Don't shoot me with your arrows {& Rayan + Lorise}

Het had voor haar niet veel langer hoeven duren tot Rayan er voor had gekozen om met haar mee te gaan naar haar slaap kamer. De redenen waren wisselend. Door het gevoel dat ze had gekregen voor de jongen kon ze niet wachten tot ze haar handen verder over zijn lichaam zou krijgen, maar aan de andere kant wilde ze zich ook omkleden om verder op date met hem te gaan. Ze kende hem dan nog helemaal niet en ze wilde hem graag willen leren kennen. Ondanks de geruchten die ze had gehoord kon het haar vrij weinig schelen. Ze was tot over haar oren verliefd dat je bijna kon zeggen dat ze blind was geworden door de liefde die ze voelde voor hem. Hij was Rayan. De jongen die ze heeft leren kennen op de gang en waarbij ze bij elke aanraking meer intense gevoelens kreeg. Vreemde tintelingen die haar lichaam voelde en de glimlach die ze op haar lippen kreeg bij elk woord dat hij over zijn lippen had rollen. Het was alleen wel genoeg met alle lieve praatjes. Zonder dat hij er naar hoeven vragen was ze al overtuigd genoeg om hem mee te nemen naar haar kamer. In haar kamer had ze op een nogal verwachte manier haar handdoek van haar lichaam laten glijden, terwijl haar armen om zijn nek heen zaten. Er was niets of niemand die deze sfeer die in de kamer hing zou verpesten.

Om eerlijk te zijn werd ze steeds nieuwsgieriger wat hij zou doen als er een meisje zo voor hem stond. Ze verwachtte geen uitleg in woorden en haar ogen zeiden al genoeg dat ze voor alles in was. De grijns die op zijn gezicht breder werd zorgde er voor dat er iets ondeugends in haar ogen twinkelde. Ze voelde hoe hij zijn handen op zijn onderrug legde en ze dichter naar hem toe kwam. En toen gebeurde het. Het moment waar ze lang op had gewacht. Ze voelde hoe hij zijn lippen drukte op de hare. De kus was gretig, maar Lydia niet los. Nee, ze antwoordde er juist op. Van binnen voelde ze zich warmer voelen en voor even leek het wel alsof alles wat ze ooit in haar leven had gedaan geheel verdween. Ze ging met haar handen die nog altijd om zijn nek heen zaten door zijn haren, waarbij ze zich helemaal op liet gaan die kus. Uiteindelijk gleden haar handen naar zijn schouders over zijn buik tot aan de onderkant van zijn shirt, waarbij ze hielp om hem uit te trekken. Het enige nadeel was wel dat ze tegen haar zin in de kus moest los laten. “Het zou zonde zijn als deze vies zou worden, niet waar?” zei ze, nadat ze zijn shirt ook op de grond had gegooid. Lydia kwam weer dichter bij en drukte nog een kus op zijn lippen, terwijl ze uitdagend op zijn onderlip beet en hem vervolgens op haar bed duwde en op hem kwam.