Enchantée, stranger

Een mutatie was een vreemd iets. Die van haar, die ze nu toch al het grootste deel van haar leven had, leek nu kuren te hebben die ze nog nooit eerder had gezien. Waar ze normaal gezien gewoon geleidelijk aan beter zou worden, leek het nu in sprongen te gaan. Zowel vooruit als achteruit. Het ene moment zag het er naar uit dat ze ‘genezen’ was, het andere moment lag ze met een stevige migraine in bed te staren naar het plafond. De oorlog had een grotere tol van haar geëist dan ze eerst had gedacht. Het was ook niet alsof ze er ervaring mee had. De gebeurtenissen van enkele weken terug hadden een diepe indruk op haar achtergelaten. Vooral omdat ze het van uit zoveel perspectieven had meegemaakt. Haar mutatie had de herinneringen van iedereen om zich heen als het ware op gezogen als een spons die in het water viel.

De heftige emoties die ze daarbij had over gekopieerd, overvielen haar van het ene moment op het andere, om na vijf minuten weer te verdwijnen. Er zat helemaal geen logica achter en het frustreerde haar mateloos. Ze wilde zo graag naar buiten, al was het maar voor even, want hier binnen werd ze langzaam gek. Het had daarbij ook nog eens heel erg geregend, en ze wilde gewoon even die specifieke geur ruiken. Omdat het zoiets normaal was in al deze chaos. Dus stond ze voor de spiegel. Haar ogen waren helderblauw. Ze schoof haar mouw een stukje omhoog. Geen pikzwarte lijnen waar haar aders zaten. Het was veilig, voor nu. Dus ze zou er gebruik van maken ook. De redhead trok een jas aan, knoopte haar Timberlands dicht en stapte resoluut de deur uit. De klik die het slot maakte, bevestigde het definitief: ze was vrij.

Een specifiek doel had ze niet, en veel mensen waren er ook niet te zien op straat momenteel. Dus liep ze wat doelloos rond, al was dit voor haar even leuk als eender welke gezellige activiteit. De plassen ontweek ze niet, wetende dat haar schoenen mooi waterdicht waren. Er stond zelfs iets van een glimlach om haar lippen. Zoiets simpels kon haar al blij maken, en dat feit maakte haar nog eens extra blij. Het feit dat ze kon genieten van iets kleins, betekende dat haar mutatie haar voor even ademruimte gaf. Ze kwam uiteindelijk aan op een basketbal veldje. Het lag er nu eenzaam en verlaten bij, maar ze kon zich voorstellen dat dit een druk bezochte plek zou gaan worden als het weer eenmaal terug beterde. Ze was echter niet zo alleen als ze dacht. Ineens klonk er een fel enthousiast geblaf, en voor ze kon oriënteren waar het vandaan kwam, sprong de bron al tegen haar benen op. Het was niet dat ze bang was van honden, maar ze trok zich toch terug. Het had alleen niet veel zin. De hond stopte pas toen iemand -waarschijnlijk het baasje- zijn naam riep. Het dier droop af, maar de sporen op haar broek en jas bleven achter.

'Het spijt me,' Klonk de stem nu, en ze keek op. Het baasje stond nu voor haar neus. 'Hij is nogal... avontuurlijk.' Verontschuldigde ze zich verder. Reagan kopieerde haar zachte glimlach. ”Ah, geeft niet. Succes met hem in bad doen straks”, Grapte ze. De hond, die blijkbaar Larry heette, zat echt onder de modder. Daar zou ze nog haar werk mee hebben. ”Heeft de regen jullie overvallen of was dit vrijwillig?” Vroeg ze vervolgens. Als ze zelf een hond had, zou ze hem netjes binnenhouden, gezien ze nogal gekend stonden om hun voorliefde om in elke modderpoel te duiken waar ze voorbij kwamen.

