Miss you more then I thought I would [closed]

Zwitserland. Na de lange tijd die hij door had gebracht op een besloten eiland was hij nu weer vrijgelaten in de normale wereld. Een plek waar hij zo lang niet meer was geweest, waar hij verwacht had nog lang niet klaar voor te zijn. En dat was hij ook zeker niet. Elke dag spendeerde hij binnen in het kleine huisje dat hem was gegeven. Uren had hij gespendeerd aan wandelen, gewoon door het huis zonder enig doel voor over. Wanneer hij dat niet deed eindigde hij op een stoel en keek hij naar buiten. Zijn ogen waren weer gewend aan het licht en hij kreeg er geen hoofdpijn meer van. De bril die hij gekregen had op Genosha had hij ergens op zijn kamer opgeborgen voor een lange tijd. Wanneer hij het weer had bovengehaald omdat hij besloten had om voor het eerst een voet buiten te zetten, voelde hij een grote afkeer jegens het voorwerp opkomen. Alsof elk deel in zijn lichaam er oncomfortabel van werd. Het gebeurde de laatste tijd steeds meer dat hij zich zo voelde en hij had een idee van waar dat het kwam.

Er was veel veranderd sinds het gevecht dat plaats had gevonden op het strand. Vooral mentaal was er veel veranderd, maar niet om de reden die je zou denken. Hij had iemand vermoord, alweer, maar deze keer voor een goed doel. Iedere keer dat hij eraan terugdacht, aan zijn tanden die de textuur van haar huid hadden doorboord, aan de ijzeren smaak van bloed, kwam er een warme sensatie in zich op. Maar elke keer wanneer hij terug dacht aan de twee levens die hij bijna genomen had, kwam er er vervelend gevoel. Alsof er iets verkeerd was gelopen daar. Het was zoals wanneer je iets wilt doen, maar je wordt onderbroken voordat je de actie hebt kunnen volbrengen en nadien de kans niet meer hebt. Het dreef hem tot waanzin terwijl hij daar binnen zat. Elke keer dat hij zijn ogen sloot zag hij beelden van hoe het had moeten gebeuren. Beelden waarin Mira niet de enige was die gestorven was door zijn doen en iedere keer werd hij wakker, badend in zijn eigen zweet. Lawrence kreeg schrik van zijn eigen gedachten en vertrouwde het niet om buiten te komen omdat hij niet wist wat het monster in hem - nee wat hij zou doen.

Wanneer het teveel werd en hij het gevoel kreeg dat de muren op hem af kwamen en het plafond hem binnen enkele dagen zou pletten, zetten hij de stap om naar buiten te gaan. Lawrence was slim genoeg om de bril toch op zijn neus te zetten en vast te klikken zodat het niet af zou vallen. Elke cel in zijn lichaam verafschuwde het ding, maar hij wist zichzelf te verplichten het toch op te zetten. Al was het enkel om problemen met de mensen van de stad te vermijden.
Nadat hij slechts één stap buiten had gezegd werd hij overspoeld door geuren en geluiden. Eerst waren het de typische natuurelementen zodat bomen, bloemen, wind, maar dan maakte het plaats voor zijn omstanders. Wanneer hij naar iemand keek kon hij die zijn hart praktisch zien kloppen in de borstkas. Lawrence had weer naar binnen willen vluchten, maar vond in plaats daarvan zijn weg naar het bos. Een plek zo groot dat hij verwachten niemand tegen te komen en in het geval dat hij iemand tegen kwam, zou het bewijs nooit gevonden worden. Daarvoor was het bos groot genoeg.

Lawrence had geen idee hoeveel tijd er voorbij gegaan was nadat hij het bos had betreden, maar hij wist in elk geval zijn weg terug niet meer. Het zou hem veel moeten doen, hij zou er ongerust door moeten zijn maar dat was hij niet. Hij voelde zich enkel opgelucht om te weten dat hij ver weg was van iedereen. Daar was hij in elk geval van overtuigd, maar het tegendeel werd snel bewezen.
Het leek alsof de tijd stil bleef staan zodra hij haar figuur vanachter de bomen zag verschijnen. Net zoals tijdens hun eerste ontmoeting waarschijnlijk het geval zou zijn geweest. Zijn kaken klemde zich gelijk op elkaar en hij hield zijn adem vast. Alle woorden leken hem te ontsnappen en hij kon enkel naar haar kijken vanachter de donkere glazen. Lichtjes opende hij zijn moment om iets te zeggen, maar sloot die direct. Lawrence zijn zintuigen stonden nog steeds op scherp sinds het gevecht en geen enkel geluid, geur of beweging ontging hem. Hij moest zijn mond maar openen en gelijk werden geuren om hem heen krachtiger, zo ook die van Valkyrie. De smaak van haar bloed kwam als één grote herinnering terug naar hem. “Goed om te zien dat je in orde bent,” zei hij afstandelijk en dat was niet van zijn gewoonte. Zeker niet in haar buurt. Er lagen nog woorden klaar op zijn tong om uit te spreken, maar hij besloot om ze voor zich te houden. Zij was één van de figuren die hij nog iedere avond op zijn netvlies voelde branden.

