INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 Enchantée, stranger

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
Ga naar pagina : 1, 2  Volgende
AuteurBericht
Salomée Adkins
Salomée Adkins
Class 2
Aantal berichten : 153

Character Profile
Alias: IOrigins
Age: 19
Occupation: Student Psychology & Barista at coffee house
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptyvr nov 24, 2017 7:30 pm


JE VOIS LA VIE EN ROSE

Onder toeziend oog van een steeds lager zakkende zon vonden een zacht neuriënd meisje en haar enthousiaste, bontgekleurde hond hun weg over wat drassige paden. Even geleden had het namelijk geregend, maar dat liet het duo de pret zeker niet bederven. Ze waren de hoosbui ingestapt voor een wandeling, getekend met dezelfde geestdrift als iedere andere dag. Ja, ze hadden wel het een en andere gemeen, de twee. Wellicht was dat waarom ze, ondanks alle omstandigheden die het tegenwerkte, uiteindelijk toch steeds dichter naar elkaar toegegroeid waren. Of was het andersom -sommigen beweerden immers ook dat honden en hun baasjes op elkaar gingen lijken naarmate ze meer tijd met elkaar doorbrachten. Hoe dan ook, Larry en Salomée hadden beiden een soort ontembare driftigheid voor het opzoeken van avontuur.

De melodie van een welbekende Edith Piaf -iets wat onbewust in haar hoofd was komen hangen bij een herinnering aan waar ze was opgegroeid- staakte in haar keel toen ze haar vingers aan haar lippen zetten en de Australische herder eens terugfloot. Voordat hij zich omdraaide om haar op volle snelheid weer te begroeten, had het meisje de tennisbal al in handen om deze met een grote grijns een heel stuk van haar vandaan te werpen. Even bleef de hond verward staan, spitste zijn oren en draaide zich toen om met zo'n vaart dat Sal er haast een slippend geluid bij kon horen. Ze had nog een vergeefse poging gedaan zich met haar handen tegen de opspattende modder te beschermen, maar ze kon enkel zachtjes om zichzelf lachen toen dat, zoals verwacht, ernstig mislukte. Even schoof ze de zonnebril omhoog om de schade te inspecteren maar toen stond ze maar weer op. Oh well. Wellicht vreemd, om iemand met dit grauwe weer een zonnebril te zien dragen. Salomée voelde er echter niet al te veel voor om per ongeluk Larry of een voorbijganger ondraaglijke pijn te bezorgen met ook maar één blik. Ze hoorde de bekende stappen van haar hond naderen en bedekte er dus haar ogen weer mee.

Larry liet de bal voor haar voeten vallen, en Sal gaf hem een belonende aai over zijn pluizige nek. Voordat ze de bal echter weer voor hen uit kon gooien, leek Larry een geur op te pikken. Hij liet de bal voor wat deze was en zette het op een sprinten. Verbaasd keek Salomée even toe hoe hij de verte in stoof, maar toen glimlachte ze. 'Une avonture Larry?' Sure. Ze gooide de bal in haar tas en zette ook haar benen in beweging. Het meisje was inmiddels eigenlijk overal in het dorpje wel bekend en ze wist dus goed waar Larry zich waarschijnlijk heen begaf. En ja hoor, langzaam veranderde de grond onder haar voeten in asfalt en waren ze weer terug in de woonwijken. De hond had waarschijnlijk gewoon honger gehad. Voor naar huis namen ze echter de verkeerde afslag, wat haar lichtelijk verbaasde. Het basketbalveld? Wat moest hij daar nu weer? Het duurde even voor ze hem weer in het zicht had, maar toen dat gebeurde had het dier klaarblijkelijk zijn doel gevonden. Enthousiast blaffend probeerde hij tegen een voor Salomée nog onbekende op te springen.

Eenmaal binnen goede afstand hem terug te fluiten, moest ze haar grijns inhouden. Zij vond het wel amusant, maar de vraag was nog maar de vraag hoe de -nu waarschijnlijk met modder besmeurde- vreemdeling daar over dacht. 'Larry,' lokte ze hem, gepaard met wat klappen op haar bovenbenen en het klakken van haar tong. De hond gaf op en kwam terug naar zijn baasje gerend. Salomée kroelde hem even over zijn kop voor ze zich, lichtelijk buiten adem, tot zijn slachtoffer richtte. 'Het spijt me,' zei ze met een glimlach. 'Hij is nogal... avontuurlijk.' Pas toen haar woorden weer waren uitgestorven, zag ze pas met wie ze te maken had. Of in ieder geval, met wat voor verschijning ze te maken had... Terwijl ze haar blik langs het rode haar, de hevige sproeten en de deels zichtbare tatoeages liet gaan, beet ze zachtjes op haar lip. En dan had ze het nog niet eens over die prachtige, heldere ogen die Sal maar wat graag beter in zich zou opnemen, zonder haar zonnebril als barrière. Damn. Merci, Larry.
Reagan O'Callaghan first
Terug naar boven Ga naar beneden
Reagan O'Callaghan
Reagan O'Callaghan
Class 2
Aantal berichten : 80

Character Profile
Alias: Morphine
Age: 17
Occupation:
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptyza nov 25, 2017 3:47 pm



even Hell can get comfy

once you've settled in

Een mutatie was een vreemd iets. Die van haar, die ze nu toch al het grootste deel van haar leven had, leek nu kuren te hebben die ze nog nooit eerder had gezien. Waar ze normaal gezien gewoon geleidelijk aan beter zou worden, leek het nu in sprongen te gaan. Zowel vooruit als achteruit. Het ene moment zag het er naar uit dat ze ‘genezen’ was, het andere moment lag ze met een stevige migraine in bed te staren naar het plafond. De oorlog had een grotere tol van haar geëist dan ze eerst had gedacht. Het was ook niet alsof ze er ervaring mee had. De gebeurtenissen van enkele weken terug hadden een diepe indruk op haar achtergelaten. Vooral omdat ze het van uit zoveel perspectieven had meegemaakt. Haar mutatie had de herinneringen van iedereen om zich heen als het ware op gezogen als een spons die in het water viel.

De heftige emoties die ze daarbij had over gekopieerd, overvielen haar van het ene moment op het andere, om na vijf minuten weer te verdwijnen. Er zat helemaal geen logica achter en het frustreerde haar mateloos. Ze wilde zo graag naar buiten, al was het maar voor even, want hier binnen werd ze langzaam gek. Het had daarbij ook nog eens heel erg geregend, en ze wilde gewoon even die specifieke geur ruiken. Omdat het zoiets normaal was in al deze chaos. Dus stond ze voor de spiegel. Haar ogen waren helderblauw. Ze schoof haar mouw een stukje omhoog. Geen pikzwarte lijnen waar haar aders zaten. Het was veilig, voor nu. Dus ze zou er gebruik van maken ook. De redhead trok een jas aan, knoopte haar Timberlands dicht en stapte resoluut de deur uit. De klik die het slot maakte, bevestigde het definitief: ze was vrij.