De hond was wel een grote afleiding, dus ze had niet gezien dat er nog een andere persoon het plein op was komen lopen. Al had ze dat eigenlijk wel zelf kunnen bedenken. Geen hond met een halsband liep hier zomaar op z’n eentje. Tenzij hij ontsnapt zou zijn, maar dan zou het vast wel drukker zijn met mensen die naar hem op zoek zouden zijn. Het beestje leek ook goed getraind te zijn, gezien hij reageerde op de commando’s van zijn baasje. Wel met tegenzin, maar hij gehoorzaamde wel. Volgens zijn baasje was hij gewoon een avontuurlijk type, en had hij geen kwaad in de zin. Gelukkig maar. Het laatste waar ze nu zin in had, was gebeten worden door een hond. Ze had eigenlijk ook geen idee in hoeverre haar bloed een invloed zou hebben op het systeem van het dier. Het kon alleszins niet echt gezond zijn. Voor nu had haar bloed een relatief normale kleur, maar de laatste dagen had ze gemerkt dat dat van het ene moment op het andere kon omslaan.

Beter kon ze er nu maar van profiteren, voor ze weer werd neergehaald door haar eigen mutatie. Dus ging ze een conversatie aan met de onbekende. ’Nee, dit was vrijwillig,' Reageerde die op haar vraag. 'Zoals ik al zei... avontuurlijk,' Zei ze toen, wijzend naar de hond. Ze keek van het dier terug naar haar, en vroeg zich ineens af waarom ze een zonnebril op had. Het was niet dat de zon zo fel scheen. En waarom merkte ze dit nu pas op? Heel scherp wel. Ze besloot er niet naar te vragen, gezien ze niet onbeleefd wou overkomen. Al leek zij de enige te zijn die rekening hield met de beleefdheidsregels. 'Woon je hier in de buurt?' Vroeg de andere namelijk, nogal direct en schijnbaar ongegeneerd. ”Ehh, ja, daar ergens”, Zei ze, vaagjes wuivend richting de wijk achter hun. Ze kon niet eens precies zeggen waar, gezien ze nog niet echt bekend was met de buurt, maar ze had zo het idee dat ze al wist waarom deze vraag precies gesteld werd.

Alsof haar mutatie dit kleine feit ook had opgepikt, besloot die het nog eventjes te benadrukken. Ineens voelde ze een warmtegolf door haar lichaam trekken, gevolgd door het afkoelen van haar handen en onderarmen. Duizeligheid overviel haar, en ze kneep haar ogen stijf dicht. ”Fuck”, Vloekte ze zachtjes. Toen ze haar ogen open deed, waren zowel haar pupil als wat normaal wit hoorde te zijn, pikzwart. ”Sorry ik moet even.. Mmm.. Zitten”, Bracht ze uit, waarna ze de gelukkig korte afstand naar een van de bankjes overbrugde en zich er zachtjes op neer liet vallen. Well, this was awkward.

De vraag van de vreemdeling had haar toch een beetje achterdochtig gemaakt. Niet persé omdat ze dacht dat ze zou komen inbreken. Als er iets was wat Reagan nu niet zo snel zou gebeuren, was het dat mensen zouden proberen in te breken bij mutant-vluchtelingen. Ten eerste omdat ze amper iets waardevols hadden liggen en ten tweede omdat ze bepaalde krachten hadden. Krachten die niemand kon voorspellen en in sommige gevallen echt wel een groot voordeel zouden geven tegen een mogelijke inbreker. Die van haar had niet echt veel aanvallend potentieel, maar ze had genoeg tijd doorgebracht met andere mutanten om te weten dat er heel erg krachtige gaves bestonden. Eigenlijk vermoedde ze dat ze vooral uit was op informatie. Wat het alleen maar meer sketchy maakte. Er was hun beloofd dat de mensen uit Sundberg over het algemeen oké waren met mutanten, maar het zou haar niet verbazen als er ook uitzonderingen rond liepen die niet zo blij waren met hun komst. Haar antwoord was dan ook een beetje vaag. Het was ook niet alsof ze de exacte naam van de straat wist. Hopelijk vond ze haar huis straks nog wel terug.

