Did your arrows shoot a happy ending for us bouth? [Lorise]

.Fairytales do come true.

In Londen had hij niet zo’n momenten. Daar had hij geen momenten dat hij vanop de zijlijn toekeek naar de mensen rondom zich heen, dat zijn zintuigen zo geprikkeld werden in de positieve zin van de avond. In Londen had je zelf geen sprookjesbal gehad om naar toe te gaan. Daar zou hij gelijk bij welk feestje er midden in staan, half aangeschoten en met ogen op ieder ander meisje gericht die hij kon vinden. Hier stond hij aan de kant, gaf hij Lupos het vermogen om informatie op te halen terwijl zijn ogen op dat ene meisje bleven rusten, het meisje in de witte jurk. En terwijl hij keek dwaalden zijn gedachten automatisch af naar het donkere deel van zijn bewustzijn, maakte de wolf een intrede die hij niet zag komen. ‘Komaan, drinken.’ Storm schrok wakker uit zijn gedachten en keek weg van Denni naar Devon die hem een flesje bier gaf. ‘Bier?’ ‘De punch is niet sterk genoeg voor ons.’ Knipoogde zijn beste vriend hem meteen. Storm keek naar het flesje, maar dit zou het ook niet zijn. Hij vergat het donkere hoekje in zijn hoofd en zette het flesje aan zijn lippen, dronk een paar slokken van de verfrissing.

Devon liet hem na vijf minuten alweer in de steek omdat hij iets had gezien waardig voor zijn aandacht. Storm rukte zijn blik los van de dansende jongeren, van Denni en Taylor en liet zijn blik over de anderen gaan. Lupos gaf hem alle informatie, hij herkende de lach van Ivy aan de andere kant van het kleine podium, hij zag Vick glimlachen om iets wat een gesprekspartner naast hem zei. Storm kende ze allemaal, van de eerste tot de laatste. De geur van het bos stelde de wolf in hem gerust, maar de drukte zou dat nooit doen. Dus hij gaf zichzelf iets om focus te houden en die focus wandelde voorbij in een donkere gedeeltelijk doorzichtbare jurk met diepbordeaux hartjes op. En er was maar één iemand die harten kon stelen met een outfit, het was Cupido zichzelf.

Zijn ogen volgde haar voor een moment alvorens hij zich afdrukte van de boom en nog een laatste blik naar Denni en Taylor wierp alvorens hij achter Lorise aan ging. Want … geruchten moesten gehoord worden en hij had iets vaag gehoord in de tijd dat hij op bed lag om te recuperen van zijn volle maan. ‘Lorise Southers.’ Zei hij met die allesoverheersende charme van hem. Hij kwam naast haar staan, liet zijn ogen over haar jurk gaan alvorens hij haar weer aan keek en begroette met een kus op haar wang. ‘Je ziet er prachtig uit, zoals altijd.’ Knikte hij haar beleefd een compliment toe. Zijn vinger wees kort naar de omgeving. ‘En mag ik zeggen wat een geweldig event dit is dat je hier hebt gemaakt. Ik ben zeker dat ze in Londen nog iets van je kunnen leren.’ Knipoogde hij bij dat laatste. Zijn blik ging kort naar de tafel met drinken waar ze bij stonden. ‘Kan ik je iets aanbieden?’ Vroeg hij haar meteen als de hoffelijke Brit die hij was. Het betekende niet omdat hij zijn hart had laten verlichten dat hij al zijn Britse charme en hoffelijkheid aan de kant moest schuiven …

tag: Lorise

.Fairytales do come true.