Een specifiek doel had ze niet, en veel mensen waren er ook niet te zien op straat momenteel. Dus liep ze wat doelloos rond, al was dit voor haar even leuk als eender welke gezellige activiteit. De plassen ontweek ze niet, wetende dat haar schoenen mooi waterdicht waren. Er stond zelfs iets van een glimlach om haar lippen. Zoiets simpels kon haar al blij maken, en dat feit maakte haar nog eens extra blij. Het feit dat ze kon genieten van iets kleins, betekende dat haar mutatie haar voor even ademruimte gaf. Ze kwam uiteindelijk aan op een basketbal veldje. Het lag er nu eenzaam en verlaten bij, maar ze kon zich voorstellen dat dit een druk bezochte plek zou gaan worden als het weer eenmaal terug beterde. Ze was echter niet zo alleen als ze dacht. Ineens klonk er een fel enthousiast geblaf, en voor ze kon oriënteren waar het vandaan kwam, sprong de bron al tegen haar benen op. Het was niet dat ze bang was van honden, maar ze trok zich toch terug. Het had alleen niet veel zin. De hond stopte pas toen iemand -waarschijnlijk het baasje- zijn naam riep. Het dier droop af, maar de sporen op haar broek en jas bleven achter.

'Het spijt me,' Klonk de stem nu, en ze keek op. Het baasje stond nu voor haar neus. 'Hij is nogal... avontuurlijk.' Verontschuldigde ze zich verder. Reagan kopieerde haar zachte glimlach. ”Ah, geeft niet. Succes met hem in bad doen straks”, Grapte ze. De hond, die blijkbaar Larry heette, zat echt onder de modder. Daar zou ze nog haar werk mee hebben. ”Heeft de regen jullie overvallen of was dit vrijwillig?” Vroeg ze vervolgens. Als ze zelf een hond had, zou ze hem netjes binnenhouden, gezien ze nogal gekend stonden om hun voorliefde om in elke modderpoel te duiken waar ze voorbij kwamen.

Terug naar boven Ga naar beneden
Salomée Adkins
Salomée Adkins
Class 2
Aantal berichten : 153

Character Profile
Alias: IOrigins
Age: 19
Occupation: Student Psychology & Barista at coffee house
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptyma nov 27, 2017 11:41 am


JE VOIS LA VIE EN ROSE

Gelukkig leek de vreemdeling tegen wie haar hond op was gebotst het niet een al te groot probleem te vinden. Het roodharige meisje gunde haar, nadat ze Larry met moeite had weten terug te fluiten, enkel een vredelievende glimlach. 'Ah, geeft niet. Succes met hem in bad doen straks,' reageerde ze op Salomées verontschuldiging. Sal lachte hardop met haar mee, maar in haar hoofd leverde ze commentaar. Bad, yeah right. Zelfs al had haar appartement een badkuip, dan zou Larry het alsnog echt niet op prijs stellen daarin geduwd te worden. Alsof hij haar gehoord had, begon hij lichtelijk zenuwachtig rond haar te trippelen en piepte even. Ze gaf hem een aai, om te zeggen dat ze alleen maar sociaal wenselijk was geweest en dat ze hem zoiets nooit zou aandoen. 'Heeft de regen jullie overvallen of was dit vrijwillig?' Sal keek op, haar wimpers streken langs haar zonnebril. Toen brak haar gezicht in een grijnsje. 'Nee, dit was vrijwillig,' gaf ze wat lachend toe. 'Zoals ik al zei... avontuurlijk,' wees ze op haar hond, de schuld op hem afschuivend. Natuurlijk was dat niet bepaald waar, zij was immers degene die de deur uit was gestapt.

Even bekeek ze het meisje en besloot toen overeind te komen van haar voorheen gehurkte positie. Zij leek niet nat geworden te zijn, hoewel er wel een lichte hoeveelheid modder aan haar Timberlands kleefde. Dat betekende dat ze hier dus wel naartoe was komen lopen. Na dit ware detectivewerk van een grondig onderzoek, richtte Salomée haar blik op die van haar. Al kon ze het waarschijnlijk niet merken, te wijten aan de donkere glazen waarachter haar ogen zich schuilhielden. Haar constatering was duidelijk, maar toch moest ze het vragen. 'Woon je hier in de buurt?' Wellicht een ongepaste vraag om als eerste aan een pas ontmoete vrouw te stellen op een verlaten pleintje als dit, maar Salomée was niet iemand die daarvoor terugschrok. Lekker direct. Ze was ervan overtuigd dat dat de beste en meest efficiënte manier was om je antwoorden te verkrijgen. Al zat er toch een soort omweg in. Als ze eerlijk was, interesseerde het haar niet heel veel of ze hier in de buurt woonde of niet. Het interesseerde haar of ze uit de nieuwbouwwijk kwam. Kortom; het enige dat ze wilde weten, was of het meisje daadwerkelijk, zoals haar speurwerk haar verteld leek te hebben, een mutant was.
Terug naar boven Ga naar beneden
Reagan O'Callaghan
Reagan O'Callaghan
Class 2
Aantal berichten : 80

Character Profile
Alias: Morphine
Age: 17
Occupation:
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptyma nov 27, 2017 3:14 pm



even Hell can get comfy

once you've settled in

De hond was wel een grote afleiding, dus ze had niet gezien dat er nog een andere persoon het plein op was komen lopen. Al had ze dat eigenlijk wel zelf kunnen bedenken. Geen hond met een halsband liep hier zomaar op z’n eentje. Tenzij hij ontsnapt zou zijn, maar dan zou het vast wel drukker zijn met mensen die naar hem op zoek zouden zijn. Het beestje leek ook goed getraind te zijn, gezien hij reageerde op de commando’s van zijn baasje. Wel met tegenzin, maar hij gehoorzaamde wel. Volgens zijn baasje was hij gewoon een avontuurlijk type, en had hij geen kwaad in de zin. Gelukkig maar. Het laatste waar ze nu zin in had, was gebeten worden door een hond. Ze had eigenlijk ook geen idee in hoeverre haar bloed een invloed zou hebben op het systeem van het dier. Het kon alleszins niet echt gezond zijn. Voor nu had haar bloed een relatief normale kleur, maar de laatste dagen had ze gemerkt dat dat van het ene moment op het andere kon omslaan.

Beter kon ze er nu maar van profiteren, voor ze weer werd neergehaald door haar eigen mutatie. Dus ging ze een conversatie aan met de onbekende. ’Nee, dit was vrijwillig,' Reageerde die op haar vraag. 'Zoals ik al zei... avontuurlijk,' Zei ze toen, wijzend naar de hond. Ze keek van het dier terug naar haar, en vroeg zich ineens af waarom ze een zonnebril op had. Het was niet dat de zon zo fel scheen. En waarom merkte ze dit nu pas op? Heel scherp wel. Ze besloot er niet naar te vragen, gezien ze niet onbeleefd wou overkomen. Al leek zij de enige te zijn die rekening hield met de beleefdheidsregels. 'Woon je hier in de buurt?' Vroeg de andere namelijk, nogal direct en schijnbaar ongegeneerd. ”Ehh, ja, daar ergens”, Zei ze, vaagjes wuivend richting de wijk achter hun. Ze kon niet eens precies zeggen waar, gezien ze nog niet echt bekend was met de buurt, maar ze had zo het idee dat ze al wist waarom deze vraag precies gesteld werd.

Alsof haar mutatie dit kleine feit ook had opgepikt, besloot die het nog eventjes te benadrukken. Ineens voelde ze een warmtegolf door haar lichaam trekken, gevolgd door het afkoelen van haar handen en onderarmen. Duizeligheid overviel haar, en ze kneep haar ogen stijf dicht. ”Fuck”, Vloekte ze zachtjes. Toen ze haar ogen open deed, waren zowel haar pupil als wat normaal wit hoorde te zijn, pikzwart. ”Sorry ik moet even.. Mmm.. Zitten”, Bracht ze uit, waarna ze de gelukkig korte afstand naar een van de bankjes overbrugde en zich er zachtjes op neer liet vallen. Well, this was awkward.

Terug naar boven Ga naar beneden
Salomée Adkins
Salomée Adkins
Class 2
Aantal berichten : 153

Character Profile
Alias: IOrigins
Age: 19
Occupation: Student Psychology & Barista at coffee house
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptydi nov 28, 2017 1:48 pm


JE VOIS LA VIE EN ROSE

Ze was eigenlijk heel blij dat het meisje het gesprek begonnen was. Soms voelde Sal zich wat eenzaam in het dropje. Zeker nu de tieners uit Genosha haar omringden. Voorheen had ze er niet zo'n last van dat ze op zichzelf aangewezen was. Of en toe een praatje, af en toe een hook up. De consequentieloze daden waren heerlijk geweest. Maar nu Sundberg overspoeld werd door leeftijdsgenoten, was het lastiger. Ze had nooit echt eerder gezien dat mensen van haar leeftijd zo'n diepe band konden hebben. Ze hadden samen veel doorstaan en het had hen erg hecht gemaakt, zo leek het. Salomée had zich al die tijd afzijdig gehouden van de oorlog, hier in dit dorpje. Het deed haar ook een tikkeltje schuldig voelen naar de andere mutanten. Het was niet eerlijk dat zij, omwille van hun mutatie, zoveel ellende hadden moeten doormaken en Sal geen vinger naar ze had uitgestoken. Wat de reden ook was, ze voelde een soort vreemde aantrekkingskracht tussen haar en de nieuwe gezichten van haar leeftijdscategorie. Ze wilde er daarom ook maar wat graag achterkomen of het meisje dat ze nu voor zich had bij hen hoorden. Of ze ook een mutant was. Een verstikkende nieuwsgierigheid had zich van haar meester gemaakt; een drang om zich bij gelijken te voegen.

'Ehh, ja, daar ergens.' Maar wellicht moest ze haar aanpak wijzigen, want dit gaf haar nog niet vrij veel antwoord. Het meisje had wat vaagjes met een handgebaar vrijwel een kwart van het dorp aangeduid, dus dat wilde niet heel veel zeggen. Niet dat ze het haar kwalijk nam, het was misschien ook een beetje ongepast om je exacte adres te delen met iemand die je zojuist op een basketbalveldje had ontmoet, iets wat Sal -verassing- niet goed had doordacht. Salomée knikte. 'Aah,' reageerde ze een beetje afwezig, terwijl ze haar blik op haar gesprekspartner liet vallen. Ze had zich al meerde malen afgevraagd of ze het zou kunnen zien in iemands ogen als diegene een mutant zou zijn. Het probleem was echter dat ze dan totaal niet zou weten waar ze naar moest zoeken. De basisinformatie die ze over iemand kon verkrijgen met wat oogcontact werkte als een irisscan. Dat betekende dus dat ze naderhand de puzzelstukjes in elkaar moest passen en moest bekijken welke informatie bij welke combinaties hoorde. Nu ze vaker had geoefend, ging dat wel bijna altijd vanzelf, maar met een mutatie had ze natuurlijk nog nooit geoefend.

Plotseling echter, werden de helderblauwe ogen waar ze haar blik eventjes op had laten rusten, gesloten. 'Fuck.' Larry, die met zijn neus op de grond weer eens had staan speuren, hief zijn kop en spitste nerveus zijn oren. Ook Salomée werd wat onrustig van zijn zenuwen; als Larry iemands euvel oppikte, was het niet iets wat je moest onderschatten. Bezorgd zette de Française een stap naar voren. 'Gaat he-' Haar woorden werden afgekapt toen het meisje haar ogen opende. Haar ogen waren pikzwart geworden. Sal deinsde echter niet terug. Het beangstigde haar niet; het intrigeerde haar. Ze wist dat het fout van haar was, maar ergens voelde ze een hele hoop enthousiasme terwijl dit meisje duidelijk iets heel onprettigs ervoer. 'Sorry ik moet even.. Mmm.. Zitten,' leek met moeite over haar lippen te komen, waarna ze zich naar het bankje begaf. Sal wist helemaal niet of ze nog behoefte had aan haar contact, maar alle eigenbelang aan de kant geschoven, leek het haar het beste als er iemand bij haar bleef. Het zag er niet naar uit alsof ze zich nu heel goed voelde. Dus knielde ze een klein stukje van haar vandaan voor het bankje neer. 'Heb je iets nodig? Is het je suiker? Want ik heb...' -Als een gek begon ze door haar tas te graven, een handeling waarbij ze onbewust de zonnebril afzette om de inhoud beter te kunnen bekijken- 'Hier,' reikte ze haar het betreffende blikje cola toe, verder totaal niet wetende of ze daar behoefte aan had of niet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Reagan O'Callaghan
Reagan O'Callaghan
Class 2
Aantal berichten : 80

