Don't shoot me with your arrows {& Rayan + Lorise}

Het duurde niet lang tot Lydia van uit de cafetaria een kant en klaar bakje pasta had gehaald en naar haar kamer was gelopen. Ze was tot sinds kort goed gezind voor de verandering, maar dat betekende nog niet dat ze andere mensen liet genieten van haar goede humeur. Sterker nog, ze wilde er zelf van genieten en daar had ze niemand voor nodig om haar nacht leuk te maken. Met de warme pasta in haar handen ging ze voor haar bed op de grond zitten, terwijl ze de film The Notebook aanzette. Het was een van de vele films die ze al te vaak had gezien, maar dat zorgde er nog niet voor dat het een slechte film was. De film raakte haar nog altijd even goed dan de eerste keer dat ze hem had gezien. Ze mocht zelf dan wel geen hart hebben voor andere mede mensen, maar als ze alleen was en ze was film kijken dan was ze geheel iemand anders. Ze werd er op een of andere manier rustiger door en het liet haar gedachten even weg drijven aan wat er precies allemaal aan de hand was. Ook al had ze de afgelopen paar week niks anders gedaan dan film kijken en de lessen volgen. Het leek nu al dat ze aardiger was geworden al moest daar natuurlijk wel weer verandering in komen. Wanneer dat zou gebeuren zal ze vanzelf wel zien. Ze had er in ieder geval geen moeite mee om nog even wat langer rustiger te blijven, zodat zich beter kon focussen op haar schoolwerk en de films die ze keek.

Alle romantische films die ze in haar kast had staan had ze allemaal al gezien. Het betekende niet dat ze zelf een romanticus was, maar dat hield haar nog niet tegen om ze te kijken. Stiekem deed het haar wel een beetje denken aan Lorise. De enige Cupid in de hele school en zij had haar gemarteld. Het was dan iets meer dan een jaar geleden en in die tijd had ze al wel haar excuses aangeboden; maar toch. Lydia was wel in staat om dat nog een keer te doen. Toch moest ze wel bekennen dat ze liever iemand anders zou martelen en Lorise laten gaan. Een psychopaat had ook zo zijn/haar voorkeuren en uitzonderingen. Bij haar was Lorise een uitzondering. Ze mocht dan wel even aan Lorise denken dat zij haar uitzondering was, maar ze had nog niet eens gehad over Charlie. Charlie.. even zuchtte, terwijl zijn naam door haar hoofd ging. Ja, hij was pas een échte uitzondering. Ook al had ze hem een aantal keer vreselijk veel pijn gedaan, maar wat hield ze toch van hem. Hij was sterk geweest en hij had haar aanvallen overleefd waardoor ze tot hem aangetrokken was geworden. De afgelopen paar week mocht ze dan wel rustiger zijn geweest, maar stiekem was film kijken en schoolwerk maken niet het enige geweest. Ze had Charlie in de gaten gehouden om zelfs zo ver te gaan dat ze in bosjes kroop over in de boom voor zijn slaapkamer raam. Tot nu toe had ze geen idee of hij dat had opgemerkt, maar ze had wel een paar goeie foto’s kunnen nemen. Zelfs toen hij ging douchen!

Lydia was bijna op de helft van de film, toen ze hem pauze zette en de rest van de pasta dat ze niet meer hoefde op tafel zette. Van al dat denken aan Charlie kreeg ze het wel een beetje warm van. Niemand die haar kamer binnen zou komen zou dat moeten zien dat ze als een gek zat te blozen. Ze kon beter gewoon even een douche nemen, zodat mensen zouden denken dat het door de warmte kwam. Ze stond op van de grond en liep naar de badkamer. Niet ziend dat ze geen schone handdoeken meer had stapte ze onder de douche. Het water stroomde over haar naakte lichaam en spoelde de zeep van haar huid weg. De badkamer vulde zich met een lekkere rozen geur, terwijl ze nog even aan Charlie dacht en zichzelf toch wel dwong om hem nog even uit haar hoofd te zetten. Ze zette de douche weer uit en greep mis naar de schone handdoeken, waardoor ze even in zichzelf vloekte. Snel greep ze een handdoek die op de grond lag en deed hem om haar lichaam heen. De enige keus die ze had was dat ze moest zoeken naar iemand die haar een handdoek zou uit lenen. De enige persoon die aardig tegen haar was, was Lorise. Nja, ze moest zich er maar even door heen bijten dan. Ze liep de gang op en liep zonder schaamte naar de kamer van Lorise. Ze moest met haar handen de handdoek om haar lichaam vast houden, dus de voorbijgangers hadden geluk dat ze nu niet haar mutatie kon gebruiken. Niet dat ze er echt veel zin in hand...