Storm volgde bewegingen van Lorise terwijl ze langs liep terwijl Lupos alles hij van informatie bij haar kon vinden op sloeg, als een roofdier dat op de loer lag. Er was niets zo’n mooi voorbeeld als Storm met Denni en Lorise met Charlie om te benadrukken hoe gevaarlijk liefde kon zijn. Hoe plots het je leven kon overnemen, hoe plots het invloed kon hebben op je lichaam. Storm had het nooit gewild, hij was er ook nooit klaar voor geweest maar het had plaats en het was zo eenvoudig als ademhalen voor hem. Hij stelde daarmee niet zijn eigen leven op spel, hij stelde ook dat van Denni op spel door Lupos zoveel meer kansen te geven. Dat was het duistere hoekje van zijn gedachten, Lupos en Denni. En dat veroorzaakte roddels, net als het de ronde ging dat Charlie helemaal niet vanzelf voor Lorise was gevallen, maar dat het kwam door haar mutatie. En zoveel haat had hij voor de roddels, voor het gefluister van anderen. Storm sloeg zijn ogen neer en liet ze dan weer naar Denni gaan alvorens hij zich afdrukte en achter Lorise aan ging. Misschien had hij een beetje raad nodig van Cupido zichzelf want nog steeds overheerste Lupos een groot deel van zijn hart en dat bracht enorm veel twijfel. Twijfel die hij goed wist te verbergen, die er zelf niet was als Denni vlakbij was, maar dan weer vanop afstand meer en meer controle nam.

Hij werd meteen begroet door die brede glimlach van haar, wat er gelijk voor zorgde dat die charmante scheve grijns bij hem enkel maar breder werd. Meteen kreeg hij een compliment van haar terug, eentje waar hij kort op knikte. ‘Dankjewel.’ Glimlachte hij geamuseerd. Hij volgde even de beweging van haar hand over zijn schouder alvorens zijn ogen weer op zoek gingen naar de hare. Hij grinnikte kort luchtig en draaide zijn blik terug naar de studenten, naar alles wat ze hier voor elkaar had gekregen. Hij was ook wel iemand die iets voor elkaar zou kunnen krijgen maar je kon nooit zo goed zijn als de vrouwen, of als Lorise in dit geval, als hoofd zijnde van het feestcomité. Stond ze niet bekend om haar verschijning of haar mutaties dan stond ze bekend om dit. Dus ja, een compliment was wel op zijn plaats. Bij haar woorden keek hij haar terug aan en knikte langzaam. ‘Het is af.’ Stemde hij in met deze sprookjesachtige plek. Al had hij geen sprookje nodig om zich momenteel sprookjesachtig te voelen, dat ging geheel vanzelf dees dagen.

En het zou Lorise niet zijn als ze meteen over sprong naar haar meest favoriete onderwerp, liefde. Hij schonk haar een drankje terwijl hij haar blik volgde naar Denni. ‘Recht tot de kern van de zaak, zoals altijd.’ Hij rukte zijn blik weg van Denni en keek Lorise glimlachend aan. ‘Al kan ik die vraag gewoon terug stellen aangezien ik ook dingen over jou hoor.’ Die laatste twee woorden sprak hij wat langzamer uit terwijl hij haar afwachtend aan keek. ‘Maar om antwoord te geven, ik had dit niet zien aankomen.’ Hij zweeg en keek bedenkelijk en in stilte naar Denni. Hij had er oprecht nog maar een week van kunnen genieten, min de twee dagen van zijn volle maan. Maar voor wat het waard was … ‘Ik ben nog steeds aan het uitmaken of ik droom of niet.’ Hij schudde zijn hoofd en keek opzij naar Lorise. Bij haar kon hij erover praten als hij zou doen tegen Camille, het voelde niet begrensd, niet ongemakkelijk. ‘En jij Lorise? Komt hij zelf nog eens langs of moet ik hem straks gaan zoeken?’ Hij zou Charlie nooit iets doen maar hij wilde de jongen leren kennen, de Squad zou hiermee uitbreiden, want iedere dichte vriend van Lorise was er ook eentje voor Storm en de anderen …

tag: Lorise

.Fairytales do come true.

