Natuurlijk was ze niet naar Genosha gehaald om een beetje te in haar kamer te zitten denken hoe het allemaal verder moest, ze had een klein beetje geld op een rekening van haar moeder staan, wat nu eigenlijk op haar naam was gezet en helemaal van haar alleen was. Het was een klein spaarpotje geweest wat maar een beetje was blijven staan na haar moeders dood. Immers was er geen ander familielid geweest die het geld op had geëist, dus had iedereen het maar gelaten zoals het was. Maar nu had Clarissa het geldpotje van haar moeder geclaimd, maar met alleen een beetje geld kwam je nog niet ver in deze wereld, dat was wel iets wat ze begrepen had in de paar weken die ze nu weer spendeerde in haar menselijke vorm. Maar er waren nog zoveel dingen waar ze geen haar van begreep. Ze had dan ook al wel een paar lessen gevolgd hier, maar veel was ze er niet mee opgeschoten. Het was wel duidelijk dat ze een heel eind achter liep. Geen wonder, want ze was op zevenjarige leeftijd al veranderd in een tijger. En een tijger hoefde niet te lezen, niet te rekenen, niet te schrijven. Het enige wat ze had geleerd in die twaalf jaar was het optimaal gebruiken van haar zintuigen. Nu ze weer mens was moest ze al die andere dingen ook leren, of ze het nou leuk vond of niet. Er was haar dan ook de opdracht gegeven om de docenten van de meest belangrijke vakken aan te spreken en te vragen om hulp, omdat de meeste dingen die in de lessen besproken werden totale hocus pocus voor haar waren. Urenlang had ze dus ook al naar haar wiskundeboeken gestaard, veel wijzer was ze er echter niet van geworden. Geen wonder als je nooit een rekenbasis had opgebouwd. In elk geval was ze nu dus onderweg naar het wiskundelokaal, om dan nog maar te hopen dat de docent in kwestie aanwezig was. Clarissa had geen idee waar ze moest zijn, hoe de leraar die wiskunde gaf eruit zag en ook niet precies wat ze moest vragen. Al die gangen leken zo op elkaar, ze had nu al geen idee meer welke kant ze op moest om hier weer weg te komen. Daarom sprak ze maar een random persoon in de gang aan, vroeg hem waar het wiskundelokaal was en kreeg als reactie een snelle beschrijving terug van welke kant ze op moest. Met iets meer hoop dat ze er uiteindelijk ook werkelijk zou geraken liep ze verder. Uiteindelijk stopte ze met lopen, daar was de deur waarvan de jongen had gezegd dat dit het lokaal was waar ze wezen moest. Ze hees het bandje van haar tas wat beter over haar schouder heen en liep toen naar de deur toe die voor een deel open stond. Eerst keek ze of ze leerlingen zag zitten, wat niet het geval was. Gelukkig maar, want anders was ze meteen weer weggegaan. Voorzichtig klopte ze op de deur, keek het lokaal binnen en zag dat er wel iemand aanwezig had, al had ze geen idee of dat de leraar was of niet. “Ehm.. is dit het wiskundelokaal?” vroeg ze toen voor de zekerheid en slikte een keer.

Terwijl ze het lokaal in keek hees ze het oranje bandje van haar tas nog wat beter over haar schouder heen. Er waren geen andere leerlingen aanwezig, wat maar goed was ook want anders was het er niet makkelijker op geworden. Haar blik was blijven hangen op een man die achter het bureau zat met een mok in zijn handen, er lagen aardig wat boeken voor zijn neus dus wie weet zou ze hem wel storen met het één of ander. Maar de vriendelijke glimlach die op zijn gezicht verscheen toen hij opkeek na haar klopje op de deur spoorde haar aan om wat woorden over haar lippen te krijgen. Het was niet echt dat ze een verlegen persoonlijkheid was, het was gewoon een beetje een ongemakkelijke situatie voor haar. Daarom kwam haar stem wat onzekerder over dan ze eigenlijk wilde, waardoor ze kort op de binnenkant van haar wang beet. Echter knikte de man langzaam toen ze vroeg of dit het wiskundelokaal zat, dat bespaarde haar dus al één faal minder voor de dag. Als het ook nog zo was geweest dat ze bij het verkeerde lokaal stond, dan was ze sowieso terug gegaan naar haar kamer om daar de rest van de dag te blijven zitten. “Als dat niet zo zou zijn, dan zou ik fout zitten.” Clarissa moest zich inhouden om niet kort te fronsen, maar wist toch een kleine glimlach op haar gezicht te krijgen. Hij zag er tenminste niet grumpy of iets uit, iets wat ze zich wel had laten wijsmaken wat de meeste leraren waren. “Zoek je alleen de weg of heb je daadwerkelijk een vraag?” Hij was ondertussen naar de deur toe gekomen waar ze nog altijd wat onhandig bleef staan. “Eh.. ja.. ik heb een vraag,” zei ze toen weer wat stuntelig. Als er iets was waar ze goed in was, dan was het wel awkward overkomen. “Oh sorry! Ik ben Andy Santiago, de nieuwe wiskunde leraar.” De man stak vrolijk zijn hand uit, die ze dan ook met een kleine glimlach aannam en deze kort schudde. Toch was het iets wat ze met een soort voorzichtigheid gedaan had, waarschijnlijk met de gedachte in haar achterhoofd dat ze best wel warme handen moest hebben vergeleken met hem, daarbij nog niet gesproken over het feit dat haar handen vuur konden produceren wat ze voor geen meter in de hand had. Dat was een ding wat ze wel had onthouden, mensen begroette elkaar door de hand te schudden. Het kon soms best wel verwarrend zijn voor haar, veel dingen begreep ze nog niet of had ze nog nooit gezien. En bepaalde vakken, eigenlijk alle vakken, vielen onder de categorie dingen waar ze geen snars van snapte. “Clarissa Mendoza, nieuwe leerlinge.” Als hij niet had gezegd dat hij hier tevens nieuw was, dan had hij haar desnoods wijs kunnen maken dat hij zijn hele leven al op dit eiland verbleef. “Fijn om te horen dat ik niet de enige nieuweling hier ben,” zei ze toen terwijl ze wat naar hem omhoog keek. Yeah, ze was niet bepaald lang en veel mensen torende al boven haar uit als het erop aankwam. “Maar ik ben hier dus inderdaad met een.. vraag.” Soort van vraag dan. Jeetje, hoe ging ze dit brengen zonder meteen heel dom over te komen. “Geeft u.. eh.. bijlessen?” Ja, zo zou je het wel kunnen noemen toch? Dat was toch het goede woord ervoor, bijlessen? Clarissa had werkelijk geen flauw idee, dit was allemaal nieuw voor haar.

Natuurlijk moest ze zich nu aan hem voorstellen, immers had hij dat net ook gedaan, dus zei ze haar naam terwijl ze zijn hand schudde. “Aangenaam, aangenaam!” zei de man en Clarissa glimlachte kort maar vriendelijk. Hij was dus de nieuwe wiskundeleraar, vooral het woordje nieuw zorgde er onbewust voor dat ze zich al wat meer op haar gemak voelde. Dat liet ze dan ook merken door er een opmerking over te maken, daar schaamde ze zich dan niet zo erg voor. Daarbij was het er al uit voordat ze erg in had. Hij vond het duidelijk wel grappig, want hij begon te lachen. “Het zou me niets verbazen als het blijkt dat ik hier nog korter ben dan jij.” Nou, dat was misschien nog wel beter. Dan was ze tenminste niet helemaal het grootste groentje hier. Kort grijnsde ze, maar kwam daarna al snel met het antwoord waarom ze hier was. Men had haar op de missie gestuurd om bij bepaalde vakken bijlessen aan te vragen, anders zou ze al helemaal niet normaal kunnen functioneren tijdens de lessen zelf. Zoveel om in te halen, Clarissa twijfelde of haar dat ooit nog wel zou gaan lukken, want zo te horen had ze echt veel gemist. “Oh..” Het leek alsof ze hem toch wel een beetje overdonderd had met haar vraag, welke leerlinge kwam er nou immers al zo snel bijles vragen? Laat staan in wiskunde, al wist Clarissa nog niet eens goed wat het allemaal precies inhield. Een paar dingen had ze zich wijs laten maken, daar bleef het ook bij. De ander draaide zich half om in de richting van zijn lokaal, hmn? “Ik heb nog geen enkele les gegeven en nu al iemand die om bijles vraagt.” Ondanks haar misschien iet wat rare vraag bleef hij vriendelijk kijken, iets wat ervoor zorgde dat ze zich zeker meer op haar gemak begon te voelen. “Maar natuurlijk geef ik die. Mag ik vragen waarom? Is het echt noodzakelijk? Ik heb immers nog niet gezien hoe het met je wiskunde staat, nu al een oproep doen voor bijles is.. bijzonder.” Er viel voor een kort moment een stilte, al kwam dat omdat er een diep nadenkende blik op haar gezicht verscheen, eens denken hoe ze dit ging brengen zonder dat hij meteen van verbazing achterover sloeg. "Ik heb nog nooit wiskunde gehad.. rekenen ook niet." Als dat niet klonk als iemand die wel wat bijlessen kon gebruiken, wist ze het ook niet. Misschien was het verstandig om haar situatie kort aan hem uit te leggen, anders zou hij nog gekke dingen gaan denken over een meisje wat altijd de lessen geskipt had. Of erger, hij zou haar niet meer serieus nemen en denken dat ze een leerlinge was die hier kwam om hem nu al uit te testen. "Ik heb nogal wat problemen gehad met mijn mutaties, op mijn zevende ben ik veranderd naar mijn shapeshifter vorm en een paar weken geleden ben ik daar pas uit gekomen." Met andere woorden, ze had nog nooit op school gezeten en moest nu hoog nodig al die jaren inhalen. Help.

Het was maar beter om haar verhaal er meteen uit te gooien, dan hoefde ze er verder niet mysterieus over te doen en ontstonden er ook geen verdere misverstanden over het feit dat ze nog nooit actief deel had genomen aan school. Hoe ongemakkelijk zou het immers zijn als hij telkens naar dingen zou moeten vragen en het uiteindelijk als een puzzeltje bij elkaar moest zoeken. Nee, dan zei ze liever alles meteen zodat hij de situatie snapte en hij haar gewoon kon helpen met hetgeen waarvoor ze hier kwam. Niet dat ze haast had, er waren geen lessen voor haar deze dag omdat ze de tijd had gekregen wat docenten op te zoeken en zich wat voor te bereiden voor een aantal dingen. Wiskunde was toch wel iets wat vaak terug kwam, ook in veel andere vakken die ze zou moeten gaan volgen. Daarbij was het ook wel handig als je überhaupt een beetje kon rekenen in het algemeen, een basis die ze ook al miste. De ander leek de situatie echter te snappen en knikte wat nadenkend. “Hmm.. hmm.” Nou, dat was er dus ook meteen uit. Ze was nog maar een paar weken mens en dat was het, punt. “Dat lijkt me duidelijk dan. Heb je misschien je rooster bij je? Dan kan ik kijken of we alvast wat vaste data kunnen prikken. Oh, laten we naar mijn bureau gaan, dat praat wat makkelijker.” Hij snapte haar situatie, mooi. Dan hoefde ze het niet op het detail verder uit te leggen. In elk geval nodigde hij haar uit om zijn lokaal in te komen en zelf ging de man al richting zijn bureau. Met een instemmende knik met haar hoofd volgde ze hem naar binnen en liet ze haar blik een keer kort het lokaal rond gaan, er stonden vast een hele hoop spullen hier die ze niet kende, maar ze had geen tijd om alles rustig te gaan staan bekijken nu. Oh ja, het rooster. Die had ze wel bij zich, right? De ander had de boeken op het bureau vluchtig opgestapeld zodat er wat meer ruimte ontstond, en was gaan zitten. “Eh, ga zitten.” Hij wees naar de voorste rij stoelen, waar ze zich dus ook neer liet zakken, haar tas op schoot trok en begon te zoeken naar dat verdomde rooster, waar was het nou toch weer gebleven? “Heb je ook met andere leraren gesproken over bijlessen?” Clarissa keek op van haar tas en schudde haar hoofd van nee. "Nog niet, maar ik was wel van plan om dat zo snel mogelijk nog te doen." Al had ze wel het gevoel dat ze straks niet nog meer moed had om nog een docent op te zoeken, ééntje was wel voldoende voor vandaag, anders kon ze de stress straks niet meer handelen. Oké, beetje overdreven misschien, maar dit was niet helemaal haar ding. Nog niet in elk geval, het was raar. “Ik neem immers aan dat je ook van de andere vakken dit soort lessen nodig hebt?” Nu knikte ze van ja, waarbij haar roodbruine lokken wat mee bewogen met haar hoofd. "Al is wiskunde wel een van de belangrijkste vakken.. dacht ik tenminste.." Haar stem was op het eind van de zin wat weggestorven en ze keek met een lichte frons naar haar tas terwijl ze door ging met zoeken naar het rooster. Ja, ze kon niet alles onthouden wat mensen random in haar hoofd propten hoor. Zo lang was ze nog niet in deze hele samenleving en dit soort dingetjes gingen soms het ene oor in en het andere oor uit, hoe erg ze haar best ook deed. “Ook lijkt het me slim om met een van de training teachers af te spreken. Je weet maar nooit hoe je mutatie weer kan op spelen, toch?” Ah, daar was het rooster. Licht triomfantelijk legde ze het neer op de tafel, had ze het toch nog maar mooi gevonden. Het was lichtelijk verfrommeld, maar toch nog wel goed leesbaar. "Eh.. ja dat is wel een goed idee.. ik heb namelijk nog niet zoveel weet wat mijn mutaties precies inhouden." Het kon inderdaad gebeuren dat ze opeens zou shapeshiften in een tijger, of zo'n trainingspop weer in de fik steken zonder dat ze het bewust deed, oeps. Ondertussen had ze haar tas op de grond gezet en schoof ze het papier zijn kant op, daar was haar rooster dan. Het dingetje over haar vuur mutatie had ze nog niet genoemd, maar ze had het woord mutatie in meervoud gezegd, dus misschien zou hij wel ergens een link leggen en er later nog naar vragen. Clarissa wilde niet al te opschepperig overkomen wat betreft haar mutaties, want ze wist vrijwel zeker dat haar leven er heel anders uit had gezien zonder ze.