dat Julie nu eenmaal niet kon…

Horace was hier nu precies.. drie dagen, als hij dat goed had. Alles was ongerept terrein. Nieuw. Vreemd. Niet zoals Manchester of Londen. Maar hij was ook niet van gisteren en dacht inmiddels wel te weten hoe het onuitgesproken systeem van de pikorde hier werkte. Het was net je typische Amerikaanse high school. Je had de cliques, de nerds, de alternatievelingen, de sluts, de jocks, de populaire broekies. En net zoals op zijn voorgaande scholen hadden die laatste twee subgroepen in het bijzonder de pik op hem. Hij was intelligent en geeky genoeg, maar niet van de brillendragende, op scheikunde-geilende soort om tot de rasechte nerds gerekend te kunnen worden. Hij had de diep verborgen potentie om onderdeel uit te kunnen maken van een populaire groupie - maar voornamelijk als aan een gitaar plukkende loopjongen en pispaaltje waar de grotere gasten hartelijk gebruik van konden maken om zichzelf nog o zo geweldiger neer te zetten. Eigenlijk hoorde hij nergens echt voor de volle honderd procent bij, zweefde maar een beetje tussen al die groepen in. Misschien kwam misfit nog het dichtst in de buurt. Op zijn mondje gevallen was hij echter ook niet als de nood aan de man kwam. Hij had er dus ook geen moment over getwijfeld zijn mond open te trekken toen een paar lacherige jongens pesterig met een vergrootglas over hem heen helden en hem de weg naar de wc's versperden, spottend met zijn lengte die inderdaad niet zoveel voorstelde.

'If you're so eager to wear the pants around here, perhaps you should pull 'em up first,' had de welplaatste reactie geklonken. In het Engels, omdat zijn vocabulaire zich enkel maar limiteerde tot het Brits en het Albanees. Zijn Zwitserduitse kennis was op dit punt nog zo betriestend slecht dat hij zelfs 'Uf Widerluege' en 'Arschloch' door elkaar zou halen.
De Zwitserse schoollui konden een burn van zo'n minuscule opdonder duidelijk niet waarderen en dat had Horace een dipje in een toiletpot gekost. En een paar notitieboekjes. En wat plectrums. En later, nadat het betreffende toilet zo vaak werd doorgetrokken en hij te midden in de grote overstroming van Sundberg te 2037 werd aangetroffen, ook een straf. Een hele onterechte straf, als je het hem vroeg. Maar het was totale tijdverspilling om de patrouillerende tutor, doorweekt en in baby-Duits uit te leggen dat de fout lag bij de gierend wegdrommende jongens die hem vandaag officieel binnen de school betiteld hadden tot Toilettenbürste, en niet bij hem.
Als het heersende schoolcomité hier dacht dat hij al veel te snel zou breken onder dat soort acties, dan kenden ze Horace nog niet goed genoeg. Hij kon notabene een bikkelharde laag om ieder wenselijk ledemaat vormen, verdomme.

Vlak voor de deur van het lokaal waar hij wezen moest haalde hij een aantal keer diep adem, veegde een klevend papierprulletje van zijn schouder. 'Nablijfuur van vijf voor vijf?' klonk het vanuit het mysterieuze spleetje tussen de deur. Het kleine gestalte dat zich vervolgens schoorvoetend toonbaar maakte was weinig impressief, maar zijn 'goedemiddag' klonk net iets te opgewekt voor de nadruipende positie waarin hij zich verkeerde. De bruinharige liet zijn donkere ogen automatisch over het andere gezelschap glijden.
O sweet baby jesus, niemand had hem verteld dat er ook nog anderen gedwongen waren een uur in te halen? Of - misschien toch wel, maar in ieder geval niet in begrijpbare taal voor hem. Feit: het waren ook nog eens twee dames.
Wat verlegen trok hij een afgezakte suspender terug over een schouder terwijl hij awkward naar het stukje vloer tussen zijn soppende schoenen glimlachte, alsof het daar te doen was. Hoewel zijn kleding niet meer zo zeiknat was, begon zich daar intussen ook al geleidelijk aan een nieuwe oceaan te vormen.
...
Is dat een sliert wc-papier onder zijn schoen?
Ja. Ja, dat is een sliert wc-papier, Horace.
Eerste indruk fundamentele levels van charmes werden hier vandaag bereikt, wapper me bij met een waaier 10/10 would bang. Waarom nu? Waarom zo? Hij begon oprecht te geloven dat het ook de bedoeling was van hogere machten om bij het andere geslacht de indruk te wekken dat hij tot zijn veertigste nog in de kelder van een alcoholische, overbezitterige moeder woonde. Zo eentje die zijn foto onder een dikgedrukte 40 op verjaardagsballonnen liet printen en door het hele huis ophing, voor zijn vrienden om te aanschouwen tijdens de borrel.
Hij liet al waggelend een slingerend vochtig spoor achter terwijl hij zich een beetje onhandig voor de desk van meneer Schwartzkopf opstelde. 'Horace Finnegan.. dat is c- dubbel n," zei hij zo zacht en neutraal mogelijk dat hij bang leek om het middelpunt van aandacht tot zich te vestigen. Want dat was ook nog niet het geval. Met alleen een vluchtige, zij het vriendelijke blik op zijn twee medezonderaars zetelde hij zich neer op een stoel, waar hij wat nerveus over het zitvlak wiebelde tot hij een comfortabele positie op het harde hout gevonden had. Snel zitten. Snel het opgegeven werk doen. Des te eerder kon hij weg.

De eerste was een meisje met een nogal opgetut gezicht. Maar de opgesmeerde make-up kon haar teleurstelling niet verbergen. Ik ben ook niet blij jou te zien hoor, bedacht Norman zich nukkig, nu al lichtelijk beledigd. Dit zou haar uurtje niet gemakkelijker maken. Want helaas voor mevrouw Adkins was Norman niet de meest redelijke persoon. Zij zuchtte in zijn lokaal, dan liet hij mooi het raam open staan. “Het moet hier door luchten, Adkins,” sprak Norman resoluut. Hij was nog net professioneel genoeg om niet uit te wijden over de zweterige eerstejaars die hier vanmiddag een grote toets hadden moeten maken. “Voel je vrij een jas aan te doen.” Als ze haar jas nog in haar kluisje had liggen zou het kou lijden worden. Of het straks over vijf minuutjes nog een keer vragen en hopen dat keizer Norman zich ditmaal wel gerespecteerd voelde op zijn troon. Pas als de man het gevoel had dat hij de touwtjes in handen had was hij bereid compromissen te sluiten, of in een goeie bui zelfs kopjes thee uit te delen. Al lag dat wel iets lastiger voor nablijvers, omdat dit uur koste wat het kost een straf moest blijven. In staf vergaderingen was Norman vaak genoeg boos uitgevallen tegen de oudere docenten die leerlingen gewoon lieten práten in plaats van strafwerk maken. Geen enkele discipline!

De volgende leerling die binnen kwam was al wat meer naar Normans zin. Een blondine die ietwat verward overkwam, maar in ieder geval niet begon te mompelen of meteen eisen aan zijn lokaal stelde. “Correct,” meldde sergeant Schwartzkopf. “Ga maar zitten –“ Even wilde hij het daar bij laten, maar toen voegde hij toch nog toe: “Niet naast elkaar.” Geen gezelligheid! “Naam?” Hij moest natuurlijk wel de administratie bijhouden. Die administratie werd even op halt gezet toen een nattig kereltje zijn aanwezigheid kenbaar maakte. Eerst had er een stem geklonken die vroeg of het nablijfuur hier was. Was verdorie iedereen hier vandaag even in de war als een oma met alzheimers? Een jongeman kwam binnen om het testosteron niveau in de ruimte weer op pijl te brengen. Alleen jammer dat die qua lengte maar tot zijn middel kwam. Norman vond het een conflicterend beeld, kort maar bebaard. De jongen had echter nog meer interessants meegenomen, nattigheid en wc-papier. Het vormde voor Norman het ultieme dilemma: Boos worden omdat zijn vloer bevochtigd werd of de jongen die duidelijk niet vrijwillig als wc-monster uitgedost was een helpende hand bieden.

Uiteindelijk overwon het medelijden, zeker toen de jongen zich zo netjes voorstelde dat Normans enige commentaar was harder praten. Precies wat hij bij de drills vaak om zijn oren had gekregen als hij weer eens te veel mompelde. Sir, yes sir. Mede hierdoor was zijn diepe baritone stem nu zo duidelijk gearticuleerd, één van zijn sterkere punten tijdens het lesgeven. Norman duwde zichzelf uit zijn zachte bureaustoel en zocht in zijn lade. De witte handdoek had een paar opgedroogde vlekken van motorolie, maar het was beter dan niets. Norman stapte van zijn podiumpje af om zich tussen het gewone volk te begeven. Het geluid van zijn landing trilde door de laminaat vloer heen. Hij gooide met een welgemikte worp de handdoek op Horace af, “Hier.” Kortaf, om toch nog die air van strengheid te behouden.

Hij beende weer terug, maakte de stap omhoog weer en kon een kreun nog net grotendeels onderdrukken. Ouderdom was geen feest. Hij draaide zich om naar het kleine groepje. De bel was nog niet gegaan, maar ze zaten al zo braaf klaar dat Norman de regels maar alvast voor ze uitlegde. “Jullie zullen hier tot zes uur zijn. Gebruik je tijd goed, maak je huiswerk. Als je geen werk meer hebt krijg je van mij wat te doen.. Ik wil iedereen bezig zien. Duidelijk?” Norman had in zijn lades vele interessante artikelen op universitair niveau, hij hield er altijd van om die uit te delen aan mensen die niet hard bezig waren. Als je wiskunde te saai vindt, bijt je dan maar eens vast in een uittreksel uit A Social Basis for Prewar Japanese Militarism: The Army and the Rural Community. Rrrrrring. Het uur was begonnen.

De versie van meneer Schwartzkopf die niet herenigd was met de liefde van zijn leven, zijnde zijn motor, beviel Sal niet zo, had ze besloten. Het was namelijk ook de versie van hem die het blijkbaar geen moer kon schelen als ze een longontsteking zou oplopen of zo. Klaarblijkelijk had ze al direct bij aankomst iets gedaan waardoor hij haar dat niet gunde -of hij behandelde alle studenten gewoon zo. 'Het moet hier door luchten, Adkins.' Een verwarde frons op haar gezicht. Zij rook in ieder geval niets. Salomée onderdrukte de neiging om haar armen demonstratief over elkaar te slaan of een weerwoord te geven, zoals ze waarschijnlijk in iedere andere situatie gedaan zou hebben. Ze moest zich namelijk herinneren in welke positie ze zich hier bevond; ze was gestraft en dat betekende dat ze nu eenmaal al minder rechten had dan iedere andere student die deze middag dit uur niet uit hoefde te zitten. Gelukkig was ze op tijd geweest, anders was er waarschijnlijk nog minder respect van de kant van de Duitse gezaghebber gekomen. Het was echter blijkbaar een denkfout geweest dat ze wat privileges had kunnen ontlokken met haar vroege aanwezigheid. Sal had inmiddels zoveel uurtjes op haar kerfstok staan dat ze heel goed snapte hoe zoiets in elkaar stak -meestal dan, meneer Schwartzkopf leek niet aan die spelregels te voldoen. The Anatomy of Detention, mocht ze ooit in de positie komen een zelfhulpboek te schrijven. Je wist maar nooit.

'Voel je vrij een jas aan te doen.' Kijk, daar was een nuttig stuk advies. Als Salomée ook maar iets van een greintje organisatie in zich had gehad. Natuurlijk lag dit anders. Hier hield ze zichzelf niet voor verantwoordelijk, gezien dit toch duidelijk iets was wat ze zonder toekomstvoorspellende mutatie in geen honderden jaren had kunnen voorzien. Toch slaagde Norman erin haar te laten voelen alsof het haar schuld was dat ze haar jas niet de hele dag met zich mee had gezeuld, of had bedacht dat dit haar laatste uur was en ze meteen naar huis kon gaan als ze al haar spullen al bij zich zou hebben gehad. Maar nee, in plaats daarvan had ze zich halsoverkop het uur in gehaast, in de hoop als eerste te arriveren en zo de in de meeste gevallen toch wel simpele ziel van de betreffende docent voor zich te winnen. Weer een neiging die ze dus maar moest onderdrukken. Die om haar hoofd op haar bank te laten vallen en daarmee de handdoek in de ring te gooien. Kijk, het was niet dat ze er niet positief in wílde staan, maar de omstandigheden maakten het er nu eenmaal gewoon naar dat dit een rampenuur zou worden. Het enige waar ze de hoop op kon vestigen, was dat er een andere probleemleerling binnen zou komen, en dan het liefst eentje die nét iets meer aandacht vergde dan zij. Daarmee zou ze automatisch weer een voorsprong hebben. Bij het langzaam uitpakken van haar tas, hield ze dus een schuin oog op de deur, om te zien of er nog materiaal zou binnendruppelen waarmee ze good cop/bad cop zou kunnen spelen voor dit uurtje.

De docent leek echter juist blijer te zijn met de volgende student. Wat ze nu wel weer wist, was dat hij niet per se een hekel had aan iedere Franse. Juliette, met wie ze eigenlijk enkel bij Engels in de les zat en nooit een echt gesprek had gevoerd. Ze wist echter via Instagram -waar de twee wat meer interactie hadden- dat de blondine ook van Franse afkomst was. Sal gunde haar een glimlach, een stille salut, terwijl meneer Schwartzkopf haar opdroeg niet in haar buurt te komen zitten en haar informatie opnam. Oké. Nu rook ze iets waardoor ze hem wel gelijk moest geven in zijn opmerking over het doorluchten. De penetrante geur deed haar direct haar hoofd draaien naar een gezicht dat ze nog niet eerder had gezien. Ze kon het niet helpen, maar de opgewekte toon waarmee de druipende, met toiletpapier bedekte, schriele jongen hen begroette, deed het haar gewoonweg uitproesten. Niet omdat ze hem wilde uitlachen of zo -ze wist eigenlijk nu al zeker dat ze de jongen wel zou mogen- maar omdat ze de situatie gewoon zo amusant vond. Het lachen verging haar echter toen Schwartzkopf plotseling veranderd leek in een sympathieke gozer en hem een handdoek toewierp. Shit. Ze was nu officieel het zwarte schaapje van de kleine kudde. En de herder had dat allang in de gaten gehad. Ze kon nu niets meer flikken, en moest waarschijnlijk de rest van het uur in de tocht zitten ook. Nu wist ze het zeker. De man behandelde dus niet iedereen als uitschot en het leek hem niet om de origine van het persoon te gaan. Dus het lag aan haar. Of iets wat ze gedaan had. Oké, misschien had ze niet moeten vloeken in zijn lokaal, maar deed dat nu echt iemand kwaad? Ze bedoelde maar, deze jongen bracht een letterlijke toiletstank met zich mee. Ze slaakte een lichte zucht. Waarom was ze over het algemeen niet meer likeable? Dat was toch wel heel handig.