Jongedame Cupido was zoals verwacht helemaal nieuwsgierig naar alles wat er tussen hem en Denni was ontstaan. Net als hij dat eerlijk gezegd ook over de feitjes tussen haar en Charlie. Ze hadden elkaar ontmoet op een redelijk diep punt, beide. Ze had haar mutatie op hem gebruikt met alle gevolgen van dien … niet dat hij daar ooit spijt zou van krijgen maar hoe raar het ook mocht zijn het had hen troost geboden. Sindsdien was Storm er altijd voor haar, misschien meer als hij er zou zijn voor Kat of Karlie. Praten met Lorise was al even gemakkelijk als praten met Camille en dat zei ontzettend veel. Op één of andere manier lukte het hem tegenwoordig altijd beter om te praten met de dames dan met zijn vrienden. Maar het was goed om haar glimlach te zien, na alle keren dat ze elkaar tegen het lijf waren gelopen, in de gang, op zijn verjaardag, gelijk waar, haar glimlach was altijd net iets beter geworden, intenser en nu spatte het gewoon bijna van haar gezicht.

Maar hij was dus helemaal niet verbaast dat ze meteen door ging op de kern van de zaak. ‘Ik had niets anders van je verwacht.’ En hij had er totaal geen erg naar ook. Als er één iemand meer dan enkel oppervlakkige details kreeg dan was het wel Lorise. Net als zij niet verbaast hoefde te zijn over het feit dat hij de vraag terug stelde. En daar waren die kleine blosjes op haar wangen en dat zei zoveel meer dan woorden. Om die blos niet nog meer aandacht te geven gaf hij antwoord op haar vraag. En hij bleef naar Denni kijken die stond te lachen om iets dat Taylor zei. Hoe kon dit mogelijk zijn? Hoe kon hij dit verdienen? Hij ging slapen met de vragen, werd wakker met de antwoorden vanuit Lupos zijn standpunt waardoor hij weer helemaal ging twijfelen. Maar iedere keer opnieuw was daar die vraag, waarom verdiende hij dit? Het leek als dromen en daar kon Lorise zich blijkbaar in vinden. Zijn blik gleed opzij naar haar, met een klein gemeende glimlach. Ze sprak hem toe met een warme glimlach en tikte haar vinger tegen zijn neus, hij grinnikte zachtjes en ademde langzaam uit. Hij verdiende het misschien … maar Denni verdiende niet hem, ze verdiende niet Lupos. Al zou hij het nooit luidop zeggen, zeker niet in deze geweldige sfeer. ‘Het lijkt als dromen.’ Hij schudde zijn hoofd en gaf haar weer een snelle glimlach. ‘Maar je hebt vast gelijk.’ Knikte hij. Je mocht niets in twijfel trekken van wat Cupido zichzelf garandeerde.

En toen vroeg ze naar het verhaal. Storm zette zijn flesje tegen zijn lippen en dronk die slokken van het bier terwijl zijn ogen kort weer naar Denni gleden, naar haar arm, naar de wonde die zat ingepakt, naar de schade die Lupos haar had aangedaan. ‘Niet denk ik.’ Antwoordde hij op haar eerste vraag. ‘Ik in ieder geval niet.’ Prevelde hij in gedachten verzonken. Maar daar zou Lorise nooit geen genoegen mee nemen. ‘We hebben een avond in het observatorium doorgebracht, uit verveling. Ze heeft me naar Londen gebracht met haar mutatie, niet dat ik er echt was maar …’ hij zweeg en keek opzij naar Lorise. ‘Dat is het beste dat iemand voor me heeft gedaan sinds ik hier ben, sinds ik Lupos heb. Ik denk dat de avond veel heeft uitgemaakt.’ Hij dacht terug aan de dans, onder de sterren, in Londen en er kwam iets van tederheid in zijn blik. Hij kon zoveel meer details geven dan dit. ‘Ik werd afweziger in de les, wierp langere blikken naar haar dan nodig. Ik had het helemaal niet door tot Lupos controle nam,’ en daar stopte zijn verhaal. Hij sloeg zijn ogen neer en zijn blik versomberde voor een seconde. ‘Daarom denk ik dat ik het niet zag aankomen. Ik begrijp nog steeds niet waarom ze het doet, zelf na alles wat ik heb gedaan blijft ze.’ Hij keek opzij naar Lorise en haalde zachtjes zijn schouders op. ‘Tell me Cupido, is dit echt? Of beeld ik het mezelf enkel in omdat ik het graag zou willen?’ Zijn glimlach werd minder somber, warmer, intenser en langzaam gleed zijn blik terug naar Denni. Was het echt?