Character Profile
Alias: Morphine
Age: 17
Occupation:
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptydi nov 28, 2017 9:13 pm



even Hell can get comfy

once you've settled in

De vraag van de vreemdeling had haar toch een beetje achterdochtig gemaakt. Niet persé omdat ze dacht dat ze zou komen inbreken. Als er iets was wat Reagan nu niet zo snel zou gebeuren, was het dat mensen zouden proberen in te breken bij mutant-vluchtelingen. Ten eerste omdat ze amper iets waardevols hadden liggen en ten tweede omdat ze bepaalde krachten hadden. Krachten die niemand kon voorspellen en in sommige gevallen echt wel een groot voordeel zouden geven tegen een mogelijke inbreker. Die van haar had niet echt veel aanvallend potentieel, maar ze had genoeg tijd doorgebracht met andere mutanten om te weten dat er heel erg krachtige gaves bestonden. Eigenlijk vermoedde ze dat ze vooral uit was op informatie. Wat het alleen maar meer sketchy maakte. Er was hun beloofd dat de mensen uit Sundberg over het algemeen oké waren met mutanten, maar het zou haar niet verbazen als er ook uitzonderingen rond liepen die niet zo blij waren met hun komst. Haar antwoord was dan ook een beetje vaag. Het was ook niet alsof ze de exacte naam van de straat wist. Hopelijk vond ze haar huis straks nog wel terug.

Niet dat ze zich daar nu zorgen over maakte. Haar mutatie begon namelijk op een nogal onaangename manier haar aandacht te trekken. Binnen een paar seconden was het doorheen haar hele lichaam getrokken, en het miste zijn pijnlijke effect niet. Het viel uiteraard ook op. 'Gaat he-' Vroeg ze, terwijl ze dichterbij stapte. Toen Reagan echter haar ogen open deed, viel het stil. Al had ze ook verwacht dat de andere achteruit zou schrikken. Dat was meestal de reactie die ze kreeg van mensen als haar mutatie zichtbaar was. Met een simpele blik op haar polsen zag ze ook dat haar aderen als donkere lijnen tegen haar bleke huid zichtbaar waren. Vooral waar haar huid dun genoeg was, zou het duidelijk genoeg zijn om zelfs van op een afstandje te zien. Maar ze kon zich nu niet bezighouden met wat zij er van zou denken. Ze voelde zich duizelig en zwak, en de hoofdpijn maakte het nogal onmogelijk om nog heldere conclusies te trekken.

Voorzichtig ging ze daarom zitten, in de hoop dat ze niet van haar stokje zou gaan. Waar ze ook deels gedacht had dat de onbekende zich nu wel terug zou trekken, verbaasde ze zich weer over haar acties. Ze bleef namelijk in de buurt, meer zelfs, ze bood aan om te helpen. Blijkbaar dacht ze dat het aan haar suiker lag, en stak ze al gauw een blikje cola naar haar uit. ”Nee, nee, het is niet m’n suiker”, Zei ze, waarna ze haar zwarte ogen terug op de andere richtte. Nu zag ze pas dat haar zonnebril afgezakt was. Haar oogkleur had iets.. Speciaals. Het leek wel alsof er een regenboog in haar ogen verscholen zat. Een enorm contrast met haar diepzwarte ogen. ”Het is gewoon.. Mijn… Mutatie”, Bekende ze, gespannen om de reactie die ze zou krijgen. Het was altijd riskant om zomaar dit soort informatie rond te gooien, maar het was nu ook wel duidelijk dat er wat meer aan de hand was dan gewoon een lage suiker.

Terug naar boven Ga naar beneden
Salomée Adkins
Salomée Adkins
Class 2
Aantal berichten : 153

Character Profile
Alias: IOrigins
Age: 19
Occupation: Student Psychology & Barista at coffee house
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptydo nov 30, 2017 6:37 pm


JE VOIS LA VIE EN ROSE

En plotseling bevonden de twee zich dus op een bankje. Salomée was geen dokter, maar ze beschikte absoluut over genoeg algemene, medische kennis om te beseffen dat de donkere ogen -en de verontrustend zwarte aders, zag ze een tijd later pas- nu niet bepaald kenmerkend waren voor diabetes of problemen met de bloeddruk. Het blikje cola was dus meer om iets te doen. Of wellicht om erachter te komen wat er aan de hand was, op een minder invasieve manier. Het meisje sloeg, zoals ze opzich ook wel verwachtte, haar aanbod af. ‘Nee, nee, het is niet m’n suiker,’ verduidelijkte ze. Even kruisten de blikken van de twee meisjes elkaar. Het kleurrijke schouwspel en het zwarter dan zwart ontmoette elkaar. De diepe donkerte deed Salomée zich afvragen of haar mutatie nu op het meisje zou werken, omdat het haast leek alsof haar ogen bedekt waren met een andere vloeistof. Wat het was wist ze dus nog steeds niet, maar de gedachten deed haar er wel aan herinneren haar blik af te slaan en haar zonnebril haastig weer voor haar ogen te schuiven. Ze wilde de situatie niet nog onprettiger maken voor beiden. Alsof de roodharige kon zien wat er in Sals hoofd om was gegaan, besloot ze wat meer toelichting te geven. En wat ze zei deed haar kort bevriezen. ‘Het is gewoon.. Mijn… Mutatie.’ Gewoon, weetjewel. Gewoon m’n mutatie. Het was eerder de nonchalance waarmee ze het bracht dan het feit dát ze het bracht. De kans was aanwezig geweest, en het was ook iets dat met haar gedachten had gespeeld. Zelfs nog voor dit voorval, wat het allemaal eigenlijk al wel had bevestigt. Het meisje was een mutant.

Ondanks het feit dat haar hoofd op hol sloeg en honderden vragen tegelijkertijd haar hersenen pijnigden, besloot ze geen van dat alles te uiten. Het meisje leek zich al beroerd genoeg te voelen, en daar hoefde niet alle heisa die Salomée zou kunnen maken bovenop. Ze probeerde het tintelende enthousiasme dus binnen te houden. Er was enkel een klein glimlachje te zien, alvorens ze haar gezicht gladstreek en het blikje cola weer wegstopte. Sal nam zich voor dat ze dit goed ging aanpakken. Als ze haar obsessie met medemutanten zou delen, zou het meisje haar waarschijnlijk enkel vreemd vinden. Normaalgesproken kon dat haar waarschijnlijk niet minder schelen, of iemand haar vreemd vond of niet, maar op dit meisje probeerde ze een indruk te maken. Dus, ook al was ze zenuwachtig alsof haar idool voor haar zat, ze hield het binnen. Een bezorgd uitziende frons verscheen tussen haar wenkbrauwen. ’Is er… iets wat ik kan doen, of is het iets wat meestal vanzelf weggaat? Ik bedoel, het ziet er niet heel prettig uit…’ Misschien was er een deel van haar dat, buiten het feit dat het meisje een mutant was, en zelfs buiten het feit dat ze bijzonder aantrekkelijk was, haar oprecht wilde helpen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Reagan O'Callaghan
Reagan O'Callaghan
Class 2
Aantal berichten : 80