‘Jullie zullen hier tot zes uur zijn. Gebruik je tijd goed, maak je huiswerk. Als je geen werk meer hebt krijg je van mij wat te doen.. Ik wil iedereen bezig zien. Duidelijk?’ commandeerde hij, nadat hij met moeite omhoog was gestapt. Salomée had genoeg te doen. De vraag was echter maar of ze haar concentratie erbij kon houden. Als ze afdwaalde, zou ze net zo goed een of ander artikel onder haar neus geduwd krijgen. Ze pakte haar Basis voor de Psychologie beet en ging wat verveeld de pagina’s langs. Ze moest de komende drie hoofdstukken nog lezen voor de les van morgen, dus ze kon maar beter beginnen. Misschien dat dat haar hier, met iemand die haar op haar vingers zou tikken als ze af zou dwalen, beter lukte dan thuis. Even liet ze haar blik langs de jongen -blijkbaar Horace genaamd-  glijden en gunde hem nog een grijnsje. Hij kon er ook niets aan doen dat hij niet een of andere bad boy was en daarmee geen grotere zondaar dan zij. Daarbij kon ze misschien wel tellen hoeveel stukjes wc-papier aan zijn lichaam kleefde om onder haar werk uit te komen. Plotseling schokte haar lichaam en kwam een afzichtelijk geluid uit haar mond. Godver. Ze had de hik. En nog niet zo subtiel ook.

Het duurde even voor Juliette erin sloeg om het gezicht van de andere jonge dame thuis te brengen, maar eenmaal haar gedachten op sociale media vielen kon ze het slanke gezicht meteen thuisbrengen. Ze had reeds enkele keren gecommuniceerd met de jonge dame over Instagram en wist zich te herinneren dat ze net als Juliette een Française was, al was de blondine haar accent een pak zwaarder dan dat van de Salomée – of dat was toch wat ze zich dacht te herinneren van naam. Voor ze zich kon oriënteren klonk de zware bariton van de stem van de docent door het lokaal terwijl hij de andere persoon in het lokaal erop wees dat het lokaal moest verluchten – Juliette kon echter niets ruiken maar dat kon ook liggen aan het feit dat er een continue stroom zich door het lokaal begaf. Plots was de blondine content dat ze haar lederen vestje niet thuis had laten liggen aangezien ze nu geen kou hoefde te lijden in het tochtende lokaal. De docent leek slechtgezind te zijn, er was haar nochtans beloofd dat het geen moeilijke man was maar er was haar ook beloofd dat ze enkel een motor zou moeten kuisen en dat zat er duidelijk ook niet aan te komen.

Éénmaal de docent duidelijk gemaakt had wie de baas moest zijn in het lokaal maakte ze haar aanwezigheid bekend waardoor zijn aandacht op haar gevestigd werd. Even was ze bang voor een even kort antwoord als Salomée gekregen had maar de heer voor haar leek te kalmeren naar gelang haar beleefdheid, al klonk hij nog steeds meer als een militair dan als een prof op een school. De blondine knikte vriendelijk voor ze haar een weg zocht naar een bankje, er werd echter duidelijk gemaakt dat ze niet naast het andere meisje mocht plaatsnemen en ook werd in diezelfde adem werd haar naam geëist. ”Juliette Dubois” meldde ze, haar middelnaam er van tussen latend terwijl haar traject lichtjes afweek om zo een gangpad en enkele banken ruimte tussen haar en de brunette te brengen in te laten. Ze knikte eens kort naar de ander Française terwijl haar mond dat typische trekje vertoonde dat mensen gebruikte wanneer ze iemand wouden erkennen maar niet wouden glimlachen of in Juliettes geval, een glimlach niet echt tot hun arsenaal van gezichtsuitdrukkingen behoorde. Het was echter fijn om te weten dat er mensen aanwezig waren die ze enigszins kende, van Instagram en als ze het zich juist herinnerde volgde Salomée ook Engels.

Julies gedachtestroom werd echter onderbroken wanneer een eerder onaangename geur haar neusgaten binnendrong. Plots begreep ze waarom het raam moest openblijven terwijl ze met haar blik de oorsprong van de rioolgeur probeerde te lokaliseren en haar oog viel op een iets of wat zielig uitziende, druipende jonge man die hen opgewekt een goedemiddag wenste en Juliette kon niet anders dan eens kort snuiven. Het waren dan ook uren die ze achter de bar had kunnen doorbrengen terwijl ze per minuut die voorbij tikte meer en meer geld in haar zakken hoorde rammelen maar in tegenstelling tot geld te verdienen zat ze die minuten – zestig om precies te zijn, te verdoen op de schoolbanken. Vrijdagavond was nochtans de beste avond met de bijhorende beste fooien. Het onaantrekkelijke geluid werd echter overstemd door het proestende geluid dat haar buurvrouw op exact dezelfde moment het lokaal in lanceerde en met een zijdelingse blik keek ze de brunette kort aan. Julie vroeg zich af of Salomée zelf door had dat de docent haar eerder al niet leek te appreciëren en dat ze dit deed om hem meer te ergeren of dat ze dit deed omdat het Frank – om het Zwitsers te houden, nog niet gevallen was. De blondine voelde zich echter wel schuldig en met een kleine verontschuldigende zwaai naar de jonge man probeerde ze echter duidelijk te maken dat ze haar nogal onaangename geluid niet op hem gericht had. Onafhankelijk van hoe doorweekt de jongen was, zag hij er sowieso al net iets anders uit dan de gemiddelde man, en de Zwitserse jongeren hadden het duidelijk opgepikt aangezien er een geur van toilet hem op die moment reeds omhulde. Juliette wou niet dat hij haar over dezelfde kam scheerde als de andere jongeren in de school, al helemaal niet aangezien zij iemand was die niet gaf om uiterlijk en een diepgaande hekel had aan pestgedrag. Daarnaast leek de jongen best een aangename kerel om een tasje koffie – ahum glaasje Franse wijn, mee te drinken.

