Character Profile Alias: Lawyer Lady Age: 22 Occupation: Law school student & Legal intern
Onderwerp: Shoplift 'till you drop | Sepp vr jan 05, 2018 2:24 pm
I Don't play the odds, I play the man.
In de achteruitkijk spiegel van de door haar ouders gefinancierde auto, werkte Namika haar lippenstift bij. Zorgvuldig bracht ze de dieprode kleur aan op plekken waar dit nodig was en depte ze haar lippen met haar middelvinger om de kleur mooi op haar huid te laten liggen. Ze droeg vrijwel nooit lippenstift, alleen op gelegenheid. Zeker zo’n opvallende kleur liet ze vaak links liggen, want, zo vond ze, ze had wel iets beters te doen dan zich constant zorgen maken of haar make-up nog wel goed zat. Toch zat ze hier nu, inmiddels haar vingers af te vegen aan een tissue die ze vervolgens op haar dashboard deponeerde, een laatste blik werpend op haar wel degelijk rood gestifte lippen. Vandaag was een gelegenheid. Ze was namelijk toegeschreven op een zaak. In feite maar weinig om trots op te zijn – een zaak waar de stagiaire op wordt gezet zonder begeleiding zal nooit een zaak zijn waar 1) haar meerderen op werk hun tijd of talent aan wilden verspelen of waar 2) ook maar iets van winst te halen viel. Het was niet moeilijk voor Namika om zich voor te stellen hoe het gesprek was gegaan waarin was besloten dat zij de aangewezen persoon was om te vertegenwoordigen in deze miezerige case. “Heb jij daar zin in?” “Stuur gewoon een stagiair.” En natuurlijk was zij die stagiair geweest, want van alle advocaten in spe die op het advocatenbureau rondliepen, zag men bij Namika de minste kans dat ze het zou opfokken. Maar, hoe bewust ze zich hier ook van was en hoe pissig het haar kon maken dat ze nog altijd werd opgezadeld met de minderwaardige stagiairetaakjes, had ze de kans met beide handen aangegrepen. In de eerste plaats was dit omdat ze het maar eens moest proberen om niet precies te doen wat er van haar gevraagd werd, maar deze reden viel teniet bij het idee dat ze zichzelf nu kon bewijzen. Het was immers, hoe klein en nietig ook, een zaak. Haar eerste zaak die ze in haar ééntje zou afhandelen. Háár eerste zaak.
Ze gooide de deur van haar auto open en pakte haar handtas van de bijrijdersstoel terwijl ze uitstapte. Met een klap gooide ze de autodeur weer dicht. De hakken van haar puntige pumps tikten op de parkeerplaats terwijl ze zich richting de ingang van het politiebureau begaf. Voordat ze de autosleutels in haar handtas liet vallen, drukte ze een knopje in en achter zich hoorde ze haar auto op slot springen. De gehele tocht van haar auto naar de ingang voelde ze de zenuwen en spanning maar ook haar zelfvertrouwen en haar arrogantie groeien. Tegen de tijd dat ze de open rollende deuren door liep, was haar rug gerecht en haar hoofd geheven. Rond haar lippen hing een minuscuul, zelfingenomen glimlachje. Alleen de stevige grip rond de hengsels van haar handtas verried haar zenuwen nog. Ze stapte op de balie af en vergrootte haar glimlachje even op het moment dat ze haar naam noemde. “Wilker Harding Advocaten, ik ben hier voor mijn cliënt Raul Feldmann.” Meer dan zijn naam en dat hij bij een winkeldiefstal betrokken was geweest, was haar niet verteld. Dat ze zijn naam dan ook zonder problemen over haar lippen kreeg, vond ze behoorlijk knap van zichzelf. De kerel achter de balie vond het duidelijk allemaal een stuk minder interessant dan zij. Hij keek op, mompelde dat ze naar verhoorkamer 2 kon doorlopen, gebaarde richting een gang en keer weer neer. Wat beledigd volgde ze zijn minimale aanwijzingen. Gelukkig stonden de verhoorkamers aangegeven op bordjes met kleine pijltjes ernaast en duurde het niet lang voor ze had gevonden waar ze moest zijn. Voor ze de ruimte betrad, haalde ze diep adem en streek ze met haar hand de nette, nauwsluitende stof van haar kokerrok glad. In haar weerspiegeling het raam van de deur keek ze nog eenmaal of haar lippenstift goed zat en of haar decolleté niet te diep was. Een snelle hand door haar haar. Gaan.
Ze opende de deur en trof een redelijk kleine, lege ruimte aan. De muren waren een deprimerend grijs geschilderd, en ook het enkele tafeltje dat in de ruimte stond was grijs van tafelblad. Verder stonden er vier stoelen, twee aan elke kant, waar er één van bezet werd door een zenuwachtig ogende jongen die zijn ogen wantrouwend naar haar had opgericht zodra ze voet in de ruimte had gezet. “Raul?” vroeg Namika hem met een geoefende glimlach. “Ik ben Namika Blanchard en ik ben hier om jou te vertegenwoordigen.” “Jij?” vroeg de jongen wat achterdochtig. “Hoe oud ben je?” Ze moest op de binnenkant van haar wang bijten om haar rust te bewaren. Het glimlachje had even plaats gemaakt voor een geïrriteerd trekje van haar mond, maar keerde nu weer terug. Ze stak haar hand naar hem uit. “Ik, ja,” bevestigde zijn verontwaardigde woorden. Wat onwennig schudde hij haar uitgestoken hand. “En mijn leeftijd doet er niet toe. Ik ben advocaat in opleiding en tevens jouw laatste hulp. Ben je het hier niet mee eens, dan hoef je het maar te zeggen en stap ik op. Ik betwijfel echter of er dan nog iemand gaat zijn die mijn plek wil innemen. Mocht je besluiten dat ik het wel waard ben je te verantwoordelijken – “ ze liet de woorden even tussen hen in hangen, om aan te geven hoe belachelijk ze waren; zoals zij het zag, had hij precies niets te eisen en moest hij van geluk spreken dat er überhaupt iemand voor hem kwam, laat staan iemand van het kaliber en talent van ondergetekende – “dan heb je geluk, want ik heb geen tijd voor verliezen. Ook heb ik geen tijd voor besluiteloosheid, dus wat wordt het?” De jongen had haar gedurende haar woorden wat verbaasd aan zitten kijken en was duidelijk nog niet overtuigd – en wie kon dit hem kwalijk nemen? Er waren dagen dat Namika er nog jonger uit zag dan de 22 jaar die ze was – maar hij leek ook in te zien dat ze gelijk had: hij had niet zoveel keus en de stagiaire die hij hier voor zich had was waarschijnlijk het beste dat hij zou kunnen krijgen. Dus haalde hij zijn schouders op en gebaarde naar de stoel naast hem. Namika nam plaats, streek opnieuw de dure stof van haar jurk glad en trok een stapel papieren uit haar tas. “Dus, ik wil het verhaal graag van jou horen,” zei ze, haar blik even serieus op hem hangend. “En wat je hen vertelt – “ ze gebaarde rondom zich, om aan te geven dat ze de politie bedoelde – “vertel je alleen met mijn toestemming. Je geeft alleen antwoord op de vragen als ik zeg dat je dat moet doen. En het belangrijkst van al: tegen mij ben je eerlijk."
Onderwerp: Re: Shoplift 'till you drop | Sepp vr jan 05, 2018 3:23 pm
sk
sepp kovic
live with it or fix it
Eindelijk hadden ze genoeg bewijsmateriaal verzameld om Raul Feldmann binnen te brengen op het bureau om hem te verhoren. Het had lang geduurd, hij was een gladde paling, maar uiteindelijk vielen die ook door de mand. Of ze genoeg hadden om een sterke case te maken, was een ander verhaal. Maar op zijn minst konden ze hem nu even goed op de rooster leggen. Hopelijk versprak hij zich, of plooide hij onder de druk en gaf hij de diefstallen gewoon toe. Want het waren er een hele hoop, en de buit varieerde telkens tussen de €20 en €150 euro. Soms stal hij kleren, andere keren geheugenkaartjes voor een camera. Telkens in het winkelcentrum. Maar nooit konden ze hem op heterdaad betrappen, en de security beelden die ze hadden opgevraagd waren niet duidelijk genoeg om echt een klacht neer te kunnen leggen. Het was aan de hand van ooggetuigen, waar er trouwens bitter weinig van waren, dat ze een beschrijving hadden kunnen maken die hen naar Feldmann had geleid. Die zat nu in verhoorkamer 2, te wachten op een advocaat om hem te vertegenwoordigen.
In tussentijd maakte Sepp zijn mapje klaar, en overlas hij de verslagen nog een keer. Toen zijn collega hem kwam halen om te melden dat Wilker Harding Advocaten een advocate in opleiding had gestuurd, gaf hij hen nog een tiental minuten om hun verdediging voor te bereiden. Vervolgens zette hij koers richting de ruimte. Daar eenmaal aangekomen liep hij binnen, sloot de deur achter zich en ging zitten. Het mapje legde hij voor zich op tafel neer. “Guten Tag, Frau Blanchard, Herr Feldmann”, Begon hij, waarbij hij hen respectievelijk aankeek. ”Case A103 445, Sundberg versus Raul Feldmann. Herr Feldmann wordt er van verdacht betrokken te zijn bij een reeks winkeldiefstallen. Het gaat om 7 afzonderlijke diefstallen, met een buit die een geschatte waarde van €550 bedraagt. Ooggetuigen hebben verklaard dat ze in minstens 5 van deze diefstallen Herr Feldmann in de buurt van de beroofde winkels hebben gezien”, Schetste hij kort, waarna hij het mapje opende en de ondertekende ooggetuigenverslagen liet zien. ”Komt u wel eens in het winkelcentrum?” Vroeg hij vervolgens, zich richtend tot Raul, nadat hij hem kort naar de documenten had laten kijken.
Character Profile Alias: Lawyer Lady Age: 22 Occupation: Law school student & Legal intern
Onderwerp: Re: Shoplift 'till you drop | Sepp za jan 27, 2018 1:27 pm
I Don't play the odds, I play the man.
Raul Feldmann had haar met tegenzin en in kleine, kortafe zinnen verteld wat hij hier deed. Winkeldiefstal, dus, zoals haar baas haar ook al had weten vertellen. Hij vertelde haar tevens dat hij het niet had gedaan – iets dat Namika niet volledig geloofde, maar waar ze tot dusver bijzonder weinig aan kon doen. Wel wist hij haar te vertellen dat het ging om diefstallen in het winkelcentrum die hadden plaatsgevonden over een tijdsspan van een aantal weken. Terwijl hij vertelde, hield Namika hem nauw in de gaten. Het gesprek duurde zo’n tien minuten, maar in de laatste twee minuten had hij haar nog maar weinig te vertellen en ergens was Namika vooral zwaar teleurgesteld dat hij het haar zo moeilijk moest maken om hier een goede zaak van te maken.
Zodra de deur open ging, schoot Namika omhoog om braaf haar hand uit te steken naar de blonde man die binnen kwam zetten. Zoals met vrijwel iedereen die ze voor het eerst ontmoette, nam ze hem zorgvuldig in zich op. Ze schatte hem eind twintig, misschien begin dertig – nee, toch eind twintig. Hij keek ernstig, zakelijk, en natuurlijk had ze niets anders van de agent ‘tegen’ wie ze haar eerste zaak zou hebben, verwacht. “Guten Tag, Frau Blanchard, Herr Feldmann,” had hij hen begroet. Bij haar naam, schudde Namika zijn hand en ging weer zitten. Raul knikte alleen maar naar agent Kovic en hield het mapje op tafel in de gaten. Nu schetste de agent de situatie zoals zij hem voor zich hadden. Zeven diefstallen en ooggetuigen die aangaven dat Feldmann in de buurt was geweest van de diefstallen. Namika sloeg ieder detail op en keek toe terwijl de agent het mapje opende en de getuigenissen liet zien. Toen ook haar cliënt de documenten kort had bekeken, ging de agent verder. “Komt u wel eens in het winkelcentrum?” Namika draaide haar hoofd naar de knul in de stoel naast haar en knikte instemmend. Als zijn arrest alleen op ooggetuigen was gebaseerd, was er een manier om hier omheen te werken. Mensen waren niet feilloos en zintuigen waren niet altijd te vertrouwen. Daarnaast was deze eerste vraag heel simpel en zou een ontkennend antwoord alleen maar achterdocht wekken: als Raul Feldmann in Sundberg woonde kon hij moeilijk anders dan af en toe het winkelcentrum bezoeken, nietwaar? Dus draaide Feldmann zijn blik naar de agent zodra hij Namikas instemmen had, en knikte. “Eh – ja? Ik woon hier,” sprak hij, op een licht verontwaardigde toon.