Character Profile
Alias: Morphine
Age: 17
Occupation:
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptyzo dec 17, 2017 11:17 pm



even Hell can get comfy

once you've settled in

Zou de vreemde nu de politie bellen? Was het eigenlijk toegelaten om mutaties te gebruiken op ‘publiek’ terrein? Nu was het niet dat ze echt veel keuze had, dit overkwam haar vanzelf en ze zou het ook wel liever stoppen als ze de kans had. Maar ze was ver van huis nu, vooral omdat ze ook niet wist waar ze ook alweer precies vandaan kwam. En de kracht om dat nu uit te zoeken, ontbrak haar ook wel. Dit bankje was, voor nu, helemaal prima. De duizeligheid zou haar nu tenminste niet tegen de grond werken, wat sowieso al niet aangenaam was maar nu was de grond ook nog een keer nat en ze had ook geen zin in doorweekte kleren. Ze zou gewoon even moeten afwachten tot het weer over ging, of op zijn minst dragelijker was. In tussentijd had ze verwacht dat het meisje met haar hond weg zou gaan, maar dat deed ze niet. Het stelde haar ergens gerust dat ze probeerde te helpen, ook al haalde het niet veel uit. Dat wilde zeggen dat ze geen kwaad in de zin had, toch?

Het was moeilijk om haar te vertrouwen. Vooral omdat ze momenteel overspoeld werd door een heleboel emoties die in principe niet eens de hare waren. Ze waren over gekopiëerd van mensen die ze onlangs had aangeraakt. Veel vertrouwen in de mensheid zat daar nu ook niet bepaald meer tussen. Dat wist het meisje echter niet, die even behulpzaam bleef als ze had laten uitschijnen. ’Is er… iets wat ik kan doen, of is het iets wat meestal vanzelf weggaat? Ik bedoel, het ziet er niet heel prettig uit…’ Vroeg ze, en Reagan schudde haar hoofd. ”Niet echt, het gaat normaal vanzelf weg”, Zei ze zachtjes. Normaal ging het vanzelf weg. Maar het was niet dat haar mutatie de laatste tijd nog normaal deed. Ze besloot het over een andere boeg te gooien, en in plaats van te focussen op haarzelf, de aandacht naar de ander te verschuiven. ”Wie ben je eigenlijk?” Vroeg ze. Een heel algemene vraag die op veel manieren beantwoord kon worden, dus hopelijk kwam hij niet al te invasive over.

Terug naar boven Ga naar beneden
Salomée Adkins
Salomée Adkins
Class 2
Aantal berichten : 153

Character Profile
Alias: IOrigins
Age: 19
Occupation: Student Psychology & Barista at coffee house
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptyvr dec 22, 2017 2:57 pm


JE VOIS LA VIE EN ROSE

Ze had geen idee gehad wat er precies aan de hand was. Tot het meisje haar mutatie noemde en Sal toch wel met wat andere ogen naar haar keek. Plotseling besefte ze dat er iets was aan de manier van doen van het meisje dat ze herkende. Ze herkende het. Ze wist wel wat het was. Sal had vaak genoeg de nadelige kant van haar mutatie moeten ondervinden. Soms kreeg ze plotseling de meest rottige getimede aanvallen waarbij ze herinneringen of gebeurtenissen die op het moment gebeurde meekreeg door de ogen van iemand die ze gehypnotiseerd had. Alsof bij het contact tussen haar en haar ‘slachtoffer’ een connectie vormde die eigenlijk veel langzamer af sleet dan ze dacht. Het was niet zomaar afgelopen als ze haar blik van het paar ogen af richtte. Voor haar dan tenminste; voor zover ze wist had de gehypnotiseerde persoon daar geen last meer van. Haar ogen mochten tijdens zo’n aanval dan niet zwart worden, maar om de een of andere manier zag ze iets bekends naast haar op het bankje. Misschien zag ze ook wel dingen die er niet waren.

Gezien het feit dat ze zich nogal machteloos voelde en schijnbaar toch niet echt kon helpen, -het meisje had al aangegeven dat het meestal vanzelf wel weer wegging, weer iets dat overeenkwam met Sals episodes- had ze natuurlijk ook rechtsomkeert kunnen maken. Ze had Larry bij zich kunnen roepen en zich terug naar huis kunnen begeven, die cola lekker zelf op kunnen drinken. Maar dat ze niets kon doen betekende niet dat het fijn was voor het meisje om helemaal moederziel alleen te zijn. Sal wist natuurlijk ook niet of ze haar aanwezigheid op prijs stelde, maar het leek haar gewoon… veiliger. Daarbij had ze een regel als ze met haar hond wandelde; waar hij haar heen bracht, daar gingen ze heen. Het was haar enige procedure tegen hardnekkige verveling. Ze liet een hond besluiten wat ze gingen doen. Het klonk niet heel aantrekkelijk als je het zo zei en ja, negen van de tien keer hield het inderdaad in dat ze zich uren door de struikjes moest werken alleen maar om tegen een konijnenhol te gaan staan schreeuwen, maar soms had haar Australische herder echt een neus voor avontuur. Punt was in ieder geval dat ze niet mocht weigeren, en Larry had deze situatie vast met een reden uitgekozen -ook al zat hij nu piepend zijn neus tegen Sals schoot te drukken. Schijtlijster. Hoe dan ook, het was te interessant om te vertrekken. Haar eerste echte interactie met een mutant was niet iets dat ze mocht verpesten door gewoon weg te lopen.

