Nice To Meet You

Zijn stormgrijze ogen gleden langzaam en onderzoekend door het cafetaria heen, terwijl hij lichtjes genoot van zijn lunch en de verschillende mutanten in zich opnam. Inmiddels kende hij de weg naar de kantine wel en had hij ook het gebied rondom de kamers verkend, maar daar bleef het verder wel bij op het moment. Nou ja, buiten de weg naar de bloementuin en het prieeltje dan, aangezien hij daar Anna had leren kennen tijdens een willekeurige wandeling. Zij was ook de enige mutant waar hij echt een praatje mee had gemaakt en vrienden mee was geworden. Dat ging naar zijn gevoel ook een stuk gemakkelijker dan met menig mensen in zijn vorige woonplaats. Misschien kwam dat wel omdat ze allebei wel praters waren en elkaars gezelschap niet erg hadden gevonden. Bovendien konden ze allebei wel erg hard gillen, had hij ondervonden. Ook al was dat gillen meer zijn schuld geweest. Eerlijk gezegd vond hij het niet vreemd dat er verder nog niemand op hem was afgestapt. Zelf zou hij dat eigenlijk ook niet willen. But then again, de rest heeft hem niet horen gillen. Zag hij er soms zo gevaarlijk uit dan, vanaf dit tafeltje? Ach, dat deed er niet toe. Hij was toch al klaar met eten, dus hij hoefde geen gezelschap meer aan tafel. Misschien dat hij Anna de volgende keer wel mee kon vragen ofzo. Die zou het vast niet erg vinden. En als dat wel zo was, dan had hij het in ieder geval gevraagd.

Met een kleine zucht stond hij op van zijn tafel en pakte zijn dienblad met hem mee. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vond hij waar hij het ding kon neer dumpen en vertrok hij van de kantine. Waar kon hij nu eigenlijk het beste heen gaan? Om nu terug naar zijn kamer te gaan had hij geen zin in, daar was het veel te lekker weer voor. Buiten rondhangen was misschien wel een optie, alhoewel hij niet zeker wist of hij al die drukte wel aankon. Oh well, hij kon gewoon even rondlopen, misschien wat andere dingen verkennen, en als het hem echt te druk werd was hij zo weer weg, niet waar? Aiden vervolgde zijn weg naar buiten en kwam uiteindelijk bij het schoolplein uit. Hier was hij zo gek lang geleden nog niet geweest, want hier begon zijn nieuwe leven op het eiland eigenlijk. Hoeveel mensen zouden hier per dag aankomen? Zouden het er veel zijn? En hoe dachten anderen er eigenlijk over dat ze hun leven moesten achterlaten om het hier op te kunnen pakken? Zoveel vragen die opeens in zijn hoofd kwamen en zo weinig antwoorden, maar op het moment kon hij ook niet echt zijn best doen om die te vinden, want zijn aandacht werd getrokken door een figuur dat in de verte opdoemde. Een nieuwe mutant, net als hem? Of iemand die al langer op dit eiland rondzwierf?

OOC: & Chiyo

Chiyo stond voor de poort van de school en zei “Hier ben ik dan een begin voor iets nieuws,” ze zuchtte even. Ze was nu toch wel ver van huis en was nu toch wel bang dat ze haar moeder erg ging missen. Ze stapte door de poort heen nu was er echt geen weg terug meer, dacht ze bij haarzelf. Ze moest haar zelf inhouden om niet achter om te kijken, want ze wist dat ze daar spijt van zou krijgen. Ze liep stevig door, zodat ze snel de neiging kwijt was om achter om te kijken.

Chiyo stopte even want ze zag iemand in de verte staan. Ze twijfelde even of die genen nou naar haar keek of niet? Chiyo kreeg gedachtes van die gedaante door “Een nieuwe mutant, net als hem?” “of iemand die al langer op dit eiland rondzwierf?”  Dus hij was ook nieuw hier dacht Chiyo. Het gaf Chiyo wel een fijn gevoel, om te weten dat daar in de verte iemand stond die ook nieuw was hier.

