Winterse koude werd door haar longen gejaagd en ze stond even stil bij het feit dat het bos prachtig was zo vroeg ’s ochtends, bedekt door een krakend laagje vorst en volledig stil. Elke pas die ze zette zorgde voor een geluid dat bijna even luid klonk als een geweerschot in de doodstille omgeving. Geen vogel die floot en geen dier dat bewoog rondom. Dat kon even goed te maken hebben met haar aanwezigheid tussen de bomen. Het was namelijk niet ongewoon dat sommige dieren zich stiller hielden in haar buurt, vooral de kleinere prooidieren, al was volledige stilte wel zeer uniek en iets dat ze al enige tijd niet meer meegemaakt had. Haar gedachten gleden even naar het verre verleden maar ze schudde het van zich af en stak het mede op de koude temperaturen. Haar schouders werden kort opgehaald en dat was het einde van die gedachtegang voor ze haar voeten weer een voor een voor zich plaatste. Het waren ochtenden als deze wanneer het merendeel van de mensen nog sliep en de tijd leek stil te staan dat ze het gevoel gaf dat ze wel degelijk leefde. Haar adem gleed voor haar uit en haar haar kracht woelde om haar heen – niet vrij, nooit vrij maar net los genoeg om haar te kalmeren. Ze nam de tijd om te genieten van de koude en de stilte voor Ruin met zijn grote pluizige staart en dieprode vacht tussen haar benen geraasd kwam en in een stapel bladeren dook. Een heldere lach verliet haar mond en ze liep kort achter hem aan om hem een speelse duw te geven en enkele bladeren op te schoppen. De vos leek wel door het dolle heen, zo vrolijk liep hij tussen de bomen door. Moesten mensen hem zien zouden ze misschien zelfs denken dat hondsdolheid van toepassing was maar War zelf wist beter.

Beide – zowel zij als Ruin, waren zeer bedrukt geweest de afgelopen als gevolg van iets dat beide voelden maar hun vinger – of poot, niet op konden plaatsen. Het was een zekere druk die om haar heen gehangen had en het had haar een uiterst ongemakkelijk gevoel gegeven dat ze sinds de eerste minuten al van zich af had probeerde te schudden. Om het ongemak een beetje van haar af te schudden had ze Ruin vroeg wakker gemaakt uit zijn schoonheidsslaapje die ochtend en had ze hem naar het bos genomen zodat beide eens konden loslaten. Zo vroeg op de ochtend was er geen kat te bespeuren in het bos en dan moest Riley niet continu haar best doen om haar kracht tot in het extreme te begrenzen, dan kon ze de riemen net dat kleine beetje lossen. Het was als het stretchen na een lange work out en het voelde fantastisch om gewoon even zichzelf te kunnen zijn. Het begrenzen van de hoeveelheid chaos die haar kleine lichaam bevatte vroeg ten alle tijden zeer veel energie en concentratie en soms was ze het verschrikkelijk beu om in te zitten met de mensheid en wou ze gewoon even – heel even, loslaten maar uiteindelijk besloot ze zich aan de regels te houden en de hoeveelheid oorlogsslachtoffers per eeuw te beperken. Haar oog volgde de rode wervelwind op de voet om te voorkomen dat hij – niet voor de eerste keer, vast zou komen te zitten in val of iets van die soort.

Een grinnik klonk tussen de ijskoude lucht wanneer Ruin zich op de grond rolde, recht sprong en rondjes draaide. Voor origineel een paard te zijn paste de roodkleurige zich perfect aan aan het leven als vos. Hij genoot van jagen en nog zo veel meer van spelen in zijn vossenvorm al wist Riley heus wel dat hij zijn paardenvorm ten alle tijden boven alles verkoos maar spelen in paardenvorm was veel te moeilijk en hij was net iets minder wendbaar wanneer hij een schofthoogte had van bijna één meter negentig dan wanneer hij amper tot boven haar knieën kwam. Zijn rode schim kwam voor de zoveelste keer langs haar benen geraasd terwijl ze nogmaals haar longen vulde met de kille lucht voor hij na elke rondjes tussen de bomen verdween. Het was daarna dat het haar verdacht stil leek te blijven tussen de bomen, geen geritsel van bladeren noch getik van zijn kleine pootjes tegen de grond. Bedenkelijk fronste ze haar wenkbrauwen voor ze haar pas iets versnelde terwijl ze door de bomen heen wandelde. Het was dan dat ze geluid opving en nog voor ze verder nadacht trok ze haar krachten meteen terug in haar lichaam tot ze niet meer voelbaar waren voor anderen en niet veel later kwam haar vos tegen haar benen gelopen alsof hij zojuist een beest gezien had dat vele keren groter was dan hijzelf.

You must never
confuse chaos for madness.

De rust was meteen verdwenen voor War en alle chaos die eerder onrustig om haar heen woelde was allemaal weer opgesloten binnen haar kleine lichaam. De eerste eeuwen of eerder de eerste millennia was de druk ondragelijk geweest en had ze geregeld een akkefietje veroorzaakt maar sinds men de jaren was beginnen tellen was ze verschrikkelijk goed geworden in het opsluiten en vasthouden van haar krachten. De rode furie had zonder enige duidelijke aanleiding een rechtstreeks pad in de richting van haar benen gevolgd en was er zonder afremmen tegen geknald. Dit leek misschien niet vreemd voor de gemiddelde persoon maar Ruin was van niets en niemand bang en zou nooit zo hard schrikken dat hij Riley niet zou opmerken. Zijn zwart-rode ogen werden op haar gericht en haar wenkbrauwen fronste nog meer dan ze eerder gedaan hadden, angst was zichtbaar en woelde door de felgekleurde blik van het dier en War liet haar ranke vingers lieftallig door zijn helrode vacht glijden. Ruin was zonder twijfel het machtigste paard van de vier die ze kende en dus zonder twijfel sterker dan eender welk dier dat aanwezig kon zijn in het bos. Die gedachte stelde haar niet echt gerust en het werkte nog minder geruststellend dat hij met een piepend geluid aan haar broekspijp trok wanneer ze in de richting wandelde waar hij vandaan kwam.

”Ruin, stop er mee,” mompelde ze in een taal lang vervlogen terwijl ze met haar hand naar zijn snuit zwaaide. Normaal gebruikte ze geen woorden om te communiceren met het wezen maar het leek nodig in die moment. Standvastig vervolgde ze haar weg door de bomen, nieuwsgierigheid groot en haar nood aan chaos nog vele groter. Enkel kwaad groter dan haar favoriete paard en zichzelf zou Ruin bang kunnen maken en waar kwaad was, was chaos, dat was iets dat ze lang geleden geleerd had. Ondanks zijn overduidelijke twijfels volgde de vos haar op de voet, zijn haren op zijn nek en rug rechtop en rode rook rondom hem aanwezig als teken dat hij elke moment kon shiften in iets groters moest het nodig blijken.

Tegen de tijd dat de kleine dame eindelijk door had dat ze Ruins waarschuwing serieus had moeten nemen was de verplaatsing van lucht boven haar hoofd duidelijk hoorbaar en stonden de kleine haartjes in haar hals kaarsrecht overeind. Er was maar één iemand of één iets dat dit effect kon hebben op elke cel en elk partikel chaos in haar lichaam en dat vermoeden werd snel bevestigd. Haar blik had ze kort omhooggericht tot de raven haar in het oog sprong en nog geen enkele tel later gleed die stem door de lucht, een stem die zo vele keren gegalmd had door haar hoofd in de afgelopen driehonderd jaren – misschien enkele meer of minder, en ze net zo vele keren genegeerd had, een stem die elk haartje op haar lichaam deed rechtstaan, een stem even koud of zelfs kouder als de omgeving waar ze zich in bevonden. Haar wenkbrauw schoot bijna uitdagend de hoogte in wanneer ze oogcontact maakten maar ze besloot de rebelse act nog een beetje achterwege te laten en richtte haar blik op grond, ”Death,” zei ze, stem glashelder en even glad als het dunne laagje ijs dat de grond bedekte met een zekere hoeveelheid respect in de klanken aanwezig. Het was echter niet omdat ze respect had voor de oudere voor haar dat ze haar ware karakter volledig achter slot en grendel kon steken. Haar blik gleed naar de vogel die zich ergens in de buurt bevond, ”Duif,” begroette ze hem met een scheve grijns.

Ruins angst was duidelijk voelbaar rond haar en ze plaatste haar hand op zijn hoofd om hem te kalmeren. War was misschien meer dan een hoofd kleiner dan de persoon recht tegenover haar maar er was absoluut geen reden om bang te zijn al was ze zeker dat hem drie eeuwen lang negeren niet in haar voordeel gespeeld had.Nu alle formaliteiten – of toch tot zo ver War zich bewust was, uit de weg waren richtte ze haar blik op naar de man die net als altijd trots en groot over haar over doemde. ”Lange tijd niet gezien, wat brengt jou hier?” vroeg ze op een luchtige toon terwijl Ruin zich verplaatste tot voor haar voeten en zich daar neerlegde. Hij was duidelijk niet van plan om haar de afstand tussen hen beide te laten overbruggen en in die moment voelde Riley ook nog niet meteen de neiging om dit te doen.

You must never
confuse chaos for madness.

De kalmte die stilaan verdwenen was uit haar lichaam de afgelopen dagen en de druk die in de plaats gekomen was werd allemaal duidelijk in die ene moment. Haar lichaam had automatisch gereageerd op de aanwezigheid van haar leider, een woord dat zelfs in haar hoofd spottend werd uitgesproken. War had respect voor Death maar niet omdat hij haar leider was, niet omdat de één of de andere grote chef besloten had dat ze minderwaardig was aan hem, ze had respect omdat hij ten alle tijden de kalmte wist te bewaren en de juiste beslissingen maakte. Hij was degene die hun bende ongeregeld enigszins op orde hield wanneer het belangrijk was en daarnaast was het een gegeven dat zij nu eenmaal nood had aan hem. Hij was degene die haar taak zo leuk maakte want wat zou een oorlog zijn zonder slachtoffers, ze gingen hand in hand en hoorden samen.

Haar weerbarstigheid was niet ongezien voorbijgegaan, daar was ze honderd procent zeker van nog voor ze haar blik naar de grond had gericht. Deaths blik was verstrengd en met haar blik nog naar de grond gericht kon ze een grijns niet onderdrukken terwijl ze zijn naam zei. Ze had perfect voorspeld dat het nog niet het moment was geweest voor spelletjes en had de gepaste hoeveelheid respect getoond voor ze haar blik opnieuw oprichtte. Maar naast de blik had ze heus ook wel gezien dat zijn linker mondhoek beweging had vertoond en wanneer ze opkeek was er een grijns op haar gezicht aanwezig. In het hele gezelschap werkte maar één ding echt op haar heupen en dat waren de zwarte kraaloogjes die spottend op haar gericht waren wat de spottende verwelkoming veroorzaakt had. De vogel verspilde geen tijd en spreidde instant zijn vleugels maar voor hij ook werkelijk vlucht kon werd hij teruggetrokken en even dacht Riley aan een tekenfilmpje dat ze gezien had waar de ogen even achterblijven wanneer iets snel verplaatst wordt. Hades zou nooit veranderen, zo licht geraakt en zo makkelijk te verleiden tot een beetje gekibbel en er was niets dat War liever deed dan op die lange tenen staan dansen. Deaths stem galmde door de lucht en een rilling gleed over haar rug terwijl ze haar wenkbrauwen eens kort optrok in de richting van het zwarte dier. De zwartharige mocht misschien lopen te grijnzen naar Deaths compagnon maar ze was eigenlijk wel blij dat het simpele woord niet op haar gericht was. Desalniettemin was ze nog aan het nagenieten van haar overwinning wanneer Death zijn blik op haar liet vallen en zijn hoofd schudde, met een vragende blik trok ze haar schouders op en liet ze haar handen mee omhoog gaan alsof ze geen idee had waarom de vogel zo reageerde.

