Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: House 51 // new beginnings vr dec 01, 2017 12:08 am
Hello?
Het was niet eerlijk. Ze wilde niet weer opnieuw moeten verhuizen. Ze wilde niet weer moeten wennen aan een plek zo ver van huis. Op een plek tussen mensen die ze nauwelijks kende. Precies nu ze net een beetje op Genosha haar draai had gevonden, was Katie gedwongen om alles achter te laten. Ze had geeneens een koffer met kleding kunnen pakken om mee te nemen. Alleen haar knuffelolifant Ollie had ze kunnen grijpen voor haar broers binnen kwamen gestormd en haar meenamen.
Katie dacht dat er in eerste instantie gewoon een brand was uitgebroken, maar het duurde niet lang voor ze zich besefte dat het hier niet om een onschuldig brandje ging die geblust zou worden door brandweermannen. De plek die Katie net haar thuis begon te noemen, was verzwolgen door het vuur en ook van de vrolijke mensen die er eerst rondliepen was niets meer van over.
Het waren allemaal beelden die voorgoed op Katie's netvlies gebrand stonden. Beelden waar ze 's nachts wakker van bleef liggen. Het liefst wilde ze naar huis toe, maar thuis waren er ook mensen die het niet voor hadden met mutanten en het was geen geheim meer dat Katie er een was. Wat als ze daar ook met bommen gingen werpen? Katie zou het zichzelf nooit vergeven als haar familie iets overkwam. Ze wilde terug om hen te beschermen, maar haar ouders claimden dat het veiliger voor Katie was als ze naar Sundberg ging.
Gelukkig was ze niet helemaal alleen. Allen en Charlie gingen ook en gedurende de reis richting een land dat Zwitserland heette, had ze zichzelf zoveel mogelijk afgeleid door haar broers te helpen met het verzorgen van hun wonden. Ze mocht zelfs van de zusters helpen met het verzorgen van andere mutanten. Eerst had Katie het een beetje eng gevonden, maar na afloop was ze er nog meer van overtuigd om later dokter te worden.
Nu was de reis echter ten einde gekomen. Katie keek er van de ene kant naar uit om naar school te gaan zodat ze haar droom kon verwezenlijken, maar van de andere kant was ze nog maar elf lentes oud en vond ze het niets om helemaal alleen aan te moeten kloppen op de deur van haar nieuwe thuis. Ze hield haar knuffelolifant dan ook goed vast voor ze de deurbel ringde en zich afvroeg wie er open kwam doen.
Onderwerp: Re: House 51 // new beginnings wo dec 13, 2017 11:11 pm
Lorelei was als eerste aangekomen op het stoepje. Ze had aangebeld. Ze had ongeveer vijf minuten gewacht voordat ze nog een keer durfde aan te bellen – stel je toch eens voor dat er iemand binnen was die de deurbel al lang gehoord had. Ze wilde niet ongeduldig over komen. Uiteindelijk had ze terug moeten lopen, zeulend met haar tassen, om de sleutel op te halen. De onhandigheid waarmee dit gepaard ging was weer typisch iets voor Lorelei. Waarom ging niets in haar leven ooit soepel? Terwijl ze voor de tweede keer naar het huis toe liep vond ze zichzelf even heel zielig.
Ze stond even te worstelen om het slot te openen voor ze besloot haar tassen even neer te zetten. Maar uiteindelijk, uiteindelijk raakte ze binnen. Ze zette haar tassen voorzichtig neer in het halletje, op elkaar gestapeld. Het voelde verkeerd om de algemene ruimte in te nemen met haar spullen, al was er nog niemand anders aanwezig. Ze liep een rondje, voorzichtig om niets aan te raken. Na alles te hebben bekeken nam Lorelei plaats op de bank, al zat ze wel op het randje, zonder echt te ontspannen. Ok. Dit was het dan. Haar nieuwe thuis. Het voelde nog enigzins onwennig.