De docent leek een zekere hoeveelheid medelijden te hebben nadat Horace zijn naam had medegedeeld en overhandigde zijn handdoek met een streng aura dat simpelweg vervloog met de handeling. Eenmaal zijn handdoek zijn doelwit bereken had keerde de man terug naar zijn troon – of dat was toch wat hij leek te denken, voor hij de regels meedeelde. Ze knikte kort voor ze plaatsnam op de ongemakkelijke houten stoel met haar tas naast haar. Uit de stoffen tas toverde ze enkele pennen en een handboek te boven voor ze kort en verontschuldigend haar schouders ophaalde naar de geblokte jongen die zijn plaatsje zocht. Ze richtte haar blik terug op de oefeningen maar met de hoeveelheid schrijfkunst die Juliette omvatte zou het geen gemakkelijke taak worden. Een A was amper te onderscheiden van een E en een P leek meer op een L dan wat anders, een oppermachtig wezen zou haar moeten bijstaan om haar ooit normaal te doen schrijven. Terwijl ze het uiteinde van de pen tussen haar tanden plaatste begon ze de opgave te lezen, traag te lezen want ook lezen behoorde niet tot haar skillset.

Het duurde slechts enkele seconden voor er een nieuw geluid Salomées lichaam verliet en op die moment moest zelf Julie kort lachen. De brunette zag eruit alsof ze zonet betrapt was op een misdaad doordat het geluid door het gehele lokaal galmde. Het duurde slechts enkele tellen voor het eerste geluid opgevolgd werd door een tweede en alle concentratie die Julie had vloog samen met de tocht door het raam naar buiten.

De stem van de gezette man klonk meteen nadat hij zijn naam had gegeven, en Horace meende het zelfs even tot in zijn kleine borst na te horen beieren als een diepe bas. Harder praten. De reactie die bij de verlegen Engelse werd ontfutseld was een schamele 'oh' en een 'ja oké' en een 'sorry', niet specifiek in die volgorde. Bevel begrepen. Hij vreesde alleen wel dat hij zichzelf er constant aan moest blijven herinneren; zijn stemgeluid was van nature nu eenmaal van het mildere en warmere soort.
Daar glimlachte en knikte hij wat glazig bij terwijl zijn blik dromerig op het presentatielijstje bleef gericht - totdat hij in de gaten kreeg dat maar een beetje zweverig blijven staan voor de desk van de docent waarschijnlijk niet de houding was die meneer Schwartzkopf in het komende uur van hem verlangde. In een sukkelpasje waarbij hij haast over zijn eigen voeten struikelde, zette hij zichzelf gauw in beweging.

Een proest en een snuif hadden zijn aandacht getrokken, niet lang nadat hij binnen was gekomen. Automatisch tuurde hij het lokaal in en trachtte de geluiden te lokaliseren. Geenszins boos of beledigd, dat was hij niet zo snel. Misschien eerder een beetje nieuwsgierig: de trek om zijn mond viel zelfs een tikkeltje geamuseerd te noemen. In zijn kleine navorsing kwam Horace tot de ontdekking dat beide dames bloedmooi waren - en daar kreeg een onbezoedelde gast zoals hij het al gauw warm van. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een klein tandenontblotend glimlachje naar de blondine, een woordloos gebaar dat de boodschap overbracht dat het echt oké was. Hij was al zodanig gewend dat hij de spot dreef met zichzelf en de stoerdoenerige gozers zonder moraal vaak al voor was, als het toch al op dat punt zou aankomen. Dat had soms tot gevolg dat ze met hun mond vol tanden stonden als ze tot de ontdekking kwamen dat die luttele onderdeur een slim ventje was dat de situatie zojuist naar zijn eigen hand had gezet. Maar tot zulke voorzorgsmaatregelen overgaan was in dit geval niet nodig. De studentes leken hem geen gemene krengen. Een snuifje of een proestje waren daar niets bij, met name niet doordat het duidelijk niet gemeen bedoeld was.

Maar - hé -
Zat de brunette nu echt gezeteld recht naast een openstaand raam, in de kille tocht en de furie van de herfststorm buiten? Hij wist dat hij nu heel ongelukkig een rivaliserende factor vormde waardoor het open moest blijven, maar toch. Zijn sadface zocht voor een kort ogenblik meneer Schwartzkopf op, alsof hij in alle stilte de ietwat verontwaardigde hint wilde geven dat dat ronduit zielig was. Als het een gast was geweest met veelal gebruikelijke klotsende zweetplekken onder zijn armen waar Venetiaanse waterwerken u tegen zeiden, dan had hij dat nog wel kunnen begrijpen - hij wist zelf maar al te goed hoe belangrijk het was om iedere dag te douchen en in de weer te gaan met deodorant om die penetrante mannengeur tegen te gaan, vooral als je daar bovenop van jezelf nog eens vaag naar hond rook (en in dit specifieke geval naar natte hond). Maar een meisje?
In zijn zero-ervaring beleveniswereld roken ze 24/7 naar parfum en snoep, naar *insert dure naam hier*-d'odeur en naar poezelige kittens, en als ze zich in hemelse trosjes door de schoolgangen begaven deinden ze op en neer als sierlijke vlinders met een spoor van sprankelende, denkbeeldige lentebloemen in hun kielzog. Behalve dan misschien het typetje eenzame studiebol in de verlaten bibliotheek die het concept van anti-transpiranten nog moest ontdekken en de stelling van Pythagoras belangrijker vond dan lichamelijke hygiëne. Wat absoluut zwaarder bij Horace woog, was dat je hoe dan ook respect voor ze moest opbrengen en zo gewoon niet met ze om ging.
Hij had graag zijn zetel met haar geruild; een kleine verkoudheid oplopen met zijn natte kleren in de tocht had hij er wel voor over als dat betekende dat zij in ieder geval warmer en aangenamer kon zitten. Kon hij wel tegen. Maar hij betwijfelde het sterk of ze zat te wachten op het aangeboden krijgen van een zitvlak met een ondiepe plas water en krioelende e-coli bacteriën. Beschroomd plukkend aan zijn baardje, zijn schuine blik tersluiks op de knappe meid gericht - Salomée, zoals hij had begrepen - bedacht hij zich dat ze dat misschien zelfs als belediging op zou kunnen vatten. Dat was nog wel het laatste wat hij wilde. Eén verschrikkelijk driest slechte indruk per dag was wel genoeg voor hem. Stel je voor dat hij-

Horace schrok zich opeens het apenzuur en wipte daadwerkelijk een paar centimeters van zijn stoel omhoog, wat een kletsend geluid door het lokaal veroorzaakte van zompige kleding tegen een hardere ondergrond toen zijn stuitje weer in contact kwam met het zitvlak. Op hetzelfde moment vloog het zware theorieboek van geschiedenis dat hij zojuist uit zijn tas had gevist, tuimelend uit zijn handen door het lokaal in een indrukwekkende salto. Het had weinig gescheeld of hij was als mini-kamikazepiloot van zijn stoel gegleden. Hij werd vanuit het niets besprongen door een slaapmasker. Nee - nee, geen slaapmasker..
Dat was slechts het eerste wat hem te binnen schoot op hetzelfde moment dat zijn complete wereld verduisterde. Het was een tamelijk vuile handdoek. Nog een beetje verbouwereerd plukte hij het ding van zijn gezicht dat hem door professor Schwartzkopf was toegegooid. In zijn verwarring en chaotische prikkelingen die zijn hooggevoeligheid op de proef stelden, klonk zijn pruttelende bedankje eerder als een danki-shaun, als een zwaar door Brits-Albanees accent verbasterd Duits en een onbedoelde poging om de docent gedurende het uur tot Shaun Schwartzkopf om te dopen. Met een rood hoofd wriemelde hij onder zijn tafeltje om zijn boek van de vloer te grissen.
Hij was blij met het redmiddel, zeker; maar hij begreep niet helemaal waarom juist hij een beproeving kreeg van het zeldzame vleugje sympathie waar menig leraar hier alleen in speciale gelegenheden mee rondstrooide. Meestal was dat juist precies andersom, iets waar hij al een lange tijd geleden vrede mee had gesloten. Hij voelde zich zelfs een beetje schuldig tegenover Salomée die gedwongen was in de kou te zitten, of de andere dame die werd afgesnauwd. Goed, ja: zijn positie was vanzelfsprekend niet de meest gelukkige te noemen. En toch vormde het veel vaker reden voor leerkrachten om hem op de manier te behandelen zoals hij eruit zag - of gewoon straal door hem heen te kijken.
Een bekende geur die hij absoluut liefhad drong zijn neusgaten binnen. Motorolie. Vaag, en de muffige geur van schoolkastjes in de vezels had de overhand - maar het zat er. Glunderend hield hij de doek bij zijn neus om de geur kort op te snuiven. Meneer Schwartzkopf kreeg een gemeend, dankbaar glimlachje van Horace geschonken. Hij had diep van binnen dus wel een klein hartje. En dit was tevens iets wat ze met elkaar gemeen hadden, een motor. Dat was naar zijn gevoel een onuitgesproken broederschap, ongeacht of je nu officieel lid was van een groep bikers, en welke leeftijd of positie je had.

Langzaam, met de handdoek om zijn hals en alsof hij nog in trance leek door de geur, begon hij de rest van zijn benodigde spullen uit zijn tas te halen. Hoog tijd om de man waar hij bij voorbaat al respect voor had tevreden te houden. Horace wist beter dan er op in te gaan, maar kon het toch niet laten achter zijn schriftje te glimlachen toen Salomée een hikkend geluid produceerde. Op het moment dat er een vierde leerling kwam binnengedropen smolt zijn glimlach echter weer weg, want het been, de krukken, de wetenschap dat er nog niet zo lang geleden een oorlog plaatsvond - de gruwelijkheden die op Genosha plaats moeten hebben gevonden kwamen even heel erg dichtbij. Hij hoopte vurig dat meneer Schwartzkopf redelijk genoeg was om voor zijn part overal de spot mee te drijven, zolang de missende voet van de jongen er maar geen van was.

Een jongeman kwam het testosteron niveau in het lokaal wat verhogen – en de stank. Norman vertrok geen spier, hij had wel erger geroken tijdens zijn uitzendmissies. Bijvoorbeeld de geur van een hal vol stapelbedden gevuld met vijftig zwetende mannen na een keiharde bootcamp. De man voelde een klein sprankeltje triomf toen hij zich besefte dat dit zijn beredenering over het raam open laten enkel versterkte. Niet dat hij, de docent, zijn keuzes hoefde te onderbouwen natuurlijk! Hij had gewoon gelijk.  Hij wierp Adkins een waarschuwende blik toe zodra het meisje een proestend geluid maakte. Vond ze dit grappig? Was dit geen serieuze aangelegenheid voor haar? Gelukkig verging het lachen haar algauw, iets waarvoor Norman maar al te graag credit nam.

Zijn vriendelijke gebaar kwam bij Horace aan als een kanonschot. Met een lichte flats raakte zijn projectiel het hoofd van de jongen. Hmm. Het totaalplaatje zag er nog een beetje zieliger uit dan hiervoor. Norman hoopte maar dat het joch het hem niet kwalijk zou nemen, de handdoek was immers niet als klap in het gezicht bedoeld. Gelukkig klonk er een poging tot bedankt, waarop Norman nauwelijks reageerde, lichtelijk verward door het gekke accent. Toen hij terug was op zijn stoel zag hij hoe de jongen zijn gezicht in de handdoek verborg – o..k dan. Geen commentaar. Hij zou de handdoek dit weekend wel mee wassen bij z’n ouders. In een kookwas, negentig graden.

Norman pakte er een stapeltje nakijkwerk bij en zijn twee rode pennen. Een dikke om duidelijk foute antwoorden door te kunnen strepen en een dunne voor gekrabbeld commentaar. Maar voor hij begon wierp hij nog een korte blik op de vangst van de dag. Daar zaten ze dan, de drie raddraaiers. De truttige dame die gelijk eisen aan zijn lokaal had gesteld. Een wat nettere jongedame, met als enige minpuntje dat ze het andere meisje leek te kennen. Een voddige kleine vent, druipend van water waarvan Norman de herkomst niet wilde weten. Het was zeker een bijeengeraapt zooitje, maar als het aan hem lag niet ongeregeld. Daarom gaf hij zijn strenge instructies en liet ze daarna aan het werk gaan.

HIK. Het klonk alsof er een paard probeerde te hinniken met zijn hoofd onder water. Meteen schoot zijn blik in het rond zoekend naar de dader. Gelach. En er klopte iemand aan. Serieus? Norman beende geërgerd naar de deur toe, in zijn hoofd een felle terechtstelling voorbereidend. Kon de jeugd van tegenwoordig geen deurklink meer aan?  Ongeho- Oh. De jongen die aan had geklopt had een goede reden om dat te doen. Geen onderbeen. Een beeld dat bij Norman nogal wat herinneringen opriep, lang niet allemaal even prettig. Bloederige aangezichten, de metalige geur. Norman herinnerde zich hoe één van zijn squad genoten een hoopje verloren mens was geworden na een incident – een ontploffing. Hij had er lang niet aan gedacht, maar zoals altijd kwamen de gevoelens van machteloosheid en dierlijke angst weer naar boven. Het was te veel tegelijkertijd om mee om te gaan. De man greep de deurklink stevig vast tot zijn vingers wit kleurden en vermande zich. Hij trok de deur open. Sterk zijn. Deze kinderen rekenen op je. Sterker nog, deze kinderen zoeken zwakte, dus waag het niet dat te tonen.  “Kom binnen,” begon hij, waarna hij zijn keel schraapte. Uchum. Orde. Hij moest gewoon orde op zaken stellen. “Adkins, pak een glas water,” beval hij haar. Dat was geen ‘optie’, of een verzoekje. Dat was een opdracht. En de opdracht was niet aardig bedoeld. Die was uit noodzaak. Ze verstoorde de orde met haar gehik. “En kom dan onmiddellijk terug..” Voegde hij er dan lichtelijk dreigend aan toe. Alsof dat nog niet voor zich sprak. Hij keek haar aan met de blik van een bloedhond. Hij het zou kunnen ruiken als ze tijd zou verdoen voor ze terug kwam. Daarna trok hij zijn gezicht weer in de plooi en richtte zich op de tweede verstoring – eentje die hij het moeilijk kwalijk kon nemen. “Dus.. Ik ben meneer Schwartzkopf, wat is jouw naam? Wie heeft jou hier heen gestuurd,” vroeg hij dan aan de jongeman die hij net had binnen gelaten. Hij probeerde zijn verontwaardiging te verbergen, wie stuurde een kreupele jongen in zijn eentje naar een lokaal op de tweede verdieping? “En waarom?” Daar was hij ook nog wel nieuwsgierig naar. Hij hield de jongeman goed in de gaten, in de hoop zo te kunnen herkennen of hij een eerlijk antwoord ontving.

Kijk, hier was het ding. Sal had al snel vast weten te stellen dat er niets was wat ze nu nog kon doen dat haar dit uurtje nog gemakkelijker ging maken. Vanaf de eerste keer dat ze haar mond had geopend had ze haar kans op een goede indruk verspild. Hoe ze het wist mochten sommigen oppermachten weten, want Salomée was nu niet echt iemand die dingen die ze las ook echt daadwerkelijk onthield maar ze had dus ooit gelezen dat het zeven nieuwe indrukken vergde om één eerste indruk over te schrijven. Zéven. Daarbij had ze ongeveer al vijf dingen gezegd of gedaan die de eerste indruk weer bevestigde en dat zou dan in totaal vijf keer zeven… vijfenfuckingdertig indrukken. Excuse her French, maar dat was gewoonweg onmenselijk. Vooral in minder dan zestig minuten. (Dat was ongeveer dus iedere twee minuten een nieuwe, goede indruk.) Als wat in haar psychologiehandboek in de blauwe box als hip, leuk feitje had gestaan dus echt waar was en het daadwerkelijk zo in elkaar stak, was er niets meer wat ze kon doen om het beeld dat meneer Schwartzkopf -bij wie het hoogstwaarschijnlijk wel meerdere keren dan zeven moest gebeuren, bedacht ze plotseling toen ze haar oog op hem en zijn set meedogenloos onherroepelijke correctiepennen liet vallen- over haar had gevormd nog aan te kunnen passen. Dat betekende twee dingen; 1) grote kans dat ze de gehele rest van het lesuur in de tocht van dit geopende raam zou zitten en 2) ze zou het proberen nog enige privileges te ontlokken met het zijn van een modelstudente beter gewoon helemaal opgeven. Hoewel ze er wel wat plezier had kunnen beleven aan het gadeslaan van de anderen delinquenten -zoals hun docent hen ongetwijfeld zag- en hier en daar een kleine interactie, voelde ze nu ze dan toch echt aan het werk moest zo’n golf van verveling over zich heen slaan dat ze de afstand van de grond tot de rand van het open raam begon in te schatten. En hoe snel ze zich van haar stoel naar de vensterbank kon lanceren. Zo zat ze dus maar eventjes haar hersenen te kraken over dat fysische vraagstuk, nadat ze Horace nog even had bestudeerd, tot haar hele lichaam schokte en er toch wel het veruit het meest gracieuze geluid van de dag uitkwam. Tijd om bij te komen van de somatische en psychologische schok die de hik achterliet had ze echter niet echt, want het bracht weer eens van alles teweeg.

Vanuit haar ooghoek zag ze het hoofd van meneer Schwartzkopf haar richting inschieten als dat van een venijnige speurhond. Niet zo één als Larry, het vriendelijke, knuffelige doch avontuurlijke exemplaar, maar zo’n doberman, die je je haast niet voor de geest kon halen zonder leren halsband vol spikes of vlijmscherpe tanden die onder het schuim zaten. Bijna wilde ze zachtjes giechelen om de gedachten dat dit duidelijk Normans spirit animal moest zijn, maar Juliette was haar voor. Waarschijnlijk echter om haar hik. Toen was het Sals beurt om haar hoofd te draaien. Haar grijns naar Juliette veranderde in een nieuwsgierige ‘o’. Geklop. Was dit dan misschien haar kans? Iemand die de troon der zonden van haar zo overnemen en naast wie zij een waar engeltje leek? Het moest haast wel; met zijn te laat komen had hij in ieder geval een plekje op de ranglijst dicht in haar buurt, als het niet erboven was. Salomée was immers als allereerste verschenen en ze vond dat dat ook wel in de berekening moest worden meegenomen. Ze trok echter een kleine pruillip toen ze zag wie het was. De jongen zonder onderbeen. Zucht, dat bracht natuurlijk niets dan sympathie op en zelfs een excuus om te laat te komen. Niet dat ze geen medelijden met hem had of hem zo nodig op haar plek wilde krijgen natuurlijk, dat zou wel heel harteloos zijn geweest. Sal nam aan dat de jongen, met wie ze plotseling biologie volgde in Sundberg één van de vluchtelingen geweest moest zijn, en wat er op Genosha gebeurd was, dat moest vast vreselijk geweest zijn. Ze herinnerde zich nog wel de les van vandaag, waarin de jongen -niet voor de eerste keer- een uitvoerige discussie besloot te voeren. Wellicht dat hij wilde compenseren voor zijn fysieke handicap en daarom iedere kans die hij aangereikt kreeg om betweterig te zijn of te wedijveren met mensen die boven hem stonden met beiden handen aangreep, maar het was wat laat op de avond voor een van haar welbekende psychoanalyses. De hele ruimte leek even te zijn stilgevallen en iedereen leek hetzelfde te denken. Hoewel de kans klein was dat iedereen hetzelfde dacht als Salomée, maar feit was dat de duidelijk zichtbare littekens van de jongen de oorlog voor sommigen de kamer mee binnen brachten. Zelfs hun onverwoestbaar ogende docent leek er last van te hebben.

Een tweede hik doorbrak de stilte en meneer Schwartzkopf leek zichzelf alweer bij elkaar geraapt te hebben, want hij was alweer bezig bevelen uit te delen zoals iedere student in het lokaal dat van hem gewend was. Dat Sal een glas water moest gaan halen was daar één van. Verrast keek ze op van het werk waar ze zich voor één productieve milliseconde weer op gericht had. Hmm… ze rook haar kansen. Op wat wist ze nog niet precies, maar het betekende in ieder geval dat ze minder lang stil hoefde te zitten. En iedere minuut was wist voor haar. Ze knikte -nog net een aye aye sir of een hoe kom ik aan een glas dan? achterwege kunnen latend- en schoof haar stoel naar achteren. Eigenlijk had ze het beter moeten timen, zodat ze weg kon gaan net op een moment dat er helemaal niets meer was wat haar afleiding zou bieden en ze wel zou moeten gaan werken. Nu was het nog interessant. Haar doel was om in ieder geval zoveel tijd te rekken dat ze zijn naam nog zou opvangen, van de rest -zijn reden tot nablijven- was ze immers zelf al eersterangs getuige geweest.