In Wars hoofd was Ruin aan het overdrijven maar ze hield haar gedachten voor zichzelf en ze plaatste enkel haar hand op het pluizige hoofd. De rook die van hem af kwam wervelde rond haar arm alsof de minimale hoeveelheid chaos erin aanwezig automatisch tot haar aangetrokken was. Haar blik gleed over de persoon rechtover haar terwijl ze de chaos van Ruin in zich opnam. In het begin was de man angstaanjagend geweest, enkel en alleen al door zijn postuur, iets dat toen amper – om niet te zeggen nooit, voorkwam maar in moderne tijden kwam het steeds vaker en vaker voor. Net als dat van haar was zijn uiterlijk tijdloos en was er aan de basis niets veranderd, het vroeg echter enige aanpassing om gewend te raken aan de hoeveelheid inkt die de huid nu met zich meedroeg. Het was niets nieuws – voor Death toch niet, en zelfs zij had inkt in haar huid zitten maar de hoeveelheid was extensief al vond ze het wel perfect bij hem passen. Al zou Riley de allerlaatste zijn om te zeggen dat iets niets bij de man zou passen. De rook gleed zijn neus binnen en bij eender welke andere persoon of mutant had ze misschien subtiel iets gedaan om dat te voorkomen maar in Deaths geval glimlachte ze enkel wanneer hij grinnikte voor haar woorden haar mond verlieten.

Zijn stem was zoals altijd diep en droeg een zekere dreiging maar al waar War op die moment aan kon denken was een verschrikkelijk bijdehandse opmerking over donordonatie. Die opmerking besloot ze echter voor zichzelf te houden al kon ze zichzelf niet tegenhouden om hem rechtstreeks aan te kijken met een blik die het waarschijnlijk verraadde dat ze haar eigen antwoord binnenhield.

Death kwam een stap dichter en meteen stond Ruin opnieuw recht, dwars tussen hen in, tanden ontbloot en een trillende bovenlip. Men kon de angst in de vos steken maar een oude vos verleerde zijn streken niet en als er iets was dat Ruin altijd zou doen was het haar beschermen, tegen alles en iedereen. Zijn vingers klemde rond haar kin en met een simpele handbeweging maakte ze de vos duidelijk dat het niets was, haar bruine ogen werden zonder wegkijken gericht op Deaths groene. Wegkijken had in haar voordeel gespeeld maar confrontatie lag haar wel en intrigeerde haar, zijn woorden zwierven door de lucht en ze trok beide wenkbrauwen op net voor hij haar hardhandig wegduwde en afstand nam. Ruin ontspande meteen en besloot te testen hoe fel Hades werkelijk was door te schiften in een zeer donkerrode kraai en naar hem toe te huppelen. ”Wauw, wie heeft dat gedurft,” War zou nooit leren, zeker niet wanneer het op Death aankwam. Hij was de enige die zonder enige moeite haar leven kon beëindigen op exact die moment maar zij besloot haar grote mond open te trekken. ”Neen, sorry…” zei ze daarna op een verontschuldigende toon, ”…ik weet dat je mij bedoeld,” verduidelijkte ze zichzelf. ”Verbinding was slecht?” meldde ze hem vragend als uitleg. Ze had respect voor Death maar het was haar beslissing geweest om niet op hem te reageren, een beslissing die ze niet licht genomen had en die ze eigenlijk ook niet wou verklaren aan hem. In de tussentijd maakte Ruin er een spel van om zijn zwarte ’speelmaatje’ - en als je dat niet gelooft maakt hij je wel iets anders wijs, uit te dagen in de hoop een reactie los te werken.

You must never
confuse chaos for madness.

Haar grijns was werd feilloos opgemerkt door de andere persoon zelfs voor ze haar blik opnieuw oprichtte, hij had haar misschien in driehonderd jaar niet gezien maar hij kende haar nog steeds door en door. War wist dat dat het geval was, ze wist dat hij waarschijnlijk al x aantal stappen op voorhand kon denken en het was één van de redenen waarom ze zich telkens weer aangetrokken voelde tot hem. Daarnaast was het ook de reden waarom ze hem telkens weer probeerde te verrassen met haar rebels en uitbundig gedrag, ze wou die blik van irritatie zien verschijnen, liefst van al wou ze gewoon een gigantische barst veroorzaken in dat kille en kalme uiterlijk van hem. Even dacht ze irritatie op te merken maar het verscheen sneller dan ze het opmerkte dus was ze zeker dat ze het zich had ingebeeld, hij zou het haar heus zo makkelijk niet maken. Haar schouders gingen onschuldig de lucht in en zijn strenge stem galmde nogmaals door de koude lucht gemengd met het storende geluid dat de zwarte vogel produceerde. Voor even vroeg ze zich af hoe het zou voelen om haar zwaard door de kleine borstkas van het beest te duwen maar daarna richtte ze haar vals onschuldige blik opnieuw op Death die tegelijkertijd de vogel het zwijgen oplegde. ”Yes chief,” zei ze met net iets te veel sarcasme, al was het maar om hem te enerveren.

