Naar een stomend hete kop koffie starend zat Matteo in de hoofdruimte van het bureau, zijn blik was de gehele ochtend nog niet geweken van de stomende kop die zo nu en dan eens werd bij gevuld. De jongen had een grondige hekel aan niets doen, of beter gezegd niets mogen doen buiten het klasseren van documenten. Echt heel top werk hoor om een agent te zijn. Het leek wel of niemand anders er de tijd voor had genomen afgelopen drie jaar of misschien wel langer? Een zucht schoof over zijn lippen wanneer hij het volgende pakket documenten in zijn handen nam om het vervolgens in een van de juiste dozen te steken. Dozen die hij stuk voor stuk eerder die dag naar boven had moeten sleuren, en die hij als hij ooit klaar was ook weer naar beneden kon sleuren waarschijnlijk. Goed, hij snapte dat hij nieuw was hier maar hij had toch iets meer verwacht? Niet meteen helse achtervolgingen of boeven in de boeien slagen, maar hij had tenminste gehoopt op een patrouille of iets in die aard. Maar nee, hier zat hij dan tussen de bergen papieren die maar niet kleiner leek te worden, how rude.

Enkele koppen koffie, gefrustreerde zuchten en vooral commentaren van zijn collega’s later zag hij de man achter de balie teken naar hem doen om te komen. Behendig stond hij op en hij liep toch met enig enthousiasme op hem af. “Fontana, vervang me even ik moet even checken bij onze bajesklanten.” Sprak de man wat nukkig. Dit was stap een, het vertrouwen van de man achter de balie krijgen zou zijn zet zijn om binnenkort hopelijk meer en meer te mogen doen. Met een kalme blik keek hij voor zich uit, al was hij ook half bezig met de digitale files op hun juiste plek neer te gooien in de computer, want dat stond als volgende op zijn takenlijst. What a joy! Voor een kort moment trok hij de grijze muts wat verder over zijn oren, elke keer als de deur open vloog bracht het een kille windvlaag met zich mee. Matteo ging echt niet de eerste rookie zijn die ziek werd door het weer of wat dan ook, dan gingen ze echt de draak met hem steken en daar zat hij helemaal niet op te wachten.

Nogmaals vloog de deur open. Een geërgerde zucht schoof over zijn lippen toen die persoon de deur dan ook nog eens liet openstaan? Euhm hallo, er waren nog mensen die warmte nodig hadden hier. Al was dat niet de voornaamste reden waarom hij zo geïrriteerd was, het duurde inmiddels al een uur voor zijn collega terug kwam, hoe lang kon het duren right? Hoelang de persoon  er al stond wist hij niet, maar bij een zacht geschraap van de keel flitste zijn groene ogen naar een meisje dat aan de balie stond, niet recht voor hem maar toch dicht genoeg dat hij het eigenlijk al veel eerder had moeten merken. ‘Hoe kan ik u van dienst zijn?’ Sprak hij vluchtig, haast struikelend over zijn woorden omdat ze hem kinda had verrast.

Dat hij er niet van hield om papierwerk te doen was al geweten door het gehele korps, maar geen van hen deed het echt graag. Het moest gewoon gebeuren. Dus ja, wanneer die wissel voor de balie kwam popelde hij echt om even een break te nemen van alle papiertjes mooi opbergen. Nu kon hij gaan beginne met het klasseren via de computer, ook niet het meest spannende werk maar hier had hij tenminste afwisseling moest er iemand binnen komen die zijn hulp nodig had. Maar voor nu sleepte hij de documenten op het scherm gewoon naar hun juiste mapjes, zo waren het veel mapjes die op het bureaublad stonden. Maar hij wist gelukkig wel de juiste er uit te pikken. Anders kreeg hij daarvoor nog commentaar.  Een groot deel van de verschillende documenten was al op hun juiste plaats gestoken ook al had hij zo nu en dan klikte hij het eens open om te lezen over wat het werkelijk ging. Kleine nieuwsgierigaard die hij was. Niet dat er veel incriminating op te lezen was, nee het waren gewone simpele verslagen van onder andere mensen die hun boetes niet hadden betaald dat soort gedoe.

Het was net in dat moment dat hij niet doorhad dat er iemand aan de balie stond, het enige wat hij gewaar werd was de koude wind die door de open gelaten deur naar binnen blies en hem boos begonnen te maken. Tot het meisje in kwestie haar keel schraapte en hij geschrokken op keek en er wat woorden uit gooide. Het gebeurde niet onopvallend, maar ook niet meteen maar toch bekeek de jongen haar even goed. Ze was een verschijning waar vele mannen die nu achter hun bureaus enkel maar van konden dromen, en ze stond hier voor zijn neus. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn blik na enkele seconden op haar gezicht richtte. Een gezicht dat hij hier nog nooit eerder had gezien, toch niet in het bureau. Maar wel het soort gezicht dat hij zeker weten zou onthouden, ten eerste om de speciale schoonheid die het met zich meebracht, alsof het meisje iets buitenlands had in haar gezicht. Anders kon hij zijn denkpatronen niet formuleren.

Het waren haar woorden die hem lichtjes alarmeerde, maar nog steeds was hij vrij mesmerized bij de aanblik van het meisje. Toch brak hij zichzelf uit zijn eigen droom en probeerde zich te herpakken. ‘Zou ik dan even je identiteitskaart mogen?’ Zo kon hij na gaan of ze hier al was geweest, en of ze werkelijk betrekking had tot die zaak. Alarmbellen bleven afgaan in zijn hoofd, maar Matteo leek het niet gewaar te worden of nouja misschien een beetje. Met een scheve glimlach op zijn gezicht opende hij het programma zodat hij zo meteen haar identiteitskaart kon inlezen.