Zijn gedachten werden weggetrokken van Denni toen Lorise zijn deel van de vragen beantwoordde. Hij volgde haar blik de omgeving rond maar ze kon haar wederhelft nergens vinden. ‘Het is je geraden.’ Glimlachte hij geamuseerd toen Lorise hem beloofde dat ze Charlie aan hem zou voorstellen. ‘Voor mij moet hij niet bang zijn, Devon …’ Hij trok een scheve glimlach. Storm alleen was geen problemen, Devon alleen … ging ermee door maar de twee samen … al zou hij zich wel keurig gedragen, voor Lorise. Toen ze zei dat Charlie soms kill en grumpy kon zijn haalde hij zijn schouders op. ‘Je hebt Devon nog niet uit zijn bed zien komen s’morgens.’ Knipoogde hij geruststellend. ‘Hij hoort erbij Lorise, of hij nou kil en grumpy is of niet. We hebben allemaal ons slechtere kant.’ Glimlachte hij warm. ‘Trouwens, jij verdiend dit ook.’ Hij tikte zijn flesje kort tegen haar glas. ‘Op ons, wie had dit gedacht.’ Knipoogde hij geamuseerd terwijl hij kort weer van zijn flesje dronk. ‘Trouwens, wat heeft hij uit de kast gehaald om de enige echte Cupido voor zich te winnen?’ Want eerlijk … hij had zijn deel gezegd, nu was het haar beurt …

tag: Lorise

.Fairytales do come true.

Aan Lorise vertellen hoe het tussen hem en Denni was begon moest voor haar bijna als muziek in de oren klinken. Ze was zo gefixeerd om dat deel van andere, die connecties, die vriendschap en liefde, dat hij het niet voor mogelijk kon houden dat ze er niet van genoot om het te horen. Het vertellen was lang zo intens niet dan het meemaken. Toch kon je horen aan zijn stem hoe begaan hij was met die avond. Storm zou geen enkel detail kunnen vergeten, zelf niet als hij zijn best zou doen. Hij wist exact de glimlach te beschrijven op haar lippen, exact de woorden te herhalen die ze toen had gezegd, exact het gevoel te beschrijven van haar rond te dansen op een liedje dat nu hoog in zijn afspeellijst stond. En dat hij het toen niet had geweten was raar … op dat exacte moment maakte ze hem het gelukkigste en toch waren ze beide gewoon vrienden geweest. Hij zou het nog tien keer, honderd keer herhalen in zijn hoofd maar hij zou nooit compleet kunnen begrijpen waarom hij dan niet gewoon tot rede was gekomen en echt van haar was beginnen houden. Dan hoefde aller erna misschien wel niet gebeurd zijn.

Romantische avond … Hij keek glimlachend opzij naar Lorise en schudde zijn hoofd. ‘Romantisch was niet waar ik op mikte.’ Grinnikte hij. ‘Maar ja, ze nam me mee naar Londen, onder de sterren, we danstte en het was compleet,’ hij zweeg en keek langzaam terug naar de studenten terwijl hij het gevoel van die avond een beetje probeerde terug te vinden. Uiteindelijk keek hij opzij, naar het kleine glimlachje rond Lorise haar lippen. Hij staarde er eventjes naar voor hij terug keek naar het bal dat zich als een zacht sprookje voor zich verder afspeelde. In het moment wilde hij Lorise zoveel meer vertellen over die avond. Maar al dat werd afgebrokkeld door wat er drie weken later volgde, door de pijn waar hij Denni had door gesleurd, de hartzeer waar hij zichzelf weer had door gejaagd. Wat Lupos had gedaan. En in zo’n moment brak alles in hem weer een beetje. Hij had er nooit met iemand over gepraat, Devon was niet de uitgelegen persoon om het te doen en Taylor had net haar geheugen terug. Voor Denni zelf probeerde hij het te minimaliseren en eerlijk, hij vergat een groot deel van zijn zorgen als hij bij haar in de buurt was. Maar hier was Lorise, één van zijn dichtste vrienden en waarbij hij daadwerkelijk met een gerust hart kon spreken. Hij had eraan gedacht om haar te schrijven … maar hij wilde Lorise er ook niet mee opzadelen, al wist hij dat ze het geen erg zou vinden. Maar met de voorbereidingen van dit sprookjesbal had hij het niet gedaan en had hij alle twijfel en angst ingeslikt, het proberen communiceren met Denni en het neergeschreven voor Camille, alleen was die brief nog niet eens vertrokken richting Londen. Dus hij gooide het er allemaal uit, vroeg oprecht vanuit de grond van zijn hart aan Lorise. En ze reageerde meteen, en het stelde hem op een vreemde manier gerust. Terwijl Lorise hem toesprak, met haar hand op zijn schouder keek hij haar met enige voorzichtigheid aan. En de bezorgdheid in haar blik, hij knikte enkel zachtjes en keek terug richting Denni. ‘Ik wil haar niet door de pijn sleuren waar ik doorheen moet.’ Zei hij uiteindelijk. Hij haalde diep adem voor hij er alles weer rustig uit blies. ‘Ze houdt mijn wereld stand, oprecht, ik zie alles een beetje rooskleuriger omdat zij er is.’ Hij staarde, Denni haar blik kruiste kort de zijne en zijn glimlach werd een beetje breder voor hij opzij keek naar Lorise. ‘Ik verdien haar niet en toch …’ Hij schudde zijn hoofd en keek naar zijn bierflesje. ‘liefde doet rare dingen.’ Besloot hij uiteindelijk. En daar kon ze vast over meespreken.

De naam, Charlie, de glimlach die het teweeg bracht bij Lorise was echt, zo echt als het maar kon zijn. En het was mooi, mooi om te zien hoe een naam zoveel kon veranderen aan een persoon. Hoe de herinneringen en gedachten gekoppeld aan die naam zoveel konden doen met een lichaam. Dus ja, hij moest Charlie leren kennen, hij moest weten wat er achter de naam schuilde om een vriendin van hem zo te zien glimlachen. En als zij het niet binnen dit en een maand voor elkaar zo krijgen, een ontmoeting dan zou Storm er wel voor zorgen. Sowieso dat hij de rest van de avond hen in de gaten zou houden, zodat hij in ieder geval al een gezicht op de naam kon plakken. Haar woorden over Devon deden hem zachtjes lachen. ‘Bang niet, we kennen allemaal Devon en zijn grappen.’ Knipoogde Storm. Devon was een vrije vogel, zo vrij als je ze maar kon hebben en hij had lang niet de beschaafde en beleefde opvoeding gehad als Storm. Storm ging op zoek naar zijn beste vriend, die Taylor van de dansvloer had getrokken. Daar was ook iets waardig om aandacht aan te besteden. Hij richtte zijn aandacht meteen weer Lorise. Dat Charlie een scherper kantje had was niet iets waar Storm voor terug deinsde, iedereen had het, een slecht kantje en dat zei hij ook meteen tegen Lorise. Hij tikte zijn glas tegen het hare en ze herhaalde glimlachend zijn woorden, op hen.