Haar aanwezigheid leek het meisje echter niet zozeer te storen, anders had ze haar volgende vraag niet gesteld. ‘Wie ben je eigenlijk?’ Sal kon haar fysiek dan wel niet helpen, maar misschien kon ze de afleiding bieden waarnaar ze leek te zoeken. Ze glimlachte. ’Salomée. Zeg maar Sal hoor, zo noemt eigenlijk iedereen me. Salomée is voor als je een preek wilt geven of zo.’ Het was waar, vaak als Sal haar volledige naam hoorde voltrok zich ofwel een formaliteit ofwel ze zat aardig in de penarie. ’En dit is trouwens Larry, maar dat wist je misschien al,’ gaf ze hem een aai over zijn kop. Even hief hij zijn oren en trippelde naar de kant van de bank waar het meisje zich begaf, nieuwsgierig snuffelend. Het was zijn cue. ’Jij?’ was haar simpele, informele vervolgvraag.
Terug naar boven Ga naar beneden
Reagan O'Callaghan
Reagan O'Callaghan
Class 2
Aantal berichten : 80

Character Profile
Alias: Morphine
Age: 17
Occupation:
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptywo jan 03, 2018 10:06 pm



even Hell can get comfy

once you've settled in

Uiteraard kon ze nu spijt hebben en zichzelf vervloeken dat ze de veiligheid van haar donkere kamer had verlaten. Maar als ze haar mutatie elke keer liet winnen, dan kwam ze simpelweg nooit meer buiten. Want ze had eerlijk gezegd geen idee hoe lang het nog zou duren eer deze random uitspattingen zouden stoppen. Nu zat ze wel met het probleem dat ze als een soort van gevangene was, onderworpen aan de grillen van haar krachten. Krachten die zo behulpzaam konden zijn voor anderen, maar die voor haar alleen maar een vloek waren. In geen geval kwam er ooit iets positiefs uit voort voor haar. De enige reden waarom ze haar mutatie nog gebruikte, was puur om het feit dat ze anderen wilde helpen. De dankbaarheid die ze daar voor terug kreeg, was genoeg om haar te doen blijven gaan. Al zou ze dat in de nabije toekomst wel mogen vergeten. Zoals ze nu was, was ze absoluut niet in staat om haar mutatie te gebruiken. Hij was onvoorspelbaar, en ze wist niet zeker wat voor effect dat kon hebben op andere mensen. Of op haar. Want de kans bestond ook dat ze zichzelf de spreekwoordelijke laatste klap zou toedienen. En hoewel ze op die manier wel rust zou vinden, was ze niet echt van plan om die weg op te gaan.

Voor nu moest ze gewoon proberen de gruwelijke beelden die aan haar netvlies voorbij kwamen, tegen te houden. Ze was zich bijna niet meer bewust van haar omgeving, en eerlijk gezegd zou alles alleen maar erger geweest zijn als ze hier alleen had gezeten. Als het even mogelijk was, zou ze een gesprek proberen aan te knopen. Zodat de ander haar anker met de werkelijkheid kon zijn. Zodat ze niet weg gezogen kon worden in de herinneringen. ’Salomée. Zeg maar Sal hoor, zo noemt eigenlijk iedereen me. Salomée is voor als je een preek wilt geven of zo.’ Reageerde ze op haar vraag. Gelukkig leek ze ook wel open te staan voor een gesprek. Of ze had haar volledig door en snapte ook dat ze op die manier alsnog kon helpen. ’En dit is trouwens Larry, maar dat wist je misschien al,’ Stelde ze toen ook de hond nog voor, die nu kwispelend om de tafel heen liep.

”Wees gerust, ik ben niet het type dat preken geeft”, Reageerde ze, terwijl ze Larry uitgebreid aan haar hand liet snuffelen voor ze hem zachtjes op zijn kopje aaide. ’Jij?’ Vroeg Sal vervolgens. Uiteraard had ze die vraag moeten zien aankomen. Nu was het een kwestie van beslissen welke naam ze ging meegeven. Het was nu geen geheim meer dat ze een mutant was, maar wist zij veel dat de persoon tegenover haar er ook een was. Haar alias zou dan misschien in deze situatie te vreemd zijn. ”Reagan”, Zei ze toen maar, haar echte naam gebruikend. ”Waar is de zonnebril voor?” Vroeg ze toen, al had ze er meteen spijt van. Verdomme. Waar was ze mee bezig? Tot zo ver het plan om niet te invasive te zijn met haar vragen, maar deze had al een tijdje zitten branden en nu had ze het niet meer kunnen tegenhouden.

Terug naar boven Ga naar beneden
Salomée Adkins
Salomée Adkins
Class 2
Aantal berichten : 153

Character Profile
Alias: IOrigins
Age: 19
Occupation: Student Psychology & Barista at coffee house
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptydo jan 18, 2018 7:39 pm


JE VOIS LA VIE EN ROSE

Ja toegegeven, het meisje was, in alle eerlijkheid, bloedmooi en woestaantrekkelijk, en Sal bekende met liefde en plezier dat dat in de eerste instantie de reden was waarom ze haar had aangesproken ook al deed dat haar ontzettend oppervlakkig overkomen, maar nu was er een oprechte interesse bij komen kijken en was het echt niet dat ze hier zat om eens de tweedehandse pick-up lines die haar afgelopen zaterdagnacht toegeworpen waren op haar uit te proberen. Het meisje had tenslotte, jawel, een mutatie. Ze zat oog in oog met een medemutant. Wel, niet oog in oog natuurlijk, dat zou waarschijnlijk lichtelijk onhandig zijn gezien Salomée’s mutatie. En wellicht ook wel omwille van die van het rossige meisje naast haar. Ze wilde het ontzettend graag weten. Het probleem echter, was dat ze er nu eenmaal niet simpelweg naar kon vragen. Dat zou namelijk betekenen dat ze het gesprek daar weer heen zou moeten leiden, en dan zou ze zichzelf in de tweestrijd gooien die er gek genoeg nog steeds was; vertellen dat ze een mutant was of het voor zich houden? Waarom het voor haar zo’n probleem was om het erover te hebben, wist ze nog niet. Het was hoogstwaarschijnlijk  niet bepaald iets dat ze in haar Basis voor de Psychologie terug zou kunnen vinden.

Zelfs nu de situatie er zich nog niet naar toe leende, had ze zichzelf al gek gemaakt. Sal liet eens een zucht over haar lippen rollen en ontspande de schouders die ze onbewust haast tot aan haar oren had opgetrokken. Niets aan de hand. Ze had zo lang zitten malen dat het meisje haar zelfs voor was. Wie ze was? Voor ze alweer een hele existentiële crisis kon verzinnen, besloot ze simpelweg zichzelf en uiteraard Larry aan haar voor te stellen. Daar. Dat was toch prima? ‘Wees gerust, ik ben niet het type dat preken geeft,’ kaatste ze terug terwijl Larry haar aandacht even kreeg. Sal grijnsde en wist even te ontspannen. Ze had in ieder geval een chill persoon naast zich zitten. Van wie ze trouwens best de naam kon vragen, bedacht ze nu. ‘Reagan,’ luidde dat antwoord. ’Hmm.’ Het verraste geluid was eruit voor ze er erg in had. ’Ik bedoel… dat is eh een mooie naam!’ verduidelijkte ze snel, met haar ogen dichtgeknepen haar hoofd schuddend. Het was gewoon dat ze hem nooit eerder gehoord had, dacht ze. Behalve dan misschien het woord rageant maar goed. Alles was dus weer in orde geweest. Voor even dan. Er was maar één zinnetje van haar kant nodig om haar maag weer samen te knijpen. ‘Waar is de zonnebril voor?’ Onbewust duwde ze de zwarte glazen dichter tegen haar neus, alsof ze een soort schild konden vormen. Ze schraapte haar keel en keek even naar haar vingers. Oké, het mooie was dat die tweestrijd dus niet meer nodig was. Er was al een keuze voor haar gemaakt. Dus wat was er dan nog zou moeilijk aan? Sal dwong haar keel antwoord te geven. ’Ehm… Je weet wel... Het is gewoon.. Mijn… Mutatie,’ citeerde ze Reagans eerdere woorden. Er speelde zelfs een klein grijnsje om haar lippen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Reagan O'Callaghan
Reagan O'Callaghan
Class 2
Aantal berichten : 80