Ze liep gauw verder, want ze kon niet wachten om al een nieuw iemand te ontmoeten. Zou hij misschien de zelfde kracht hebben als mij? Waar zal die vandaan komen? Hoe oud zou die zijn? Wilt die wel vrienden worden met me? De vragen bleven maar door haar hoofd spoken. Hoe dichterbij er ze kwam hoe meer ze kon zien van de genen die ze van de verte zag. Ze kon nu al bijvoorbeeld zien dat het een jongen was met een gezichtshaar en bruine wilde haren. Ze wist niet zeker of ze naar hem toe zou moeten lopen om gedacht te zegen of hem ontwijken. Hij voelde niet als een bedreiging, dus Chiyo zag de reden niet om geen hoi te zegen.

Eenmaal bij de jongen aan gekomen te zijn stopte ze. Ze zette haar tas neer en stak haar rechter arm uit. “Hoi,  ik ben Chiyo. Ik ben nieuw hier,” zei ze tegen de jongen waar ze tegen over stond, wachtend op zijn reactie

Aan de koffer te zien die het figuur met zich meesleepte, was het inderdaad een nieuwe mutant. En die kwam nu zijn kant opgelopen. Aiden wist niet of het met opzet was of dat de mutant toevallig deze kant opmoest, hoewel hem dat onwaarschijnlijk leek omdat de kamers de andere kant op waren. Pas toen de persoon dichterbij kwam, kon hij echt opmerken wie het nou eigenlijk was. Het was een meisje, dat kon hij zien aan de manier van lopen, maar niet alleen het geslacht wist hij op te merken. Het meisje was sowieso van Aziatische afkomst en leek ongeveer van zijn leeftijd te zijn. Misschien iets jonger, maar daar kon hij niet echt over oordelen, aangezien inschatten niet echt zijn ding was. Wat hij wel kon inschatten, was dat ze een stuk kleiner was dan hem. Doordat hij zo aan het staren was en zo bezig was met zijn eigen gedachte, had hij niet door dat het meisje al bij hem tot stilstand was gekomen. Dat merkte hij pas toen hij een uitgestoken hand in zicht kreeg, wat hoogstwaarschijnlijk een poging van het meisje was om hem te leren kennen. De jongen kwam terug op aarde en glimlachte vriendelijk naar haar, terwijl hij aandacht naar haar woorden luisterde. Vervolgens schoof hij zijn hand in die van haar en kneep hij er zachtjes in, bij wijze van schudden. “Hello Chiyo,” begon hij. “Ik ben Aiden. Fijn je te ontmoeten.”

Zijn blik gleed even over haar heen, zodat hij haar wat beter in zich op kon nemen. “Ik ben eigenlijk ook nieuw hier – ben er pas een paar daagjes,” sprak Aiden. “Maar het is mij een genoegen om je welkom te heten op deze school,” vervolgde hij, wijzend naar het schoolgebouw achter hem. Dit deed hij door middel van zijn duim over zijn schouder te gooien, zonder echt zijn blik van het meisje te halen. Hij hoefde niet echt naar de school te kijken om te zien waar hij naar wees, of wel? Alhoewel, hem kennende wees hij heel scheef naar wat anders en zette hij zichzelf nu mooi voor schut. “Ik wilde eigenlijk de binnenkant van de school wat meer verkennen. Heb je zin om mee te gaan? Het is altijd leuker als je samen bent,” stelde hij voor. “Hoe meer zielen hoe meer vreugd, zeggen ze,” lachte hij zacht. Zijn grijze ogen gleden even naar haar koffer en meteen bedacht hij zich dat deze misschien zwaar was, aangezien sommige mensen – in tegenstelling tot hem – wel veel spullen meenamen naar een nieuwe potentiële woonplek. “Of wil je liever eerst je spullen naar je kamer brengen? Ik wil je koffer ook wel dragen anders.”

