Alive and still kicking [Erik & Lissa]

Zijn acties waren puur gedreven op woede. Op zichzelf, op de school. Op alles. ALLES. Iedereen. Deze hele godverziekte wereld. Vol met haat en vooroordelen, vol verraders en aso's. Je kon niemand vertrouwen. Niemand. Niet eens jezelf. Dat laatste was een verschrikkelijke gewaarwording die Colin kreeg toen hij weer eens geplaagd werd door fluisterende duiveltjes. Ze vertelden hem dingen die hij niet horen wilde, vergiftigden zijn ziel. Hij was besmet met slechtheid en het deed pijn. Mentale pijn, alsof er spijkers zijn kop in geslagen werden elke keer als hij niet naar de bevelen die hij kreeg luisterde.

En dan was er nog die eeuwige mantra, die constant, dag en nacht, door zijn hoofd echode. 'Vertrouw ze niet. Verraders. Vertrouw ze niet. Pijn. Vertrouw ze niet. Haat.' Hoewel Colin in wezen een erg goed en eerlijk persoon was wisten de stemmen veranderingen in zijn gemoedstoestand aan te brengen. Zijn mutatie was een mengeling van de duisternis die zijn psyche plaagde en de goedheid in zijn kern. De pure energie die Colin kon gebruiken was zijn ware mutatie, de bevelende Onix eyes een bijeffect van zijn psychische demonen.

Toen hij in de glazen ruiten van de kas keek zag hij precies wat hij zo vreesde. De pikzwarte glanzende ogen die aangaven dat elk woord wat hij nu uitsprak met duistere krachten gemengd werd. Het zou zorgen dat mensen zijn bevelen lastig konden negeren, maar tegelijk zijn gedachten verduisteren. Hij merkte het nu al. Dat glanzende glas, het felle licht. Het deed pijn aan zijn ogen. Colin zocht een schaduwplekje in de verlaten kassen op, tussen ongebruikte bouwmaterialen en dergelijke. Hij ontdekte iets glimmends, een glasplaat.. Zonder aarzelingen gooide hij het ding op de grond. Had pas door dat hij die destructieve beweging had gemaakt toen het al te laat was. Een traan gleed eenzaam over zijn wang, de jongen was hevig gefrustreerd dat het niet lukte om zijn demonen te overmeesteren. In plaats daarvan overmeesterden zij hem en namen zelfs voor korte momenten zijn doen en laten over. Het was verschrikkelijk, voelde zo machteloos.
De scherven waren in net zo veel stukken gebroken als zijn gedachten. Hij was verscheurd tussen goed en kwaad, vertrouwen en haat. De jongen greep een vlijmscherpe scherf vast en streelde over het gladde oppervlakte. Langzaam welden bloeddruppels op uit zijn huid, het rood van de druppels weerkaatste in zijn inktzwarte ogen terwijl hij opkeek. ''Wie is daar?'' vroeg hij duister.

[Voor Erik en later Valissa ^^Beetje anders dan ik had verwacht, maar het is iets~]

Erik liep door de gangen, alleen. Dat was hij, of het ooit anders zou zijn, hij zou er voor vechten als het nodig was. Voor Kinana, om eindelijk niet onder bevel van een ander te staan. Niemand die boven hem stond, geen mannen en vrouwen die jacht op hem maakten. Hij had het allemaal al gehad. In het begin kon hij nergens tegen. School, daar had hij alleen maar hoofdpijn van gekregen. Het was nog het ergst toen hij zijn ander mutatie ontdekte. Toen zag hij voor het eerst de angst in ogen van andere. Die angst had hij toen zelf alleen maar eng gevonden, intussen vond hij het alleen nog vermakelijk. Toen kwam het labo…

Hij schudde zijn hoofd, en keek rond om te weten te komen waar hij was. Algauw hoorde hij het geluid van de andere mutanten. Hij schudde zijn hoofd nogmaals. Hij wou ze niet horen, hun geluiden waren alleen maar irritant. Hij trok een pijnlijke grijns. En sloot ze buiten, met weer alleen zijn eigen gedachten in zijn hoofd liep Erik naar buiten. Hij liep over het schoolplein. Hij hoorde mensen lachen terwijl anderen in hun eentje tegen een muur stonden. Hij liep tot buiten de school en zag een soort serre staan. Hij wist dat het de kas was waar het fruit en de groenten voor de school gekweekt werden. Hij was er nog nooit binnen geweest en ging er rustig naartoe. Hij liep door de glazen deur naar binnen. En zag allemaal verschillende planten staan. Hij zag een hoop ongebruikt materiaal staan, en daartussen stond iemand. Hij hoorde hoe degene die daar in de schaduw stond een glasplaat op de grond gooide. Hij kneep gepijnigd even zijn ogen toe. Toen hij ze weer open deed ging hij naar de jongen, hij hoorde het gewoon, toe. Toen hij ook in de schaduw stond zag hij Colin. De jongen had een scherf vast, en wreef ermee over zijn hand. Terwijl er rode druppels bloed op de grond vielen. ''Wie is daar?'' hoorde hij de jongen duister zeggen. Toen Colin opkeek zag hij weer de duistere gloed in diens ogen. Colin was zeker niet de vriendelijkheid zelve geweest de vorige keer, maar hij had wel gehoord wat er in zijn gedachten omging. Het was iets heel raars alsof er toen meerdere personen in zijn gedachten waren. En nu hoorde hij het weer, verschillende stemmetjes die Colin van alles toefluisterden. ‘Ik ben het...’ zei hij rustig. Nadat Colin de vorige keer uit hun kamer gestormd was, hadden ze eigenlijk geen woord meer gezegd. ‘je irritante kamergenoot.’ Zei hij grijnzend. Het was misschien niet het beste moment om zogezegd grappig te doen, maarja.

‘Ik ben het...’ De kalme stem wakkerde het vuur in hem enkel meer aan. Waarom was hij hier? ‘Je irritante kamergenoot.’ Irritant was nou niet bepaald het beste woord, naar Colin's mening dan. Afluisteraar, wildvreemde, onbekende, idioot. Erik spotte met hem. En dat was iets wat Colin momenteel het verkeerde keelgat inschoot. Een growlend geluid gaf zijn vijandigheid perfect weer.

'"Waarom heb je me gevolgd?'' sprak Colin met zijn diepe stem. ''Heb je niets beters te doen, vuile draak?'' De duivels in zich maakten de woede groter, als een reusachtig vuur. De vlam was nu echt in de pan geslagen en het blussen zou lastig zijn. De verblindende boosheid maakte hem gevoelloos voor de pijn die hij zou moeten voelen terwijl hij met zijn hand door de glasscherven gleed. Hij grijnsde maniakaal en bekeek met genoegen de rode bloedvlekken die hij veroorzaakte. ''Ga lekker iemand anders afluisteren.''

Colin was weer vriendelijk vandaag. Oké, hij zei deze keer niets verkeerd, maar hij dacht het wel. Afluisteraar, wildvreemde, onbekende, idioot. De eerste drie klopten nog redelijk, maar idioot! Als meneer goed gezind zo zou beginnen. Hij hoorde hem grommen.

'"Waarom heb je me gevolgd?'' Hoorde hij Colin zeggen. ‘Waarom zou ik jou volgen, ik kan er toch ook niet aan doen dat jij hier zit’ zei hij nog steeds even neutraal. ''Heb je niets beters te doen, vuile draak?'' ‘Hoko…’ Herhaalde hij Colin. Hij grijnsde. ‘Met het verkeerde been uit bed gestapt?’ vroeg hij. Hij voelde Colins woede groter worden. Hij zag de zwarte ogen van Colin. Het was een heel ander soort zwart dan het zwart van zijn eigen ogen. Colins ogen straalden een soort duisternis uit. Hij wist dat dit bij een van Colins mutaties hoorde, die had mutatie had hij zelf al ondervonden.

Erik zag hoe Colin nog steeds met zijn hand, dat nu met bloed bedekt was, over de glasscherven gleed. Colin grijnsde terwijl hij naar de bloedvlekken keek. Wauw, Erik lachte, die is nog erger dan ik. Dacht hij. ''Ga lekker iemand anders afluisteren.'' Erik stopte direct met lachen. ‘Ik heb je de vorige keer al gezegd dat jij het niet eens waard bent om af te luisteren.’ Gromde hij. Hij keek Colin geïrriteerd aan maar ging gewoon verder. ‘Als je dat eens zou onthouden… misschien moet één van die stemmetjes in je hoofd het je eens duidelijk maken’ Maar die waren natuurlijk weer druk bezig met Colin van alles wijs te maken.
---
Vertaling
Hoko = draak