Character Profile
Alias: Morphine
Age: 17
Occupation:
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptywo feb 21, 2018 12:16 am



even Hell can get comfy

once you've settled in

Het was niet makkelijk om te wennen aan deze hele nieuwe situatie. Ze had zo lang op scholen gezeten die zo afgelegen waren en waar alleen maar andere mutanten zaten dat ze haast vergeten was hoe het er in de ‘echte’ wereld aan toe ging. Al sinds haar twaalfde was ze niet meer in contact gekomen met ‘normale’ mensen en ze was niet meer heel erg zelfzeker in de omgang met anderen. Dat haar mutatie haar nu ook geout had als mutant, was nog een bijkomende vervelende zaak. Haar geheim lag op tafel en haar veiligheid lag nu in handen van deze vreemdeling die zichzelf had voorgesteld als Sal. Het leek alsof ze niks te vrezen had, maar kon ze dat wel echt zeker weten? Larry leek op zich geen problemen meer te hebben, na zijn initiële terughoudendheid nadat hij teruggefloten was door zijn baasje. Dat was al een begin.

Al leek ze het voor zichzelf te verknallen nu. Normaal zou ze nooit zo direct zijn met haar vragen, ze wist eerlijk gezegd niet wat haar bezielde. Ze schrok ook zichtbaar van zichzelf. Nog voor ze echter de moed had om te zeggen dat ze te ver was gegaan, en dat het haar zaken niet waren, kreeg ze alsnog een antwoord. ’Ehm… Je weet wel... Het is gewoon.. Mijn… Mutatie,’ Herhaalde ze, met een miniem grijnsje. Reagan wist even helemaal niet wat ze moest zeggen. Ze keek Sal een beetje schaapachtig aan. ”Oh”, Bracht ze uit. ”Sorry, ik had m’n mond moeten houden”, Vervolgde ze zachtjes. Al was ze langs de andere kant wel een stuk geruster nu. Van een mede mutant hoefde ze niet bang te zijn, toch?

Terug naar boven Ga naar beneden
Salomée Adkins
Salomée Adkins
Class 2
Aantal berichten : 153

Character Profile
Alias: IOrigins
Age: 19
Occupation: Student Psychology & Barista at coffee house
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptydo maa 01, 2018 4:57 pm


JE VOIS LA VIE EN ROSE

Reagan. Zo heette de vreemdeling -de mutantenvreemdeling- naast wie ze zich op het bankje had genesteld en zojuist tussen neus en lippen door had verteld dat ook zijzelf een mutant was. Ergens was Salomée blij dat het meisje ernaar gevraagd had. Of ze het zou vertellen of niet was namelijk een eeuwig boven haar hoofd zwevend dilemma. Als een weegschaal die alles precies genoeg afwoog om in balans te blijven. En Reagan had haar gewichten in één kant van de weegschaal gegooid en deze één kant op laten klappen. Soms moesten er nu eenmaal beslissingen voor haar gemaakt worden als het aankwam op een situatie waarin ze zich zo hulpeloos voelde als deze. Nu had ze namelijk antwoord kunnen geven op een vraag, in plaats van de vele malen grotere last van het het zelf moeten aankaarten. Haar grijnsje was dus ook, naast pure angst en ironie, een weergave van haar dankbaarheid naar Reagan. Het was een opluchting.

Ook bij het meisje naast haar dacht ze een soort opluchting te zien. De veranderingen in haar gezicht gingen echter te snel om het precies te kunnen inschatten. Reagan keek haar een tikkeltje niet-begrijpend aan. ‘Oh,’ stamelde ze, ‘Sorry, ik had m’n mond moeten houden.’ Haar stem klonk zachter. Sal zoog een ademteug naar binnen. ’Oh nee, nee!’ zei ze snel, ’Ik ehm ben juist ook wel een beetje blij dat je het vraagt…’ Goh, wat kwam ze weer goed uit haar woorden. Even kneep ze haar ogen dicht en schudde haar hoofd. ’Ik bedoel, ik kom niet van Genosha, zoals je misschien wel is opgevallen, ik weet het niet, en ik heb nooit echt andere mutanten gesproken. Dus wat ik wil zeggen is denk ik… Ik vind het wel… interessant.’ Dat interesse beter vervangen kon worden door obsessie liet ze maar even achterwege. Het ging best oké tot nu toe. Ze had nog geen totale freak out gehad om het feit dat ze naast een mutant zat, een situatie die ze jarenlang in haar gedachten had geromantiseerd tot hij haast niet meer eng was. ’Vind… Vind je het erg als ik vraag wat je mutatie is?’ Salomée beet zachtjes op haar lip, haar hoofd gekanteld in de nieuwsgierige hoop dat Reagan haar kennis zou delen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Reagan O'Callaghan
Reagan O'Callaghan
Class 2
Aantal berichten : 80

Character Profile
Alias: Morphine
Age: 17
Occupation:
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptyzo maa 04, 2018 2:01 am



even Hell can get comfy

once you've settled in

Door het gesprek was ze al bijna de hoofdpijn en misselijkheid vergeten. Pas wanneer die opnieuw een steek doorheen haar lichaam veroorzaakte, werd ze er weer aan herinnerd. Ze wreef even kort in haar ogen, alsof het licht van buiten haar te veel werd. Af en toe schemerde het hemelse blauw door, al werd het snel weer overgenomen door wat zwarte inkt leek. Het nieuws dat Sal ook een mutant was, bracht haar even van haar stuk. Wat als ze nu iemand was die liever geen mutant was? Die een even vervloekte mutatie had als zij? Dat ze wenste dat ze nooit met haar mutatie geboren was? Dan had ze nu een onderwerp aangehaald waar Sal misschien boos om zou worden. Al leek ze wel te glimlachen, heel subtiel, maar ze dacht iets van opluchting te herkennen. Al kon ze er ook volledig naast zitten.