Chaos was iets speciaal en het had op iedereen een andere werking, zelfs binnen haar drie kompanen merkte ze een verschil op binnen hun reacties op de rode rook. Death was echter de enige die het inhaleerde alsof het een drug was waarvan hij ook werkelijk kon genieten. Ze voelde hoe zijn blik haar volgde, hij vertrouwde haar niet meer en dat gevoel was wederzijds. Haar afwezigheid had hem aan haar doen twijfelen en haar gevoelens hadden aan haar vertrouwen geknaagd maar onderliggend was die band die duizenden jaren oud was en een kleine driehonderd jaar kon daaraan niets veranderen. ”Neen,” het woord verliet voorzichtig haar mond, ze wist waarom hij de vos wegduwde en zelf voelde ze zich ook ongemakkelijk bij het feit dat Ruin zich vijandig opstelde naar Death maar hij had op geen enkele manier het recht om haar paard op zijn plek te zetten. Dat deed ze zelf, zoals ze duidelijk maakte met een eenvoudige handbeweging. Moest het iemand anders geweest zijn dan Death zelfs Famine of Pesti, die hun been was zonder pardon met een simpele zwaai ontdaan van hun lichaam maar ze had nog voldoende respect en misschien enige angst voor de man voor haar om haar zwaard achterwege te laten. Met intense concentratie behield ze chaos vanbinnen terwijl ze hem recht bleef aankijken, zijn gezichtsuitdrukking bleef strak zonder enige spier die gewillig was om zich te ontspannen.

Ruin kakelde terwijl hij op de zwarte vogel af huppelde alsof hij de wateren wou testen, wou kijken hoe prikkelbaar Hades precies was en nog voor War een humoristische opmerking over de vogels kon maken klonk een serieuze waarschuwing door de lucht. De rode veren van het wezen bewogen even voor hij weer met een schel geluid in de richting van de raaf ging. De druk van de woorden weerklonken even goed op haar en ze wist dat het een meer algemene waarschuwing was geweest maar ze schudde het van haar af, het was niet alsof hij haar nog nooit gewaarschuwd had en de meeste van die keren had ze hem genegeerd. Millennia later liep ze nog steeds rond op de ronde planeet die men de aarde noemde dus ze was vrij zeker dat ze zich wel wat strikes kon veroorloven. Zijn woorden deden alle haren op haar armen en in haar hals kaarsrecht overeind staan en de klanken van de uitgestorven taal klonken als thuiskomen na een uiterst lange afwezigheid, warm in tegendeel tot de kilte waarmee ze uitgesproken werden. ”Tijden veranderen,” beantwoordde ze in diezelfde oude taal, haar tong voelde onwennig in het opnemen van de woorden. Waar voelde zijn aanwezigheid rond haar veranderen en ze vroeg zich plots af hoe het zowel haar als Ruin ontgaan was dat het zijn druk was die ze rond hen hadden gevoeld dagen eerder. De aanwezigheid van de dood was iets dat door vele mensen was omschreven door de geschiedenis heen, en via verschillende media. Sommige waren waar, anderen waren zeer geromantiseerd en nog anderen waren ronduit leugens maar één ding hadden ze allemaal correct. Zijn aanwezigheid was alles overheersend en de kleinste verplaatsing van zijn ledematen was voelbaar in de atmosfeer rondom hen.
Jammer genoeg voor hen hadden ze haar nog nodig en jammer genoeg voor haar was angst haar vreemd, zelfs oog in oog met Death. Ze draaide zich om en moest haar nek in een zeer ongemakkelijke scherpe hoek houden om naar hem op te kijken. Het was nogmaals een vorm van weerbarstigheid van haar kant maar aan de andere kant haatte ze het om een gesprek te voeren terwijl de andere persoon achter haar stond. Het gaf hen de mogelijkheid om een aanval in te zetten zonder dat men ervan op de hoogte was, en dat leek precies het signaal te zijn dat hij haar wou geven wanneer zijn vingers om haar ranke schouder sloten. ”Je kan ook gewoon zeggen dat je mij gemist hebt,” zei ze met een opgewekte glimlach en een zeker plezier in haar stem. Rebellie en tegenspraak waren de woorden die ze beter op haar lichaam had laten tatoeëren besefte ze terwijl ze met een brede grijns opkeek naar de brede man voor haar. ”Dat je mij zo miste dat je me persoonlijk bent komen zoeken had ik echter niet verwacht,” plaagde ze verder terwijl ze stilaan de begrenzingen van haar krachten wat loste. Ze had namelijk geen zin om in het bijzijn van Death energie te verspillen terwijl ze wist dat het helemaal niet uitmaakte aangezien hij haar best wel aankon. ”Ik zal proberen me nu wat te gedragen,” meldde ze uiteindelijk met een grijns die duidelijk liet blijken dat ze enkel zou proberen voor enkele seconden voor ze die missie zou gaan opgeven.

