› don't shoot the messenger

Het was niet ongewoon om Faye niet te zien s’nachts in haar kamer, het was minder ongewoon dat ze er samen met Samantha niet was. Maar voor vannacht hadden de vriendinnen zich gespitst, de ene was op haar kamer gebleven terwijl Faye half de nacht genoten had van ander gezeldschap. Al was het meer het vriendschappelijke bijeenkomen van een paar vrienden, ze had een geweldige tijd gehad en ze vond het jammer dat Samantha er niet kon bij zijn. Terug komen op haar kamer en haar beste vriendin niet aantreffen deed haar fronsend voor het lege bed staan. Er lagen kleren op de grond … maar geen Samantha. Er kwam een schalkse glimlach op haar lippen. ‘Nice try Sam.’ Zeggen dat ze op haar kamer zou blijven om er dan alsnog vandoor te gaan met gelijk wie. Faye tuitte geamuseerd haar lippen voor ze haar eigen bed ging gaan opzoeken. En het duurde eerlijk gezegd niet lang voor ze de slaap te pakken had gekregen.

Jupiter was nooit geen ochtendpersoon, ze skipte grotendeels van haar lessen in de voormiddag om lekker lang te kunnen slapen s’ochtends. Voor alle docenten die haar al op het matje hadden geroepen voor dat deed ze een heel klein beetje extra moeite om vroeger klaar te zijn maar vandaag was dat in geen geval zou dus draaide ze zich nog eens in haar bed en zocht terug de slaap op toen haar eerste wekker over ging.

Niet dat het lang duurde voor ze uit haar diepe slaap werd getrokken door geklop op de deur. Jupiter draaide haar hoofd in haar kussen en probeerde om het even wie voor de deur stond te negeren. Niet dat ze wakker genoeg was om erop in te gaan. Maar dat hield de persoon in kwestie niet tegen om binnen te komen. Het was niet ongewoonlijk dat er iemand binnen kwam na het kloppen. Faye hield voor bijna alle dagen een opendeurdag in haar kamer, zolang het maar gezellig was. De deur viel met een klap dicht en ze krulde haar wenkbrauwen in een kwaad samen, nog steeds weigerend om haar ogen open te doen. Het was pas als ze haar naam hoorde, haar echte naam, dat haar ogen open gleden en ze op haar rug draaide om Jacob zijn blik te ontmoeten. ‘Thiberius?’ Zei ze met een ietwat schorre ochtend stem. Haar blik gleed naar het bed van Samantha en dat was nog steeds leeg. Niet dat ze er erg aan tilde, Sam was waarschijnlijk bij één of andere jongen terecht gekomen of liep nog steeds op haar blote voeten lol te maken over het strand. ‘Wat,’ ze hief haar hand op en schudde haar hoofd. Uiteindelijk keek ze echt op, met een wakkere blik en daar hoorde natuurlijk haar onderzoekende blik bij. ‘Heb je jezelf weer laten neersteken? Of is er iets nog belangrijker waarvoor je mij moet wakker maken?’ Zei ze met een blik naar de klok, ja, het was nog vroeg, in Faye termen in ieder geval. Humeurig was ze niet, al zeker niet voor hem. ‘Goedemorgen.’ Zei ze uiteindelijk iets zachter, met een korte glimlach. Voor hem zou ze altijd vroeg willen opstaan, gelijk wat hij nodig had …

Wakker gemaakt worden was nooit één van haar meest geliefde dingen, wakker gemaakt worden door een jongen maakte het immers wel goed. Al zeker omdat het Jacob was en hij was niet zomaar een jongen, hij betekende meer voor haar dan eender wie. Doorheen de jaren had ze zich aangepast aan de cultuur, de mensen, het lang slapen en lang uitgaan was iets dat ze had geleerd door te leven onder jongeren. Ze genoot veel meer van het leven dan dat ze vroeger deed … en waar had ze op te wachten. Ze had geen oorlog te vechten zoals in die tijd. Haar lichaam stond scherp en haar skills werden onderhouden dus waarom zou ze het niet gewoon kunnen doen, leven was al saai genoeg. Voor Jacob, die een gigantisch deel van haar leven niet in de buurt was geweest moest het aanpassen zijn. Jupiter was nog altijd ijverig, alleen minder zichtbaar voor de buitenwereld. Hij in dat geval was niet zo heel veel veranderd, buiten een ander gezicht was hij nog steeds dezelfde. En als hij haar een beetje kende wist hij maar al te goed dat ze ook nog steeds dezelfde was, je zag het alleen niet, het zat diep verborgen.

Hem hier aantreffen, zo vroeg op de ochtend alarmeerde haar niet direct, zijn blik daarentegen wel. Wat zou hij hier komen doen, waarom zou hij haar wakker maken … waarom keek hij op die manier naar haar. Faye ging recht zitten, sloeg haar armen rond haar benen en liet haar hoofd op haar knieën rusten nadat ze hem een goedemorgen wenste. Hij glimlachte zachtjes, maar het was een glimlach die niet bleef hangen. Hij ging op het andere bed zitten, Samantha’s bed. Faye liet haar ogen over de kleren dwalen, de dingen die exact hetzelfde waren gebleven in de tijd dat ze hier vannacht was binnen gekomen en nu. Haar ogen gleden kort naar buiten, de zon scheen, de lente kwam eraan en ergens diep vanbinnen verlangde ze naar die hete zomerdagen.

Toen Tiberius begon te praten, haar vertelde dat het eigenlijk geen goede morgen was ging haar blik meteen terug. De manier hoe hij sprak, bracht al haar waakzaamheid terug in haar blik. Normaal had ze wel wat tijd nodig om wakker te worden, een half uur of langer maar nu was ze dat in seconden. Stafmededeling, was er een mededeling? Welk stuk van dit leven hier op Genosha had ze gemist. En toen zei hij het … oorlog. In tweeduizend jaar had ze wel al wat oorlogen gevoerd maar eerlijk, ze had niet gedacht dat het nog eens zo dichtbij zou komen. Terwijl ze die exacte woorden op zich liet doordringen staarde ze naar haar laken. Tiberius ging verder … elf studenten ontvoerd en Sam was één van hen. Ze keek naar het bed van haar beste vriendin, naast Tibirius had ze hier maar twee mensen net dicht genoeg gelaten, Sam was één van hen, Dante de ander. Zij hielden haar hier en nu had iemand de ene helft weg genomen. Een soort van ijzige kilte daalde over haar neer terwijl ze zijn woorden bleef herhalen. Hij zou het weten, hij kende haar te goed, het beetje stilte voor de storm die ze nu vertoonde was de voorbode van veel ergere dingen. ‘Wie noch?’ Vroeg ze uiteindelijk. Elf, Sam was één daarvan maar er waren nog tien andere. Ze sloeg het dekbed van zich af en kwam uit haar bed, te kalm, te gericht, een bolletje opgekropte emoties die probeerden vrij te komen maar waarvan ze het niet toe liet. ‘We zitten met een eiland vol mutanten, er moet één iemand in staat zijn ze te vinden, te achterhalen wie dit heeft gedaan.’ Ze gooide kleren op haar bed en sloeg haar kastdeur toe, sloot haar ogen en draaide zich naar Tiberius. ‘Waarom kan het leven niet voor één keer vlekkeloos lopen, waarom,’ Ze trok haar pyjama uit, er geen erg in hebbende dat hij nog steeds in de kamer zat en kleedde zich aan. Haar voorkomen was voor een keer het laatste waar ze aan dacht. ‘We moeten trainen.’ Haar neutrale houding slechts een masker over al het andere. Samantha was ontvoerd, haar vriendin, een stukje van haar leven, iemand zou hiervoor moeten boeten. Ze kon zichzelf maar net zo onder controle houden, genoeg om de zon staande te houden, genoeg om dat evenwicht niet uit balans te brengen maar het vergde enkel de verkeerde woorden, de verkeerde mutatie en alles zou in elkaar zakken. Ze moest trainen, ze zou Samantha helpen …

Gesproken over een slechte manier om wakker te worden. Ze was in ieder geval blij dat het van hem kwam en niet van gefluister op de gang. Maar het kon voor Jacob niet gemakkelijk zijn … dit zeggen. Hij kende haar het beste maar dat werkte ook in de andere richting, ze wist dat hij het nooit leuk vond om dit soort aankondigingen te doen. Vroeger had het haar altijd over de lijn getrokken, had het Tiberius de grootste moeite gekost om haar terug te trekken uit haar emoties en nu … het bleef onbeweeglijk stil terwijl ze verwerkte wat er te verwerken viel. Het harde onverschillige deel van haar kon hier diep vanbinnen om lachen … mensen en studenten wijs maken dat ze hier veilig waren en alsnog ontvoerd worden. Zoiets kon ze met haar duizenden jaren levenservaring voorspellen. Niets was een mooi plaatje, te mooi om waar te zijn. Ze had al zoveel goede plekken gevonden maar allemaal kende ze een einde. Deze plek was niet anders, dus moest ze verbaast zijn, nee. Ze had het ergens verwacht.