Rayan & Lorise

Het was best awkward om geen schone handdoeken op haar kamer te hebben. Het zou geen probleem zijn geweest als de handdoek zelf iets droger was geweest en ze hem al niet twee keer had gebruikt. Als het om handdoeken ging dan was ze best wel een zwijntje. De rest van haar kamer was wel schoon, maar haar handdoeken was een heel ander verhaal. Ze had de handdoek om haar lichaam gewikkeld en naar de enige persoon gegaan die haar wel een schone handdoek zou geven. Ze had de vreemde blikken van de voorbijgaande mensen genegeerd en dat was het beste voor iedereen. Zij hoefde ze geen vuile blik op te zetten om een confrontatie aan te gaan. Ze was namelijk niet echt in staat om zo haar mutatie te gebruiken. Het liefst wilde ze er niet aan denken dat haar handdoek viel omdat ze boos was geworden. Ze was juist net tot rust gekomen, terwijl ze dacht aan Charlie. Het was niet echt iets wat mensen van haar zouden verwachten dat ze iets voelde voor iemand die ze had gemarteld. Hij had ook zo een van zijn messen naar haar toe gegooid, maar toch. Het was een hele uitdaging om voor iemand iets te voelen die de zelfde haat voor haar had. Het was gewoon een haat/liefde toestand en dat was niet iets wat ze zou negeren. Hoelang was het wel niet geleden dat ze zich zo voor iemand voelde? Gewoon veel te lang en wie weet zou Lorise haar willen helpen sinds ze haar excuses had aangeboden. Ook al was dat niet het doel waarom ze naar Lorise’s kamer ging, maar ze kon er nog wel naar vragen. Het kan dan wat minder awkward zijn.

Ze stond stil voor de slaapkamer deur van Lorise en ademde even diep uit. Ze moest nu echt haar best beentje voor zetten. Ze klopte op de deur, terwijl ze achter haar een stem hoorde. “Krijg jij niet koud zo?” vroeg de stem. Ze draaide zich om naar de jongen die de ballen had gekregen om tegen haar te gaan praten. Ze trok verbaasd haar wenkbrauwen op, terwijl hij vervolgde met een van de slechtste openingszinnen die ze zelf maar had kunnen horen. “Ik krijg ander wel warm van jou tho.” Had hij gezegd. Kort rolde ze met haar ogen en zuchtte. “Nee, ik heb het niet koud,” zei ze kalmpjes. Dat ze goed gezind was vandaag betekende niet dat ze dat snel weer op zij zou schuiven om keihard tegen iemand in te gaan. Voor al niet bij iemand die alleen maar stoer probeerde te doen met een slechte openingszin. “En dat je het warm krijgt door mij komt vast door mijn vurige haren,” zei ze om even smooth te doen met slechte zinnen dan dat hij had gedaan.

Lydia draaide zich weer terug naar de deur die open werd gedaan. De jongen die zich nog op veilige afstand bevond negeerde ze en ze richtte haar aandacht op Lorise. Zij was immers degene die ze zocht. “Hee, ik weet dat dit beetje onverwachts is, maar mag ik een handdoek lenen?” vroeg ze rustig en zo beleefd dat ze maar kon. Ze wilde niet weer die arme meid de stuipen op het lijf jagen. Al snapte ze het wel dat ze iets wat geschrokken of verbaasd keek. Het was niet elke dag dat Lydia op bezoek kwam om te vragen naar een handdoek. “Ik weet niet wie dit is, dus niet dat je er naar gaat vragen wie ik heb mee genomen naar je kamer,” zei ze wijzend naar de jongen. Ze bekeek hem even van top tot teen, waarna ze weer kalmpjes en relaxed naar de brunette keek.

Hoe moeilijk het voor Lydia ook was om al die giftige blikken te negeren van die mensen die voorbij liep hield ze het toch vol om bij Loriso’s kamer aan te komen. Echt als ze meer aan had gedaan dan alleen een handdoek dan had ze echt eventjes met haar handjes gezwaaid om de meiden ergens anders te landen. Zo iets als ze bij Grace had gedaan in de planten kas. Dat was dan misschien ook een beetje heel erg uit de hand gelopen, maar het was lang geleden gebeurd. Ze was toen nog maar net op het eiland en nu zat ze hier al wel een tijdje. Ze had van een paar fouten iets geleerd en accepteerde dat ook, dat maakte haar alleen niet minder gevaarlijk.
Ergens was het nu wel ironisch om Lydia zo door de gang te zien lopen. Bij de paar uit de hand gelopen ruzie’s waar zij in betrokken was geweest was het Clyde die haar moest tegen houden. Ze had het hem moeilijk gemaakt om er niet aan toe te geven en zijn mutatie te gebruiken. Nu was het niets meer dan een enkele handdoek die haar er van weer hield om die meiden weg te gooien. Een handdoek nog wel! Het was toch niet geloven.

Het was ergens wel jammer dat toen ze aankwam bij de kamer van Lorise, er een jongen achter haar stond. Niet wetend of hij haar had gevolgd, omdat ze alleen in een handdoek liep of bij Lorise’s kamer moest zijn sprak ze toch terug in een van zijn “warme” opmerkingen. Het deed haar weinig tot niks dat hij geamuseerd lachte. Ze was namelijk niet in om een gesprek te voeren met een of ander persoon die haar had aangesproken. Ze was hier alleen voor een schone handdoek. Gelukkig had Lorise dan wel snel de deur op gedaan, zodat Lydia gelijk tot het onderwerp kon komen. De verbaasde blik in haar ogen begreep ze wel en het liefst wilde ze ook snel weer weg om zowel een gesprek met de jongen te voorkomen als Lorise een slechte reputatie te geven bij andere mensen dat ze bevriend was met een psychopaat. “Oh uhm, tuurlijk Lydia. Ze liggen in de badkamer” ging Lorise in op haar vraag. Ze knikte vriendelijk en stapte de kamer binnen, waarna ze toch even om draaide om te kijken naar de jongen die Lorise voorstelde aan haar als Rayan. Ze gaf verder geen reactie en liep naar de badkamer.

De handdoeken die netjes op een stapel lagen in een van de kastjes lieten Lydia zien hoe zwijn ze eigenlijk was in haar eigen badkamer. Haar kamer zag wel netjes uit, maar ze vergat de meeste van de tijd de badkamer ook op te ruimen als ze bezig was in haar kamer. Als ze uit de douche kwam gooide ze de handdoek gewoon op de grond en zei ze tegen zichzelf dat ze te lui was om de deksel van de wasmand omhoog te doen en de handdoek er in te proppen. Lorise was daarin tegen een stuk netter. Iets wat ze ook wel had verwacht van een Cupid. Veel moest ze er niet over nadenken en wisselde haar handdoek in voor een van de handdoeken van Lorise. In de andere kamer hoorde ze Lorise nog vragen:“Kun je ze vinden?” Snel wikkelde ze de handdoek strak om lichaam met haar eigen handdoek voor haar borst. Ze deed haar hoofd iets schuin om te luisteren wat Rayan vroeg waardoor haar wenkbrauwen even aandachtig om hoog gingen.

“Ja, dank je wel. Ik zal hem straks weer terug brengen,” zei ze, terwijl ze zich weer in de kamer bevond. Ze glimlachte naar Lorise en keek nog even naar Rayan om in te gaan in zijn opmerking. “Als er meer meiden rondliepen in alleen een handdoek komen ze vast allemaal uit jouw kamer vandaan,” sprak ze. In haar ogen leek hij in ieder geval wel een ras echte fuckboi, ook al stond hij daar zo onschuldig. Ze gaf echter geen reactie, toen hij een boek weer terug gaf aan Lorise en haar bedankte voor het lenen. Het waren haar zaken niet dat ze wel had opgemerkt dat Rayan aan het begin geen boek in zijn handen had gehad. Maar veel wilde ze er niet over nadenken. Ze wilde alleen weer terug naar haar eigen kamer en liep vlak langs Lorise en Rayan om de kamer weer te verlaten. Toch bleef ze nog even stil staan en bedankte ze haar nog een keer. Het was niet elke dag dat ze in een goed humeur was om iemand om hulp te vragen en te bedanken.
 

Lydia was aangekomen bij Loriso’s kamer om een schonen handdoek te krijgen. Het was haar gelukt en verder was ze niet geïnteresseerd om nog verder een praatje te maken met de brunette of met de jongen, die blijkbaar Rayan heette. Ze wilde nu gewoon weer terug naar haar eigen kamer en zichzelf afdrogen om kleren aan te doen. De hele tijd in een geleende handdoek rond te lopen en verder niks was nou ook niet bepaald leuk of comfortabel. Eigenlijk voelde ze zich een beetje ongemakkelijk met zo naakt zijn. Al liet ze het niet merken aan Lorise, Rayan of naar de mensen die ze voorbij was gelopen op weg naar de kamer. Tuurlijk als ze haar handen vrij had had ze als die mensen wel de andere kant op laten kijken, maar ja.. soms moest ze het ook gewoon even laten liggen voor wat het was. Al die mensen konden er ook niks aan doen dat Lydia zo’n geweldig lichaam had. Dat bewees dan ook dat dat de reden was waarom Rayan haar had gevolgd en niet om richting Lorise te gaan. Zo speciaal was de brunette nou ook weer niet. Toch was het wel handig om de meid bevriend te hebben. Lydia had zo nu en dan wel iets gehoord over haar mutatie en de rood harige was niet geïnteresseerd om gekoppeld te worden.

Snel bedankte ze de brunette voor de handdoek en had vermeld dat ze hem zo weer terug zou brengen. Volgens Lorise mocht ze de handdoek houden, maar ze gaf er geen reactie op. Ze liep al richting de slaapkamer deur, toen ze ging op draaide omdat Lorise haar stem haar tegen hield. Ze voelde de lichte handdruk op haar schouder, waarna ze er licht geïrriteerd naar keek. De rozige gloed die er vanaf kwam zorgde er voor dat er een flits van boosheid door haar hoofd heen ging maar die ook snel weer verdween. Lydia voelde zich lichter en haar pupillen werden een beetje groter. Het gevoel dat ze in haar buik kreeg was zo vreemd. Iets wat ze in geen hele lange tijd meer had gevoeld. Met haar ogen nog gericht op haar schouder wankelde ze de ruimte uit de gang op. Terwijl ze liep knipperde ze een paar keer met haar ogen, maar ze kon zich niet boos voelen. Ze voelde zich verliefd. Het drong alleen nog niet tot haar op wie ze verliefd was tot ze die ene stem hoorde…

“Jij denkt dat ik een fuckboi ben he?” hoorde ze de stem. Ze bleef stil staan, toen ze bij haar pols werd gepakt. Ze voelde een vreemde tinteling door haar lichaam heen gaan en ze keek Rayan aan met haar groen bruine ogen. Het kriebelige gevoel dat ze kreeg in haar buik lieten een uitdagende verlangende glimlach op haar lippen verschijnen. “Maar dat ben je ook wel een beetje,” zei ze uitdagend speels. De jongen trok haar tegen zich aan, waardoor ze een gevoel kreeg waardoor ze zich speciaal voelde. Ze geloofde er helemaal niks meer van dat hij een fuckboi was, want hoe ze zich nu voelde zou ze echt voor hem vechten. Toch vond het wel even leuk om hem te zien met een hoopvolle en verlangende blik, terwijl hij sprak. “Geef me een kans om te bewijzen dat ik lief en loyaal ben,” fluisterde hij. Lydia grinnikte en ging met een hand over zijn wang, terwijl ze met moeite haar handdoek nog vast hield. “Van mij mag je wel meerdere kansen om het te bewijzen,” zei ze zachtjes. Vanaf zijn wang deed ze een plukje van zijn zwarte haren achter zijn oor. Elke keer als ze haar hand bewoog over zijn lichaam - in ieder geval over zijn wang - kreeg ze weer die vreemde kriebels, waardoor de glimlach niet meer van haar gezicht af ging. “Mag ik jou dan bewijzen dat ik best lief kan zijn en niet zo gemeen ben als mensen zeggen dat ik ben?” vroeg ze met lachje. Ze had een idee in haar hoofd hoe ze dat zou gaan bewijzen. Als hij haar net zo graag wilde als zij hem dan was het snel genoeg te bewijzen.

Het was zo lang geleden dat Lydia zich weer verliefd voelde. De laatste keer was ze een jaar of vijftien geweest en toen had ze zich zelf voor gesproken om nooit meer verliefd te worden. Maar dit. Dit ene gevoel dat ze had gekregen in haar buik als of vlinders in haar buik rond zweefde. Het was geweldig. Het enige waar ze aan dacht was Rayan en hoe graag ze hem wilde. Ze wilde er niet aan toe geven hoe verliefd ze was, maar ze kon er niks aan doen. Het ene moment dat hij haar weer raakte werd ze nog verliefder. Ze wilde dingen met hem doen waarvan ze dacht dat ze het nooit meer zou gaan willen doen. Ze wilde hem vast houden en bij hem blijven. Ze liet hem gewoon nooit meer gaan.