De jongen pakte haar hand en kneep er zachtjes en begon het te schudden terwijl hij zei “Hello Chiyo, ik ben Aiden. Fijn je te ontmoeten.” “Hoi Aiden,” reageerde ze terug. “Ik ben eigenlijk ook nieuw hier – ben er pas een paar daagjes,” zei Aiden weer. Chiyo glimlachte even aangezien ze wist dat hij ook al nieuw hier was, maar hij was er al langer dan haar. Zal die al veel over deze school weten vroeg ze zichzelf af. “Maar het is mijn genoegen om je welkom te heten op deze school” vervolgde hij.

Chiyo zag dat die een wijsbeweging maakte, dus ze keek naar de richting waar die heen wees.Chiyo zag dat die naar het gebouw wees, ze vroeg zich af of dat de school gebouw was of niet. “Ik wilde eigenlijk de binnenkant van de school wat meer verkennen. Heb je zin om mee te gaan? Het is altijd leuker als je samen bent,” vertelde Aiden , terwijl die naar het gebouw bleef wezen. Ah, het is een school dacht ze. Chiyo knikte en zei “Ja, is goed. Ik denk dat jij hier al beter de weg weet dan ik.”
“Hoe meer zielen hoe meer vreugde, zeggen ze “ zei Aiden, terwijl hij zacht lachte. Chiyo moest er ook om lachen “Daar heb je gelijk in,” reageerde ze terug.

“Of wil je liever eerst je spullen naar je kamer brengen? Ik wil je koffer ook wel anders dragen?” vroeg Aiden. Chiyo keek even naar hem en toen naar haar koffer. Ze aarzelde een beetje, want zo zwaar was haar koffer nou ook niet. Zat alleen wat kleren in en een foto van haar en haar moeder. Het was wel een lief aanbod van hem om haar koffer te dragen. Ze had niet echt verwacht dat mutanten ook een echte heer konden zijn. “Naja, zo zwaar is mijn koffer niet. Ik weet niet echt wat handiger is,” zei Chiyo “En dankje, voor de aanbod, maar ik kan hem ook zelf dragen,” zei ze er aarzelend achter aan met een glimlach.

De glimlach die Chiyo hem schonk deed hem geloven dat ze blij was dat ze niet de enige nieuwelinge was. Dat kon hij ook wel begrijpen, aangezien nieuwelingen zich meestal als buitenbeentjes voelden. Hijzelf had daar geen last van; Aiden was namelijk erg sociaal aangelegd en wist zichzelf altijd wel ergens gemakkelijk tussen te proppen. Schamen deed hij zich ook niet echt, tenzij hij zich in een bepaalde situatie bevond die hij niet gewend was. Het was dat hij zich laatst schaamde bij Anna, anders had hij kunnen claimen dat hij zich al jaren niet beschaamd had gevoeld. Chiyo scheen zijn voorstel niet erg te vinden en zei zelfs dat hij vast en zeker beter de weg kende dan haar. Aiden grinnikte even. “Dat zal je nog wel verbazen,” reageerde hij meteen, zonder daar daadwerkelijk over na te denken. Eén van de vele nadelen aan het Aiden zijn. Alhoewel het soms wel van pas kwam om meteen te zeggen wat je dacht. Zijn voorstel om de koffer weg te brengen of dat hij het kon dragen, werd afgewezen. Blijkbaar zag hij er zwaarder uit dan dat hij was. De jongen merkte echter wel dat de mutant aarzelde voordat ze antwoord gaf, waardoor hij een beetje het idee kreeg dat ze niet helemaal als hem extroverted was. Ach, dat maakte hem ook niet echt uit. Gezelschap was gezelschap en wie weet kreeg hij haar wel uit haar schulp. Chiyo mocht er ook in blijven zitten als ze dat liever had. Hij zou zich toch wel vermaken.

“Alright. Volg mij dan maar naar de enige plek waar ik de weg wel naartoe weet,” sprak hij, waarop hij naar haar wenkte. Hij dacht dat het misschien wel het handigste was om daarmee te beginnen, aangezien zijn kennis van het gebouw zo ver nog ging. Bovendien was het van belang om te weten waar je eten kon halen, wilde je langer dan een week op dit eiland overleven. Aiden begon zich richting de cafetaria te begeven, maar deed dit wel op een rustig tempo, zodat Chiyo hem met gemak bij kon houden. “Hoe was je reis hierheen, by the way? Ik vond hem zelf al lang en ik kom van Engeland, haha,” vertelde hij, proberend het gesprek voort te zetten. “Waar kom jij eigenlijk vandaan, als ik vragen mag?” vroeg hij toen uit interesse. Ze zag er dan misschien Aziatisch uit, maar verder dan dat kwam hij niet echt. Aiden liet zichzelf voor een moment stilvallen, zodat Chiyo hem antwoord kon geven op zijn vragen. Als hij die stelde, moest hij haar immers wel die kans geven, of niet?

“Alright. Volg mij dan maar naar de enige plek waar ik de weg wel naartoe weet,” zei Aiden. Chiyo keek even verbaast naar hem. Enige plek dat die wist, het maakte Chiyo een beetje bang. Ze kreeg het rare voor gevoel dat ze ook gingen verdwalen, waar ze eigenlijk niet echt zin in had. Ze vroeg zich af waar ze heen gingen lopen, maar Chiyo kreeg door dat ze naar de Cafetaria liepen. Daar was ze opzich wel blij mee, want dat was wel handig om te weten. En aangezien ze best dorst had, kon ze daar ook gelijk wat drinken. Chiyo volgde Aiden met haar koffer achter haar aan rollend.

“Hoe was je reis hierheen, by the way? Ik vond hem zelf al lang en ik kom van Engeland,haha,” vertelde Aiden. “Ja wel goed, voor mij was het ook best wel lang,” reageerde Chiyo terug. “Waar kom jij eigenlijk vandaan, als ik het vragen mag?” vroeg Aiden er achterna. “Ik kom uit Zuid-Korea,”reageerde Chiyo terug. Ze vond het fijn dat Aiden met haar bleef praten en ook interesse toonde. “Voor welke reden ben jij hier heen gekomen?” vroeg Chiyo terug aan Aiden. Het was misschien een stomme vraag, maar ze wou ook geen stilte laten vallen. Want tot nu toe voelde Chiyo zich goed bij hem.

Chiyo antwoordde dat de reis voor haar inderdaad vrij lang was en dat ze uit Zuid-Korea kwam. Aiden floot, duidelijk onder de indruk van de lange afstand die ze had afgelegd. Zo verschrikkelijk ver was het voor hem niet geweest, aangezien de afstand tussen Engeland en Amerika niet zo groot was en het eiland dichtbij de Amerikaanse kust lag. Chiyo bracht hem terug op aarde door hem een vraag te stellen. Eentje die hij op zich wel vreemd vond, want ze waren hier allemaal om dezelfde rede: Hun mutatie. Hij bedacht zich echter al snel dat het per mutant ook kon variëren. Ze kregen namelijk zelf de keus voorgelegd of ze wel naar het eiland wilden of niet en voor iedereen was de doorslag toch anders. Aiden hief zijn rechterhand op, die verband om de handpalm had zitten, en wees er nonchalant met zijn andere hand naar. “Well, we zijn hier allemaal vanwege onze mutatie,” begon hij, zijn grijze ogen op het Aziatisch meisje naast hem gericht. “De mijne is het kunnen manipuleren van mijn eigen bloed. Ik kan er voorwerpen naar mijn wil mee maken en ik kan ook niet echt doodbloeden ofzo,” legde hij uit. Het idee dat Chiyo misschien niet over zijn mutatie wilde horen, kwam niet eens in hem op. Vragen naar de hare deed hij echter niet, bewust van het feit dat sommigen het er liever niet over hadden. Het meisje zou het hem vast wel vertellen als ze dat wilde.

“I guess dat ik ook wat meer van de wereld wilde zien. Ik ben niet vaak buiten mijn woonstreek geweest, laat staan naar een ander land. Het idee dat er meer mutanten zijn was ook een groot factor bij het maken van mijn beslissing,” vertelde hij verder. Een bescheiden glimlach was rond zijn lippen verschenen. “Ik heb nog niet echt veel gesprekken met anderen gevoerd, maar ik heb inmiddels wel gemerkt dat er in ieder geval één vriendelijk iemand op de school zit.” Zijn grijze ogen gleden van de hal voor zich terug naar Chiyo en hij grinnikte even om zijn eigen fout. “Correctie, twee nu,” corrigeerde hij zichzelf. Hij grijnsde even, voor hij doorkreeg dat ze inmiddels bijna bij de ingang van de kantine waren. Eenmaal bij de deuren aangekomen, hield hij eentje voor het meisje open en gebaarde uitnodigend naar binnen. “Welkom in de cafetaria,” vertelde hij. “De plek waar je moet wezen als je honger hebt. Ik heb hier net nog geluncht, maar als je honger hebt vind ik het niet erg om een pitstop te maken?” zei hij ietwat onzeker, zijn blik vragend op Chiyo gericht. Praten met haar ging heel gemakkelijk, dus hij vond het niet erg om nog even wat te zitten kletsen voor ze op onderzoek uitgingen.

Na dat Chiyo hem de vraag had gesteld over waarom hij hier was. Stak Aiden zijn hand om, Chiyo keek nog al verbaast en geschokt, want er zat verband om heen. Ze hoopte maar dat die geen pijn heeft. Terwijl hij naar haar keek vertelde die dat zijn mutatie dat die zijn bloed kon manipuleren, hij kon er voorwerpen mee maken, maar niet dood bloede. Chiyo keek weer even naar zijn hand en vroeg verlegen “maar doet het dan geen pijn?” Ze bedacht zich dat het misschien een dom antwoord was. Als het pijn deed, waarom zou die het dan doen. Hij vertelde daarna dat die ook meer van de wereld wou zien, aangezien die niet vaak buiten zijn woon gebied kwam. Chiyo kon zich daar wel iets bij inleven. “Mis je dan niet je familie leden?” vroeg Chiyo nieuwsgierig er achter na. Ze wist nu niet zeker of ze ook over haar mutatie kon hebben, ze was bang dat hem af kon schrikken.

“Ik heb nog niet echt veel gesprekken met anderen gevoerd, maar ik heb inmiddels wel gemerkt dat er in ieder geval één vriendelijk iemand op de school zit, “ zei Aiden. Chiyo keek even op en dacht of die het nou over haar had of over hem zelf. Hij lachte even en zei “Correctie, twee nu.” Dus hij had al iemand anders ontmoet? Vroeg Chiyo zich zelf af. Ze was benieuwd wie de andere persoon was. Zal die net zo vriendelijk zijn als hij? Aiden liep naar een deur en hield het open en zei “Welkom in de cafetaria. De plek waar je moet wezen als je honger hebt. Ik heb hier net nog geluncht, maar als je honger hebt vind ik het niet erg om een pitstop te maken?” Chiyo knikte en keek even naar binnen “Naja, echt honger heb ik niet maar dorst wel. Dus als je het niet erg vind wil ik wel wat drinken,” vroeg Chiyo voorzichtig terug. Ze wachtte even op zijn antwoord voor dat ze naar binnen liep. In de tussen tijd begon ze na te denken om over haar mutatie te hebben, aangezien hij net over haar had. Toen hij zei dat die al twee vriendelijke personen had ontmoet.

De vraag of het geen pijn deed, was de eerste gesproken reactie die hij kreeg. De onschuldige bedoeling van de vraag vond hij alles behalve erg en hij gaf dan ook graag een vriendelijk antwoord terug. “In het begin wel,” begon Aiden. “Maar ik ben er nu wel aan gewend hoor. Alleen maakt dat het wel gevaarlijker. Ik weet nog steeds niet echt wat nou werkelijk mijn limiet is en die overschrijd ik op deze manier makkelijk.” Hij keek even opzij, terugdenkend aan het voorval toen hij in het ziekenhuis was belandt, omdat hij zijn mutatie te veel had gebruikt en daardoor teveel bloed had verloren. Zijn ouders waren toen verschrikkelijk ongerust over hem geweest; vooral zijn moeder had haar angst om hem te verliezen getoond. Zijn vader, daarentegen, was alleen maar laaiend op hem geweest. Aiden kon wel begrijpen waarom. Misschien dat hij het zelf wat minder hard had aangepakt, maar hij zou in ieder geval wel geschrokken en kwaad zijn geweest op z’n zoon. “Mis je dan niet je familieleden?” hoorde hij Chiyo toen vragen. De jongeman keek op en schudde zijn hoofd. “Nou ja, natuurlijk zou ik ze wel een beetje missen, maar niet genoeg om me tegen te laten houden,” reageerde hij. “Dat heb ik nu ook niet echt gehad.”

Inmiddels bij de kantine van de school aangekomen, hield hij de deur voor haar open en legde haar in het kort uit waar ze waren, zelfs al was dat wel al te zien. Chiyo scheen echter geen honger te hebben, maar wel graag iets te willen drinken. Aiden liet zijn blik door de ruimte glijden, waardoor zijn grijze ogen niet veel later op een drinkautomaat halt hielden. Hij stak zijn hand naar voren en wees met een priemende vinger naar het apparaat. “Daar kun je drinken uit halen. Als het goed is, is het gratis. Als jij dat gaat doen, dan wil ik wel even een plekje gaan zoeken om te zitten. Tenzij je liever niet een kleine pauze wilt inlassen?” vertelde hij. Het leek hem sterk dat Chiyo niet even wilde zitten om bij te komen – desnoods om gewoon even niet haar koffer mee te hoeven trekken, zelfs al had ze gezegd dat die niet zo zwaar was.

Aiden vertelde dat het in het begin wel pijn deed, maar dat die het nu wel gewent was. Alleen dat hij nog niet echt zijn limiet wist, waardoor het te overscheiden makkelijk ging. Chiyo kreeg de gedachte van Aiden mee, toen hij terug dacht toen hij in het ziekenhuis terecht kwam vanwege zijn mutatie. Chiyo schrok er een beetje van en kreeg medelijden met hem. Op de vraag of hij zijn ouders miste zei Aiden dat die ze wel zou missen een beetje, maar dat het niet genoeg was om hem daar door tegen te houden. En dat die het ook niet echt gehad had.

Chiyo zag dat Aiden iets aan het zoeken was in de Cafetaria en zei “Daar kun je drinken uit halen. Als het goed is, is het gratis. Als jij dat gaat doen, dan wil ik wel even een plekje gaan zoeken om te zitten. Tenzij je liever niet een kleine pauze wilt inlassen?” Chiyo keek naar de automaat waar Aiden naar wees en zei terug “Oke dankje, wil je ook iets? Dan haal ik het meteen voor je. Zitten zal wel even fijn zijn.” Sinds dat Chiyo hier was had ze nog niet gezeten, niet dat ze al veel gelopen had, maar met de koffer achter aan maakt het toch iets lastiger.

“Oh, euh, nee bedankt,” reageerde Aiden op Chiyo’s voorstel. “Ik heb tien minuten geleden hier nog gezeten voor mijn lunch, so…” dwaalde hij af. Hij wenkte nogmaals met zijn hand dat het wel goed zat en keek toen de ruimte door om te zoeken naar een zitplek. Het was er op het moment nog vrij druk en als hij heel eerlijk moest zijn, dan verbaasde het hem hoeveel mutanten er eigenlijk op het eiland zaten. Al die tijd was hij er vanuit gegaan dat er niet veel mensen met bijzondere gaven waren, maar dit bewees toch wel het tegendeel. Althans, zo verschrikkelijk veel waren het er nu ook weer niet, maar het was meer dan hij had verwacht. Het koste hem een beetje moeite voordat hij daadwerkelijk een plekje had gespot – hij moest zelfs nog op zijn tenen gaan staan om over een paar mensen heen te kunnen kijken. Meteen liep hij op het tafeltje ergens in de hoek af en nam plaats, merkend dat de tafel eigenlijk niet zo schoon was. Restjes voedsel waren op het blad blijven liggen en hoewel hij niet iemand met smetvrees was, vond hij het toch wel even asociaal dat men het hier gewoon had laten liggen. Weggooien deed Aiden het echter niet; nee, hij veegde het nonchalant van de tafel en keek vervolgens schaapachtig weg van alle blikken die misschien zijn kant op werden gegooid. De jongeman tikte speels en op een snel ritme op de tafel, waarna hij na een minuut of twee zijn grijze ogen naar Chiyo liet glijden. Toen hij haar eenmaal had gezien, wenkte hij uitgebreid naar haar, zodat ze zou weten waar ze hem moest vinden.

Aiden ei dat die niks hoefde, aangezien hij tien minuten geleden al geluncht had. Chiyo knikte even en liep naar de drank automaat. Ze keek even wat ze allemaal hadden en drukte op de knop voor een flesje water. Ze bukte en pakte het uit de automaat en ze draaide om om te kijken waar Aiden was gaan zitten. Door de drukte was het nog moeilijk te zien maar gelukkig wenkte Aiden. Chiyo pakte haar koffer weer en trok die achter haar aan, naar Aiden toe. Eenmaal daar aangekomen zet ze de koffer langs haar taffel neer en zette ze de flesje water op tafel en ging zitten tegen over Aiden.

“Het is nog best druk hier he,” zei Chiyo tegen Aiden, om een nare stilte te verkomen tussen die twee. Als Chiyo iets hate was nare stiltes met mensen. Chiyo draaide haar flesje op en nam een slok van haar drinken. Ze glimlachte even, het water was zo lekker verfrissend ze had dat echt even nodig. “Mijn mutatie is trouwens gedachte lezen, voor het geval dat je het afvroeg,” Chiyo schrok een beetje zelf van dat ze het zo op tafel gooide. Ze hoopte maar niet dat Aiden er van schrok. Langs haar moeder en het hoofd van de school, heeft ze nog tegen niemand over haar mutatie verteld, omdat ze bang was dat ze raar aangekeken zal worden.

Chiyo leek hem al snel gespot te hebben, dus Aiden zwaaide niet langer dan nodig was. Wel liet hij zijn glimlach, waarbij zijn tanden waren ontbloot, langer op zijn gezicht staan. Het meisje kwam algauw zijn kant op gewandeld en plaatste uiteindelijk haar koffer langs de tafel, waarbij ze haar flesje water op het blad neerzette. Water, huh? Dus zij was het gezonde type. Aiden dronk zelf ook wel vaker water, maar het was niet zo dat hij het elke dag koos om te drinken. Het feit dat water eigenlijk nergens naar smaakte, maakte de keuze voor hem nogal gemakkelijk. Zijn voorkeur ging uit naar frisdrank; een keuze die eigenlijk niet zo gezond was, maar hij proefde liever wat hij dronk dan dat hij slechts het gevoel van dorstlessing had. Bovendien was de hoeveelheid suiker die in frisdrank zat een prima drijfveer voor zijn energiek karakter. Ook hij werd soms moe en dan moest hij toch even bijtanken, hoewel dat meestal in de vorm van thee of koffie gebeurde. Natuurlijk dronk hij vaker thee, want hij was niet voor niets Brits.

Zijn metgezel maakte een opmerking over de drukte in de kantine. Aiden knikte instemmend, terwijl zijn blik nog een keer door de ruimte ging. “Dat is het inderdaad. Ik had bij lange na niet verwacht dat het zo druk zou zijn op deze school,” reageerde hij, merkend dat Chiyo inmiddels een slok van haar water nam. Direct nadat ze een glimlach op haar gezicht had getoverd, floepte ze eruit dat haar mutatie gedachten lezen was. Schijnbaar schrok ze er zelf van, maar Aiden niet echt. Waarschijnlijk omdat ze dacht dat hij nu kwaad zou worden ofzo. “Dat is een erg handige mutatie,” reageerde de jongeman. “Bij mij zul je er alleen niet veel aan hebben. I’m quite an airhead en ik zeg dingen vaak voordat ik het denk,” gaf hij lachend toe. Hij keek even naar haar flesje water en wees ernaar. “Is het water lekker, trouwens? Ik vond de thee maar wat slapjes vanmiddag.”

Aiden was er mee eens dat het druk in de kantine was, hij vertelde ook dat die het niet verwacht had dat het zo druk zou zijn op deze school. Chiyo knikte, ze had eerlijk gezegd ook niet verwacht dat er veel mensen op zouden zitten. So wie so had ze niet verwacht dat er zoveel mutanten zullen zijn.
“Dat is een erg handige mutatie. Bij mij zul je er alleen niet veel aan hebben. I’m quite an airhead en ik zeg dingen vaak voordat ik het denk,” zei Aiden. Chiyo was opgelucht tot dat die dat zei, z had al wel gemerkt dat ze weinig gedachtes van hem kreeg. En dat vond ze alleen maar fijn. “Soms is het een handige mutatie ja, “ gaf Chiyo toe aan hem “Ook al heb ik soms gedachtes van je binnen gekregen. Ik krijg minder binnen van jou dan dat ik dat van anderen mensen krijg,” voegde ze er nog aan toe. Chiyo keek even naar hem en zag dat die naar me flesje wees, hij vroeg of mijn water lekker was aangezien zijn thee vanochtend iets te slap was. “Mijn water smaakt prima, slappe thee is niks nee,” reageerde Chiyo weer terug. Ze keek even de kantine rond en vroeg aan hem “Wat had je in gedachte om eerst heen te gaan? In je verkennings tocht door de school.”

Het meisje bij hem aan tafel gaf toe dat het inderdaad een vrij handige mutatie kon zijn soms, waarop Aiden begripvol knikte. Het was vast niet fijn om overal waar je ging constante gedachtes te horen. Hij zou zelf doordraaien, waarschijnlijk. Chiyo vertelde dat ze wel gedachtes van hem binnenkreeg, maar dat het inderdaad niet zoveel waren als bij anderen. Natuurlijk niet, want hij communiceerde veel liever verbaal. Hij had daarnet een grapje kunnen maken over dat ze via gedachten konden praten, maar het meisje had nooit iets gezegd over telepathie; alleen dat ze gedachten kon lezen. Tot zijn genoegen leek het water haar wel te bevallen in tegenstelling tot zijn thee vanmiddag. Voortaan nam hij maar zijn eigen thee mee en als hij geen voorraad meer had, kon hij die altijd aan de schoolhoofden vragen, of niet? Chiyo stelde hem toen de vraag wat hij als eerste in gedachte had om te verkennen. Aiden leunde wat achterover en wreef bedenkend over zijn kin. “Hmmm…” mompelde hij bedachtzaam. “Om heel eerlijk te zijn weet ik het niet. Wat lijkt jou beter? Binnen door de schoolhallen wandelen of de boel buiten gaan verkennen?” In principe had hij er niks op tegen om binnen te zijn, maar ook niet om naar buiten te gaan. Het was lekker weer, daar viel niet over te klagen, maar tegelijkertijd was het misschien ook handig om een mentale plattegrond van binnen te maken, zodat hij zonder veel geklungel de klaslokalen kon vinden. Daar had Chiyo vast ook wel baat bij.