Niet dat ze zich daar nu zorgen over maakte. Haar mutatie begon namelijk op een nogal onaangename manier haar aandacht te trekken. Binnen een paar seconden was het doorheen haar hele lichaam getrokken, en het miste zijn pijnlijke effect niet. Het viel uiteraard ook op. 'Gaat he-' Vroeg ze, terwijl ze dichterbij stapte. Toen Reagan echter haar ogen open deed, viel het stil. Al had ze ook verwacht dat de andere achteruit zou schrikken. Dat was meestal de reactie die ze kreeg van mensen als haar mutatie zichtbaar was. Met een simpele blik op haar polsen zag ze ook dat haar aderen als donkere lijnen tegen haar bleke huid zichtbaar waren. Vooral waar haar huid dun genoeg was, zou het duidelijk genoeg zijn om zelfs van op een afstandje te zien. Maar ze kon zich nu niet bezighouden met wat zij er van zou denken. Ze voelde zich duizelig en zwak, en de hoofdpijn maakte het nogal onmogelijk om nog heldere conclusies te trekken.

Voorzichtig ging ze daarom zitten, in de hoop dat ze niet van haar stokje zou gaan. Waar ze ook deels gedacht had dat de onbekende zich nu wel terug zou trekken, verbaasde ze zich weer over haar acties. Ze bleef namelijk in de buurt, meer zelfs, ze bood aan om te helpen. Blijkbaar dacht ze dat het aan haar suiker lag, en stak ze al gauw een blikje cola naar haar uit. ”Nee, nee, het is niet m’n suiker”, Zei ze, waarna ze haar zwarte ogen terug op de andere richtte. Nu zag ze pas dat haar zonnebril afgezakt was. Haar oogkleur had iets.. Speciaals. Het leek wel alsof er een regenboog in haar ogen verscholen zat. Een enorm contrast met haar diepzwarte ogen. ”Het is gewoon.. Mijn… Mutatie”, Bekende ze, gespannen om de reactie die ze zou krijgen. Het was altijd riskant om zomaar dit soort informatie rond te gooien, maar het was nu ook wel duidelijk dat er wat meer aan de hand was dan gewoon een lage suiker.

Zou de vreemde nu de politie bellen? Was het eigenlijk toegelaten om mutaties te gebruiken op ‘publiek’ terrein? Nu was het niet dat ze echt veel keuze had, dit overkwam haar vanzelf en ze zou het ook wel liever stoppen als ze de kans had. Maar ze was ver van huis nu, vooral omdat ze ook niet wist waar ze ook alweer precies vandaan kwam. En de kracht om dat nu uit te zoeken, ontbrak haar ook wel. Dit bankje was, voor nu, helemaal prima. De duizeligheid zou haar nu tenminste niet tegen de grond werken, wat sowieso al niet aangenaam was maar nu was de grond ook nog een keer nat en ze had ook geen zin in doorweekte kleren. Ze zou gewoon even moeten afwachten tot het weer over ging, of op zijn minst dragelijker was. In tussentijd had ze verwacht dat het meisje met haar hond weg zou gaan, maar dat deed ze niet. Het stelde haar ergens gerust dat ze probeerde te helpen, ook al haalde het niet veel uit. Dat wilde zeggen dat ze geen kwaad in de zin had, toch?

Het was moeilijk om haar te vertrouwen. Vooral omdat ze momenteel overspoeld werd door een heleboel emoties die in principe niet eens de hare waren. Ze waren over gekopiëerd van mensen die ze onlangs had aangeraakt. Veel vertrouwen in de mensheid zat daar nu ook niet bepaald meer tussen. Dat wist het meisje echter niet, die even behulpzaam bleef als ze had laten uitschijnen. ’Is er… iets wat ik kan doen, of is het iets wat meestal vanzelf weggaat? Ik bedoel, het ziet er niet heel prettig uit…’ Vroeg ze, en Reagan schudde haar hoofd. ”Niet echt, het gaat normaal vanzelf weg”, Zei ze zachtjes. Normaal ging het vanzelf weg. Maar het was niet dat haar mutatie de laatste tijd nog normaal deed. Ze besloot het over een andere boeg te gooien, en in plaats van te focussen op haarzelf, de aandacht naar de ander te verschuiven. ”Wie ben je eigenlijk?” Vroeg ze. Een heel algemene vraag die op veel manieren beantwoord kon worden, dus hopelijk kwam hij niet al te invasive over.

Uiteraard kon ze nu spijt hebben en zichzelf vervloeken dat ze de veiligheid van haar donkere kamer had verlaten. Maar als ze haar mutatie elke keer liet winnen, dan kwam ze simpelweg nooit meer buiten. Want ze had eerlijk gezegd geen idee hoe lang het nog zou duren eer deze random uitspattingen zouden stoppen. Nu zat ze wel met het probleem dat ze als een soort van gevangene was, onderworpen aan de grillen van haar krachten. Krachten die zo behulpzaam konden zijn voor anderen, maar die voor haar alleen maar een vloek waren. In geen geval kwam er ooit iets positiefs uit voort voor haar. De enige reden waarom ze haar mutatie nog gebruikte, was puur om het feit dat ze anderen wilde helpen. De dankbaarheid die ze daar voor terug kreeg, was genoeg om haar te doen blijven gaan. Al zou ze dat in de nabije toekomst wel mogen vergeten. Zoals ze nu was, was ze absoluut niet in staat om haar mutatie te gebruiken. Hij was onvoorspelbaar, en ze wist niet zeker wat voor effect dat kon hebben op andere mensen. Of op haar. Want de kans bestond ook dat ze zichzelf de spreekwoordelijke laatste klap zou toedienen. En hoewel ze op die manier wel rust zou vinden, was ze niet echt van plan om die weg op te gaan.

Voor nu moest ze gewoon proberen de gruwelijke beelden die aan haar netvlies voorbij kwamen, tegen te houden. Ze was zich bijna niet meer bewust van haar omgeving, en eerlijk gezegd zou alles alleen maar erger geweest zijn als ze hier alleen had gezeten. Als het even mogelijk was, zou ze een gesprek proberen aan te knopen. Zodat de ander haar anker met de werkelijkheid kon zijn. Zodat ze niet weg gezogen kon worden in de herinneringen. ’Salomée. Zeg maar Sal hoor, zo noemt eigenlijk iedereen me. Salomée is voor als je een preek wilt geven of zo.’ Reageerde ze op haar vraag. Gelukkig leek ze ook wel open te staan voor een gesprek. Of ze had haar volledig door en snapte ook dat ze op die manier alsnog kon helpen. ’En dit is trouwens Larry, maar dat wist je misschien al,’ Stelde ze toen ook de hond nog voor, die nu kwispelend om de tafel heen liep.

”Wees gerust, ik ben niet het type dat preken geeft”, Reageerde ze, terwijl ze Larry uitgebreid aan haar hand liet snuffelen voor ze hem zachtjes op zijn kopje aaide. ’Jij?’ Vroeg Sal vervolgens. Uiteraard had ze die vraag moeten zien aankomen. Nu was het een kwestie van beslissen welke naam ze ging meegeven. Het was nu geen geheim meer dat ze een mutant was, maar wist zij veel dat de persoon tegenover haar er ook een was. Haar alias zou dan misschien in deze situatie te vreemd zijn. ”Reagan”, Zei ze toen maar, haar echte naam gebruikend. ”Waar is de zonnebril voor?” Vroeg ze toen, al had ze er meteen spijt van. Verdomme. Waar was ze mee bezig? Tot zo ver het plan om niet te invasive te zijn met haar vragen, maar deze had al een tijdje zitten branden en nu had ze het niet meer kunnen tegenhouden.

Het was niet makkelijk om te wennen aan deze hele nieuwe situatie. Ze had zo lang op scholen gezeten die zo afgelegen waren en waar alleen maar andere mutanten zaten dat ze haast vergeten was hoe het er in de ‘echte’ wereld aan toe ging. Al sinds haar twaalfde was ze niet meer in contact gekomen met ‘normale’ mensen en ze was niet meer heel erg zelfzeker in de omgang met anderen. Dat haar mutatie haar nu ook geout had als mutant, was nog een bijkomende vervelende zaak. Haar geheim lag op tafel en haar veiligheid lag nu in handen van deze vreemdeling die zichzelf had voorgesteld als Sal. Het leek alsof ze niks te vrezen had, maar kon ze dat wel echt zeker weten? Larry leek op zich geen problemen meer te hebben, na zijn initiële terughoudendheid nadat hij teruggefloten was door zijn baasje. Dat was al een begin.