Dus excuseerde ze zich voor haar directe gedrag. Snel vertelde ze echter dat het geen probleem was. Dat ze zelfs blij was dat ze er om had gevraagd. Ze meldde dat ze niet op Genosha had gezeten, iets wat Reagan wel wist. Ze had haar immers nooit eerder opgemerkt. Blijkbaar was ze ook nog niet vaak in aanraking gekomen met een andere mutant. Of toch niet om het over mutaties te hebben. Haar volgende vraag kwam daarom ook niet als een verrassing. ’Vind… Vind je het erg als ik vraag wat je mutatie is?’ Vroeg ze, voorzichtig. Reagan schonk haar een geruststellende glimlach. ”Nah, dat vind ik niet erg”, Zei ze. Ze dacht even kort na. Deze vraag had ze wel vaker gehad, maar nog steeds kon ze ook niet echt honderd procent goed uitleggen wat ze kon.

”Dus, uh, ja. Ze noemen me soms wel eens Morphine, omdat ik mensen hun pijn kan verminderen of zelfs volledig wegnemen. Zowel fysieke als emotionele. Ik hoef een persoon alleen maar aan te raken, om hun pijn over te zetten in mijn eigen systeem. Ik kan het sneller verwerken, al voel ik het zelf wel”, Vertelde ze, terwijl ze probeerde te achterhalen of Sal nog snapte wat ze zei. Ze trok vervolgens haar mouw wat omhoog, waar haar zwarte aders het dichtst tegen haar bleke huid zat. ”Dit gebeurt omdat ik de laatste tijd nogal wat trauma’s heb proberen te verhelpen, en mijn lichaam het niet meer kan bijhouden. Ik zou er dus eigenlijk een stuk voorzichtiger mee moeten omspringen maar..”, Ze haalde haar schouders lichtjes op en schoof haar mouw terug naar beneden. ”Het is nogal ingewikkeld, sorry”, Greens ze toen geamuseerd. Maar beter kon ze het ook niet uitleggen.

Terug naar boven Ga naar beneden
Salomée Adkins
Salomée Adkins
Class 2
Aantal berichten : 153

Character Profile
Alias: IOrigins
Age: 19
Occupation: Student Psychology & Barista at coffee house
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Emptyvr maa 09, 2018 4:59 pm


JE VOIS LA VIE EN ROSE

Reagans aanval leek eventjes minder te zijn geweest, van de buitenkant althans. Ondanks dat de twee het in de tussentijd over andere dingen hadden gehad -zoals het mutantzijn- had Salomée nog wel met een schuin oog in de gaten gehouden. Ze wist natuurlijk niet precies wat haar mutatie deed en wat de uitwerking op Reagan was, dus moest ze toegeven dat het haar een beetje zorgen baarde dat het meisje naast haar even in haar ogen wreef alsof de eerdere aanval weer opspeelde. Omdat de roodharige zich zorgen leek te maken over het stellen van de vraag die ertoe had geleid dat Sal over haar mutatie begonnen was, leek het haar toch beter haar eerst gerust te stellen. Dus praatte ze door in plaats van dat ze zich eerst om Reagans fysieke ongemakken bekommerde. Waarschijnlijk stating the obvious, omdat Reagan haar niet op Genosha gezien kon hebben, al had Sal geen idee hoe groot het daar geweest moest zijn. Tijdens het wegwuiven van Reagens beschuldiging, had Salomée de kleine twinkelingen in haar ogen gekregen, kenmerkend voor wanneer ze ergens uitermate nieuwsgierig naar was. Verborgen achter haar zonnebril uiteraard. Het was eruit voor ze er erg in had, maar gelukkig had ze haar vraag toch verdekt opgesteld wat voorzichtig geformuleerd. Wat volgde was een vreemde aanblik; de inktzwarte ogen en een lieflijke glimlach. Toch kon Sal gerustgesteld haar schouders laten zakken.

Even moest ze nadenken. Tijd die Sal haar zoveel zou gunnen als ze wilde. Het was immers al heel wat dat ze een antwoord kreeg. Ze krabde Larry, die er inmiddels bij was gaan liggen, eens achter zijn oren terwijl ze het enthousiasme waarin ze wachtte probeerde te verbergen. De hond knipperde tevreden met zijn ogen, alsof zijn missie geslaagd was. ‘Dus, uh, ja. Ze noemen me soms wel eens Morphine, omdat ik mensen hun pijn kan verminderen of zelfs volledig wegnemen. Zowel fysieke als emotionele. Ik hoef een persoon alleen maar aan te raken, om hun pijn over te zetten in mijn eigen systeem. Ik kan het sneller verwerken, al voel ik het zelf wel.’ Sal was weer overeind gekomen uit haar dubbelgevouwen houding om aan Reagans lippen te gaan hangen. Geboeid door ieder woord, probeerde ze te volgen hoe haar mutatie nu precies werkte. Het leverde een aantal denkrimpels op, gecombineerd met grote, gefascineerde ogen. Reagan stroopte haar mouw op om de huid van haar arm te laten zien en nu pas viel het Sal op dat ook haar aderen die zwarte kleur hadden gekregen. ‘Dit gebeurt omdat ik de laatste tijd nogal wat trauma’s heb proberen te verhelpen, en mijn lichaam het niet meer kan bijhouden. Ik zou er dus eigenlijk een stuk voorzichtiger mee moeten omspringen maar...’ Ze haalde haar schouders op om vervolgens haar mouw weer te laten zakken. ’Damn…’ fluisterde Sal, haar ogen nog altijd gericht op die gitzwarte bloedvaten. Even schudde ze haar hoofd om zich te herstellen. ‘Het is nogal ingewikkeld, sorry.’ Sal moest lachen om haar grijnsje en zei toen voorzichtig: ’Ik geloof dat ik het snap? Het klinkt inderdaad wel alsof je een ingewikkelde mutatie hebt, maar ook ehm… interessant.’ Ze had nog niet zoveel mutaties meegemaakt in haar leven, en was iedere keer weer verbaasd over hoeveel mogelijkheden er bestonden waar ze nog niet eens over had nagedacht. ’Je kunt pijn wel wegnemen maar je voelt het zelf nog wel… Dus eigenlijk is het voor jou nog steeds gewoon kloten?’ probeerde ze te verduidelijken. Van het feit dat het er niet echt subtiel uit was gekomen, was ze zich nog niet eens bewust.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
Enchantée, stranger Empty
BerichtOnderwerp: Re: Enchantée, stranger   Enchantée, stranger Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Enchantée, stranger
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 2Ga naar pagina : 1, 2  Volgende
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Hello stranger |Open
» Hello stranger :) [OPEN]
» Hey there stranger [raphael]
» Stranger Danger [&Lorise]
» Stranger danger [&James]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: The Suburbs :: Streets :: Basketball Court-
Ga naar: