Nightly exploration [Met chars van Rosa en Caro]

Met vermoeide, maar wijd opengesperde ogen scande ze de straat van links naar rechts. De straat was gelukkig leeg en het maakte niet uit dat Sareth haar omgeving amper registreerde, maar als er wél verkeer was geweest, was het waarschijnlijk rampzaliger afgelopen. Ze kon niet slapen – inmiddels al drie nachten niet – en was na twee uur plafonddienst haar bed weer uit gekropen. Dat ze niet kon slapen was volledig haar eigen schuld en dus had ze hier hardop nog geen klacht over geuit, maar in stilte was ze er helemaal klaar mee. Hoewel ‘don’t get high on your own supply’ een welbekende regel was, was Sareth de afgelopen dagen een koningin geweest in het breken van deze regel. Ze had zoveel van haar eigen troep naar binnen gewerkt dat niet alleen slapen niet meer ging, maar wakker blijven net zo min. Helder nadenken was al helemaal onmogelijk.

Het leek erop dat geen van haar huisgenoten thuis waren, en nu was ze ineens alleen thuis, zonder slaap, huisgenoten of ander tijdverdrijf. Ze had zichzelf in een of andere zwarte yogapants gehesen – Sareth sportte niet eens – en zich laten verdrinken in een oversized zwarte hoodie die niet van haar was, maar van één van haar huisgenoten. Vervolgens was ze, een sigaret al in haar mond, de deur uitgegaan met in haar rugtas een flesje water, een broodtrommeltje met hierin haar stash, haar sigaretten en een aansteker. Meer had een mens niet nodig.

En nu was ze dus onderweg naar wist-zij-veel-waar en stak ze de zoveelste straat over zonder écht op te letten waar ze was. Haar oude, afgetrapte Dr Martens – mogelijk het enige paar platte schoenen dat ze had – hingen wat los rond haar voeten, waardoor ze bij iedere stap leek te sloffen. Aan de overkant van de straat richtte ze haar met donkere kringen omrande ogen op naar een bijzonder toevallig geplaatste plattegrond. Met de lange, zwarte nagel van haar wijsvinger gleed ze over het bord, op zoek naar de plek waar ze nu was. Deze vond ze na een onnodig lange tijd onder de grote letters ‘U BENT HIER.’ Haar wenkbrauwen vormden in een diepe frons, want ‘HIER’ was wel belachelijk ver buiten het stadscentrum. Nu pas keek ze voor het eerst om zich heen. Het was bijna bespottelijk hoe weinig ze van haar omgeving herkende. De huizen stonden vele malen verder uit elkaar dan de op elkaar gedrukte woningen in het centrum, en in de verte dacht ze zelfs velden en bossen te zien. Ze viste haar telefoon uit de grote buidelzak van de trui die zowel van Dante als van Christian had kunnen zijn, en kwam tot de ontdekking dat ze al een goede twee uur doelloos aan het wandelen was. Tijd voor een doel dus. Met behulp van de plattegrond besloot ze dat, nu ze zover was gekomen, het ook prima te doen was om dan maar helemaal naar de bossen te lopen. Ze kon ze immers al zien, dus hoe ver kon het nog zijn?

Zes peuken. Zes peuken, acht slokjes water en een sleutelpuntje. Zo ver kon het nog zijn tot ze haar bestemming had bereikt. Onderweg naar het bos was ze iets tegengekomen wat haar plotseling veel interessanter leek dan haar oorspronkelijke doel. Een groot, vervallen huis, bovenop een heuvel. Van onderaan de heuvel had ze een tijdje staan kijken naar het gigantische gevaarte en de voor- en nadelen tegen elkaar af gewogen. Gezien haar brein de logica achterwege had gelaten, waren de meest reële negatieve kanten (het huis kon instorten, niemand wist waar ze was, haar telefoon had nog zo’n 20 procent, ze was alleen) niet eens bij haar opgekomen. Al wat ze zag was een geweldig tijdverdrijf en, hoewel ze niet kon ontkennen dat ze behoorlijk bang was om het donkere pand te betreden, besloot ze dat deze angst haar in ieder geval voor nu misschien wat alerter kon maken.

En zo was het dat ze nu voorzichtig een duwtje gaf tegen de versleten deur, die bij haar aankomst al een klein stukje open hing. De deur kraakte zachtjes, maar het gepiep was genoeg om haar hart als een razende in haar keel te laten kloppen. Met grote ogen keek ze de duisternis in. Uit de zak van haar trui pakte ze opnieuw haar telefoon, deze keer om de zaklamp aan te schuiven en hiermee de ruimte in de schijnen. Letterlijk alles was bedekt met een dikke laag stof. De vloer was bedekt met een schaakpatroon aan zwart witte tegeltjes, en de muren waren met een oud bloemetjespatroon behangen dat hier en daar was losgetrokken. Om haar zenuwen te onderdrukken, ademde ze eenmaal diep in, maar de vele stofdeeltjes kriebelden in haar neus en ze deed haar best om een niesbui te onderdrukken.

Met haar vrije hand diep weggetrokken in haar mouw bedekte ze haar neus en mond. Op deze manier bewoog ze als zwarte schim naar de deur aan het einde van de gang. Maar bij het horen van een plotseling geluid, stond ze abrupt doodstil. Ze ademde diep in, toen weer uit, en luisterde. Een tweede geluid bleef uit en Sareth vervloekte zichzelf terwijl ze in plaats van terug naar buiten, haar tocht verder voortzette. Het was vast niks.

Ze deed haar best om zo min mogelijk geluid te maken. De adrenaline die door haar lijf gierde én het feit dat ze al drie dagen zonder slaap ging, maakten dit echter een onmogelijke opgave. Ze was in de woonkamer beland, waar ze afgeleid was geraakt door de lijsten aan de muur. Met de mouw van de trui had ze het stof proberen weg te vegen. In haar onoplettendheid was ze met haar heup tegen een wankel kastje aangekomen. Hierop hadden een kandelaar en een al kapotte vaas gestaan, waarvan een aantal scherven nu op de grond donderden. De kandelaar kon ze nog net op tijd redden, maar ook deze maakte een doffe klap op het moment dat hij op het houten tafelblad viel. Met trillende handen scheen ze het licht op de grond, om de schade op te nemen, en opnieuw bleef ze lange tijd stil, in de hoop dat een reactie op het geluid uit zou blijven als bevestiging dat ze hier alleen was. De stilte werd alleen doorbroken door haar eigen, haperende ademhaling.

Ze bedacht zich dat ze de kandelaar nu best bij zich kon houden. Het zware metaal gaf haar een veilig gevoel en als ze écht alleen was, dan was er niemand die haar kon uitlachen om haar trieste weapon of choice – of het feit dat ze überhaupt met een ‘wapen’ door een verlaten huis banjerde. En als er wel iemand was, wel, dan kon ze zich in ieder geval verdedigen. Het leek haar niet dat de mensen die je rond dit uur op een dergelijke plek tegen kwam modelburgers waren.

Nu bewapend schuifelde ze verder, de woonkamer door, richting de enige andere deur die ze had gezien. De deur stond nog open, en Sareth bewoog voorzichtig langs de muren, om zich naast de deur tegen de wand te plakken. Hoewel ze weinig reden had om zo voorzichtig te doen, gaf het haar een veilig gevoel. Ze stak haar hoofd om het hoekje en keek te ruimte rond. In de eerste instantie dacht ze niets te zien. Toen hoorde ze iets. Een geluid. Ademen. Met een ruk draaide ze haar hoofd naar de plek waar dit geluid vandaan kwam, en ze wist nog net een gil te reduceren naar een piepend geluidje toen de bron wel héél dichtbij bleek. 

De bron van het geluid had een stap achteruit en schoot in de lach. De schrik en adrenaline die nog door haar lichaam gierden maakten dat ze hem alleen maar verward aan kon kijken. Wat was er in hemelsnaam grappig? Hij had zijn handen omhoog gedaan, zijn blik op haar hand. Terwijl ze hem uitmaakte voor klootzak, volgde ze zijn blik om in haar hand de kandelaar te treffen. In een reflex had ze hier een gebaar mee gemaakt – een reflex die zo zwak was geweest dat ze er nog geen vlieg mee kwaad had kunnen doen, laat staan een daadwerkelijk mens, een redelijk lange man, welteverstaan. In het duister van het huis leken zijn donkere ogen nog donkerder. Een stoppelbaardje, een strakke kaaklijn. Ze liet de kandelaar zakken en stond zichzelf toe iets te ontspannen, een soort opgeluchte zucht ontsnappend.
 
“Sorry, ik wilde je niet laten schrikken,” sprak hij. “Maar ik moet zeggen dat ik absoluut niet verwacht had hier op gezelschap te stuiten.” Vervolgens knikte hij naar de kandelaar die ze zojuist van een val had gered en die nu diende als haar ‘wapen’. “Van plan iemand de hersens in te slaan, of gewoon aan het renoveren?”
 
“Gast – mijn hart,” begon ze, “mijn hart.” 
Hij leek het allemaal heel grappig te vinden en dit kalmeerde haar zodanig dat de schrik uit haar gezicht verdween. Ze bedacht zich hoe dom ze er uit had moeten zien met die kut kandelaar, hoe triest haar piep was geweest, en begon te grinniken. “Ik had ook absoluut niet geanticipeerd op gezelschap.”
Ze plaatste de kandelaar op het met scherven bezaaide aanrecht. “Renoveren dus,” zei ze terwijl ze zich tegen ditzelfde aanrecht aan leunde om te bekomen en ze haar blik weer op de onbekende kerel in de keuken richtte. “Ik ben duidelijk niet meer in staat iemand de hersens in te slaan. Lucky you.” Bij dit laatste een kleine glimlach. 

 Op alles wat ze zei, had hij een gevat weerwoord. Toen ze hem gelukkig prees dat ze ‘niet meer’ in staat was iemand de hersens in te slaan, alsof ze dat normaal wel was, grijnsde hij breed. Misschien was het te wijten aan het feit dat hij gewoon minder goed te zien was in het duister, maar Sareth kon er niet omheen dat ze haar nieuwe gesprekspartner vooral erg aantrekkelijk vond.
“Oh?” klonk hij, zijn hoofd schuin houdend. “Ben je dat normaal wel?”
Zijn stem klonk licht sarcastisch en hoewel ze graag anders gewild zou hebben, kon ze niet anders dan ongegeneerd naar hem staren.
“Volgens mij moet ik op mijn tellen passen, dan,” zei hij en Sareth knikte instemmend.
“Zou ik wel doen ja, als ik jou was.” Haar stem was serieus, maar haar lippen waren in een grijns gekruld terwijl ze sprak.
Hij stak zijn hand naar haar uit en stelde zich voor. Hij vond het ‘buitengewoon aangenaam’ om haar te ontmoeten en Sareth betrapte zichzelf erop dat dit feit haar iets te vrolijk maakte. Ze pakte zijn hand beet en schudde deze lichtjes.
“Wel, hallo Joseph, insgelijks,” begon ze grijnzend. “Ik ben Sareth. Ik zou je iets te drinken aanbieden, maar ja – “ ze gebaarde rondom zich – “de renovatie.”