Al leek ze het voor zichzelf te verknallen nu. Normaal zou ze nooit zo direct zijn met haar vragen, ze wist eerlijk gezegd niet wat haar bezielde. Ze schrok ook zichtbaar van zichzelf. Nog voor ze echter de moed had om te zeggen dat ze te ver was gegaan, en dat het haar zaken niet waren, kreeg ze alsnog een antwoord. ’Ehm… Je weet wel... Het is gewoon.. Mijn… Mutatie,’ Herhaalde ze, met een miniem grijnsje. Reagan wist even helemaal niet wat ze moest zeggen. Ze keek Sal een beetje schaapachtig aan. ”Oh”, Bracht ze uit. ”Sorry, ik had m’n mond moeten houden”, Vervolgde ze zachtjes. Al was ze langs de andere kant wel een stuk geruster nu. Van een mede mutant hoefde ze niet bang te zijn, toch?

Door het gesprek was ze al bijna de hoofdpijn en misselijkheid vergeten. Pas wanneer die opnieuw een steek doorheen haar lichaam veroorzaakte, werd ze er weer aan herinnerd. Ze wreef even kort in haar ogen, alsof het licht van buiten haar te veel werd. Af en toe schemerde het hemelse blauw door, al werd het snel weer overgenomen door wat zwarte inkt leek. Het nieuws dat Sal ook een mutant was, bracht haar even van haar stuk. Wat als ze nu iemand was die liever geen mutant was? Die een even vervloekte mutatie had als zij? Dat ze wenste dat ze nooit met haar mutatie geboren was? Dan had ze nu een onderwerp aangehaald waar Sal misschien boos om zou worden. Al leek ze wel te glimlachen, heel subtiel, maar ze dacht iets van opluchting te herkennen. Al kon ze er ook volledig naast zitten.

Dus excuseerde ze zich voor haar directe gedrag. Snel vertelde ze echter dat het geen probleem was. Dat ze zelfs blij was dat ze er om had gevraagd. Ze meldde dat ze niet op Genosha had gezeten, iets wat Reagan wel wist. Ze had haar immers nooit eerder opgemerkt. Blijkbaar was ze ook nog niet vaak in aanraking gekomen met een andere mutant. Of toch niet om het over mutaties te hebben. Haar volgende vraag kwam daarom ook niet als een verrassing. ’Vind… Vind je het erg als ik vraag wat je mutatie is?’ Vroeg ze, voorzichtig. Reagan schonk haar een geruststellende glimlach. ”Nah, dat vind ik niet erg”, Zei ze. Ze dacht even kort na. Deze vraag had ze wel vaker gehad, maar nog steeds kon ze ook niet echt honderd procent goed uitleggen wat ze kon.

”Dus, uh, ja. Ze noemen me soms wel eens Morphine, omdat ik mensen hun pijn kan verminderen of zelfs volledig wegnemen. Zowel fysieke als emotionele. Ik hoef een persoon alleen maar aan te raken, om hun pijn over te zetten in mijn eigen systeem. Ik kan het sneller verwerken, al voel ik het zelf wel”, Vertelde ze, terwijl ze probeerde te achterhalen of Sal nog snapte wat ze zei. Ze trok vervolgens haar mouw wat omhoog, waar haar zwarte aders het dichtst tegen haar bleke huid zat. ”Dit gebeurt omdat ik de laatste tijd nogal wat trauma’s heb proberen te verhelpen, en mijn lichaam het niet meer kan bijhouden. Ik zou er dus eigenlijk een stuk voorzichtiger mee moeten omspringen maar..”, Ze haalde haar schouders lichtjes op en schoof haar mouw terug naar beneden. ”Het is nogal ingewikkeld, sorry”, Greens ze toen geamuseerd. Maar beter kon ze het ook niet uitleggen.