Ze organiseerde even haar pennen -hik-, klopte haar kleren af en besefte toen dat ze lang genoeg getreuzeld had. De twee bij de deur scherp in de gaten houdend, liep ze langs hen heen de deur door. Hik. Het over de drempel stappen voelde echter niet zo vrij als ze gehoopt had. Het was toch alsof er een elastiek haar lichaam en het tafeltje bij het open raam verbond, en als ze te ver of te lang weg zou gaan, zou deze knappen en zou ze zich lelijk bezeren. Waarom voelde ze een morele plicht om terug te gaan naar notabene een nablijfuur? De gang was inmiddels uitgestorven maar wel een heel stuk warmer dan het lokaal van de Hells Angels-aanhanger. Ze zou even van de gelegenheid gebruik maken om op te waren. Heel even maar. Ze zette het op een rennen -super handig want als ze gepakt werd had ze dus nog een nablijfuur aan haar broek hangen- maar moest even haar evenwicht herstellen toen ze bijna uitgleed. Ehm, wilde ze weten waarom het hier zo nat was? Was dat serieus het spoor dat Horace had achtergelaten? Die arme jongen moest flink gesopt zijn geweest. Plotseling kreeg ze een briljante ingeving. Haar hik was inmiddels toch voorbij -was het de kleine schrik geweest van het niet proberen keihard onderuit te gaan in een plas met piswater?- dus water drinken hoefde ze niet meer te doen. Sal wierp een zijdelingse blik op één van haar schoenen waar ze eerder de sharpie van haar tafel in had laten vallen. Tja, ze was zelf ook wel verbaasd geweest over haar eigen achterbakse ninja moves, maar niemand leek het gezien te hebben. En het was ook nog een wonder geweest dat het ding daadwerkelijk in haar schoen gevallen was in plaats van gewoon pontificaal op de grond. Even wierp ze een blik over haar schouder, om toen het jongenstoilet in te duiken. Stift in de aanslag en go. #JusticeForHorace. Dat stond nog eens mooi. Tevreden liet ze haar pen zakken nadat ze op de deuren van drie hokjes deze prachtige boodschap had verkondigd, nam het zeker voor het onzekere door de sharpie ergens in de zijkant van haar bh te proppen en begaf zich vervolgens weer triomfantelijk terug naar het nablijflokaal.

Julie haar schoolervaring tot op Genosha bestaan uit één bepaald boek, een simpel kinderboek dat ze bijna volledig kon reciteren van voor naar achteren en eventueel andersom moest het van haar verwacht worden. Het was pas op Genosha dat ze had geleerd dat studeren effectief een ding was maar daar werd weer zo zeer gelet op de individuele noden van elke student dat ze eigenlijk nooit problemen gehad had. In het koude Sundberg daarentegen werd wel verwacht dat studenten de lessen meevolgden en liefst van al dat ze op tijd kwamen, een memo die Julie duidelijk al gemist had in haar eerste weken. De gevolgen mocht ze dan ook dragen in een zeer koel en ondertussen niet zo reukloos lokaal. Ondanks het feit dat ze zich had trachten te verontschuldigen voor haar nogal onaantrekkelijke snuif werd met een glimlach ontvangen. Het leek er echter al van in het begin op dat de jongen het helemaal niet zo erg – of zelfs amusant, vond dat de twee dames hun initiële reacties niet voor zichzelf gehouden hadden. Dat was zoiets dat haar deed vermoeden dat de kleine gezette jongen best aangenaam zou zijn om een gesprekje mee te slaan – ondanks het feit dat Julie het niet echt had op het andere geslacht. De docent vooraan in het lokaal leek echter tevreden met het feit dat hij gelijk gekregen had over het openblijven van het raam en hij leek nog veel meer tevreden met het feit dat Salomées lachwekkende geluid hem een excuus gaf om haar nogmaals een kwade blik toe te werpen.

De blondine had de handdoek in een boog de jongen recht in het gezicht zien raken en de reactie die als een gevolg kwam op die handeling deed haar bijna weer lachen. De jongen leek zich een ongeluk te schrikken van de vriendelijke handeling die Herr Watwaszijnnaam had uitgevoerd of toch van de smerige handdoek die zijn gezicht raakte maar toch slaagde hij er in een bedankje te verwoorden. Het woord dat hij probeerde te gebruiken klonk helaas zelfs in Julies oren niet als een correct woord noch leek de docent vooraan een Herr Shaun te zijn maar wie was zij om te oordelen over uitspraak of over voornamen. De grijzende man vooraan leek echter net zo verward als de blondine en besloot de knul gewoonweg te negeren. Horace begon zijn spullen verder uit te pakken met de handdoek als een medaille rond zijn hals en Juliettes aandacht gleed opnieuw naar de leerstof of toch de lettertjes die leken te drijven op de witte pagina voor haar neus. Ze voelde een blik over haar heen glijden – een zesde zintuig dat je snel ontwikkelde in een rode buurt, en richtte haar blik op om de docent te betrappen op het beoordelen van welk vlees hij in de kuip leek te hebben. Wat echter meteen haar aandacht trok was het feit dat de kerel niet genoeg leek te hebben aan slechts één rode pen om zijn studenten mee te teisteren, neen, hij had er twee nodig om zeker duidelijk genoeg te maken dat zijn studenten fouten maakte. De oudere man was duidelijk nog van het oudere boekje waar rood de enige acceptabele verbeterkleur was ondanks het feit dat moderne leerkrachten steeds meer groen of zwart gebruikten.

Het duurde niet lang voor haar aandacht opnieuw werd weggetrokken van diezelfde zin die ze in de tussentijd toch al een vijf- tot tiental keren had proberen te ontcijferen. Ze had de docent in haar beste Duits gevraagd om het haar eventueel mondeling uit te leggen maar die koppige ezel had het nodig gevonden om haar te melden dat ze toch wel kon lezen. Wat dus niet het geval was of is. Net als haar was de blik van de man vooraan naar Salomée geschoten wanneer de eerste hik door de ruimte gegalmd had maar waar zij het zeer amusant en lachwekkend gevonden had leek Kwartskop – meende ze zich uiteindelijk toch te herinneren, er eerder over na te denken of een tweede uur nablijven een optie was maar zijn blik werd getrokken naar de deur vanwaar een dof geluid geklonken had. Meteen verzuurde de man zijn blik alsof hij het een schande vond dat mensen niet konden ruiken dat ze binnen mochten treden in zijn koninkrijk. Zijn korte wandeling naar de deur gaf haar even de tijd om de zijdelingse grijns van Salomee te beantwoorden met een handbeweging voor haar mond die moest duidelijk maken dat ze dit hele gebeuren best nog amusant vond. De grijze man zijn blik verschoof meteen wanneer hij de deur opende en Juliette interesse werd meteen getrokken door de persoon die voor de deur stond. Zo liet ze de opdracht op het blad papier voor haar, voor de zoveelste keer links liggen terwijl ze haar blik vooruit richtte.

De volgende persoon die hun groepje delinquenten vervoegden was duidelijk net als haar en in tegenstelling tot de twee anderen een student van het eiland geweest. Het was geen gok, het was duidelijkheid, een duidelijkheid verschaft door de afwezigheid van een volledig ledemaat. Ze zou medelijden hebben met de jongeman maar helaas was die emotie haar afgenomen en ze gokte erop dat die knul er ook helemaal niet op zat te wachten om met tranen in de ogen en een pruillip aangekeken te worden wanneer mensen zijn been – of afwezigheid daarvan, opmerkte. Blijkbaar kon hij goed genoeg zijn mannetje staan als hij net als de andere aanwezigen een uurtje in de koude – danke shön Herr Shaun, verdiend had. Ondertussen weerklonk een tweede hik van de brunette enkele tafels verder en met een norse zin van de docent werd duidelijk gemaakt dat ze zich uit de voeten moest maken en drinken moest voorzien om het storende geluid te doen stoppen. De man leek het echter eerder te doen om een eigen ongemak of onzekerheid – als ze moest afgaan op de grip rond de deurklink, te verbergen maar wie was zij – zo emotieloos, om anderen hun gevoelens en/of gedachten te beoordelen