Hij was benieuwd naar haar deel van het verhaal. Storm keek naar niets anders dan naar haar, terwijl Lupos dan wel weer de hele omgeving in de gaten hield. Toen ze haar vingers zo veelbelovend bewoog wilde hij meteen iets zeggen maar ze gaf meteen aan dat het een grapje was, hij schudde glimlachend zijn hoofd. ‘Wat heb jij met bibliotheken?’ Prevelde hij er onderdoor alvorens hij verder ging met luisteren. Blijkbaar was het haar favoriete hangplaats, de bibliotheek. Hij probeerde te volgen maar hij verloor haar ergens toen ze het had over de block. Hij kende Charlie niet dus hij had geen idee wat de mutaties waren die hij hanteerde. ‘Zeg geen sorry.’ Knipoogde hij meteen. Hij vond het niet erg, hij was een even goede luisteraar dan dat hij een prater was. Haar verhaal nam een beetje dezelfde wending als het zijne, het begon goed en dan was er dat … pech. Hij kwam bijna om? Storm zijn blik kreeg iets zorgzaams, bijna bezorgd zelfs terwijl hij haar onderzoekend opnam. Ze ging verder dus hij zei nog niet meteen iets. “Hij houdt nog van me na alles wat ik heb gedaan.” Zijn ogen gingen naar Denni. Het waren woorden die hij evengoed kon zeggen. Zijn blik ging naar Lorise en hij had bewondering voor de brede glimlach die ze op haar lippen toverde. ‘We verschillen zoveel niet van elkaar, als je het bekijkt.’ Glimlachte hij uiteindelijk warm. Toen ze tegen zijn borst tikte knikte hij enkel zachtjes. ‘Ik heb bewondering voor je Lorise,’ hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. ‘maar weet, gelijk wat, als er iets is, je me weet te vinden. Het hoort niet rechtlijnig te zijn.’ Nee, liefde hoorde met ups en downs te gaan en Storm zag er al zoveel tegenop. Lorise kon glimlachen, ze was ver weg, net als Denni. En daar had hij zoveel bewondering voor. 'Trouwens, als Cupido zijnde, wat met die twee.' Wees hij suggestief richting Taylor en Devon. Je moest goed opletten om het te zien, hij zag het omdat ze beide dichte vrienden waren, zij zou het zien omdat ze er ook voor had. Maar hij was benieuwd ...

tag: Lorise

.Fairytales do come true.

Zijn blik gleed altijd met een zekere regelmaat terug naar Denni, om te kijken of ze er was, om te kijken of ze veilig was, om te weten van haar bestaan. Want dat was wat het was geworden. Ondanks dat duistere in zijn lichaam, ondanks Lupos die haar liefst van al het donker wilde in mee sleuren … hij kon het gevoel niet los laten. Hij had altijd gezegd dat hij nooit iemand zou opzadelen met de problemen van zijn mutatie. Hij zou nooit iemand willen belasten met de zijeffecten van een weerwolf. Wat hij niet wist was dat hij het niet alleen kon, dat had Genosha hem bewezen. Had Nadya hem die eerste volle maan bewezen, had Devon hem in alle tijd ertussen bewezen, had Jamie hem bewezen. Maar Denni … waar anderen Lupos enkel hadden proberen vertragen, pijn doen, terug forceren naar het menselijke lichaam had Denni het voor elkaar gekregen om de wolf te stoppen. Op het punt dat hij meest hunkerde achter haar lichaam had ze met zes simpele woorden chaos veroorzaakt bij de wolf. “Ik hou van je Storm Hall” … meer was het niet geweest en Storm wist dat ze niet zomaar een meisje was, niet zijn zoveelste. Ze was de wereld en hij stampte zijn hart nog liever plat dan dat hij het ooit aan een ander zou geven. Dat vertelde de blikken die hij haar wierp, constante waakzaamheid naar haar comfort en veiligheid.

Toen hij tegen Lorise beginnen praten was zag hij dat haar blik een beetje opklaarde door de inhoud van zijn woorden. Haar reactie bracht die charmante brede glimlach op zijn lippen. Hij keek Lorise aan en knikte langzaam. ‘Ik zal het haar zeggen, al zal ze het stiekem wel weten.’ Prevelde hij in gedachten verzonken. Denni had door dat ze beide stonden te praten en de blikken die ze naar haar wierpen zeiden waarschijnlijk wel genoeg. Storm schonk haar een geruststellende blik maar het weerhield er Denni niet van haar hoofd verlegen weg te draaien en op zoek te gaan naar gezelschap als dat van Taylor. “Jup dat doet het zeker.” Stemde Lorise in met zijn woorden. Storm keek haar aan en trok kort zijn mondhoek op. Hier stonden ze dan, geheel tegen alle verwachtingen in met elk een partner in hun leven. En als hij Lorise zo hoorde praten over Charlie dan was hij er vrij zeker van dat ook haar liefdesverhaal niet zou stoppen na enkele weken.

