~I´m not the who is weird~ {Dante Rivera}

Kelsey keek gedachteloos voor zich uit en toen weer naar de jongen. De jongen nam het groene dopje van haar aan en draaide het op zijn flesje. Hij zei heel opgelucht:“Hell yeah, dat is het, great! Ze knikte schouder ophalend als reactie wat hij zei. Ze durfde niet heel erg veel te praten tegen de jongen waarbij ze zijn dopje had gevonden. Ze keek weer van haar thee naar de jongen en zei met een vriendelijk glimlachje:[/i]“Thanks”[/i] Het duurde weer even tot ze reageerde, iets wat ze vaker deed. En dat waarschijnlijk ook altijd zou blijven houden, maar daar kon ze helemaal niets aan doen. Uiteindelijk zei ze, alsof het niet was:“Geen probleem.” het klonk best wel op een normale toon, maar toch ook met een vleugje arrogantie. Dat vleugje arrogantie was alleen bedoeld om te bedekken dat ze niet graag praatte of met vreemde mensen ging praten.

Ze keek naar de jongen die nu helemaal stond en het meeste vuiligheid van zijn broek afklopte. Hij grijnsde en zei:“Ik had hier waarschijnlijk tot in de eeuwigheid rondgedwaald op zoek naar dat ding.” Met een vriendelijk glimlachje keek ze naar de jongen. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij nog verder zou gaan praten, maar dat hij weg zou gaan lopen omdat ze zo een loner was. Voordat ze een reactie wilde geven op de jongen zei hij al: “Dus, hoe kan ik mijn redster bedanken?” Ze wilde net zeggen dat er veel mensen zijn die het dopje hadden weggeschopt en dat ze het wel begreep dat hij een eeuwigheid naar zou gaan zoeken. Maar nu hij vroeg hoe hij zijn 'redster' kan bedanken, wist ze even helemaal niks meer te zeggen. Haar mond was nu letterlijk open gevallen van verbazing. Wat er nogal best wel awkward uit zag. Normaal zou ze nu wel hebben gereageerd, maar omdat ze nog steeds aan het nadenken was duurde het langer dan ze had gehoopt. Na een tijdje nadenken was ze tot de conclusie gekomen dat ze eigenlijk niks van hem wilde hebben ofzo. Dus zei ze vriendelijk:“Het was niks om een dopje op te pakken...” Meer wist ze eigenlijk niet echt te zeggen. Want ja, het was de waarheid. Het was inderdaad niks om het op te pakken, iedereen had het kunnen doen. Ze keek weer naar haar thee die nu wel een beetje heel erg koud was geworden, maar dat maakte nu niet zoveel uit. Ze wilde een goeie eerste indruk achter laten, en niet dat mensen dan gaan denken van: omg ze geeft meer om drinken dan om te praten met andere mensen. Ook al is dat eigenlijk wel zo. Maar ze wilde graag even met iemand praten ook al was het maar een kort gesprekje.
Ze keek weer terug naar de jongen die met een knikje naar stoel vroeg:“You mind?” Snel om het awkward moment van zonet even te wissen knikte ze nee en zei:“Ik vind het niet erg.” Ze het nogal snel gezegd, maar ze wilde wel vriendelijk overkomen en niet als een dompie die eerst een tijdje moet verwerken wat de jongen tegen haar had gezegd.
Ze haalde haar tas van de tafel af zodat ze de jongen aan kon kijken als hij nog wat ging vertellen of vragen. Ze pakte haar koude thee en dronk het snel op zodat ze er geen zorgen over hoefde te maken dat die nog kouder werd dan hij al was. Ze zette haar kopje neer en stak haar hand vooruit, iets wat onverwachts maar dat maakte nu even niet uit. Ze zei met een glimlachje:“Kelsey.” Het was nogal kort gezegd, maar ze had zich in ieder geval wel voorgesteld. Ook al was het nogal onverwachts en kort.

Ze keek de jongen aan die haar met een grijns aan kijk. Ze had misschien dan niet zo´n zin in een gesprek, maar toch moest ze wel toegeven dit was beter dan alleen zitten. Ze kende de jongen niet, maar misschien na een gesprekje (ook al werd het waarschijnlijk niet zo´n heel lang gesprek) zou ze hem wel kennen.
Toen ze zich ging voor stellen keek hij aangenaam en nam haar hand aan. “Dante” zei hij. Ze had nog nooit van die naam gehoord, maar ze vond het wel een mooie naam dat moest ze toe geven. Ook al zou het er nogal raar zijn als ze dat nu tegen hem ging vertellen. En ze vond zich zelf op dit moment nogal raar en dat wilde ze het liefst graag verbergen. Ze keek even naar haar mobiel die trilde dat ze een nieuw appje had ontvangen. Maar het zou nogal dom zijn als ze nu op mobiel zou kijken terwijl ze nu Dante tegenover haar zat. Ze keek de jongen aan die zijn handen gekruist op de tafel legde en er lichtjes op leunde. Met een vriendelijk grijnsje op zijn lippen vroeg hij:“Ik heb je hier nog niet eerder gezien.. Jij bent waarschijnlijk een nieuwe student?” op een manier hoe hij dat vroeg dacht ze in haar hoofd of hij misschien een populair iemand was. Die na een gesprek in de cafetaria haar belachelijk zou gaan maken. Maar nader in zien kon ze beter nog geen vooroordelen maken over iemand die ze nog maar net kent. Ze was in ieder geval nu wel op haar hoede. En dat voelde ze ook wel aan haar mutatie, dat ze nu een beetje warmer werd. Het voelde net als de warmte die ontstaat bij een lucifer stokje tegen het doosje.
Maar daar kon ze nu niet te veel over nadenken, ze kon zich beter nadenken over het antwoord dat ze zou geven. Ook al hoefde ze daar niet al te lang over na te denken. “Ja, ik ben nieuw hier...” zei vriendelijk maar toch ook een beetje gespannen. Ze had haar zin nog niet afgemaakt, omdat ze echter nog niet wist wat ze verder nog moest zeggen. Ze vervolgde haar zin:“Zit je hier al lang op school?” ze kon nu zichzelf wel voor haar hoofd slaan, het was echt zo´n domme vraag! Natuurlijk zat hij hier al lang op school, anders zou hij tegen iedereen moeten zeggen: jij bent waarschijnlijk een nieuwe student?
Met een beschamend gezicht zei ze:“Sorry, ik ben niet echt heel slim.” Oké, erger kan gewoon niet meer. Ze voelde zich nu echt heel dom! Twee domme zinnen achter elkaar dat was nu gewoon echt het maximum. Dat hoopte ze tenminste. Ze keek van hem weg om haar rode wangentje van schaamte een beetje te bedekken. Ze hoopte dat Dante haar nu niet uit zou gaan lachen of vooroordelen gaat trekken van haar.

{Beetje kort, sorry }

Terwijl ze met haar hand haar gezicht wat op zei hield, luisterde ze naar de geschrokken reactie van Dante:“Ey, zeg dat niet over jezelf?” Voor een deel luchtte het haar wel op, maar voor ander deel van haar maakte het haar nogal ongemakkelijk. Ze wilde niet dat hij zou gaan denken dat ze heel erg onzeker is van zichzelf, want ze zit wel vol zelfvertrouwen. Maar als ze dat zou gaan zeggen zou het er waarschijnlijk heel arrogant en egoïstisch uit komen of overkomen.
Dat deed haar denken aan toen ze net in de inrichting zat, toen zeiden mensen ook dat ze arrogant was. Maar toen vroeg ze erom om zo genoemd te worden, want ze was alleen maar arrogant om het onzekere van haar omdat ze toen nieuw was te verbergen. Nu ze hier zat, wilde ze graag dat mensen over haar gingen zeggen dat ze heel vrijgevend is. Want dat was wie ze werkelijk was. En ook probeerde te zijn.
Ze keek weer naar Dante en zei:“Ik bedoelde eigenlijk dat het gewoon een rare vraag was die ik had gesteld.” Ze zei het een beetje met een glimlach om er voor te zorgen dat hij niet geschrokken hoefde te reageren. Ze wilde er eigenlijk ook wel achteraan zeggen dat ze wel slim is, maar dan zou hij haar waarschijnlijk uit lachen omdat het dan sarcastisch over zou komen. Maar ondanks dat het een rare domme vraag was gaf hij er toch antwoord op:“Ik zit hier al een maand of wat langer, zo nauw hou ik het niet bij.” Ze knikte, om duidelijk te maken dat ze het begreep. Want ja, wie zou er nou wel heel nauw bij houden hoelang hij/zij hier op school zou zitten?
Ze volgde Dante´s blik rond de cafetaria en behulpzaam zei hij:“Je raakt het wel snel gewend hier. De meeste mutanten hier zijn heel aardig, dus je hoeft niet zoveel zorgen te maken hoor.” Ze vond het aardig dat hij dat zei. Ook al was niet echt een praat mens, er zijn waarschijnlijk wel genoeg andere dingen die ze met andere mensen kan delen. Bijvoorbeeld een feest ofzo. “Ik hoop het, ik ben namelijk niet zo´n iemand die snel tegen iemand gaat praten.” zei ze oprecht. Ze hoopte niet dat hij zich nu schuldig ging voelen over wat ze zei dus snel zei ze erachter aan:“Maar om zo even een praatje te maken, vind ik niet erg.” Dat maakte haar zelf ook wel beter om zo even tegen iemand te zeggen. Het was namelijk ook de waarheid. Liegen deed ze niet, ze wist hoe erg het gevoel was als iemand tegen je loog. En ze had sindsdien nooit meer gelogen, alleen maar om andere mensen een beter gevoel te geven.
Ze keek even weg van Dante doordat haar mobiel heel erg begon te trillen. Ze keek naar de naam die haar belde ´mam&pap´. Daar had ze nu echt geen behoefte aan. Na 10 jaar geen contact gezocht wilde ze haar nu even op bellen?! Met vinger negeerde ze het gesprek en zei deels tegen haar zelf en deels tegen Dante:“Nooit gedaan, nooit opnemen.” haar stem klonk een beetje pissig. En dat was ze nu ook wel. Ze deed haar ogen dicht en probeerde haar mutatie onder controle te houden. Ze opende haar ogen en keek Dante recht aan. Ze probeerde weer een normaal relaxed glimlachje op te zetten, maar vanbinnen was ze nog lang niet relaxed.

Ze keek naar Dante die tevreden had gereageerd toen ze zei dat ze gewoon een rare vraag had gesteld. Ze vond het zo wel een leuk gesprek, ook al werd er nog niet zo heel veel verteld. Maar dit was gezelliger dan alleen zitten.

Toen ze merkte dat haar ouders haar wilde spreken en ze het gesprek af wees werd ze wat bozig in zich zelf. Ze had wat gemompeld wat Dante had gehoord. Ze probeerde zo goed mogelijk als ze kon had haar humeur te verbergen. Ze probeerde te blijven glimlachen toen hij voorzichtig voorstelde:“Als je wil, kan ik je wel van die rot emoties afhelpen?” in haar hoofd dacht ze: Shit! Hoe wist hij dat ze een slecht humeur had?! Was het omdat ze het gesprek af wees of doordat ze in zichzelf had zitten mompelen. Ook al had ze er normaal nooit geen probleem mee als mensen dat mee kregen. En hoe zou hij dat kunnen doen? Een beetje verbazend vroeg ze hem een tikkeltje bitchy maar ook nieuwsgierig:“Hoe wil je dat doen dan?” oké, nu had ze zichzelf verraden. Dus vervolgde ze er achter aan:“Niet dat ik dat wil of zo, maar gewoon uit nieuwsgierigheid.” Dat was voor de helft een leugen, want natuurlijk wilde ze van die rot emoties af. Wie wil dat nou niet? Maar op een of andere manier was ze bang dat het niet zo gaan werken. Ze was immers altijd al snel 'aangebrand' vanwege haar mutatie.

Ze keek in het rond en probeerde de vragen die in haar hoofd rond stormde weg te halen, want haar nu meer geïrriteerde maakte. Op dit soort momenten had ze echt een hekel aan haar mutatie. Ze wilde geen rot emoties hebben of snel boos worden. Ze wilde gewoon normaal zijn net als al andere mutanten. Die zagen er tenminste wel normale uit dan haar. Ze keek Dante weer aan, en ze gaf zich over. “Als het je het niet erg vind om die rot emoties weg te halen, zou ik dat graag willen.” zei ze. Ze klonk vastberaden en ook met wat blijdschap. Ze wachtte rustig af, want hij er op zou gaan zeggen.

Kelsey zat nog steeds een beetje te twijfelen of ze het aanbod van Dante aan moest nemen. Ze was bang dat ze straks zomaar uit het niets vuur begon te manipuleren. Terwijl Dante haar wilde helpen. Dante antwoordde op haar vraag toen ze vroeg hoe hij dat wilde doen, en zei:“Well, ik kan basically twee dingen proberen; of ik probeer je negatieve emoties weg te halen, zodat je weer helemaal leeg bent zeg maar, of ik kan je vol positieve emoties proppen zodat die de negatieve overstemmen” Dat bracht Kelsey aan het denken. En wist nou eerlijk gezegt niet wat ze moest doe. Negatieve weg of positieve er bij... terwijl ze even keek naar de tafel om goed na te denken grinnikte Dante en zei:“Want juah dat is wat ik kan en waarom ik hiero dus zit, op dit eiland dan.” Dat snapte ze nu. Zij was hier voor een hele andere reden, iets waar ze niet graag over praatte. Om te voorkomen dat ze die negatieve gedachtes er ook nog bij ging halen begon ze maar snel weer na te denken over zijn aan bod en wat hij er mee kon.
Er was alleen wel één probleempje bij alle twee de dingen; bij de negatieve weg halen zouden er waarschijnlijk wel weer snel negatieve bij komen en zat ze weer met het zelfde probleempje, en bij de positieve erbij zodat die de negatieve overstemmen zou ze waarschijnlijk hyperactief worden. En dan maakte van de cafetaria één grote feestruimte. Iets wat de mutanten hier waarschijnlijk nu geen zin in hadden.
Uiteindelijk was al snel bij de conclussie gekomen dat ze toch wel wilde dat die rot emoties weg gingen en vroeg aan Dante of hij het erg vond om ze weg te halen. Hij keek haar opgewekt aan. “Tuurlijk vind ik ´t niet erg, anders zou ik het niet voorstellen.” reageerde hij. “Maar op welke manier wil je dat ik ´t doe dan?” vroeg hij voor de zekerheid. Omdat ze bij allebij een ´probleempje had´ vroeg ze met een glimlachje:“nou, ik heb bij de eerste die je noemde het probleem dat de negatieve er weer bij komen en bij de tweede dat ik dan waarschijnlijk hyperactief word en hier een feesttent van ga maken...” Ze wist eerlijk gezegd nog steeds welke manier ze zou willlen. Ze keek even de cafetaria rond en keek toen Dante weer aan en vervolgde:“Als je wil mag jij ook wel kiezen, want ik zou het echt niet weten.” Eerlijker kon ze hierop niet zijn, alle twee de manieren zouden waarschijnlijk bij werkingen op haar hebben dus veel maakte het voor haar niet meer uit. En als hij er ook niet uit kwam zou ze gewoon random één kiezen of ze zou zeggen welke manier voor hem het makkelijkste was. Dan hoefde hij er ook niet zoveel moeite voor doen.

~geeft niet, de mijne duurde dit keer ook wel langer doordat ik het druk heb...~

Ze keek Dante aan die zelfverzekerd zei dat hij een idee had. Ze had geen idee welke van de twee manieren het zou worden. Dus een beetje twijfelachtig legde ze haar hand in de zijne. Haar huid voelde nu iets warmer aan; maar ze hoopte dat, wat hij ook ging doen, hem niet ging verbranden. Wat soms nog wel eens voor kan komen. Ze merkte dat de woede en irritatie wat af zakte wat eigenlijk best fijn was. Als ze nu nog een klein beetje rot emoties hield vond ze dat niet erg dat zou ze wel onder controle hebben samen met haar mutatie. Ze hoopte alleen dat ze niet veel zou merken van de rot emoties.

Ze voelde hoe ze rustiger werd in zichzelf. Ze sloot haar ogen en genoot er wat van. Ze had niet vaak dat ze kan genieten van rust en kalmte. Meestal als ze vrolijk was had ze zin in een energy shotje en dan een groot feest geven in de cafetaria. Maar nu had ze eerlijk gezegd niet echt zin in een feestje met alcohol; maar gewoon even rust. Ze wist eigenlijk niet eens of ze hier wel alcohol op school hadden...

Ze werd van haar gedachte gehaald door Dante die zachtjes tegen haar zei:“Zeuw, nu is er balans in je zelf.” Ze knikte, dat merkte ze ook wel. “De rest is aan jou.. Je kan nu zelf die vrolijkheid doen groeien, zodat je tenminste weet van waar het komt. Dat zou moeten werken voor zover ik weer.” zei hij met een glimlachje, terwijl hij haar hand weer los liet. Het duurde iets langer tot ze reageerde omdat ze nog steeds aan het genieten was met de kalmte en vrolijkheid. Ze had geen last meer van dat ze boos was. Met een glimlachje zei ze:“Dank je, het voelt zoveel fijner..” Dat laatste kwam een beetje stoned over, maar dat boeide nu niet. Hij wist namelijk wel dat ze niet stoned was, dus ze maakte zich er ook niet zoveel zorgen over. Ze keek hem aan zei met een grijns:“Hoe kan ik mijn redder bedanken?” Het was een beetje als grapje bedoeld, maar als er nu echt wat was dan zou ze dat doen.