De zwaarste dobber was het feit dat Samantha onder die ontvoerden zat. Konden ze gewoon niet haar genomen hebben, ze was onsterfelijk, ze kon het vast wel aan. Nee, haar kamergenoot. Samantha kon wel tegen een stootje en eerlijk, ze hoopte dat het niet meer zou worden dan een ontvoering. Schuldgevoelens kreeg ze niet, er was niets dat ze kon veranderen aan de situatie nu, maar alsnog stelde ze zichzelf de vragen. Wat als ze samen waren gebleven? Wat als Faye op de kamer was gebleven en niet Samantha? Om zichzelf af te lijden van dat had ze hem gevraagd wie er nog meer was bij betrokken en terwijl hij de opsomming deed had ze omlaag gekeken naar haar eigen nagels. Nadya … de draak die bij Kim op de kamer lag … Amadéo, de rotzak vanuit de longue, Robb … hun paden had zich gekruist een paar honderd jaren geleden, familie konden ze elkaar niet noemen maar als je hard genoeg zocht, hij was onsterfelijk maar ook ontvoerd. Ondanks dat ze half de namen niet kende begon een klein vuurtje in haar binnenste haar echte Jupiter-ziel aan te wakkeren. En toen zei hij nog een naam en ze rukte haar hoofd meteen zijn kant uit. Valkyrie … zijn Valkyrie. ‘Tiberius.’ Ze zei zijn naam in dat moment en besefte dat hij haar even veel nodig had als zij hem.

En de enige manier hoe ze daar mee kon omgaan was zich klaar te maken voor het ergste. Jaren, duizenden jaren geleden was dat de doelstelling geweest van beide hun levens, vechten, trainen, overwinnen. Het was niet moeilijk voor Faye om dat deel van zichzelf weer te gaan zoeken. Maar meteen toen ze het zei kwam hij recht en op haar af gewandeld. Ze keek in zijn donkere ogen en schudde haar hoofd bij zijn woorden. ‘Ik ben in staat voor exact dat, goed gemotiveerd.’ Protesteerde ze bijna koud. Ja, ze was gedreven, gedrevenheid was goed. Maar het was Tiberius, Jacob, hij kende haar, hij wist het dus maar al te goed dat het vanbinnen niet zo goed was als langs buiten. Ze wilde wegwandelen maar gunde hem nog zijn laatste woorden. ‘De enige die ik van plan pijn te doen ben is wie dan ook die Samantha, de anderen, Valkyrie te pakken heeft.’ Het klonk bijna als een belofte, ze durfde bijna niet naar buiten te kijken om de weerveranderingen te zien, als die er waren. ‘Jacob,’ onderbrak ze hem, bijna wanhopig. ‘We moeten trainen, als we ze willen helpen. Zeg me niet dat jij niet kraakt onder het idee wat ze met die studenten doen, Valkyrie?’ Ze zweeg en wreef haar vingers kort in haar neusbrug, schudde zachtjes haar hoofd. ‘Ik ken geen andere manier om hiermee om te gaan dan dit. Ik ga kapot aan twijfel, dat weet je, maar ik kan het niet plaatsen. De enige manier hoe ik hier mee kan om gaan is door mezelf bezig te houden voor dat doel.’ Haar stem zachter, breekbaarder, haar ogen haast wanhopig. Ze streek haar vinger kort over zijn kaaklijn, sloot haar ogen. ‘Ik ben vervloekt met onsterfelijkheid, ik ga niet lijdzaam toekijken.’ Maar ja, misschien moest ze het eerst laten bezinken. En plots dacht ze aan Dante .. haar ogen gingen kort naar het raam en ze wist al meteen dat het slechte idee, het idee was waarin ze Dante zou zeggen dat Sam weg was. ‘Wat ga jij doen? Wat wil je doen voor haar?’ Vroeg ze zachtjes, haar gedachten voor even zover mogelijk van Dante weg te houden …

Van zodra hij die naam zei wist ze dat het niet enkel om zichzelf ging. Hij was hier voor haar maar hij was hier onbewust voor zichzelf. Faye liet nooit haar andere kant zien, ze liet nooit haar ‘guard’ vallen. Ze had er zoveel jaren over gedaan om koud en afstandelijk over te komen maar Tiberius kende haar van ver daarvoor. Hij kende haar als de meest kwetsbaarste persoon die ze was, die ze nog steeds kon zijn. En ze was blij dat hij degene was die het haar kwam zeggen. Maar van zodra hij over Valkyrie begon wist ze dat het niet enkel om zichzelf draaide. Ze moet ook hem zover krijgen om zijn emoties door te laten. Jupiter, de eerste Jupiter had ontelbare keren gehuild om de dingen die ze niet kon verwezenlijken. Nu had ze dat allemaal en hield ze zichzelf voor om niet meer te huilen. Maar Samantha was een vriendin, net als Dante haar vriend was, ze waren lang niet zoals Jacob maar ze hadden waarde … en waarde hebben in haar leven was heel wat. Maar Tiberius, ze bestudeerde zijn gezicht op tekenen dat hij evenveel zou voelen als haar maar ze wist dat zolang zij niet zou levelen met hem, hij ook niets meer zou geven van zijn emoties.

‘Soms gaan dingen niet zoals je ze plant, Jupiter.’ Zei hij zachtjes. Ze keek hem aan, bracht haar vingers naar haar lippen en knikte zachtjes terwijl ze terug dacht aan al hun jaren vroeger. Haar ogen gleden naar de grond terwijl ze haar emoties langzaamaan naar boven bracht. ‘Ik weet het.’ Ze streek haar hand over haar haren en keek naar buiten, naar de grijzige wolken die zich vast hielden aan de horizon. Samantha was ontvoerd en hoe meer ze eraan dacht hoe meer het bezit van haar nam. Maar Faye kon niet stil zitten, dat had nooit in haar aard gelegen. Actie … dus trainen maar hij had gelijk, ze moest het tijd geven. Ze kon niet gaan trainen met al deze gemixte emoties. Dat zou haar geen goed doen en het eiland misschien ook niet.

Jacob ontspande een heel klein beetje nu Faye zichzelf zover had gekregen om zich neer te leggen bij de situaties en haar emoties toe te laten. Niet roekeloos zijn … zijn woorden galmde na. Faye wandelde terug naar haar bed en zakte erop neer. ‘Ik ben in een lange tijd niet meer roekeloos geweest,’ ze zweeg en draaide haar hoofd richting Jacob. ‘Je hebt gelijk.’ Prevelde ze in gedachten verzonken. Maar hij stemde in en het bracht een minieme glimlach op haar lippen. Ze moesten iets doen. Ze had geen idee wat de docenten deden, ze klopte zichzelf op de kop dat ze niet gewoon naar die mededeling was gegaan. Dat ze niet op haar kamer was gebleven. ‘Zouden we het kunnen voorkomen hebben? Als ik er was voor Sam en jij voor haar?’ Ze sprak de naam niet uit, ze wist hoe hij over Valkyrie dacht … ze hoopte dat de meid nu aan hem dacht, terwijl ze daar zat opgesloten. Zij zou het doen mocht ze in de plaats zijn. Toen hij zei dat hij op zichzelf niet veel kon doen keek ze terug naar hem. ‘Je moet niets op jezelf doen Tiberius.’ Zei ze met een zachte glimlach. Ze stond honderd procent voor hem klaar, dag en nacht. Waar hij heen zou gaan, ze wilde volgen, zolang hij het maar toe liet. ‘En het doet er niet toe wat je kan doen met je handen en je hoofd, of je mutatie, wat je doet met je hart is meer waard.’ Dat had hij haar ooit eens gezegd, handelen met je hart verrichtte vaak grotere daden. Bij zijn voorstel keek ze hem aan en glimlachte. ‘Mijn lichaam is klaar, mijn mindset iets minder maar graag. Zolang je het toelaat dat ik jou ook mag helpen.’ Bij dat laatste hield ze haar hoofd een beetje schuin, kneep haar ogen wat samen. ‘Ik moet Dante inlichten.’ Mompelde ze tegen zichzelf. Maar alles in haar hoofd ging de tegenovergestelde kant uit en uiteindelijk voelde ze de stop op haar emoties verdwijnen. Ze liet het niet zien in tranen maar in de verte, boven de zee kon je het zachte gerommel horen van een onweer. Ze liet haar hoofd op haar knieën zakken waar ze haar armen omheen had geslagen en staarde voor zich uit. En dan denk je dat je veilig bent …

Een hele tijd geleden, jaren zelfs, had ze zichzelf iets geleerd. Iets waar ze sindsdien altijd op was terug gekomen … geven om mensen was een last, liefde tonen was een vloek. Dat was de lijfspreuk die ze zichzelf altijd had toegeschreven, de belofte die ze probeerde te maken. Na alles wat er gebeurd was in het hele begin van haar leven had Faye een koud en afstandelijkere versie van zichzelf gemaakt, Thiberius had haar nooit op die manier gekend en ze toonde het hem nu ook niet want … bij hem kon ze gewoon zichzelf zijn. Bij hem kon ze gewoon ademen, kon ze het masker weghalen dat ze zelf had gemaakt. Maar Genosha maakte het haar moeilijk om aan die belofte te blijven, Samantha was een beetje de zus geworden die ze nooit had gehad. Ongeacht haar eigen beloftes was ze meer om de meid gaan geven dan ze zelf zou toelaten. Ze had haar eigen wet overschreden en nu zat ze hier met opnieuw … iets wat leek op een versplinterd hart. Opnieuw bewees het universum haar dat onsterfelijkheid geen geluk kon hebben en dat scheurde haar twee kanten op. De kant die het beetje godin dat ze vroeger representeerde terug bracht, dat haar het gevaar in duwde en de kant die wilde breken, die het toe wilde laten om gewoon even los te laten van de spanning in haar lichaam. Gelukkig voor Jacob, had hij meer invloed op dat tweede, omdat ze bij hem … altijd had kunnen breken.

Als ze hier was geweest vannacht … zouden ze het dan kunnen voorkomen hebben? Ze had die vraag luidop gesteld en ze keek opzij naar Jacob wanneer hij begon te praten. Haar blik gleed weer naar de grond, in haar eigen gedachten. ‘Ze hadden beter mij meegenomen, ik verdien het meer dan Sam, ze is …’ haar stem gleed weg. Sterfelijk … Samantha was sterfelijk. Jupiter had geen idee wat ze zouden doen met die studenten maar het kon niet veel goeds zijn. Sam was sterk maar kon ze sterk genoeg zijn? Faye probeerde het zich iedere keer opnieuw en opnieuw voor te stellen, misschien zou ze verdoofd zijn, opgesloten zitten … misschien was ze al dood.

Toen ze hem verzekerde dat hij het niet alleen hoefde te doen, toen ze hem die woorden gaf die hij jaren terug tegen haar had gezegd kwam een licht geamuseerde blik op zijn gezicht. ‘Ik vergeet niets van wat je me hebt geleerd.’ Zei ze gelijk. Hij wist het misschien niet maar Thiberius was alles wat ze nu was, hij was de grondvest waar Jupiter op steunde en niets van wat hij had gezegd of gedaan nam ze lichtelijk. Ook dit niet, ze zou op hem steunen, raad vragen, zijn voorbeeld volgen indien nodig. Hij mocht dan misschien jonger zijn in dit lichaam, hij was en bleef haar mentor en al was het maar om haar onder controle te houden … het was iets. De belofte, de “altijd” bracht een zekere rust terug op haar lichaam, rust die haar toe liet om een beetje meer emoties toe te laten, rust die ondanks haar woorden haar lichaam wat deed breken. Hij kwam naast haar zitten, een arm om haar schouder, zijn kin op haar hoofd en ze brak. Ze begroef haar hoofd in zijn nek terwijl de stille tranen over haar wangen liepen. Ze hadden Samantha maar dit was niet de hoofdreden van haar breakdown, ze was het gewoon zat … zat om te leven. ‘Ik kan dit niet meer Thiberius, ik kan niet meer leven terwijl iedereen om me heen sterft.’ Prevelde ze tegen zijn nek. Haar vuist gebaald tegen zijn borst terwijl de tranen bleven komen. Ze had niet meer gehuild in over honderd jaar en nu deed ze het, omdat haar onsterfelijke leven haar opnieuw vervloekte …

Nadenken over de dood … het was iets dat Faye nooit vaak deed, waarom zou ze ook, ze was onsterfelijk. Maar in een moment als dit, als ze aan Samantha dacht dan dacht ze onrechtstreeks ook aan sterven. Ze kende de studenten die waren meegenomen niet allemaal maar ze wist dat daar een groot deel onsterfelijken bij zaten en onsterfelijkheid was naast een vloek ook nog eens een heel sterk wapen. Dus dan ging je denken aan wat ze met die studenten gingen doen, voor al wie erom gaf kwamen ze misschien terug. Faye keek voor een kort moment door het raam, naar de zon die vocht tegen de stapelwolken die langzaam dichterbij slopen. Door Tiberius had ze zichzelf altijd beter in de hand, ze was veilig, ze was altijd veilig bij hem. Hij kon haar mutatie kisten als niemand anders. Maar wat als hij zou weg gaan … Wat als ze hier straks alleen zat met de dingen die ze nu voelde. Ze begon zichzelf de schuld ervan te geven dat ze er niet was geweest voor Samantha, dit kon ze allemaal vermeden hebben door meer te geven, minder achter de jongens te zitten, of minder weg te zijn. Ze haatte dit gevoel, het was zo allesoverheersend en ze had het in jaren niet meer toegelaten. Maar zo zag je, onsterfelijkheid kon je ook kraken, je moest enkel de juiste manier vinden.

Tiberius sprak haar een beetje tegen. Hij had gelijk, niemand verdiende het ontvoerd te worden. Ze knikte er enkel op, gaf er geen reactie op want ze wilde het niet toegeven. In haar hoofd was het zoveel beter geweest als zij daar was geweest in plaats van Samantha. Iemand met haar levenservaring zou het misschien beter aankunnen maar nu zat Sam daar en ze kreeg het beeld maar niet uit haar hoofd dat haar kamergenoot en beste vriendin hier op het eiland misschien zou af zien. Zouden ze elkaar nog terug zien? Zou de sms van die avond de laatste zijn? Zou die uitwisselingen van glimlachen de laatste zijn geweest? Ze was geen pessimist maar voor een keer liet ze het wel toe om eraan te denken. En dat was zo één van de dingen die de hele oude versie van Jupiter naar boven kracht, toen ze nog breekbaar en klein was, toen Tiberius haar nog trainde tot wat ze nu was.

Ze zou zich niet laten gaan hebben bij iemand anders. Maar bij hem, hij was gewoon de persoon om haar op haar zwakst en breekbaarst te kennen. En ze liet zich gewoon gaan, ze verloor haarzelf en keerde terug op de enige persoon die haar kon helpen … Tiberius. Na al die jaren te hebben gedaan alsof onsterfelijkheid een cadeau was, was ze nu op het moment dat ze openlijk toegaf dat onsterfelijkheid de grootste vloek was die je je maar kon voorstellen. Ze volgde zijn beweging, kroop op zijn schoot en sloeg haar armen rond zijn nek terwijl ze haperend naar wat adem zocht. Het enige lichtpuntje die ze recent had gekend was weten dat Tiberius net als haar niet kon sterven, dat ze hem terug had gevonden, op de eiland. Ze sloot haar ogen bij zijn woorden, luisterde naar wat hij nog meer zij. Ze knikte, al was het amper zichtbaar, maar twijfel bleef, hoe kon hij haar terug vinden als hij haar misschien niet zou herinneren? Hoe kon ze hem terug vinden als hij er anders uit zou zien? Ze hadden een band, als ze hem ooit zou vinden zou ze het misschien onrechtstreeks voelen maar desondanks leek het haar haast een onmogelijke taak. ‘Ik zal je beschermen tot die tijd komt, laat mijn onsterfelijkheid voor een keer het schild zijn in plaats van andersom.’ Fluisterde ze tegen zijn nek. Ze zou hem beschermen, ze zou hem beschermen ongeacht de kost. En als hij zou sterven dan zou ze hem terug zoeken want hij was het enige lichtpuntje in haar hele donkere wereld. Hij was haar begin, maar hij zou ook haar einde zijn. ‘Is er een manier? Dat ik je sneller kan vinden?’ Vroeg ze terwijl ze zich een stukje terug trok. Ze veegde haar hand langs haar wang. ‘Is er iets, een rode draad die je door je verschillende levens volgt?’ Hij kon toch niet zomaar iedere keer opnieuw beginnen, of wel?