Naast hen begon het gekibbel tussen de twee vogels een hoogtepunt te bereiken en zelfs zij begon het geroep van beide beu te worden. Deaths woorden galmden tussen de bomen en niet enkel Hades leek negatief te reageren maar ook Ruin verging in een hele wolk rook om vervolgens de grond te raken met vier hoeven en honderden keren groter dan zijn vorige vorm. Of hij geschrokken was van de reactie of gewoon wou laten zien dat hij niet wou dat er naar hem geroepen werd liet War op die moment liever in het midden. ”Show off,” mompelde War met een grijns voor ze met een simpele knik aangaf dat het niets was en voor men het wist zat er weer een vogel waar voorheen een hoef gestaan had. Ze voelde zijn blik weer branden op haar gezicht en voor de zoveelste keer richtte ze haar blik op hem, ”Jaren staan je goed, al denk ik wel dat je een rimpel bijgekregen hebt,” zei ze met een charmante glimlach terwijl ze wees naar één van zijn ooghoeken. ”Alle complimentjes aan de kant, waarom nu ineens?” het haalde niet uit van er op te blijven wachten, ze wist dat er een reden was waarom hij haar was komen zoeken, bewust of onbewust. Ze kon enkel niet precies zeggen waarom, had het te maken met de mutantenoorlog? Want ondanks het feit dat ze er mateloos van genoot, zat zij daar voor niets tussen of was hij hier enkel om haar te controleren.

You must never
confuse chaos for madness.

Hij keek dwars door haar, ze voelde het op de manier waarop zijn blik op haar gericht was, ze voelde het aan de atmosfeer die rond hen hing. Het was alsof er niets was dat ze van hem kon verbergen zelfs al was het eeuwen geleden dat ze elkaar gezien hadden, ze voelde zich bijna kwetsbaar met die kennis in haar handen. Maar terwijl haar onschuldige blik op zijn stoïcijns koude masker gericht werd wist ze goed dat dat voor beide kanten telde. Net als hij dwars door haar heen keek, merkte zij elke vertrekking van elke onderliggende spier op en wist ze het perfect te analyseren. Roestig was wel een woord dat bij haar van toepassing was op die vaardigheid van haar en hij maakte het er niet makkelijker op door zijn ijzige schild in plaats te houden. Haar worden klonken glashelder en ze kon zichzelf nog net tegenhouden van een strak hand tegen haar voorhoofd te plaatsen en haar hielen tegen elkaar te klikken. Iets dat de krijgers in de meer moderne tijden waren beginnen doen en iets dat voor haar meer leek op een slechte grap dan een teken van respect maar desalniettemin was het voeder voor haar rebelse kant en voor toekomstige grappen. Haar chaos resoneerde met hem op een manier dat met geen andere viel te vergelijken, Pestillence reisde mee op haar verwondingen en werd aangetrokken door haar rode rook, en Famine en zij werkten in een zekere wisselwerking, maar Death was veel sterker gelinkt aan haar – en zij aan hem, en ze kon bijna voelen hoe de ijzersterke stof zich verspreidde door zijn cellen.

Dankbaarheid was wat hij probeerde over te brengen maar elke spiervezel in haar lichaam stond strakgespannen van achterdocht en de wil haar zwaard tegen zijn hals te plaatsen. Niet omdat ze vond dat hij ten onrechte gereageerd had, want vijandigheid werd simpelweg niet getolereerd, niet tegenover haar noch tegenover één van de anderen. Wel omdat hij zijn macht probeerde te uiten door zich te keren tegen haar paard en als er iets was dat ze haatte was het dat anderen Ruin terecht wezen. Desondanks hield ze zich bij haar besluit er niet op in te gaan en minimaal te knikken als teken dat ze het geregistreerd had, ze waren beiden reeds genoeg op hun hoede van elkaar en dat was niet iets dat ze hem noch zichzelf kon kwalijk nemen. Dat betekende echter niet dat ze in het hete vuur wou gaan blazen om het zo aan te wakkeren maar op zijn beurt betekende dat niet dat ze haar rebelse kant onder stoelen of banken zou gaan steken. Ruin leek hetzelfde te denken terwijl hij zijn tocht in de richting van de raaf verderzette met een hele hoop gekrijs. Het geluid dat de rode vogel maakte leek echter veel luider dan het werkelijk was doordat het gehele bos muisstil was, een kenmerk dat perfect viel te verklaren nu ze wist dat Death in de nabijheid was want welk dier durfde zich te verroeren wanneer ze de dood nabij voelden. De dieren die nu niet durfden te bewegen zouden binnen de kortste keren toch oog in oog staan want dat was wat er gebeurde, tijd tikte genadeloos door en de wereld bleef continu veranderen, evolueren. Zijn grinnik botste tegen de kille lucht zoals twee gletsjers en worden gleden traag over zijn lippen waarbij elke klank een zeker gewicht met zich meedroeg en ze bevestigde zijn statement met een simpele, ”Dat zullen ze altijd doen,” een waarheid die ze beiden konden bevestigen.

Het geluid dat zijn mond verliet als reactie op haar speelse opmerking was luid en hard en sarcastisch, iets dat haar niet ontging, zeker niet wanneer de woorden datzelfde sarcasme met zich meedroegen. Haar hoofd kantelde – onschuldig, speels, wetend, niet wetend wat er precies zo slecht was aan de Spaanse griep of de Eerste Wereldoorlog – als ze het zich goed herinnerde. ”Ah, de twintigste eeuw, wat een tijd,” mompelde ze bijna nostalgisch met een grijns die verklapte dat ze trots was op haar werk, al was ze nog steeds even blij dat ze haar hand niet in het vuur gestoken had voor de sequel. Een tweede opmerking lag op het puntje van haar tong maar ze besloot om hem voor zichzelf te houden eenmaal ze de sfeer aanvoelde. De man die over haar over torende was duidelijk niet in de stemming voor enkele felicitaties over Pestis werk. Hij verduidelijkte zijn komst en nogmaals onderdrukte ze de neiging om een treiterend gezicht in zijn richting te trekken, ”Ach, monopoly – zeker een strategische versie, is nog zo leuk,” beantwoordde ze hem met een speelse ondertoon waarvan ze hoopte dat die de kille lucht rondom hen – veroorzaakt door de brunet achter haar, zou opwarmen. Haar andere opmerking werden genegeerd, een vaak gebruikte tactiek die hij maar al te graag toepaste aangezien het betekende dat hij minder sociaal contact moest aangaan. Desondanks beloofde ze hem dat ze zich zou gaan gedragen al vermeldde ze er niet bij wanneer deze belofte zou vervallen. Ondanks het feit dat ze zich ongemakkelijk voelde in zijn nabijheid, voelde haar kracht zich opperbest, kleine dwarrelende lijntjes rood gleden over haar huid en rondom voor ze weer even zacht verdwenen als ze gekomen waren. Het was reeds decennia geleden dat ze haar kracht gewoon, zonder begrenzing had laten zijn wat het was en zowel zij als de chaos rondom leken ervan te genieten.

Het rode paard, vuur, chaos, hij had vele namen gedagen maar zijn werkelijke gedaante was verschrikkelijk imposant en een appreciërende glimlach gleed over haar gezicht. Bijna een halve meter stak hij boven haar uit met dieprode glanzende vacht en manen die bijna bloedrood leken te zijn in het zonlicht met een hoofd dat intellect verraadde. Enkele littekens staken wit af tegen zijn vacht maar hij droeg ze met de trots die verwacht werd van een strijdros, iets dat haar telkens opviel wanneer Ruin zich eens vertoonde in zijn originele vorm. Wat haar ook opviel was de grijns die Deaths gezicht beklede, bijna sierde, op de moment dat de hoeven de grond geraakt hadden. Het vale paard, Despair voor de vrienden dacht Riley even sarcastisch bij de gedacht aan het nonchalante zure karakter van het dier, was iets unieks maar het was duidelijk dat zelfs diens eigenaar niet onaangeraakt bleef door de verschijning voor hen. Ruins hoofd bewoog enkele keren robuust op en neer en zijn voorpluk vloog naar de andere kant op rode ogen tevoorschijn te toveren als reactie op de woorden die klonken als lonkende duisternis. Vleugels klonken opnieuw en de rode kraai landde op de grond voor hij zijn aandacht richtte op zijn oude speelkameraad - al dacht Hades zelf daar anders over. Haar mopje leek de sfeer losser te maken, voor even toch, voor hij de nadruk legde op de lengte van haar afwezigheid. Een simpele ”Hmmmm,” liet ze tussen hun inzweven voor ze haar vraag uitsprak, meteen wist ze dat ze daar de bal liet vallen en haar woorden waren nog niet koud of woorden kwamen als een bataljon dat allen tegelijkertijd vuurde. Zijn zachte blik – waarmee hij begonnen was, veranderde in een strenge vorm die elke normale tiener zou doen bibberen in haar of zijn schoenen als een rietje en zijn stem werd luider en sterker met elk woord dat uitgesproken werd. Ze liet hem uitrazen, zachte glimlach en charmante blik rustend op haar gezicht.

Hades vloog op en landde in de boom op dezelfde moment dat een wolk rook aan haar voeten de vorm aannam van een vos, opnieuw beschermend – maar deze keer rustiger, tussen haar en Death in. ”Ik heb Famine inderdaad enkele keren gezien,” beantwoordde ze zijn laatste melding, ze wist dat ze met vier waren maar sommigen wou ze liever niet onder ogen komen en dat was ook het plan geweest voor de vierde maar die was ze per ongeluk tegen het lijf gelopen en daarna was het een wederkerende tendens geworden. ”Rebels vind ik toch wel een groot woord, eerder avontuurlijk?” begon ze haar wederantwoord. Ze wist goed genoeg dat ze een nagel aan zijn doodskist kon zijn en was maar ergens hoopte ze dat er resterende affectie aanwezig was ergens binnenin het ijsbeeld dat men de Dood noemde. ”Trouwens, moesten we allemaal een deel van jou zijn zou je je vast vervelen,” vervolgde ze met een geïntrigeerde blik, want als ze eerlijk was moest ze misschien toch toegeven dat de robuuste kerel voor haar niet de meest boeiende persoon in hun gezelschap was, iets dat haar wederom deed nadenken over haar affecties en of die al dan niet op de juiste persoon gericht waren. ”Je hebt me nu gevonden en ik zal me proberen te gedragen naar de opgelegde regels,” mopperde ze uiteindelijk met duidelijke tegenzin in haar stem. ”Zal ik dan nu even wat zeggen?” vroeg ze hem terwijl ze haar zin afsloot met de naam waarmee ze hem origineel had leren kennen, ”Ik heb jou – en je gezaag, wel degelijk gemist, begon ze terwijl ze enkele klopjes op zijn schouder gaf, ”Heel misschien heb ik zelfs Hades gemist” meldde ze – iets dat niet persé gelogen was maar eerder wat overdreven simpelweg om hem te ergeren. ”Hoe is het trouwens met mijn favoriete zuurpruim? Nog steeds even verveeld in het leven?” vroeg ze vervolgens doelend op zijn andere compagnon met een brede grijns.

You must never
confuse chaos for madness.