SAVING BUTTERFLIES [DANTE RIVERA]

Er was nog niet eens een dag voorbij gegaan en nu al had Araluen moeite om aan de situatie te wennen. Ze was op tijd naar bed gegaan, of beter gezegd had een goede poging gedaan om te gaan slapen, de slaap wou namelijk nog niet komen. Onrustige beelden die enkele uren geleden afspeelden in haar thuisland waren nog op haar netvlies gebrand. Elke keer als het jonge kind haar ogen sloot kwamen die levendig naar voren toe, de kleuren en details ongelofelijk helder. Heel af en toe zakte ze een half uurtje weg in een lichte, onrustige slaap om daarna trillend en nog vermoeider wakker te worden. Er was geen houden meer aan. Ze had zich zelfs proberen te verstoppen onder de dekens en zich daar stevig opgekruld. De zachte stof leek haar nauwelijks door te dringen, gevangen als ze zat in de ervaring. Ze voelde zich eenzaam, bang en onrustig. Haar ademhaling klonk zelfs luid in de kamer, dat het leek alsof het geëchood werd, dit zorgde er weer voor dat ze de irrationele angst ontwikkelde dat er een monster in haar kamer was en ze wel onder het bed moest kijken.
Met een zucht had ze dan ook de lakens van zich af gegooid waardoor de kilte van de koele avondlucht haar omgaf. Ze onderdrukte met moeite een rilling van koude en angst voordat ze een blik onder het bed wierp, niets. Er was niets te zien behalve het duister, geen harig of wollig monster dus en al helemaal geen gevaarlijke. Dit zou haar normaal gesproken gerust hebben gesteld, immers was ze een erg nuchtere jonge meid. Misschien zelfs iets te nuchter voor haar leeftijd. Toch voelde ze zich nog steeds bekeken en klom ze uit bed. Misschien zou een wandeling haar kalmeren. Ze voelde zich nog steeds erg op haar hoede en een beetje opgesloten. Ze was zeker niet claustrofobisch, maar voelde zich waarschijnlijk nu wel zo. Zover ze zich dat in kon denken natuurlijk. Op blote voeten liep ze door de kamer heen. Een zacht geluid trok haar aandacht...

Meteen bleef het meisje stokstijf staan, waarna ze onverwachts haar mutatie inschakelde. In tijden van stress was ze minder goed afgestemd op haar mutatie die een beetje van het empathische weg had. Ze kon emoties van mensen en dieren aanvoelen, iets dat soms handig maar vaker erg pijnlijk was. Paniek, ze voelde paniek, was het afkomstig van haar of van iets anders? Twijfelend keek ze rond, terwijl ze zich beter af probeerde te stemmen, iets dat makkelijker was gezegd dan gedaan. Uiteindelijk wist ze waarvan het vandaan kwam, vanuit een klein hoekje in de kamer, ergens hoog op de muur, bijna tegen het plafond. Langzaam naderde ze die plek, nadat ze snel een kussen van haar bed had afgegritst, want je wist het maar nooit. Met het kussen beschermend voor zich bleef ze voor het hoekje staan, meteen sloeg ze een zucht van opluchting uit, wel een hele zachte. Het was maar een vlinder, een nachtvlinder. Gevangen in hetzelfde kooitje dat voor haar een slaapvertrek moest zijn.

Dit zorgde ervoor dat ze actie ondernam. Haar gave met dieren, ook een gedeelte van haar mutatie, kwam in dit soort gevallen erg handig. "Rustig, ik ben Araluen. Laat mij je naar buiten brengen Mevrouw Vlinder." Zei het meisje zachtjes, niet dat iemand haar zou kunnen horen, behalve de vlinder. Ze had namelijk de gave om telepathisch contact te maken met dieren. Zo stuurde ze voor de duidelijkheid ook een aantal denkbeeldige, mentale afbeeldingen mee. Gewoon om zeker te zijn dat de vlinder haar begreep. Het vliegende diertje reageerde al snel. Naar wat meer en rustig aandringen van het meisje landde het op een van haar kleine, verzorgende handjes. Daarna legde ze het kussen op de grond neer, die zou ze later wel terug vinden, en begon een rustige wandeling richting de deur. Met haar vrije hand opende ze die.

Het meisje liep de gang op, waarna ze zoekend en tastend in het donker de gang af liep. Natuurlijk kende ze de weg nog niet, ze had nog geen tijd gehad om de omgeving te verkennen. Dit zorgde er dan ook voor dat ze binnen de kortste keren was verdwaald terwijl ze op een heel belangrijke missie was. Tenminste voor haar dan. Half in paniek en half doodsbang bleef ze in het midden van een andere donkere gang staan, ze was doodop, miste haar moeder vréselijk en was verdwaald. Trillend bleef ze voor een deur staan, niet wetende dat het een slaapkamerdeur van een van de jongens kamers was. Langzaam klopte ze op de deur, verlegen en zachtjes terwijl ze met moeite haar tranen en emoties binnen hield.

Een onbekende plek hield het meisje niet tegen om te doen wat ze altijd had geleerd. De natuur helpen, al was het in kleine dingen, zoals een vlinder naar buiten brengen in plaats van dood te slaan, of een spin de les lezen over het doden van prachtige insecten. Nu was ze ook weer geen fan van muggen en andere prikdieren, die konden knap lastig en irritant zijn. Zeker als iemand wou slapen en een rottige mug boven iemands hoofd aan het zoemen was, dat soort dingen had Araluen al voldoende ervaren om niet veel medelijden of medeleven voor de muggen te hebben zoals ze met vele andere dieren wel had. Dus was het ook niet wonderbaarlijk dat ze de vlinder, die ze omgedoopt had tot ene Mevrouw Vlinder, meteen te hulp was geschoten. Ze hield van de luchtige, dwarrelende wezentjes. Vaak waren vlinder bijzonder rechtvaardig en vriendelijk, hielden van verscheidene spelletjes en hadden al een redelijk leventje vol ontwikkelingen achter de rug. Ze waren in de ogen van Araluen een van de beste dieren om mee om te gaan, tenminste die in het wild leefden dan. Normale huisdieren, zoals honden en katten en boerderijdieren zoals paarden en koeien waren ook vriendelijk, alleen zaten er vaak genoeg nog norse dieren tussen. Die het niet zo met mensen en hun manieren hadden, maar veel keuze hadden die dieren niet. Ze leefden immers onder de mensen en moesten er maar mee leren omgaan. Nu was ze opgegroeid in een afgelegen en verstopte hut in letterlijk the middle of nowhere. Gewoon een prachtig ongerept natuurgebied die op geen enkele kaart makkelijk aan te wijzen was. Zeker voor Araluen niet, die nog nooit echt kaart gelezen had. Hoe haar woonplaats eruit zag kon ze niemand vertellen, misschien was het ook maar beter ook. Ze wist immers niet zeker wie op Genosha eiland goede bedoelingen had en wie niet. Dit maakte haar nerveus, al wist ze het redelijk goed te verbergen voor de vlinder die ze in haar bescherming had genomen. Het diertje was allang blij met het vooruitzicht naar de buitenlucht, alleen sprak het niet echt met haar. Het bleef gewoon toegewijd aan het meisje in de buurt fladderen. Immers was ze niet in staat goed in het donker te zien en had de vlinder uiteindelijk, nadat ze op een deur had geklopt, ervoor gekozen op te vliegen en om haar heen te cirkelen.

Het duurde niet erg lang voordat de deur geopend werd. Meteen zette het meisje een twijfelend stapje terug. Ze had namelijk gehoopt niemand te wekken op dit late uur. Nu was de kans erg groot dat ze het wel deed natuurlijk. Immers was ieder slim mens allang in bed gekropen en gaan slapen. Zeker die van haar leeftijd. Dit betekende overigens niet dat ze dom was, zeker niet. Ze was vooral verward, angstig en alleen. Een combinatie die voor een klein kind ondragelijk was. Daarbij kon ze het niet over haar hart verkrijgen de vlinder binnen te houden, het diertje moest naar buiten. Het was namelijk net zo belangrijk voor het dier om vrijheid te hebben als voor haar het belangrijk was een veilige plek te creëren. Wie zei haar dat het hier veilig was, Norah had haar wel zo iets duidelijk proberen te maken, alleen wist ze niet in hoeverre ze op die vrouw kon vertrouwen. Als ze al durfde te vertrouwen op iemand anders dan haar moeder. Verward, vermoeid en gespannen keek ze naar de jongen die de kamerdeur had geopend. Ze nam hem voorzichtig in zich op, met die bruine, onschuldige ogen van haar. Nog steeds voelde ze een lichte paniek in zich opkomen, ze stond nu voor een vreemde, hoe moest ze reageren? Ze was niet veel paniekeriger dan op het moment dat ze haar kamer uit was gelopen om de weg naar buiten te zoeken. Het was ook zeer zeker niet minder aanwezig. Het bleef een beetje rond hetzelfde gradatie hangen. Ook was ze erg moe, maar te angstig en paniekerig om er aan toe te geven. Haar ogen leek ze niet te kunnen sluiten en hield ze dus met enige moeite wijd open terwijl ze de jongen nog steeds aanstaarde. Ze zei niets, misschien zou het onvriendelijk en niet zo netjes overkomen, wist zij veel hoe ze contact aan moest gaan met een wildvreemde. Het vreemde licht dat zachtjes uit de deuropening kwam zorgde ervoor dat ze het liefst de kamer in wou rennen, het donker uit. Want het donker was een bijzonder enge plek, zeker naar alles dat zij had mee gemaakt. Het donker zorgde ervoor dat ze meer moeite moest doen de herinneringen weg te drukken, te vechten tegen de angst en verdriet die in het diepst van haar wezen te voelen was. Zou haar moeder in orde zijn? Ze wist het niet, ze wist enkel dat ze zich moest proberen te focussen op het moment. Hoe moeilijk het ook was, instinctief kroop ze iets in elkaar terwijl ze hem onzeker aan bleef kijken. Hij had haar nu gezien, in het begin leek hij haar namelijk niet op te merken. Misschien doordat ze zo klein was of misschien door het feit dat het niet bepaald licht was op de gang. Inmiddels was de jongen in beweging geraakt, nadat hij naar beneden had gekeken. Hij zakte door een knie heen, waarna hij zachtjes sprak. "Kan ik je helpen?" Hij vroeg het op een zachte toon, waarschijnlijk omdat anderen sliepen. Ze wist niet in welk gedeelte van het gebouw ze was, maar ze was nog niet extreem ver van haar slaapvertrek gevorderd. Al voelde het natuurlijk wel zo, langzaam knikte ze. "Ik heb Mevrouw Vlinder beloofd om haar naar buiten te brengen. Maar waar is buiten?" Fluisterde ze, met een onnatuurlijke en angstige trilling in haar stem. Ze keek even met een klein en schamper glimlachje naar het vlindertje boven haar terwijl ze haar handen stevig dichtkneep. Ze was te moe om zijn energie echt duidelijk tot haar door te laten dringen. Natuurlijk voelde ze wel wat, maar niet voldoende om te gebruiken tegen hem mocht het nodig zijn. Ze kon tevens emoties enkel een positieve draai geven, maar sinds hij niet boos of erg negatief aanvoelde kon ze daar niets mee. Misschien ook maar goed ook voor het vermoeide kind. Het zou niet goed zijn als ze zichzelf nog verder uit zou putten. Langzaam zette ze een stapje naar voren toe, waarna ze zijn hand voorzichtig vastpakte. Die van haar was ijskoud. Ze was dan ook vreselijk moe. Ze keek vastberaden naar de vlinder die zich iets dichterbij durfde te wagen en haar nauwlettend in de gaten hield. Ze zei niets meer, al leek haar gezichtsuitdrukking veel te vertellen.

Of het normaal was voor een klein kind als haar om door de school heen te zwerven wist ze niet. Ze was allang blij dat de jongen de deur had geopend, niet dat ze hem dat liet blijken. Ze was eeuwig en altijd op haar hoede, stond altijd klaar om weg te sprinten. Nu was ze jammer genoeg niet in de talrijke bossen waar ze opgegroeid was, dit zorgde ervoor dat ze minder vluchtroutes kende. In een vreemde school, met soms nog gekkere mensen was het voor haar moeilijk om zich aan te passen. Er was voor haar geen gevoel van rust en veiligheid, ze kende niemand hier behalve Norah. En die kende ze enkel net voldoende op te vertrouwen. Nog steeds was ze niet helemaal zeker of ze wel veilig was, straks was dit alles gewoon een val. Overdenken was ook iets wat de jonge dame vaak deed. Ze had veel negatieve gedachten gekend, allemaal overgebracht naar haar door haar moeder die zeker niet het mooiste van de wereld had gezien. Een zwak gevoel van heimwee overviel haar terwijl ze eraan dacht. Toch zou het niet veel opgevallen zijn in de cocktail van emoties die ze al bezat, tenzij iemand al haar emoties kon lezen en ontrafelen. Maar zeg nou zelf, hoe groot was die kans. De jongen die open had gedaan en eerst een poosje in de deuropening had gestaan, zag er aardig genoeg uit. Echt controleren kon ze zijn energie niet, daarbij lag haar focus vooral bij de vlinder, haar wat bevredigende doel. Het was misschien maar een heel klein doel, maar voor haar betekende het veel. Het gaf haar een soort van rust, ook al bleven de vervelende vragen en emoties nog steeds in haar lichaam hangen. Waar ze de moed vandaan had gehaald om een vreemde om hulp te vragen wist ze niet. Het was dan normaal gesproken ook niets voor haar. Laat staan dat ze een zin had uitgesproken, voor de meeste mensen was ze een verlegen persoonlijkheid. Nu nog steeds, alleen wist ze dat ze iemand toe moest laten om de vlinder te helpen en op de een of andere manier voelde ze zich veiliger dan normaal in de aanwezigheid van een dier. Zodra de vreemdeling had gevraagd of hij haar kon helpen vertelde ze hem over haar vlindermaatje. Mevrouw Vlinder die naar buiten moest worden gebracht. Nog steeds op een knie zittende, wat een geruststellende houding voor het meisje was, gaf de jongen antwoord. "Naar buiten? Dat is helemaal de andere kant op van hier." Dit alles was niet hard of kil gezegd waardoor ze langzaam, trillend haar toenaderingspoging deed. Met een van haar koude handen pakte ze de wat warmere van hem vast waarna ze hem met een vermoeide blik aan keek. Ze wou niet alleen zijn, niet in dit donker. Ook al was ze technisch gezien samen met een vlinder.

Het leek haast wel of de jongen doorhad wat ze nodig had. Hij trok zich namelijk niet los en was ook niet boos of geërgerd. Hij leek zelfs een grote bron voor kalmte. Echt goed kon ze nog steeds niet zijn emoties onderkennen, die van haar kostte al al haar energie en daarbij moest ze de vlinder nog zo nu en dan gerust stellen. Vlinders hadden het niet zo met mensen, over het algemeen dan. Er zaten er wel een paar tussen die ervan hielden om met kleine kinderen te spelen of in de buurt van kleurrijke tuinen te komen. Vaak was dat dan omdat de bloemen te aanlokkelijk waren om met rust te laten. Intussen wierp de jongen nog een laatste blik op de kamer, voordat hij de deur achter zich sloot en daarmee ook het doffe licht van de televisie buitensloot. Daarna drukte hij op een lichtknopje waardoor de hele gang verlicht werd, even knipperde het meisje met haar ogen voordat ze zich half achter hem schuilhield. Ze moest nog wennen aan de onbekende omgeving. Haar angst was nog steeds aanwezig, maar nu anders. Meer omdat ze een vreemde vertrouwde en ondanks dat haar instincten haar niet waarschuwden, deed een stemmetje in haar hoofd dat wel. Haar moeder had toch vaak gelijk gehad, mensen waren niet te vertrouwen. Langzaam kneep het meisje in zijn hand voordat ze naar de vlinder keek. Een nachtvlinder hield vaak niet zo van licht al leek Mevrouw Vlinder vooral het doel voor ogen te hebben en dus niet meteen weg te schieten. Het vlindertje zweefde boven de schouder van Araluen, die langzaam naar de jongen keek, nog steeds zei ze niets. "Kom, dan brengen we mevrouw vlinder wel naar buiten." Zei de jongen voordat hij begon te lopen, waarheen wist het meisje op dat moment nog niet. Toch volgde ze hem, ze had niet echt een andere keuze. "Ik ben trouwens Dante," stelde hij zich met een glimlachje voor, eentje die nu duidelijk te zien was door de fel verlichtte gang.

Het meisje bleef ineens verrast staan. Ze keek de jongen argwanend aan terwijl ze voorzichtig en onderzoekend haar hand lostrok. Met een verwarde blik in haar ogen wachtte ze even af, ze hoopte maar dat hij niet boos zou worden, of al was. "W-Wat dee-deed j-je?" Stotterde ze, doelend op het feit dat hij iets met haar emoties deed. Het gevoel van veiligheid had haar geschokt en ze wist een 100% zeker dat het niet van haar afkomstig was. Heel langzaam pakte ze zijn hand weer vast om zich daarna te concentreren op zijn emoties. Ze begreep niet hoe hij die invloed had gehad, maar ergens vond ze het ook niet super vervelend. Voorzichtig zocht ze naar het punt waar de verbinding tussen hun twee zat. Natuurlijk kon ze het niet vinden, daar was ze te moe voor, waardoor ze uiteindelijk zich er maar bij neer legde. Wel wou ze heel graag weten wat hij had gedaan. Ze wist dat ze zelf ook soms iets kon, vooral als ze goed uitgerust was en had dan ook vaak genoeg ervaren dat het voelen van anderen erg vervelend kon zijn. Dus voelde ze zich ergens schuldig dat ze hem had onderbroken. Automatisch bij die gedachten leek haar lichaam beter in staat zijn mutatie te ontvangen, waardoor het effect goed zichtbaar was. Dit zorgde er ook voor dat ze iets meer aan zijn hand hing, immers kwam de vermoeidheid nu duidelijk terug.

Het was zacht uitgedrukt nogal bijzonder dat ze iemand had opgezocht. Een vlinder kon niets uithalen tegen een bedreiging en ze zag haast iedereen als een bedreiging. Al kon ze ook niet liegen en zeggen dat ze zichzelf kon redden. Ze was angstig en voelde zich behoorlijk alleen. Ze wist dan ook niet wat er van haar verwacht werd en zat bijna op het randje van paniek. Het enige wat ze had kunnen doen was een geschikte energie, of beter gezegd emotie vinden en hopen dat ze diegene kon vragen om hulp. Nu, vragen om hulp was het niet echt geworden. Ze had gewoon aangeklopt en nauwelijks iets gezegd, behalve dan dat ze naar buiten toe moest. Ze had het immers haar nieuwe vriendinnetje beloofd. Het was maar de vraag of ze de vlinder na die nacht nog eens terug zou zien. Ze wist dat die diertje vaak niet super oud werden en hun geheugen was nu ook niet echt fantastisch. Vaak herinnerde ze haar wel als ze hun geholpen had maar ze hadden wel andere dingen om aan te denken. Zoals overleven en in de paartijd paren. Echt veel maakte het voor het meisje niet uit, ze was ergens wel blij dat ze een excuses had gehad om uit het bed te komen en de jongen niet had hoeven uitleggen waarom ze over de gangen zwierf. Een klein kind dat zo angstig als een schichtig hert was. Nu rende ze niet weg, daar had ze inmiddels ook de energie niet meer voor. De jongen had zich voorgesteld als Dante, al had ze zelf haar naam niet uitgesproken. Ze had enkel zijn hand vastgepakt en hij was gaan lopen, waarschijnlijk richting de uitgang. Zoals hij beloofd had, ze kon nergens voelen dat hij loog dus vertrouwde ze maar op hem.

Op het moment dat ze zich los had getrokken, omdat ze haar emoties voelde veranderen had ze hem met een argwanende blik aangekeken. Hij leek geen slechte bedoelingen te hebben maar ze vond het wel erg apart. Het was onbekend terrein voor haar en dat maakte haar automatisch misschien ook wel ietwat angstig. Ook al had Dante een veilig gevoel aan haar gegeven. Eentje waarvan ze niet wist waar hij uit afkomstig was. Dat maakte dat ze zich ertoe geneigd voelde te spreken. Ze vroeg hem dan ook al stotterend wat hij had gedaan. Gelukkig leek hij niet boos of verontwaardigd te zijn en het allemaal erg vriendelijk op te pakken. Zijn glimlach kwam nauwelijks aan omdat ze hem nog met een berekende blik aan keek. Toch zorgde zijn volgende woorden ervoor dat ze weer ontspande. "Dat was mijn mutatie, ik probeerde ervoor te zorgen dat je niet zo bang was, want ja... Als jouw emoties lang op de mijne inwerken, dan word ik ook bang," zei hij zachtjes lachend. Ze keek hem verdwaasd aan. Waarna ze begrijpend knikte en zich ietwat schuldig voelde. Langzaam had ze zijn hand weer vast gepakt zodat hij verder kon lopen. In het langzame gangetje van haar, ze was dan ook erg moe en bleef met moeite staande in de gang waarin ze liepen. Ze was moe, maar kon niet slapen. Want dan kwamen de beelden weer terug en daarbij had ze iets beloofd en een belofte moest ze altijd nakomen. Tenminste als dat kon. Nu kon het en dus moest het. Dante begon weer te lopen en ze achtervolgde hem met een wankele en langzame pas. Haar ogen zakte soms iets dicht, al leek ze de slaperigheid weg te drukken. Dit was natuurlijk bijna onbegonnen werk, want haar lichaam was vastbesloten in het feit dat het rust nodig had. Hij stond ineens stil, ze bleef verdwaasd en met een slaperige blik in haar ogen staan. "Als je wilt, kan ik je wel naar buiten dragen?" Stelde hij voor, waarna ze hem een onderzoekende blik gunde. Ze wist zelf ook wel dat haar lichaam op was, ze had de dag al zo veel stress gehad dat haar lichaam bijna op instorten stond. Langzaam knikte ze en kroop ze iets dichter tegen hem aan. "Dante?" Murmelde ze slaperig. "Vlinder moet naar buiten toe.." Verzuchtte ze zachtjes. Zijzelf wou ergens weer snel naar bed toe, ook al wist ze zeker dat zodra ze in bed lag ze weer in paniek zou raken. Ze linkte voorzichtig is meer met zijn emoties, die waren waarschijnlijk toch wel rustiger dan die van haar waardoor hij waarschijnlijk haar vermoeidheid ook op kon pikken. Hij had gelukkig zover ze kon ontdekken geen pijn, zoals vele anderen die ze was tegen gekomen met haar mutatie. De helende mutatie die ze over het algemeen had, was zwak maar de effecten voor de heling waren zwaar. Ze voelde veel aan, soms te veel en had geen uit-knopje gevonden. Daarbij stelde haar mutatie het in staat om met dieren te communiceren, waarschijnlijk omdat dieren haar als het waren op zouden laden net voor een heling en haar in de juiste emoties zouden brengen. Ze onderdrukte met moeite een gaap, terwijl ze slaperig vanonder haar wimper Dante aankeek.

Er was een goede reden waarom ze niet sprak. Ten eerste was ze altijd al verlegen aangelegd, ten tweede had haar moeder er altijd op gebrand dat ze nooit echt in gesprek zou gaan met vreemden. Zeker niet als ze ouder dan haar waren. De meeste mensen hier waren ouder, al had ze wel door dat ze net zoals haar anders waren. Anders dan de mensen zonder mutaties. Ze was opgegroeid met een moeder die ook een mutant was, waardoor ze haar mutatie niet zo eng vond. Al kon die nog wel eens lastig zijn. Ze was wel ietwat achterdochtig, zeker toen de jongen haar probeerde te helpen, door haar emoties aan te passen. Het gevoel van veiligheid was prettig, al leek ze het soms ook vervelend te vinden. In gedachten was ze nog steeds niet op haar gemak. Ze sprak weinig, niet meer  dan nodig was. Ze legde net voldoende uit om de jongen duidelijk te maken wat ze nodig had en verder hield ze zich bijzonder stil. Ze was gestopt met lopen en had om uitleg gevraagd, die hij haar zonder veel moeite gaf. Waarna ze zijn hand in relatief goed vertrouwen weer had vast gepakt. Zodra Dante haar voorstelde te dragen, murmelde ze enkel vermoeid tegen hem over de vlinder, al leunde ze wel iets tegen hem aan. "Ik weet het, ik weet het," suste hij haar ,waarna ze iets ontspande. Intussen boog Dante zich voorover, waarschijnlijk om haar op te pakken, te moe om echt tegen te stribbelen en angstig te zijn liet ze hem toe. Voorzichtig werd ze opgetild en langzaam nestelde ze zich iets tegen hem aan.

De warmte van Dante's lichaam liet haar iets meer ontspannen terwijl ze slaperig haar aandacht op de vlinder gericht hield. Haar ogen vielen zo nu en dan toe, al deed ze enorm haar best om ze open te houden. Ze vertrouwde hem nog niet helemaal, dat zou pas met de tijd komen. Toch leek hij aardig genoeg en had hij nog steeds geen verkeerde beweging of motief getoond. De rustige beweging van de oudere jongen stelde haar ietwat gerust. Haar ogen volgden de route die relatief kort was. Naar buiten toe, daar waar de vlinder opnieuw vrijheid zou krijgen. Ze bewoog heel voorzichtig iets waarna ze Dante slaperig aan keek. Ze zuchtte zachtjes, nauwelijks hoorbaar toen ze de deur bereikten. "Hé, we zijn buiten," zei Dante; zodra de deur was open geduwd, ook voelde ze de koudere nachtlucht op haar huid, met enige moeite onderdrukte ze een rilling terwijl ze de vlinder aanstaarde. Die vloog met een boog naar buiten toe, weg de nachtlucht in. Langzaam draaide het meisje haar blik terug naar Dante toe. "Kunnen we weer naar binnen," mompelde ze bijna klagelijk. Ze had het koud en was moe, voorzichtig leunde ze met haar hoofd tegen Dante aan, waarna ze een gaap onderdrukte. Haar ogen sloot ze nu ietwat ontspannen, immers had hij gedaan wat hij beloofd had.