Toch … ondanks dat Lorise één van de meiden was die bij iedereen terecht kon en ze nu zelf iemand had bij wie ze haar hart kon luchten, het was haast zijn plicht als meest beleefde Brit op dit eiland om haar aan te wijzen dat hij er nog steeds voor haar was, ongeacht wat. En meteen kwamen de woorden ook weer terug. Storm keek haar aan en glimlachte warm. ‘Dat weet ik.’ Reageerde hij ontspannen. Ze zou waarschijnlijk ook de eerste zijn naar wie hij zich zou keren, als hij dan toch het advies van een vrouw nodig had en het niet Denni kon zijn. Camille was dagen aan brieven schrijven weg dus is een noodsituatie zou het waarschijnlijk wel Lorise zijn.

En toen kwam een onderwerp waar Storm het eerlijk gezegd maar eens al te graag over had. Hij zat er met zijn neus opgedrukt, op Devon en Taylor dus hij had een opinie nodig vanop afstand. Storm keek op naar het tweetal, Taylor gooide zich lachend in Devon zijn armen en aan zijn beste vriend te zien had hij al wel een glaasje teveel op voor deze avond. En het was amusant, iets wat het enkel maar meer zou worden als die twee beter met elkaar zouden overeen komen en dan had hij het niet om de vriendschappelijke manier. Hij keek opzij naar Lorise, afwachtend naar haar expertise. En net zoals velen zat ook haar twijfel bij Devon. ‘Devon is Devon maar ik kan zien da hij meer om Taylor geeft dan welk ander meisje hier op dit eiland.’ En zijn blik volgde kort eens Ivy en haar date, inderdaad, zoals dat. Toen Lorise opmerkte dat ze wel blij was met deze combinatie grinnikte Storm geamuseerd, op zo’n typische jongensachtige manier. ‘Je weet toch hoeveel drama die twee teweeg gaan brengen?’ Hij haalde zijn wenkbrauwen tweemaal op. ‘Ik wil zelf wedden,’ hij zweeg door een zachte “Stoor ik” en zijn hoofd draaide meteen de juiste kant op. Lupos was sneller, nieuw gezicht, nieuwe informatie. De geur van de jongen kon hij terugvinden bij Lorise dus eigenlijk was een voorstelling al niet meer nodig, dit moest Charlie zijn. Er kwam meteen iets van die beleefde Brit naar boven. Storm merkte alle kleine dingen, de blikken die ze wisselden, zijn hand tegen haar onderrug. Zijn ogen gleden weer naar Lorise die verklaarde wat ze aan het doen was alvorens ze hen aan elkaar voorstelde. Normaal zou Storm er meteen zijn met zijn “zeg maar Hall” verbetering maar hij hield zich in. Omdat het er tegenwoordig niet veel meer toe deed wie hem Storm en wie hem Hall noemde, al zou het gewoonte zijn. ‘Charlie,’ begroette Storm hem beleefd, hield zelf zijn hand voor, daarom was hij ook een Brit. ‘ik heb net een hele hoop goede dingen gehoord over je.’ Zei hij met een veelbelovende blik opzij naar Lorise. ‘Ik ben blij je te mogen ontmoeten.’ Dit zou niet de laatste keer zijn. Nee, hij hoorde er nu officieel bij, al zou Devon het nog officiëler willen maken, hem kennende…

tag: Lorise

.Fairytales do come true.

Het was de ideale plek, de ideale timing, het ideale moment en de ideale persoon om zoiets tegen te zeggen. Het was niet omdat het Cupido was dat hij het zei, het was omdat het Lorise was, omdat ze veel voor hem betekende, omdat ze dat beetje begrip deelden. Geen twee levens konden hetzelfde lopen, toch had ieder leven wel ergens een rode draad dat het ene met het andere verweefde. En in hun geval waren dat hun mutaties geweest die ervoor had gezorgd dat ze liefde vonden. Een geluk bij een ongeluk. Het versomberde altijd een beetje zijn gedachten, dat verhaal maar het toverende tegelijk net zoveel liefde in zijn blik zodat de weerwolf eraan ging twijfelen en zich terug trok met schaduwen over zijn hart te werpen. En dat geluk, die liefde, was niet enkel voor hem. Hij liet zijn blik op Taylor en Devon rusten … daar moest ook wat geluk en liefde zitten. Hij kende Devon al maanden, er was waarschijnlijk niemand die hij beter kende dan zijn kamergenoot dus ja, hij was oprecht eerlijk met zijn woorden, Taylor had invloed op hem. “Ik ben benieuwd Hall.” ‘Ik ook.’ Prevelde hij zachtjes instemmend zonder zijn blik van de twee los te trekken. Net lang genoeg voor Devon om zijn kant uit te kijken, zijn scheve glimlach kwam op zijn lippen en hij hield kort zijn flesje op naar zijn beste vriend. De glimlach kaatste gelijk terug. Storm haalde zijn blik weg van het tweetal en keek terug opzij naar Lorise, die niet langer meer alleen stond want daar kwam haar wederhelft aan.

Charlie … het werd eens tijd dat ze elkaar ontmoette. Hij had niet zoveel nood aan details maar Lupos wel en terwijl de wolf onzinnig veel zintuigen gebruikte op Charlie liet Storm zijn ogen rustig van hem naar Lorise gaan en weer terug. Hij had net van haar te horen gekregen hoe ze elkaar echt gevonden hadden, daarnaast had hij nog nooit iets oprechts slechts gehoord over de jongen dus zijn woorden logen niet. “Oh, dat voelde ik dus kriebelen.” Opperde Charlie, Storm zijn blik gleed van de ene naar de ander, deels nieuwsgierig. Lorise werd net dat beetje stiller en het fascineerde Storm net zoveel als de blik die ze naar elkaar wierpen, al liet hij daar niets van blikken. Er stond een joviale glimlach op zijn lippen. Charlie en Storm, die elkaar niet kenden hadden het er duidelijk gemakkelijker mee dan Lorise zelf. Toen hij opperde dat hij blij was met deze begroeting reageerde Charlie daar gelijk op. ‘Daar kom je snel genoeg achter.’ Reageerde Storm. Ja, willen of niet, hij was squad nu, dus hij zou de vrienden van Cupid, zoals hij het zelf zei, snel genoeg leren kennen.

Storm volgde Charlie zijn blik terug naar stille Lorise bij zijn plagende vraag. Lupos pikte dat ietsje verhoogde hartslag op en Storm kon merken dan ze zenuwachtiger was dan eerder? Ze antwoordde met een glimlach en kondigde dan aan dat ze een drankje voor hem zou halen. Storm keek haar bedenkelijk na, zette zijn flesje tegen zijn lippen en keek dan terug opzij naar Charlie. ‘Ze zou nog niet zenuwachtig worden als je haar voor duizend man laat optreden maar nu,’ hij zweeg en glimlachte kort naar Charlie, maakte zijn zin niet echt af. Het duurde niet lang voor ze terug kwam met een drankje. Toen ze zei dat ze even moesten toasten keek Storm gelijk opzij naar Lorise. ‘Och ja.’ Zei hij met een veelbelovende blik terug naar Charlie. ‘Zeker.’ Stemde hij in met de vraag van Lorise. ‘Dat is geen voorstel, wel een verplichting,’ hij zweeg en hief zijn flesje ook een beetje op. ‘als het aan het beertje daar ligt krijg je er een doop enzo gratis bij tot dan, welkom in de squad Charlie.’ Glimlachte hij verwelkomend. Iedere vriend van Lorise was er eentje van hem en dat was glashelder te lezen in zijn blik …

tag: Lorise