Stranger danger [&James]

Waar hij heen ging? Dat ging hij hen mooi niet aan de neus hangen. "Nergens.." mompelde Tyler. "Ga aan de kant." De plotselinge scheut agressie in zijn stem deed zijn werk, zijn moeder schuifelde achteruit. Het heeft toch geen zin. echode in zijn hoofd. Een fluisterende, hopeloze rot stem. Niets heeft zin, dacht Tyler, een antwoord op de infiltrerende gedachte. Hij greep zijn jas van de kapstok, zonder de daardoor gevallen sjaal een blik waardig te gunnen. En weg was hij. De straat uit, de hoek om, gelijk het dunne steegje naast het fietspad ingedoken. Uit het zicht. Rust in zijn hoofd, niemand die meer naar zijn gedachten keek of vroeg hoe het ging.

Het was meer dan een nukkige tiener die besloten had dat zijn ouders te veel zeurden, die behoefte had aan privacy vanwege zijn leeftijd. Tyler vertrouwde ze gewoonweg niet. De jongen liep urenlang rond. Hij had een sigarenwinkel bezocht en zijn laatste geld uitgegeven aan twee pakjes sigaretten en een aansteker. Nu liep hij de rook in te zuigen, om daarmee zijn longen te zuiveren van afluisterende technologie. Zodra hij daar aan dacht begon hij zachtjes onzin te mompelen. Zo bracht hij ze in de war, op het verkeerde spoor. Ha. Hij hield ze allemaal voor de gek.

De avond viel vroeg. Dat was logisch. Het was winter. Tyler opende zijn tweede pakje. Dertien sigaretten. Dat beviel hem niet. Weg, weg, weg ermee. Pas toen hij op acht uitkwam kon hij kalmeren. Het vlammetje van de aansteker flikkerde in de opgekomen wind, maar zijn hand beschermde het tor zijn sigaret rood smeulde. Tyler speelde met zijn sleutels, slenterde door het park. Het was laat genoeg voor de zon om onder te zijn, maar hij ging nog niet naar huis. Hij had geduld. En uiteindelijk werd dat beloond. Voetstappen. Zijn hoofd sloeg alarm. Daar komt ie, daar komt ie, pak hem, pak hem, daar komt ie, daar-daar-daardaarda "Dat weet ik ook wel," siste Tyler kwaad. Het klonk alsof hij aan de telefoon was. Tyler kwam in beweging. Zijn hand gleed over het koele metaal van zijn huissleutels. "Jij," sprak hij schor, onderbroken door een rokerige hoest. "Hoe laat is het?" De jongen had zich midden op het pad gepositioneerd, zijn capuchon hulde zijn gelaat in de schaduwen. Tyler grijnsde, maar zijn houding was intimiderend. Zijn lege hand trilde en hij tiktiktikte tegen zijn bovenbeen. Drie keer voor geluk, vijf keer voor zijn naam, samen acht, godsgetal.

Ooc: eerste post voor James c: