Why is this so hard? | &One of Rolo's chars

Met trage passen begaf Zoey zich verveeld door het schoolgebouw. Inmiddels was ze wel weer gewend aan de sleur hier op het eiland en volgde ze ook wel weer wat lessen waar ze iets voor voelde om heen te gaan. Of ze haar aandacht er voor de volle honderd procent bij had, was nog maar een tweede vraag. Eigenlijk had Zoey die aandacht helemaal niet. Voor niks. Zelfs nu niet. Het enige wat ze deed was doelloos rondlopen en afwezig voor zich uitstaren. Ze was vertrokken met als doel ergens heen te gaan, maar waar, dat wist ze eigenlijk nog niet. Het gevolg hiervan was dat ze gewoon ergens heen liep in de hoop dat er iets interessants gaande was. Tot nu toe had ze maar weinig succes. Zuchtend opende ze één van de deuren naar buiten, die zich op haar pad gekruist had, en verdween van de lange gang waar ze zojuist nog door had gezworven. Misschien dat de buitenlucht haar wel goed deed. Wie weet was buiten wel wat te doen of zien. Ze had zelfs gehoord dat er ooit een meisje in één van de bomen op het schoolplein was geklommen en er vervolgens uit was gevallen, omdat een ander een koffer naar haar hoofd had gegooid. Wat voor stel idioten dat waren, wist ze niet. Het verhaal kon zelfs slechts een niets betekende roddel zijn. Maar het klonk in ieder geval interessant genoeg om haar naar het schoolplein te brengen.

Zoey was nog geen vijf minuten op het schoolplein of haar aandacht werd al getrokken door een harde grom. Meteen keek ze opzij om een meisje te kunnen spotten op één van de bankjes die er geplaatst waren. Ze lag er nonchalant op; een boek geplaatst bovenop haar hoofd. Het hele spektakel maakte de zwartharige aan het grinniken. Lukte het leren soms niet? Wie leerde er nou, anyway? Haar niet gezien. Zelfs het huiswerk dat ze opkregen, maakte zij maar een heel klein deel van. Moeilijk werd er toch niet over gedaan. Besluitend dat dit nog best interessant kon gaan worden, liep Zoey muisstil op het meisje af. Ze plaatste zich achter het bankje, leunde wat naar voren en pakte toen het boek van het meisje haar hoofd af. “Och arme, wilt het leren niet lukken?” sprak ze, op een toon die moest lijken alsof ze een strenge, doch lieve oude dame was. Haar hazelbruine ogen gleden over het boek dat ze in haar handen had, maar veel wijzer werd ze er niet van. “Dafuq? Wat is dit voor lesmateriaal?” bracht ze nu uit, dit keer op haar gebruikelijke stemwijze.

De licht geïrriteerde reactie van het meisje was haar niet ontgaan, maar Zoey was niet van plan om voor de vreemdelinge te gaan zitten leren. Zij had echt wel wat betere dingen te doen, zoals Melody pesten en rondhangen met Brandi. Nee, wat dat betreft stond leren wel erg laag in haar to-do-list.  Toen het meisje ook nog eens vertelde dat ze het maar aan een leraar moest vragen, lachte Zoey even. “Hmm. No chance. Ik heb niks tegen de leraren, maar liever niet,” reageerde ze. De enige die ze daadwerkelijk begreep tijdens een uitleg was haar eigen nichtje. Melissa was stukken geduldiger met haar dan de meeste leraren waren. Een brede grijns sierde het meisje haar lippen, voordat ze instemmend knikte, zelfs al wist ze niet waar het boek over ging. Met een klap duwde ze het boek in haar hand dicht en liep ze om het bankje heen, zodat ze plaats kon nemen op de leuning aan het voeteneind van de vreemdelinge. “Je vind het vast niet erg als ik je kom afleiden van je boek?” vroeg ze, waarbij ze nonchalant het boek omhooghield. “Het zag er in ieder geval niet naar uit dat je echt aan het leren was. Tenzij jouw mutatie inhoudt dat je woorden letterlijk kunt verslinden om ze te onthouden.” Misschien was het de verveling of juist de behoefte om zelf afleiding te hebben, maar ze was niet echt van plan om weg te gaan. In dat geval kon ze zich eigenlijk ook maar beter voorstellen, al was het maar om achter de naam van deze mutant te komen. “Ik ben Zoey, by the way. En jij?”