Het kleine ondeugende meisje dat zich diep in Lydia had verstopt was naar buiten gekomen. Ze genoot er van dat Rayan zich aan haar wilde bewijzen dat hij geen fuckboi was, maar dat ondeugende meisje kon er niks aan doen dan hem uitdagen. Hoe dichter ze tegen hem aan kwam hoe meer ze hem wilde hebben. Toch zou ze het niet toe geven, maar bij elke aanraking smolt ze een beetje weg. De glimlach die hij op zijn gezicht kreeg, terwijl ze met haar hand langs zijn kaak was gegaan was gewoon zo uber lief dat ze niks anders kon dan weg smelten. Alleen weg smelten was niet het enige wat ze deed. Zij wilde zichzelf ook bewijzen hoe lief ze was, maar wie weet was ze straks niet meer zo lief.

“Het kan mij weinig schelen wat anderen van je denken of zeggen” had hij sussend gezegd. Dat was serieus het liefste wat iemand ooit tegen haar heeft gezegd. Licht bloosde ze, terwijl ze voelde dat zijn handen dat zijn handen wat losser was bij haar heupen. “Gelukkig maar, want wie weet ben ik straks niet meer zo lief,“ zei ze ondeugend. Met haar wijsvinger en middelvinger “liep” ze over zijn schouder en bleef voor eventjes weg kijken, waarna ze hem weer aankeek in zijn mooie ogen. Ze leunde wat meer naar voren, zodat haar lippen vlakbij zijn oor waren. “Maar wil je hier echt blijven staan of loop je mee naar mij kamer, zodat ik even uit deze handdoek kan?” vroeg ze in zijn oor, waarna ze hem weel uitdagend en charmant te gelijk aan keek.

Voor Lydia was het genoeg geweest om alsmaar op de gang te blijven stel met enkel en alleen een handdoek om haar lichaam. Ten eerste wilde ze wat privacy en ten tweede wilde ze graag dat Rayan met haar mee ging. Als hij niet met haar mee zou gaan dan zou haar hartje ook wel breken. Wie had überhaupt gedacht dat de redhead een hart had? Nu had ze die zeker weten en het was gevuld met liefde. Liefde voor de persoon waarbij ze nu naast stond. Roddels zouden van zelf wel komen dat ze verliefd was geworden en dat hij moest oppassen voor haar. Maar ze had hem gezegd dat ze het wel wilde bewijzen dat ze lief was, maar daar zou straks niet zoveel meer van over blijven. Een onschuldige “oh” had over zijn lippen gerold, maar ze had met een uitdagende blik in haar ogen gezwegen. “Ik weet niet waar je het over hebt hoor,” zei hij licht grijnzend. Lydia grinnikte en schudde haar hoofd. “Je zal er in elk geval geen spijt van krijgen,” bevestigde ze, maar dat was alles wat ze nog zei aangezien hij het straks toch wel zou merken. Ze had wat naar voren geleund en in zijn oor gefluisterd of hij mee ging naar haar kamer, als reden dat ze uit haar handdoek wilde. Natuurlijk was uit haar handdoek gaan niet het enige wat ze wilde, maar ze wist dat ze dat niet hoefde toe voegen. “Zolang je beloofd niks anders aan te trekken dan,” zei hij met een schreef glimlachje. Een grijns kwam op haar gezicht en ze had haar schouders opgehaald. “Dat weet ik nog niet hoor,”’ zei ze, waarbij ze zijn hand vast pakte en hem naar haar kamer toe leidde.

Van Loriso’s kamer naar die van haar was het niet ver, maar voor Lydia mocht de afstand wel wat korter zijn aangezien ze bijna niet meer kon wachten. Ze had haar kamerdeur open gedaan en hem achter Rayan weer dicht gedaan. Het handige van haar kamer was dat ze geen kamer genoten had. Een psycho zijn had zo zijn voordelen. Ze draaide zich weer om naar Rayan en was naar hem toe gelopen, terwijl ze heel smooth haar armen om haar zijn nek heen legde waardoor haar handdoek op de grond viel. “Oeps,” zei ze, terwijl ze even naar haar lichaam keek en toen weer naar Rayan. “En wat doe jij normaal met meisjes die zo voor je staan?” vroeg ze speels en de grijns op haar gezicht verraadde alleen meer dat het niks uit maakte wat er zo gebeuren.