Eindelijk werd Julie verlost uit haar eeuwige twijfel en werd de man zijn naam vastgesteld – waarschijnlijk wel al voor de tweede keer, op ’Schwartzkopf’, deze keer zou ze dat ook proberen te onthouden al ging ze geen beloftes maken. Net als ’Schwartzkopf’ – nog steeds niet vergeten, wou ze ook wel weten wat de jongen met krukken precies gedaan had om op zeer korte tijd – net als haar, te belanden in het nablijflokaal. Het was zijn naam die een belletje deed rinkelen in de verste verte van haar geheugen en ze was zeker dat het een roddel of iets in die aard was dat ze had opgevangen in het passeren van enkele ex-medestudenten maar ze kon zich niet voor de geest halen wat voor een gesprek het geweest zou zijn. Het was echter de zwarte dop die uit Salomées sneaker stak die haar aandacht trok wanneer het meisje naar de deur wandelde. Juliette besloot haar nieuwsgierigheid nog even binnen de perken te houden terwijl ze naar de reden van het nablijfuurtje van Garrett luisterde. Als er iets was dat duidelijk was, was het dat het woord ’meningsverschil’ en ook ’klein’ in deze context vele verschillende betekenissen en gewichten konden bedragen. Maar haar interesse was reeds getrokken door Sal en het feit dat zij duidelijk iets in haar schild voerde.

De blondine bleef nog enkele tellen aan haar stoel gekluisterd zitten, wachtend tot ook hun vierde bandlid zich neerplaatste. Waarna ze actief haar hard op stak in de hoop de aandacht te krijgen van de grijzende man vooraan, ”Monsieur…,” mompelde ze terwijl haar aangenaam stemgeluid het simpele woord verder droeg, ”Mag ik eens naar het toilet,” vervolgde ze eerst in het Frans om het vervolgens te herhalen in het Engels. Ze hoopte echter dat de man haar zou begrijpen al betwijfelde ze dat de norse docent geen kennis had van de Engelse taal. De meertaligheid in het land verwarde haar mateloos maar haar nieuwsgierigheid zou door niets worden tegengehouden. Nieuwsgierigheid was waarschijnlijk het enige kenmerk dat Juliette nog had dat iets of wat gerelateerd was met emoties en het was iets dat zich in extreme mate in haar karakter vermengd had. Ze stak dringendheid in haar stem die niet te negeren viel en hoopte dat hij het op die manier maar zou begrijpen terwijl ze opsprong en naar de deur stormde. Moest hij haar tegenhouden zou ze de ’vrouwelijkheidskaart’ wel spelen, al keek ze er niet echt naar uit om dat te doen met meer dan één man in de ruimte. Traumatiseren was namelijk iets dat niet op haar planning voor die dag stond. Al helemaal niet nu ze gezien had hoe getraumatiseerd Horace zijn outfit voor die dag er ondertussen al uitzag. Ze hadden haar de kans op extra geld afgenomen maar ze moest en zou weten wat Sal van plan was, waarom zou een jonge dame een alcoholstift nodig hebben om om een glas water te gaan terwijl het kraantje slechts enkele meters verder stond. Haar hand stak dan ook nog steeds met enige urgentie in de lucht terwijl ze met gespeelde hoog nood het verdict van de man vooraan het lokaal – op zijn troon, afwachtte.

Norman roemde zich er in de docentenkamer altijd om dat hij de meest ordelijke lessen gaf. De relschoppers pikte hij er moeiteloos uit en strafte hij genadeloos af. Met een nablijfuurtje kon hij wat minder orde aanbrengen, gewoon omdat dit al het onderste uit het vat was, de rotte appels uit de mand. Niet dat je dat aan hun frisse jonge gezichtjes af zou zien, zeker bij de twee dames niet. Wat hij wel kon doen was het uurtje net zo onaangenaam maken dat de leerlingen het de volgende keer wel uit hun hoofd lieten om hun boeken te vergeten, af te kijken of andere domme fouten te maken. Aan het werk dus, en geen afleidingen of gegiechel, anders zou hij ze kennis laten maken met zijn harde kant.  

Het gehik werkte hem gelijk op zijn zenuwen – zeker omdat het van Adkins kwam. Kon dat kind niet voor één minuut normaal doen en hem ervan overtuigen dat ze nog iets goeds te bieden had? Norman had er geen boodschap aan dat dit gehik niet zomaar bewust aangeschakeld kon worden. Hij had haar al uit willen kafferen toen op de deur werd geklopt. Dat werd Adkins redding, want de zware man werd door de oorlogswonde uit zijn balans gebracht. Hij probeerde de orde te herpakken, maar het was lastig met zo veel flashbacks voor zijn geestesoog.

De jongeman wasdoor Müller weggestuurd, hmm. Norman grimaste en probeerde zich in te houden. Het was niet de bedoeling dat hij de autoriteit van zijn collega’s onderuit zou halen. Dus hield hij zijn commentaar maar voor zich. Al zou de biologiedocent hier nog wel over horen. “Aha, dat kan gebeuren ja.” Hij bleef neutraal. Een meningsverschil met Müller, dat kon hij zich wel voorstellen. Garrett vroeg toestemming om plaats te nemen, nog meer pluspunten voor de beleefde jongeman. “Uiteraard, ja ja, neem plaats, ja,” antwoordde Schwartszkopf ietwat verstrooid.  De dame die haar hand opstak had blijkbaar ook weer iets te klagen. “Hmm?” Met een geluid en een kort knikje gaf hij haar toestemming te spreken. Twee talen, dacht ze dat hij een barbaar was zonder kennis van de Franse taal? Kom op, Norman was een geleerde, een welbespraakte man met een PhD.  “C'est permis, mais-“ begon hij haar in zijn netste Frans te vertellen hoe ze wel naar de WC mocht, hij stond het toe, als er aan de voorwaarden werd voldaan. Hij was niet gek, ze mocht mooi wachten tot Adkins terug was. Dit was geen uur voor gezellige gezamenlijke plaspauzes.

Maar wacht, er was meer. De kleine man had ook nog een vraag, héél toevallig met hetzelfde doel. Norman werd verscheurd door enerzijds de gevleidheid die hij voelde bij de nette woorden en aanspreektitel die Horace gebruikte, en anderzijds het gevoel dat hij hier voor de gek gehouden werd. Verdorie. Dit was te veel gedoe. “Weet je wat, ga maar. Allebei. En snel, verdorie.” Hij was een goedgezinde god. Hij keek ze nog kort met donder in de ogen aan. Waarschuwing: Verboden lol te hebben. Norman wierp onmiddellijk een blik op zijn horloge om hun vertrektijd te timen. Reken maar dat ze deze tijd dubbel en dwars mochten inhalen aan het einde van het uur. Niet dat hij hen dat nu al aan de neus hoefde te hangen. En als ze dan klaagden, ha, dan zag hij ze volgende week doodleuk weer. Hij grijnsde bij die gedachte. Macht was een mooi ding. Norman stond op en wandelde naar het raam, die hij met een vastbesloten gebaar sloot. Hij richtte zijn aandacht op de enige achtergebleven leerling en glimlachte goedgemutst. “Zo. Lust je koffie, Godfrey?” Op zijn bureau had hij een thermosfles met hete drank staan, en hij gebaarde uitnodigend met een kopje. Het was echt niet alsof hij expres favorieten uitkoos, maar ze maakten het hem moeilijk geen voorkeur te hebben.