Had hij haar moeten helpen toen ze de grond op viel? Dat was wat hij anders gedaan zou hebben, maar hij kreeg geen beweging in zijn lichaam. Lawrence kreeg het niet voor elkaar om zijn arm uit te strekken en haar recht te helpen. Ergens was er die angst dat hij haar gelijk pijn zou doen bij de kleinste aanraking. Daarom hield hij zijn armen mooi naast zijn lichaam en liet hij haar zelf recht staan. Als ze ernaar zou vragen stak hij het op het feit dat hij het nooit eerder had moeten doen. Mensen helpen als ze vielen was geen reflex die er bij hem in zat. Daar hield hij het op.

Dit had een fantastisch moment moeten zijn voor beide personen. Lawrence was haar zo lang kwijt geweest en hij had zoveel geprobeerd om haar terug te krijgen. Nu dat ze eindelijk weer voor hem stond had hij verwacht dat hij zijn armen om haar heen wilde slaan. Hij zou blij moeten zijn dat hij haar eindelijk eens kon zien, maar het enige wat gebeurde was niks. Zo vaak had hij zich ingebeeld hoe Valkyrie eruit zou zien en hij had altijd gehoopt dat hij haar ooit kon zien, maar niet op deze manier.
Ze merkte gelijk op dat hij weer kon zien, iets dat niet moeilijk te missen was. Lawrence was vast de enige die op dat moment een zonnebril droeg in Zwitserland. “Yeah, fantastisch,” zei hij met duidelijke sarcasme in zijn stem en een grimas op zijn gezicht terwijl hij zijn ogen van haar af haalde. Zacht beet hij neer op zijn lip terwijl hij de omgeving in zich opnam. “Toen ik hiervoor zorgde-,” zei hij met een tik tegen de bril om duidelijk te maken dat hij het over zijn zicht had. “,-had ik nooit verwacht terug in de buurt te moeten komen van mensen.” Het is slechts een kwestie van tijd voor er iets gebeurd waardoor deze mensen hun vertrouwen ook zouden verliezen. Er waren genoeg onstabiele mutanten meegekomen van Genosha. Personen die er totaal niet klaar voor waren om vrij te worden gelaten in de echte wereld. Lawrence was er zeker één van. Wie weet hoe ze op hem zouden reageren als ze eenmaal wisten wat hij was, wat hij kon doen. “Gaat nog leuk worden als ze eenmaal beseffen wat voor monster ze hebben binnen gehaald,” zei hij met een onheilspellende lach, maar niets indiceerde dat hij het leuk vond. De gedachten die ‘s avonds soms door zijn hoofd spookten waren niet gezond, maar hij kreeg ze ook niet weg. Nee, voor hem was het onmogelijk om in te beelden dat dit allemaal positief kon uitdraaien.

Lawrence had zijn ogen op de grond voor hem gericht en een zachte, haast onhoorbare zucht rolde over zijn lippen. Met zijn voet schoof hij onbewust bladeren aan de kant. Hij wist met zijn eigen geen blijf en hoe langer hij daar stond, hoe vervelender hij zich voelde. Ondanks dat hij niet volledig zichzelf was geweest op het strand, wist hij precies wat er toen allemaal gebeurd was. Hij kon alles herinneren. Elke beweging en elke gedachten die hij toen had gehad. En dat was wat heel zijn hoofd overhoop haalde.
Het kostte hem heel wat moeite om zijn blik weer op Valkyrie te richten en haar aan te kijken. “Sorry voor,-” begon hij, maar zijn woorden bleven zitten in zijn keel. Snel keek hij weer naar de grond. Lawrence maakte vuisten van zijn handen en voelde zijn nagels in zijn vel steken, maar het was een goede afleiding. Het helpte als afleiding waardoor hij haar bloed niet hoorde pompen door haar aders. “Ik had je niet alleen mogen laten, op het strand.” Er was zoveel verkeerd gelopen. Veel te veel.