~I´m not the who is weird~ {Dante Rivera}

De uitdrukking op haar gezicht zei hem goed genoeg dat het gewerkt had. Er was ook niet meer zoveel woede en irritatie in haar te vinden. Ze zag er veel relaxer uit, bijna alsof ze snel een jointje was gaan roken ofzo. Het was best grappig, elke keer als hij iemand op zo'n manier hielp dan was dit het resultaat. “Dank je, het voelt zoveel fijner..” Zei ze na een tijdje niks gezegd te hebben. Dante knikte met een glimlachje. "Graag gedaan hoor, ik ben blij dat het gewerkt heeft al bij al", Zei hij opgewekt. Zelf voelde hij zich ook een stuk opgewekter, maar dat was omdat het gevoel bij hem alleen maar versterkt werd doordat hij er zo hard op gefocust had de afgelopen minuten.

Toen zei Kelsey iets wat hij nooit verwacht had. Ze kaatste zijn woorden van een tijdje geleden gewoon weer terug. Sterk dat ze dat nog wist. “Hoe kan ik mijn redder bedanken?” Vroeg ze met een grijnsje. Dante grinnikte kort. "Deze keer was het gratis", Knipoogde hij vrolijk. "Nah, zolang je me maar belooft dat je die rotemoties niet meer laat de bovenhand nemen de komende dagen, als dat lukt", Vervolgde hij, waarna hij het restje van zijn appelsap leeg dronk, het flesje plat drukte en het dopje er weer op draaide. Daarna keek hij Kelsey wat verontschuldigend aan. "Well then, het was fijn je te ontmoeten.. Ik zie je nog wel", Zei hij, waarna hij op stond en de cafetaria uit liep. Dit hele ding had hem best moe gemaakt. De beslissing was daarom snel gemaakt.. Up to bed it was!