Toen de deurbel ging bleek ze even verwachtingsvol zitten, alsof er iemand anders open zou gaan doen. Maar dat was natuurlijk haar taak. Lorelei stond gauw op en haastte zich naar de deur toe. Ze kon de ander niet laten wachten! Vlug trok ze de deur open en piepte haar hoofd naar buiten. Daar zag ze een klein meisje staan. “Oh, hallo,” sprak Lorelei, nogal verrast. Ze opende deur verder en keek het meisje schattend aan. Wacht. Stom, stom, stom, natuurlijk kwamen de andere bewoners ook nog. Wie had ze anders verwacht aan de deur te zien, de postbode? Maar zo’n klein meisje? Het was toch even een gek idee. “Welkom, ik ben Lorelei,” vervolgde ze met een geforceerde vrolijkheid. Ze moest nog even aan het idee wennen. Bovendien kon het stukken erger dan een klein meisje met een knuffelbeest. “Wil je eh- binnen komen?“ Argh, zelfs met kinderen jaren jonger dan zij was ze nog zenuwachtig om iets verkeerds te zeggen.
Horace Finnegan
Class 3
Aantal berichten : 64
Character Profile Alias: Little Dog Age: 22 years Occupation: Teacher training for primary education
Onderwerp: Re: House 51 // new beginnings do dec 14, 2017 3:12 am
LITTLE DOG
Before chaos & the calm .
Nummer 51 was het huisnummer van wat zijn nieuwe stekkie zou worden. In een huis vol vrouwen, dus wat ging hij dan doen? Hij wilde graag met een genereus gebaar laten weten dat hij ze zou opvangen waar nodig, maar aankomen met Grease-posters, chickflicks, dorito's en maandverband, dat gaf hem weer zo'n reputatie van een soort van sassy gay vriend die zich enigszins op dat gebied comfortabel genoeg voelde om zich met ze te meten. En ondanks dat men wel al gauw dacht dat hij dit was omdat zijn mannelijkheid deels aan de kant werd gegooid als zijn eigenschap als big softie teveel aan de buitenwereld tentoon werd gesteld, was hij het niet. Gewoon een beetje te lief voor deze wereld. Vooral damesverband uit zijn tas toveren was weer typisch zoiets over the top. Zo - not done. Het is niet alsof je ze al jaren kent, Horace, je hebt zo nog niet eens gezíen. Ga het in de eerste plaats alsjeblieft al niet awkward maken. Alsof het dat verdorie al niet zal zijn.
En dus was hij met een paar franken op zak naar het winkelcentrum getuft om iets anders te halen, als een soort housewarming gift. Terwijl hij zijn motor voorreed en de snelheid terugklokte naar dertig kilometer per uur, bromde hij de straat met de talloze huisjes in. Hij kwakte met motortuig en al bijna opzij tegen een lantaarnpaal toen hij abrupt tot stilstand kwam, langs het stoeprandje mis stapte, maar gelukkig nog wel net op tijd zijn evenwicht kon bewaren. Deels kwam dat uit schrik, want- de deur van nummer 51 stond open. En.. er stonden mensen. Zijn nieuwe huisgenoten, gokte hij. Opeens was hij zich bewust van alles waar hij zich ook maar een beetje voor kon schamen. Zelfs zijn hoofd vond het nodig om allerlei gedachten binnen te halen die zijn gemoedsrust niet ten goede deed.
Hoe hij bijvoorbeeld wist dat zijn bruine lokken in coupe explosief gingen zitten als hij zijn helm af deed. Of hij zich vanochtend beter niet wat had kunnen scheren. Dat hij het een leuk vrijetijdsdingetje vond om op de raarste tijden ertussenuit te knijpen en op een verlaten plekje opgelaten in z'n eentje rond te dollen als hond, dat er dan werd gevraagd, 'waar is Horace?''geen idee' - en dat men aan het einde van een spoor van hondenpoten door het huis hem vervolgens dan uitgeput op zijn bed aantrof met zijn schoenen nog aan, de vloer bezaaid met van buiten mee naar binnen gesleepte aarde. Zijn lengte, natuurlijk; zelfs bij de meeste meiden kwam hij niet hoger dan hun sleutelbeen. En hoe ging het met douchen? Zijn hormonen waren niet aardig voor hem. Hij zou alleen al bij de gedachte van een naakte vrouw in de kamer ernaast zenuwachtig met een tappende voet op de rand van zijn bed zitten. Stel je voor dat de deur werd opengetrokken net als hij de douchecabine uit stapte, die kans zat er toch ruim in? Hij durfde zich dan zeker een week of drie niet te vertonen, met een donker dekentje over zijn hoofd getrokken bivakkerend in Kamp Horace. Nerveus schoof hij heen en weer over zijn zadel. Waar waren de papieren zakjes om in te hyperventileren als je ze nodig had.
Even was hij op zijn plekje aan de kant van de straat in twijfeling of hij met motor aan de hand casually aan zou komen lopen, of gewoon het opritje op te tuffen. Hij koos voor het laatste. Ergens was hij wel blij met die keuze, dan was hij te druk bezig met voorkomen geplet te worden terwijl hij zijn voertuig wegzette. Nog met een bilhelft half zittend op het zadel zag Horace opgelucht dat één van zijn huisgenootjes een jonger meisje was. Héhé. Dan golden zijn zorgen over gierende hormonen tenminste alleen bij de andere meid. Al maakte het daar niet veel beter op. Zijn kleine gedrongen lijf werd half in de bergruimte onder zijn zadel gepropt om er wat rotzooi uit te vissen - en daarna was het dan zover, oogcontact, kennismaking, socialisatie. Hij slikte een brok in zijn keel door, haalde een paar keer diep adem. 'Horace,' murmelde hij vanachter het mondstuk van zijn helm, een beetje houterig aan komen waggelend. 'Hoi! Ik eh- ik heb vast wat dingen meegebracht voor het huis.' Heel cool. Vooral met die berg aan spullen als een Jenga-torentje half boven je hoofd balancerend.
Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: Re: House 51 // new beginnings za dec 16, 2017 4:57 pm
Hello?
Katie had aangebeld en wachtte geduldig tot er open werd gedaan. Heel even dacht ze dat er misschien niemand thuis was en zij de eerste was, maar die gedachte bleek ongegrond toen ze wat geritsel hoorde aan de andere kant van de deurknop. Voor een moment werd Katie verblind door de witte gestalte die daar in de deuropening stond. Haar haar was wit, haar huid was wit en door het licht leken haar ogen een paarse gloed te bezitten. Ze had nog nooit zo iemand gezien en vond haar uiterlijk maar uiterst fascinerend. Mensen vonden haar rode haren bijzonder, maar echt bijzonder was het niet in Ierland. Dit meisje was pas bijzonder!
Katie was zo afgeleid door het meisje haar uiterlijk dat ze was vergeten dat staren ontzettend onbeleefd was en ze richtte haar ogen toen maar snel op de punten van haar versleten rode all-stars nadat de ander zich had voorgesteld. “Wil je eh- binnen komen?” Katie knikte bevestigend en stak haar hand met een licht verlegen lachje uit om ook zichzelf voor te stellen. Dat waren wel de manieren die ze uit huize Springs had meegenomen. Ze hield eigenlijk niet van fysiek contact, zoals kroelen door haar haar of wanneer ze ineens vanachter door een van haar broers de lucht in werd getild of haar moeder haar een bezorgde knuffel gaf, maar een handje geven ging nog wel.
“Ik ben Kati-“ begon Katie nadat ze haar hand had uitgestoken, maar ze kon haar zin nog niet eens afmaken of een geluid van een motor leidde haar af van hetgeen waar ze mee bezig was. Nog steeds met een hand uitstekend en de andere haar knuffelolifant omklemmend, wierp ze een blik over schouder naar achteren. Zou dat ook een huisgenoot zijn?
Ja, de stem leek toch echt tot hen te spreken toen deze zich voorstelde als Horace. Helemaal vergeten waar ze mee bezig was voor ze afgeleid raakte, richtte Katie zich tot de jongen en liet ook wederom nu het voorstellen achterwege. “Is dat jouw motor?” begon ze met een indrukwekkende toon in haar stem. Nu was ze pas echt gefascineerd. Voor ze Horace überhaupt de kans gaf om haar vraag te beantwoorden, vuurde ze in al haar enthousiasme de volgende vraag op hem af. “Kun je mij ook leren rijden?” Hoe cool zou dat zijn!
Onderwerp: Re: House 51 // new beginnings ma jan 01, 2018 2:30 pm
Ergens was ze blij dat ze zelf de eerste was geweest. Anders had ze waarschijnlijk tijdenlang voor de deur staan teuten voor ze durfde aan te bellen. Nu wisten haar kersverse huisgenootjes daar tenminste niet van. Toch voelde ze zich ongemakkelijk, al helemaal toen ze merkte dat het roodharige kind haar aanstaarde als een of andere rariteit. Rustig blijven. Dit was haar kans voor een nieuwe start, een nieuwe indruk. Een handdruk. Lorelei veegde zo onopvallend mogelijk haar hand langs haar rokje voordat ze die uit stak en Katie's hand schudde. Tot zo ver geen problemen.
Lorelei voelde haar hartslag nog een versnelling omhoog schieten toen een brommende motor hun pad op kwam rijden. Een voertuig dat Lorelei meteen associeerde met gevaarlijke figuren, ruige mannen in leren jassen met weinig goeds in de zin. Ze hield haar adem in een automatisme in, merkte dat ze klaar stond om de deur voor de neus van Katie dicht te smijten als het nodig was te vluchten. Lorelei was geen held die een klein meisje met gevaar voor eigen leven zou redden - ze zou het graag willen, zou graag zo'n goed en onzelfzuchtig persoon zijn, maar dat zat er gewoon niet in bij haar. Gelukkig - en vreemd genoeg - leek het figuur op de motor helemaal niet zo gevaarlijk. Sterker nog, hij was zo klein van stuk dat Lorelei even vreesde met twee kinderen opgescheept te ziten. Ze wist niet of haar hart dat aan zou kunnen.
Terwijl de jongen met een berg spullen aan kwam schuifelen, begon Katie vragen te stellen die nooit in Lorelei op zouden zijn gekomen. Wel had ze de deur nu volledig geopend en was ze zo ver naar buiten gestapt dat ze geheel zichtbaar was. Uit haar eerste indruk had ze geconcludeerd dat dit geen directe bedreiging kon vormen, meteen oordelend op zijn grootte. "Lorelei," stelde ze zichzelf ietwat schuchter voor, ze was bang het enthousiaste gesprek van Katie te verstoren, maar dwong zichzelf toch om zich erin te mengen. Ze kon deze kans om vriendschappen te sluiten niet mislopen. Met haar vingers kamde ze door haar witte lokken, zenuwachtig. "K-kan ik helpen met die spullen?" vroeg ze dan, hopend dat dat niet klonk alsof ze enkel gaf om de dingen die hij bij zich had. Ze wilde gewoon helpen.
Horace Finnegan
Class 3
Aantal berichten : 64
Character Profile Alias: Little Dog Age: 22 years Occupation: Teacher training for primary education
Onderwerp: Re: House 51 // new beginnings wo jan 03, 2018 2:09 pm
LITTLE DOG
Before chaos & the calm .
Zijn nieuwe huisgenoten waren een stuk minder intimiderend dan hij in eerste instantie had gedacht, en dat maakte dat er een piepklein gedeelte van de last van zijn schouders gleed. Zie je? Het was niet zo erg als dat het leek. Hij maakte de dingen altijd tien keer erger in zijn hoofd. En als hij dat niet deed, dan zorgde de rest van de wereld daar automatisch wel voor. Als je ook maar een beetje afweek van de rest moest je meer moeite doen om jezelf staande te houden, vergelijkbaar met zwakkere pups in een nestje. Maar vandaag was het leven hem even genadig. Hoopte hij.
Het kleinere meisje - dat moest Katie zijn - begon meteen tot hem te spreken, en Horace moest even een momentje tot zichzelf nemen om erop te kunnen reflecteren. Of het zijn motor was, met een dubbele dosis enthousiasme. Dat was het zeker; hij zat immers bovenop het zadel met zijn buttcushions. Maar Horace zou Horace niet zijn als hij er niet iets luchtigs van maakte. 'Even checken -' Een klein rondje om zijn motorvoertuig volgde, in zijn krakende leren jasje en helmpje, waarbij hij heel interessant de details van het al wat oudere beestje analyseerde. Hij klapte zelfs het vizier van zijn helm omhoog om zijn ietwat smoezelige voorvork beter te kunnen bekijken. En toen het concluderende antwoord, met een enthousiast opgestoken duim en een brede glimlach: 'Ja, die is van mij!' Wat viel er te zeggen? Hij hield evenveel van kinderen als dat hij van zeldzame comic books hield - en dat zei een hele hoop.
Veel uitgebreider kon hij zijn reactie niet maken, want Katie sprong direct over op de vraag of hij haar kon leren rijden. 'Hmm - ik weet het niet..,' begon hij quasi-peinzend, zijn ogen half toegeknepen terwijl hij het roodharige meisje van top tot teen bekeek, alsof hij aan het beoordelen was of ze wel goed genoeg was om ook maar in de búúrt van zijn motor te komen. Zonder oogcontact te verbreken zette hij langzaam zijn helm af, een beweging die heel geheimzinnig en beradend over had moeten komen, maar dit effect niet helemaal overbracht door zijn haar dat letterlijk floof was zodra zijn lokken uit de helm werden bevrijd. Zijn mond was verwrongen tot een grimas, want hij moest verdorie wel ontzettende moeite doen om niet in lachen uit te barsten om haar aandoenlijke verzoek. 'Je ziet er wel uit als iemand die geluidsbarrières doorbreekt en zwarte leren jasjes blitsend cool staan...,' vervolgde hij veelbelovend, intussen villain-y door zijn baardje strijkend. 'Als je niet te snel voor me gaat! En - als je iets ouder bent,' voegde hij er tenslotte met een wat verontschuldigende ondertoon aan toe, bang dat hij haar nu blij aan het maken was met een dode mus. Veiligheid voor alles! Het was misschien toch net iets te vroeg om haar al aan de gashendel van zijn motor te laten zitten, zelfs bij hem voor op het zadel waarbij hij haar zou begeleiden, op een verlaten parkeerplaats, op een slakkengangetje. Ja, zelfs dan. Hij kon nu al zeggen dat hij een zwak voor het jonge meisje voelde en het niet over zijn hart kon verkrijgen als er door zijn toedoen iets met haar gebeurde. Hij wilde een aai over haar bol geven, maar hield het voor nu maar op een brede glimlach. 'Maar je gaat wel een keertje mee achterop, toch?' vroeg hij hoopvol. 'Het is soms heel eenzaam en ik kan wel iemand gebruiken die de insecten voor me met zijn helm vangt.' Hij legde in een plagend en vriendschappelijk maneuver een arm om haar ranke schouders en nam haar mee naar de voordeur, nu heel duidelijk te zien dat de term 'fun-sized' honderd procent op hem sloeg doordat hij echt maar een paar koppen boven Katie uitstak. In dat geval moest hij even kijken voor een helm die haar goed paste en het liefst ook motorkleding in haar maat. Geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om haar zonder de juiste bescherming mee op een kleine toer door Sundberg te nemen. Misschien konden ze zelfs een piepklein helmpje voor haar knuffel regelen.
Nadat hij de tassen en spullen even bij de drempel had gedumpt, werd zijn aandacht getrokken door de schuchtere stem van zijn tweede huisgenoot. Het meisje had zich tot zover meer op de achtergrond gehouden - naar zijn gevoel - en nam nu de gelegenheid om zich voor te stellen als Lorelei. Horace kwam overeind met de bedoeling om ook haar zo goed en kwaad als het ging te overspoelen met een vriendelijk, warm welkom - maar zijn woorden vonden de weg naar zijn mond gewoon niet. Eigenlijk kon hij alleen maar een goede paar seconden staren. Wauw. Alles aan haar was zo maagdelijk wit, leek zo rein. Ze.. was echt een hele mooie meid. Een belichaming van een ijskoude zucht wind over sneeuwvelden. Zo'n excentriek model dat 'vreemd maar adembenemend' onder de loep legt. Of een albino-konijntje. Persoonlijk hield hij zich liever vast aan het albino-konijntje, dat vond hij het best passen bij haar lieve uitstraling. In het kader apart (maar alles probeerde tegenwoordig be different te schreeuwen, was dat niet zo?) en ze was wat mollig, misschien, maar nou en; hij was dat ook. Bij hem gaf het 'm het beeld als van een pudgy rondwaggelende teddybeer die soms even vergat hoe en waar hij zijn pluchen poten neer moest zetten doordat hij zich zo als een onbeholpen kluns voortbewoog op zijn korte benen - maar bij haar? Bij haar was er niets komisch aan. Alleen gratie. Niks mis met rondingen bij vrouwen! Stiekem hoopte hij oprecht dat ze niet werd lastiggevallen of erom werd gepest. Hij werd zelfs al een beetje boos als hij daaraan dacht. Hoe kon iemand nu niet zien dat ze beeldschoon was, op haar eigen manier. En die was in zijn opzicht vaak zelfs nog beter dan de gangbare manier. Ze bood heel vriendelijk aan of ze kon helpen met de spullen, een vraag die veel trager bij hem binnenkwam dan gewoonlijk. 'Eh -' Het was niet zo moeilijk om een eenvoudige zin te vormen, maar nu even wel. Hij stond er maar een beetje doezelig te staan, spelend met de rits van zijn motorjack. 'Nee joh, ga lekker naar binnen!' wist hij er uiteindelijk uit te persen. 'Het komt wel goed.' Als in een soort knullig overspronggedrag draaide hij een rondje om zijn as en plukte hij de spullen van de grond, ook gereed om hun nieuwe woning te betreden. Hij was nu bovendien de man des huizes dus het - oeps, niet over de deurmat struikelen - dus het lukte wel.
Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: Re: House 51 // new beginnings wo jan 03, 2018 8:38 pm
Hello?
Verwachtingsvol keek Katie de jongen -want man kon ze hem ondanks zijn volwassen motorvoertuig niet echt noemen?- smekend aan. Ze had hem gevraagd of de motor ook daadwerkelijk van hem was, maar eigenlijk was dat een vraag die ze natuurlijk zelf ook wel kon beantwoorden. Het was eigenlijk een inleidende vraag die leidde tot de meest belangrijke; of hij haar zou kunnen leren rijden. Zoveel scheelde ze immers niet qua lengte met hem en anders kon het stuur en zadel vast wel een tandje lager gezet worden.
Horace leek het ook wel voor zich te zien, maar helaas zag hij het toch net iets anders voor ogen dan Katie deed. Haar mondhoeken krulden zich teleurgesteld om en onbedoeld schoot zijn opmerking in het verkeerde keelgat. Ze vond zichzelf helemaal niet te jong. Of nou ja, ze had zich de afgelopen weken tenminste ouder gedragen dan ze daadwerkelijk was en had waarschijnlijk meer leed en verdriet gezien dan haar gemiddelde leeftijdsgenoot. Dan hoorde het er ook bij dat ze nu meer grote mensen dingen mocht doen toch?
Het voorstel om wel achterop bij hem te mogen, was dan ook een schrale troost voor het meisje. Ze wilde de pret echter niet bederven en glimlachte ingehouden terug toen hij een arm om haar schouders sloeg, zoals haar broers dat ook altijd deden wanneer ze haar op probeerde te vrolijken, en haar vervolgens richting de deur loosde. Katie passeerde Lorelei en haar ogen inspecteerden de ruimte. Wow. Was al die ruimte voor hun alleen? Ze kon het zich niet voorstellen.
Het was allemaal niet spiksplinternieuw, maar zo voelde alles wel. Het huis was nieuw voor haar, Sundberg was geen bekend terrein en ook haar huisgenoten waren twee nieuwe gezichten. Nog steeds een beetje versteld van de hele situatie wendde Katie zich tot Lorelei en Horace, zichzelf afvragend of dit allemaal ook net zo nieuw was voor hen als voor haar. “Waar komen jullie vandaan?” wilde ze dan ook weten. Ze was nu eenmaal nieuwsgierig aangelegd, en eigenlijk waren er 101 vragen die ze deze twee personen zou willen stellen, maar voor nu weerhield haar verlegenheid zich ervan om hen meteen het hemd van het lijf te vragen. Het was tenslotte een heel ander verhaal om een gesprek aan te knopen met mensen die overduidelijk een stuk ouder waren dan zij zelf was.
Onderwerp: Re: House 51 // new beginnings zo maa 11, 2018 10:37 am
Lorelei voelde zich een beetje een buitenstaander. Ze stond binnen in het gangetje, hield de deur open, hield een glimlach op haar gezicht om de zenuwen te verbergen. En had het gevoel dat ze er niet echt bij hoorde. Ze was niet zo goed in haar enthousiasme laten zien, zoals het roodharige meisje deed. Sterker nog, zo enthousiast was ze helemaal niet over de motorfiets. Het maakte haar alleen maar zenuwachtig, want erg veilig zag het er allemaal niet uit en iedereen kende de stereotypen over gure mannen op grommende motors. Die waren geen prettig gezelschap. Tot haar grote opluchting wees de jongeman subtiel het verzoek om motor-rijles af. Anders was ze straks de enige die dat soort dingen niet durfde.. Of straks zouden ze haar meevragen en dan durfde ze geen nee te zeggen. Brr, zij had liever een gewone fiets, zo'n leuk oma-geval versierd met bloemetjes. Gewoon, gezellig normaal.
Lorelei was voornamelijk bezig geweest met haar eigen gedachten over dit hele schouwspel, de vlugge neiging tot doemdenken was één van haar slechte eigenschappen, maar besloot zich er nu ook mee te bemoeien. Of nouja, bemoeien kon je het ook niet echt noemen, maar ze stelde zich in ieder geval voor. Wat tot een ademloze stilte leidde. Haar wangen vulden zich met lichtroze, bloed raasde door haar gezicht. Had ze- had ze iets verkeerd gezegd? Was het omdat ze hier alleen maar stond te staan, als een deurwachter, terwijl het toch ook hun huisje was? Zo had ze het helemaal niet bedoeld, natuurlijk, maar straks kwam het zo over.. Hij zei niets, terwijl hij tegen Katie zo vlot had staan babbelen. Naar haar keek hij alleen maar, met zijn chocobruine ogen. Ze werd er zenuwachtig van. Bood uiteindelijk hulp aan - ze stond echt niet alleen maar de deur vast te houden, ze kon helpen als dat nodig was. En niet om de spullen, maar omdat ze hem niet alles alleen wilde laten doen. Heus.
Maar het was niet nodig. Absoluut niet nodig. Waarom had ze ook gedacht dat haar hulp zou, eh, helpen. Dom. ''Oh- ohokay,'' stamelde Lorelei, maar toch voelde het alsof ze iéts moest doen om te zorgen dat hij makkelijker naar binnen kon. Dus stapte ze wel weer het gangetje in, waar ook Katie doorheen was gelopen naar hun knusse woonkamer, maar bleef daar nog even hangen om de doorgang voor hem te vergemakkelijken door de deur half open te houden. Zodra hij de deur door was zond ze hem een schuchter glimlachje -sorry dat ik toch hielp- en vluchtte de woonkamer in. Daar stond Katie al te wachten, met een verrukte blik op haar gezicht. Het was aandoenlijk om te zien hoe blij het meisje was, en tegelijkertijd kon Lorelei zich wel in die verwondering vinden.
''Genosha- natuurlijk.'' Ze beantwoordde Katie's vraag, maar bedacht zich onmiddelijk dat dat eigenlijk voor de hand lag. ''Maar oorspronkelijk kom ik uit Crossville, Tennessee, het eh oosten van de Verenigde Staten.'' Was dat dom on nog te specificeren? Lorelei wist enkel dat zij ontzettend slecht was in topografie, en bovendien was Amerika met al haar deelstaten misschien voor Horace en Katie onbekend terrein. ''Willen jullie iets drinken?'' vroeg ze dan - al was het meer een aanbod. ''Volgens mij hebben we thee en limonade staan,'' vervolgde ze met een verontschuldigende blik voor het karige aanbod. OOC: sorry voor de laatheid, maar ik vond dit topic te cute om niet alsnog te reageren c:
